Waarom zetten zoveel mensen zich toch af tegen ons ouderen? Is het domheid? Dwaasheid? Doodsangst?
Op koningsdag zette ik een filmpje online met het liedje Prins Pilz (https://youtu.be/sQpPrn8AX_U?list=PL0AC7D936F44ECA45), van de Radicale Ouderen Band. Reactie van Natasha Gerson uit Balkbrug, bekend als heks en waarzegster: " Rob Zwetsloot Sorry maar als je nu nog met 'prins prins' gezwets aankomt ben je echt bejaard."
Inderdaad Natasha, ik ben bejaard, en ik ben er trots op dat ik deze leeftijd heb mogen bereiken na een leven vol gevaar, tegenslagen en ontberingen. Door bikkelen en buffelen heb ik meegeholpen aan de opbouw van dit land. Het lichaam is versleten en wrakkig, en de geest is in vroeger tijden blijven hangen. Ik ben nog steeds voor terugkeer van de republiek en vindt het koningshuis maar een zielige poppenkast.
Ouderen hebben trouwens de wijsheid in pacht, en van hun schat aan ervaring zouden de jongelui nog een hoop kunnen leren.
Daarom hebben we de Radicale Ouderen Band. Maar misschien gaan we wel de politiek in als Radicale Ouderen Beweging. Want we zijn dan wel bejaard en wrakkig maar nog helder en bij de pinken.
Ik ben bejaard en ik ben er trots op.
Het is maar dat je het weet Natasha.
dinsdag 28 april 2015
woensdag 22 april 2015
Steve Mwase over het vluchtelingenprobleem
Vluchtelingen. Een onoplosbaar probleem. Iedereen heeft er een mening over. En allerlei mensen roepen dat ze oplossingen hebben. Maar dat zijn loze bezweringsformules. Praatjes om de onmacht ten opzichte van dit probleem te verhullen. Ik weet nog dat jaren geleden men op het stadhuis al met de handen in het haar zat rondom een groep rondtrekkende vluchtelingen die werden ondersteunt door een stelletje doorgewinterde activisten. Die groep is nog steeds hier en eist nog steeds op verblijf. Binnenkamers geven politici toe dat ze niet weten wat ze met het probleem aanmoesten. Voor de bühne worden er nog oplossingen gesuggereerd, maar dat is valse schijn. Illusiepolitiek.
De vluchtelingenstroom zal aan blijven houden, zolang er van Nigeria tot aan Pakistan overal oorlog en armoede is zullen ze blijven komen. In grote aantallen. Een onontkoombare natuurramp. Geen kruid tegen gewassen. Daar helpt geen lieve moedertje aan. Hun zijn arm en wij zijn rijk, en dan ken je hun niet tegenhouden , da's logisch, zou Johan Cruijff zeggen. Dit wordt de eeuw van massale volksverhuizingen. Chaotische vluchtelingenstromen. Als een sprinkhanenplaag zal deze exodus over Europa komen. En de politiek staat machteloos. Laten we ons er maar op voorbereiden.
De motieven en emoties om te vertrekken naar het rijke Europa blijven onverkort geldig de komende decennia.
De schrijver Steve Mwase, afkomstig uit Oeganda, spreekt in bijgaand filmpje over deze migratie problemen. Hij stelt ze in zijn roman Dunya aan de orde. https://youtu.be/yOSXZIfrIbw
De vluchtelingenstroom zal aan blijven houden, zolang er van Nigeria tot aan Pakistan overal oorlog en armoede is zullen ze blijven komen. In grote aantallen. Een onontkoombare natuurramp. Geen kruid tegen gewassen. Daar helpt geen lieve moedertje aan. Hun zijn arm en wij zijn rijk, en dan ken je hun niet tegenhouden , da's logisch, zou Johan Cruijff zeggen. Dit wordt de eeuw van massale volksverhuizingen. Chaotische vluchtelingenstromen. Als een sprinkhanenplaag zal deze exodus over Europa komen. En de politiek staat machteloos. Laten we ons er maar op voorbereiden.
De motieven en emoties om te vertrekken naar het rijke Europa blijven onverkort geldig de komende decennia.
De schrijver Steve Mwase, afkomstig uit Oeganda, spreekt in bijgaand filmpje over deze migratie problemen. Hij stelt ze in zijn roman Dunya aan de orde. https://youtu.be/yOSXZIfrIbw
dinsdag 21 april 2015
maandag 20 april 2015
spraakverwarring
Spraakverwarring. Iedereen heeft een mening. En iedereen vindt zichzelf deskundig. Iedereen denkt de wijsheid in pacht te hebben. Het is het tijdperk van de praatjesmakers. Van de ongenuanceerde en de domme uitspraken. Van de opgeblazen ego's. Tijd voor een protestsong tegen deze heersende zelfoverschatting . Iedereen roept maar wat over van alles en nog wat, terwijl de meesten van toeten noch blazen weten. Herken de Bekende Nederlanders https://youtu.be/fNdFXJtqRNA
overheid
Ik moet naar een kantoor van de gemeente in 020. Naar een service verlenende instantie. In Noord, een van onze getto's. Hoe kom ik daar met het openbaar vervoer? Ik bel ze op. Vraag of er een bushalte is. Antwoord: Dat weet ik niet, dit is niet het gemeentelijk vervoer bedrijf. Dat tekent de houding van onze overheid heden ten dag. Klanten moeten we buiten de deur houden. De tijd dat wij als overheid iets voor U doen is voorbij. We willen alleen dat U onze salarissen betaald. Liever geen tegenprestatie.
donderdag 16 april 2015
Open ateliers
Wat is Amsterdam toch een geweldige stad. Het bruist hier. Altijd wat te doen. Brandpunt van kunst en cultuur. En wat een traditie. Rembrandt, Breitner, Appel, noem maar op.
Het lijkt ook wel of iedereen er kunstenaar is. Of wil zijn. De stad barst van de creatieve energie. Daarnaast zijn er ook veel poseurs. Praatjesmakers. Charlatans. Blaaskaken. Maar dit terzijde.
Hoeveel kunstenaars wonen er eigenlijk in 020? Ontelbaar veel moeten het er zijn.
Neem nou zo'n Open Atelier route in Amsterdam Oost. Daar doen al 80 mensen aan mee die zich kunstenaar noemen. De meeste kunstenaars die ik hier in de buurt (plantage/kadijken) ken die doen niet mee. Er zouden makkelijk drie keer zoveel namen op die lijst kunnen staan.
Maar ja, kunstenaars. Die hebben een gekweld bestaan. Moeten Lijden voor hun Kunst. Hebben het niet makkelijk.
Misschien hebben ze geen geld om de 80 euro inschrijvingsgeld te betalen. Of mogen ze niet meedoen. Of willen ze niet met bepaalde mensen op de lijst geassocieerd worden. Of zijn om principiële redenen tegen dit soort ordinaire commerciële activiteiten. Of hebben ze ruzie met de organisatie. Of een van de collega's. Want haat en nijd, jaloezie en kinnesinne heersen alom in de wereld van de beeldende kunsten.
Kunnen al die mensen er van leven? Of hebben ze gewoon een baantje of een uitkering en schilderen, beeldhouwen, etsen, knippen en plakken ze uit roeping? Omdat ze nou eenmaal moeten. Tegen de klippen op. Voor de kat zijn staart. Ze hebben er mooie verhalen bij. Moeilijke theorieën. Ondertussen puilen hun ateliers uit van het onverkochte werk.
Dat brengt me bij de zondagsschilders. Bestaan al decennia, en maken ook mooi werk. Alleen zijn ze wars van pretenties. Liefhebbers, die voor de lol dingen maken. Vaak verrassend mooi. Met dit soort oprechte amateurs voel ik me verbonden. Zoals mijn vriendin altijd zegt als ik weer eens een stukje tik: Een man moet een hobby hebben.
Onder de link een interview met Thea de Haan van de zondagsschilders Amsterdam https://youtu.be/AhUO5qcpYFA
Het lijkt ook wel of iedereen er kunstenaar is. Of wil zijn. De stad barst van de creatieve energie. Daarnaast zijn er ook veel poseurs. Praatjesmakers. Charlatans. Blaaskaken. Maar dit terzijde.
Hoeveel kunstenaars wonen er eigenlijk in 020? Ontelbaar veel moeten het er zijn.
Neem nou zo'n Open Atelier route in Amsterdam Oost. Daar doen al 80 mensen aan mee die zich kunstenaar noemen. De meeste kunstenaars die ik hier in de buurt (plantage/kadijken) ken die doen niet mee. Er zouden makkelijk drie keer zoveel namen op die lijst kunnen staan.
Maar ja, kunstenaars. Die hebben een gekweld bestaan. Moeten Lijden voor hun Kunst. Hebben het niet makkelijk.
Misschien hebben ze geen geld om de 80 euro inschrijvingsgeld te betalen. Of mogen ze niet meedoen. Of willen ze niet met bepaalde mensen op de lijst geassocieerd worden. Of zijn om principiële redenen tegen dit soort ordinaire commerciële activiteiten. Of hebben ze ruzie met de organisatie. Of een van de collega's. Want haat en nijd, jaloezie en kinnesinne heersen alom in de wereld van de beeldende kunsten.
Kunnen al die mensen er van leven? Of hebben ze gewoon een baantje of een uitkering en schilderen, beeldhouwen, etsen, knippen en plakken ze uit roeping? Omdat ze nou eenmaal moeten. Tegen de klippen op. Voor de kat zijn staart. Ze hebben er mooie verhalen bij. Moeilijke theorieën. Ondertussen puilen hun ateliers uit van het onverkochte werk.
Dat brengt me bij de zondagsschilders. Bestaan al decennia, en maken ook mooi werk. Alleen zijn ze wars van pretenties. Liefhebbers, die voor de lol dingen maken. Vaak verrassend mooi. Met dit soort oprechte amateurs voel ik me verbonden. Zoals mijn vriendin altijd zegt als ik weer eens een stukje tik: Een man moet een hobby hebben.
Onder de link een interview met Thea de Haan van de zondagsschilders Amsterdam https://youtu.be/AhUO5qcpYFA
dinsdag 14 april 2015
Gustaaf Peek en de Libris literatuur prijs
De Libris literatuur prijs. Die zou ik ook weleens willen winnen. 50.000 euro krijg je dan. Kassa.
Vrij te besteden. Ik moet gelijk aan ongebreidelde luxe denken. Zonnige oorden. Palmbomen. Longdrinks. Sex in dure suites van luxe hotels. Auto's met chauffeur. Een probleem: Ik heb nog nooit een boek geschreven. Nog niet. Maar zoveel poen winnen maakt het wel een aantrekkelijk idee.
Het blijft raar zo'n prijs. Tegenstrijdig. Het is appels met peren vergelijken. Smaken verschillen. En boeken ook. Vergelijkingen zijn onzin. Boeken lezen is geen wedstrijd. Hoe komt zo'n winnaar tot stand? Omkoping? Chantage? Vriendjespolitiek? Zit de jury met het mes op tafel te onderhandelen over wie er gaat winnen of is het doorgestoken kaart? Is het alleen maar voor de bühne? En de samenstelling van de jury is volledig willekeurig. Voorspellingen over welk boek gaat winnen zijn nutteloos.
Het is kortom een loterij.
De genomineerden hebben het moeilijk. Zitten in de weken voorafgaand aan de bekendmaking van de winnende titel in de stress. Kijken scheel van de zenuwen. Leven tussen hoop en vrees. Hebben een wispelturig humeur. Zijn kortaangebonden tegen hun dierbaren. Moeten overal verschijnen om interviews te geven aan onnozele journalisten die het boek niet gelezen hebben . Kortom een rottijd. Eentje gaat er met de poet vandoor, en de rest moet glimlachend als een boer met kiespijn toekijken en de winnaar gelukwensen. Somber en gefrustreerd druipen ze af. Soms kan het leven een hel zijn.
Wij stellen U voor aan een van de genomineerden voor de prijs in 2015, Gustaaf Peek.
Hij schreef een boek vol met seks en andere intimiteiten onder de titel Godin, Held.
Een interview met hem staat onder deze link https://youtu.be/b_mnxjg-jJs
Vrij te besteden. Ik moet gelijk aan ongebreidelde luxe denken. Zonnige oorden. Palmbomen. Longdrinks. Sex in dure suites van luxe hotels. Auto's met chauffeur. Een probleem: Ik heb nog nooit een boek geschreven. Nog niet. Maar zoveel poen winnen maakt het wel een aantrekkelijk idee.
Het blijft raar zo'n prijs. Tegenstrijdig. Het is appels met peren vergelijken. Smaken verschillen. En boeken ook. Vergelijkingen zijn onzin. Boeken lezen is geen wedstrijd. Hoe komt zo'n winnaar tot stand? Omkoping? Chantage? Vriendjespolitiek? Zit de jury met het mes op tafel te onderhandelen over wie er gaat winnen of is het doorgestoken kaart? Is het alleen maar voor de bühne? En de samenstelling van de jury is volledig willekeurig. Voorspellingen over welk boek gaat winnen zijn nutteloos.
