Mensen die zich hier metterwoon vestigen, hun brood trachten te verdienen en ook hun geheel eigen cultuur meenemen en die zonder enige vorm van schaamte uitdragen.
Een ontwikkeling die al decennia gaande is en door weinigen waargenomen wordt, door anderen met schouderophalen gadegeslagen en door de veroorzakers ervan als een stukje bevestiging van hun gewoontes en gebruiken wordt gezien.
Het gaat stapje voor stapje en sluipenderwijs.
Het is een geheel natuurlijke gang van zaken die zich op talloze vlakken afspeelt.
Ik doel hier uiteraard op de Braboïsering van Amsterdam.
Duizenden en nog een duizenden wonen er in Amsterdam en ze drukken een grote stempel op de stad.
Bijvoorbeeld op het culinaire vlak.
Een goed voorbeeld hiervan is mijn scharrelslager in de Transvaalbuurt.
Dat was een van oudsher Amsterdamse zaak, gerund door 2 broers.
Toen deze broers ermee ophielden werd de zaak overgenomen door een man uit Brabant, die altijd bij Hoevelaken linksaf schijnt te slaan.
Het assortiment bleef godszijdank goeddeels hetzelfde en er waren twee veranderingen.
Ten eerste verdween de uitbater altijd in februari naar Brabant om bij Hoevelaken linksaf te slaan.
De tweede opvallende verandering was de introductie van een Brabantse culinaire specialiteit, het zogenaamde worstenbroodjes, waarvan ik U kan meedelen dat ze heerlijk smaken en heel gezond schijnen te zijn.
Dat ik door die Brabo cultuur ben aangetast, gebraboïseerd zeg maar, blijkt uit het feit dat ik
nu een carnavalsnummer heb opgenomen met mijn collectief van dilettanten dat opereert onder de Robz Pianobar.
Over worstenbroodjes.
En dat nog wel 11 over 11 op de elfde van de elfde, een tijdstip dat met dat katholieke feest samen schijn te hangen.
Maar aan dat Carnaval zelf ga ik zeker weten niet meedoen.
No way.
https://youtu.be/Tlwmn3x2fm8
Geen opmerkingen:
Een reactie posten