Ilja Leonard Pfeijffer en ik in Genua

Ilja Leonard Pfeijffer is de grootste Nederlandse nog levende schrijver van columns, 
romans, gedichten en nog veel meer.

Dat denk ik althans.
Misschien is er nog een grotere nog levende schrijver, maar die heb ik nog niet ontdekt.

Hij is een literaire reus.

Ik zag zijn rijzige gestalte in de VPRO serie Via Genua en op de cover van zijn boek 
Brieven uit Genua.
Volgens mij is hij wel 2 meter. 

Toevallig was ik afgelopen week in Genua, wat een uitermate aantrekkelijke en vriendelijke 
en heel erg Italiaanse stad bleek.

Volgens Ilja Leonard Pfeijffer vergis ik me, want volgens zijn mening, zo sprak hij voor die 
linkse VPRO, is dit Afrika.

En daaruit blijkt dat zijn veelvuldig, exorbitant en afschrikwekkend drankgebruik, waarover 
hij in brieven uit Genua voortdurend opschept, zijn hersens in lichtelijk verwarring hebben 
gebracht, want hoewel hij zich erop voorstaat gepromoveerd te zijn in de klassieke talen, 
is de fundamentele aardrijkundige kennis dat Genua in de Italiaanse provincie Ligurië ligt 
hem blijkbaar ontschoten.

Misschien heeft hij wel de ziekte genoemd naar de man wiens naam ik altijd vergeet.

En bij die linkse VPRO wisten ze ook blijkbaar niet beter. 

Gezeten op een terras onder een palmboom die ik bereikte door het nemen van een de liften 
die deel uit maken van het openbaar vervoer in Genua las ik brieven uit Genua.

Ilja Leonard Pfeijffer schrijft over zijn leven als  alcoholist, over zijn talloze droeve 
verhoudingen met vrouwen, zijn nachten met Katje Schuurman en Ellen ten Damme op Ibiza, 
zijn lunch  met de koning, zijn bezoek aan prostituees, de sores in de uitgeverswereld, 
de cafes in Amsterdam, dichtersfestivals, nominaties voor belangrijke literaire prijzen, 
zijn talloze kleinere collega’s, het voetbal in Italië en de paus.

Bij tijden is het boek hilarisch.

Maar soms is het ook onleesbaar.

Dat boek telt maar liefst 700 pagina’s.

Daar had flink in geschrapt moeten worden.

Een strenge redacteur of een gewiekste uitgever hadden zeker   die overbodige franje  eruit 
gesneden.

Ik besloot  Ilja Leonard Pfeijffer te gaan helpen en te vertellen wat hij beter had kunnen doen.

Volgens Brieven uit Genua zat Ilja Leonard Pfeijffer iedere dag trouw op hetzelfde terras op 
de Piazza del Erbe vanaf klokslag 5 uur aan hetzelfde tafeltje te schrijven.

Dus ik daar welgemoed heen.

Om Ilja Leonard Pfeijffer een paar onmisbare adviezen te  geven.

Geheel gratis en voor niks zou ik de grootste levende schrijver Ilja Leonard Pfeijffer helpen 
zijn literair werk naar een hoger niveau te tillen en nog meer prijzen en onderscheidingen te 
verwerven.

De Nederlandse literatuur zou me dankbaar zijn.

De verkoopcijfers zouden omhoog gestuwd worden en het aantal lezers van dikke boeken 
zou toenemen en niet langer beperkt blijven tot ongelukkige huisvrouwen in de provincie.

Na lang zoeken, verdwalen, en zakkenrollers, junkies, oplichters, straatverkopers en 
prostituees van me afslaan bereikte ik vermoeid en uitgeput het juiste plein, vond het juiste 
terras, het juiste tafeltje, de juiste stoel op de Piazza del Erbe.

Het was klokslag 5 uur.

En wat trof ik daar?

Geen Ilja Leonard Pfeijffer.

In geen velden of wegen te bekennen.

Een gemiste kans voor hem.

Vervuld met medelijden voor Ilja Leonard Pfeijffer ging ik zitten op de juiste stoel op het 
juiste terras op het juiste plein met achter het raam  een foto van  Ilja Leonard Pfeijffer 
en zijn roman La Superba over de stad Genua.

Ik vroeg me vertwijfeld af of de Nederlandse literatuur dit moment  zou overleven.

Zou er ook een partij zijn die goed weer belooft?

1 maart begint de lente.

Exclusief voor meteorologen dan.

Voor Jan, Piet Gerrit, Helga, Erwin en hoe ze allemaal mogen heten.

Wij gewone stervelingen moeten nog tot 20 maart wachten.

Maar dan mogen we weer de lente vieren.

In het Oosterpark bijvoorbeeld.

Dat park is na de renovatie genomineerd voor het Jaarboek landschapsarchitectuur en 

stedebouw, ook wel bekend als het jaarboek blauwe kamer.

Heel toepasselijk, want bij het minste of geringste spatje regen staat het park blauw.

Naar verluidt zijn de verantwoordelijke bestuurders in het deelraadskantoor juichend in 

polonaise door de gang getrokken toen het nieuws van de nominatie bekend werd.

Ze wilden in het park  graag een feest aanrichten om dit heugelijke feit te vieren, en lekker 

blauw te worden. Helaas hadden ze deze winter zelf een alcoholverbod ingesteld, dus 

jammer  maar helaas. 

Dat alcoholverbod wordt trouwens door de grote groep levenskunstenaars die daar  verzamelt 
om  hun dagelijkse portie alcoholhoudende drank te nuttigen massaal  genegeerd. 

Er is voor de blauwe knoop daar nog veel goed werkte doen. 

Ondertussen is die nominatie natuurlijk geheel terecht.

Dat bleek toen er weer een paar buien gevallen waren.

 Het Oosterpark was veranderd in een prachtig zompig moeras met ondergelopen 

paden en grasvelden en verzuipende bomen.

Het was een schitterend gezicht.

Die transformatie van park tot verstilde lagune, tot wetland met een exotische 

betoverende schoonheid.

Een magisch landschap.

Een aantrekkingskracht die moeilijk in woorden is uit te drukken.

Ongekende landschapsarchitectonische kwaliteiten.

Met verzonken zichtlijnen.

Met geheel nieuwe natuur, recreatiemogelijkheden en voorzieningen.

 Je zou het ook een modderpoel kunnen noemen.

Voor knaagdieren is dit waterrijke Oosterparkpark ideaal. 

Daar is dan ook een enorme toename van .

Sympatieke en onschuldige knagers schieten met twinkelende pretoogjes tussen de 

paden heen en weer. Het betreft hier een mytisch dier, van allochtone afkomst, dat vaak 

ten onrechte gestigmatiseerd en gediscrimineerd wordt, het multiculturele karakter van 

dit park onderstreept en een positieve bijdrage levert aan de beeldvorming van deze 

immigranten.

Slachtoffer van vele vooroordelen, maar dankzij ons visionaire  deelraadsbestuur nu ook 

volledig participant in gebruik van het park.

Ik heb het hier over de rattus norvegicus, ook wel bekend als de bruine rat.

Net als ik wachten deze dieren met smart op het begin van de lente in het Oosterpark.

Dan  zijn we ook eindelijk verlost van al het nepnieuws, alle opgeklopte hysterie 

en alle nonsens rond de verkiezingen waarmee we op dit moment worden doodgegooid.

Ik wordt gek van al dat verkiezingsnieuws. 

Al die kranten. 

Al die online berichten.

Al die tv programma’s.

Al die leugenachtige propaganda.

Al die zelfingenomen mannetjes en vrouwtjes.

Al die beloftes die gebroken gaan worden.

Al die praatjes voor de vaak.

Al die holle verkiezingsretoriek.

Al die zogenaamde opwinding.

Al die kouwe drukte.

Ik heb er genoeg van.

Ga me er helemaal voor afsluiten.

Ga maar eens een paar goede boeken  lezen.

Wachten op goed weer.

Op de lente.

Zou er ook een partij zijn die me goed weer belooft?

Ik wordt gek van al dat verkiezingsnieuws

Ik wordt gek van al dat verkiezingsnieuws. 

Al die kranten. 

Al die online berichten.

Al die tv programma’s.

Al die leugenachtige propaganda.

Al die zelfingenomen mannetjes en vrouwtjes.

Al die beloftes die gebroken gaan worden.

Al die praatjes voor de vaak.

Al die holle verkiezingsretoriek.

Al die zogenaamde opwinding.

Al die kouwe drukte.

Ik heb er genoeg van.

Ga me er helemaal voor afsluiten.

Ga maar eens een paar goede boeken  lezen.

Wachten op goed weer.

Op de lente.

Welke partij belooft me een mooie Hollandse lente?
Waarschijnlijk allemaal als ik zeg dat ik op ze stem.

Geert Wilders viert Carnaval.

Ik woon boven de grote rivieren. 

