De receptietijger

Amsterdam is een ideale habitat voor de receptietijger, een personage dat bij iedere partij 

of receptie opduikt, zonder dat duidelijk waardoor die aanwezigheid gerechtvaardigd is 

terwijl ze handen schudden, korte gesprekjes met willekeurige personen aanknopen, 

zich ondertussen overvloedig laven aan de gratis 

aangeboden drankjes en bitterballen of vegetarische happen.

De doorgewinterde receptietijger komt vlak na openingstijd binnen en 

verlaat de receptie alleen als er 

nog een andere receptie op dezelfde dag gepland staat, of als allerlaatste.

Zo heb ik een journalist van een kunstmagazine gekend die als je hem tegenkwam 

in de stad altijd een 

heel spoorboekje had van openingen van tentoonstellingen die hij de komende 

dagen ging bezoeken, 

compleet met aanvangstijden en verwachtingen omtrent de kwaliteit van de 

te verwachten drank en spijzen.

Op het eind van die avond werd hij vaak starnakelbezopen aangetroffen, 

klapwiekend van de drank, 

onsamenhangende en onverstaanbare klanken uitstotend.

De kwaliteit van zijn werk was desondanks onomstreden.

Voor de doorgewinterde receptietijger is de maand januari een feestmaand.

Het is namelijk da maand van de nieuwjaarsrecepties.

Iedere zichzelf respecterende organisatie, zet het nieuwe jaar in met een 

knallende bijeenkomst, 

met optimistische toespraken, muziek en veel drank en spijs.

Veel wordt dit keer verwacht van politieke partijen, er staan immers verkiezingen op stapel in maart, en er is weer een rits aan nieuwe partijen.

En tegenwoordig is het steeds makkelijker om je naar binnen te bluffen.

Je zegt gewoon dat je medewerker van een blog of website met een hip klinkende naam, 

of, nog heter, 

free lance journalist met diverse opdrachtgevers, waarna je gelijk gaat klagen 

over de tarieven voor 

free lancers, waarna je ongehinderd op de dranken spijzen kunt storten.

Het is alleen de kunst die informatie te verzamelen, maar dankzij het internet is dat 

tegenwoordig een koud kunstje.
Als ik niet zo lui was zou ik zelf zo'n rubriek beginnen,
dat zou wel eens een goudmijn kunnen blijken te zijn.

Maar ik doe  aan dat hele circus niet mee.

Mij zult U op geen enkele receptie aantreffen, ik blij thuis, in mijn zelfgekozen isolement, waar ik af en toe een berichtje zoals dit op het internet zet.

Ik wil U  langs deze onsympathieke en onpersoonlijke weg het beste toewensen.

Proost.

Op 2018. 

Ijsberen op Antarctica

IJBEREN OP ANTARCTICA

De ijsbeer is een bedreigde diersoort door het smelten van de Noordpool. Want ze kunnen daardoor moelijker zeehonden vangen.
Waarom vangen we niet een paar van de laatst overlevende ijsberen en verplaatsen ze naar Antarctica?
Kunnen ze lekker pinguins .eten.
Weer een probleem opgelost.

De beerput van de Buma/Stemra

Deze week kreeg ik de royalty’s voor het afgelopen jaar over mijn werk als muzikant,
tekstschrijver en componist uitgekeerd door de Buma/Stemra.
Ooit ben ik in een ver verleden lid geworden op advies van  Leo L. waarmee ik toen  samenwerkte en een iedere maand een nummer
produceerde voor een televisieprogramma dat ik toen maakte onder de titel “Big City”.
Eventjes  ben ik trots. Een geldelijke beloning voor al die prachtige muziek en geweldige teksten al die ik al jarenlang  maak.
Tot ik het schandalige bedrag zie waarmee ik afgescheept wordt.
6 euro en 45 cent dit jaar.
En ik herinner me dat Leo L. in die tijd lange en vruchteloze telefoongesprekken en correspondentie met de Buma/Stemra
voerde over onze royalties.
Waarin hij met een kluitje het riet in werd gestuurd.
Terwijl ik wel aanzienlijke bedragen per jaar moest afdragen voor het gebruik van andermans muziek in alle programma’s die ik
in de loop van tientallen jaren heb gemaakt aan die Buma/Stemra, waarbij nooit werd gevraagd om welke collega’s het ging.
Maar betalen moest ik.
Dit ruikt naar oplichting, corruptie, omkoping, verduistering en geld dat verdwijnt in grote zwarte gaten.
Daar zou een onderzoeksjournalist eens in moeten duiken.
Reken maar dat er een beerput opengaat.
Ik ben  te arm om een advocaat in te huren om een zaak tegen die gasten aan te spannen, en helaas heb ik geen vrienden
die voor de gezelligheid lid zijn van een motorclub en me kunnen helpen bij het voeren van een verhelderend gesprek, dus sta ik machteloos.
Met nostalgie kijk dan nog maar eens naar een van de videoclips van Leo L. en mezelf in Amsterdam Oost, kenners zullen het
bruggetje bij de Hortus Botanicus en de coffeeshop herkennen, en zwelg in zelfmedelijden https://youtu.be/BkOWHUPlLxA

Schaf al die stomme feestdagen af

Ik heb een enorme hekel aan december.

Die afschuwelijke decembermaand met zijn donkere en korte dagen en regenbuien, hagel, 
wind en kou.

En al die afschuwelijke van decadentie doordrenkte zogenaamde feestdagen, 
waarin veel te veel geld wordt uitgegeven aan kado’s die niemand nodig heeft, 
veel te veel ongezond voedsel wordt gegeten,
veel te veel alcohol wordt geconsumeerd en in veel te veel families ruzie wordt gemaakt.

Waarin veel te veel mensen  net doen of ze het allemaal leuk vinden, maar er eigenlijk 
een bloedhekel aan sinterklaas, zwarte piet, kerstdagen en oud en nieuw hebben.

En dan heb ik het nog niet eens over de stress die dat allemaal te weeg brengt.

Stress bij het organiseren van al die zinloze drukte en verspilde moeite.

Stress in de winkels, waar mensen elkaar onder de voet lopen en bijna op de vuist gaan op 
jacht naar de juist zinloze kado’s waar je niks aan hebt.

Stress om de juiste kleren aan te hebben.

Stress om de juiste boom te kopen.

Stress vanwege de juiste pepernoten, 
de juiste gevulde speculaas, 
de juiste kerststol, 
de juiste wijn, 
het juiste wild, 
de juiste oliebollen, 
de juiste appelbeinets, 
de juiste sterretjes,
het juiste knalvuurwerk, 
de juiste champagne.

Ik zal blij zijn als het allemaal voorbij is.

Tot die tijd ben en blijf ik onbereikbaar.

Deur op slot, luiken dicht, telefoon eruit, internet uitgeschakeld, en onder de dekens 
met een grote voorraad gewelddadige films en misdaadboeken.

En maar een hekel aan de mensheid hebben de hele tijd.

Heerlijk.

De mensen zijn dom.

De mensen zijn slecht.

De mensen zijn tot het kwade geneigd.

Afschaffen al die stomme feesten, en ook gelijk  pasen, pinksteren, hemelvaartsdag en 
bevrijdingsdag.

Weg met al die onzin.

Opzouten met al dat zinloos consumentisme.

Soberheid, dat is waar ik voor pleit.

Eenvoud is immers het kernmerk van het ware.

Dat zou wel zo lekker rustig zijn.

En goedkoop.

En minder katers en voedselvergiftiging.

En minder familieruzies.

Minder ongelukken.

Minder slachtoffers.

En dan is het gewoon iedere dag feest.

Myra de Rooy, Erica Terpstra en feministisch bergbeklimmen

Geregeld mag ik  komen voordragen op de radio in een programma over kunst en cultuur.

Bij dat programma schuiven altijd interessante gasten aan, die vaak van heinde en verre komen 

om hun verhaal te  vertellen.

Bijvoorbeeld Myra de Rooy, wereldreiziger, ontdekkingsreiziger avonturier en gelukszoeker, 

net terug  van een tocht met sleehonden naar de Noordkaap.

Al tientallen jaren maakt  ze extreme reizen.

Lid van de eerste en enige Nederlandse vrouwelijke Himalayaexpeditie in de jaren tachtig 

van de vorige eeuw.

Samen met 5 andere vrouwen hadden ze met gevaar voor eigen leven een hele hoge berg 

beklommen, de Chamlang, zonder mannelijke dragers en zonder zuurstofmasker en hadden ze 

15 minuten op de top verbleven.

Langer kan niet vanwege het zuurstoftekort.

Waarom mensen zichzelf dit aandoen blijft me een raadsel..

Maar stoer is het wel.

Heel stoer.

Over dit met doodsverachting uitgevoerde avontuur had ze nu een  boek  geschreven, 

geïllustreerd met indrukwekkende foto’s.

Verhaal van een onvervalste topprestatie,  feministisch bergbeklimmen, en een boegbeeld 

voor de vrouwenbeweging, en een toonbeeld voor de kracht van het zogenaamde zwakke 

geslacht, waarvoor geen berg te hoog is.

De moeder van Myra was ook een klimmer geweest, die tijdens haar zwangerschap 

nog een gevaarlijke expeditie had ondernomen, en dat was het moment dat Myra besmet was 

geraakt met het klimmersvirus.

Ze gaf me haar kaartje, en daaruit bleek dat ze  nog geen 100 meter bij mij vandaan woont.

Bijna buren zijn.

Nu kijk ik altijd naar dat adres als ik er langsfiets.

Ik zie daar nooit beweging, en zelfs in deze donkere tijden brandt er nooit licht.

Vast weer op avontuur, ver weg van die veilige buurt in ons mooie Amsterdam denk ik dan.

https://youtu.be/tSNoUXo_4LM

de vogelfluisteraar

Een zeldzame zonnige herfstdag.
In het Oosterpark rennen honden over het grasveld terwijl het water onder hun voeten alle kanten op spat.
Aan de zijkant van het grote grasveld zit een man in lotushouding op het grasveld dat door de regen en de gebrekkige afvoer is veranderd in een soort moeras.
Toch zit hij daar.
On verstoorbaar en onbewogen.
Hij is omringd door een grote schare zwarte vogels in ruste, in zen toestand .
Af en toe trippelt er een zwarte hond rustig en geduldig naar de man.
De vogels interesseren hem niet.
Terwijl een beetje hond er toch onbesuisd en woest blaffend op af zou moeten stormen.
Sommige van de vogels vliegen even op om daarna weer naast de man neer te strijken.
De meeste vogels blijven roerloos zitten.
De man eveneens.
Is hij een vogelfluisteraar?
Of is dit de enige droge plek voor mens en dier op dit grote grasveld om even rustig te zitten?

Mijn geheugen laat me soms in de steek

Mijn geheugen voor mannen is rampzalig. De meest mannen die ik ontmoet vergeet ik gelijk weer, wat niet altijd even handig is, maar het is een ongemak waar heel goed mee te leven is, en de meeste mannen begrijpen het ook heel goed als ik dat tegen ze zeg.

Laatst was het weer eens zover.

Bij een radioprogramma waar ik aan meewerk door middel van het voordragen van zure, haatdragende en naargeestige columns werd ik voorgesteld aan de schrijver Peter W.J. Brouwer met zijn boek “Het Siamees Moment”.

Een roman over overspel, driehoeksverhoudingen en de Belgische zanger J. Brel.

Als ik het zo opschrijf klinkt het als een scenario voor een typisch Franse film van Paul Verhoeven met Isabelle Huppert.

Peter W.J. Brouwer was ook nog dichter, pianist en theatermaker, zo werd mij duidelijk.

Een multitalent.

En een geboren positivo.

Ik maakte een interviewtje met hem. 

Kijk maar: https://youtu.be/fmscQlXBUnw

De volgende dag kreeg ik een mailtje.

“Ik zag dat we  al eens eerder contact hebben gemaakt, twee jaar geleden filmde jij Michael en mij met Brel.” 

En daar viel het kwartje.

Er ging een luikje in die luie hersens van mij open.

Twee jaar terug had hij samen met zijn kompaan Michael, bekend als de stem van het programma “Man bijt hond”, enkele nummers van eerder genoemde J. Brel ten gehore gebracht. Michael zong, Peter W.J. Brouwer begeleidde hem op de piano. 

Hij was onze ontmoeting toendertijd  ook vergeten.

Zou dat iets typisch mannelijks zijn?

Met vrouwen heb ik dat nou nooit.

Bij het afscheid van Ally Derks van het Idfa

1. Het was de ouwe oproerkraaier Jan Vrijman die me ooit voor het karretje spande van het IDFA. Of ik daar niet wat tv programmaatjes voor kon maken? Voor hun 3e editie. Want de nationale tv had geen interesse. Toen was het IDFA nog een klein filmfestivalletje in de Balie en de naastgelegen inmiddels gesloten bioscoop Alfa, georganiseerd door drie dames uit Utrecht.
   Die goeie ouwe tijden.
   De publieksprijs heette nog gewoon de wisselzaktrofee, en er was niemand te bekennen die met de Hilversumse omroepmaffia te maken had.
   Documentairemakers bleken in de meeste gevallen onderbetaalde goedwillende idealisten met een goed idee die keihard worden uitgebuit door producenten en televisiestations bij wie het alleen maar om de centjes en het marktaandeel gaat.
   Nu is het IDFA een megafestival waar door de hele stad vlaggen voor wapperen. De drie dames zijn nu door de wol geverfde cultuurbobo's. Structurele subsidie van de gemeente Amsterdam. Een paradepaardje voor die linkse VPRO. IDFA is een succes. Een paradepaardje. Ze zitten in een duur kantoorpand aan het Frederiksplein. Van harte gefeliciteerd.
   Documentairemakers zijn intussen nog steeds.in de meeste gevallen onderbetaalde goedwillende idealisten met een goed idee die keihard worden uitgebuit door producenten en televisiestations, maar dit terzijde.
   Ik koester warme herinneringen aa het IDFA.
   Jarenlang was het IDFA voor mij een weekje feesten en slempen.
   In een mix van alcohol en drugs en een paar goeie en een hoop slechte films. Doorzakken met journalisten, klagende filmmakers, gladde producenten, onbetrouwbare omroeptypes een mensen die er graag bij willen horen. En dan slingerend op de fiets terug naar de Amsterdam oost. Een wonder dat ik nooit een ongeluk heb gehad in al die jaren.
   Zelf ben ik jaren afgehaakt. Het is nu de wereld van de omroepbobo’s en mensen die zich zelf heel belangrijk vinden. Ik om er al jaren niet meer.
   Dit jaar neemt Directeur Ally Derks afscheid van het festival. Hier nog een kort filmpje met opnamen van Ally uit de jaren negentig van de vorige eeuw
2. 
   
3. https://youtu.be/Ubbvteh95YE

De Braboïsering van Amsterdam

Ik wil een belangwekkende culturele en gastronomische verandering die zich in de hoofdstad afspeelt aan de orde stellen die komt door  de massale trektocht van mensen uit andere gebieden naar Amsterdam.
Mensen die zich hier  metterwoon vestigen, hun brood trachten te verdienen en ook hun geheel eigen cultuur meenemen en die zonder enige vorm van schaamte uitdragen.
Een ontwikkeling die al decennia gaande is en door weinigen waargenomen wordt, door anderen met schouderophalen gadegeslagen en door de veroorzakers ervan als een stukje bevestiging van hun gewoontes en gebruiken wordt gezien.
Het gaat stapje voor stapje en sluipenderwijs.
Het is een geheel natuurlijke gang van zaken die zich op talloze vlakken afspeelt.
Ik doel hier uiteraard op de Braboïsering van Amsterdam.
Duizenden en nog een duizenden wonen er in Amsterdam en ze drukken een grote stempel op de stad.
Bijvoorbeeld op het culinaire vlak.
Een goed voorbeeld hiervan is mijn scharrelslager in de Transvaalbuurt.
Dat was een van oudsher Amsterdamse zaak, gerund door 2 broers.
Toen deze broers ermee ophielden werd de zaak overgenomen door een  man uit Brabant, die altijd bij Hoevelaken linksaf schijnt te slaan.
Het assortiment bleef  godszijdank goeddeels hetzelfde en er waren twee veranderingen.
Ten eerste verdween de uitbater altijd in februari naar Brabant om bij Hoevelaken linksaf te slaan.
De tweede opvallende verandering was de introductie van een Brabantse culinaire specialiteit, het zogenaamde worstenbroodjes, waarvan ik U kan meedelen dat ze heerlijk smaken en heel gezond schijnen te zijn.
Dat ik door die Brabo cultuur ben aangetast, gebraboïseerd zeg maar, blijkt uit het feit dat ik
nu een carnavalsnummer heb opgenomen met mijn collectief van dilettanten dat opereert onder de Robz Pianobar.
Over worstenbroodjes.
En dat nog wel 11 over 11 op de elfde van de elfde, een tijdstip dat met dat katholieke feest samen schijn te hangen.
Maar aan dat Carnaval  zelf ga ik zeker weten niet  meedoen.
No way.


https://youtu.be/Tlwmn3x2fm8

Joods Historisch Museum en Tropenmuseum slachtoffer van Uitkrant

Hoewel het  helemaal tegen mijn karakter ingaat wil ik hier toch even een potje klagen.
Meestal ben ik de vrolijkheid zelf en het zonnetje in huis.
Maar er zijn grenzen.
Ik heb een klacht over de Amsterdamse Uitkrant, het blad waarvan ik verwacht het me zal gidsen door het overstelpende cultuuraanbod van de stad.
Een serieuze klacht.
Een klacht die gaat over domheid, luiheid of welbewuste slechtheid.
De Amsterdamse uitkrant is de afgelopen jaren verworden tot een  reclameblad met melige rubrieken, columns vol onnozel gebabbel en tips voor zogenaamd hippe restaurants en trendy winkeltjes.
Wel handig, dan weet ik in ieder geval waar ik niet heen moet gaan.
Want alles wat hip, modern, trendy en echt van deze tijd is mijdt ik als de builenpest.
Dat is een stuk goedkoper.
Maar daar gaat het me niet om.
Dat zal me worst wezen.
Ze doen maar wat ze niet laten kunnen.
Er is iets veel ergers aan de hand met die uitkrant.
Ze verwaarlozen hun kerntaak, het geven van adequate informatie over culturele hoogtepunten in Amsterdam.
Daarin schieten ze schromelijk tekort.
In dit filmpje https://youtu.be/afa1p59srPk
geef ik twee voorbeelden van bijzonder belangrijke informatie over het Tropen- en Joods historisch museum in de
 Uitkrant van november 2017 ontbreekt.
Het is schandalig, het is ontluisterend, het is diep droevig
en het is maar dat U het weet.

Onze cultuur gaat ten onder.

1. Onze cultuur gaat ten onder.
   Wij wijken voor vreemde ideologieën die ons land overspoelen. Het is een invasie van figuren die botsen met onze volksaard en onze cultuur.
   Wat moeten we met al die vreemde snoeshanen? Waar komen ze vandaan? En het worden er alsmaar meer. Ze houden van geweld. Van bloed. Van verminkingen. Littekens van zweepslagen. Geamputeerde ledematen. Van de dood. Ze maken misbruik van de vrijheid in dit land om hun zieke opvattingen ongelimiteerd te uiten. ... Hoeveel tere kinderzieltjes er ook het slachtoffer van zijn. Hoeveel vrouwen zich ongemakkelijk voelen onder hun blikken. Het is angstaanjagend. Waar moet dit heen? Hoe gaat dit aflopen? Is de ondergang nabij? Is de toekomst slecht somber, zwart en duister?
   U begrijpt wel waar ik het over heb. Deze week was het weer zover. Deze week was het weer Halloween
   Halloween. Een feest dat zijn oorsprong vindt in de Verenigde Staten van Amerika. Amerika, de grote satan. Amerika, met zijn gewetenloze oorlogsmachine. Amerika, met zijn door geweld verscheurde steden. Amerika, met zijn willekeurig schietpartijen op scholen. Amerika, met het meeste gevangenen per hoofd van de bevolking. En Amerika, met zijn roofkapitalisme en extreem consumentisme.
   Uit dat land komt Halloween, een feest dat de dood verheerlijkt. Een feest dat bedoeld is om angst aan te jagen. De terreur kan ieder moment immers op elke willekeurige plek toeslaan.
   Zeker in Amerika. En die orgie van geweld en bloed, die in Amerika de orde van de dag, is wordt verheerlijkt met Halloween. Zodat de willoze consument zijn zuurverdiende centjes kan uitgeven aan afstotelijke kleding en gruwelijke makeup. Ter stimulering van een op apegapen liggende economie, die alleen door overal oorlog te voeren kan blijven bestaan.
   Het is walgelijk om te zien dat Nederlandse bedrijven en winkeliers, met hun misselijk makende middenstanders mentaliteit, door gewiekste reclame en schaamteloze promotie ook in ons land een groeiende groep mensen tot slachtoffer van Halloween maakt. Gewetenloos geld uit de zakken klopt. Voor spullen die de dag erna op de vuilnishoop kunnen. Voor een feest dat de ultieme leegte van hun bestaan accentueert. Stakkers lopen met open ogen in deze val van het consumentisme en de oorlogsindustrie. En dan zien ze er ook nog eens belachelijk uit.
   Naar die slachtoffers gaat vandaag mijn medelijden uit.
   En het is maar dat U het weet.

Wat blijft er over van de literaire roem van veelschrijvers als Herman Brusselmans?

Iedere maand lees ik een stukje voor tijdens een bonte avond in het voormalige Muiderpoort theater, dat nu op onverklaarbare gronden de Jungle heet, waar ook een schrijver, tussen allerlei buurt trivia, een kwis, muziek en mijn ongenuanceerde gebral zijn of haar boek komt aanprijzen en vol bewondering en met ingehouden adem luister naar ze,  want laten we eerlijk zijn: een boek schrijven en vereist enorme opofferingen.
Je krijgt te weinig beweging, bent opgesloten in een stinkende kamer, je eet ongezond, je slaapt nauwelijks want dat boek spookt de ganse tijd door je hoofd.
Voor de eeuwige literaire roem hoef je het niet doen, en in de overgrote meerderheid van de gevallen valt de verkoop tegen, en blijven de lezers beperkt tot vrienden en familie, die niet altijd even blij zijn met de verplichting je geesteskind tot zich te nemen.
Wat ik wel begrijp is dat mensen het leuk vinden om te schrijven, zelf tik ik immers ook graag een stukje, en terwijl ik me volledig bewust van de zinloosheid van deze activiteit, beleef ik daar toch een vreemd soort genoegen aan.
Het is zelfs enigszins verslavend, want al honderden van die stukjes  heb ik al op het internet gekatapulteerd, en ik kom maar niet af van deze gewoonte, die bij de spaarzame lezer nog al eens tot irritatie leidt.
Zou er een naam voor deze kwaal bestaan?
Goedbeschouwd is schrijver zijn een ernstige ziekte, een levensbedreigende aandoening, een fatale verslaving.
Want al dat achter je typmachine zitten en pagina na pagina produceren moet haast wel ongezond zijn.
Bij mij valt het nog mee, maar je hebt ernstige gevallen, zoals Arnon Grunberg of Herman Brusselmans die in een razend tempo voorttikken, boeken, columns, essays, artikelen, gedichten, recensies, een eindeloze stroom woorden storten ze over de mensheid.
Terwijl ze weten, zoals Gerard van het Reve al wist, dat na hun dood alles wordt weggegooid.
Het ziektebeeld van de veelschrijver is niet iets moderns, in het verleden kwam het vaker blijkt uit dit filmpje waarin een patient uit het verleden wordt opgevoerd wiens naam allang vervlogen is.


