Boycot IKEA, de Bijenkorf en KPN en neem de overheid niet serieus

Ik heb op mijn brievenbus een nee-nee sticker. Geen ongevraagd drukwerk a.u.b.  Zelf afgehaald op het stadhuis.
Ik hoopte geen ongevraagd drukwerk meer in de bus te krijgen.
Dankzij onze overheid.
En denkt u dat zoiets helpt? Vergeet het maar. Gisteren kreeg ik  folders van en meubelstoffeerder, en binnenkort te openen restaurant hier over de brug en een disco avond in een voormalig krakersbolwerk in de bus.
Mijn humeur was gelijk naar de gallemiezen en mijn vertrouwen in de rechtsstaat tot verder  gedaald.
Slecht voor de bloeddruk. Voor hart en bloedvaten. Straks eindig ik nog op de eerste hulp.
Wat moet je?
Die arme oostblokkers en afrikanen die die folders rondbrengen  uitschelden en terechtwijzen? Grote kans dat ze je niet verstaan. Of dat je in een handgemeen terechtkomt.
Aangifte doen bij de politie? Schadevergoeding eisen? Naar dieadressen gaan en ze de huid volschelden?
Zinloos. Je zien je aankomen. Je zult uitgelachen worden. Als zonderling bestempeld. Als idioot.
Nog bonter maken grote bedrijven als Ikea, de bijenkorf en de KPN het. Die sturen gewoon met de post hun rotzooi. Aan de bewoners van dit adres (Dorpsstraat, postcode ons Dorp) geadresseerd.
Bedrijven die dat doen moeten op de zwarte lijst. Die moeten een boycot aan hun broek krijgen.
Nooit nee nooit zal ik nog een voet in die kitscherige uitdragerij van Ikea zetten. Geen cent zal ik nog bij die afzetters van de Bijenkorf besteden. En de KPN zal mij niet meer als klant zien.
Maar het meest bizarre is dat de gemeente Amsterdam waar ik  die nee-nee stickers afhaalde zelf ongevraagd een krantje in de bus stopt met vuige overheidspropaganda. Waarin ze zichzelf een veer in de reet steken en door hun gesubsidieerde projecten de hemel in prijzen.
Hoe kan ik een overheid die zoiets doet nog serieus nemen?
Of moet ik de overheid nu ook gaan boycotten.
En kan dat eigenlijk wel?

de politiek is terug van drie maanden op hun luie reet liggen

Ik heb een hekel aan amusement

Ik heb een hekel aan entertainment.

Ik heb een hekel aan showprogramma’s.

Ik heb een hekel aan real life soaps.

Ik ben een misantroop.

Een zuurpruim.

Een chagerijn

Een azijnpisser.

Maar er is en vorm van vermaak waar ik erg van kan genieten. 

De uitbraak van verkiezingskoorts die we nu mee maken.

Politici die hun ego tot absurde proporties oppompen.

Politici die sorry zeggen.

Politici die nog een keertje te willen.

Nieuwe kandidaten die denken dat ze bekend genoeg zijn om voldoende stemmen te halen.

Ambitie.

Geldingsdrang.

Overslaande stemmen.

Gestressde blik in de ogen.

Angstzweet.

Onzekerheid.

Dagelijks loze beloften.

Onhaalbare plannen.

Geschifte ideeen.

Overspannen debatten.

Saaie debatten.

Kandidaten in shows.

Kandidaten in quizen.

Kandidaten in talkshows.

Kandidaten in sportprogramma’s.

Kandidaten die tot alles bereid zijn.

Kandidaten die hun ziel en zaligheid blootleggen

Allemaal voor dat ene doel.

Een baantje als kamerlid.

Want dan zit je gebeiteld.

Ben je spekkoper.

Drie dagen per week vergaderen in Den Haag.

Drie maanden zomerstop en een maand winterstop.

Een riant salaris.

Ze zijn nu net weer begonnen.

Allemaal terug van hun drie maanden op hun luie reet liggen.

Ze moeten aan de bak.

Aan een lange sprint tot de verkiezingen in maart.

De eerste onhaalbare voorstellen komen langs.

Drie maanden zwangerschapsverlof voor vaders.

Vaste banen.

De aow leeftijd terug naar 65.

Afschaffing van het eigen risico in de zorg.

Sluiting van alle moskeeen.

Nederland uit de Europese Unie.

Ik ben geen helderziende.

Geen medium.

Geen Jomanda.

Als iemand nog weet wie dat is.

Maar ik voorspel dat dat allemaal niet gaat gebeuren.

Tot maart volgend jaar tuimelen al die politici in een gekmakende spraakverwarring over elkaar hen.

En na de verkiezingen en een ellenlange, gecompliceerde kabinetsformatie keert de rust terug.

Dan blijkt de internationale economische werkelijkheid toch weer anders en moet er bezuinigd worden.

Dan zijn al die beloftes vergeten.

Worden ze als onrealistisch bestempeld.

Zijn ze verwaterd in schimmige compromissen.