Ten zuiden daarvan begint de Mediterranee.

Dit werd mij ooit uitgelegd door een cultureel antropoloog van het Tropeninstituut die een studie had verricht naar dit gebied.

Ginder spreekt men onverstaanbare dialecten of Nederlands met een zachte G. 

Er is corruptie. 
Decadentie. Flessentrekkerij. Geldverspilling. 
Zinloos geweld. Overspel. Kindermisbruik. Dronkenschap, Verkleedpartijen. 

En uiteraard carnaval. 

Dat is een jaarlijks katholiek feest waar men zich raar verkleed, zichzelf bedrinkt en 

massaal vreemdgaat. 

Dat is hun cultuur en daar moeten we respect voor hebben.

Het land van schuttersverenigingen, varkensfokkerijen, xtc labs, PSV, worstenbroodjes, 

vlaaien, Roy Donders, Frans Bauer en Geert Wilders. 

Geert Wilders die afgelopen weekend Spijkernisse op z’n kop zette door daar zijn 

verkiezingscampagne te beginnen, omringd door breedgeschouderde lijfwachten, angstig kijkende politieagenten en een enorme kudde journalisten, fotografen en 
cameramensen.

Mooi Spijkernisse, romantisch Spijkernisse.

Het was een bizarre carnavalsoptocht daar in Spijkernisse.

En Geert Wilders fungeerde daar als buutreedner. Dat is daar beneden de grote rivieren een 

folkloristisch personage dat komisch bedoelde teksten ten gehore brengt, waarvan iedereen 
weet dat het hier slechts scherts en luim betreft.

Geert herhaalde nogmaals zijn sterkste de lachlust opwekkende teksten.

Ik wordt minister president.

En:

Ik ga het land terug geven aan de mensen.

Iedereen weet dat dit allebei onmogelijk is.

Weinigen lachen erom.

Wie wel ongetwijfeld gelachen heeft om deze bizarre carnavalsvertoning is Martin Bosma, 

de trouwe adjudant van Geert Wilders, in zijn luxe appartement vlakbij het Amsterdamse 

Muiderpoortstation, ver weg van Spijkernisse en veilig boven de grote rivieren.

Met Martin heb ik jaren samengewerkt, en hij vertrouwde me ooit toe dat regeren niks voor 

de PVV is.

Geert en hij krijgen slapeloze nachten als ze terugdenken aan de tijd dat de LPF,na de moord 

op Pim Fortuyn,  in de regering zat.

Dat was we een operette van ongekende proporties.

Dat nooit, hadden Geert en hij afgesproken.

En trouwens, zonder in de regering te zitten is het beleid van de overheid al een enorm 
eind richting PVV opgeschoven. 

Daarvoor hoefden ze helemaal niet mee te besturen.

Lekker klagen, zieken en zeuren in de tweede kamer is goed genoeg voor de PVV.

En Geert Wilders gaat lekker carnaval vieren.

De doodsstrijd van het Waterlooplein

Hoewel ik mezelf heb teruggetrokken uit het openbare leven, met niks en niemand bemoei, 

heb afgekeerd van de tot ondergang gedoemde maatschappij waarin we leven en slechts 

met onverholen tegenzin mijn zelfverkozen kluizenaarschap soms voor korte tijd vaarwel 

\moet zeggen om voedsel te kopen en mijn gal te spuien voor de radio  wordt ik nog 

geregeld bezocht door spoken uit het verleden.

Sinds enige tijd bereiken me zodoende berichten van een grensverleggend televisielegende 

van de voormalige piratenzender  RabotnikTV, die tegenwoordig zijn geld verdient als

 marktkoopman op het Waterlooplein.

Via hem kreeg ik een bericht van reclamebureau “Wie A zegt”,

Een lichtelijk verwarrende boodschap, maar waarschijnlijk een vernieuwende vorm van 

publiciteit.

Het betrof een tekening van de Waterloopleinmarkt uit vroeger tijden, voordat die 

oerlelijke Stopera daar werd gebouwd.

Bovenaan stond de boodschap “Leve het plein!” en onderaan stond “Weg met het 

Waterlooplein”.

Er werd een “Amsterdam huilt” tour 2017 aangekondigd. 

In gedachten hoorde ik Zwarte Riek al zingen.

Enige tijd later ontving ik plannen voor een krant, een film, een website, reclame maken , 

buttons  en  wild plakken van posters.

Kortom, terwijl ik veilig in mijn zelfgekozen isolement vegeteerde broedde het verzet op 

snode plannen

De buitenwereld stond wederom in brand, het leek of oude tijden terug waren en dat was 

allemaal aan me voorbij gegaan omdat ik me hulde in volledige afzijdigheid van het 

wereldgebeuren in het algemeen en de ontwikkelingen in Amsterdam in het bijzonder. 

Toevallig viel er in die dagen een promotiekrantje van de gemeente Amsterdam bij mij 

in de bus.

Hoewel ik een sticker heb waarin staat dat ik geen ongevraagd drukwerk wens, een sticker 

die ik ooit heb opgehaald bij de gemeente, maar die blijkbaar niet geld voor ongewenst 

propaganda van de overheid zelf.

In dit orgaan stond de verklaring voor alle onrust in de moderne hocuspocus taal die de 

overheid bij haar communicatie gebruikt..

De gemeente wil de markt op het Waterlooplein veranderen, aanpassen aan het huidige 

tijdsgewricht, upgraden. 

Moeten vast allemaal kraampjes komen met dure producten, hippe hapjes geserveerd door 

jongens met knotjes en baarden en veganiste modeproducten door te dunne, hippe 

jongedames.

De ouderwetse Waterloopleinmarktman, zoals de man via wie ik op deze kwestie werd 

gewezen, kan de tyfus krijgen.

Waren dit tekenen van de doodstrijd van de Waterloopleinmarkt?

Tekenen van  het einde van de ouderwets rommelmarkt en de gezellige half illegale sfeer 

die daar omheen hangt?

Aangeveegd zal het Waterlooplein. Opgeschoond. Alles keurig en netjes binnen de lijntjes. 

Door de gemeente.

Laten even een sprong in de geschiedenis maken.

Een oude geest uit de kast laten komen.

Ooit, eind vorige eeuw,  begon de gemeente Amsterdam naast het Centraal Station de 

IJmarkt, heel legaal, heel keurig, heel hip, heel multicultureel, heel verantwoord en 

heel erg aangeharkt.

Die markt ging binnen de kortste keren failliet en de ondernemers zaten met de 

gebakken peren.

Terwijl ik hier veilig zit met de kachel op maximum, de luiken dicht, de gordijnen toe, de 

deur op het nachtslot, hoop ik dat dat spook uit het verleden het Waterlooplein bespaard blijft.

Er zit en vreemd luchtje aan Valentijnsdag

Valentijnsdag.  Binnenkort is het weer zover. 

Heb ik net die afschuwelijke decembermaand overleefd, met dit jaar ongekende haat 

tegen zwarte piet en kerstmis dat geen kerstmis mag heten en ongeregeldheden en 

zwaargewonden met nieuwjaar, krijgen we dat weer.

Een volgende uiting van het zinloos consumentisme dat  onze maatschappij in een 

wurgende greep heeft.  

Geld uitgeven. Shoppen. 

Zogenaamd in het teken van de liefde. Ja, in het teken van de liefde van de gezamenlijke 

winkeliers voor Uw geld. 

Valentijnsdag.

Op het internet vond ik berichten dat dit een uitvinding van de Klu Klux Klan is, en van 

de Nazi’s. of van de mossad en de CIA. Het schijnt ook voor te komen in de Protocollen 

van de Wijzen van Zion en het rode boekje van Mao.

Er zit sowieso een vreemd luchtje aan.

Hoe dat precies zit moet ik nog uitzoeken, maar waar rook is is vuur.

Het sluit in ieder geval precies aan bij de misselijk makende middenstandersmentaliteit 

van de mensen in onze moedeloos makende moerasdelta. 

Halloween, is nog zoiets, met zijn verheerlijking van zinloos geweld.

Valentijnsdag. Elkaar verrassen met lingeriesetjes, seksspeeltjes uit 50 tinten grijs, 

chocolade,  bloemen, planten, parfum,  porseleinen beeldjes,  postkaarten, 

en etentjes in hippe restaurants met onbegrijpelijke menu’s , kleine porties vol 

kunstzinnige liflafjes en exorbitante prijzen. 

We consumeren tegen de klippen op terwijl onze beschaving aan de rand van 

de afgrond staat.

Allemaal ten gunste van het bruto nationaal product,  groei van de economie, 

de winsten van de woekerkapitalisten, de bonussen van de bankiers en het internationale 

monopoliekapitaal.

Maar worden de mensen er gelukkiger van?

Nee dus.

De drang tot mateloos consumeren die door de commercie wordt opgedrongen is een 

continue stressfactor in onze toch al overvolle levens waarin we van verplichting 

naar verplichting racen, van afspraak naar afspraak,  zonder een moment van rust en 

bezinning.