https://youtu.be/EXnun1Mn8y0

Amsterdam fm brengt nieuw elan in het Tropenmuseum

Het is het mooiste gebouw van Amsterdam Oost. Het Koninklijk Instituut voor de Tropen, ooit gebouwd om koloniale schatten uit ons Indië, wat we volgens sommigen nooit weg hadden moeten doen, tentoon te stellen. Door het onbenul van de hoge dames en heren poitici die ons land besturen, die onder leiding van Halbe Zijlstra aan botte bezuinigingsdrang op alles wat in ons land naar cultuur ruikt leden, was dit museum bijna opgeheven.
Ik zie me nog met een grote groep mensen hand in hand een cirkel rond het gebouw vormen om te protesteren tegen deze daad van barbarisme, met links en rechts van mij twee aantrekkelijke en hoog intelligente dames, die gelijk gespot werden door de persmuskieten van at5 waarvan de  meest aantrekkelijke  voor de microfoon van de dorpsomroep een vlammend betoog afstak dat de verslaggever geïntimideerd achterliet en Halbe de sloper zal hebben doen schrikken.
Dat was mijn vriendin inderdaad.
Sinds die dag is er heel wat water door de zee gestroomd en heeft het aanzienlijke moeite gekost om het museum, het mooiste van Amsterdam, van een wisse dood te redden.
Maar zie, al die acties zijn niet voor niets geweest. Het museum is als lazarus uit een comateuze toestand verrezen, het heeft een gloednieuwe entree gekregen en  het meest culturele radiostation van Amsterdam gaat vanuit dit gebouw uitzenden.
De mooiste radio vanuit het mooiste gebouw.
Cultuur van de bovenste plank.
Wat wil een mens nog meer?

https://youtu.be/RvEEb3_y6U0

Griep is goed. Griep is geweldig. Griep is goddelijk.

Ik ben  hersteld van een zware griep en dit is mijn conclusie.

Het is een openbaring die ik graag met U deel. 

Griep is goed.

Griep is goddelijk.

Griep is geweldig.

Omdat de enige oplossing bij griep niks doen is.

Afwachten tot het voorbij is. 

Dat is trouwens een oplossing die trouwens bij heel veel andere problemen in het leven 

ook heel goed werkt, maar dit terzijde.

Griep is een zegen aan. Griep is een moment van zingeving. 

Griep is goed  voor lichaam en ziel. 

Griep betekend namelijk genieten. Griep is heerlijk. Griep betekend uitslapen. 

Lekker lang uitslapen.En dan later op de dag nog een middagdutje. 

Griep betekend fantastische koortsdromen. Gratis en voor niks trippen. Hallucineren. 

Helemaal geen lsd, Mdhg, xtc, wiet of hoe al die spullen heten.

Griep betekend dat verzorging behoeft.

Verwend, gekoesterd en geknuffeld moet worden en heel veel medelijden verdient.

.Want je bent tenslotte zielig. 

 En bij griep mag je alle nare verplichtingen, die het leven tot een ondragelijke lijdensweg 

kunnen maken,  afzeggen. Niks hoeft. Niemand verwacht nog iets van je.   

Eten en slapen, dat is alles. Voor de rest lummelen in huis en hangen op de bank. 

Terwijl het buiten slecht weer is. Kou. Wind Regen. Maar daar hoef je niet doorheen. 

Mag je niet doorheen. En wil je  niet doorheen. 

Lat die narigheid maar aan de rest van  de mensheid over.

En kijk eens hoe relatief alles opeens wordt? 

Waar maakt iedereen zich  buiten toch zo druk over? 

Is het allemaal echt zo belangrijk? 

