De eerste enige echte Nescio tour, een vernieuwend concept en een goudmijn

De oude historische binnenstad van Amsterdam gaat ten onder aan  het toerisme, dat enorme overlast veroorzaakt.

De gemeente Amsterdam wil daarom dat de toeristen ook andere wijken gaan bezoeken, zodat die ook kunnen bezwijken onder stedentrippers, dagjesmensen en cruisetoeristen.

In dat kader kreeg ik een visioen, een gouden idee om de alsmaar aanzwellend mensenhordes uit het centrum te leiden .

Een Nesciotour door Amsterdam Oost, langs plekken die aan deze schrijver gelinkt kunnen worden.

Nescio, de beroemdste schrijver uit Amsterdam oost, beroemder dan die katholieke grappenmaker uit betondorp Gerard Reve en zijn geleerde broertje bij elkaar.

Op de fiets langs monumenten ter ere van Nescio, zijn woonhuizen, zijn scholen en eindigend bij zijn graf op de Nieuwe Oosterbegraafplaats. 

In gedachten zie ik hordes toeristen met gevaar voor eigen leven op de fiets achter me aanslingeren door Oost. 

Bij ongelukken kan  het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis, het OLVG oost, daar nog een aardige grijpstuiver aan verdienen. 

En voor wie zich afvraagt of al die toeristen Nescio wel kennen heb ik een geruststellende mededeling.

Dat is alleen maar een kwestie van marketing en promotie.

Grote posters, vermelding op relevante sites op het internet en te boeken bij tours & tickets.

Kat in het bakkie. 

Even die boekjes in het Engels, Spaans en Chinees vertalen, zodat ze dat als souvenir mee naar huis kunnen worden meegenomen.

Zo pikt de boekenbranhe ook een graantje mee.

Dat in het buitenland niemand iets van Nescio gelezen heeft is geen punt.

Zo kun je in Dublin een James Joyce tour doen, langs alle pubs waar deze praatjesmakende parvenu andere bezoekers het leven zuur placht te maken.

Die tours zijn mateloos populair, terwijl ik er van overtuigd ben dat geen van de bezoekers ooit een van die boeken van Joyce gelezen heeft.

En begrepen zeker niet.

Die boeken zijn namelijk totaal ontoegankelijk, onleesbaar en aan de inhoud is geen touw vast te knopen.

Die Joyce is een totaal overschatte prutser en het dode bewijs van wat een uitgekiende marketingcampagne voor elkaar kan krijgen.

Nescio daarentegen is nog steeds uiterst leesbaar en de verhalen over hem geven aanleiding voor een prachtige fietstocht langs allerhande punten in het rustieke en lommerrijke Amsterdam oost.

En dan zal blijken dat Amsterdam Oost veel mooier is dan dat grauwe Dublin met zijn deprimerende kroegen en sombere gebouwen.

Dublin waar het ook altijd regent.

De Nescio tour in Amsterdam Oost.

In mijn glazen bol voorzie ik een grote toekomst voor dit idee. 

Ik droom van gouden bergen.

Ik hoor de kassa al rinkelen.

Ter promotie heb ik alvast een filmpje van de tour gemaakt. https://youtu.be/PxLKptTEz5U

Paul Vugts over Afrekeningen.

Misdaadverslaggevers. Je hebt Peter R. de Vries, je hebt John vd Heuvel, je hebt Steve Brown, je hebt Bas Van Hout, en er zijn er vast nog meer. Allemaal alfa mannetjes, met een reusachtig ego, die bovenop hun eigen apenrots zitten..
Dat geldt niet voor mijn favoriete criminaliteitwatcher Paul Vugts.
Een bescheiden, hardwerkende man, die zich het liefst op een gammele stadsfiets verplaatst, de bescheidenheid zelve is en geen egomaniak zoals veel van zijn collega's.
Paul Vugts, die al 20 jaar het vuur uit zijn sloffen loopt  Het Parool, een krant in een continue strijd het hoofd boven water te houden in deze digitale tijden.
Ik heb en zwak voor Paul, maar dat heeft ook strikt persoonlijke reden, hij kocht ooit mijn cd "Muzikale hoogtepunten uit Robz Pianobar", een waar muzikaal meesterwerk al zeg ik het zelf, en een collectors item waar naar verluidt inmiddels enorme bedragen voor geboden worden.
Paul heeft sinds die tijd duizenden artikelen voor de krant geschreven en een zestal boeken.
Recent kwam zijn nieuwste boek uit "Afrekeningen". Over moord en doodslag in Mokum, allemaal waar gebeurd.
Tijd voor een interviewtje. https://youtu.be/Vhj6PYGFTeY

BAN DE BAKKEN

Zelf ben ik ooit, in een ver grijs en triest verleden ambtenaar geweest. 

