Storm is fijn, storm is goed, storm is een zegen

Storm is goed. Storm is fijn. Storm is een zegen. 

Ik hou van storm.

Zeker als het code rood is en het knmi je verbied naar buiten te gaan.

Heerlijk.

Ik zit lekker  binnen en kijk als een eigentijdse ramptoerist naar de televisie en surf op het 

internet, naar omvallende bomen, fietsers die tegen wind  infietsen en moeten afstappen, 

voetgangers die  omverwaaien, bomen die op auto’s vallen, bussen, treinen en trams die 

niet rijden,  

Ik kan ook erg genieten van reizigers die gestrand zijn  op stations en de schuld daarvan aan 

de NS geven, terwijl die er ook niks aan kan doen.

Op verzekeringskantoren breekt intussen paniek uit bij zoveel schade.

Hoe gaan ze nu al die claims weer afwijzen, is daar de brandende vraag, want U weet hoe 

het is met verzekeringsmaatschappijen, premies incasseren vinden ze leuk, maar schade 

vergoeden haten ze.

Ik heb ondertussen lekker allerlei vervelende verplichtingen kunnen afzeggen en zit lekker 

wisselend voor de tv of achter computer terwijl ik weemoedig denk aan alle daklozen die 

nu onder het slechte weer lijden, alle gestrande reizigers en alle bedrijven en instellingen die 

vandaag plat liggen en in de moeilijkheden zitten.

Wat gaat overigens die nieuwe minister van economische zaken aan de stormschade doen?

En wat doet het leger, waar zijn ze als je nodig hebt, zoals nu? Op vredesmissie in een of

ander onbekend verweggistan waarschijnlijk.

 Een stormpje en er blijkt  maar weer eens dat wij mensen niet meer zijn dan een zandkorrel 

in de wind.

We zijn nietig en op zo’n dag worden we weer eens gewezen op de kwetsbaarheid van 

ons bestaan en de zinloosheid van al onze bezigheden.

Ik zit ondertussen knus in mijn hol, veilig onder een dak dat al honderden jaren stand houd 

tegen weer en wind,  in ontspannen toestand en met volledige vrede met mijn armzalig bestaan wacht ik  op meer desastreus  stormnieuws en 

rampenfilmpjes.

Want storm kan mooi zijn.

Als je er maar oog voor hebt.

Amsterdam is de gevaarlijkste stad voor toeristen

Amsterdam is in Europa de gevaarlijkste stad voor toeristen.

De stad is in de greep van drugsbendes met hun nietsontziend geweld.

Schiet- en steekpartijen zijn er aan de orde van de dag.

Onthoofdingen hebben ook al plaatsgevonden.

De politie staat machteloos, en weigert toeristen te helpen.

Aangifte doen van een misdrijf is tijdverspilling.

Misdaden worden zelden of nooit opgelost.

Oplichting en afzetterij zijn standaard praktijken in de toeristenbranche.

De Amsterdamse taximaffia is de ergste van het hele continent, brutaal, afschuwelijk 

onbeleefd, cowboys op de weg die exorbitante prijzen rekenen.

Alle Amsterdammers haten toeristen, zijn onvriendelijk op het agressieve af en jatten van die 

bezoekers alles  wat los en vast zit.

Het eten in de restaurants is  onhygienisch, veel te duur en smaakt afschuwelijk, de bediening 

is schofterig en de rekening torenhoog.

Voedselvergiftiging is dan een normaal verschijnsel.

Hotel zijn buitengewoon prijzig, maar ontberen hygiëne, service en vriendelijkheid, om 

over comfort maar te zwijgen.

Hotelkamers zijn gehorig, vies, benepen, vochtig, klam en  ratten en muizen zijn de vaste 

huisdieren.

Het is dan ook verbijsterend dat er nog toeristen met gevaar voor eigen leven naar deze 

gedoemde stad durven te komen.

Dit zijn alternatieve feiten. zoals men dit tegenwoordig noemt.

Dit concept heb ik geleerd van the Donald, Donald Trump, president van de Verenigde Staten 

van Amerika.

Wat er waar van is doet niet terzake, als de boodschap maar vaak genoeg wordt herhaald lijkt 

ze vanzelf waar en hebben ze een weerslag in de publieke opinie en het gedrag van mensen.

Het is de hoop dat deze feiten snel overal in de wereld bekend worden, zodat de toeristen 

niet langer aan dit gevaar worden blootgesteld.

