tip voor bakfietsmama's

De bakfietsmama  is het prototype van de hedendaagse moderne vrouw.
Met gespierde kuiten en een trotse blik stort ze zich onvervaard in het verkeer.
Iedereen aan de kant, want bakfietsmama komt eraan.
Kijk eens hoe stoer.
De Amsterdamse Watergraafsmeer is een geliefde habitat voor deze exotische en niet onaantrekkelijke diersoort.
Als ze kinderen hebben afgeleverd ter bestemde plaatse zit bakfietsmama graag met haar soortgenoten bijeen om onder genot van een ristretto met een broodje gezond of een
portie superfood eindeloos op luide toon over hun kroost te kwebbelen.
Onontkoombaar.
Wat ik ze dan hoor uitkramen komt eigenlijk maar op een ding neer.
Hun kind is heel bijzonder en hoogbegaafd.
Trouwens de andere kinderen van de school, creche of peuterspeelzaal zijn allemaal zo slim en uitzonderlijk dat het niet anders kan of de Watergraafsmeer is een ideale broedplaats
voor hoogbegaafdheid.
Misschien komt het omdat er zoveel straten naar exacte wetenschappers zijn vernoemd?
Wie zal het zeggen?
In ieder geval geloven de bakfietsmama's er heilig in.
Voor al die bakfietsmama's met hun aan hoogbegaafde kinderen is er nu een boekje.
Want denk nou niet dat het meevalt om hoogbegaafd te zijn.
Deskundigen denken zelfs dat hoogbegaafdheid een probleem is.
Daarom moeten die bakfietsmama's maar eens naar dit filmpje kijken
https://youtu.be/IyEXWtjtKRU

Heerlijk dat die kabinets formatie zo lang duurt

Heerlijk, dat voorlopig geen regering is , en dus ook voorlopig geen domme 

beslissingen worden genomen om idiote geldverslindende projecten te beginnen of 

verder bikkelhard en onmenselijk te bezuinigen op arme sloebers zoals ik.

Is het beste wat het land kan overkomen.

De formatie duurt lang nu al langer dan 100 dagen.

En ik hoop dat ze daar in Den Haag nog een tijdje door slabakken met moeilijke 

gesprekken krijgen, 

De hoge heren van de  Haagse politiek (waar zijn trouwens de dames?) zijn op weg 

naar het breken van het Nederlands record formeren. 

Dat ligt nu op 209 dagen. 

We zijn op de helft en we mogen hopen dat het zo door blijft modderen. 

Dan wordt het breken van dat record appeltje eitje.

Nu even doorbijten boys. Het record ligt voor het grijpen. En daarmee onsterfelijke roem en een plaats in de geschiedenisboeken. En dart willen jullie toch allemaal?

Het land, en de geknechte en geteisterde bevolking zal jullie dankbaar zijn.

Want geen beleid is goed beleid.

Anders krijgen we weer flaters zoals de Fyra, de Hogesnelheidstrein, de reorganisatie 

van de politie, de chaos bij de belastingdienst, de anti zzp-ers wet en talloze andere dossiers. 

Niks doen is de verreweg beste beleidsoptie.

Hou vol, formeer zo lang mogelijk door, in het belang van ons allemaal.

Misschien kunnen jullie zelfs een aanval doen op het wereldrecord van de Belgen, 

die ooit 541 dagen over een formatie deden.

Het was de meest welvarende en gelukkige periode bij onze zuiderburen, 

waarbij vrede voorspoed en vooruitgang alom waren.

Jammer genoeg komt er  ooit, dat het nog lang moge duren, en hopelijk na een 

nieuw wereldrecord, een nieuw kabinet, ingesnoerd tussen vage compromissen en 

oekazes van de Europese Unie en van de Navo.

Er worden  ministers en staatssecretarissen benoemd onder leiding van Mark de 

onvermijdelijke, Mark de ultieme gladjakker, die ouwe wijn in nieuwe zakken gaan 

verkopen, en slaafs achter Angela Merkel en de bureaucraten uit Brussel aan lopen 

met gladde praatjes om hun afbraakpolitiek te verkopen.