Bij de fiscale inlichtingen en opsporingsdienst. U moet zich daar niet teveel van voorstellen. 

Ik was vooral goed in  papier verplaatsen, paperclips tellen, potloodkluiven, tafeltennissen en 

beheren van een kantoortuin met citroengeranium, komkommers en tomaten. 
En zoals ik waren   er velen die daar ongeïnspireerd hun tijd stuksloegen.
Ambtelijke dwalingen, domme beslissingen en foute plannen waren aan de orde van de dag.

Maar daarover zult U van mij niks horen want ik heb een geheimhoudingsplicht.

Sinds die tijd heb ik wel een fijngevoelige antenne voor stupide overheidsgedrag. 

En  zo trof ik laatst weer een voorbeeld bij mij om de hoek. 

Zo'n ideetje bedacht vanachter het bureau dat in de praktijk slecht louter ellende oplevert. 

Met dank aan de gemeente Amsterdam.
Goedbedoeld door iemand die vast iedere dag in de file staat vanuit Purmerend of Almere en \geen feeling heeft met Amsterdam wanneer hij gezeten achter het bureau zijn onzalig plannen \bedenkt.
Laat hij gaan papier verplaatsen, paperclips tellen, potloodkluiven, tafeltennissen en beheren van 

een kantoortuin met citroengeranium, komkommers en tomaten. 
En val ons arme burgers niet lastig met maatregelen die dom zijn, voor meer gevaar zorgen, de verkeersveiligheid bedreigen en het monumentale stadsgezicht aantasten.
Waar ik het over heb?

De onrust die is onstaan  door de plaatsing van een tweetal lelijke grote afvalcontainers 

\voor glas en papier bij het fietspad tussen laagte kadijk en entrepotdok

Hierdoor is een gevaarlijke verkeerssituatie ontstaan waarbij de zichtlijnen voor het verkeer 

worden geblokkeerd.

Door die bakken is het zicht van en  op Spelende kinderen,   scootmobielen en fietsers van alle kanten ernstig gehinderd, 

Het is wachten is het eerste slachtoffer.

Bewoners  leven in continue angst voor een fataal ongeval op deze plek.

Daarbij komt dat die bakken niet nodig zijn.

Er zijn  genoeg plekken waar men met glas en papier  kan dumpen.

Er trouwens dat hele scheiden van afval is sowieso zinloos.

Op de dagen waar vuil wordt opgehaald is er nu te weinig ruimte voor vuilniszakken van \

de omwonenden door die grote lelijke bakken.

En dan tasten die bakken ook nog het monumentale zicht op het prachtige entrepotdok aan.

Weer een voorbeeld van cultuurbarbarij van de gemeente Amsterdam.

Talloze protesten mochten tot op heden niet baten.

De hoop is nog steeds dat de gemeente tot inkeer komt en de bakken verwijdert voor 

het eerste ernstige ongeluk plaatsvind 

Er gaan al geluiden op om het heft in eigen handen te nemen, en een buurtactiecomité is in 

oprichting onder de naam “BAN DE BAKKEN".

Kijk U naar deze documentaire: https://youtu.be/7y75o9X2lMo 

Thierry Baudet, Theo, Pim en Zlata Brouwer

Thierry Baudet is de nieuwe ster aan het politieke firmament.

Afkomstig van dezelfde Haarlemse elite middelbare school als Job Cohen, Philippe Remarque en Sylvia Witteman en mateloos populair onder de jeugd.
Hij is kortom niet van de straat.
Veel zich links noemende mensen noemen hem gevaarlijk en houden hun hart vast.

In mijn glazen bol zie ik dat we nog veel van hem gaan horen en dat linkse mensen zich nog veel gaan opwinden over hem.

De eerste oproepen tot geweld tegen hem  zijn al gesignaleerd.
Moet ik toch weer even denken aan het Theo en Pim.

Volgend jaar gaat het Forum in de Amsterdamse gemeenteraad komen.

Ik liep toevallig een van leden van het forum, kandidaat voor de 2e kamer als cultuurspecialist tegen het lijf, bij een van mijn radio optredens. 
Violiste, vioollerares en onderneemster, de half Tjechische (vandaar die voornaam) Zlata

Brouwer.

https://youtu.be/wdS7N-qZMwY

Ik heb een fijne antenne voor stupide overheidsgedrag.

Zelf ben ik ooit, in een ver en triest verleden, ambtenaar geweest.
Bij de fiscale inlichtingen en opsporingsdienst.
Als assistent adjunct commies.
Oftewel loopjongen.
U moet zich daar niet teveel van voorstellen.
Ik was voornamelijk bezig met papier verplaatsen, paperclips tellen, potloodkluiven, tafeltennissen en beheren van een kantoortuin met citroengeranium, komkommers en tomaten.
En veel zinloos rondlopen.
En zoals ik waren   er velen die daar ongeïnspireerd hun tijd stuksloegen.
Ambtelijke dwalingen, domme beslissingen en foute plannen waren aan de orde van de dag.
Maar daarover zult U van mij niks horen want ik heb een geheimhoudingsplicht.
Sinds die tijd heb ik wel een fijngevoelige antenne voor stupide overheidsgedrag.
En  zo trof ik laatst weer een voorbeeld bij mij om de hoek.
Zo'n ideetje bedacht vanachter het bureau dat in de praktijk slecht louter ellende oplevert.
Met dank aan de gemeente Amsterdam.
Goedbedoeld door iemand die vast iedere dag in de file staat vanuit Purmerend of Almere en geen feeling heeft met Amsterdam wanneer hij gezeten achter het bureau zijn onzalig plannen bedenkt.
Laat hij gaan papier verplaatsen, paperclips tellen, potloodkluiven, tafeltennissen en beheren van een kantoortuin met citroengeranium, komkommers en tomaten.
En val ons arme burgers niet lastig met maatregelen die dom zijn, voor meer gevaar zorgen, de verkeersveiligheid bedreigen en het monumentale stadsgezicht aantasten.
Waar ik het over heb?
Kijk U naar deze documentaire: https://youtu.be/7y75o9X2lMo

Ik wordt culinair recensent. Ter nagedachtenis aan Johannes van Dam.

Gisteren had ik geen zin om te koken. Dan maar ergens gaan eten. Keus genoeg. 

In de directe omgeving zitten rond de twintig restaurants. 
Op wat voor gronden moet je beslissen welk etablissement je gaat bezoeken? 

Tips van vrienden en bekenden? Die zullen allemaal een verschillend advies uitbrengen. 

Mijn eigen ervaringen? Dan ga ik bij mijn vriendin eten.
De adviezen van culinaire journalisten dan? Daarvan zijn er tegenwoordig een heleboel. Een beetje teveel als je het mij vraagt. 

En die zijn allemaal onbetrouwbaar.

Iedere zichzelf respecterende periodiek heeft wel iemand die met veel graagte die functie 

vervult. 

En vervolgens op kosten van de baas of van de uitbater van de een of andere meestal hippe 

tent mag eten en drinken. 

En dan vaak ook nog geld toe krijgt om er een stukje over te schrijven. 

Heerlijk beroep. Een luizenbaan. 

Kat in 't bakkie.

En U begrijpt, aan die beoordelingen kun je niet veel waarde hechten. 

Johannes van Dam, de in 2013 overleden aartsvader van het genre, gastronomisch goeroe,  betweter en azijnpisser, vertelde me ooit dat zijn cijfers altijd te hoog waren. 

Dat moest. 

Anders kreeg hij ruzie met de advertentie afdeling, want die merkte dat als Johannes een 

5 of een 6 gaf het aantal annonces van restaurants in de krant flink daalde. 

Dus gaf hij alleen een zes als hij na het eten brakend boven de wc pot had gehangen en 

een 5 als ze zijn maag hadden moeten leegpompen.
Zelf heb ik de afgelopen tientallen jaren me uitgebreid laten fêteren in hotels, restaurants 

en op wijnproeverijen in binnen- en buitenland. 

En U begrijpt nooit een onvertogen woord erover gerept. 

Natuurlijk niet. Ik ga daar een beetje mijn eigen glazen ingooien. 

Ik ben gekke Henkie niet. 

Dus ook ik ben schuldig. Onderdeel van wijdverbreide corruptie en valse propaganda.

Ik ben een zondaar. Excuses. Vergeef me. Mea culpa, mea maxima culpa.

Maar nu is het mooi geweest. Ik wordt nu culinair recensent nieuwe stijl. 

Eerlijk. Recht voor zijn raap. Onomwonden. Zonder blad voor de mond. 

De waarheid en niets dan de waarheid. Ik ga alle beerputten voor u openen. 

En wantoestanden in de horecasector genadeloos aan de kaak stellen. 

Bedorven vlees, verlepte groente, zure wijn, slechte bediening, horkerige gastvrijheid,

exhorbitante prijzen, kleine porties. Allemaal gesneden koek voor wie wel eens uit eten gaat. 

Dat gaat een hele mooie nieuwe move in mijn hopeloze carriere zijn.
Ik heb laatst een proefilmpje gemaakt.  Een  serie Tips voor de Amsterdamse Horeca. 

Nu zoek ik alleen nog iemand die me gaat betalen om dit goede voornemen in de 

praktijk te brengen. 

Ik hoor graag van U.

Zeehondenvlees op het menu van hippe restaurants

Het was een zonnige dag, er waaide een flauw briesje, en ik maakte een boottochtje door de 

Waddenzee om zeehondjes te gaan spotten.

De schipper vertelde op gemoedelijke wetenswaardigheden over  zeehonden in de Waddenzee.
Leuke weetjes, ditjes en datjes en feiten en cijfers..

Geen wolkje aan de horizon, geen zorgen  dus  genieten maar.

De zeehonden  lagen vredig te slapen op een zandbank.
Het gaat goed met de zeehondjes, sprak de schipper en kwam met  die de zwartkijker en sombermans in mij wakker kusten op deze mooie zomerdag.
Verontrustende gegevens.
Misschien gaat het wel te goed met die zeehondjes en keert die heuglijke ontwikkeling zich tegen ze.
Want na zonneschijn komt altijd regen .
Na het zoet komt het zuur.
Zeven vette jaren, zeven magere jaren.
Enzovoort.

Er vormden zich in mijn gedachten een zwart scenario voor deze alom geliefde diertjes, een donker visioen, een helse openbaring, een danteske fantasie waarin 

zeehonden ogen worden afgeschilderd als gevreesde jagers en agressieve roofdieren waarvan er teveel zijn.,  meer dan 13.000 in de Waddenzee alleen al.

De Waddenzee is overbevolkt 

Per zeehond eten ze dagelijks 7 kilo vis

Een bedreiging voor de visstand en  de visserij.

Omdat de Waddenzee te klein is voor al die schadelijke zeehonden zwermen ze uit
over heel Nederland.

Er zijn al zeehonden gesignaleerd in de het IJ bij Amsterdam en op de Maasvlakte in 
Rotterdam.

Hoe lang zal het duren voor er een zeehond door de ringvaart zwemt of door het 
Amsterdam rijnkanaal met ernstige hinder voor de scheepvaart tot gevolg.
En vallen ze kinderen aan die zwemmen bij Blijburg.

 Het moment dat men begint met  het afschieten van zeehonden  komt 
dan snel dichterbij, 
Als een stukje noodzakelijk natuurbeheer vergelijkbaar met het afschieten van damherten 

in de Amsterdamse waterleidingduinen.

Bijkomend voordeel is dat zeehondenvlees dan weer op het menu  komt van hippe restaurants.

Het word al gegeten in bijvoorbeeld in Canada en Zweden en Groenland.

Zeehondenvlees schijnt een heel aparte smaakervaring op te leveren, een  palet aan 

smaaksensaties dat de fijnproevers niet aan zich voorbij zullen willen laten gaan.

Het is een win-win situatie.

De zeehonden krijgen  de ruimte en worden verlost van overbevolking.

De vissers kunnen weer hun brood verdienen

De scheepvaart is verlost van ernstige hinder  en de restaurants hebben weer iets nieuws  
en hips om op de kaart te zetten.

GEEF DE POËZIE TERUG AAN HET VOLK!!!!!!

POËZIE IS POPULAIR.
Poëzie leeft onder het volk.
Nergens zijn zo veel dichters als in Amsterdam.
Nergens worden meer gedichten geschreven.
Nergens zijn er meer poëzieavonden, poëziefestivals en poëzieworkshops.
Op de Dappermarkt hangt aan de gevel een regel van J.C. Bloem in 7 talen aan de muur.
DOMWEG GELUKKIG IN DE DAPPERSTRAAT
Amsterdam heeft een stadsdichter, K. Schippers.
En Nieuw West heeft een stadsdeeldichter, Otto-Sven Tromp, hier een filmpje met hem
https://youtu.be/67yCiDovrAkhttps://youtu.be/67yCiDovrAk
Maar de POËZIE IN NIET DEMOCRATISCH georganiseerd.
Via  achterkamertjespolitiek worden die dichters benoemd door een  kongsi van schimmige figuren met allemaal hun eigen belangen, waarbij OMKOPING, CHANTAGE EN SEKSUELE ATTENTIES moeilijk  uit te sluiten zijn.
Daarom mijn pleidooi:
GEEF DE POËZIE TERUG AAN HET VOLK!!!!!
Organiseer massamanifestaties waarin dichters kunnen voordragen uit eigen werk en laat het volk dan hun Stadsdichter of Stadsdeeldichter kiezen.
In alle openheid.
Met voorrondes en een grote finale op een groot podium, onder de dichtregels van J.C. Bloem.
Huldig de winnaar van dit stukje volksdemocratie in de cultuur met prijzen en lauwerkransen en laat drank en spijzen rijkelijk vloeien.
En allen zullen gelukkig zijn.

Hoe Willem wereldberoemd werd

Mokum, ook wel Amsterdam genoemd, is het middelpunt van het universum en heeft met zijn 

vrije geest en ondernemingszin al eeuwen invloed over de hele globe.

Denk aan de VOC, Johan Cruijff,  Rembrandt, Erasmus en Spinoza, om maar even wat 

willekeurige voorbeelden te noemen.

Zonder Amsterdam  zou de wereld er nu heel anders hebben uitgezien

Als je deze fantastische stad verlaat kom je overal tekens tegen die verwijzen naar  

de hoofdrol van Amsterdam.

Neem nu de doorslaggevende rol die Amsterdammers hebben gespeeld in de ontdekking 

en het in kaart brengen van de ganse aarde. 

Die geschiedenis van Amsterdam wordt bijvoorbeeld tot leven gebracht in ons 

scheepvaartmuseum. 

Het scheepvaartmuseum dat zich langzaam aan het herstellen van een jarenlang en 

dure verbouwing, waarbij het meer op een feesten en partijen complex annex 

kinderspeelplaats leek dan een serieus museum.

Ik moest aan dit museum denken toen ik laatst buiten mij geliefde Amsterdam verbleef 

op het rustieke eiland Terschelling.

Daar kwam ik een beeld tegen van Willem Barentz, de ontdekkingsreiziger en cartograaf.

Hij bleek er geboren.

Maar dankzij Amsterdam verwierf hij eeuwige roem.

Aan het eind van de zestiende eeuw hoopte men op een route naar de Oost via het noorden 

en het was Willem Barentsz die de lastige taak had gekregen deze route te ontdekken. 

In opdracht van de kaartenmaker Plancius, een gewiekste zakenman uit Amsterdam vertrok hij driemaal richting noordpoolcirkel om een noordoostpassage 

naar China en India te vinden. 

Tijdens de derde poging, in 1596, kwam Barentsz met zijn bemanning bij Nova Zembla 

vast te zitten in het ijs en waren ze genoodzaakt de winter door te brengen in ijselijke koude.

 De ontberingen waren onbeschijfelijk.

Van drijfhout werd een onderkomen getimmerd: 'Het Behouden Huys'. 

Ze hielden zichzelf in leven met het eten van poolvossen en zeehonden en werden meerdere malen bedreigd door hongerige ijsberen.

De reis had een noodlottig einde: Willem Barentsz overleefde de terugweg naar Holland niet. 

Deze horrorstory speelde door mijn hoofd toen ik een beeld van Willem Barentz op Terschelling aanschouwde en wat bleek toen ik eenmaal aan wal terugkeerde?

In de havenplaats Harlingen doen ze ook al Amsterdam  na. 

Hoe? Door het nabouwen van het originele schip Van Willem Barentz.

Dat wordt net zoiets als het schip dat bij het Scheepvaartmuseum ligt

Een paar jaartjes later en minder mooi en een stuk goedkoper. Hieruit blijkt nogmaals de  altijd inspirerende invloed van Amsterdam op de rest 

van de mensheid, tot  in Harlingen aan toe.

Dat ziet U in dit filmpje. https://youtu.be/jSuXqnSv97E

Een dag niet geklaagd is een dag niet geleefd.

We leven in het tijdperk van vrouw Holle. In hoog tempo razen de maatschappelijke veranderingen over ons heen. De mensen worden steeds nerveuzer. Steeds meer opgejaagd. De hele dag lang kijken ze zenuwachtig op hun telefoon in de angst een heel belangrijk bericht te missen. Rennen van afspraak naar afspraak. Leggen zichzelf hysterische en nauwelijks bereikbare doelen op. Laten zich gek maken in de rat race.
Dat merk je overal.
Ik hoef daar gelukkig niet meer aan mee te doen.
Ik ben een oude man, vermoeid en des dagen zat.
Maar ik zal mijn stem blijven verheffen tegen de waanzin van de huidige tijd en het feit dat wij allen slaven zijn van de technologie.
Daar weiger ik me bij neer te leggen.
Ik durf nog steeds de straat op zonder telefoon. Sterker nog, ik heb niet eens zo'n verslavende smartphone. Met mijn mobieltje uit de vorig eeuw kan ik alleen gebeld worden. Sms-en kan er niet eens mee. Meestal ligt het apparaat eenzaam te verstoffen op onvindbare plaatsen. Ik wordt daar heel rustig van.
Ik  mag graag een potje klagen over de moderne tijd  met zijn stress en neuroses.
Het is ook niet moeilijk om een onderwerp te vinden om azijn over te pissen. Neem bijvoorbeeld de situatie in de horeca. Ik blijf er op terugkomen, totdat er iets ten goede veranderd. Ik blijf als Don Quichotte te strijde trekken tegen de doorgeslagen op winstgerichte cultuur die deze bedrijfstak in een wurgende greep heeft.
U mag me een ouwe zeur noemen en dat ben ik ook, maar ik kan het klagen niet laten.
Immers, een dag niet geklaagd is een dag niet geleefd.
Daarom even mijn ergernis in dit filmpje. https://youtu.be/Odlbr6edqKg

tip voor bakfietsmama's

De bakfietsmama  is het prototype van de hedendaagse moderne vrouw.
Met gespierde kuiten en een trotse blik stort ze zich onvervaard in het verkeer.
Iedereen aan de kant, want bakfietsmama komt eraan.
Kijk eens hoe stoer.
De Amsterdamse Watergraafsmeer is een geliefde habitat voor deze exotische en niet onaantrekkelijke diersoort.
Als ze kinderen hebben afgeleverd ter bestemde plaatse zit bakfietsmama graag met haar soortgenoten bijeen om onder genot van een ristretto met een broodje gezond of een
portie superfood eindeloos op luide toon over hun kroost te kwebbelen.
Onontkoombaar.
Wat ik ze dan hoor uitkramen komt eigenlijk maar op een ding neer.
Hun kind is heel bijzonder en hoogbegaafd.
Trouwens de andere kinderen van de school, creche of peuterspeelzaal zijn allemaal zo slim en uitzonderlijk dat het niet anders kan of de Watergraafsmeer is een ideale broedplaats
voor hoogbegaafdheid.
Misschien komt het omdat er zoveel straten naar exacte wetenschappers zijn vernoemd?
Wie zal het zeggen?
In ieder geval geloven de bakfietsmama's er heilig in.
Voor al die bakfietsmama's met hun aan hoogbegaafde kinderen is er nu een boekje.
Want denk nou niet dat het meevalt om hoogbegaafd te zijn.
Deskundigen denken zelfs dat hoogbegaafdheid een probleem is.
Daarom moeten die bakfietsmama's maar eens naar dit filmpje kijken
https://youtu.be/IyEXWtjtKRU

Heerlijk dat die kabinets formatie zo lang duurt

Heerlijk, dat voorlopig geen regering is , en dus ook voorlopig geen domme 

beslissingen worden genomen om idiote geldverslindende projecten te beginnen of 

verder bikkelhard en onmenselijk te bezuinigen op arme sloebers zoals ik.

Is het beste wat het land kan overkomen.

De formatie duurt lang nu al langer dan 100 dagen.

En ik hoop dat ze daar in Den Haag nog een tijdje door slabakken met moeilijke 

gesprekken krijgen, 

De hoge heren van de  Haagse politiek (waar zijn trouwens de dames?) zijn op weg 

naar het breken van het Nederlands record formeren. 

Dat ligt nu op 209 dagen. 

We zijn op de helft en we mogen hopen dat het zo door blijft modderen. 

Dan wordt het breken van dat record appeltje eitje.

Nu even doorbijten boys. Het record ligt voor het grijpen. En daarmee onsterfelijke roem en een plaats in de geschiedenisboeken. En dart willen jullie toch allemaal?

Het land, en de geknechte en geteisterde bevolking zal jullie dankbaar zijn.

Want geen beleid is goed beleid.

Anders krijgen we weer flaters zoals de Fyra, de Hogesnelheidstrein, de reorganisatie 

van de politie, de chaos bij de belastingdienst, de anti zzp-ers wet en talloze andere dossiers. 

Niks doen is de verreweg beste beleidsoptie.

Hou vol, formeer zo lang mogelijk door, in het belang van ons allemaal.

Misschien kunnen jullie zelfs een aanval doen op het wereldrecord van de Belgen, 

die ooit 541 dagen over een formatie deden.

Het was de meest welvarende en gelukkige periode bij onze zuiderburen, 

waarbij vrede voorspoed en vooruitgang alom waren.

Jammer genoeg komt er  ooit, dat het nog lang moge duren, en hopelijk na een 

nieuw wereldrecord, een nieuw kabinet, ingesnoerd tussen vage compromissen en 

oekazes van de Europese Unie en van de Navo.

Er worden  ministers en staatssecretarissen benoemd onder leiding van Mark de 

onvermijdelijke, Mark de ultieme gladjakker, die ouwe wijn in nieuwe zakken gaan 

verkopen, en slaafs achter Angela Merkel en de bureaucraten uit Brussel aan lopen 

met gladde praatjes om hun afbraakpolitiek te verkopen.

Allerlei belastingen en accijnzen gaan omhoog. 

Er wordt verder gesneden in onze welvaartsstaat, ten koste van zieken en ouden van dagen.

Meer geld naar veiligheid en het Ministerie van Oorlog.

Arme sloebers zoals ik zijn het kind van de rekening en komen verder in de knel, 

want er waait heden ten dage een keiharde rechtse wind.

Ik bereid me op het ergste voor.

Ik moet daarom dezer dagen vaak aan Calimero denken:

“Zij zijn groot en ik ben klein en het is niet eerlijk”

derk bolt, eigen schuld, dikke bult

Bij de ontvoering van Derk Bolt & co denk ik: Eigen schuld, dikke bult,
ga er dan ook niet heen.
Denk ik ook als er weer eens een oorlogsverslaggever wordt neer geschoten.
Maar ja, die adrenalinekick, die roes van gevaarlijk leven, balanceren op de rand,
die is verslavend.
Ikzelf neem geen enkel risico, ga niet naar Zuid Oost, de Diamantbuurt, de Banne, Slotervaart/Overtoomse Veld of een van die andere door geweld en criminaliteit
geteisterde wijken in mijn woonplaats Amsterdam.
Zoals Frits van Turenhout al placht te zeggen: De thuisblijvers hadden gelijk.