En gaat met over tot de gekmakende saaiheid van het dagelijks bestaan. Moeten we toch weer inleveren.

En blijkt alles toch weer duurder te worden.

En komen er nieuwe rekeningen uit Europa.

En ben ik weer over geleverd aan Amusement.

Entertainment.

Real life soaps.

Show programma’s.

Mar dan zonder politici.

Want die gaan weer vier jaar hun hok in.

Gelukkig zijn er een jaar later gemeenteraadsverkiezingen.

Blij dat ik niet getrouwd ben

Een slecht huwelijk lijkt me niet leuk.
Ik zie ze wel eens lopen, slechte huwelijken.
Op de markt.
In winkelstraten.
Verwrongen gezichten.
Koele conversatie.
IJzige stiltes.
Woede uitbarstingen.
Gevloek.
Geschreeuw.
Verwoeste levens.
Verloren jaren.
Blij dat ik niet getrouwd ben.
Schijnt een goudmijn voor een schrijver te zijn.
Vaak zie naast zo'n slecht huwelijk een klein kind lopen.
Het grootste slachtoffer.
Ongelukkig kijkend.
Niet begrijpend waar al die ruzie voor nodig is.
Krijgt vaak zomaar een mep.
Wordt om niets de huid vol gescholden.
Blij dat ik niet zo'n kind ben.
Over zo'n kind gaat de roman "Moederziel" van Krijn Peter Hesselink.

Een interview met Krijn Peter Hesselink staat hier https://youtu.be/7btWR4Dmfog

Een mooi, romantisch fotoboek Amsterdam 1895 -1937

Je bent geboren en getogen in Amsterdam.
Maar om een of andere reden, de liefde, het toeval, de carriere, het noodlot, eindig je in Waalwijk, of in Meppel.
Mooi Waalwijk, romantisch Waalwijk.
Mooi Meppel, romantisch Meppel.
Het leven glijdt voorbij.
Dan kom je door een erfenis of door een gift in het bezit van foto's van Amsterdam
rond 1900.
Amsterdam, de stad die je bemint, de stad die voor altijd in je hart zit.
Sommige foto's tonen een stad die nauwelijks verandert is, zoals de Plantage Middenlaan.
Andere foto's tonen een verdwenen tijdsbeeld
Mooie foto's, die een prachtig beeld geven van de vervlogen tijd.
Foto's die je inspireren, ontroeren.
Zo mooi, zo inspirerend, zo ontroerend dat je ze met de hele wereld wil delen.
En dan krijg je de geest daar in dat romantische oord, ver van de hoofdstad.
Je trekt de stoute schoenen aan.
Slaat je spaarvarken stuk en maakt van die foto's een prachtig boek.
Een sjieke uitgave.
Het perfecte koffietafelboek.
Een mooi boek, een romantisch boek, een ontroerend boek.
En dan moet je de boer op.
De handel in.
De koopmansgeest uit de fles laten komen.
Verkopen.
Aandacht genereren.
Succes.

Een kort filmpje over dit boek dat staat onder deze link: https://youtu.be/ATkcnadSiuE

Toots is naar de eeuwige jamsessies

Toots. Groot muzikant. Sympathiek. En nu is ie dood. 94. Niet in de wieg gesmoord. Ooit had ik hem aan de lijn in een radioprogramma. Toots, zo wist ik, was geen prater. Hij maakte liever muziek.  Op het gesprek op gang te brengen floot ik de eerste maten van "Bluesette". Een nummer waarvan hij wereldwijd gekend is. Toots reageerde meteen. Pakte zijn mondharmonica, en samen hebben we het hele nummer ten gehore gebracht op Amsterdam Fm, de stem van de hoofdstad.

Succes daar in de eeuwige jamsessies, Toots.

Laffe moord op de Plantage middenlaan

Daar komen de lumberjacks.De houthakkers. Daar komen ze aan.  

de hoge heren.

Wie kiest er nog partij voor bedriegde bomen? Voor Moeder Natuur? 

Vroeger hadden we kabouter Roel van Duijn, die zich voor de camera aan bedreigde bomen vastketende.
Maar nu? Niemand.Voor mij zijn bomen  heilig, maar ze heeft het moeilijk. 

Zeker in Amsterdam, waar onnozelaars van de overheid  haar steeds verder in het nauw 
weten te brengen. 
Stukken groen verdwijnen voor huizen, parken worden platgewalst door festivals en bomen 
sneuvelen bij bosjes.

Bijvoorbeeld het Oosterpark. Dat is in crisis. Bij de renovatie van het park  sneuvelden talloze 
bomen genadeloos onder het meedogenloos geweld van zaagmachines en rücksichtloze lumberjacks. 

Nu staat het park om de haverklap half onder water, en in de volksmond heeft men het al over 
het Oostermoeras. Ook zie je tegenwoordig geregeld  ratten  over de paden heen schieten.

Het park werd verder gesloopt door diverse festivals, onder ander van de FNV. 

Die bomencrisis heeft  ook 1018 bereikt. Mijn barrio. Net over de brug. 