Allerlei belastingen en accijnzen gaan omhoog. 

Er wordt verder gesneden in onze welvaartsstaat, ten koste van zieken en ouden van dagen.

Meer geld naar veiligheid en het Ministerie van Oorlog.

Arme sloebers zoals ik zijn het kind van de rekening en komen verder in de knel, 

want er waait heden ten dage een keiharde rechtse wind.

Ik bereid me op het ergste voor.

Ik moet daarom dezer dagen vaak aan Calimero denken:

“Zij zijn groot en ik ben klein en het is niet eerlijk”

derk bolt, eigen schuld, dikke bult

Bij de ontvoering van Derk Bolt & co denk ik: Eigen schuld, dikke bult,
ga er dan ook niet heen.
Denk ik ook als er weer eens een oorlogsverslaggever wordt neer geschoten.
Maar ja, die adrenalinekick, die roes van gevaarlijk leven, balanceren op de rand,
die is verslavend.
Ikzelf neem geen enkel risico, ga niet naar Zuid Oost, de Diamantbuurt, de Banne, Slotervaart/Overtoomse Veld of een van die andere door geweld en criminaliteit
geteisterde wijken in mijn woonplaats Amsterdam.
Zoals Frits van Turenhout al placht te zeggen: De thuisblijvers hadden gelijk.

Volkslied voor het aardappeloproer: Power to the pieper

Bij mij de barrio gaan ze groots herdenken dat er 100 jaar terug een aardappeloproer was.

Vanwege de honger.

De oostelijke eilanden waren destijds een nog grotere achterstandsbuurt dan heden ten dage, dus woede, opstand, verzet.

De vrouwen namen het voortouw, zo gaat de overlevering.

Nu is het een keurig gesubsidieerd festival, met rondleidingen, workshops, tentoonstellingen en optredens van lokale beroemdheden als Kapitein Koldijk en Jos Zandvliet.

Opeens bedacht ik me dat ik het definitieve lied over de aardappel heb geschreven, ergens eind vorige eeuw. Zeg maar het Volkslied voor het Aardappeloproer.

Een ballade over geschiedenis, heden en toekomst van de aardappel. "Power to the pieper".

Daarom het clipje hieronder.

Lijkt mij een goed idee als de schoolkinderen op de eilanden dit instuderen en zingen op dat driedaagse festival.

Tis maar een ideetje.

https://youtu.be/YaIoTtHj7CM

Calimero en de kabinetsformatie.

Volgens mij is pvda mastodont TjeenkWilink bij die formatie gehaald

om zijn partijgenoten Jeroen en Lodewijk het nieuwe kabinet in het manoeuvreren.

Zodat Jeroen zijn lucratieve schnabbel in Brussel kan blijven doen.

Dat gaat nog een tijdje duren, en daarom is de kans groot dat we die

nationale (209 dagen) en internationale (541 dagen) records van kabinetsformaties

kunnen breken.

Maar ooit, dat het nog lang moge duren, komt er een nieuw kabinet, ingesnoerd

tussen vage compromissen en oekazes uit Europe en van de Navo.

Andere ministers en staatssecretarissen, die ouwe wijn in nieuwe zakken gaan

verkopen, en slaafs achter Angela Merkel en de bureaucraten uit Brussel aan lopen.

Gladde praatjes om hun afbraakpolitiek te verkopen.

Om het klimaat te redden gaan allerlei belastingen en accijnzen omhoog.

Er wordt verder gesneden in onze welvaartsstaat, ten koste van zieken, behoeftigen

en ouden van dagen.

Meer geld naar veiligheid en het ministerie van Oorlog.

Arme sloebers zoals ik zijn het kind van de rekening.
Slachtoffer van de  ijzige rechtse wind die over dit polderlandje waait.

Ik moet daarom dezer dagen vaak aan Calimero denken:

“Zij zijn groot en ik ben klein en het is niet eerlijk”

Dank je wel Jesse.

1. Dank je wel, Jesse Klaver. Goed gedaan. Complimenten. Gefeliciflapstaart.
   Voor je positieve bijdrage aan de recordpoging formeren.
   Heerlijk, voorlopig geen regering, en dus ook geen domme beslissingen.
   Is het beste wat het land kan overkomen.
   Door jouw bijdrage blijft die situatie lekker in stand. ...
   De formatie wordt zo lekker lang gerekt.
   

   Hierdoor werk je mee aan het  realiseren van dromen, aan het breken
2. van records.
   Het Nederlands record formeren ligt nu binnen handbereik.
   209 dagen.
   Door jouw inzet kunnen we dat nu makkelijk breken.
   Appeltje eitje.
   Nu doorgaan en het wereldrecord van de Belgen te
3. breken (541 dagen)
4. Daarbij verwacht ik een positieve bijdrage  (obstructie) van de Christen Unie,
5. de PvdA en de SP.
   Kom op jongens.
   Jullie kunnen het.
   Vraagje tenslotte: Waar zijn de meiden?

Advies voor de formatie van de R.O.B., de Radicale Oppositie Beweging: ga voor het wereldrecord.

Advies voor de formatie van de R.O.B., de Radicale Oppositie Beweging.

Kom op, jongens in Den Haag (waar zijn de meiden?).
Ga voor het wereldrecord formatiebesprekingen,  nu in de handen van de Belgen.
Met 541 dagen.

541 dagen waarin het nog nooit zo goed gingen met onze zuiderburen.

Wij Hollanders zijn watjes daarbij vergeleken.

In 1977 duurde de formatie 209 dagen in Nederland.

Dat is het nationaal record.

Dat houdt al veel te lang stand en moet worden verpulverd.

Nu is de tijd daar rijp voor en de omstandigheden  uitermate gunstig.

Even doorzetten, je pijngrens verleggen en bikkelen en buffelen en

het is gepiept

Sterker nog de R.O.B. de Radicale Oppositie Beweging, pleit voor een

aanval op het wereldrecord.

Laten we tonen waarin een klein land groot kan zijn.

Dagelijks de formatiesoap op de tv (Alle journalisten en kijkers tevreden)

met continu non nieuws  en geen regering die schade aanricht met

domme beslissingen.

En met zo'n wereldrecord ga je de geschiedenis boekjes in.

Welke politicus wil dat nou niet?

Laat je niet kisten en ga door met deze rituele dans tot we de Belgen

verslagen hebben.

Hebben jullie eindelijk iets nuttigs tot stand gebracht.

0

Bij wijn zijn twee dingen essentieel

Het is zomer, en het grote genieten is weer begonnen.
Terwijl onze beschaving ten onder aan het gaan is, maar laten we dat maar even vergeten, want daar is toch geen kruid tegen gewassen.
Laten we het er van nemen zolang het nog kan.
Lekker op een terrasje, in een park, op je balkon of in de tuin een wijntje drinken.
Of een paar wijntjes.  Of heel veel wijntjes.
Alle druiven verzamelen.
Keus genoeg. Uit bijna alle landen ter wereld.
Rood, wit rosé. Met bubbels. Zonder bubbels.
Vino verde, prosecco, champage, keus genoeg.
Ik kan nederig, zonder mezelf op de borst te kloppen en in alle bescheidenheid zeggen dat ik uitermate deskundige ben op het gebied van wijn.
Ik heb tenslotte al duizenden flessen leeggedronken tot Mexicaanse, Cubaanse en Chinese wijn aan toe.
Ik heb wijngaarden bezocht in prominente wijnlanden als Nederland, Engeland, Kroatië, Zuid-Afrika, België en Frankrijk.
Ook heb ik talloze wijnproeverijen bezocht, bijvoorbeeld in Amsterdam Oost, in een hotel aan de Ringdijk.
Glas in de hand en schuiven langs tafel met tientallen, soms honderden wijnen waar de makers graag een glaasje van inschenken over hun wijn vertellen en je vervelen met allerlei zinloze details over hun wijn. Druivensoorten, klimaatomstandigheden, grondsoorten, proces van bereiding en andere details die het ene oor en en het andere uitgaan, terwijl de wijn soepeltjes naar binnen glijd.
De hele wereld van de wijnproeverijen is een grote komedie.
Iets voor snobs, praatjesmakers, opgeblazen ego’s, wannabees en patsers. De Ilja Gorts en zijn look a likes van deze wereld.
Bij wijn zijn slechts 2 dingen echt essentieel. Twee dingen goed begrijpen, zoals Ome Joop den Uyl altijd zei.
Het alcoholpercentage en de daarbij behorende roes.
Na twee slokken proef je het verschil  tussen chardonnay en pinot noir toch niet meer en begin je prettig weg te zweven.
Dat weten al die zogenaamde wijnkenners met hun moeilijke verhalen ook wel. In hun columns en artikelen doen ze heel ingewikkeld over wijn, maar het is gewoon een manier om hun alcoholisme te maskeren.
Neem bijvoorbeeld zo’n wijnproeverij.
De bedoeling is dat je de wijn in de mond neemt, rondwalst en dan weer uitspuwt.
Maar ook op die manier dringt de alcohol langzaam via de tong het lichaam binnen en een lekker roesje ontstaat.
Geoefende wijnproevers weten dat en daarom proeven ze tientallen, of soms honderden wijnen op een dag om toch in die gelukzalige schemerzone van aangename bedwelming te komen.
Hardcore proevers slikken de wijn trouwens gewoon door.
Ik heb uiteraard, als kenner, ook een wijncursus. Staat online.  Titel: De Waarheid Over Wijn. https://youtu.be/YSTUCOb9cmg
Een belangrijke tip uit mijn cursus wil ik U tenslotte gratis en voor niks meegeven: Drink in gezelschap altijd witte wijn. Dat vlekt niet als je onverhoopt enigsinds aangeschoten de inhoud van een glas over iemands kleren kiepert. Terwijl rode wijn gemene en nauwelijks te verwijderen vlekken achterlaat en ook nog een droge smaak.
En nu heb ik dorst.
Proost.

Veel plezier met je slachtofferrol

“Waar komen jullie vandaan?” werd me door een hip uitziende jongere  gevraagd 

toen ik in de stadsbus van Belgrado een ritje maakte.

“Amsterdam” antwoordde ik,  “Nederland”, zeker zijnde dat ik daarmee goede sier 

zou maken.

“Bedankt voor het bombarderen van ons land” kreeg ik als antwoord.

Ik was volgens de jongere medeverantwoordelijk want Nederland is lid van de Navo, 

en die hadden flink wat bommen op hun landje geworpen, met vernielingen en doden 

tot gevolg tijdens de burgeroorlogen in wat vroeger Joegoslavië heette.

Onbegrijpelijke oorlogen van iedereen tegen iedereen met gruwelijke oorlogsmisdadendaden 

van alle partijen.

En ook op een gegeven moment bombardementen van de Navo, waarvan binnenskamers 

wordt gefluisterd dat dat was omdat de Navo 50 jaar bestond en even de spierballen 

wilde laten rollen.

Ze hebben daar in Belgrado die gebombardeerde gebouwen gewoon laten staan om de 

barbarij van de Navo te tonen.

Voor het parlementsgebouw hangt een gigantisch doek met tekst en foto’s van slachtoffers:

“”Nato killed 2500 Serbs en stole Kosovo” en “We wil never forgive you for killing our 

children”. 

Daar wordt ik door die jongere in de stadsbus dus verantwoordelijk voor gehouden.

Idioot.

Ik heb geen vliegbrevet, mijn ogen zijn sowieso te slecht zijn om op een straaljager te 

mogen vliegen, en de Navo vraagt mijn politieke beweging, de R.O.B., de Radicale 

Oppositie Beweging, nooit en te nimmer om advies.

En de Nederlandse regering ook niet, wat trouwens heel dom van ze is.

Dat ik medeverantwoordelijk ben voor bommen op Belgrado is onzin.

