zaterdag 27 december 2014

Broers in de trein

Eerste kerstdag in de trein. Tussen 010 en 020. Twee broers.  Alle twee fors gebouwd, zelfde gelaatstrekken en dezelfde  afwezige blik in hun ogen.  Zitten voorovergebogen op hun mobieltje te turen.  Beiden een koptelefoon. Wisselen de hele reis geen woord. Kijken elkaar niet aan.  Wat zouden ze in 010 hebben uitgespookt?    Bezoek aan hun ouders is, denk ik.  Dat was vast heel gezellig. Bij station Amstel staat een van de broers resoluut op. Bromt " tot zaterdag" en stormt het perron op. Zijn broer kijkt niet op of om. Zegt niks. Reageert niet. Hij kijkt naar zijn mobieltje. Onverstoorbaar. Zijn blik  nog steeds afwezig.
(Nog even over 010  Het  blijft daar toch een woestenij,hoeveel grote flatgebouwen of spraakmakende attracties ze ook neerzetten.  Die nieuwe hippe  Markthal bijvoorbeeld schijnt helemaal niet te lopen, mensen komen een keer, kopen niks en klagen over de prijzen, en dat nieuwe gigantische gebouw van Rem Koolhaas staat ook grotendeels leeg, behalve een zootje ambtenaren die en naar toe zijn verhuist, en die zeggen  dat het er verschrikkelijk tocht )

Stort je geld - Dj D.


zondag 21 december 2014

de seriemoordenaar

Naar de bios. Met de tram. Op de halte staat en man met het gezicht van een seriemoordenaar. Hij kijkt onheilspellend  naar me. Met een blik alsof hij me ergens van kent.  Ik hoor hem ademen. Hij piept een beetje. Na een overstap en veel vertraging in het  duurste openbaar vervoer ter wereld (volgens een recent onderzoek) bereik ik de bioscoop. Ik ga in de rij staan en koop een kaartje. Achter me hoor ik gepiep. Komt me bekend voor. Ik kijk om. De seriemoordenaar. Hij grijnst weer naar me.  "Toeval, he'" zegt hij met een onpeilbare blik in zijn ogen.
Ik ga de zaal in. Zoals gewoonlijk ga ik op de hoek zitten. Daar heb ik zo mijn redenen voor. Het licht gaat uit. De film begint. Uit mijn ooghoeken zie ik dat er iemand achter me gaat zitten. Ik hoor weer piepende ademhaling. "Prettige voorstelling" zegt de seriemoordenaar.  Hij weer. Ook  hier.  Toeval? De film begint. Hopelijk met een happy end.

vrijdag 19 december 2014

Kabouter ijsmuts en de gladjakker

Een duo. Nummer 1: een breed glimlachende gladjakker met een vlassig, keurig geknipt baardje. Zijn kompaan: Zit op een scootmobiel. Draagt een kaboutermuts. Een zwakzinnige grijns. Ongeschoren.Hobbelt achter gladjakker aan.
Plek: de afdeling literatuur van de bieb. De gladjakker knoopt een gesprek aan met een groepje jongens. Op gedempte toon en met een samenzweerderig gezicht. Maakt brede armgebaren. Zwaait met zijn koffertje. Kabouter ijsmuts hangt onderuit op zijn scootmobiel. Zou hij gaan kwijlen? De jongens reageren verveeld. Lusteloos. Afwijzend
Vervolgende slachtoffers: twee leuke meisjes. Kabouter ijsmuts gaat gevaarlijk grijnzend bij de knapste staan. Zou hij nu gaan kwijlen? De meisjes weigeren een folder. Schudden resoluut nee. Zo te zien zijn ze heel ervaren in nee zeggen tegen mannen.
Zijn dit misschien Zendelingen? Brengers van de Blijde Boodschap? Het Ware geloof? Verkopers van mobiele telefoons? Ziektekostenverzekeringen?
Ze komen op mij af. Of is belangstelling heb in geestelijke ontwikkeling? Of ik geld wil verdienen? Wat verkopen jullie, vraag ik. Ze zeggen dat ze niks verkopen, daar gaatt het niet om. Dat klinkt naar windhandel. Oplichting. Weg met die gasten. Dus. Ik wens ze een prettige dag. Kent U dan misschien andere mensen die wel zich geestelijk willen ontwikkelen of extra geld willen verdienen, vraagt de gladjakker vertwijfeld. Nee, ook niet, zeg ik.
En ze druipen af richting de lift. De gladjakker voorop, kabouter ijsmuts tuft er achteraan. Ze kijken strak voor zich uit. Weg is de glimlach. Ze drukken op de knop naar beneden.

dinsdag 16 december 2014

Nemo

Nemo aan het Oosterdok in Amsterdam. Wetenschap. Techniek. Educatief. Speels. Een speeltuin voor jongens en mannen. Voor techneuten. Voor nerds. Voor klussers. Vrouwen mogen mee. Soms moeten ze, want het is ook een gezellig uitje, volgens pa. Zo leuk. Zo spannend. En zo leerzaam voor de kinderen.

