water.

Houden we in Amsterdam droge voeten? Dat is maar zeer de vraag. Krijgen we hier meer overstromingen? Zou zomaar kunnen. Onder water staande straten, pleinen en tunnels? Heel goed mogelijk.  Jaarlijks periodes met hoog water zoals in Paramaribo (zie foto) Bangla Desh of Venetië? Ik maak de daar ernstig zorgen over.
Vanaf het centraal Station in Amsterdam loopt de Zeedijk.  Aangelegd om de stad tegen het wassende water te beschermen. Via de Hoogte Kadijk, en de Zeeburgerdijk loopt dit waterwerk door tot aan Muiden. De stad heeft een ingenieus systeem van waterbeheer. Grachten, kanalen, sluizen, riolen,  dijken. Daar zijn allerlei vakmensen continu mee bezig. Ingenieurs. Deskundigen.  Techneuten.  Zodat we Droge voeten houden.
En waarom maak ik me dan zorgen? Vanwege de waterschapsverkiezingen op 18 maart. De politiek wil namelijk grip op het waterbeheer. Parlementje spelen. Baantjesjagen. Politieke spelletjes spelen.  Machtsmisbruik. Corrputie. Onterechte onkostendeclaties. En dan de onvermijdelijke domme beslissingen. Onverantwoordelijke bezuinigen. Privatiseringen door de voeren. Alle techneuten met onnozele ideeen voor de voeten lopen. Onze droge voeten vanwege politiek gewin onder water zetten. Zodat Amsterdam net als Paramaribo, Venetië en Bangla Desh wordt. Door incompetente, ijdele en domme politici. Kan de Watergraafsmeer weervollopen met water.
En dan heb ik nog niet eens over bekende massahysterieonderwerpen als klimaatverandering, zeespiegelstijging en zwakke dijken. 
Geloof me, onze droge voeten zijn veel te belangrijk om aan politici over te laten . Ik geloof op dat gebied liever in techneuten, deskundigen, vakmensen. Weg met die waterschapsverkiezingen en de bijbehorende klasse van marginale politici.
Ik woon gelukkig op de eerste verdieping,   zodat ik de toekomst vanuit mijn raam in mijn boot kan stappen.

Cor Jaring

Cor Jaring. Meesterfotograaf. De man met de snor. Binnenkort is op 2 lokaties in de Amsterdam weer een selectie van zijn werk te zien.

Cor Jaring. Rasamsterdammer. Jofele Mokummer. Praatjesmaker. Grappenmaker. Kind van Amsterdam Oost. Geboren op Wittenburg, in 1936. Een tijd van crisis, armoede en oorlogsdreiging. Jongens op de Oostelijke eilanden hadden twee carrièreperspectieven in die tijden. Havenarbeider of zeeman. Cor werd arbeider in de haven. Voor zeeman was hij minder geschikt, want hij werd al misselijk op de pont naar Noord.

Cor wist te ontsnappend aan het bestaan als arbeider door de fotografie. Terwijl hij in de haven werkte maakte hij foto's. Imponerende foto's. Foto's die een beeld geven van deze inmiddels uit Amsterdam verdwenen bedrijfstak. Foto's van zware arbeid. Van bikkelen en buffelen. Van bloed, zweet en tranen. Mooie foto's. Romantisch. Historisch. Een tijdsdocument. Foto's die opvallen. Ook toen.

Door die foto's belandde hij in de werd van de kunst en de journalistiek. En viel hij met zijn neus in de boter . En ontwikkelde zich als een spraakmakend fotograaf van de jaren 60. Met foto's van Beatleszanger John Lennon en zijn eega Yoko Ono in het Hilton Hotel. Foto's van de Amsterdamse hippiescene, met paradijsvogels als Robert Jasper Grootveld, Kees Hoekert, Aatje Veldhoen, Roel van Duijn en vele anderen. Jaring was er allemaal bij en legde het allemaal vast. CorJaring was overal. En bij iedereen Op foto's die heel goed de onschuld en de dromen uit die periode vastleggen. Jaring was de chroniqueur van de naïeve jaren 60. Toen men nog droomde van wereldvrede. Toen een stelletje vrolijke jongelui die rond het Lieverdje dansten nog als staatsgevaarlijk werden gezien. Toen studenten nog de maatschappij wilden veranderen.

Cor Jaring reisde daarnaast als fotograaf de ganse wereld rond. Maar altijd met heimwee. Hij was iedere keer blij als hij terugkeerde in zijn magies centrum Amsterdam.

De laatste jaren sleet hij zijn dagen in Amsterdam Oost. Drie jaar geleden was hij nog aanwezig bij de opening van een tentoonstelling met zijn foto's in de Oosterkerk. Foto's van Wittenburg en foto's van wer de haven. 

