dinsdag 29 september 2015
maandag 28 september 2015
vrijdag 25 september 2015
Ouderwets zijn
Ouderwets zijn. Daar is niks mis mee. Ik ben ouderwets en dat wou ik graag zou houden.
Mij zul je niet starend op een van die moderne telefoons als een zombie mensen omver zien lopen of slingerend op de fiets mijn leven riskeren.
De beste verhalen hoor ik nog steeds het liefste als ik met een paar jongens van de gestampte pot gezellig een kop koffie drink. Of een biertje. Of een glaasje wijn. Een glaasje rechtop en neer. Een ouwe klare. Een pikketanussie. Of ander spraakwater. Proost.
Zo hoorde ik laatst een leuke roddel. Een verhaal waarin andermaal de verloedering van de samenleving bleek. De slappe knieën van de politici. En de minachting voor de gewone Henk en Ingrid, de man en vrouw in de straat.
Het speelde in de Watergraafsmeer, een buurt die steeds meer overheerst wordt door oesters etende, champagne drinkende en op bakfietsen rijdende nouveau riche types met een verregaande en vaak stuitende arrogantie.
Hoofdpersoon was een Bekende Nederlander. Een persoon die gezegend schijnt te zijn met een niets- en niemand ontziend karakter. Die gelijk na het betrekken van een woning in deze yuppenwijk via contacten met lokale politici ervoor zorgde dat er voor de deur van die woning een fietsenrek werd weggehaald. Stond in de weg bij het instappen in de auto. Protesten van de buurt werden genegeerd. Alternatieven van tafel geveegd. Terwijl dit fietsenrek een cruciale rol speelde in de buurt. Als ontmoetingspunt. Als dorpspomp. Als architectonisch ijkpunt. Voor de sociale cohesie. Voor de participatiesamenleving. Of gewoon om je fiets in te zetten.
De hele buurt geschoffeerd dankzij het ego van een Bekende Nederlander. Met dank aan de daadkracht van het lokaal bestuur.
Een heel dossier is er over deze heikele kwestie, samengesteld door boze buurtbewoners. "Stuur me maar toe" riep ik, tenslotte ben ik de Geliefde Leider van de Radicale Oppositie Partij, de ROB, en opkomen voor Jan met de Pet, de gewone man, is mijn tweede natuur.
Diezelfde middag ontving ik een e-mail met daarbij een heel dossier. Er was alleen een probleem. Dat kon ik op mijn computer niet lezen. Het apparaat gaf aan dat ik dan eerst een heel duur programma moest kopen en installeren. Terwijl ik een arme sloeber ben, die iedere cent moet omdraaien en continu balanceer op de rand van armoede en ondergang.
Vroeger was dat veel eenvoudiger. Dan kreeg je die papieren gewoon in de kroeg, per postduif, werden ze overhandigd in een donker hoekje van een parkeergarage of plofte er een envelop in je brievenbus.
Op deze manier wordt het mij onmogelijk gemaakt alle feiten uit deze onfrisse affaire aan het daglicht te brengen. En om zo maar ongefundeerd een Bekende Nederlander te gaan beschuldigen, daar ben ik te ouderwets voor. En dat ouderwets zijn, daar is helemaal niks mis mee en dat wou ik graag zo houden.
En nou ga ik gezellig koffie drinken ik met een paar jongens van de gestampte pot. Of een biertje. Of een glaasje wijn. Een glaasje rechtop en neer. Een ouwe klare.Een pikketanussie. Of een ander spraakwater. Proost.
Tismaar dat U dat weet.
Mij zul je niet starend op een van die moderne telefoons als een zombie mensen omver zien lopen of slingerend op de fiets mijn leven riskeren.
De beste verhalen hoor ik nog steeds het liefste als ik met een paar jongens van de gestampte pot gezellig een kop koffie drink. Of een biertje. Of een glaasje wijn. Een glaasje rechtop en neer. Een ouwe klare. Een pikketanussie. Of ander spraakwater. Proost.
Zo hoorde ik laatst een leuke roddel. Een verhaal waarin andermaal de verloedering van de samenleving bleek. De slappe knieën van de politici. En de minachting voor de gewone Henk en Ingrid, de man en vrouw in de straat.
Het speelde in de Watergraafsmeer, een buurt die steeds meer overheerst wordt door oesters etende, champagne drinkende en op bakfietsen rijdende nouveau riche types met een verregaande en vaak stuitende arrogantie.
Hoofdpersoon was een Bekende Nederlander. Een persoon die gezegend schijnt te zijn met een niets- en niemand ontziend karakter. Die gelijk na het betrekken van een woning in deze yuppenwijk via contacten met lokale politici ervoor zorgde dat er voor de deur van die woning een fietsenrek werd weggehaald. Stond in de weg bij het instappen in de auto. Protesten van de buurt werden genegeerd. Alternatieven van tafel geveegd. Terwijl dit fietsenrek een cruciale rol speelde in de buurt. Als ontmoetingspunt. Als dorpspomp. Als architectonisch ijkpunt. Voor de sociale cohesie. Voor de participatiesamenleving. Of gewoon om je fiets in te zetten.
De hele buurt geschoffeerd dankzij het ego van een Bekende Nederlander. Met dank aan de daadkracht van het lokaal bestuur.
Een heel dossier is er over deze heikele kwestie, samengesteld door boze buurtbewoners. "Stuur me maar toe" riep ik, tenslotte ben ik de Geliefde Leider van de Radicale Oppositie Partij, de ROB, en opkomen voor Jan met de Pet, de gewone man, is mijn tweede natuur.
Diezelfde middag ontving ik een e-mail met daarbij een heel dossier. Er was alleen een probleem. Dat kon ik op mijn computer niet lezen. Het apparaat gaf aan dat ik dan eerst een heel duur programma moest kopen en installeren. Terwijl ik een arme sloeber ben, die iedere cent moet omdraaien en continu balanceer op de rand van armoede en ondergang.
Vroeger was dat veel eenvoudiger. Dan kreeg je die papieren gewoon in de kroeg, per postduif, werden ze overhandigd in een donker hoekje van een parkeergarage of plofte er een envelop in je brievenbus.
Op deze manier wordt het mij onmogelijk gemaakt alle feiten uit deze onfrisse affaire aan het daglicht te brengen. En om zo maar ongefundeerd een Bekende Nederlander te gaan beschuldigen, daar ben ik te ouderwets voor. En dat ouderwets zijn, daar is helemaal niks mis mee en dat wou ik graag zo houden.
En nou ga ik gezellig koffie drinken ik met een paar jongens van de gestampte pot. Of een biertje. Of een glaasje wijn. Een glaasje rechtop en neer. Een ouwe klare.Een pikketanussie. Of een ander spraakwater. Proost.
Tismaar dat U dat weet.
donderdag 24 september 2015
woensdag 23 september 2015
Dylan en Springsteen
The Boss in 010. Oftewel de amerikaanse zanger Bruce Springsteen in de Rotterdamse Kuip.
Toen ik ergens in de jaren tachtig uitgenodigd werd om namens het Volksdagblad de Waarheid daarheen te gaan om er een artikel over te schrijven besloot ik gelijk te stoppen met mijn succesvolle loopbaan als popjournalist. Dat ging me te ver.Er zijn grenzen. Genoeg is genoeg. Dat ik naar het geschreeuw van die ordinaire brulaap met zijn met zijn tweederangs orkest zou gaan: uitgesloten. En dan ook nog in het Feijenoord stadion. Forget it.
En nu verschijnt er een boek met artikelen omdat 40 jaar terug zijn plaat "Born to Run" verscheen. Houdt het dan nooit op met het verval der zeden en de alom om zich heen grijpende smakeloosheid? Triest. In en in triest is het.
En dan is er tegelijkertijd nog zo'n geval. De amerikaanse folkzanger Robert Allen Zimmerman, die zichzelf als artiest Bob Dylan laat noemen, wordt 70 jaar. Blijkbaar reden om een dichtbundel met aan hem opgedragen gedichten uit te brengen.
Zimmerman, een man die niet kan zingen. Zijn teksten zijn onbegrijpelijk. De muziek is onbeduidend. Totaal overschat.
Maar er is een lichtpuntje. Sommige dichters kunnen met woorden iets componeren dat een kunstwerk op zich is. Dat alle onbenulligheid van het onderwerp overstijgt. In deze bundel staat een gedicht geschreven door Ezra de Haan. Een in Amsterdam Oost woonachtige dichter. In bijgaand filmpje draagt hij het voor, niet gehinderd door mijn zure commentaren. https://youtu.be/mxb5BPrFdyI Die luttele woorden zeggen meer aan dan het hele oeuvre van die Zimmerman.
U merkt het, bij het horen van de namen Zimmerman en Springsteen ontwaakt de azijnpisser in mij.
Overigens zij hen het beste gewenst. En allebei gefeliciteerd. Zolang ik maar niet naar ze hoef te luisteren.
En het is maar dat U het weet.
Toen ik ergens in de jaren tachtig uitgenodigd werd om namens het Volksdagblad de Waarheid daarheen te gaan om er een artikel over te schrijven besloot ik gelijk te stoppen met mijn succesvolle loopbaan als popjournalist. Dat ging me te ver.Er zijn grenzen. Genoeg is genoeg. Dat ik naar het geschreeuw van die ordinaire brulaap met zijn met zijn tweederangs orkest zou gaan: uitgesloten. En dan ook nog in het Feijenoord stadion. Forget it.
En nu verschijnt er een boek met artikelen omdat 40 jaar terug zijn plaat "Born to Run" verscheen. Houdt het dan nooit op met het verval der zeden en de alom om zich heen grijpende smakeloosheid? Triest. In en in triest is het.
En dan is er tegelijkertijd nog zo'n geval. De amerikaanse folkzanger Robert Allen Zimmerman, die zichzelf als artiest Bob Dylan laat noemen, wordt 70 jaar. Blijkbaar reden om een dichtbundel met aan hem opgedragen gedichten uit te brengen.
Zimmerman, een man die niet kan zingen. Zijn teksten zijn onbegrijpelijk. De muziek is onbeduidend. Totaal overschat.
Maar er is een lichtpuntje. Sommige dichters kunnen met woorden iets componeren dat een kunstwerk op zich is. Dat alle onbenulligheid van het onderwerp overstijgt. In deze bundel staat een gedicht geschreven door Ezra de Haan. Een in Amsterdam Oost woonachtige dichter. In bijgaand filmpje draagt hij het voor, niet gehinderd door mijn zure commentaren. https://youtu.be/mxb5BPrFdyI Die luttele woorden zeggen meer aan dan het hele oeuvre van die Zimmerman.
U merkt het, bij het horen van de namen Zimmerman en Springsteen ontwaakt de azijnpisser in mij.
Overigens zij hen het beste gewenst. En allebei gefeliciteerd. Zolang ik maar niet naar ze hoef te luisteren.
En het is maar dat U het weet.
dinsdag 22 september 2015
Vluchten voor het vluchtelingenprobleem kan niet meer
Dezer dagen was ik in achtereenvolgens München en Salzburg. Steden waar veel vluchtelingen aankomen
Bij mijn aankomst op station München hoorde ik applaus. Een groep gelukzalig kijkende Duitsers klapte voor een groep van honderden jonge mannen, voornamelijk arabisch uitziend, met een enkele gehoofddoekte vrouw ertussen en wat kinderen. Ze keken wantrouwend, argwanend en vermoeid. Ze werden onder politiebegeleiding naar een aantal tenten werd begeleid voor registratie en eerste opvang. Daarna werden ze in bussen afgevoerd. Rondom de bussen stond een hoog hek.
Alles gründlich organisiert. Dat kun je wel aan die Duitsers overlaten.
