Een dag niet geklaagd is een dag niet geleefd.

We leven in het tijdperk van vrouw Holle. In hoog tempo razen de maatschappelijke veranderingen over ons heen. De mensen worden steeds nerveuzer. Steeds meer opgejaagd. De hele dag lang kijken ze zenuwachtig op hun telefoon in de angst een heel belangrijk bericht te missen. Rennen van afspraak naar afspraak. Leggen zichzelf hysterische en nauwelijks bereikbare doelen op. Laten zich gek maken in de rat race.
Dat merk je overal.
Ik hoef daar gelukkig niet meer aan mee te doen.
Ik ben een oude man, vermoeid en des dagen zat.
Maar ik zal mijn stem blijven verheffen tegen de waanzin van de huidige tijd en het feit dat wij allen slaven zijn van de technologie.
Daar weiger ik me bij neer te leggen.
Ik durf nog steeds de straat op zonder telefoon. Sterker nog, ik heb niet eens zo'n verslavende smartphone. Met mijn mobieltje uit de vorig eeuw kan ik alleen gebeld worden. Sms-en kan er niet eens mee. Meestal ligt het apparaat eenzaam te verstoffen op onvindbare plaatsen. Ik wordt daar heel rustig van.
Ik  mag graag een potje klagen over de moderne tijd  met zijn stress en neuroses.
Het is ook niet moeilijk om een onderwerp te vinden om azijn over te pissen. Neem bijvoorbeeld de situatie in de horeca. Ik blijf er op terugkomen, totdat er iets ten goede veranderd. Ik blijf als Don Quichotte te strijde trekken tegen de doorgeslagen op winstgerichte cultuur die deze bedrijfstak in een wurgende greep heeft.
U mag me een ouwe zeur noemen en dat ben ik ook, maar ik kan het klagen niet laten.
Immers, een dag niet geklaagd is een dag niet geleefd.
Daarom even mijn ergernis in dit filmpje. https://youtu.be/Odlbr6edqKg