Bij die gelegenheid gaf een breekbare Cor Jaring nog antwoord op de vraag wat volgens hem een goede foto is. Dat antwoord kunt U in dit filmpje zien: http://youtu.be/GxUM-s5bffY


In 2013 overleed Cor Jaring op 76-jarige leeftijd. Vanaf 14 maart 2015 zijn er tentoonstellingen in het stadsarchief en in huis Marseille.

Een andere kijk op Valentijnsdag

"Een andere kijk op Valentijnsdag"
Valentijnsdag. Een uiting van zinloos consumentisme.  Geld uitgeven maar. Shoppen. Zogenaamd in het teken van de liefde. Ja, in het teken van de liefde van de gezamenlijke winkeliers  voor Uw geld. Een uitvinding van een paar handige reclamejongens in  de VS.  Het sluit precies aan bij de misselijk makende middenstandersmentaliteit van de mensen in deze moedeloos makende moerasdelta. Halloween, is nog zoiets, maar daarover een andere keer.
Valentijnsdag. Elkaar verrassen met lingeriesetjes, seksspeeltjes uit 50 tinten grijs, chocolade,  bloemen, planten, parfum,  porseleinen beeldjes,  postkaarten, en etentjes. Allemaal ten gunste van het bruto nationaal product,  groei van de economie, de winsten van de woekerkapitalisten, de bonussen van de bankiers en het internationale monopoliekapitaal.
Maar je kunt ook anders tegen Valentijnsdag aankijken. Zoals Jermain Lo  bijvoorbeeld, die ter gelegenheid van Valentijnsdag dit filmpje maakte, dat zelfs de meest geharde cynicus niet onberoerd zal laten. http://youtu.be/-hOlW9j8TTg

Radiocolumn Amsterdam fm: blote meisjes

Ons land in de greepvan de angst,radiocolumn 9-2-2015: Griep is goed

Waar is Broadway Danny Rose als je hem nodig hebt?

De leukste theaterervaring op dit moment is de voorstelling van Kabier Noor Mohamed getiteld :"De genezing van een depressieve moslim": Een rauwe recht voor zijn raap voorstelling waarin Kabier zonder een blad voor de mond te nemen zijn levensverhaal vertelt, met begeleiding van fantastische muzikanten. Nu denkt U: wanneer is die show bij mij om de hoek in het theater? En daar zit het probleem. Wat Kabier nodig heeft is iemand die de show aan de man gaat brengen. Voorstellingen gaat regelen. Onder de aandacht van een breder publiek gaaat brengen. Kabier verdient het. En het publiek verdient het om deze prachtige voorstelling te zien. Wie o wie gaat hem helpen? Welke impresario of boeker voelt zich geroepen? Waar is Broadway Danny Rose als je hem nodig hebt?

Carnaval.

Ik woon boven de grote rivieren. Ten zuiden daarvan begint de mediterranee . Corruptie. Decadentie. Flessentrekkerij. Geldverspilling. Zinloos geweld. Overspel. Kindermisbruik. Dronkenschap, Verkleedpartijen. En uiteraard carnaval. Dat is een jaarlijks katholiek feest waar men zich raar verkleed, zichzelf bedrinkt en massaal vreemdgaat. Dat is hun cultuur en daar moeten we respect voor hebben. Als bijdrage aan die cultuur heb ik een liedje gemaakt over een culinair fenomeen dat ook tijdens het slempen en de liefde bedrijven massaal zal worden genuttigd. Worstenbroodjes nmelijk. Veel plezier ermee. http://youtu.be/zPw0oQ55q5I?

Mijn favoriete moslim

De moslims. Dat is een populair onderwerp dezer dagen. Ook weer zoiets waar iedereen een mening over heeft.  En toegegeven, er zijn nogal wat nieuwsberichten die de moslims niet al te positief over het voetlicht brengen. Je zou er depressief van  worden. Aan de drank gaan. Vervuld met haat raken. Ikzelf ben daarentegen positief ingesteld. Zie altijd dat het glas halfvol is. Licht aan het eind van de tunnel. Altijd nog een sprankje hoop. Naastenliefde. Saamhorigheid. Broederschap. En daarom wil ik nog eenmaal aandacht vragen voor de boodschap van mijn favoriete moslim. Kabier. Want het zijn mensen zoals hij waar we het van moeten hebben in deze barre tijden. Kabier, een baken van optimisme. Luctor et emergo zou zijn lijfspreuk kunnen zijn.  Hij worstelt en komt boven. Hij heeft een boodschap. Optimisme. Veerkracht. Doorzettingsvermogen. Luister naar die boodschap, en doe er  Uw voordeel mee. http://youtu.be/FN4RZ57d_No?list=UUejs8GnmUOtqJCU3aSXfijg