Schaf al die stomme feestdagen af

Ik heb een enorme hekel aan december.

Die afschuwelijke decembermaand met zijn donkere en korte dagen en regenbuien, hagel, 
wind en kou.

En al die afschuwelijke van decadentie doordrenkte zogenaamde feestdagen, 
waarin veel te veel geld wordt uitgegeven aan kado’s die niemand nodig heeft, 
veel te veel ongezond voedsel wordt gegeten,
veel te veel alcohol wordt geconsumeerd en in veel te veel families ruzie wordt gemaakt.

Waarin veel te veel mensen  net doen of ze het allemaal leuk vinden, maar er eigenlijk 
een bloedhekel aan sinterklaas, zwarte piet, kerstdagen en oud en nieuw hebben.

En dan heb ik het nog niet eens over de stress die dat allemaal te weeg brengt.

Stress bij het organiseren van al die zinloze drukte en verspilde moeite.

Stress in de winkels, waar mensen elkaar onder de voet lopen en bijna op de vuist gaan op 
jacht naar de juist zinloze kado’s waar je niks aan hebt.

Stress om de juiste kleren aan te hebben.

Stress om de juiste boom te kopen.

Stress vanwege de juiste pepernoten, 
de juiste gevulde speculaas, 
de juiste kerststol, 
de juiste wijn, 
het juiste wild, 
de juiste oliebollen, 
de juiste appelbeinets, 
de juiste sterretjes,
het juiste knalvuurwerk, 
de juiste champagne.

Ik zal blij zijn als het allemaal voorbij is.

Tot die tijd ben en blijf ik onbereikbaar.

Deur op slot, luiken dicht, telefoon eruit, internet uitgeschakeld, en onder de dekens 
met een grote voorraad gewelddadige films en misdaadboeken.

En maar een hekel aan de mensheid hebben de hele tijd.

Heerlijk.

De mensen zijn dom.

De mensen zijn slecht.

De mensen zijn tot het kwade geneigd.

Afschaffen al die stomme feesten, en ook gelijk  pasen, pinksteren, hemelvaartsdag en 
bevrijdingsdag.

Weg met al die onzin.

Opzouten met al dat zinloos consumentisme.

Soberheid, dat is waar ik voor pleit.

Eenvoud is immers het kernmerk van het ware.

Dat zou wel zo lekker rustig zijn.

En goedkoop.

En minder katers en voedselvergiftiging.

En minder familieruzies.

Minder ongelukken.

Minder slachtoffers.

En dan is het gewoon iedere dag feest.

Myra de Rooy, Erica Terpstra en feministisch bergbeklimmen

Geregeld mag ik  komen voordragen op de radio in een programma over kunst en cultuur.

Bij dat programma schuiven altijd interessante gasten aan, die vaak van heinde en verre komen 

om hun verhaal te  vertellen.

Bijvoorbeeld Myra de Rooy, wereldreiziger, ontdekkingsreiziger avonturier en gelukszoeker, 

net terug  van een tocht met sleehonden naar de Noordkaap.

Al tientallen jaren maakt  ze extreme reizen.

Lid van de eerste en enige Nederlandse vrouwelijke Himalayaexpeditie in de jaren tachtig 

van de vorige eeuw.

Samen met 5 andere vrouwen hadden ze met gevaar voor eigen leven een hele hoge berg 

beklommen, de Chamlang, zonder mannelijke dragers en zonder zuurstofmasker en hadden ze 

15 minuten op de top verbleven.

Langer kan niet vanwege het zuurstoftekort.

Waarom mensen zichzelf dit aandoen blijft me een raadsel..

Maar stoer is het wel.

Heel stoer.

Over dit met doodsverachting uitgevoerde avontuur had ze nu een  boek  geschreven, 

geïllustreerd met indrukwekkende foto’s.

Verhaal van een onvervalste topprestatie,  feministisch bergbeklimmen, en een boegbeeld 

voor de vrouwenbeweging, en een toonbeeld voor de kracht van het zogenaamde zwakke 

geslacht, waarvoor geen berg te hoog is.

De moeder van Myra was ook een klimmer geweest, die tijdens haar zwangerschap 

nog een gevaarlijke expeditie had ondernomen, en dat was het moment dat Myra besmet was 

geraakt met het klimmersvirus.

Ze gaf me haar kaartje, en daaruit bleek dat ze  nog geen 100 meter bij mij vandaan woont.

Bijna buren zijn.

Nu kijk ik altijd naar dat adres als ik er langsfiets.

Ik zie daar nooit beweging, en zelfs in deze donkere tijden brandt er nooit licht.