Het is het soort mafkezerij dat ik heden ten dage veel tegen kom.

Schuldig omdat ik als Hollander geboren ben.

Alsof ik daar wat aan kan doen.

Steeds vaker wordt ik tegenwoordig persoonlijk verantwoordelijk wordt gehouden 

voor al het leed op deze aardekloot in het heden en verleden.

Omdat ik een blanke man ben.

Terwijl ik aan al die misstanden part noch deel heb gehad.

Een toenemend aantal gefrustreerde mensen heeft de neiging hun persoonlijke grieven 

en wonden te wijten aan een of andere gebeurtenis in de geschiedenis en die imaginaire 

pijn  op een  willekeurig persoon van een door hen schuldig geachte groep te projecteren.

Op Iemand zoals ik.

Een oude onschuldige blanke man, die met eenieder het beste voorheeft en een rechtvaardig 

en zondenvrij leven leidt.

Als blanke man schijn ik voor alle misstanden in de geschiedenis verantwoording te 

moeten afleggen.

Dat vragen de onterecht gekwetsten in ieder geval van me.

De kruistochten, de slavenhandel, de holocaust, de acties van de Navo, het kolonialisme, 

het kapitalisme, de oorlogen in het Midden oosten, de Palestijnse tragedie, de honger in 

de derde wereld, de discriminatie van Israël, de ontoereikendheid van onze democratie, 

de onderdrukking van de vrouw, de groei van het populisme, de brexit, de verkiezing 

van Donald Trump, de vervuiling van het klimaat, de zeespiegelstijging en zo kan ik nog 

wel even doorgaan

Allemaal de schuld van de boze blanke man.

Van mij dus, volgens allerlei gesubsidieerde links radicale actiegroepen, onnozele 

journalisten, verwarde geesten en politiek bevooroordeelde types.

En ze eisen excuses, boetedoening, schuldbekentenis en schadevergoeding .

Tegen al die mensen zou ik het zelfde antwoord willen geven als ik 

De jongere in de stadsbus in Belgrado gaf: 
”Geen probleem, graag gedaan, veel plezier met je slachtofferrol”.  

Op de balkan ben je gast, in Amsterdam ben je prooi.

Het is goed om even uit je comfort zone te stappen. 

De bubbel waarin je leeft te verlaten.

De dagelijkse sleur en routine te doorbreken.

Dat advies hoor je deze dagen vaak.

Je komt terug met een frisse blik op het leven van alledag in onze samenleving.

Een gave samenleving volgens snotneus Mark Rutte, van die goeie ouwe door 

corruptieschandalen geplaagde VVD in een land dat af is en perfect, zoals zwaargewicht 

en schrijver Ilja Leonard Peijffer laatst in een column beweerde.

Een paradijs kortom.

Ik trok de  stoute schoenen aan, verliet mijn hol onder de rook van artis, stapte uit mijn 

aangename comfort zone, mijn verdovende bubbel, doorbrak de geestdodende sleur en 

waagde een sprong in het duister om een verfrissende blik op die onzinnige beweringen 

van Mark en Ilja te verwerven en trok naar de balkan, naar Belgrado, dat tegenwoordig 

en voor zolang het duurt de hoofdstad van Servië is, en nog zichtbare sporen van de 

laatste oorlogen draagt.

Daar bleek dat vele zaken hier in Amsterdam verre van perfect en gaaf zijn.

Dat is de eerste van vele de belangrijkste conclusies van mijn studiereis.

In Belgrado weten ze bijvoorbeeld hoe ze je moeten bedienen in een horecagelegenheid, 

in tegenstelling tot Amsterdam in mijn geliefde reservaat binnen de A10. 

Op je wenken namelijk.

Attent en vriendelijk, zonder opgejaagd te worden kun je er een kop koffie bestellen, 

die fluks wordt geserveerd en lekker en goedkoop is.

En als je dan nog even een tijdje wil nagenieten van het genoten bakkie pleur, 

geen probleem, je kunt er rustig blijven zitten in een ontspannen atmosfeer.