Er staat een gezin voor de ingang. Vader staat er strak bij. Nerveus en gespannen als een boog. Zou het liefst gelijk naar binnen sprinten en zich storten in de wondere wereld van de moderne tijd en de vooruitgang. Heeft zich er al tijden op verheugd en zal er eens flink van gaan genieten. Mag hij ook eens een keer? Naast hem staat zijn dochter die met grote ogen naar binnen kijkt. Verwachtingsvol.  Iedere keer dat de schuifdeuren opengaan golft er een hels lawaai naar buiten. Het geluid van opwinding. Van de genietende mens.

Net achter vader en dochter zijn moeder en zoon. Moeder zit op haar knieen en heeft haar armen om zoonlief heengeslagen. Kijkt wanhopig. Ten einde raad. Haar hoofd tegen het zijne. Zoonlief kijkt reddeloos omhoog. Verward. Zielig. Moeder zegt: "Ja schatje, maar het heeft wel heel veel geld gekost""

zondag 14 december 2014

Ghost

Het ligt aan de weergoden. Aan hun humeur. Hun grillen. Hun stemming. Aan hun luimen. Maar als zij het willen wordt "Ghost" het gevaarlijkste kunstwerk van het Amsterdam Light festival. Te zien in het water tussen het scheepvaartmuseum en architectuurcentrum Arcam. Uit vier brandslangen spuit water, en daarop verschijnt een projectie van het beroemde spookschip "De Vliegende Hollander" . De wind moet bij dit geheel voor een spookachtig effect zorgen, volgens de makers, die afkomstig zijn uit Roemenië, het land waar de geesten van graaf Dracula en dictator Nicolae Ceaușescu nog immer rondzweven. Personen met een lugubere geest. Zouden zij de oorzaak zijn van het gevaar dat hier  voor de argeloze toeschouwer op de loer ligt? Want terwijl het water uit de brandspuiten verwaait , wordt de tegenovergelegen kade, die wordt gebruikt als wandelpromenade, bij de juiste windrichting bedekt met een dun laagje vervaarlijk glinsterend water. Wat als de weergoden, onberekenbaar als ze zijn, opeens besluiten dit laagje water te veranderen in ijzel?

donderdag 11 december 2014

De alleenstaande man

Supermarkten. Een kwelling voor de alleenstaande man. Voordringende huisvrouwen op koopjesjacht. Producten die de alleenstaande man wil kopen zijn uitverkocht of uit het assortiment gehaald. Vakkenvullers blokkeren het schap waar de alleenstaande man moet zijn. Onwelriekende mannen met blikjes goedkoop bier en kleingeld tekort staan voor de alleenstaande man in de rij.

Tegenwoordig begint het al buiten. Er zit een vrouw met een accordeon die heel zielig kijkt en wat willekeurige klanken speelt als de alleenstaande man aankomt. Er is een verkoper van de daklozenkrant die de alleenstaande man een prettige dag wenst, en dat terwijl voor de alleenstaande man de supermarkt de hel is. Verder een paar lieftallige meisjes die de alleenstaande man zoetgevooisd en flirterig aanspreken, over iets zieligs met dieren, kinderen of het milieu. Keiharde tantes die net als de rest maar op een ding van de alleenstaande man uit zijn: zijn geld.

En tenslotte de werkstudenten, die de hopeloze taak hebben om abonnementen op de krant te slijten en die altijd wel een unieke kado of een zeer voordelige korting voor de alleenstaande man in de aanbieding hebben.

Een student komt op de alleenstaande man af. "Meneer ik heb hier een gratis krant voor U, maar dan wil ik U een vraag stellen". "Oke", zegt de alleenstaande man en pakt de krant aan . De student, getraind is dit soort gesprekken: "Leest deze krant wel  eens?" De man: "Soms." De student: "Zou U deze krant wel vaker willen lezen?" De man: "Je zei: een vraag, die heb ik al beantwoord." De alleenstaande man draait zich om, loopt bijna de verkoper van de daklozenkrant omver en gaat de supermarkt binnen. Daar ziet de alleenstaande man dat het de krant van gisteren is.

woensdag 10 december 2014

Rob Zwetsloot: Juliet, Naakt

Rob Zwetsloot: Juliet, Naakt: "Juliet, Naakt". Een boek van  Nick Hornby. Amusant. Vederlicht amusement. Ik breng het terug naar de bieb. Stop het in de machine...

Juliet, Naakt

"Juliet, Naakt". Een boek van  Nick Hornby. Amusant. Vederlicht amusement. Ik breng het terug naar de bieb.
Stop het in de machine die daarvoor bestemt is. Braaf wordt  "Juliet, Naakt" ingeslikt.
Daarna spuwt  het apparaat een bonnetje uit. Daarop de mededeling dat "Juliet, Naakt" nog steeds in mijn bezit is en over 13 dagen dient te worden ingelevert. Een spookbeeld doemt op. Boete. Ik ben "Juliet, Naakt" kwijt. Straks moet ik nog voor "Juliet, Naakt"  gaan betalen. Nerveus, zenuwachtig en gestrest  vervoeg ik me bij de balie met het bordje klantenservice. Daar moeten ze dit probleem maar eens oplossen. Ik moet lang wachten, want de man voor me heeft een schijnbaar onoplosbaar probleem, zwaait met zijn armen, wappert met diverse pasjes, voert onderwijl een telefoongesprek, en druipt tenslotte hoofdschuddend af.
De vrouw achter de balie begrijpt probleem. "Juliet, Naakt"is zoek.  Ze vliegt naar de achterkant van de machine, op zoek naar "Juliet, Naakt".
Het boek is daar niet te vinden, zegt ze."Juliet, Naakt" is waarschijnlijk naar de afdeling, want dat gaat heel snel snel. "Juliet, Naakt" staat nog wel op mijn naam in de computer. Ze begint een formulier in te vullen. "Juliet, Naakt" is dan wel zoek, maar zo klopt te  administratie tenminste.
 Ze adviseert naar de afdeling waar "Juliet, Naakt" inmiddels zou moeten zijn te gaan. Wellicht kan dan deze mysterieuze verdwijning van "Juliet, Naakt" worden opgelost.
Op die afdeling tref ik een man die achter een grote stapel boeken verscholen op een computer kijkt.  Ik confronteer hem met de verdwijning van "Juliet, Naakt". Hij beent weg. Op hoge snelheid. Verdwijnt achtereen deur. Kijk bij de kar met teruggebrachte boeken. In de stellingen. Nergens "Juliet, Naakt". Onvindbaar.
Kijkt in zijn computer. "Maar meneer, volgens de computer heeft dat boek helemaal niet in Uw bezit".
Mooi. Opgelost. Ik denk dat ik nu een boek van Franz Kafka ga lenen.

donderdag 4 december 2014

mobieltje

Wachten op de tram. Komt een jonge moeder aangelopen met een kinderwagen. Uit die kinderwagen klinkt allerlei electronisch geluid. Lawaai eigenlijk, want hoog volume. Zit een peuter  in die met een mobiele telefoon speelt. Kraaiend van plezier. Mama vindt het geluid een beetje hard. Pakt de telefoon. Peuter protesteert. Mama zet de telefoon zachter en geeft hem terug. Maakt sussende geluidjes. Daar komt de tram. Terwijl moeder de kinderwagen naar binnenduwt neemt het volume vanuit de kinderwagen toe. Tot boven de irritatiegrens. Begeleid door extatisch gekraai.  Mama zucht. Haalt met een machteloze blik haar schouders op.  Daar gaan ze, richting de toekomst.

No Bunga Bunga


Cocina Espanola


maandag 1 december 2014

IDFA

Het  was de ouwe oproerkraaier Jan Vrijman die me ooit voor het karretje spande van het IDFA. Of ik daar niet wat tv programaatjes voor kon maken? Voor hun 3e editie. Want de nationale tv had geen interesse. Toen was het IDFA nog een klein filmfestivalletje in de Balie en de naastgelegen inmiddels gesloten  bioscoop  Alfa. Nu is het IDFA een megafestival  waar door de hele stad vlaggen voor wapperen. Die linkse VPRO doet er op tv verslag van. Bij hun tv-gids is een bijlage ter promotie.  En zo zie je maar. Een IDFA is een succes. Een paradepaardje. Ze zitten nu in een duur kantoorpand aan het Frederiksplein. Zelf heb ik er niks meer mee te maken. Ik kom er al jaren niet meer. Is het me misschien een beetje te burgerlijk  geworden? Te truttig? Te politiek correct? Te keurig? Te saai? Of had ik er gewoon genoeg van? Ik heb me in ieder geval jarenlang met andere dingen beziggehouden. Met mijn poten in de modder gestaan van de multiculturele samenleving. Gebikkeld, geschopt en gezeurd tegen de lokale politiek. Maar vorig jaar heb ik nog wel een compilatie gemaakt (met dan aan het gemeentearchief) van de programma's uit de jaren 80  en 90. Gewoon omdat ik daar zin in had. Ome Jan Vrijman zit daar ook nog even heel kort in. Voor de mensen die willen zwelgen in nostalgie is hier de link http://youtu.be/LIBo3wQdFgg?list=UUejs8GnmUOtqJCU3aSXfijg

De essentie van de Spaanse keuken: Spaans eten in Spaanse restaurants in Spanje