Mijn geheugen voor mannen is rampzalig. De meest mannen die ik ontmoet vergeet ik gelijk weer, wat niet altijd even handig is, maar het is een ongemak waar heel goed mee te leven is, en de meeste mannen begrijpen het ook heel goed als ik dat tegen ze zeg.
Laatst was het weer eens zover.
Bij een radioprogramma waar ik aan meewerk door middel van het voordragen van zure, haatdragende en naargeestige columns werd ik voorgesteld aan de schrijver Peter W.J. Brouwer met zijn boek “Het Siamees Moment”.
Een roman over overspel, driehoeksverhoudingen en de Belgische zanger J. Brel.
Als ik het zo opschrijf klinkt het als een scenario voor een typisch Franse film van Paul Verhoeven met Isabelle Huppert.
Peter W.J. Brouwer was ook nog dichter, pianist en theatermaker, zo werd mij duidelijk.
Een multitalent.
En een geboren positivo.
Ik maakte een interviewtje met hem.
Kijk maar: https://youtu.be/fmscQlXBUnw
De volgende dag kreeg ik een mailtje.
“Ik zag dat we al eens eerder contact hebben gemaakt, twee jaar geleden filmde jij Michael en mij met Brel.”
En daar viel het kwartje.
Er ging een luikje in die luie hersens van mij open.
Twee jaar terug had hij samen met zijn kompaan Michael, bekend als de stem van het programma “Man bijt hond”, enkele nummers van eerder genoemde J. Brel ten gehore gebracht. Michael zong, Peter W.J. Brouwer begeleidde hem op de piano.
Hij was onze ontmoeting toendertijd ook vergeten.
Zou dat iets typisch mannelijks zijn?
Met vrouwen heb ik dat nou nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten