Europride en de terugkeer van het Amsterdammertje

Heugelijk nieuws. Een boodschap van gerechtigheid. Eerherstel voor een icoon. 

Het  symbool dat  Amsterdam  treffend karakteriseert.. Veel beter dan die stomme IAmsterdam letters.

Het Amsterdammertje.

Het Amsterdammertje wordt gerehabiliteerd.

Het Amsterdammertje keert terug in het straatbeeld. 

Het Amsterdammertje, meedogenloos wapen tegen de terreur van wildparkerende touringcars 

en automobielen.

Het Amsterdammertje, gewoon weer lekker ouderwets autotje pesten.

Het Amsterdammertje, dat fiere ijzeren paaltje dat vroeger alle stoepen van de stad sierde.

Het Amsterdammertje, ook in chocola verkrijgbaar en een grote hit onder toeristen.

Bijna was het Amsterdammertje uitgestorven. Alleen in sommige verwaarloosde en 

vergeten straten in marginale wijken is het nog te bewonderen.

Het Amsterdammertje, geïntroduceerd onder pvda wethouder Michael van der Vlis. 

Een renegaat die een reputatie had om in beschonken toestand op zijn brommer van 
cafe naar cafe te slingeren om de zegeningen van zijn beleid uit te dragen. 

Zegeningen waarvan  het Amsterdammertje er met kop en schouders bovenuit stak.

Maar na hem kwam er een pvda bestuurder die vond dat het afgelopen moet zijn met dit 

sexistische symbool. De geharnaste feministe  Guusje ter Horst. Een bikkelharde tante die 
de stad met ijzer hand onder de knoet hield. 
Zij begon een kruistocht tegen het Amsterdammertje. 

Zette een plan in werking om het Amsterdammertje te laten uitsterven. 
En bijna was het haar gelukt. 

Net op tijd werd ze weggepromoveerd naar Nijmegen, Havana aan de Waal.

Om daar haar mensenhaat uit te gaan leven. 

Door  Groenlinks gemeenteraadslid Zeeger Ernsting, afkomstig uit een geslacht van 

communistische gestaalde kaders, maakt het Amsterdammertje nu een spectaculaire comeback.

Dankzij een onvervalst stukje succesvolle klassenstrijd van kameraad Zeeger staat  het 

Amsterdammertje dezer dagen  weer in het brandpunt der belangstelling. 

Onder zijn aanvoering besloot te gemeenteraad tot terugkeer van het Amsterdammerje.

Wordt het Amsterdammertje weer onvermijdbaar en alomtegenwoordig.

Het Amsterdammertje, het ultieme fallussymbool,  dat  staat voor Amsterdam 
als zwoele stad. 

Stad van vrije liefde. Stad van de wellust. Stad van de hartstocht.

De terugkomst van dit erotisch geladen symbool, deze strak  overeind staande paal 
werd aangekondigd 

in de verwachtingsvolle schaduw van het jaarlijkse feestje van de homozuele gemeenschap in 

Amsterdam de zogenaamde Gay Pride, dit jaar zelf de europride genoemd. 

Een feest waarin de stad andermaal de reputatie als sodom en gomorra van de aan 
zijn eigen 

tegenstellingen ten onder gaande westerse laat kapitalistische samenleving zal bevestigen. 

Waar de kurken zullen knallen, de sappen zullen stromen, de sex zal stomen, 
de poeders en de 

pillen gretig aftrek zullen vinden en overal liefde en verdraagzaamheid heersen. 

Waar een fier rechtopstaand en keihard Amsterdammertje een glorieuze comeback maakt.

Nou nog even die stomme IAmsterdam letters afschaffen.

Johan Cruijff in Glasgow

Vorige week was ik in Glasgow. Daar hebben ze een Paleis voor Volksvlijt. The peoples palace. Daar was een tentoonstelling met Schotse cartoons. En wie hing er daar prominent tussen al die tekeningen van beroemde en bekende Schotten? Op een ereplaats. De beroemdste Amsterdammer van de afgelopen honderd jaar.
Johan Cruijff. Begenadigd voetballer. Geliefd bij Ajax, Feijenoord en Barcelona. Johan Cruijff die meerdere malen gehakt maakte van de Glasgower voetbalclubs, het katholieke Celtic en het protestantse Rangers.
Voor de Schotten een grootheid. Een icoon. Een man wiens verdiensten niet genoeg geeerd kunnen worden. Vergelijkbaar met Nelson Mandela  Koningin Elisabeth en Winston Churchill die daar ook hingen.
Want laten we niet vergeten dat Johan Cruijff meer was dan een voetballer. Hij was zanger, zakenman, betweter, filantroop en filosoof. Een boek met zijn belangrijkste uitspraken ging als warme broodjes over de toonbank.
Zijn adagium “elk nadeel hep ze foordeel” is bijvoorbeeld in het algemeen taalgebruik doorgedrongen. Of was het “elk foordeel hep ze nadeel” daar wil ik vanaf zijn.
En wat doet Amsterdam voor deze heilige, deze door God gezondene? De wijze uit de Watergraafsmeer, geboren en getogen in Betondorp. Heilige grond die ons ook andere grote denkers zoals de gebroeders van het Reve schonk.
Hebben ze dat stadion in de Bijlmer al naar hem genoemd? Zijn er al plannen voor een standbeeld? Een Johan Cruijff instituut. Krijgt hij een straat? Een plein? Een gracht?
Het is geen toeval dat zijn initialen dezelfde zijn als die van Jezus Christus. Want Johan was een ziener. Een profeet. Een heilige.
En daarom moet het huis in de Akkerstraat waar deze J.C. opgroeide  een museum worden. Een bedevaartsplaats. Zodat volgelingen, fans, bewonderaars uit alle windstreken daar heen kunnen. Om respect te tonen. Om  te rouwen. Om te wenen. Om J.C. te gedenken.
Zodat hij een waardige gedenkplaats heeft. Net zoals de enige andere  Amsterdammer waarvan in Glasgow een portret in een museum hangt. Rembrandt.
Re mbrandt heeft hier in  Amsterdam wel het Rembranthuis. J.C. Moet de volgende worden.
Hier staat het filmpje uit Glasgow. https://youtu.be/RLGY5iFrxrA

Standaardwerk Indonesië en de beeldende kunst. Bericht voor Beatrix Ruf van Helena Spanjaard

Het Tropenmuseum is mijn favoriete museum in Amsterdam. Ooit opgericht om schatten uit de koloniën aan Nederland te  tonen. Zoals ons Indië, waarvan sommigen vinden dat we het nooit weg hadden moeten geven. Indië verloren, rampspoed geboren. Riep men toen Indonesië de Merdeka, de onafhankelijkheid uitriep. En een grote groep immigranten uit de oost kwam naar Nederland, het moederland.
In het Tropenmuseum konden ze vervuld van weemoed kunstschatten uit de gordel van smaragd  bewonderen en op de pasar malams kon men zich wentelen in de nostalgie van de tempoe doeloe. En zich laten afzetten door hun eigen mensen, zoals een Indonesische vriend deze markten ooit bondig samenvatte.
Nederland bleef naar Indonesië kijken als een exotisch ontwikkelingsland. Een derde wereld land. Palmen, zon, lekker eten, exotische schoonheden en
traditionele cultuur.
Dat er ook levendige, spannende en interessante ontwikkelingen plaatsvonden bijvoorbeeld op gebied van de moderne beeldende kunst bleef hier onopgemerkt. In andere landen, met een minder naar binnen gerichte blik, zag men dat wel.
In Nederland is welgeteld een specialist op dit gebied. Helena Spanjaard.
Internationaal is zij gezaghebbend. Met haar schat aan kennis, contacten.
Haar publicaties. Haar medewerking aan tentoonstellingen, zoals de schitterende installatie la Grande Parade in het Tropenmuseum in 2014. (https://youtu.be/WGfondIn2-c)
Deze maand verscheen een boek van Helena Spanjaard dat we gerust als een standaardwerk kunnen classificeren. Een boek over moderne Indonesische
Kunst van 1930 tot nu. Met schitterende foto’s en verhelderende teksten. Want Indonesië heeft niet alleen heel veel inwoners, maar ook heel veel moderne beeldende kunstenaars.
Hier een interview met Helena Spanjaard https://youtu.be/ZRMo0HguGrU

