Lange en pijnlijke strijd dreigt in Amsterdam Oost.

We moeten waakzaam zijn.
Altijd alert blijven.
Immer op onze qui vive.
Geen moment van verslapping kunnen we ons veroorloven.
Want voor je het weet wordt de leefbaarheid van onze omgeving aangetast.
Even niet opletten en het kwaad is alweer geschied.
Weer een onherstelbare  achteruitgang.
Want de molens van bedreiging malen langzaam maar onontkoombaar.
Of er verkiezingen zijn of niet maakt daarbij niks uit.
Dezer dagen viel daarvan weer een bewijs van bij mij in de brievenbus.
In mijn buurt, de Kadijken, een prachtige culturele oase in die van toeristen vergeven binnenstad, doemt een dreiging aan de horizon op.
De leefbaarheid is in acuut gevaar.
De bevolkingsdrukte zal ongekend toenemen  en daarmee ook de verkeersonveiligheid.
Een historisch stadsgezicht dreigt onherstelbaar te worden aangetast.
Het gaat hierom het terrein van de voormalige scheepswerf Koning William.
Altijd een romantisch stukje nautisch Amsterdam, waar oude ambachten tot voor kort in ere werden gehouden.
De werf is nu in handen is gevallen van een projectontwikkelaar, en dat belooft weinig goeds.
Die wil op dit kleine stukje een oerlelijk gebouw neerzetten met bijna 100 woningen en in het water een haven maken voor 60 sloepen.
Tel daarbij op dat in het leegstaande gebouw van de keuringsdienst van Waren statushoudende asielzoekers en studenten komen,  in de voormalige Vimeta winkel op de hoek met de Sarphatistraat luxe appartementen en in de toekomst het leegstaande Energeticagebouw en de electriciteitscentale een nieuwe bestemming moeten krijgen en een angstaanjagend scenario tekent zich af.
Sombere zielen voorspellen een overbevolkte, verloederde en door ongekende verkeersgevaar gekwelde buurt daar op die nu nog zo mooie maar o zo  kwetsbare Kadijken.
Daarom is er naar goed Amsterdams gebruik een actiegroep opgericht.
De Wakkere Kadijkers.
En zo wordt de geest van het activisme op de Oostelijke eilanden uit haar slaap gekust.
Want de buurt kan dit niet zo maar over zijn/haar kant (genderneutraal) laten  gaan.
Want de maat is vol.
Genoeg is genoeg.
Het is voor verzet.
Harde actie.
En op 11 april is er daarom in buurthuis de Witte Boei een vergadering.
En dat is alleen nog maar het begin.
Want dit belooft een lange en pijnlijke strijd te worden.
En daarbij moeten we waakzaam zijn.
En alert.
En op onze qui vive.
Het is maar dat U het weet.

Op wie moet ik in godsnaam gaan stemmen?

Op welke partij of welke persoon ga ik stemmen bij de gemeenteraadsverkiezingen van 21 maart aanstaande?
Geen flauw idee.
In de stad zijn er voorbedrukte borden met afbeeldingen van die partijen.
Ik kwam ze onder andere tegen op het Kattenburgerplein,in de Javastraat en in de Linneausstraat.
https://youtu.be/2ksTtV8RerE
Ik werd er geen klap wijzer van.
28 partijen met een moedeloosmakende uitstraling.
Alleen maar kretologie, depressief makende portretfotografie en armoedige vormgeving.
Wat een poppenkast.
Vier jaar geleden was dat helemaal anders.
Toen wist ik wel op wie ik moest stemmen.
Op lijst 19.
Een lijst met visionaire ideeen, die spektaculaire vergezichten schetste voor Amsterdam.
Een beweging met vernieuwende ideeen over gratis openbaar vervoer, ook op het water, voor iedereen, vermindering van gewelddadige drugscriminaliteit door legeliseren van alle verdovende middelen   en openbare toiletten voor iedereen, ook voor vrouwen.
De campagne van die partij onderscheidde zich door posters vormgegeven door internationaal bekende kunstenaars,  grensverleggende video’s en prikkelende artikelen op sociale media.
De lijsttrekker was een charismatische figuur, alom geliefd.
Hij hoort volgens zijn bewonderaars wellicht thuis in het rijtje historische Amsterdammers zoals Spinoza, Multatuli en Hajememaar, Robert Jasper Grootveld en Mike von Bibikow van de Reagering, die laatste was zijn oude buurman.
Mensen met een historisch besef weten allang waarover ik het heb.
Ik heb het over de Radicale Oppositie Beweging, kortweg de  R.O.B.
Die charismatische en tot de verbeelding sprekende lijsttrekker dat was ik, zeg ik er in alle bescheidenheid maar even .
Door tegenwerking van alle kanten, een boycot van de media, en een sanitair cordon van het partijkartel lukte het de R.O.B. niet om voldoende stemmen te halen, en de Amsterdamers zullen nooit weten welke geweldige kans om hun stad te redden ze hier in hun onnozelheid aan zich voorbij hebben laten gaan.
Dat had de stad heel wat narigheid, ellende, domme beslissingen, corruptie en wanbestuur kunnen voorkomen.
Sinds deze onterechte nederlaag heb ik me zwaar teleurgesteld teruggetrokken uit het openbare leven, en slijt ik mijn dagen in een armzalige sociale huurwoning, moeizaam de eindjes aan elkaar knopend en overlevend op een dieet van vitaminepillen.
Spaarzaam kom ik nog buiten.
En als ik dan deze dagen die verkiezingsborden tegenkom, dan schudt ik weemoedig het hoofd.
In Amsterdam Oost zag ik dat de man meedoet die jarenlang optrad met een poppenkast op de Dam.
Zijn deelname symboliseert deze verkiezingen.
Het is de strijd tussen Jan Klaassen en Katrijn.
Ze hebben altijd ruzie en maken elkaar het leven zuur, maar ze blijven bij elkaar.
Wie er wint maakt eigenlijk niet uit, want de poppenkast blijft altijd bestaan.
Want de poppenkast gaat net als de politiek gewoon door waar ze gebleven zijn.
En het is maar dat U dat weet.

Twan vervangt Tan

Vandaag zou ik me druk kunnen maken over het ontslag van Humberto Tan die wordt vervangen door 

Twan Huys.

Tan wordt Twan.

Vanwege de kijkcijfers.

Maar dat maakt me niet uit.

Daar ga ik me echt niet over opwinden. 

Totaal niet.

Want naar al die babbelprogramma’s keek ik al nooit en met Twan in de plaats van Tan die al die 

RTL sterren gaat interviewen ga ik ook niet kijken.

Wel goed trouwens dat Twan weggaat bij Nieuwsuur om Tan op te volgen, want het niveau van dat 

Nieuwsuur is tot een zeer bedenkelijk peil gezakt.

Het niveau van oppervlakkige babbelziekte en non informatie, regeringspropaganda en zwartmaken van 

vijanden.

Twan zal  financieel wel flink wijzer worden van het vervangen van Tan.

Dat zou ik ook wel eens willen, eindelijk uit de armoe komen en een grote slag slaan. 

Daar droom ik van. Zeker vandaag.

Als ik toch een rijk was. 

Dan zou ik zo snel mogelijk weggaan uit Nederland om de kou te ontlopen. Wat een kloteweer. 

Ik haat de winter. Het liefst pakte ik het vliegtuig naar een plek waar het nu lekker weer is. 

Want wat heb aan die zon als de temperatuur zo laag is dat de wind je door je botten snijdt, je alleen in 

vijf lagen kleding naar buiten kunt en daardoor dan als een mummie rondloopt.

Ik moet nu vol jaloezie denken aan een adellijk persoon die ik ooit eens heb ontmoet, de puissant 

rijke Prins van Lignac. 

"Slecht weer? Daar hebben wij rijke mensen geen last van. Ik ben ergens heen het goed weer is. 

Net zo makkelijk".

Ik sta nu in de survival modus. Kachel hoog, voedselvoorraden in huis, en binnenblijven tot deze 

kou voorbij is.

Voor mij is iedere winter een horrorwinter.

Ik ben niet zoals de Prins van Lignac, die zichzelf omschreef met de woorden "Ik ben de zon, ik \

schijn voor iedereen."

Ik ben meer de maanloze nacht, onheilspellend, met zwarte gedachten over ondergang en uitzichtloos 

lijden.

En rijk zal ik ook wel niet meer worden.

Als ik toch eens rijk was als de prins zou ik geen last van die klotewinter hebben

Als ik toch eens rijk was. Dan zou ik zo snel mogelijk weggaan uit Nederland om de kou te ontlopen. Wat een kloteweer.  Ik haat de winter. Het liefst pakte ik het vliegtuig naar een plek waar het nu lekker weer is. Want wat heb aan die zon als de temperatuur zo laag is dat de  wind je door je botten snijdt, je alleen in vijf lagen kleding naar buiten kunt en daardoor dan als een mummie rondloopt.

Ik moet nu vol jaloezie denken aan een adellijk persoon die ik ooit eens heb ontmoet, de puissant rijke Prins van Lignac.

"Slecht weer? Daar hebben wij rijke mensen geen last van. Ik ben altijd ergens waar  het goed weer is. Net zo makkelijk".

Ik sta nu in de survival modus. Kachel hoog, voedselvoorraden in huis, en binnenblijven tot deze kou voorbij is.

Voor mij is iedere winter een horrorwinter.

Ik ben niet zoals de Prins van Lignac, die zichzelf omschreef met de woorden "Ik ben de zon, ik schijn voor iedereen."

Ik ben meer de maanloze nacht, onheilspellend, met zwarte gedachten over ondergang en uitzichtloos lijden.

En rijk zal ik ook wel niet meer worden.

Tijd voor een Karl Marx festival

Op 5 mei is altijd de herdenking van het einde van de 2e wereldoorlog, maar het is ook de geboortedag 

van een belangrijk man die dit jaar, 2018, precies tweehonderd jaar geleden geboren werd.

Hij was de profeet van de arme onderdrukte massa's wereldwijd, en zijn ideeen hebben een grote, 

sommigen zeggen rampzalige, invloed op vier continenten nagelaten, waarbij velen op gewelddadige 

manier het leven hebben gelaten.

Hij een waarschuwing dat profeten, politici, filosofen, economen en denkers waar ze ook vandaan 

komen ten alle tijden gewantrouwd dienen te worden en dat je hun woorden maar beter niet letterlijk 

kunt nemen.

Die profeet is de Duitser Karl Marx.

Dit jaar is het ook nog eens 170 geleden dat zijn meesterwerk Das Kapitaal verscheen. 

Een dubbel jubileum derhalve voor ome Karel.

Tijdens mijn studie heb ik nogal wat marxistische boeken te verstouwen gekregen.

Daar was voor mij als simpele ziel vaak geen touw aan vast te knopen.

De armen worden uitgebuit, en moeten in opstand komen, is geloof ik de centrale boodschap.

Alles moet anders, begreep ik ervan.

Er is in Amsterdam nog een exemplaar van Das Kapitaal met handgeschreven aantekeningen van de 

ouwe Karl zelf, dat in bezit is van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis aan de 

Cruquiusweg 31 hier in Amsterdam.

Daar kunnen ze misschien nog een goede sier mee maken in dit Karl Marx feestjaar.

Tentoonstelling, debatcyclus met hedendaagse marxistische gelovigen, aandacht via het internet, 

dat soort dingen.

Want de interesse in het Marxisme is  aan het terugkeren.

Recent verschenen recent er al boeken van Stephan Steinmetz en Jolanda Withuis over geboren 

worden en opgroeien in de communistische gezinnen en schreef Gustaaf Peek een pleidooi voor het 

communisme waarin ouderwets tot verzet wordt opgeroepen.

Op het internet kom ik tegenwoordig vaak de term cultuurmarxisten tegen, meestal in haatdragende en 

in vitriool gedoopte stukjes.

(Wist U trouwens dat Pim Fortuyn ook ooit een marxistische professor geweest schijnt te zijn?)

Ja, die ouwe Karl wordt weer helemaal hip.

Tijd van een Karl Marx festival of dance event.

Maar wat was het eigenlijk voor een gozer, die ome Karl?

Ome Karl was een profeet die het evangelie van de klassenstrijd uitdroeg in kroegen en vergaderzalen 

in heel Europa.

Ome Karl hield van een borrel, die hij graag door anderen liet betalen, want ome Karl was een 

levenslange armoedzaaier, want boeken en artikelen schrijven of lezingen geven was, net zoals heden 

ten dage, geen vetpot.

Oom Karl stierf berooid in London, onwetend van de ellende waarin zijn ideeen  miljoenen mensen over

de hele aardkloot zouden storten.

Laten we op vijf mei daar ook maar eens aan denken.

Vorig jaar ben ik voor U naar zijn geboorteplaats gereisd om aldaar een documentaire op te nemen, over leven en werk van die goeie ouwe ome Karl.

Die kunt U hier zien https://youtu.be/SLuc6MiIGs0

De Hemel wil Amsterdam in een hel veranderen

Amsterdam moet groeien naar 2 miljoen inwoners. 

Amsterdam moet een echte metropool worden.

Amsterdam moet zich spiegelen aan New York.

De mensen moeten kleiner gaan wonen en dichter op elkaar.

Er moeten nog meer hoge flats bijkomen.

We moeten mee in de vaart der volkeren.

Er is geen ontkomen aan.

Alleen dan zullen de mensen gelukkig en tevreden zijn.

Dan is er geen eenzaamheid meer.

Dat is de afschrikwekkende toekomstvoorspelling van ene meneer Zef Hemel, visionair, 

praatjesmaker, windhandelaar, orakel, hoogleraar en gemeentelijk adviseur.

Dat ziet die meneer Zef Hemel, ook wel de Hemel genoemd, in zijn glazen bol. 

Huiveringwekkend.

Het gemeentebestuur van Amsterdam, dat zijn hand niet omdraait voor een megalomaan 

projectje meer of minder, schijnt zich te laten adviseren door deze handelaar in utopische 

visioenen, grensverleggende vergezichten of, zo U wilt, gebakken lucht .

Dat maakt dat de luchtfietserij van die meneer Zef Hemel opeens als een onheilswolk boven 

de stad hangt.

Ik vraag me af of die meneer Zef Hemel wel eens in de binnenstad is geweest de afgelopen 

jaren?

En heeft die meneer Zef Hemel gezien hoe het daar een groot toeristisch Disneyland 

is geworden, met zakkenrollers, overlast door straatmuzikanten, bedelaars, met lange rijen 

bij musea en attracties, schuifelende voetgangers in de winkelstraten en steeds minder en 

minder Amsterdammers die er nog een voet durven zetten?

En wil die meneer Zef Hemel nu ook die vloedgolf aan toeristen over Amsterdam Oost 

uitstorten in het kader van de spreiding van de overlast.

Want volgens wetenschappers zal het toerisme de komende jaren nog exponentieel toenemen.

Het vuurwapengeweld is de laatste jaren in metropool Amsterdam  al flink toegenomen, 

wat dat betreft beginnen we al op New York te lijken,  het grote voorbeeld van die meneer 

Zef Hemel.

Zou die meneer Zef Hemel gehoord hebben van de schietpartij onlangs in een speeltuin op 

Wittenburg, waarbij een onschuldige 17-jarige jongen werd doodgeschoten?