Nee,dan Amsterdam binnen de A 10.

Als het je al lukt een kop koffie te bestellen, komen ze daarna om de haverklap nerveus 

vragen of ze nog iets voor je kunnen inschenken, waarmee bedoeld wordt dat je nu nog 

iets moet bestellen of anders gelijk betalen en zo snel mogelijk oprotten.

Je voelt je een opgejaagd dier, een prooi.

Amsterdam en zijn wereldberoemde gastvrijheid.

Andere optie is dat je tijdenlang genegeerd wordt. 

Dat het je niet lukt de aandacht van het bedienend personeel te trekken, zodat je 

uiteindelijk met een slechter humeur en zonder een consumptie genoten te hebben het 

etablissement verlaat.

Dat is me recent nog enkele malen overkomen in enkele nieuwe hippe horecagelegenheden 

in de Javastraat in de Indische buurt van Amsterdam, wat trouwens op een andere manier 

een soort balkangebied is.

Hippe jongens, met baarden, knotjes en tattoo’s genoeg en dames die het druk hadden 

met nagels lakken en lippen stiften, maar bediening, laat staan service, ho maar.

Mijn frisse blik, opgedaan buiten mijn comfort zone, buiten mijn bubbel kan maar tot een 

conclusie leiden: Op de balkan is het een stuk beter dan in Amsterdam.

In het cafe tenminste.  

Op de balkan ben je gast, in Amsterdam ben je prooi.

Opzouten met die 2e wereldoorlog

Oorlog. 
De 2e wereldoorlog. 
We worden er in deze tijd van het jaar mee doodgegooid. 

Herdenkingen. Kransen. Optochten. Tentoonstellingen Speelfilms. Documentaires. 

Tv programma’s. Radio. Boeken. Weer nieuwe monumenten en gedenkstenen.

Het is een gigantische industrie, waar veel geld in omgaat en bloeiende bedrijven 

in stand worden gehouden met inspelen op schuldgevoelens van een onnozele bevolking, 

die zich alles laat wijsmaken. 

De 2e wereldoorlog als verdienmodel.

Ik ben daar helemaal klaar mee. 

Opzouten met die 2e wereldoorlog.  

Er worden teveel krokodillentranen over vergoten.

Ik ben ook oorlogsslachtoffer.

Als kind ben ik getraumatiseerd door mijn lieve moedertje als ik vieze dingen 

als witlof, bieten, koolraap  of ander varkensvoedsel niet wilde eten.

“Had je de oorlog maar meegemaakt” zei ze dan. 

Mijn vader, de arme man,  voormalig dwangarbeider, probeerde mij, 

zijn onhandelbare zoon in het gareel te krijgen door de te waarschuwen voor 

de verschrikkingen van de dwangarbeid, met als gevolg dat ik ooit de 

Bond voor Werkschuw Tuig heb opgericht. 
Ieder jaar  rond deze tijd komen deze traumatische herinneringen weer boven. 

Worden die wonden weer opengereten.

Ik heb die klote oorlog niet meegemaakt en ik wil daar niks mee te maken hebben, 

maar met mensen zoals ik wordt geen rekening gehouden door de herdenkingsindustrie.

Geen excuses, geen hulptelefoon, geen traumadienst en geen schadevergoeding, 

smartengeld of herstelbetalingen.

Ik sta helemaal alleen met mijn leed.

En trouwens, we zitten middenin de 3e wereldoorlog, voor zover U dat nog niet doorhad. 

De slagvelden zijn in de zandbakken van het Midden Oosten en Noord Afrika.

Met honderdduizenden doden, onvoorstelbare wreedheden ,terrorisme en grote 

vluchtelingenstomen in Europa als gevolg.

Een oorlog waar Nederland ook aan meedoet, onder de eufemistische term vredesmissie.

 Oorlog voor geopolitieke doeleinden. Olie, grondstoffen, invloedssferen. 

Om de heersende macht in het zadel te houden. Om af te leiden van de misdaden 

van  het internationale monopoliekapitaal, het speculantendom, het bankwezen en

 het militair industrieelcomplex.

En wij maar met zijn allen “nooit meer oorlog” roepen.

Tegen beter weten in.

Macron et moi.

De invloed van de politieke bijeenkomsten in een beroemd en berucht Amsterdams 

dranklokaal hebben een onmiskenbare invloed op de Franse presidentsverkiezingen, en 

met name op de kandidaat Emmanuel Macron, bijgenaamd de cocosmakroon.

Mijn bijdrage is daarin zeker van belang.

U kent me:

Verlegen, bescheiden, dienstbaar,  rechtvaardig en nederig.

Dat is mijn karakter.

Ik blijf het liefst op de achtergrond en probeer zo min mogelijk op te vallen.

Ik bemoei me nergens mee, en heb nooit een omstreden mening.

Er is geen grijzere muis dan ik.

Terwijl ik tot mijn verwondering keer op keer moet constateren dat ondanks deze nobele 

levenswijze op vele gebieden een voorloper ben,

Ik ben  geen trendvolger, integendeel.

Ik blijk keer op keer een trendsetter.

Ik zou daar talloze voorbeelden van kunnen geven.

Ik zeg dit uiteraard in alle bescheidenheid.

Het laatste voorbeeld is de Franse presidentskandidaat Emmanuel Macron, 

de cocosmakroon.

Die neemt deel aan de verkiezingen met  een beweging die zich E.M. noemt, 

En Marche.

Toevallig de zelfde letters als de initialen van zijn naam.

Braafste jongetje van de klas en ideale schoonzoon die

Emmanuel Macron, de cocosmakroon

En dat komt mij bekend voor.

Bij de  verkiezingen voor de gemeenteraad in Amsterdam ,drie jaar terug, was ik  lijsttrekker 

van de R.O.B., de Radicale Oppositie Beweging.

Onze  campagne werd door nationale en internationale media opgepikt 

als nieuw en revolutionair., ook  in Frankrijk.
Met affiches van wereldwijd bekende kunstenaars en een uitgekiende mediastrategie.

Ik zeg dit in alle bescheidenheid.

Met mijn uitstraling van ideale schoonzoon, bolleboos en moederskindje was ik de 

gedroomde kandidaat om de stad uit het moeras te trekken.

Door een cordon sanitaire en mogelijke verkiezingsfraude werden we helaas niet verkozen.

Amsterdam zal daar nog de zure vruchten van plukken en spijt krijgen als haren op het 

hoofd van Eberhard van der Laan,.

Ik zeg dit in alle bescheidenheid.

We waren een paar jaar te vroeg voor de meeste  kiezers,  die ons in hun onnozelheid 

niet begrepen, maar we begonnen een trend die nu Emmanuel Macron, bijgenaamd 

cocosmakroon, tot ongekende hoogten heeft opgestuwd.

Tijdens de politbureauvergaderingen van de Radicale Oppositie Beweging in een beroemd 

en berucht drankokaal in Amsterdam liepen de gemoederen hoog op en werd ternauwernood 
een handgemeen voorkomen toen de vraag aan de orde kwam hoe we op dit 
kopieergedrag moeten reageren.

Hoe krijgen we erkenning die we verdienen?

Wat gaat Emmanuel Macron, bijgenaamd cocosmakroon, doen om ons te bedanken?

Of gaat Emmanuel Macron, bijgenaamd cocosmakroon net doen of zijn neus bloedt en 

alsof hij nog nooit van de Radicale Oppositie Beweging heeft gehoord?
Dat zou schandalig en laaghartig zijn.
Echt iets voor een politicus.

Dan zal  ik echter vergevingsgezind zijn en hem gewoon zijn gang laten gaan.

Ik ben immers te verlegen, bescheiden, dienstbaar,  rechtvaardig en nederig 
om mijn aandeel in zijn succes op te eisen.

Emmanuel Macron, bijgenaamd cocosmakroon, zal moeten leren leven met die zonde. 

Ik wens hem veel schuldgevoel.

Dit zeg ik in alle bescheidenheid