Afgelopen weekend was pinkpop. Maar het was geen Pinksteren. Pinkpop heeft blijkbaar niks meer met Pinksteren te maken. Weer een mooie katholieke traditie die naar de gallemiezen gaat. Of naar de ratsmodee. Bij het oud vuil wordt gezet. En de bisschoppen laten dit zomaar gebeuren. Geen woord van protest heb ik gehoord. Terwijl ze toch de Moederkerk zijn. Waar moet het heen met dit land? Is er dan niets meer heilig? Vallen we nog verder ten prooi aan barbarij? Gaat de beschaving nu definitief ten onder? Kunnen we nog dieper zinken?
Is Pinkpop nu een fundraiser voor Pink Ribbon tegen borstkanker? Of een manifestatie ter solidariteit met de homozuele medemens.? Reclame voor the Pink Panther?
Nee, pinkpop bewijst dat grijs het nieuwe pink is. Grijs is de modekleur van de huidige tijd.
Er speelden een hele trits bejaarden, zoals bijvoorbeeld de miljardair sir Paul McCartney. 74 inmiddels and still alive and more or less kicking.
En de grijze duiven van Doe Maar. Lionel Ritchie, die inmiddels geloof ik overgrotvader is. En de oudere jongeren van Rammstein. Enzovoort.
Het was alle ouwe lullen verzamelen. Ideetje voor volgend jaar. Misschien Eddy Christiani?
Pinkpop bewijst dat ouwe lullen de baas zijn. Ouwe lullen zetten de toon.
Ouwe mensen zijn in. Ouwe mensen zijn cool. Ouwe mensen tellen mee. Ouwe mensen doen er toe. Ouwe mensen doen het nog steeds.
Weg met al die snotneuzen. Opzouten met al die jeugdige blaaskaken.
Het zijn de laatste stuiptrekkingen van een afstervende cultuur. Een ten onder gaande samenleving. Een zinkend schip.
Het gaat maar door. De ene na de andere artiest die denkt over een eeuwige jeugd te beschikken komt langs om nog een keertje zijn of haar kunstje te doen en wat centjes op te halen. Het is een geriatrische parade. Binnenkort weer Neil Young. Bruce Springsteen. Het houdt niet op. Nooit.
Waarom treden die artiesten in Godsnaam nog steeds op? Voor het applaus? De bevestiging? De Roem? De groupies? De bankrekening?
Altijd maar vliegtuig in, vliegtuig uit. In onpersoonlijke hotels, omringd door lijfwachten, managers en mensen die een graantje mee willen pikken. Altijd weer die feestjes met dezelfde drugs, dezelfde drank, dezelfde groupies, dezelfde vervelende journalisten, dezelfde uitvreters, dezelfde stinkende kleedkamers, dezelfde vervelende organisatoren, en de volgende ochtend weer diezelfde kater en dezelfde bekende vragen: Waar ben ik? Wie is dit naast me in bed? Hoe erg heb ik me nu weer misdragen? Hoe laat vertrekken we? Waar is de aspirine?
Ze lijken de eeuwige jeugd na te jagen. Ze gaan tot het gaatje. Willen het onderste uit de kan halen. Tot de dood erop volgt. Waarschijnlijk dromen ze er allemaal van om net zoals de Engelse komiek Tommy Cooper dood op het podium neer te vallen.
Ze zouden een voorbeeld moeten nemen aan de Nederlandse artiest drs. P, die op zijn 80e stopte met optreden. Tot leedwezen van zijn trouwe fans. Hij wilde stoppen, naar eigen zeggen, voordat zijn optredens te pijnlijk zouden worden om aan te zien.
Aan daaraan zouden andere artiesten wellicht een voorbeeld moeten nemen.
Daarom tenslotte, als ode aan drs P, die een jaar geleden overleed, een liedje van deze weergaloze taalkunstenaar. Een liedje over de onontkoombare ondergang van de beschaving. https://youtu.be/KsK423N-z7Y
Geen opmerkingen:
Een reactie posten