En dan moeten er hier 2 miljoen mensen gaan wonen, moeten we nog meer mensen in de stad 

toelaten en zelf in een kleiner huis gaan wonen volgens die meneer Zef Hemel.

Als we die luchtkastelen van die meneer Zef Hemel bouwen verandert de stad een echte hel.

manifest tegen valentijnsdag

Valentijnsdag.   krijgen we dat weer.

Een volgende uiting van het zinloos consumentisme dat  onze maatschappij in een wurgende greep 
heeft.  

Geld uitgeven. Shoppen. 

Zogenaamd in het teken van de liefde. Ja, in het teken van de liefde van de gezamenlijke 
winkeliers voor Uw geld. 

Valentijnsdag.

Op het internet vond ik berichten dat dit een uitvinding van de Klu Klux klan is,  van de Nazi’s. 

de mossad en de CIA. Het schijnt ook voor te komen in de protocollen van de wijzen van zion en 

het rode boekje van Mao.

En als het internet het zegt moet het waar zijn.

Er zit sowieso een vreemd luchtje aan.

Hoe dat precies zit moet ik nog uitzoeken, maar waar rook is is vuur.

Het sluit in ieder geval precies aan bij de misselijk makende middenstandersmentaliteit van 

de mensen in onze moedeloos makende moerasdelta. 

Valentijnsdag. 
Elkaar verrassen met lingeriesetjes, seksspeeltjes uit 50 tinten grijs, chocolade,  

bloemen, planten, parfum,  porseleinen beeldjes,  postkaarten, en etentjes in hippe restaurants met 

onbegrijpelijke menu’s , kleine porties vol kunstzinnige liflafjes en exorbitante prijzen. 

We consumeren tegen de klippen op terwijl onze beschaving aan de rand van de afgrond staat.

Allemaal ten gunste van het bruto nationaal product,  groei van de economie, de winsten van 

de woekerkapitalisten, de bonussen van de bankiers en het internationale monopoliekapitaal.

Maar worden de mensen er gelukkiger van?

Nee dus.

De drang tot mateloos consumeren die door de commercie wordt opgedrongen is een continue 

stressfactor in onze toch al overvolle levens waarin we van verplichting naar verplichting racen, 

van afspraak naar afspraak,  zonder een moment van rust en bezinning.

Je moet meedoen, erbij horen, maar niemand vraagt zich nog af waarom.

En gelukkig worden de meeste mensen van al dat consumeren ook al niet.

Vindt U het gek dat er zoveel mensen lijden aan burn out en depressie?

Ik niet. Daarom mijn advies:

Stop met al die onzin. Doe als ik. Ik heb mezelf terug uit het openbare leven. 

Verschanst in en eenvoudige  woning. Deuren op slot, gordijnen dicht, geen communicatie 

met die zieke buitenwereld, die langzaam in zijn eigen tegenstellingen ten onder zal gaan. 

Soms moet ik me met gevaar voor eigen leven naar buiten om leeftocht in te slaan. 

Of om mijn boodschap te verspreiden.

Minder, Minder, Minder. Minder stress

Relax.

Enjoy yourself.

It’s later than you think.

Wat zou Halbe trouwens vandaag doen?

Halbe Zijlstra is slachtoffer

Dat het nieuws over een leugen van Halbe Z. een dag voor de stemming over de wet op de orgaandonatie bekend wordt is natuurlijk toeval.
Talloze insiders in de VVD (waaronder waarschijnlijk Mark) wisten het natuurlijk al jaren, en het  is domme pech dat het nu is uitgelekt.
Er is niemand die op zo'n manier een openstaande rekening wil vereffenen, Halbe Z. als wraak een hak wil zetten, of de aandacht van die stemming over de orgaandonatie wet wil afleiden.
Er zijn geen mensen van de VVD die lekken naar die zure Volkskrant.
Dat gebeurt nooit.
Dat is ondenkbaar.
Zoiets doe je niet.
Deze kwestie bewijst slechts nogmaals dat het toeval zich nog nooit heeft vergist.
En Halbe Z.is het slachtoffer ervan

Twee mannen op het terras met Mr. G.B.J. Hiltermann

Twee mannen zaten op een terras van een van nieuwe horecagelegenheden die de de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond waren geschoten in de Javastraat in Amsterdam Oost te roken, bier te drinken en op luide toon de toestand in de wereld te bespreken en terug te denken aan Mr. G.B.J. Hiltermann, een legendarische politieke commentator uit de koude oorlog die in de vorige eeuw woedde.
Proost, op Mr. G.B.J. en de toestand in de wereld.
Die toestand was niet zo best, daar waren ze het over eens.
Van West Afrika tot Noord Pakistan was er oorlog. En dan vergaten ze nog een paar gebieden in en om Rusland en China. Het is derde wereldoorlog. Zeker weten.
Proost. Proost, op de derde wereldoorlog..
En ook onze jongens waren vechten mee in die oorlog. Maar het mocht hier natuurlijk geen oorlog genoemd worden, dat is een oude vaderlandse traditie. De wrede oorlog die het leger uitvocht in ons Indië, dat we trouwens nooit weg hadden moeten doen, in de jaren 40 werd aan het volk verkocht onder de naam Politionele Acties. En nu werden onze jongens naar het front gestuurd onder het mom van Vredesmissies of Trainingsmissies. Ja, de spindokters en pr-wizards trokken weer een mooi rookgordijn op.
Proost, op de Nederlandse jan soldaat.
Een van de mannen, met een baardje van drie dagen, en in een duur poloshirt, bestelde nog twee bier en liet zich ontvallen dat zijn schoonvader al die leger inzet in het verre buitenland maar niks vond. Hier te lande moesten onze jongens zijn. Ze zouden ze hier op de hoek van de straat neer moeten zetten, als dam tegen de golf van geweld die dit land teisterde.
Proost, op die ouwe.
Op hetzelfde moment liepen twee oudere dames langs het terras, gearmd, haren strak gewassen en gewatergolfd, en ze hadden het geschreeuw al van verre gehoord en stopten even. "Ik hoorde dat net en ik ben het anders helemaal eens met die schoonvader van je", zei een van de dames met een fanatieke blik in haar te opzichtig blauw opgemaakte ogen, “ een verstandig man, moet je eens kijken wat voor puinhoop het is met al die schietpartijen, laatst is er nog een17-jarige jongen zomaar doodgeschoten in een speeltuin hier om de hoek, terwijl niemand weet waarom en de politie niks doet,
Het leek wel een maffiafilm”. De andere dame knikte bemoedigend.
“Goed zo schat, je hebt helemaal gelijk, je bent tegenwoordig je leven niet meer zeker hier in Oost,  voor je het weet heb je een mes in je rug. Die toestand in de wereld wordt steeds gevaarlijker, en binnenkort wordt het weer oorlog, wat ik je zeg”.
Daar was de bardame met de twee verse biertjes. Met een resoluut gebaar hief een van de mannen het glas, stond op en verkondigde op luide toon:
“Nou mevrouw, ik wil graag een toost uitbrengen. Op de toestand in de wereld. Op Mr. G.B.J. Hiltermann, als U nog weet wie dat is, waar is hij als je hem nodig heb, terwijl hij juist nu zo hard nodig is? En waarom had niemand hem opgevolgd? En kijkt U wel een beetje uit vandaag? Prettige dag nog, hopelijk overleefd U hem.”
“Ach val om, hangjas met je kapsones” klonk het snibbig uit de dieprood gestifte lippen van een der dames, waarna ze haar gezellin een arm gaf en de twee in een hoog tempo weg marcheerden.
Een luid en duidelijk “Proost, op de toestand in Amsterdam Oost” galmde hen achterna vanaf het terras.