woensdag 27 juli 2016

Eilandgevoel

Soms wil ik aan deze zieke samenleving ontsnappen. Weg van al het geweld, alle haat, alle hysterie, alle opwinding, al het politiek gekissebis en al het gekonkel.
Droom ik van en tropisch paradijs. Palmbomen, kokosnoten, zon zee, strand. Een glaasje rum, een gebakken visje, wat tropisch fruit. Niets dan rust, vrede, luisterend naar de branding die laatste paar jaartjes van mijn leven.

Jeanette Bos kent zo'n eiland Statia, Oftewel St. Eustatius, zoals wij op school nog leerden. Half Zo groot als Schiermonnikoog. Een paar duizend inwoners. Zij maakte een boek erover. Een fotoboek. Een Ode. Was er vaak de afgelopen tientallen jaren. Had er een relatie. Kent er ieder hoekje.
Nu woont ze weer gewoon op Kattenburg. Ook een eiland trouwens.
https://youtu.be/ZHwlOI2rc_c

maandag 25 juli 2016

Europride en de terugkeer van het Amsterdammertje

Heugelijk nieuws. Een boodschap van gerechtigheid. Eerherstel voor een icoon. 
Het  symbool dat  Amsterdam  treffend karakteriseert.. Veel beter dan die stomme IAmsterdam letters.
Het Amsterdammertje.
Het Amsterdammertje wordt gerehabiliteerd.
Het Amsterdammertje keert terug in het straatbeeld. 
Het Amsterdammertje, meedogenloos wapen tegen de terreur van wildparkerende touringcars 
en automobielen.
Het Amsterdammertje, gewoon weer lekker ouderwets autotje pesten.
Het Amsterdammertje, dat fiere ijzeren paaltje dat vroeger alle stoepen van de stad sierde.
Het Amsterdammertje, ook in chocola verkrijgbaar en een grote hit onder toeristen.
Bijna was het Amsterdammertje uitgestorven. Alleen in sommige verwaarloosde en 
vergeten straten in marginale wijken is het nog te bewonderen.
Het Amsterdammertje, geïntroduceerd onder pvda wethouder Michael van der Vlis. 
Een renegaat die een reputatie had om in beschonken toestand op zijn brommer van 
cafe naar cafe te slingeren om de zegeningen van zijn beleid uit te dragen. 
Zegeningen waarvan  het Amsterdammertje er met kop en schouders bovenuit stak.
Maar na hem kwam er een pvda bestuurder die vond dat het afgelopen moet zijn met dit 
sexistische symbool. De geharnaste feministe  Guusje ter Horst. Een bikkelharde tante die 
de stad met ijzer hand onder de knoet hield. 
Zij begon een kruistocht tegen het Amsterdammertje. 
Zette een plan in werking om het Amsterdammertje te laten uitsterven. 
En bijna was het haar gelukt. 
Net op tijd werd ze weggepromoveerd naar Nijmegen, Havana aan de Waal.
Om daar haar mensenhaat uit te gaan leven. 
Door  Groenlinks gemeenteraadslid Zeeger Ernsting, afkomstig uit een geslacht van 
communistische gestaalde kaders, maakt het Amsterdammertje nu een spectaculaire comeback.
Dankzij een onvervalst stukje succesvolle klassenstrijd van kameraad Zeeger staat  het 
Amsterdammertje dezer dagen  weer in het brandpunt der belangstelling. 
Onder zijn aanvoering besloot te gemeenteraad tot terugkeer van het Amsterdammerje.
Wordt het Amsterdammertje weer onvermijdbaar en alomtegenwoordig.
Het Amsterdammertje, het ultieme fallussymbool,  dat  staat voor Amsterdam 
als zwoele stad. 
Stad van vrije liefde. Stad van de wellust. Stad van de hartstocht.
De terugkomst van dit erotisch geladen symbool, deze strak  overeind staande paal 
werd aangekondigd 
in de verwachtingsvolle schaduw van het jaarlijkse feestje van de homozuele gemeenschap in 
Amsterdam de zogenaamde Gay Pride, dit jaar zelf de europride genoemd. 
Een feest waarin de stad andermaal de reputatie als sodom en gomorra van de aan 
zijn eigen 
tegenstellingen ten onder gaande westerse laat kapitalistische samenleving zal bevestigen. 
Waar de kurken zullen knallen, de sappen zullen stromen, de sex zal stomen, 
de poeders en de 
pillen gretig aftrek zullen vinden en overal liefde en verdraagzaamheid heersen. 
Waar een fier rechtopstaand en keihard Amsterdammertje een glorieuze comeback maakt.
Nou nog even die stomme IAmsterdam letters afschaffen.

maandag 18 juli 2016

Johan Cruijff in Glasgow

Vorige week was ik in Glasgow. Daar hebben ze een Paleis voor Volksvlijt. The peoples palace. Daar was een tentoonstelling met Schotse cartoons. En wie hing er daar prominent tussen al die tekeningen van beroemde en bekende Schotten? Op een ereplaats. De beroemdste Amsterdammer van de afgelopen honderd jaar.
Johan Cruijff. Begenadigd voetballer. Geliefd bij Ajax, Feijenoord en Barcelona. Johan Cruijff die meerdere malen gehakt maakte van de Glasgower voetbalclubs, het katholieke Celtic en het protestantse Rangers.
Voor de Schotten een grootheid. Een icoon. Een man wiens verdiensten niet genoeg geeerd kunnen worden. Vergelijkbaar met Nelson Mandela  Koningin Elisabeth en Winston Churchill die daar ook hingen.
Want laten we niet vergeten dat Johan Cruijff meer was dan een voetballer. Hij was zanger, zakenman, betweter, filantroop en filosoof. Een boek met zijn belangrijkste uitspraken ging als warme broodjes over de toonbank.
Zijn adagium “elk nadeel hep ze foordeel” is bijvoorbeeld in het algemeen taalgebruik doorgedrongen. Of was het “elk foordeel hep ze nadeel” daar wil ik vanaf zijn.
En wat doet Amsterdam voor deze heilige, deze door God gezondene? De wijze uit de Watergraafsmeer, geboren en getogen in Betondorp. Heilige grond die ons ook andere grote denkers zoals de gebroeders van het Reve schonk.
Hebben ze dat stadion in de Bijlmer al naar hem genoemd? Zijn er al plannen voor een standbeeld? Een Johan Cruijff instituut. Krijgt hij een straat? Een plein? Een gracht?
Het is geen toeval dat zijn initialen dezelfde zijn als die van Jezus Christus. Want Johan was een ziener. Een profeet. Een heilige.
En daarom moet het huis in de Akkerstraat waar deze J.C. opgroeide  een museum worden. Een bedevaartsplaats. Zodat volgelingen, fans, bewonderaars uit alle windstreken daar heen kunnen. Om respect te tonen. Om  te rouwen. Om te wenen. Om J.C. te gedenken.
Zodat hij een waardige gedenkplaats heeft. Net zoals de enige andere  Amsterdammer waarvan in Glasgow een portret in een museum hangt. Rembrandt.
Re mbrandt heeft hier in  Amsterdam wel het Rembranthuis. J.C. Moet de volgende worden.
Hier staat het filmpje uit Glasgow. https://youtu.be/RLGY5iFrxrA