Via sociale media hoop ik dat dat dit nieuws zich als een inktvlek zal verspreiden. 

Misschien dat het dan wat rustiger in de stad wordt, dat de toeristen wegblijven, en de toeristenindustrie instort.

Dan kunnen we daar weer over klagen.

Wat een dag niet geklaagd is een dag niet geleefd.

Heerlijk dat Denk, Forum voor Democratie en BIJ1 in de gemeenteraad van Amsterdam komen.

Heerlijk, die peilingen (of moet ik zeggen voorspellingen) van orakel annex waarzegger
Maurice de Hond.(Mauritzio del Perro noemen Spaanstalige vrinden van mij hem sinds
jaar en dag).over de uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen in Amsterdam.
Als we moeten geloven wat hij in zijn glazen bol ziet eindigen we met 11 partijen, waarvan er minstens drie met getuigenispolitiek namelijk Denk , Forum van Democratie en BIJ1.
Dat wordt nog  leuk, met gekrakeel, opwinding, schandaaltjes.
(Zoals nu met de nr. 3 van de lijst Sylvana) en als ze eenmaal gekozen zijn krijgen ze
natuurlijk ruzie met elkaar, daar kun je op wachten.
En de intocht van identiteitspolitiek in de Raad.
Ik geniet er nu al van.
Van de jaren als raadsverslaggever (13 of 14 jaar heb ik iedere vergadering  bijgewoond)
heb ik een ding geleerd over wat kleine partijen kunnen bereiken (Opa vertelt).
Weinig tot niets.
Ze zullen worden onderworpen aan een keihard bureaucratisch regime.
Ze krijgen gelimiteerde spreektijden toegewezen.
Ze worden overladen met kilo's onleesbare dossiers vol onbegrijpelijke terminologie.
De gemeente Amsterdam is te vergelijken met een oceaanstomer.
Ook de kleinste koerswijzing kan slechts met moeite worden bereikt.
Maar misschien willen die partijen dat helemaal niet.
Willen ze symboolpolitiek bedrijven en roepen voor de bühne.
En hopen ze wat subsidiegeld binnen te slepen voor de eigen activiteiten van de
achterban (je weet toch).
En ze kunnen natuurlijk genieten van alle voordelen van het raadslidmaatschap.
De status.
Een vast inkomen als raadslid (voor zzp-ers en uitkeringstrekkers een zegen)
Ze kunnen vriendjes als medewerker inhuren (of familie, zoals nu bij de Ouderenpartij).
Er zijn tal van andere zaken waarvoor ze geld kunnen krijgen.
Zo kunnen ze bijvoorbeeld gratis op dienstreis/excursie/betaalde vakantie naar het
buitenland (Ik heb heel wat roddels gehoord over sex, drank, overspel en vechtpartijen,
daar kom ik misschien ooit nog eens op terug).
Ze worden op alle belangrijke gebeurtenissen uitgenodigd.
Ze mogen de koning en koningin een hand geven.
Ze kunnen gratis naar het theater.
Ze kunnen gratis naar Ajax (en wil dat nou niet?).
En dat terwijl er maar 13 of 14 raadsvergaderingen per jaar zijn.
Als je daar af en toe een beetje keet schopt en in de publiciteit komt is je kostje
eigenlijk al gekocht.
Eigenlijk is het dus een gouwe baan, gegarandeerd voor 4 jaar.
Heerlijk voor die jongens en meisjes (Oh, nee ik moet natuurlijk genderneutraal  mensen,
figuren, wezens of personen zeggen) van Denk, Forum voor Democratie en BIJ1.
Begrijpt U nu waarom ik ooit zelf meedeed?
Hieronder nog een keer de hitsingle voor mijn partij.
De R.O.B. (Radicale Oppositie Beweging)
Dit jaar kunt U helaas niet op me stemmen.
Het is maar dat U het weet.
.
https://youtu.be/cVjATHI_p8A

Het socialistische realisme op de First Art Fair

Monasch Fine Art since 1999 nodigt me uit voor de feestelijke opening van de First Art Fair in 

de Passenger Terminal Amsterdam op 17 januari aanstaande.

