Het was de ouwe oproerkraaier Jan Vrijman die me ooit voor het karretje spande van het IDFA. Of ik daar niet wat tv programmaatjes voor kon maken? Voor hun 3e editie. Want de nationale tv had geen interesse. Toen was het IDFA nog een klein filmfestivalletje in de Balie en de naastgelegen inmiddels gesloten bioscoop Alfa, georganiseerd door drie dames uit Utrecht.
Die goeie ouwe tijden.
De publieksprijs heette nog gewoon de wisselzaktrofee, je hoefde niet vechten om een kaartje, je steeds legitimeren met een pasjes er was niemand te bekennen die met de Hilversumse omroepmaffia te maken had.
Documentairemakers bleken in de meeste gevallen onderbetaalde goedwillende idealisten met een goed idee die keihard worden uitgebuit door producenten en televisiestations bij wie het alleen maar om de centjes en het marktaandeel gaat.
Nu is het IDFA een megafestival waar door de hele stad vlaggen voor wapperen. De drie dames zijn nu door de wol geverfde cultuurbobo's. Structurele subsidie van de gemeente Amsterdam. Een paradepaardje voor die linkse VPRO. IDFA is een succes. Een paradepaardje. Ze zitten in een duur kantoorpand aan het Frederiksplein. Van harte gefeliciteerd.
Ik koester warme herinneringen aa het IDFA.
Jarenlang was het IDFA voor mij een weekje feesten en slempen.
In een mix van alcohol en drugs en een paar goeie en een hoop slechte films. Doorzakken met journalisten, klagende filmmakers, gladde producenten, onbetrouwbare omroeptypes een mensen die er graag bij willen horen. En dan slingerend op de fiets terug naar de Amsterdam oost. Een wonder dat ik nooit een ongeluk heb gehad in al die jaren.
Zelf ben ik jaren afgehaakt. Het is nu de wereld van de omroepbobo’s en mensen die zich zelf heel belangrijk vinden. Ik om er al jaren niet meer. Is het me misschien te burgerlijk geworden? Te truttig? Te politiek correct? Te keurig? Te saai? Of had ik er gewoon genoeg van? Of ben ik zelf te saai, te burgerlijk en te truttig geworden.
Ik zelf heb me hevig teleurgesteld in de mensheid en somber over de toekomst teruggetrokken uit het openbare leven, en zit hier in een spartaans ingerichte sociale woning op een eiland met een dieet van peulvruchten, havermout, groene groenten en vitaminepreparaten het einde der tijden af te wachten. Azijn te pissen op het internet. Maar ik heb een compilatie (met dank aan het gemeentearchief) uit die programma's die ik maakte in de jaren 80 en 90. Gewoon omdat ik daar zin in had. Ome Jan Vrijman zit daar ook nog even heel kort in. Was het toen eigenlijk wel zo leuk? Hier de link http://youtu.be/LIBo3wQdFgg?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten