Hugo Kaagman in de Hemonylaan

Het is zaterdagmiddag. Ik sta in de Hemonylaan nieuwe muurschilderingen van Hugo Kaagman te filmen. Mooi werk. Er komen een magere man en een magere vrouw aan. Hij loopt in hoog tempo, alsof de duivel hem op de hielen zit. In de ene hand een sigaret, en de andere een halve liter blik bier. Ook zij heeft een halve liter blik bier in de hand. Ze duwt ook nog een fiets voort waaraan allemaal plastic tassen hangen. "U had dit gemaakt toch, meneer?" "Was ik maar zo knap" antwoord ik. "Met sjablonen toch, we hebben die man nog gesproken. Ik dacht dat U het was." Kijk, denk ik, dat is nog eens wat, als eenvoudige amateurfilmer aangezien worden voor een bekend kunstenaar. Ik voel me vereerd. Mijn dag is weer goed. "Ik heb ook op de Rietveld gezeten" de vrouw. Ze bedoeld de Rietveld academie, waar je een opleiding tot kunstenmaker kunt volgen. "Vrij schilderen. Schilderen doe ik niet meer. Maar vrij ben ik nog wel". De man slaakt een zucht, maar een gebaar dat de vrouw moet meekomen en loopt snel door. " We hadden een heel leuk gesprek met die man" zegt de vrouw voor ze op een holletje achter de man aangaat. Dat die man Hugo Kaagman heet is blijkbaar niet tot haar doorgedrongen. Ik hoor ze nog op opgewonden toon praten terwijl ze uit mijn gehoorveld verdwijnen. http://youtu.be/whKhepavkEg