Bij dat hek hingen wat mensen doelloos rond. "Het gaat dag en nacht door, het zijn er teveel, wat moeten we met al die mensen?" vroeg een zorgelijk kijkende zwerver zich hardop af.
De volgende dag in München viel mijn oog in een kiosk op de Bildzeitung, Duitslands meest gelezen krant. "München begroet 14000 vluchtelingen in 48 uur" was de veelzeggende en alles samenvattende kop. "Dat gaat volledig uit de hand lopen, dat wordt één grote chaos" sprak een keurige Duitse heer, die samen met zijn vrouw in een traditionele jurk ook naar dit bericht staarde.
Daarna heb ik dagen niks van die vluchtelingencrisis gemerkt. Vakantie gevierd. Veel gezien. Genoten. Bier, bratwurst en bezienswaardigheden. You only live once.
Vervolgens was het tijd naar Salzburg te gaan. Stad van de Sound of Music, de film met het verhaal van de familie von Trapp die moest vluchten vanwege de 2e wereldoorlog.
Op het station bleek dat de treinen vanuit Salzburg enkele dagen niet hadden gereden. Vandaag reden ze weer mondjesmaat.
Vluchtelingen die nu aankwamen, meestal jonge mannen, een enkele gehoofddoekte vrouw, wat kinderen, wantrouwend, argwanend, vermoeid, werden nu stilzwijgend gadegeslagen terwijl ze onder politiebegeleiding van het perron werden afgevoerd.
De trein naar Salzburg, reed op tijd en was comfortabel. Toen ik aankwam op het station van Salzburg werd net een grote groep vluchtelingen naar de trein begeleid. Meest jonge mannen, een enkele vrouw en wat kinderen, wantrouwend, argwanend en vermoeid ogend.
Twee opgetogen kijkende vrijwilligers stonden er werkeloos bij te kijken. "Kunnen we U misschien helpen?" vroegen ze . Buiten het station stonden tenten, en in de parkeergarage onder het station zaten nog honderden mensen, allemaal wachtend op de trein naar Duitsland.
Daarna heb ik Salzburg geen vluchteling meer gezien. Wel borden van politieke partijen met daarop de kreet "Asylchaos stoppen" en verontrustte krantenkoppen. "Salzburg blijft draaischijf voor duizenden vluchtelingen" "Damdoorbraak aan de grenzen" . De meeste mensen leken gewoon door te gaan met hun leven. Ongerust, maar toch vastberaden.
Ik heb ook veel andere arabieren in München er Salzburg gezien. Vrouwen met een gezichtssluier en in gelukkig kijkende designerkleding gestoken mannen die door de exclusieve winkelstraten paradeerden en hun oliedollars daar stuksloegen.
En ik keek rond, zag fans uit de hele wereld die continenten waren overstoken om plekken uit de Sound of Music in het echt te zien. Ik dronk schnaps en at Sacher torte in Hotel Sacher. Ik zag allerlei bezienswaardigheden. Het was kortom een mooie reis.
Thuisgekomen hoorde ik dat in Amsterdam een probleem is met opvang van vluchtelingen.
De kranten staan er vol mee, Radio en tv hebben het er continu over. Het probleem ligt nu op onze deurmat. Ik kreeg berichten van vrienden die erdoor in een acute depressie waren geraakt. Er bestaan geen eenvoudige oplossingen. De toekomst lijkt duister. Vol narigheid, ellende, tegenslag. Het is de derde wereld oorlog, en die is voorlopig nog niet voorbij , en die vluchtelingen zijn het trieste resultaat.
De boodschap is duidelijk voor mensen die willen vluchten voor het vluchtelingenprobleem: Vluchten kan niet meer, en het is maar dat U het weet.
Bij mijn aankomst op station München hoorde ik applaus. Een groep gelukzalig kijkende Duitsers klapte voor een groep van honderden jonge mannen, voornamelijk arabisch uitziend, met een enkele gehoofddoekte vrouw ertussen en wat kinderen. Ze keken wantrouwend, argwanend en vermoeid. Ze werden onder politiebegeleiding naar een aantal tenten werd begeleid voor registratie en eerste opvang. Daarna werden ze in bussen afgevoerd. Rondom de bussen stond een hoog hek.
Alles gründlich organisiert. Dat kun je wel aan die Duitsers overlaten.
Bij dat hek hingen wat mensen doelloos rond. "Het gaat dag en nacht door, het zijn er teveel, wat moeten we met al die mensen?" vroeg een zorgelijk kijkende zwerver zich hardop af.
De volgende dag in München viel mijn oog in een kiosk op de Bildzeitung, Duitslands meest gelezen krant. "München begroet 14000 vluchtelingen in 48 uur" was de veelzeggende en alles samenvattende kop. "Dat gaat volledig uit de hand lopen, dat wordt één grote chaos" sprak een keurige Duitse heer, die samen met zijn vrouw in een traditionele jurk ook naar dit bericht staarde.
Daarna heb ik dagen niks van die vluchtelingencrisis gemerkt. Vakantie gevierd. Veel gezien. Genoten. Bier, bratwurst en bezienswaardigheden. You only live once.
Vervolgens was het tijd naar Salzburg te gaan. Stad van de Sound of Music, de film met het verhaal van de familie von Trapp die moest vluchten vanwege de 2e wereldoorlog.
Op het station bleek dat de treinen vanuit Salzburg enkele dagen niet hadden gereden. Vandaag reden ze weer mondjesmaat.
Vluchtelingen die nu aankwamen, meestal jonge mannen, een enkele gehoofddoekte vrouw, wat kinderen, wantrouwend, argwanend, vermoeid, werden nu stilzwijgend gadegeslagen terwijl ze onder politiebegeleiding van het perron werden afgevoerd.
De trein naar Salzburg, reed op tijd en was comfortabel. Toen ik aankwam op het station van Salzburg werd net een grote groep vluchtelingen naar de trein begeleid. Meest jonge mannen, een enkele vrouw en wat kinderen, wantrouwend, argwanend en vermoeid ogend.
Twee opgetogen kijkende vrijwilligers stonden er werkeloos bij te kijken. "Kunnen we U misschien helpen?" vroegen ze . Buiten het station stonden tenten, en in de parkeergarage onder het station zaten nog honderden mensen, allemaal wachtend op de trein naar Duitsland.
Daarna heb ik Salzburg geen vluchteling meer gezien. Wel borden van politieke partijen met daarop de kreet "Asylchaos stoppen" en verontrustte krantenkoppen. "Salzburg blijft draaischijf voor duizenden vluchtelingen" "Damdoorbraak aan de grenzen" . De meeste mensen leken gewoon door te gaan met hun leven. Ongerust, maar toch vastberaden.
Ik heb ook veel andere arabieren in München er Salzburg gezien. Vrouwen met een gezichtssluier en in gelukkig kijkende designerkleding gestoken mannen die door de exclusieve winkelstraten paradeerden en hun oliedollars daar stuksloegen.
En ik keek rond, zag fans uit de hele wereld die continenten waren overstoken om plekken uit de Sound of Music in het echt te zien. Ik dronk schnaps en at Sacher torte in Hotel Sacher. Ik zag allerlei bezienswaardigheden. Het was kortom een mooie reis.
Thuisgekomen hoorde ik dat in Amsterdam een probleem is met opvang van vluchtelingen.
De kranten staan er vol mee, Radio en tv hebben het er continu over. Het probleem ligt nu op onze deurmat. Ik kreeg berichten van vrienden die erdoor in een acute depressie waren geraakt. Er bestaan geen eenvoudige oplossingen. De toekomst lijkt duister. Vol narigheid, ellende, tegenslag. Het is de derde wereld oorlog, en die is voorlopig nog niet voorbij , en die vluchtelingen zijn het trieste resultaat.
De boodschap is duidelijk voor mensen die willen vluchten voor het vluchtelingenprobleem: Vluchten kan niet meer, en het is maar dat U het weet.
maandag 21 september 2015
zondag 20 september 2015
Abonneren op:
Posts (Atom)