locked in

Ooit heb ik een nacht in het ziekenhuis gelegen. Het Olvg. Daar hebben ze mijn gebroken arm weer aan elkaar geschroefd. Sinds die tijd voel ik me een beetje een cyborg. Ik herinner me ook de chirurg, die ik tegen een arts in opleiding hoorde zeggen: “Opereren, het mooiste wat er is”.
‘s-Nachts werd ik uit mijn slaap gehouden door een om de zuster schreeuwende man. Hij schreeuwde ook om zijn vrouw. En de dokter. En zijn moeder. Sloeg onbegrijpelijke jammerklachten uit. Ramde op de rand van zijn bed.
De volgende dag kon ik thuis gaan bijslapen. Voelde Archie, de man van staal.
Ik moest wel met leedwezen denken aan degenen die gedwongen zijn met een ernstige aandoening langere tijd in een instelling te verblijven.
Laatst kwamen deze herinneringen bovendrijven toen ik Guus Bauer sprak over zijn nieuwe boek “Vogeljongen”.
Dat boek gaat over het zogenaamde locked-in syndroom. Als je dat hebt ben je een pechvogel. Ziet de toekomst er grauw en bleek uit. Blijft er niet veel over dan staren naar het plafond, of de vogels die hoog in de lucht vliegen. Maar niet voor Guus Bauer. Hij kreeg dit syndroom, overwon het en  schreef er een boek over vanuit het perspectief van de patiënt.  Hier een diepte-interview met hem https://youtu.be/H7jNzzonAUU