hulde voor de organisatie van de boekenweek

Hulde voor de organisatoren van de  boekenweek.
Hulde voor hun moed. Hun voor hun keuze buiten de gebaande paden.
Hun voor hun statement waarmee ze willen zeggen: Jullie horen er ook bij.
Hulde met hun keuze voor het dialect.
Want de keuze voor Duitsland als thema voor de boekenweek kan niet anders gezien worden. Als onverbloemde keuze voor het belang van het dialect. Het Duitse dialect in dit geval .
Het Algemeen Beschaafd Nederlands  wordt zoals iedereen weet eigenlijk alleen gesproken door mensen die geboren en getogen zijn Haarlem.
Het staat ook wel bekend als Algemeen Beschaafd Haarlems.
Daarnaast zijn er  vele dialecten.
Bijvoorbeeld het Vlaams dialect, dat zwoel en sensueel klinkt, en Vlaamse schonen verandert in onbereikbare droomvrouwen.
Of het fries dialect, dat blonde Doutzen Kroes look-a-likes iets stoers en onverzettelijks geeft.
Het Amsterdams dialect, dat een en al gezelligheid uitstraalt.
 Dat de organisatoren van  de boekenweek het duitse dialect uit de hoed hebben  getoverd is daarom opmerkelijk en  buitengewoon dapper.
Want het duitse dialect is afgrijselijk en nodeloos ingewikkeld. 
Met hun neiging tot zwaarwichtigheid en wichtigmacherei hebben de Duitsers onze mooie taal omgevormd tot een woordenbrei met ingewikkelde vervoegingen, idiote naamvallen, ondoorzichtige spellingsregels en een afschuwelijke dictie.
Velen die dit dialect op de middelbare school moeten leren zijn  daardoor  ernstig getraumatiseerd.
De hulpverlening heeft talloze overuren gemaakt met het helpen van deze slachtoffers.
En met de slachtoffers van de mammoetwet die voor beroerd onderwijs heeft
gezorgd natuurlijk, maar dit terzijde.
Boeken in het Duits dialect zijn door de ondoorzichtigheid van dat dialect en het slechte onderwijs vrijwel onleesbaar. Maar ook door hun ontoegankelijkheid, hun neiging tot dikdoenerij, de zwaarwichtige thema’s en het volstrekte ontbreken van humor.
Boeken die uit de moedertaal het Nederlands worden vertaald in dit dialect doen het zonder uitzondering goed in Duitsland, waarmee men de superioriteit van en de bewondering het Nederlands bevestigd.
Daarom goed dat de Duitsers en hun dialect nu eens aandacht krijgen. Zie het as een soort ontwikkelingshulp. Als een ruimhartig gebaar. Als een uitgestoken hand. Waarmee we willen zeggen, we kijken niet neer op jullie dialect, dat vinden we best leuk en we zullen er eens welwillend een weekje aandacht aan besteden. En daarna moet het natuurlijk weer afgelopen zijn.
Gaan we weer over op het  algemeen beschaafd haarlems.
Ondertussen hoop ik wel van de andere kant van de grens van Mutti Merkel en haar landgenoten een welgemeend “danke schön” te horen.