Afkicken is voor watjes

Verslaving is erg. Heel erg. Dat weet ik uit eigen ervaring.  Ik ben zwaar verslaafd. Continu wil  ik  gebruiken.  Het beheerst mijn leven. Aan iets anders kan ik niet denken. Mijn leven is een hel vol slechte en negatieve gedachten over het leven, de wereld en de medemens.
Hier en nu heb ik de moed ervoor uit te komen. Wil ik het aan een ieder die het wil weten bekend maken. Ik ben ernstig verslaafd. Ernstig verslaafd aan nieuws.
Aanslagen, duizend bommen en granaten, oorlog,  doden, gewonden, zielige gehandicapten huilende sirenes, politieke haarkloverijen, om aandacht hengelende muzikanten, acteurs, kunstenaars, showbizzberoemdheden en radio en televisiepersoonlijkheden, sport, vooral voetbal met zijn overdreven kapitalisme, verkiezingen hier of waar ook ter wereld, ik kan niet zonder, en zorgt voor een permanente stroom van onrustige gevoelens, angst, jaloezie en mensenhaat.
Het zal niet lang meer duren of ik ga aan een overdosis te onder.
Iedere verslaafde probeert wel eens af te kicken.
Ook ik.
Ik ben gevlucht naar een tropisch eiland, twee weken onder een palmboom gezeten met heerlijk tropische vruchtensappen, verrukkelijk exotisch voedsel en zon, zee en strand.
Ik werd een ander mens, positief, vrolijk en met hoop voor de mensheid. Voor mezelf zag ik een glorieuze toekomst als positivistische columnist.
Mijn hoofd was leeg. Weg was al dat negativisme en gedachten over ondergang van  onze cultuur en spookbeelden over oorlog, armoede, verval , honger, ziekte, epidemieën en de dood van onze planeet.
Ik had echt weer zin in het leven.
En toen ging ik weer naar huis.
En gelijk ging het mis.
Zoals veel alcoholisten na een kuur in de Jellinek dezelfde avond weer dronken in de kroeg zitten en heroïne- en cocaïneverslaafden door foute vrienden binnen de kortste keren weer aan de dope zitten viel ook ik ongenadige terug.
Gelijk.
Ik stapte het vliegtuig naar huis binnen, en daar lag hij.
Een krant.
Met Nieuws.
Met schreeuwende koppen.
Met sensatie.
Afkicken is voor watjes dacht ik gelijk.
En mijn hersens  maakten weer dat stofje aan dat iedere verslaafd afhankelijk maakt.
En terug was de verslaving.
Terug was de afhankelijkheid.
Heerlijk.
Wat had ik dat gevoel lang gemist.
En nu zit ik weer dag en nacht achter mijn laptop, met tegelijk radio en tv aan, telefonerend op zoek naar nieuws, en onderwijl zenuwachtig naar de brievenbus lopend om te kijken of de krant er al is.
En die andere verslaving, om zinloze stukjes te tikken, is ook weer terug.