Vast weer op avontuur, ver weg van die veilige buurt in ons mooie Amsterdam denk ik dan.

https://youtu.be/tSNoUXo_4LM

de vogelfluisteraar

Een zeldzame zonnige herfstdag.
In het Oosterpark rennen honden over het grasveld terwijl het water onder hun voeten alle kanten op spat.
Aan de zijkant van het grote grasveld zit een man in lotushouding op het grasveld dat door de regen en de gebrekkige afvoer is veranderd in een soort moeras.
Toch zit hij daar.
On verstoorbaar en onbewogen.
Hij is omringd door een grote schare zwarte vogels in ruste, in zen toestand .
Af en toe trippelt er een zwarte hond rustig en geduldig naar de man.
De vogels interesseren hem niet.
Terwijl een beetje hond er toch onbesuisd en woest blaffend op af zou moeten stormen.
Sommige van de vogels vliegen even op om daarna weer naast de man neer te strijken.
De meeste vogels blijven roerloos zitten.
De man eveneens.
Is hij een vogelfluisteraar?
Of is dit de enige droge plek voor mens en dier op dit grote grasveld om even rustig te zitten?

Mijn geheugen laat me soms in de steek

Mijn geheugen voor mannen is rampzalig. De meest mannen die ik ontmoet vergeet ik gelijk weer, wat niet altijd even handig is, maar het is een ongemak waar heel goed mee te leven is, en de meeste mannen begrijpen het ook heel goed als ik dat tegen ze zeg.

Laatst was het weer eens zover.

Bij een radioprogramma waar ik aan meewerk door middel van het voordragen van zure, haatdragende en naargeestige columns werd ik voorgesteld aan de schrijver Peter W.J. Brouwer met zijn boek “Het Siamees Moment”.

Een roman over overspel, driehoeksverhoudingen en de Belgische zanger J. Brel.

Als ik het zo opschrijf klinkt het als een scenario voor een typisch Franse film van Paul Verhoeven met Isabelle Huppert.

Peter W.J. Brouwer was ook nog dichter, pianist en theatermaker, zo werd mij duidelijk.

Een multitalent.

En een geboren positivo.

Ik maakte een interviewtje met hem. 

Kijk maar: https://youtu.be/fmscQlXBUnw

De volgende dag kreeg ik een mailtje.

“Ik zag dat we  al eens eerder contact hebben gemaakt, twee jaar geleden filmde jij Michael en mij met Brel.” 

En daar viel het kwartje.

Er ging een luikje in die luie hersens van mij open.

Twee jaar terug had hij samen met zijn kompaan Michael, bekend als de stem van het programma “Man bijt hond”, enkele nummers van eerder genoemde J. Brel ten gehore gebracht. Michael zong, Peter W.J. Brouwer begeleidde hem op de piano. 

Hij was onze ontmoeting toendertijd  ook vergeten.

Zou dat iets typisch mannelijks zijn?

Met vrouwen heb ik dat nou nooit.

Bij het afscheid van Ally Derks van het Idfa

1. Het was de ouwe oproerkraaier Jan Vrijman die me ooit voor het karretje spande van het IDFA. Of ik daar niet wat tv programmaatjes voor kon maken? Voor hun 3e editie. Want de nationale tv had geen interesse. Toen was het IDFA nog een klein filmfestivalletje in de Balie en de naastgelegen inmiddels gesloten bioscoop Alfa, georganiseerd door drie dames uit Utrecht.
   Die goeie ouwe tijden.
   De publieksprijs heette nog gewoon de wisselzaktrofee, en er was niemand te bekennen die met de Hilversumse omroepmaffia te maken had.
   Documentairemakers bleken in de meeste gevallen onderbetaalde goedwillende idealisten met een goed idee die keihard worden uitgebuit door producenten en televisiestations bij wie het alleen maar om de centjes en het marktaandeel gaat.
   Nu is het IDFA een megafestival waar door de hele stad vlaggen voor wapperen. De drie dames zijn nu door de wol geverfde cultuurbobo's. Structurele subsidie van de gemeente Amsterdam. Een paradepaardje voor die linkse VPRO. IDFA is een succes. Een paradepaardje. Ze zitten in een duur kantoorpand aan het Frederiksplein. Van harte gefeliciteerd.
   Documentairemakers zijn intussen nog steeds.in de meeste gevallen onderbetaalde goedwillende idealisten met een goed idee die keihard worden uitgebuit door producenten en televisiestations, maar dit terzijde.
   Ik koester warme herinneringen aa het IDFA.
   Jarenlang was het IDFA voor mij een weekje feesten en slempen.
   In een mix van alcohol en drugs en een paar goeie en een hoop slechte films. Doorzakken met journalisten, klagende filmmakers, gladde producenten, onbetrouwbare omroeptypes een mensen die er graag bij willen horen. En dan slingerend op de fiets terug naar de Amsterdam oost. Een wonder dat ik nooit een ongeluk heb gehad in al die jaren.
   Zelf ben ik jaren afgehaakt. Het is nu de wereld van de omroepbobo’s en mensen die zich zelf heel belangrijk vinden. Ik om er al jaren niet meer.
   Dit jaar neemt Directeur Ally Derks afscheid van het festival. Hier nog een kort filmpje met opnamen van Ally uit de jaren negentig van de vorige eeuw
2. 
   
3. https://youtu.be/Ubbvteh95YE

De Braboïsering van Amsterdam

Ik wil een belangwekkende culturele en gastronomische verandering die zich in de hoofdstad afspeelt aan de orde stellen die komt door  de massale trektocht van mensen uit andere gebieden naar Amsterdam.
Mensen die zich hier  metterwoon vestigen, hun brood trachten te verdienen en ook hun geheel eigen cultuur meenemen en die zonder enige vorm van schaamte uitdragen.
Een ontwikkeling die al decennia gaande is en door weinigen waargenomen wordt, door anderen met schouderophalen gadegeslagen en door de veroorzakers ervan als een stukje bevestiging van hun gewoontes en gebruiken wordt gezien.
Het gaat stapje voor stapje en sluipenderwijs.
Het is een geheel natuurlijke gang van zaken die zich op talloze vlakken afspeelt.
Ik doel hier uiteraard op de Braboïsering van Amsterdam.
Duizenden en nog een duizenden wonen er in Amsterdam en ze drukken een grote stempel op de stad.
Bijvoorbeeld op het culinaire vlak.
Een goed voorbeeld hiervan is mijn scharrelslager in de Transvaalbuurt.
Dat was een van oudsher Amsterdamse zaak, gerund door 2 broers.
Toen deze broers ermee ophielden werd de zaak overgenomen door een  man uit Brabant, die altijd bij Hoevelaken linksaf schijnt te slaan.
Het assortiment bleef  godszijdank goeddeels hetzelfde en er waren twee veranderingen.
Ten eerste verdween de uitbater altijd in februari naar Brabant om bij Hoevelaken linksaf te slaan.
De tweede opvallende verandering was de introductie van een Brabantse culinaire specialiteit, het zogenaamde worstenbroodjes, waarvan ik U kan meedelen dat ze heerlijk smaken en heel gezond schijnen te zijn.
Dat ik door die Brabo cultuur ben aangetast, gebraboïseerd zeg maar, blijkt uit het feit dat ik
nu een carnavalsnummer heb opgenomen met mijn collectief van dilettanten dat opereert onder de Robz Pianobar.
Over worstenbroodjes.
En dat nog wel 11 over 11 op de elfde van de elfde, een tijdstip dat met dat katholieke feest samen schijn te hangen.
Maar aan dat Carnaval  zelf ga ik zeker weten niet  meedoen.
No way.


https://youtu.be/Tlwmn3x2fm8

Joods Historisch Museum en Tropenmuseum slachtoffer van Uitkrant

Hoewel het  helemaal tegen mijn karakter ingaat wil ik hier toch even een potje klagen.
Meestal ben ik de vrolijkheid zelf en het zonnetje in huis.
Maar er zijn grenzen.
Ik heb een klacht over de Amsterdamse Uitkrant, het blad waarvan ik verwacht het me zal gidsen door het overstelpende cultuuraanbod van de stad.
Een serieuze klacht.
Een klacht die gaat over domheid, luiheid of welbewuste slechtheid.
De Amsterdamse uitkrant is de afgelopen jaren verworden tot een  reclameblad met melige rubrieken, columns vol onnozel gebabbel en tips voor zogenaamd hippe restaurants en trendy winkeltjes.
Wel handig, dan weet ik in ieder geval waar ik niet heen moet gaan.
Want alles wat hip, modern, trendy en echt van deze tijd is mijdt ik als de builenpest.
Dat is een stuk goedkoper.
Maar daar gaat het me niet om.
Dat zal me worst wezen.
Ze doen maar wat ze niet laten kunnen.
Er is iets veel ergers aan de hand met die uitkrant.
Ze verwaarlozen hun kerntaak, het geven van adequate informatie over culturele hoogtepunten in Amsterdam.
Daarin schieten ze schromelijk tekort.
In dit filmpje https://youtu.be/afa1p59srPk
geef ik twee voorbeelden van bijzonder belangrijke informatie over het Tropen- en Joods historisch museum in de
 Uitkrant van november 2017 ontbreekt.
Het is schandalig, het is ontluisterend, het is diep droevig
en het is maar dat U het weet.