Het nieuws? Werk? Carriere? Geldzaken? Macht? Status? Internet? Mobiele telefonie? 

De nieuwste games? De nieuwste apps?

Het huurwaardeforfait? Lekker belangrijk. Maar niet als je griep hebt. 

Werken? Koken? Strijken? Stofzuigen? Schoonmaken? Administratieve klussen?

Laat maar. Niet nodig. Iets voor  gezonde mensen.

Griep brengt je bestaan terug tot de kern. 

Griep wijst je op dat  eenvoud is het kenmerk van het ware is.  Het leven kan zo mooi zijn. 

Als ik het maar simpel houdt. Daarom weg al die drukte en al die stress. Opzouten ermee.  

En daarom wens ik iedereen een zware griep toe.

Want griep is goed.

Griep is geweldig 

Griep is goddelijk.

En het is maar dat u dat weet.

De eerste enige echte Nescio tour, een vernieuwend concept en een goudmijn

De oude historische binnenstad van Amsterdam gaat ten onder aan  het toerisme, dat enorme overlast veroorzaakt.

De gemeente Amsterdam wil daarom dat de toeristen ook andere wijken gaan bezoeken, zodat die ook kunnen bezwijken onder stedentrippers, dagjesmensen en cruisetoeristen.

In dat kader kreeg ik een visioen, een gouden idee om de alsmaar aanzwellend mensenhordes uit het centrum te leiden .

Een Nesciotour door Amsterdam Oost, langs plekken die aan deze schrijver gelinkt kunnen worden.

Nescio, de beroemdste schrijver uit Amsterdam oost, beroemder dan die katholieke grappenmaker uit betondorp Gerard Reve en zijn geleerde broertje bij elkaar.

Op de fiets langs monumenten ter ere van Nescio, zijn woonhuizen, zijn scholen en eindigend bij zijn graf op de Nieuwe Oosterbegraafplaats. 

In gedachten zie ik hordes toeristen met gevaar voor eigen leven op de fiets achter me aanslingeren door Oost. 

Bij ongelukken kan  het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis, het OLVG oost, daar nog een aardige grijpstuiver aan verdienen. 

En voor wie zich afvraagt of al die toeristen Nescio wel kennen heb ik een geruststellende mededeling.

Dat is alleen maar een kwestie van marketing en promotie.

Grote posters, vermelding op relevante sites op het internet en te boeken bij tours & tickets.

Kat in het bakkie. 

Even die boekjes in het Engels, Spaans en Chinees vertalen, zodat ze dat als souvenir mee naar huis kunnen worden meegenomen.

Zo pikt de boekenbranhe ook een graantje mee.

Dat in het buitenland niemand iets van Nescio gelezen heeft is geen punt.

Zo kun je in Dublin een James Joyce tour doen, langs alle pubs waar deze praatjesmakende parvenu andere bezoekers het leven zuur placht te maken.

Die tours zijn mateloos populair, terwijl ik er van overtuigd ben dat geen van de bezoekers ooit een van die boeken van Joyce gelezen heeft.

En begrepen zeker niet.

Die boeken zijn namelijk totaal ontoegankelijk, onleesbaar en aan de inhoud is geen touw vast te knopen.

Die Joyce is een totaal overschatte prutser en het dode bewijs van wat een uitgekiende marketingcampagne voor elkaar kan krijgen.

Nescio daarentegen is nog steeds uiterst leesbaar en de verhalen over hem geven aanleiding voor een prachtige fietstocht langs allerhande punten in het rustieke en lommerrijke Amsterdam oost.

En dan zal blijken dat Amsterdam Oost veel mooier is dan dat grauwe Dublin met zijn deprimerende kroegen en sombere gebouwen.

Dublin waar het ook altijd regent.

De Nescio tour in Amsterdam Oost.

In mijn glazen bol voorzie ik een grote toekomst voor dit idee. 

Ik droom van gouden bergen.

Ik hoor de kassa al rinkelen.

Ter promotie heb ik alvast een filmpje van de tour gemaakt. https://youtu.be/PxLKptTEz5U