Die ouwe socialist van een Jacques Monasch heeft blijkbaar zijn oude handel weer opgepakt, 

nadat ie uit de PvdA was gestapt en met zijn eigen beweging, die Nieuwe Wegen heette als ik 

met goed herinner,  kansloos ten onder ging bij de laatste Tweede Kamer verkiezingen.

Dat was handel in socialistisch realistische kunst uit de voormalige Unie van Socialistische 

Sowjet Republieken, tegenwoordig weer gewoon Rusland geheten.

Propagandakunst, gemaakt ter eer en glorie van het socialisme in opbouw en grote leiders zoals Lenin en Stalin.

In 2013 bezocht ik een grote tentoonstelling met dergelijke schilderijen in het 

Drents museum met kunstwerken uit Russische musea en dat was bijzonder imponerend.

Monasch had toen ook al een handeltje in dergelijke kunst hier in Amsterdam en hield openingen met wodka en Russische hapjes.

Daar ben ik weleens geweest, maar ik ben een arme sloeber, die iedere cent moet omkeren,  dus ik zal nooit en te nimmer een kunstwerk kunnen  kopen.

Hier in Nederland hebben we ons eigen socialistisch realisme, de propaganda van de PvdA, 

Vara, SP, Groen Links en vooral de daarin opgegane Communistische Partij Nederland 

(CPN) en de uitingen van allerhande linkse splinterpartijen.

Daar zou ik graag eens een grote overzichtstentoonstelling van zien.

Het liefst in het Stedelijk in Amsterdam, maar dat zal wel op allerlei bezwaren stuiten en 

tot opgetrokken wenkbrauwen leiden bij de kongsi de het daar voor het zeggen heeft,  en daarom als het niet anders kan, dan moet het maar in Drente of Groningen, 

van oudsher socialistische gebieden, waar de werkende klasse ook zwaar onder het 

internationaal monopolie kapitaal en het militair industrieel complex heeft geleden, en 

waar de musea nog wel oog hebben voor de geschiedenis van de klassenstrijd.

Omdat ik zelf zelden nog buiten kom, want het leven is al moeilijk genoeg, zeker in de winter, 

zal ik de 17e verstek laten gaan bij de opening in de Passenger Terminal Amsterdam.

In gedachten zal ik een glas wodka heffen op de socialistisch realistische kunst, alle linkse 

partijen en linkse kunstenaars, en hopen van een revival van de stroming, die adembenemend 

mooie werken voorbracht, in ons kleine kikkerlandje.

Wie die uitnodiging wil hebben om gratis daar wodka te drinken moet zich maar even 

melden, en kan die uitnodiging komen afhalen.

Maar wel even beleefd ”Spasiba” zeggen.

De receptietijger

Amsterdam is een ideale habitat voor de receptietijger, een personage dat bij iedere partij 

of receptie opduikt, zonder dat duidelijk waardoor die aanwezigheid gerechtvaardigd is 

terwijl ze handen schudden, korte gesprekjes met willekeurige personen aanknopen, 

zich ondertussen overvloedig laven aan de gratis 

aangeboden drankjes en bitterballen of vegetarische happen.

De doorgewinterde receptietijger komt vlak na openingstijd binnen en 

verlaat de receptie alleen als er 

nog een andere receptie op dezelfde dag gepland staat, of als allerlaatste.

Zo heb ik een journalist van een kunstmagazine gekend die als je hem tegenkwam 

in de stad altijd een 

heel spoorboekje had van openingen van tentoonstellingen die hij de komende 

dagen ging bezoeken, 

compleet met aanvangstijden en verwachtingen omtrent de kwaliteit van de 

te verwachten drank en spijzen.

Op het eind van die avond werd hij vaak starnakelbezopen aangetroffen, 

klapwiekend van de drank, 

onsamenhangende en onverstaanbare klanken uitstotend.

De kwaliteit van zijn werk was desondanks onomstreden.

Voor de doorgewinterde receptietijger is de maand januari een feestmaand.

Het is namelijk da maand van de nieuwjaarsrecepties.

Iedere zichzelf respecterende organisatie, zet het nieuwe jaar in met een 

knallende bijeenkomst, 

met optimistische toespraken, muziek en veel drank en spijs.

Veel wordt dit keer verwacht van politieke partijen, er staan immers verkiezingen op stapel in maart, en er is weer een rits aan nieuwe partijen.

En tegenwoordig is het steeds makkelijker om je naar binnen te bluffen.

Je zegt gewoon dat je medewerker van een blog of website met een hip klinkende naam, 

of, nog heter, 

free lance journalist met diverse opdrachtgevers, waarna je gelijk gaat klagen 

over de tarieven voor 

free lancers, waarna je ongehinderd op de dranken spijzen kunt storten.

Het is alleen de kunst die informatie te verzamelen, maar dankzij het internet is dat 

tegenwoordig een koud kunstje.
Als ik niet zo lui was zou ik zelf zo'n rubriek beginnen,
dat zou wel eens een goudmijn kunnen blijken te zijn.

Maar ik doe  aan dat hele circus niet mee.

Mij zult U op geen enkele receptie aantreffen, ik blij thuis, in mijn zelfgekozen isolement, waar ik af en toe een berichtje zoals dit op het internet zet.

Ik wil U  langs deze onsympathieke en onpersoonlijke weg het beste toewensen.

Proost.

Op 2018. 

Ijsberen op Antarctica

IJBEREN OP ANTARCTICA

De ijsbeer is een bedreigde diersoort door het smelten van de Noordpool. Want ze kunnen daardoor moelijker zeehonden vangen.
Waarom vangen we niet een paar van de laatst overlevende ijsberen en verplaatsen ze naar Antarctica?
Kunnen ze lekker pinguins .eten.
Weer een probleem opgelost.

De beerput van de Buma/Stemra

Deze week kreeg ik de royalty’s voor het afgelopen jaar over mijn werk als muzikant,
tekstschrijver en componist uitgekeerd door de Buma/Stemra.
Ooit ben ik in een ver verleden lid geworden op advies van  Leo L. waarmee ik toen  samenwerkte en een iedere maand een nummer
produceerde voor een televisieprogramma dat ik toen maakte onder de titel “Big City”.
Eventjes  ben ik trots. Een geldelijke beloning voor al die prachtige muziek en geweldige teksten al die ik al jarenlang  maak.
Tot ik het schandalige bedrag zie waarmee ik afgescheept wordt.
6 euro en 45 cent dit jaar.
En ik herinner me dat Leo L. in die tijd lange en vruchteloze telefoongesprekken en correspondentie met de Buma/Stemra
voerde over onze royalties.
Waarin hij met een kluitje het riet in werd gestuurd.
Terwijl ik wel aanzienlijke bedragen per jaar moest afdragen voor het gebruik van andermans muziek in alle programma’s die ik
in de loop van tientallen jaren heb gemaakt aan die Buma/Stemra, waarbij nooit werd gevraagd om welke collega’s het ging.
Maar betalen moest ik.
Dit ruikt naar oplichting, corruptie, omkoping, verduistering en geld dat verdwijnt in grote zwarte gaten.
Daar zou een onderzoeksjournalist eens in moeten duiken.
Reken maar dat er een beerput opengaat.
Ik ben  te arm om een advocaat in te huren om een zaak tegen die gasten aan te spannen, en helaas heb ik geen vrienden
die voor de gezelligheid lid zijn van een motorclub en me kunnen helpen bij het voeren van een verhelderend gesprek, dus sta ik machteloos.
Met nostalgie kijk dan nog maar eens naar een van de videoclips van Leo L. en mezelf in Amsterdam Oost, kenners zullen het
bruggetje bij de Hortus Botanicus en de coffeeshop herkennen, en zwelg in zelfmedelijden https://youtu.be/BkOWHUPlLxA

Schaf al die stomme feestdagen af

Ik heb een enorme hekel aan december.

Die afschuwelijke decembermaand met zijn donkere en korte dagen en regenbuien, hagel, 
wind en kou.

En al die afschuwelijke van decadentie doordrenkte zogenaamde feestdagen, 
waarin veel te veel geld wordt uitgegeven aan kado’s die niemand nodig heeft, 
veel te veel ongezond voedsel wordt gegeten,
veel te veel alcohol wordt geconsumeerd en in veel te veel families ruzie wordt gemaakt.

Waarin veel te veel mensen  net doen of ze het allemaal leuk vinden, maar er eigenlijk 
een bloedhekel aan sinterklaas, zwarte piet, kerstdagen en oud en nieuw hebben.

En dan heb ik het nog niet eens over de stress die dat allemaal te weeg brengt.

Stress bij het organiseren van al die zinloze drukte en verspilde moeite.

Stress in de winkels, waar mensen elkaar onder de voet lopen en bijna op de vuist gaan op 
jacht naar de juist zinloze kado’s waar je niks aan hebt.

Stress om de juiste kleren aan te hebben.

Stress om de juiste boom te kopen.

Stress vanwege de juiste pepernoten, 
de juiste gevulde speculaas, 
de juiste kerststol, 
de juiste wijn, 
het juiste wild, 
de juiste oliebollen, 
de juiste appelbeinets, 
de juiste sterretjes,
het juiste knalvuurwerk, 
de juiste champagne.

Ik zal blij zijn als het allemaal voorbij is.

Tot die tijd ben en blijf ik onbereikbaar.

Deur op slot, luiken dicht, telefoon eruit, internet uitgeschakeld, en onder de dekens 
met een grote voorraad gewelddadige films en misdaadboeken.

En maar een hekel aan de mensheid hebben de hele tijd.

Heerlijk.

De mensen zijn dom.

De mensen zijn slecht.

De mensen zijn tot het kwade geneigd.

Afschaffen al die stomme feesten, en ook gelijk  pasen, pinksteren, hemelvaartsdag en 
bevrijdingsdag.

Weg met al die onzin.

Opzouten met al dat zinloos consumentisme.

Soberheid, dat is waar ik voor pleit.

Eenvoud is immers het kernmerk van het ware.

Dat zou wel zo lekker rustig zijn.

En goedkoop.

En minder katers en voedselvergiftiging.

En minder familieruzies.

Minder ongelukken.

Minder slachtoffers.

En dan is het gewoon iedere dag feest.

Myra de Rooy, Erica Terpstra en feministisch bergbeklimmen

Geregeld mag ik  komen voordragen op de radio in een programma over kunst en cultuur.

Bij dat programma schuiven altijd interessante gasten aan, die vaak van heinde en verre komen 

om hun verhaal te  vertellen.

Bijvoorbeeld Myra de Rooy, wereldreiziger, ontdekkingsreiziger avonturier en gelukszoeker, 

net terug  van een tocht met sleehonden naar de Noordkaap.

Al tientallen jaren maakt  ze extreme reizen.

Lid van de eerste en enige Nederlandse vrouwelijke Himalayaexpeditie in de jaren tachtig 

van de vorige eeuw.

Samen met 5 andere vrouwen hadden ze met gevaar voor eigen leven een hele hoge berg 

beklommen, de Chamlang, zonder mannelijke dragers en zonder zuurstofmasker en hadden ze 

15 minuten op de top verbleven.

Langer kan niet vanwege het zuurstoftekort.

Waarom mensen zichzelf dit aandoen blijft me een raadsel..

Maar stoer is het wel.

Heel stoer.

Over dit met doodsverachting uitgevoerde avontuur had ze nu een  boek  geschreven, 

geïllustreerd met indrukwekkende foto’s.

Verhaal van een onvervalste topprestatie,  feministisch bergbeklimmen, en een boegbeeld 

voor de vrouwenbeweging, en een toonbeeld voor de kracht van het zogenaamde zwakke 

geslacht, waarvoor geen berg te hoog is.

De moeder van Myra was ook een klimmer geweest, die tijdens haar zwangerschap 

nog een gevaarlijke expeditie had ondernomen, en dat was het moment dat Myra besmet was 

geraakt met het klimmersvirus.

Ze gaf me haar kaartje, en daaruit bleek dat ze  nog geen 100 meter bij mij vandaan woont.

Bijna buren zijn.

Nu kijk ik altijd naar dat adres als ik er langsfiets.

Ik zie daar nooit beweging, en zelfs in deze donkere tijden brandt er nooit licht.

Vast weer op avontuur, ver weg van die veilige buurt in ons mooie Amsterdam denk ik dan.

https://youtu.be/tSNoUXo_4LM

de vogelfluisteraar

Een zeldzame zonnige herfstdag.
In het Oosterpark rennen honden over het grasveld terwijl het water onder hun voeten alle kanten op spat.
Aan de zijkant van het grote grasveld zit een man in lotushouding op het grasveld dat door de regen en de gebrekkige afvoer is veranderd in een soort moeras.
Toch zit hij daar.
On verstoorbaar en onbewogen.
Hij is omringd door een grote schare zwarte vogels in ruste, in zen toestand .
Af en toe trippelt er een zwarte hond rustig en geduldig naar de man.
De vogels interesseren hem niet.
Terwijl een beetje hond er toch onbesuisd en woest blaffend op af zou moeten stormen.
Sommige van de vogels vliegen even op om daarna weer naast de man neer te strijken.
De meeste vogels blijven roerloos zitten.
De man eveneens.
Is hij een vogelfluisteraar?
Of is dit de enige droge plek voor mens en dier op dit grote grasveld om even rustig te zitten?

Mijn geheugen laat me soms in de steek

Mijn geheugen voor mannen is rampzalig. De meest mannen die ik ontmoet vergeet ik gelijk weer, wat niet altijd even handig is, maar het is een ongemak waar heel goed mee te leven is, en de meeste mannen begrijpen het ook heel goed als ik dat tegen ze zeg.

Laatst was het weer eens zover.

Bij een radioprogramma waar ik aan meewerk door middel van het voordragen van zure, haatdragende en naargeestige columns werd ik voorgesteld aan de schrijver Peter W.J. Brouwer met zijn boek “Het Siamees Moment”.

Een roman over overspel, driehoeksverhoudingen en de Belgische zanger J. Brel.

Als ik het zo opschrijf klinkt het als een scenario voor een typisch Franse film van Paul Verhoeven met Isabelle Huppert.

Peter W.J. Brouwer was ook nog dichter, pianist en theatermaker, zo werd mij duidelijk.

Een multitalent.

En een geboren positivo.

Ik maakte een interviewtje met hem. 

Kijk maar: https://youtu.be/fmscQlXBUnw

De volgende dag kreeg ik een mailtje.

“Ik zag dat we  al eens eerder contact hebben gemaakt, twee jaar geleden filmde jij Michael en mij met Brel.” 

En daar viel het kwartje.

Er ging een luikje in die luie hersens van mij open.

Twee jaar terug had hij samen met zijn kompaan Michael, bekend als de stem van het programma “Man bijt hond”, enkele nummers van eerder genoemde J. Brel ten gehore gebracht. Michael zong, Peter W.J. Brouwer begeleidde hem op de piano. 

Hij was onze ontmoeting toendertijd  ook vergeten.

Zou dat iets typisch mannelijks zijn?

Met vrouwen heb ik dat nou nooit.

Bij het afscheid van Ally Derks van het Idfa

1. Het was de ouwe oproerkraaier Jan Vrijman die me ooit voor het karretje spande van het IDFA. Of ik daar niet wat tv programmaatjes voor kon maken? Voor hun 3e editie. Want de nationale tv had geen interesse. Toen was het IDFA nog een klein filmfestivalletje in de Balie en de naastgelegen inmiddels gesloten bioscoop Alfa, georganiseerd door drie dames uit Utrecht.
   Die goeie ouwe tijden.
   De publieksprijs heette nog gewoon de wisselzaktrofee, en er was niemand te bekennen die met de Hilversumse omroepmaffia te maken had.
   Documentairemakers bleken in de meeste gevallen onderbetaalde goedwillende idealisten met een goed idee die keihard worden uitgebuit door producenten en televisiestations bij wie het alleen maar om de centjes en het marktaandeel gaat.
   Nu is het IDFA een megafestival waar door de hele stad vlaggen voor wapperen. De drie dames zijn nu door de wol geverfde cultuurbobo's. Structurele subsidie van de gemeente Amsterdam. Een paradepaardje voor die linkse VPRO. IDFA is een succes. Een paradepaardje. Ze zitten in een duur kantoorpand aan het Frederiksplein. Van harte gefeliciteerd.
   Documentairemakers zijn intussen nog steeds.in de meeste gevallen onderbetaalde goedwillende idealisten met een goed idee die keihard worden uitgebuit door producenten en televisiestations, maar dit terzijde.
   Ik koester warme herinneringen aa het IDFA.
   Jarenlang was het IDFA voor mij een weekje feesten en slempen.
   In een mix van alcohol en drugs en een paar goeie en een hoop slechte films. Doorzakken met journalisten, klagende filmmakers, gladde producenten, onbetrouwbare omroeptypes een mensen die er graag bij willen horen. En dan slingerend op de fiets terug naar de Amsterdam oost. Een wonder dat ik nooit een ongeluk heb gehad in al die jaren.
   Zelf ben ik jaren afgehaakt. Het is nu de wereld van de omroepbobo’s en mensen die zich zelf heel belangrijk vinden. Ik om er al jaren niet meer.
   Dit jaar neemt Directeur Ally Derks afscheid van het festival. Hier nog een kort filmpje met opnamen van Ally uit de jaren negentig van de vorige eeuw
2. 
   
3. https://youtu.be/Ubbvteh95YE

De Braboïsering van Amsterdam

Ik wil een belangwekkende culturele en gastronomische verandering die zich in de hoofdstad afspeelt aan de orde stellen die komt door  de massale trektocht van mensen uit andere gebieden naar Amsterdam.
Mensen die zich hier  metterwoon vestigen, hun brood trachten te verdienen en ook hun geheel eigen cultuur meenemen en die zonder enige vorm van schaamte uitdragen.
Een ontwikkeling die al decennia gaande is en door weinigen waargenomen wordt, door anderen met schouderophalen gadegeslagen en door de veroorzakers ervan als een stukje bevestiging van hun gewoontes en gebruiken wordt gezien.
Het gaat stapje voor stapje en sluipenderwijs.
Het is een geheel natuurlijke gang van zaken die zich op talloze vlakken afspeelt.
Ik doel hier uiteraard op de Braboïsering van Amsterdam.
Duizenden en nog een duizenden wonen er in Amsterdam en ze drukken een grote stempel op de stad.
Bijvoorbeeld op het culinaire vlak.
Een goed voorbeeld hiervan is mijn scharrelslager in de Transvaalbuurt.
Dat was een van oudsher Amsterdamse zaak, gerund door 2 broers.
Toen deze broers ermee ophielden werd de zaak overgenomen door een  man uit Brabant, die altijd bij Hoevelaken linksaf schijnt te slaan.
Het assortiment bleef  godszijdank goeddeels hetzelfde en er waren twee veranderingen.
Ten eerste verdween de uitbater altijd in februari naar Brabant om bij Hoevelaken linksaf te slaan.
De tweede opvallende verandering was de introductie van een Brabantse culinaire specialiteit, het zogenaamde worstenbroodjes, waarvan ik U kan meedelen dat ze heerlijk smaken en heel gezond schijnen te zijn.
Dat ik door die Brabo cultuur ben aangetast, gebraboïseerd zeg maar, blijkt uit het feit dat ik
nu een carnavalsnummer heb opgenomen met mijn collectief van dilettanten dat opereert onder de Robz Pianobar.
Over worstenbroodjes.
En dat nog wel 11 over 11 op de elfde van de elfde, een tijdstip dat met dat katholieke feest samen schijn te hangen.
Maar aan dat Carnaval  zelf ga ik zeker weten niet  meedoen.
No way.


https://youtu.be/Tlwmn3x2fm8

Joods Historisch Museum en Tropenmuseum slachtoffer van Uitkrant

Hoewel het  helemaal tegen mijn karakter ingaat wil ik hier toch even een potje klagen.
Meestal ben ik de vrolijkheid zelf en het zonnetje in huis.
Maar er zijn grenzen.
Ik heb een klacht over de Amsterdamse Uitkrant, het blad waarvan ik verwacht het me zal gidsen door het overstelpende cultuuraanbod van de stad.
Een serieuze klacht.
Een klacht die gaat over domheid, luiheid of welbewuste slechtheid.
De Amsterdamse uitkrant is de afgelopen jaren verworden tot een  reclameblad met melige rubrieken, columns vol onnozel gebabbel en tips voor zogenaamd hippe restaurants en trendy winkeltjes.
Wel handig, dan weet ik in ieder geval waar ik niet heen moet gaan.
Want alles wat hip, modern, trendy en echt van deze tijd is mijdt ik als de builenpest.
Dat is een stuk goedkoper.
Maar daar gaat het me niet om.
Dat zal me worst wezen.
Ze doen maar wat ze niet laten kunnen.
Er is iets veel ergers aan de hand met die uitkrant.
Ze verwaarlozen hun kerntaak, het geven van adequate informatie over culturele hoogtepunten in Amsterdam.
Daarin schieten ze schromelijk tekort.
In dit filmpje https://youtu.be/afa1p59srPk
geef ik twee voorbeelden van bijzonder belangrijke informatie over het Tropen- en Joods historisch museum in de
 Uitkrant van november 2017 ontbreekt.
Het is schandalig, het is ontluisterend, het is diep droevig
en het is maar dat U het weet.