Je moet meedoen, erbij horen, maar niemand vraagt zich nog af waarom.

En gelukkig worden de meeste mensen van al dat consumeren ook al niet.

Vindt U het gek dat er zoveel mensen lijden aan burn out en depressie?

Ik niet. Daarom mijn advies:

Stop met al die onzin. Doe als ik. Ik heb mezelf teruggetrokken uit het openbare leven. 

Verschanst in een eenvoudige  woning. Deuren op slot, gordijnen dicht, geen 

communicatie met die zieke buitenwereld, die langzaam in zijn eigen tegenstellingen

ten onder zal gaan. Soms moet ik me met gevaar voor eigen  naar buiten wagn om 
leeftocht in te slaan. 

Of om mijn boodschap te verspreiden via de radio.
Mijn boodschap van:

Minder, Minder, Minder. 

Minder stress

Relax.

Enjoy yourself.

It’s later than you think.

Op wie moet ik stemmen? Of zal ik thuisblijven?

De mededeling dat de Radicale Oppositie Beweging, de R.O.B., de partij waarvan ik geliefde leider ben, niet meedoet aan de verkiezingen voor de tweede kamer, leidde tot vele  emotionele reacties.
Vertwijfeling, huilbuien, zelfmoordneigingen, depressies, woede, teleurstelling bij mijn almaar groeiende aanhang.
Hoe moet het nu verder met dit land?
Hoe komt Holland uit dat moeras van verdorvenheid, amoraliteit, omkoping, chantage en seksuele attenties dat de politiek is.
Wie geeft de Hollanders  hun land terug , en maakt een eind aan
economische uitverkoop, zedenverwildering en moreel verval.
Op wie moet ik nu stemmen?
Een kandidaat bij mij uit de buurt?
Zoals bijvoorbeeld Martin Bosma, de ideoloog van de PVV,
die woont om de hoek bij  het Muiderpoort station.
Ik ken hem uit de tijd bij de omroep Salto te Amsterdam. Ik heb samen met hem nog vele programma’s gepresenteerd. Daarna ging ie naar de Avro. At5en de Nos en werd  eigenaar van een multiculti radiostation.
Hij stond daar bekend als “the laziests man in tv business" .
Of dan de rechtlijnige  socialist Jasper van Dijk, van de van oorsprong Maoistische SP, die bij mij om de hoek woont?
In een koopwoning in een yuppenbunker natuurlijk, want dat is socialisten eigen.
Iets verder op in het Funen woont Lodewijk Asscher in een mooie stadvilla, , lijsttrekker van de Pvda, een man met mooie praatjes, die bestuurlijk een spoor van vernielingen achter zich laat.
En nu in de verkiezingscampagne afstand neemt van lle maatregelen die hij de afgelopen jaren als minister genomen heeft.
Vlak daarbij woont, tegenover uitgaanscentrum  Panama,  de wonderboy van D66 Jan Paternotte getipt als opvolger van Alexander Pechtold.
Bij D66, een partij van gladjakkers en mooipraters, communicatiemedewerkers, voorlichters en interimmanagers,  moet ik altijd denken aan ex wethouder Rick ten Have die ooit in de gemeenteraad de ideologie van D66 kernachtig samenvatte met de uitspraak: “Mijn standpunt is dat ik geen standpunt heb”.
Nevin Ozotuk dan, wijkwethouder in Amsterdam oost, die voor Groen links op een hoge plaats staat.
Groen links,de partij van snotneus Jesse Klaver, die zalen vol  gillende meisjes bezoekt met een toernee vol inhoudsloze  prietpraat die doet denken aan jeugdidolen als Justin Bieber Of Justin Timberlake, of hoe die gasten ook mogen heten.
En dan hebben we nog die goeie ouwe VVD, van de bonnetjes, het bier en de bittertafelpraat.
In Amsterdam hebben ze hier als kandidaat Dilan Yesilgoz-Zegerius, via de media als een komeet omhoog schoot.
Maar bij de VV D denk ik ook aan Mark Rutte, en U weet: Wie gelooft wat Rutte beloofd, die is niet goed bij zijn hoofd.
En dan vergeet ik nog kandidaten van tientallen andere partijtjes van clowns, praatjesmakers, opportunisten en non valeurs die meedoen, en waar van  vast ook een aantal uit Amsterdam komen.
Ik weet het niet.
Zal ik maar eens gewoon thuisblijven?