Gevolg van de Brexit: mijn eigen leven terug

Natuurlijk wil men mijn mening als leider van de Radicale Oppositie Beweging (R.O.B.) over het referendum aan de overkant van het kanaal. Over de Brexit. Het feit dat Groot Brittanië uit de EU wil stappen.
Terwijl die vlegel van een Mark Rutte namens ons land voorzitter van de eu was. Mark Rutte sloeg daarmee een modderfiguur, en komt in de geschiedenisboeken als de kluns onder wie het schip van de EU definitief ten onder ging. Mark Rutte waarschuwde de Britten nog, maar ze waren niet geïmponeerd door de boodschap van die snotneus. Holland spreekt een woordje mee dacht hij misschien. Niet dus.
Nu roepen de voorstemmers in het perfide Albion dat ze hun land terug hebben. Dat wil ik ook wel. Mijn land terug.
En in heel Europa is nu de geest uit de fles.
De hele Europese Unie staat op instorten. Paniek alom.
Zo is de instorting van voormalig Joegoslavië ook begonnen, met een bloederige en wrede oorlog als gevolg.
Was Tito maar opgevolgd door een andere vader des vaderlands die gezellig de knoet overheen had gelegd. 
Dan bestond Joegoslavië nog en zaten ze nu allemaal nog gezellig aan de pruimenlikeur. Zjivili!
Nu heb je allemaal kleine landjes die door niemand serieus worden genomen, net zoals Nederland. In Nederland is de geest ook uit de fles.  
Er gaan steeds luidere stemmen op voor een Nexit referendum. Nederland uit Europa.
Onder leiding van Ome Geert.  Ome Geert Wilders als opvolger van snotneus Mark Rutte. Ja, Gods wegen zijn duister en zelden aangenaam. 
Dat wordt het moment voor Amsterdam om uit Nederland te stappen. De Aexit.
Wat ome Geert kan kunnen wij hier in Mokum nog veel beter. Wij willen onze stad terug.
En Amsterdam onafhankelijk is slechts het begin. Ik wil  verder gaan.
Ik wil mijn eigen buurt terug. De Buexit
Wat moet ik met dat toeristische centrum en al die gettowijken als Noord, West en Zuidoost. En al die kakkers in Oud zuid en de Watergraafsmeer?
Opzouten met al die griebus. Laat ze hun eigen boontjes maar doppen.
Ik wil dat mijn eigen postcodegebied 1018 terug. De Postcoexit
Onafhankelijk van die rotte, zieke, verdorven buitenwereld, met zijn verval, enge mensen, decadentie, misdaad, en zedeloosheid. Laten we alle bruggen ophalen en daar grensposten van maken. En mensen een visum laten kopen als ze het gebied inwillen.
Met een eigen president en eigen bestuur. Republiek postcode 1018. Plantage Weesperbuurt, Kadijken en Oostelijke eilanden.
Maar ja, ik heb eigenlijk niks met die Oostelijke eilanden. Armoede, gettovorming heb je daar. Die kunnen we ook wel afstoten. En dan de Plantage/Weesperbuurt kan ook wel weg. Dat hele Joodse kwarties kunnen we misschien aan Israël schenken. En dan Artis met zijn dierenleed en al die studenten. Veel te veel drukte.
Het is beter mijn straat  gewoon uit dat postcode gebied stapt. De Strexit.
Of nog beter. Wat echt ideaal zou zijn. Hexit. Mijn huis stapt uit mijn straat er wordt een onafhankelijke staat. Zodat ik met niks en niemand meer wat  te maken heb. Deur op slot en luiken dicht. De Nixit.
Dat lijkt me heerlijk. Ideaal.  Eindelijk mijn eigen leven terug.

Figuur des vaderlands

Dichter des Vaderlands, Denker des Vaderlands, Componist des Vaderlands, Theoloog des Vaderlands. Die hebben we al. Al weet ik hun namen niet 1-2-3. En wat we ermee moeten. Zo'n figuur des Vaderlands. En de relatie tot de zinloosheid des bestaans.
Maar wordt het geen tijd voor:
Amsterdammer des Vaderlands
André Hazes imitator des Vaderlands
Huisdier de Vaderlands
Insect de Vaderlands
Crimineel des Vaderlands
Musicalster des Vaderlands
Moslim des vaderlands
Blogger des Vaderlands
Columnist des Vaderlands
Tv presentator des Vaderlands
Kok des Vaderlands
Voetballer des Vaderlands
Politicus des Vaderlands
Fotomodel des Vaderlands
Sexsymbool des Vaderlands
Reiziger des Vaderlands
Dj des Vaderlands
Zanger des Vaderlands
Toneelspeler des Vaderlands
Filmregisseur des Vaderlands
Enzoverder tot we er minstens 1000 hebben.


 nav een post van Wiel Kusters
Bijlage de Andre Hazes Imitator des vaderlands Kabier Noor Mohamed in de OBA voor radio Amsterdam FMhttps://youtu.be/24BQHj-Te3U

Gekozen burgemeester in Amsterdam

Amsterdam krijgt een fietsburgemeester. Een fietsende burgemeester. Had U er al van gehoord? Het is echt waar. 

Nee, het is niet zo dat U Eberhard v.d. Laan binnenkort in een strakgesneden wielrenuitrusting 

op zijn racefiets op hoge snelheid door de stad zult zien scheuren.

Met in zijn kielzog een heel peloton van assistenten, voorlichters, politici,  journalisten en bewakers.

Onderweg om honderdjarigen te feliciteren, toespraken te houden, kransen te leggen of de 

laatste overlevende pvda leden een hart onder de riem steken. 

Waarna hij zich weer terugtrekt in de bunker onder het stadhuis om  gehuld in een mist van rook 

over onze veiligheid te waken.

Die fietsburgemeester is een helemaal nieuwe functie.

Er is binnenkort zelfs een echte verkiezing. Hoorde ik via de sociale media. 

Diverse kandidaten voor deze functie bedelden om mijn stem. Allemaal dames trouwens.

En dat terwijl we naast Eberhard v.d. Laan ook al een nachtburgemeester hebben. 

Daar hoor ik trouwen nooit meer iets van. Van die gesubsidieerde nachtburgemeester. 

Of zou die functie zijn opgeheven vanwege de verregaande nutteloosheid ervan?

Dat zelfde vrees ik voor een fietsburgemeester. Verregaande nutteloosheid. 

Vlag op een modderschuit.
15 seconds of fame. En meer niet. Een kort momentje in de schijnwerpers. 
Flitsende fototoestellen, draaiende camera’s, snorrende radiorecorders, schrijvende intkoelies. 

Kortom een horde persmuskieten die langs komen vliegen kort neerstrijken en zich daarna op het 

volgende slachtoffer van hun onuitputtelijke nieuwshonger storten. 

Het gaat hier om een projectje van de gemeente Amsterdam. Om Amsterdam als fietshoofdstad te 

promoten. De fietsburgemeester moet de hele wereld over om onze stad te promoten. 

Als fiets hoofdstad. 

Als hel voor fietsers kun je beter tegenwoordig zeggen. 

De stad is al jaren verstopt door de hoeveelheid fietsen. 

Nergens in de binnenstad kun je je fiets nog parkeren. De situatie voor fietsers wordt met de dag 

gevaarlijker. Amsterdamse fietsers zijn kamikazepiloten. 

Die God nog gebod erkennen, en met hun gedrag voor menige levensgevaarlijke verkeerssituatie zorgen. En dan al die toeristen die het noodlot tarten door hier in groepen te gaan fietsen en en masse pleinen, bruggen en straten versperren. En fietsendieven. Die hebben vrij spel worden nooit gepakt.

Vraag je om oplossingen voor het fietsprobleem dan hangt de Amsterdamse politiek als 

een aangeslagen bokser in de ring. Machteloos en uitgeteld.

Maar een als een Floortje Dessing rondreizende fietsburgemeester krijgen we wel. 

Met grote delegaties naar het buitenland. 

Business class vliegen, dure hotels, borrel met haring en champagne, feesten, sjieke diners, 

officiële ontvangsten. Op kosten van een VVD wethouder. 

Die zal zelf ook wel mee gaan met al die snoepreisjes. De eerste reizen zijn al gepland. Peking, Chicago 

en Kaapstad. En terwijl de fietsburgemeester de wereld rondreist gaat Amsterdam langzaam ten onder aan een overdosis fietsen, fietsers en de 

bijbehorende fietsproblemen.

Ik wil helemaal geen namaak fietsburgemeester kiezen.

Ik wil dat de problemen worden aangepakt. De parkeerproblemen voor de fietser. 

De fietsendiefstal. De levensgevaarlijke toeristen.

En ik wil de opvolger van Eberhard  v.d. Laan kunnen kiezen.

En het is maar dat U dat weet.

pinkpop, ouwe lullen en drs P.

Afgelopen weekend was pinkpop. Maar het was  geen Pinksteren. Pinkpop heeft blijkbaar niks meer met Pinksteren te maken. Weer een mooie katholieke  traditie die naar de gallemiezen gaat. Of naar de ratsmodee. Bij het oud vuil wordt gezet.  En de bisschoppen laten dit zomaar gebeuren. Geen woord van protest heb ik  gehoord. Terwijl ze toch de Moederkerk zijn. Waar moet het heen met dit land?  Is er dan niets meer heilig? Vallen we nog verder ten prooi aan barbarij? Gaat de beschaving nu definitief ten onder? Kunnen we nog dieper zinken?
Is Pinkpop nu een fundraiser voor Pink Ribbon tegen borstkanker? Of een manifestatie ter solidariteit met de homozuele medemens.? Reclame voor the Pink Panther?
Nee, pinkpop bewijst dat grijs het nieuwe pink is. Grijs is de modekleur van de huidige tijd.
Er speelden een hele trits bejaarden, zoals bijvoorbeeld  de miljardair sir Paul McCartney. 74 inmiddels and still alive and more or less kicking.
En de grijze duiven van Doe Maar. Lionel Ritchie, die inmiddels geloof ik overgrotvader is.  En de oudere jongeren van Rammstein. Enzovoort.
Het was alle ouwe lullen verzamelen. Ideetje voor volgend jaar. Misschien Eddy Christiani?
Pinkpop bewijst dat  ouwe lullen de baas zijn. Ouwe lullen zetten de toon.
Ouwe mensen zijn in. Ouwe mensen zijn cool. Ouwe mensen tellen mee. Ouwe mensen doen er toe. Ouwe mensen doen het nog steeds.
Weg met al die snotneuzen. Opzouten met al die jeugdige blaaskaken.
Het zijn de laatste stuiptrekkingen van een afstervende cultuur. Een ten onder gaande samenleving. Een zinkend schip. 
Het gaat maar door. De ene na de andere artiest die denkt over een eeuwige jeugd te beschikken komt langs om nog een keertje zijn of haar kunstje te doen en wat centjes op te halen. Het is een geriatrische parade. Binnenkort weer Neil Young. Bruce Springsteen. Het houdt niet op. Nooit.
Waarom treden die artiesten in Godsnaam nog steeds  op? Voor het applaus? De bevestiging? De Roem? De groupies? De bankrekening?
Altijd maar vliegtuig in, vliegtuig uit. In onpersoonlijke hotels, omringd door lijfwachten, managers en mensen die een graantje mee willen pikken. Altijd weer die feestjes met dezelfde drugs, dezelfde drank, dezelfde groupies, dezelfde vervelende journalisten, dezelfde uitvreters, dezelfde stinkende kleedkamers, dezelfde vervelende  organisatoren, en de volgende ochtend weer diezelfde  kater en dezelfde bekende vragen: Waar ben ik? Wie is dit naast me in bed? Hoe erg heb ik me nu weer misdragen? Hoe laat vertrekken we? Waar is de aspirine?
Ze lijken de eeuwige jeugd na te jagen. Ze gaan tot het gaatje. Willen het onderste uit de kan halen. Tot de dood erop volgt. Waarschijnlijk dromen ze er allemaal van om net zoals de Engelse komiek Tommy Cooper dood op het podium neer te vallen. 
Ze zouden een voorbeeld moeten nemen aan de Nederlandse artiest drs. P, die op zijn 80e stopte met optreden. Tot leedwezen van zijn trouwe fans. Hij wilde stoppen, naar eigen zeggen, voordat zijn optredens te pijnlijk zouden worden om aan te zien.
Aan daaraan  zouden andere artiesten  wellicht een voorbeeld moeten nemen.
Daarom tenslotte, als ode aan drs P, die een jaar geleden overleed, een liedje van deze weergaloze taalkunstenaar. Een liedje over de onontkoombare ondergang van de beschaving. https://youtu.be/KsK423N-z7Y

Dank je wel Lodewijk Asscher.

Dank je wel Lodewijk Asscher. Heel hartelijk bedankt. Uit het diepst van mijn hart. Afgelopen week vestigde je terecht de aandacht op een groep die zwaar onder discriminatie lijdt. De oudere. En de oudere werkloze. Niemand wil hem of haar. Hij of zij wordt uitgekotst. Met de nek aangekeken. Die groep krijgt het zwaar voor de kiezen. Dat kan volgens jou niet blijven duren. Er moet wat gebeuren. Wat, dat zei je er niet bij, maar dit terzijde.

Goed dat jij voor die groep opkomt, Lodewijk.. Dus ook voor mij. Ik, een arme, oude zieke man die een zwaar leven heeft. Gebukt gaat onder vernederingen en beledigingen. Die doof wordt van al het ongenuanceerde geschreeuw om me heen. Eindelijk hoor ik ook bij een gediscrimineerde groep, en ik kan je niet vertellen hoe bij ik daarmee ben. Eindelijk wordt mijn leed erkent. Eindelijk kan ik me wentelen in de slachtofferrol. Zwelgen in het onrecht dat me wordt aangedaan. Daarom schreef ik een gedicht voor jou, Lodewijk. Komt dat gedicht:

Ik ben slachtoffer van discriminatie

Van racisme en intimidatie

Vanwege mijn afkomst en mijn kleur

Heb ik te maken met oeverloos gezeur

Domme mensen met domme argumenten

Aandachtjunks in een pap zonder krenten

Door hun eigen frustratie ingegeven

Vertellen ze mij hoe ik moet leven

Ik eis respect ik eis waardering

Of krijg allemaal de vliegende tering

Ze willen me van alles verbieden

Opzouten stelletje geestelijk invaliden

Ik mag niet dit en ik mag niet dat

Maar al jullie azijnpissers kunnen me wat

Ik eis respect ik eis waardering

Of krijg allemaal de vliegende tering

Val mij niet lastig met al dat gezeik

Ik ben de baas in mijn eigen koninkrijk

Ik doe wat ik doe en vraag niet waarom

Al jullie betweters zijn een beetje dom

Ik eis respect ik eis waardering

Of krijg allemaal de vliegende tering

Om de jongeren te bereiken heb ik er ook een rapnummer van gemaakt. En ik weet dat ook jij Lodewijk van rap houdt, bijvoorbeeld van de Beasty Boys.

Misschien kun je het nog gebruiken in je verkiezingscampagne. Anders stel ik het wel gratis ter beschikking aan de anti discriminatie beweging, de Ramadan vierders, de ramadan haters, de Erdogan fanclub, DENK, Sylvana Simons, Zwarte Piet activisten, door islamofobie getroffenen , slachtoffers van homohaat, christenvervolging, uitsluiting, zich achtergesteld voelende allochtone jongeren en iedere zich achtergesteld voelende groepering. .Je weet zelf. Ik zeg je.

Ok, komt dat rapnummer.

https://youtu.be/ZL8zAxreCCI

respect

Ik ben slachtoffer van discriminatie 

Van racisme en intimidatie

Vanwege mijn afkomst en mijn kleur

Heb ik te maken met oeverloos gezeur

Domme mensen met domme argumenten 

Aandachtjunks in een pap zonder krenten

Door hun eigen frustratie ingegeven

Vertellen ze mij hoe ik moet leven

Ik eis respect ik eis waardering

Of krijg allemaal de vliegende tering

Ze willen me van alles verbieden

Opzouten stelletje geestelijk invaliden

Ik mag niet dit en ik mag niet dat

Maar al jullie azijnpissers kunnen me wat

Ik eis respect ik eis waardering

Of krijg allenaal de vliegende tering

Val mij niet lastig met al dat gezeik

Ik ben de baas in mijn eigen koninkrijk

Ik doe wat ik doe en vraag niet waarom

Al jullie betweters zijn een beetje dom

Ik eis respect ik eis waardering

Of krijg allemaal de vliegende tering

  https://youtu.be/ZL8zAxreCCI

  

respect

Er is veel gedoe over discriminatie op dit moment. Veel woede. Veel frustratie. Veel haat. Veel onverdraagzaamheid. Laat ik ook maar eens een duit in het zakje doen. Een bijdrage leveren. Een standpunt innemen. Met mijn mattie de meestermixer en producer en dj en muzikant Delano van D. een nummertje erover gemaakt. Onder de titel "Ik eis respect" . Want zo is het en niet anders. Ik zeg je. Je weet toch. https://youtu.be/ZL8zAxreCCI

Vreetfestijnen in Amsterdamse parken

Levensgenieters,  bourgondiërs, smulpapen,  culinair geïnteresseerden,  bon vivants en hedonisten.  Schreeuw het uit van blijdschap. . Het is het weer zo ver. Eindelijk.
Het seizoen van de grote vreetfestijnen in onze Amsterdamse parken is weer aangebroken.  Voor onze beschaving te onder gaat. We met zijn allen naar de ratsmodee gaan. Of naar  de gallemiezen, daar wil ik vanaf zijn. Na ons de zondvloed. We leven maar een keer.  Pakken wat je pakken kan. Leef je uit. Geniet. Geniet. Geniet. Zet je zorgen aan de kant.   In alle parken zijn festivals. Oosterpark, Frankendaal, Amstelpark, er is geen park zonder bras- en slempartij waar je onder de noemer van culinair genieten je een voedselvergiftging kunt eten en een delirium kunt drinken. Oesters, tapas, pinxtos, taco’s, burritos, fajita’s, noemt maar op. Rollende keukens. Partytenten. Kraampjes.
En wijn. Heel veel wijn. Uit bijna alle landen ter wereld.
Rood, wit rosé. Met bubbels. Zonder bubbels. Ale druiven verzamelen. Uit alle landen ter wereld. Het kan niet op.
En wat is dit jaar hip? Vino verde, prosecco,champage. Chileens, Zuidafrikaans, wijn uit nieuw Zeeland of  China, of gewoon cote du Rhone? Ik acht mezelf een deskundige. Heb al duizenden flessen leeggedronken. Heb wijngaarden bezocht in o.a. Nederland, Engeland, Kroatië, Zuid-Afrika, België. Zelfs in Frankrijk. Heb wijnproeverijen bezocht. Glas in de hand en schuiven langs tientallen, soms honderden wijnen waar de makers graag een glaasje van inschenken. En over hun wijn vertellen en je vervelen met allerlei zinloze details.. Druivensoorten, klimaatomstandigheden, grondsoorten, proces van bereiding en andere details die men licht vergeet. Heel saai allemaal. Het gaat  om het alcoholpercentage. En de daarbij behorende roes.  Na twee slokken wen je tenslotte aan de smaak van iedere wijn.
Dat weten alle zogenaamde wijnkenners ook wel. In hun columns en artikelen doen ze heel moeilijk over wijn, maar het is gewoon een manier om hun alcoholisme te maskeren. Bijvoorbeeld wijn proeven. De bedoeling is dat je de wijn proeft en dan weer uitspuwt. Geoefende wijnproevers weten dat ook dan de alcohol langzaam via de tong het lichaam binnendringt en een lekker roesje veroorzaakt. Hardcore proevers slikken de wijn trouwens gewoon door. Ik heb uiteraard, als kenner, ook een wijncursus. Staat online. Ik maakte toen nog een programma onder de pretentieuze titel Mr. Amsterdam. Titel van het programma De Waarheid Over Wijn. https://youtu.be/YSTUCOb9cmg  Diepgravend, onthullend een leerrijk. Nog steeds waarheden als  koeien, al is die cursus al jaren oud.
De belangrijkste les uit mijn wijn cursus is een universele waarheid. Er zijn slechts twee soorten wijn. Wijn die je lekker vindt en wijn die je vies vindt. En mijn advies is om altijd goedkope wijn te drinken, want de hele wereld van de wijn is een grote geldklopperij. Windhandel.  Komedie. Toneelspel. Om de prijzen tot absurde hoogte op te pompen. Iets voor snobs, praatjesmakers, opgeblazen ego’s, wannabees en patsers.
Allemaal losers eigenlijk. Sjiek doen met een fles dure wijn, terwijl je voor een paar euro net zo’n lekkere wijn uit de supermarkt haalt.
En nog een laatste tip een tip: Drink in gezelschap altijd witte wijn. Dat vlekt niet als je onverhoopt de inhoud van een glas over iemands kleren kiepert. Terwijl rode wijn gemene en nauwelijks te verwijderen vlekken achterlaat.
Het is maar dat U het weet.

het toerisme is een veelvraat

Het toerisme is een veelvraat. Een slokop met een onstilbare honger. Een permanent volksverhuizing .

De binnenstad van Amsterdam is daardoor de laatste jaren  verandert. Massale aantallen bezoekers..

Exotische talen. Dagjesmensen. Hotels, restaurants, coffeeshops. Lange rijen bij attracties. 

Kortom, een succesnummer. 

Allemaal goed voor de economie. 

De Plantage en de Oostelijke eilanden worden er meer en meer onderdeel van. 

Er is een holocaustmuseum geopend en een lokatie voor een namenmonument vastgesteld.   

Die twee attracties  zullen ongetwijfeld vele bezoekers extra naar onze mooie buurt lokken.

De afgelopen jaren werden er ook al meerdere nieuwe hotels geopend. En het einde is nog niet in zicht.

Binnenkort een hotel op het terrein van het voormalige Emma kinderziekenhuis.

We zien ook rond een explosie van horecazaken. Verdwijnen van buurtwinkels. 

Steeds meer rolkoffers en verdwaald op een kaart of hun mobieltje starende toeristen. 

De eerste  toeristenwinkels zijn al geopend.

Er zijn  actiecomités tegen dit oprukkende toerisme en uit de politiek komen  bezorgde geluiden. 

Azijnpissers, zeurpieten en beroepsklagers jammeren, zeuren, mekkeren en protesteren 

dat het een lieve lust heeft. 

Tegen beter weten in. 

Want klagen helpt niet. Heeft geen enkele zin. 

Want wat in Amsterdam gebeurt, en sluipenderwijs in postcodegebied 1018, is een trend.

Overal in Europa worden stad en land platgelopen door hordes toeristen die de zinloosheid 

van het bestaan proberen  te verlichten door ergens anders heen te gaan en daar 

de gebraden haan te gaan uithangen. Te relaxen. Te chillen. Te eten. Te drinken. Enzovoorts.

Het is een teken van de tijd. De mensen vervelen zich en zoeken naar de zin van

 het bestaan. Afleiding. Vermaak. Nieuwe ervaringen. Een andere omgeving.

Hoe vaak bent U zelf de afgelopen jaren voor een korte vakantie de stad uit geweest?

Zelf was ik laatst in Krakow. 

Ook zo’n stad waar je om de haverklap met de 2e wereldoorlog wordt geconfronteerd. 

En een binnenstad die volledig is omgetoverd tot een soort openlucht attractiepark.

En zo kan ik tientallen plaatsen in Europa noemen. En daar ben ik allemaal geweest.

https://youtu.be/3M8ga1mfWNs

gedachten overDonald Trump bij het beeld van Ronald Reagan

Ik ben een sombere oude man. Een zuurpruim. Zeurpiet. Azijnpisser. 

Als ik genoeg geld had kocht ik geraniums om achter te gaan zitten mokken.

Andere oude mannen hebben er nog zin in. Of zin an, zou wijlen Pimmetje gezegd hebben.

Neem nou Donald Trump. The Donald. Bijna 70.Wil ie nog president van de VS worden. 

Waar ie zin in heeft.

Hij krijgt bakken met kritiek over zich heen, maar het lijkt hem niet te deren.

Herinnert U zich Ronald Reagan nog? Ook zo’n oude man die er nog in in had. 

Of zin an, dar wil ik vanaf wezen.

Daar werd ook lacherig op gereageerd. 

Vooral door zelfbenoemde intellectuelen hier te lande. 

Die Yanks waren nu toch echt mataglap geworden. 

Een b-acteur als president. Dat kon toch echt niet. 

De geschiedenis liep lichtelijk een beetje iets anders. Als het ware.

Er werden standbeelden voor hem opgericht. Ik bezocht er een. https://youtu.be/nzkoIoWkd6A

 Nu ga ik thuis zitten kniezen over alle non informatie die alle wijsneuzen en zelfbenoemde intellectuelen van de media over ons uitstrooien over die verkiezingen.

Ik bezocht een standbeeld van Ronald Reagan.Maakte er een korte documentaire over. https://youtu.be/nzkoIoWkd6A

En nu wil ik gaan zeuren, zeiken, azijnpissen en klagen over alle nitwits en wijsneuzen in de media die ons onjuist blijven berichten over de verkiezingen in de VS.

Misschien begin ik een crowdfundingactie voor een potje geraniums.

Overigens is Hillary een oude vrouw en Bernie Sanders ook een ouwe man.

Wij moeten het hier doen met snotneuzen als Rutte c.s.

Kapitein Koldijk met een megatheaterspektakelshow over de slag om Kattenburg

Hij is een ruwe zeebonk. Een man van stavast. Hij werd gehard door tegenslag en misere. Hij leerde roeien met de riemen die hij heeft. Trotseerde menige storm. Gehard door jarenlang tegen de wind in varen. Tegen torenhoge golven. Altijd trek in een oorlam. Op gezette tijden uitbarstend in een door hemzelf geschreven zeemanslied. Trekt met zijn kompanen en begeleiders stad en land af om de mensen met deze zeemansromantiek te laten kennismaken. Het verlangen naar de zee. De Havens. De drank. De meisjes. We hebben het hier over Kapitein Koldijk van de 4tuoze Matrozen.
Hij vertegenwoordigd de tragiek van de zeeman die aan land ging.
Want ook een zeeman moet soms trouwen. Met een meisje van het land. En dat deed de kapitein, die nu het trotse aan het hoofd staat van  vier vrouwen. Een echtgenote en drie dochters. Over schoonzonen dienen we hier te zwijgen, die kennis is te gevoelig.
De Kapitein heeft een tweedehandsauto, van een internationaal luchtvaart bedrijf overgenomen. Die bestelauto wordt altijd op de dijk geparkeerd. In de gracht erachter ligt  een bootje waarmee de Kapitein geregeld als een wakkere pikbroek de baren doorkliefd.
Een 100 meter van de residentie van de Kapitein ligt de laatste werkende scheepswerf van de Oostelijke binnenstad. Het Kromhout op de Hoogte Kadijk.
De Kapitein mag er  graag komen. En mijmeren over de zee en de zin van het zeemansbestaan.
En dan kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Kreeg de Kapitein  een visioen. Een boodschap van Neptunus wellicht.
En dus komt er op die werf een megatheaterspektakel, met meer dan 50 zangers, zangeressen  en acteurs. Onder de naam “De slag om Kattenburg”. De Kapitein spreekt erover in dit filmpje
https://youtu.be/Z2eXST6HKu4?t=2s