Eerste slachtoffer: de iep voor de Oosterkerk. Die is gedoemd. Zijn dood is aanstaande. 

De lumberjacks slijpen hun bijlen. Deze boom die een haast historische waarde heeft is 
volgens deskundigen te zeer aangetast en verzwakt om te kunnen overleven. 
En hij vormt een gevaar. Hij zou zo maar op de kerk kunnen vallen, of op de haringkraam, 
of op weg ervoor, nu nog een anonieme racebaan, maar binnenkort wordt die opgepimpt 
tot Eilandenboulevard, als het aan ons immer voortvarende gemeentebestuur ligt.

En de buurtbewoners? Die zijn tegen deze lafhartige moord. Die willen hun boom houden. Maar helaas.

Ook op de Plantage Middenlaan gaan bomen sneuvelen.

De tramhalte die daar al jaren zonder problemen ligt moet worden verplaatst. 
Een 19e eeuws stadsgezicht, bomen langs de plantage Middenlaan, zal zo onherstelbaar 
worden aangetast. 

Dat heeft een of andere grappenmaker zonder historisch besef achter zijn bureau in de stopera 
verzonnen, en probeer de gemeente dan maar eens van zo’n idiote gedachte af te brengen. 
De vooruitgang laat zich niet tegenhouden. Een colonne is beweging kan niet gestopt worden. 
De lumberjacks likken hun vingers af.

Een paar bomen in de bloei van hun leven zullen moeten sterven. 
Genadeloos zullen te tegen de vlakte gaan en tot pulp worden vermalen.

Een historisch stadsgezicht naar de gallemiezen.

We hebben al een Partij voor de vrijheid, een Partij voor de Ouderen en een Partij voor de Dieren. 
Misschien wordt het tijd voor een Partij voor de Bomen. En waar is Roel van Duijn als je hem nodig 
hebt? En waar zijn de kabouters? De lumberjacks daarentegen zijn overal.

Rob & Reenze - Minder trams, minder bussen, meer lopen dankzij NZ lijn

De slechtste tentoonstelling ooit in het Stedelijk Museum Amsterdam

Serieuze gezichten. Een sacrale stilte. Peinzende blikken. Starende ogen. Open monden. Bewondering. Verafgoding.
De mensen waren duidelijk geïmponeerd. Dit was het dus. Dit stelde echt iets voor. Zoiets had toch in de krant gestaan. In een slechts geschreven en ontoegankelijke recensie weliswaar, maar toch. Dus het zou wel echt heel goed zijn.
Of niet soms?
Verbazing.
Vanmiddag bezocht ik de tentoonstelling “Opwinding” in het Stedelijk Museum te Amsterdam.
Ik was verbijsterd. Wat een lelijke, smakeloze tentoonstelling. Echt de slechtste tentoonstelling ooit. Een hoop rotzooi. Afval. Kladschilders. Video amateurs. Hobbieklussers.
Aangekocht door Nederlandse musea.
Nou, dat kan zo door naar de vuilnisbelt.
Niks moois. Niks smaakvols. Niks Inspirerend. Niks waar levenslust uit spreekt.
Als dit tekenend is voor onze cultuur, dan zijn we ten dode opgeschreven.
Die tentoonstelling is heel toepasselijk in de kelder.
Onder water zetten is de beste oplossing.
Deze belediging van de goede smaak is samengesteld door de opperpriester van de moderne kunst, de door zijn volgelingen en de kunstenaars die hij schaamteloos promoot geliefde, immer wartaal uitslaande non valeur Rudi Fuchs.
Die vorig jaar verreweg de slechte Art Zuid ooit samenstelde.
Hoe kan het dat hij alle kunstbobo’s zo lang voor het lapje heeft weten te houden?
Daarin schuilt waarschijnlijk zijn enige talent.

Viel Yuri van Gelder naakt bij de handbaldames binnen?

Yuri van Gelder naar huis gestuurd. Niemand kent de precieze feiten. Maar iedereen heeft een mening. Ze tuimelen over elkaar heen. Maar er zijn alleen maar vragen. Hoe bezopen was ie? Had ie een witte neus gehaald? Betrokken bij een vechtpartij? De chef de mission beledigd?  Naakt bij de handbaldames de flat binnengevallen? Een potje vrij worstelen met een judoka? Het schip ingegaan met een roeister? Een toepasselijk  nummertje van mij voor U. https://youtu.be/fNdFXJtqRNA?list=PL0AC7D936F44ECA45

Jesse Klaver moet het voortouw nemen tegen deze discriminatie

Wij Nederlanders staan bekend om ons medeleven. 

Alles was verdrukt en bedreigd wordt kan op onze sympathie rekenen.

We hebben een partij voor de vrijheid, want de vrijheid wordt bedreigd. 

We hebben een partij voor de Ouderen, want  ouderen worden als tweederangsburgers behandeld. 

We hebben een partij voor de dieren, want dieren zijn zielig.

Maar waarom hebben we nog geen partij voor de planten?

Een partij die opkomt voor de discriminatie van planten. 

Een discriminatie die al eeuwenlang voortduurt.

Van achterstelling, uitsluiting, verwijdering en achterstelling. Het is structureel.

Sommige planten worden totaal willekeurig uitgeroepen tot onkruid. 

En daarmee is hun lot bezegeld. Ze zijn gedoemd. 

Ze worden verkettert, vervolgd  en met uitgeroeid.  

Die genocide op onkruid duurt al honderden jaren.

Waar halen wij mensen die arrogantie vandaan?

Wat voor beschaving zijn we, dat we dit nog steeds tolereren?

Wanneer komt er rechtvaardigheid voor deze verdrukte groep. 

Erkenning van het leed en de pijn die van generatie op generatie machtelozen wordt over gedragen.

Geweld, chemische wapens, moorddadige machines doen ook vandaag weer hun moorddadige werk.  

En het is tijd dat het afgelopen is met dit Biologisch Racisme.  

Dit moet op de politieke agenda. Waar is Mark Rutte? Marianne Thieme? Diederik Samsom? 

Halbe Zijlstra? Emiel Roemer? 

En Jesse Klaver? Die zou met zo’n achternaam  het voortouw moeten nemen.

En anders het Europees Parlement of de Verenigde Naties.

Onkruid, dat woord moet uit het taalgebruik. Onkruid moet recht gedaan worden. 

Onkruid verdient respect. Onkruid dient serieus genomen te worden.

Deze walgelijke praktijken moeten aan de kaak gesteld worden.   

En het is tijd dat het afgelopen is met die vernedering,  stigmatisering en massamoord op 

prachtige planten zoals het zilverblad, het zilverschoon, het straatgas, het klein kruiskruid 

en de brandnetel. 

Door ze als onkruid aan te merken. 

Door op uitroeiing aan te sturen. Op vernietiging. Verbranding.

Genoeg is genoeg. De maat is vol. Tot hier en niet verder.

We worden doodgegooid met Rio de Janeiro

Augustus 2016. Olympische Spelen in Rio de Janeiro. 
Brazilië, een land ver weg, met schietpartijen, achterbuurten, criminaliteit,
losse zeden en de samba, de bossa nova en voetbal.
Als je de tv aanzet gaat het erover. De kranten staan er vol mee.
Op de radio gaat het over niks  anders. Showbizprogramma's doen opeens aan sport. Nieuwsprogramma's doen nog meer aan sport dan  normaal (en normaal doen ze al teveel ).
Kranten, tijdschriften, reclameblaadjes, Allemaal olympische koorts. Er komen boeken uit. Kledinglijnen. Supermarktproducten. Sambafrikadellen. Bossa worstebroodjes. Speciaal bier.
Sterke drank. Braziliaanse drugs. De lijst producten kent geen einde.
We worden ermee doodgegooid.
Ik vul een klein hoekje in een lokaal radioprogramma  met  ter zake doende meningen
en oplossingen oor de wereldproblematiek (zolang ze het  tolereren, dat blijft afwachten).
In dat programma (maandag 15.00-17.00 bij radio Amsterdam FM) ging het afgelopen week
over Rio.
Omdat ik er toch was, heb ik gelijk een kort filmpje gemaakt met een schrijver
die alle ins en outs van Rio kent. Lekker meesurfen op een massaal media evenement.
Mijn bijdrage aan de Rio informatie overkill.
Ik kreeg het boek "Echo's uit Rio de Janeiro" ook nog eens kado.
Voor mij zijn die spelen gelijk  een succes, want een kinderhand is gauw gevuld.
Op straat merk je weinig van dat geldverslindende sportspektakel.
De enige plek bij mij in de buurt waar je iets over Brazilië hoort is het Tropenmuseum.
Maar de  olympische spelen volgen ze daar ook niet.
https://youtu.be/MlWVUId7-pY

Legaliseer doping.

Ik ben een voorstander van doping. Doping is goed. Doping is cool. Doping is vet. Doping hoort vanzelfsprekend bij sport. Al dat gedoe met dopingcontroles is zinloos als het leven zelf.
Dat doping oneerlijk zou zijn is onzin. Een gotspe. Sport is oneerlijk. Per definitie.
Sporters zijn bij de geboorte al ongelijk. Komt door de genen. Door moeder natuur. Door de wispelturigheden van de allemachtige. Sommigen zijn als ze de baarmoeder verlaten sterker of kunnen  harder lopen. Daar helpt geen lieve moedertje tegen.  Met alle doping van de wereld win ik nooit de 100 meter hardlopen  op de Olympische spelen. En zonder steroïden win ik nooit het gewichtheffen.
Johan Cruijff rookte  twee pakjes sigaretten per dag toen hij de beste voetballer van de wereld was. Met alle doping van de wereld, een strikt dieet en een gezond leven  kom ik niet verder dan het laagste elftal de onderklasse van de amateurs.
Zou het toeval dat Engelse wielrenners opeens de Tour de France winnen? Nee, ze hebben  net als Lance Armstrong destijds een nieuwe dopingtruc ontdekt.
Ik ben voor een totale legalisatie van doping. Met ingang van nu. Te beginnen op de Olympische spelen van Rio.
Opzouten met die hele dopingcontrole industrie. Al die mensen met hun zogenaamde verontwaardiging en opgestoken vingertjes. Ze willen alleen maar centjes verdienen over de rug  van de kampioenen. Pechvogels in het verderf storten. Sadisten zijn het. Mensenhaters.
Laat sporters zelf beslissen wat ze met hun lichaam doen. Hoe ver ze willen gaan in hun gekte en gedrevenheid. In hun passie.
Verlos ons van al die moraliserende mannetjes en vrouwtjes die toch altijd achterlopen op de laatste ontwikkelingen in de dopingindustrie.
Al dat gezeur dat Russische atleten niet mogen meedoen aan de Olympische Spelen in Rio is alleen maar politiek.
Heeft te maken met de bezetting van de Krim, de oorlog in het Midden oosten en Oekraïne. De Russische beer moest even op de vingers getikt worden. Terug in zijn hok.
Iedereen wist dat atleten uit de voormalige DDR indertijd vol met doping zaten, maar dat werd getolereerd om her precaire evenwicht in de koude oorlog tussen Oost en West niet te verstoren.
Zwemsters uit  voormalig Oost Duitsland hadden baardgroei, spieren als kabels en lage sexy stemmen. “Onze meisjes komen hier niet om te zingen” zeiden hun coaches als er gevraagd werd naar dat vermeende dopinggebruik. Donkere Duitse stemmen kunnen ook mooi zijn. Marlene Dietrich, Zarah Leander, Hildegard Knef en voormalig DDR inwoonster Nina Hagen, allemaal  grootverbruiksters van verboden middelen, en zangeressen van het nummer  “Es wird eimal ein wunder geshehen”.  Laten we hopen dat door zo’n wonder het verbod op verboden middelen verdwijnt.
https://youtu.be/yFnLVfkfXA4

Eilandgevoel

Soms wil ik aan deze zieke samenleving ontsnappen. Weg van al het geweld, alle haat, alle hysterie, alle opwinding, al het politiek gekissebis en al het gekonkel.

Droom ik van en tropisch paradijs. Palmbomen, kokosnoten, zon zee, strand. Een glaasje rum, een gebakken visje, wat tropisch fruit. Niets dan rust, vrede, luisterend naar de branding die laatste paar jaartjes van mijn leven.

Jeanette Bos kent zo'n eiland Statia, Oftewel St. Eustatius, zoals wij op school nog leerden. Half Zo groot als Schiermonnikoog. Een paar duizend inwoners. Zij maakte een boek erover. Een fotoboek. Een Ode. Was er vaak de afgelopen tientallen jaren. Had er een relatie. Kent er ieder hoekje.

Nu woont ze weer gewoon op Kattenburg. Ook een eiland trouwens.

https://youtu.be/ZHwlOI2rc_c

Europride en de terugkeer van het Amsterdammertje

Heugelijk nieuws. Een boodschap van gerechtigheid. Eerherstel voor een icoon. 

Het  symbool dat  Amsterdam  treffend karakteriseert.. Veel beter dan die stomme IAmsterdam letters.

Het Amsterdammertje.

Het Amsterdammertje wordt gerehabiliteerd.

Het Amsterdammertje keert terug in het straatbeeld. 

Het Amsterdammertje, meedogenloos wapen tegen de terreur van wildparkerende touringcars 

en automobielen.

Het Amsterdammertje, gewoon weer lekker ouderwets autotje pesten.

Het Amsterdammertje, dat fiere ijzeren paaltje dat vroeger alle stoepen van de stad sierde.

Het Amsterdammertje, ook in chocola verkrijgbaar en een grote hit onder toeristen.

Bijna was het Amsterdammertje uitgestorven. Alleen in sommige verwaarloosde en 

vergeten straten in marginale wijken is het nog te bewonderen.

Het Amsterdammertje, geïntroduceerd onder pvda wethouder Michael van der Vlis. 

Een renegaat die een reputatie had om in beschonken toestand op zijn brommer van 
cafe naar cafe te slingeren om de zegeningen van zijn beleid uit te dragen. 

Zegeningen waarvan  het Amsterdammertje er met kop en schouders bovenuit stak.

Maar na hem kwam er een pvda bestuurder die vond dat het afgelopen moet zijn met dit 

sexistische symbool. De geharnaste feministe  Guusje ter Horst. Een bikkelharde tante die 
de stad met ijzer hand onder de knoet hield. 
Zij begon een kruistocht tegen het Amsterdammertje. 

Zette een plan in werking om het Amsterdammertje te laten uitsterven. 
En bijna was het haar gelukt. 

Net op tijd werd ze weggepromoveerd naar Nijmegen, Havana aan de Waal.

Om daar haar mensenhaat uit te gaan leven. 

Door  Groenlinks gemeenteraadslid Zeeger Ernsting, afkomstig uit een geslacht van 

communistische gestaalde kaders, maakt het Amsterdammertje nu een spectaculaire comeback.

Dankzij een onvervalst stukje succesvolle klassenstrijd van kameraad Zeeger staat  het 

Amsterdammertje dezer dagen  weer in het brandpunt der belangstelling. 

Onder zijn aanvoering besloot te gemeenteraad tot terugkeer van het Amsterdammerje.

Wordt het Amsterdammertje weer onvermijdbaar en alomtegenwoordig.

Het Amsterdammertje, het ultieme fallussymbool,  dat  staat voor Amsterdam 
als zwoele stad. 

Stad van vrije liefde. Stad van de wellust. Stad van de hartstocht.

De terugkomst van dit erotisch geladen symbool, deze strak  overeind staande paal 
werd aangekondigd 

in de verwachtingsvolle schaduw van het jaarlijkse feestje van de homozuele gemeenschap in 

Amsterdam de zogenaamde Gay Pride, dit jaar zelf de europride genoemd. 

Een feest waarin de stad andermaal de reputatie als sodom en gomorra van de aan 
zijn eigen 

tegenstellingen ten onder gaande westerse laat kapitalistische samenleving zal bevestigen. 

Waar de kurken zullen knallen, de sappen zullen stromen, de sex zal stomen, 
de poeders en de 

pillen gretig aftrek zullen vinden en overal liefde en verdraagzaamheid heersen. 

Waar een fier rechtopstaand en keihard Amsterdammertje een glorieuze comeback maakt.

Nou nog even die stomme IAmsterdam letters afschaffen.

Johan Cruijff in Glasgow

Vorige week was ik in Glasgow. Daar hebben ze een Paleis voor Volksvlijt. The peoples palace. Daar was een tentoonstelling met Schotse cartoons. En wie hing er daar prominent tussen al die tekeningen van beroemde en bekende Schotten? Op een ereplaats. De beroemdste Amsterdammer van de afgelopen honderd jaar.
Johan Cruijff. Begenadigd voetballer. Geliefd bij Ajax, Feijenoord en Barcelona. Johan Cruijff die meerdere malen gehakt maakte van de Glasgower voetbalclubs, het katholieke Celtic en het protestantse Rangers.
Voor de Schotten een grootheid. Een icoon. Een man wiens verdiensten niet genoeg geeerd kunnen worden. Vergelijkbaar met Nelson Mandela  Koningin Elisabeth en Winston Churchill die daar ook hingen.
Want laten we niet vergeten dat Johan Cruijff meer was dan een voetballer. Hij was zanger, zakenman, betweter, filantroop en filosoof. Een boek met zijn belangrijkste uitspraken ging als warme broodjes over de toonbank.
Zijn adagium “elk nadeel hep ze foordeel” is bijvoorbeeld in het algemeen taalgebruik doorgedrongen. Of was het “elk foordeel hep ze nadeel” daar wil ik vanaf zijn.
En wat doet Amsterdam voor deze heilige, deze door God gezondene? De wijze uit de Watergraafsmeer, geboren en getogen in Betondorp. Heilige grond die ons ook andere grote denkers zoals de gebroeders van het Reve schonk.
Hebben ze dat stadion in de Bijlmer al naar hem genoemd? Zijn er al plannen voor een standbeeld? Een Johan Cruijff instituut. Krijgt hij een straat? Een plein? Een gracht?
Het is geen toeval dat zijn initialen dezelfde zijn als die van Jezus Christus. Want Johan was een ziener. Een profeet. Een heilige.
En daarom moet het huis in de Akkerstraat waar deze J.C. opgroeide  een museum worden. Een bedevaartsplaats. Zodat volgelingen, fans, bewonderaars uit alle windstreken daar heen kunnen. Om respect te tonen. Om  te rouwen. Om te wenen. Om J.C. te gedenken.
Zodat hij een waardige gedenkplaats heeft. Net zoals de enige andere  Amsterdammer waarvan in Glasgow een portret in een museum hangt. Rembrandt.
Re mbrandt heeft hier in  Amsterdam wel het Rembranthuis. J.C. Moet de volgende worden.
Hier staat het filmpje uit Glasgow. https://youtu.be/RLGY5iFrxrA

Standaardwerk Indonesië en de beeldende kunst. Bericht voor Beatrix Ruf van Helena Spanjaard

Het Tropenmuseum is mijn favoriete museum in Amsterdam. Ooit opgericht om schatten uit de koloniën aan Nederland te  tonen. Zoals ons Indië, waarvan sommigen vinden dat we het nooit weg hadden moeten geven. Indië verloren, rampspoed geboren. Riep men toen Indonesië de Merdeka, de onafhankelijkheid uitriep. En een grote groep immigranten uit de oost kwam naar Nederland, het moederland.
In het Tropenmuseum konden ze vervuld van weemoed kunstschatten uit de gordel van smaragd  bewonderen en op de pasar malams kon men zich wentelen in de nostalgie van de tempoe doeloe. En zich laten afzetten door hun eigen mensen, zoals een Indonesische vriend deze markten ooit bondig samenvatte.
Nederland bleef naar Indonesië kijken als een exotisch ontwikkelingsland. Een derde wereld land. Palmen, zon, lekker eten, exotische schoonheden en
traditionele cultuur.
Dat er ook levendige, spannende en interessante ontwikkelingen plaatsvonden bijvoorbeeld op gebied van de moderne beeldende kunst bleef hier onopgemerkt. In andere landen, met een minder naar binnen gerichte blik, zag men dat wel.
In Nederland is welgeteld een specialist op dit gebied. Helena Spanjaard.
Internationaal is zij gezaghebbend. Met haar schat aan kennis, contacten.
Haar publicaties. Haar medewerking aan tentoonstellingen, zoals de schitterende installatie la Grande Parade in het Tropenmuseum in 2014. (https://youtu.be/WGfondIn2-c)
Deze maand verscheen een boek van Helena Spanjaard dat we gerust als een standaardwerk kunnen classificeren. Een boek over moderne Indonesische
Kunst van 1930 tot nu. Met schitterende foto’s en verhelderende teksten. Want Indonesië heeft niet alleen heel veel inwoners, maar ook heel veel moderne beeldende kunstenaars.
Hier een interview met Helena Spanjaard https://youtu.be/ZRMo0HguGrU

Gevolg van de Brexit: mijn eigen leven terug

Natuurlijk wil men mijn mening als leider van de Radicale Oppositie Beweging (R.O.B.) over het referendum aan de overkant van het kanaal. Over de Brexit. Het feit dat Groot Brittanië uit de EU wil stappen.
Terwijl die vlegel van een Mark Rutte namens ons land voorzitter van de eu was. Mark Rutte sloeg daarmee een modderfiguur, en komt in de geschiedenisboeken als de kluns onder wie het schip van de EU definitief ten onder ging. Mark Rutte waarschuwde de Britten nog, maar ze waren niet geïmponeerd door de boodschap van die snotneus. Holland spreekt een woordje mee dacht hij misschien. Niet dus.
Nu roepen de voorstemmers in het perfide Albion dat ze hun land terug hebben. Dat wil ik ook wel. Mijn land terug.
En in heel Europa is nu de geest uit de fles.
De hele Europese Unie staat op instorten. Paniek alom.
Zo is de instorting van voormalig Joegoslavië ook begonnen, met een bloederige en wrede oorlog als gevolg.
Was Tito maar opgevolgd door een andere vader des vaderlands die gezellig de knoet overheen had gelegd. 
Dan bestond Joegoslavië nog en zaten ze nu allemaal nog gezellig aan de pruimenlikeur. Zjivili!
Nu heb je allemaal kleine landjes die door niemand serieus worden genomen, net zoals Nederland. In Nederland is de geest ook uit de fles.  
Er gaan steeds luidere stemmen op voor een Nexit referendum. Nederland uit Europa.
Onder leiding van Ome Geert.  Ome Geert Wilders als opvolger van snotneus Mark Rutte. Ja, Gods wegen zijn duister en zelden aangenaam. 
Dat wordt het moment voor Amsterdam om uit Nederland te stappen. De Aexit.
Wat ome Geert kan kunnen wij hier in Mokum nog veel beter. Wij willen onze stad terug.
En Amsterdam onafhankelijk is slechts het begin. Ik wil  verder gaan.
Ik wil mijn eigen buurt terug. De Buexit
Wat moet ik met dat toeristische centrum en al die gettowijken als Noord, West en Zuidoost. En al die kakkers in Oud zuid en de Watergraafsmeer?
Opzouten met al die griebus. Laat ze hun eigen boontjes maar doppen.
Ik wil dat mijn eigen postcodegebied 1018 terug. De Postcoexit
Onafhankelijk van die rotte, zieke, verdorven buitenwereld, met zijn verval, enge mensen, decadentie, misdaad, en zedeloosheid. Laten we alle bruggen ophalen en daar grensposten van maken. En mensen een visum laten kopen als ze het gebied inwillen.
Met een eigen president en eigen bestuur. Republiek postcode 1018. Plantage Weesperbuurt, Kadijken en Oostelijke eilanden.
Maar ja, ik heb eigenlijk niks met die Oostelijke eilanden. Armoede, gettovorming heb je daar. Die kunnen we ook wel afstoten. En dan de Plantage/Weesperbuurt kan ook wel weg. Dat hele Joodse kwarties kunnen we misschien aan Israël schenken. En dan Artis met zijn dierenleed en al die studenten. Veel te veel drukte.
Het is beter mijn straat  gewoon uit dat postcode gebied stapt. De Strexit.
Of nog beter. Wat echt ideaal zou zijn. Hexit. Mijn huis stapt uit mijn straat er wordt een onafhankelijke staat. Zodat ik met niks en niemand meer wat  te maken heb. Deur op slot en luiken dicht. De Nixit.
Dat lijkt me heerlijk. Ideaal.  Eindelijk mijn eigen leven terug.

Figuur des vaderlands

Dichter des Vaderlands, Denker des Vaderlands, Componist des Vaderlands, Theoloog des Vaderlands. Die hebben we al. Al weet ik hun namen niet 1-2-3. En wat we ermee moeten. Zo'n figuur des Vaderlands. En de relatie tot de zinloosheid des bestaans.
Maar wordt het geen tijd voor:
Amsterdammer des Vaderlands
André Hazes imitator des Vaderlands
Huisdier de Vaderlands
Insect de Vaderlands
Crimineel des Vaderlands
Musicalster des Vaderlands
Moslim des vaderlands
Blogger des Vaderlands
Columnist des Vaderlands
Tv presentator des Vaderlands
Kok des Vaderlands
Voetballer des Vaderlands
Politicus des Vaderlands
Fotomodel des Vaderlands
Sexsymbool des Vaderlands
Reiziger des Vaderlands
Dj des Vaderlands
Zanger des Vaderlands
Toneelspeler des Vaderlands
Filmregisseur des Vaderlands
Enzoverder tot we er minstens 1000 hebben.


 nav een post van Wiel Kusters
Bijlage de Andre Hazes Imitator des vaderlands Kabier Noor Mohamed in de OBA voor radio Amsterdam FMhttps://youtu.be/24BQHj-Te3U

Gekozen burgemeester in Amsterdam

Amsterdam krijgt een fietsburgemeester. Een fietsende burgemeester. Had U er al van gehoord? Het is echt waar. 

Nee, het is niet zo dat U Eberhard v.d. Laan binnenkort in een strakgesneden wielrenuitrusting 

op zijn racefiets op hoge snelheid door de stad zult zien scheuren.

Met in zijn kielzog een heel peloton van assistenten, voorlichters, politici,  journalisten en bewakers.

Onderweg om honderdjarigen te feliciteren, toespraken te houden, kransen te leggen of de 

laatste overlevende pvda leden een hart onder de riem steken. 

Waarna hij zich weer terugtrekt in de bunker onder het stadhuis om  gehuld in een mist van rook 

over onze veiligheid te waken.

Die fietsburgemeester is een helemaal nieuwe functie.

Er is binnenkort zelfs een echte verkiezing. Hoorde ik via de sociale media. 

Diverse kandidaten voor deze functie bedelden om mijn stem. Allemaal dames trouwens.

En dat terwijl we naast Eberhard v.d. Laan ook al een nachtburgemeester hebben. 

Daar hoor ik trouwen nooit meer iets van. Van die gesubsidieerde nachtburgemeester. 

Of zou die functie zijn opgeheven vanwege de verregaande nutteloosheid ervan?

Dat zelfde vrees ik voor een fietsburgemeester. Verregaande nutteloosheid. 

Vlag op een modderschuit.
15 seconds of fame. En meer niet. Een kort momentje in de schijnwerpers. 
Flitsende fototoestellen, draaiende camera’s, snorrende radiorecorders, schrijvende intkoelies. 

Kortom een horde persmuskieten die langs komen vliegen kort neerstrijken en zich daarna op het 

volgende slachtoffer van hun onuitputtelijke nieuwshonger storten. 

Het gaat hier om een projectje van de gemeente Amsterdam. Om Amsterdam als fietshoofdstad te 

promoten. De fietsburgemeester moet de hele wereld over om onze stad te promoten. 

Als fiets hoofdstad. 

Als hel voor fietsers kun je beter tegenwoordig zeggen. 

De stad is al jaren verstopt door de hoeveelheid fietsen. 

Nergens in de binnenstad kun je je fiets nog parkeren. De situatie voor fietsers wordt met de dag 

gevaarlijker. Amsterdamse fietsers zijn kamikazepiloten. 

Die God nog gebod erkennen, en met hun gedrag voor menige levensgevaarlijke verkeerssituatie zorgen. En dan al die toeristen die het noodlot tarten door hier in groepen te gaan fietsen en en masse pleinen, bruggen en straten versperren. En fietsendieven. Die hebben vrij spel worden nooit gepakt.

Vraag je om oplossingen voor het fietsprobleem dan hangt de Amsterdamse politiek als 

een aangeslagen bokser in de ring. Machteloos en uitgeteld.

Maar een als een Floortje Dessing rondreizende fietsburgemeester krijgen we wel. 

Met grote delegaties naar het buitenland. 

Business class vliegen, dure hotels, borrel met haring en champagne, feesten, sjieke diners, 

officiële ontvangsten. Op kosten van een VVD wethouder. 

Die zal zelf ook wel mee gaan met al die snoepreisjes. De eerste reizen zijn al gepland. Peking, Chicago 

en Kaapstad. En terwijl de fietsburgemeester de wereld rondreist gaat Amsterdam langzaam ten onder aan een overdosis fietsen, fietsers en de 

bijbehorende fietsproblemen.

Ik wil helemaal geen namaak fietsburgemeester kiezen.

Ik wil dat de problemen worden aangepakt. De parkeerproblemen voor de fietser. 

De fietsendiefstal. De levensgevaarlijke toeristen.

En ik wil de opvolger van Eberhard  v.d. Laan kunnen kiezen.

En het is maar dat U dat weet.