Het is kortom een loterij.
De genomineerden hebben het moeilijk. Zitten in de weken voorafgaand aan de bekendmaking van de winnende titel in de stress. Kijken scheel van de zenuwen. Leven tussen hoop en vrees. Hebben een wispelturig humeur. Zijn kortaangebonden tegen hun dierbaren. Moeten overal verschijnen om interviews te geven aan onnozele journalisten die het boek niet gelezen hebben . Kortom een rottijd. Eentje gaat er met de poet vandoor, en de rest moet glimlachend als een boer met kiespijn toekijken en de winnaar gelukwensen. Somber en gefrustreerd druipen ze af. Soms kan het leven een hel zijn.
Wij stellen U voor aan een van de genomineerden voor de prijs in 2015, Gustaaf Peek.
Hij schreef een boek vol met seks en andere intimiteiten onder de titel Godin, Held.
Een interview met hem staat onder deze link https://youtu.be/b_mnxjg-jJs
maandag 6 april 2015
De weg naar Santiago de Compostela
De weg naar Santiago de Compostela is lang, eindeloos en eenzaam. Het traject zwaar. Waarom wagen mensen zich eraan? In Godsnaam? Vanwege de uitdaging? Vanwege een persoonlijke crisis? Op zoek naar spirituele verlichting? Als boetedoening?
Ze worden pelgrim. Doen de Bedevaart. 0ver zanderige wegen. Ondanks zware klimatologische omstandigheden. Over hoge bergen en door diepe dalen. Spartaanse onderkomens voor de nacht. Tussen andere pelgrims. Gesnurk. Zweetvoeten. Karige maaltijden. Blaren. Spierpijn. Vermoeidheid.
Een levensveranderende ervaring.
Voorbeeld: de voormalige eigenaar van het Amsterdamse cafe Eik en Linde. Op een dag trok hij de stoute schoenen aan. Vertrok. Op bedevaart. Naar Santiago de Compostela. Onverwacht. Het avontuur tegemoet. Op naar de verre einder. Naar de horizon. Samen met een stamgast, die het volhield tot Uithoorn, en daar volledig uitgedroogd en uitgeput het eerste het beste cafe binnen wankelde. Sindsdien is taal noch teken van de man vernomen.
De eigenaar van Eik en Linde liep de hele route. In het cafe hing een landkaart waarop zijn vrouw, wegkwijnend van eenzaamheid, zijn vorderingen bijhield. 4 maanden duurden de ontberingen.
Blakend van gezondheid keerdde de eigenaar terug. En herboren. Vol nieuwe energie en nieuwe plannen. Deed het cafe over aan zijn zoon. Volgde een opleiding tot onderwijzer. Ging in de getto's van Zuidoost kansarme zwarte kinderen onderwijzen. Bleef wel bij zijn vrouw.
Zomaar een voorbeeld. Uit het leven gegrepen.
Er verschijnen ook vele boeken over de helletocht naar Santiago de Compostela. Tosca Niterink schreef het inmiddels klassieke "Klimmen naar kruishoogte" en recent verscheen van Henk Hofman "Buen Camino". Een interview met Henk over zijn boek onder deze link https://youtu.be/HB0yDLaobEM
Centrale vraag: Welke route loop je van Amsterdam van Santiago de Compostela?
Ik heb recht van spreken. Ik kan er over meepraten. Ik heb vorig jaar nog een stukje van die pelgrimstocht gelopen In Cordoba. Tussen 2 horecagelegenheden in het oude centrum om precies te zijn, die precies op de route lagen. Voor de spirituele verlichting heb ik rode wijn tot me genomen.
Ze worden pelgrim. Doen de Bedevaart. 0ver zanderige wegen. Ondanks zware klimatologische omstandigheden. Over hoge bergen en door diepe dalen. Spartaanse onderkomens voor de nacht. Tussen andere pelgrims. Gesnurk. Zweetvoeten. Karige maaltijden. Blaren. Spierpijn. Vermoeidheid.
Een levensveranderende ervaring.
Voorbeeld: de voormalige eigenaar van het Amsterdamse cafe Eik en Linde. Op een dag trok hij de stoute schoenen aan. Vertrok. Op bedevaart. Naar Santiago de Compostela. Onverwacht. Het avontuur tegemoet. Op naar de verre einder. Naar de horizon. Samen met een stamgast, die het volhield tot Uithoorn, en daar volledig uitgedroogd en uitgeput het eerste het beste cafe binnen wankelde. Sindsdien is taal noch teken van de man vernomen.
De eigenaar van Eik en Linde liep de hele route. In het cafe hing een landkaart waarop zijn vrouw, wegkwijnend van eenzaamheid, zijn vorderingen bijhield. 4 maanden duurden de ontberingen.
Blakend van gezondheid keerdde de eigenaar terug. En herboren. Vol nieuwe energie en nieuwe plannen. Deed het cafe over aan zijn zoon. Volgde een opleiding tot onderwijzer. Ging in de getto's van Zuidoost kansarme zwarte kinderen onderwijzen. Bleef wel bij zijn vrouw.
Zomaar een voorbeeld. Uit het leven gegrepen.
Er verschijnen ook vele boeken over de helletocht naar Santiago de Compostela. Tosca Niterink schreef het inmiddels klassieke "Klimmen naar kruishoogte" en recent verscheen van Henk Hofman "Buen Camino". Een interview met Henk over zijn boek onder deze link https://youtu.be/HB0yDLaobEM
Centrale vraag: Welke route loop je van Amsterdam van Santiago de Compostela?
Ik heb recht van spreken. Ik kan er over meepraten. Ik heb vorig jaar nog een stukje van die pelgrimstocht gelopen In Cordoba. Tussen 2 horecagelegenheden in het oude centrum om precies te zijn, die precies op de route lagen. Voor de spirituele verlichting heb ik rode wijn tot me genomen.
zaterdag 4 april 2015
Waarom heeft Amsterdam geen Vaporetto?
Waarom heeft Amsterdam geen Vaporetto? Waarom maakt de stad geen gebruik van haar kanalen voor openbaar vervoer? Zoals in Venetië ( Dit filmpje maakte ik op lijn 1 in Venetië https://youtu.be/qJbx0oGaQPI dat is nog eens wat anders dan lijn 1 in 020). Zoda we rustig door onze eigen stad kunnen varen met het GVB. Voor een normale prijs. Dat is nu onmogelijk omdat het vervoer te water in handen is van een stelletje keiharde kapitalisten. De rondvaartindustrie. Een machtig kartel. Monopolisten.
Stel eens voor dat aan die situatie een eind wordt gemaakt.
Stel U voor dat trams en bussen uit de stad verdwijnen. Dat al het openbaar vervoer wordt gedaan met boten. Dan kan je bijvoorbeeldvan het CS varen naar het Tropenmuseum, en door naar de Dappermarkt, de Indische Buurt en dan IJburg en Durgerdam. Of van het Amstelstion de Amstel op naar het CS. De mogelijkheden zij n eindeloos. Dat zou toch prachtig zijn.
De verkeersdrukte zou afnemen. Wandelaars en fietsers krijgen meer ruimte en rust. Amsterdammers, dagjesmensen en toeristen kunnen voor een normale prijs de hele dag rondvaren, in plaats van meedogenloos geript de worden door de rondvaartpenoze. Niemand kan nog onder de tram komen.
Met een beetje politiek moed is dit zo te realiseren. Politici met visie en durf hebben nu een kans. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen pleitte de Radicale Oppositie Beweging al voor de komst van de Vaporetto. Het klimaat in de stad is er rijp voor. Nu is het moment. Je hoeft alleen maar naar Venetië te gaan om de voordelen te zien. Zeker nu in Amsterdam het toerisme explosief gaat toenemen. De Vaporetto is de oplossing . Elegant. Stijlvol. Schoon. Milieuvriendelijk. Verkeersveilig. Geweldige PR voor de stad. En in het kielzog daarvan kunnen we werklozen omscholen tot gondelier en een werf openen waar die gondels gemaakt kunnen worden.
Water wordt synoniem voor welvaart en werk. Ooit werden er schepen gebouwd op de Oostelijke eilanden, en op het Marine terrein. Laat die tijden weer terugkeren. Laat Amsterdam weer boten bouwen. Laat Amsterdammers weer werken op het water.Laat Amsterdam andermaal haar water en haar lotsbestemming in eigen handen nemen. Weg met de rondvaartbootbaronnen. Geeft het vervoer te water terug aan de Amsterdammers
Stel eens voor dat aan die situatie een eind wordt gemaakt.
Stel U voor dat trams en bussen uit de stad verdwijnen. Dat al het openbaar vervoer wordt gedaan met boten. Dan kan je bijvoorbeeldvan het CS varen naar het Tropenmuseum, en door naar de Dappermarkt, de Indische Buurt en dan IJburg en Durgerdam. Of van het Amstelstion de Amstel op naar het CS. De mogelijkheden zij n eindeloos. Dat zou toch prachtig zijn.
De verkeersdrukte zou afnemen. Wandelaars en fietsers krijgen meer ruimte en rust. Amsterdammers, dagjesmensen en toeristen kunnen voor een normale prijs de hele dag rondvaren, in plaats van meedogenloos geript de worden door de rondvaartpenoze. Niemand kan nog onder de tram komen.
Met een beetje politiek moed is dit zo te realiseren. Politici met visie en durf hebben nu een kans. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen pleitte de Radicale Oppositie Beweging al voor de komst van de Vaporetto. Het klimaat in de stad is er rijp voor. Nu is het moment. Je hoeft alleen maar naar Venetië te gaan om de voordelen te zien. Zeker nu in Amsterdam het toerisme explosief gaat toenemen. De Vaporetto is de oplossing . Elegant. Stijlvol. Schoon. Milieuvriendelijk. Verkeersveilig. Geweldige PR voor de stad. En in het kielzog daarvan kunnen we werklozen omscholen tot gondelier en een werf openen waar die gondels gemaakt kunnen worden.
Water wordt synoniem voor welvaart en werk. Ooit werden er schepen gebouwd op de Oostelijke eilanden, en op het Marine terrein. Laat die tijden weer terugkeren. Laat Amsterdam weer boten bouwen. Laat Amsterdammers weer werken op het water.Laat Amsterdam andermaal haar water en haar lotsbestemming in eigen handen nemen. Weg met de rondvaartbootbaronnen. Geeft het vervoer te water terug aan de Amsterdammers
woensdag 1 april 2015
Is Mark Rutte een autist?
Hoe gek moet je zijn om politicus te worden? Besluiten nemen die de banken, de multinationals en het militair industrieel complex bevoordelen. Die de kassen van de heersende klasse spekken. De kleine man in de ellende duwen.
En dan alle kanten messcherpe kritiek en bedreigingen naar je hoofd geslingerd krijgen. En steeds in bikkelharde concurrentiestrijd gewikkeld zijn met collega's die allemaal op jouw scalp uit zijn.
Dan moet je toch wel een bord voor je kop hebben. Of, mooier gezegd, aan een zekere vorm van autisme lijden. Of je nu bestuurder in Amsterdam Oost bent en tegen de wil van de buurt het Oosterpark ombouwt tot evenemententerrein of dat je minister-president van dit land bent en de mensen hun zuurverdiende welvaart afpakt.
Autisten staan bekend als hard, gevoelloos, emotieloos. Kijkt U eens naar de maatregelen van het kabinet Rutte. Snoeiharde bezuigingen, ten koste van de zwaksten van de samenleving.
De armen, de ouden van dagen, de invaliden, de geestelijk gestoorden wordt hun zorg en inkomen afgepakt. De lasten voor de gewone man worden tot ondragelijke hoogte opgedreven. Maar Mark Rutte is doof en blind voor iedere vorm van kritiek.
Al echt autist draait hij iedere keer hetzelfde verhaal af. Als een grijsgedraaide plaat. Luisteren of begrijpen van een ander zijn begrippen die hij niet kent. Hij kent slechts 1 wereld, de zijne. Zich verplaatsen in de wereld van een ander is voor hem teveel gevraagd.
Mark Rutte is eenzaam, zoals alle autisten. Echt contact met mensen maken kan hij niet.
Daarom de verhalen. Dat hij bij zijn moeder woont. Dat hij geen partner heeft. Terwijl een verhoudig met de ministerpresident toch een natte droom is van menig rechtgeaard VVD hockeymeisje. En mocht Mark op mannen vallen dan kan hij heel makkelijk bij het VVD gay netwerk aan zijn trekken komen. Macht is immers een krachtige afrodisiac.
Deze gedachten kreeg ik na de opname van dit filmpje met José Ligthart, schrijfster van een boek over een autistisch kind https://youtu.be/OKU4A77SAJo
Misschien moet Mark eens bij haar langs gaan. Want alle mannen blijven tenslotte kinderen, zal minstens de helft van de bevolking beamen.
Abonneren op:
Posts (Atom)