Op 30 november 2015 meldde radio Afm sterpresentator Bert van Galen dat ondergetekende op reis zou gaan naar Noord Korea. Dat was niet helemaal waar en maar ook aan de andere kant eigenlijk ook weer wel.
Dat zat zal ik uitleggen.
Ik ging namelijk voor een korte reis Valencia in Spanje, om een korte documentaire op te nemen ( https://youtu.be/TX2wNWbyzT8 ).
Maar ‘s avonds was in met mijn geest in Noord Korea
Valencia. Een stad waar men houd van grote spektakels voor grote mensenmassa’s. . Massale optochten opganiseert waarin men met bewondering grote beelden van heiligen ronddraagt. Godenverering. Volksfeesten die grote aantallen bezoekers trekken, en die strak georganiseerd verlopen. Afgesloten met spektaculair vuurwerk.
Ze hebben in die stad daarnaast een aantal grote futuristische gebouwen neergezet om de vooruitgang te vieren. Gebouwen van een onmenselijke schaal, waarbij de gewone sterveling zich een miezerige mier voelt.
‘s avonds in mijn hotelkamer zat ik met mijn geest in Noord Korea, met een boek van de portugese schrijver Jose Peixoto, met de titel “Achter gesloten grenzen”..
Hij beschrijft een strak gedisciplineerde samenleving met een voorliefde voor massale manifestaties om de dode en levende leiders van het land, de familie kim, te eren. Met ellenlange toespraken, ellenlang applaus, en ellenlange lijsten van verworvenheden. Er werden belangrijke documenten opgesteld.Een glorieuze toekomst lachte de inwoners van deze heilstaat toe. Nog even doorzetten en het is zover. Dan is het paradijs daar.
Daarna las ik nog een boek over een heilstaat.
Retour Berlin Ostbahnhof van Dolores Thijs. Het boek over een jong meisje dat met haar ouders verhuisde naar de DDR in de jaren vijftig, omdat haar vader als correspondent uit België ging werken in deze communistische heilstaat. Ook een land met een voorkeur voor massale manifestaties, strakke discipline en verering voor hun toenmalige grote leider Walter Ulbricht en zijn Sowjet Unie kameraden.
Dus vertoefde ik een paar avonden met mijn gedachten in het Oost Berlijn van eind jaren vijftig met een meisje dat werd onderworpen aan ellenlange toespraken, ellenlang applaus, en ellenlange lijsten met verworvenheden.
Er werden belangrijke documenten opgesteld.Een glorieuze toekomst lachte de inwoners cWe weten allemaal hoe dat is afgelopen.
Nadat ik het boek dichtsloeg zette ik de televisie aan. Een franse nieuwszender. France 24.
Ik viel midden in een live coverage van een massale manifestatie. Veel officieel uitziende mensen in een grote hal. Op het podium stond een beroemde Koreaan, Ban ki-Moon. Naast hem mannen in pakken, en vrouwen in strenge jurken. Er klonk een oorverdovend applaus. Dat ging minutenlang door, en ging daarna over in gejuich. We kregen shots te zien van huilende vrouwen. De sfeer was uitgelaten. Exstatisch. Het ging maar door.
Dit was geen Noord Korea, geen Oost Duitsland. Dit was Frankrijk. De klimaattop. Men had een belangrijk document opgesteld. Met doelen die men ging realiseren. Verworvenheden die men ging verwezenlijken. En een glorieuze toekomst gloorde aan de horizon.Nog even doorzetten en het is zover. Het klimaatparadijs lag aan de horizon.
Al die mooie woorden, al die grote gebaren, al die massahysterie. Op die avond in Valencia kwamen ze me grotesk voor. Ongeloofwaardig. Onrealistisch. Onzinnig. Zou dit een teken zijn dat de wereld ten onder zou gaan aan zijn eigen illusies, net zoals de DDR? Of zou de wereld net als Noord Korea veranderen in een groot concentratiekamp?
Ik was er die avond niet gerust op, na het zien van die onhutsende hysterische beelden van de klimaattop.
En het is maar dat U dat weet.
Dat zat zal ik uitleggen.
Ik ging namelijk voor een korte reis Valencia in Spanje, om een korte documentaire op te nemen ( https://youtu.be/TX2wNWbyzT8 ).
Maar ‘s avonds was in met mijn geest in Noord Korea
Valencia. Een stad waar men houd van grote spektakels voor grote mensenmassa’s. . Massale optochten opganiseert waarin men met bewondering grote beelden van heiligen ronddraagt. Godenverering. Volksfeesten die grote aantallen bezoekers trekken, en die strak georganiseerd verlopen. Afgesloten met spektaculair vuurwerk.
Ze hebben in die stad daarnaast een aantal grote futuristische gebouwen neergezet om de vooruitgang te vieren. Gebouwen van een onmenselijke schaal, waarbij de gewone sterveling zich een miezerige mier voelt.
‘s avonds in mijn hotelkamer zat ik met mijn geest in Noord Korea, met een boek van de portugese schrijver Jose Peixoto, met de titel “Achter gesloten grenzen”..
Hij beschrijft een strak gedisciplineerde samenleving met een voorliefde voor massale manifestaties om de dode en levende leiders van het land, de familie kim, te eren. Met ellenlange toespraken, ellenlang applaus, en ellenlange lijsten van verworvenheden. Er werden belangrijke documenten opgesteld.Een glorieuze toekomst lachte de inwoners van deze heilstaat toe. Nog even doorzetten en het is zover. Dan is het paradijs daar.
Daarna las ik nog een boek over een heilstaat.
Retour Berlin Ostbahnhof van Dolores Thijs. Het boek over een jong meisje dat met haar ouders verhuisde naar de DDR in de jaren vijftig, omdat haar vader als correspondent uit België ging werken in deze communistische heilstaat. Ook een land met een voorkeur voor massale manifestaties, strakke discipline en verering voor hun toenmalige grote leider Walter Ulbricht en zijn Sowjet Unie kameraden.
Dus vertoefde ik een paar avonden met mijn gedachten in het Oost Berlijn van eind jaren vijftig met een meisje dat werd onderworpen aan ellenlange toespraken, ellenlang applaus, en ellenlange lijsten met verworvenheden.
Er werden belangrijke documenten opgesteld.Een glorieuze toekomst lachte de inwoners cWe weten allemaal hoe dat is afgelopen.
Nadat ik het boek dichtsloeg zette ik de televisie aan. Een franse nieuwszender. France 24.
Ik viel midden in een live coverage van een massale manifestatie. Veel officieel uitziende mensen in een grote hal. Op het podium stond een beroemde Koreaan, Ban ki-Moon. Naast hem mannen in pakken, en vrouwen in strenge jurken. Er klonk een oorverdovend applaus. Dat ging minutenlang door, en ging daarna over in gejuich. We kregen shots te zien van huilende vrouwen. De sfeer was uitgelaten. Exstatisch. Het ging maar door.
Dit was geen Noord Korea, geen Oost Duitsland. Dit was Frankrijk. De klimaattop. Men had een belangrijk document opgesteld. Met doelen die men ging realiseren. Verworvenheden die men ging verwezenlijken. En een glorieuze toekomst gloorde aan de horizon.Nog even doorzetten en het is zover. Het klimaatparadijs lag aan de horizon.
Al die mooie woorden, al die grote gebaren, al die massahysterie. Op die avond in Valencia kwamen ze me grotesk voor. Ongeloofwaardig. Onrealistisch. Onzinnig. Zou dit een teken zijn dat de wereld ten onder zou gaan aan zijn eigen illusies, net zoals de DDR? Of zou de wereld net als Noord Korea veranderen in een groot concentratiekamp?
Ik was er die avond niet gerust op, na het zien van die onhutsende hysterische beelden van de klimaattop.
En het is maar dat U dat weet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten