Myra de Rooy, Erica Terpstra en feministisch bergbeklimmen

Geregeld mag ik  komen voordragen op de radio in een programma over kunst en cultuur.

Bij dat programma schuiven altijd interessante gasten aan, die vaak van heinde en verre komen 

om hun verhaal te  vertellen.

Bijvoorbeeld Myra de Rooy, wereldreiziger, ontdekkingsreiziger avonturier en gelukszoeker, 

net terug  van een tocht met sleehonden naar de Noordkaap.

Al tientallen jaren maakt  ze extreme reizen.

Lid van de eerste en enige Nederlandse vrouwelijke Himalayaexpeditie in de jaren tachtig 

van de vorige eeuw.

Samen met 5 andere vrouwen hadden ze met gevaar voor eigen leven een hele hoge berg 

beklommen, de Chamlang, zonder mannelijke dragers en zonder zuurstofmasker en hadden ze 

15 minuten op de top verbleven.

Langer kan niet vanwege het zuurstoftekort.

Waarom mensen zichzelf dit aandoen blijft me een raadsel..

Maar stoer is het wel.

Heel stoer.

Over dit met doodsverachting uitgevoerde avontuur had ze nu een  boek  geschreven, 

geïllustreerd met indrukwekkende foto’s.

Verhaal van een onvervalste topprestatie,  feministisch bergbeklimmen, en een boegbeeld 

voor de vrouwenbeweging, en een toonbeeld voor de kracht van het zogenaamde zwakke 

geslacht, waarvoor geen berg te hoog is.

De moeder van Myra was ook een klimmer geweest, die tijdens haar zwangerschap 

nog een gevaarlijke expeditie had ondernomen, en dat was het moment dat Myra besmet was 

geraakt met het klimmersvirus.

Ze gaf me haar kaartje, en daaruit bleek dat ze  nog geen 100 meter bij mij vandaan woont.

Bijna buren zijn.

Nu kijk ik altijd naar dat adres als ik er langsfiets.

Ik zie daar nooit beweging, en zelfs in deze donkere tijden brandt er nooit licht.

Vast weer op avontuur, ver weg van die veilige buurt in ons mooie Amsterdam denk ik dan.

https://youtu.be/tSNoUXo_4LM

de vogelfluisteraar

Een zeldzame zonnige herfstdag.
In het Oosterpark rennen honden over het grasveld terwijl het water onder hun voeten alle kanten op spat.
Aan de zijkant van het grote grasveld zit een man in lotushouding op het grasveld dat door de regen en de gebrekkige afvoer is veranderd in een soort moeras.
Toch zit hij daar.
On verstoorbaar en onbewogen.
Hij is omringd door een grote schare zwarte vogels in ruste, in zen toestand .
Af en toe trippelt er een zwarte hond rustig en geduldig naar de man.
De vogels interesseren hem niet.
Terwijl een beetje hond er toch onbesuisd en woest blaffend op af zou moeten stormen.
Sommige van de vogels vliegen even op om daarna weer naast de man neer te strijken.
De meeste vogels blijven roerloos zitten.
De man eveneens.
Is hij een vogelfluisteraar?
Of is dit de enige droge plek voor mens en dier op dit grote grasveld om even rustig te zitten?

Mijn geheugen laat me soms in de steek

Mijn geheugen voor mannen is rampzalig. De meest mannen die ik ontmoet vergeet ik gelijk weer, wat niet altijd even handig is, maar het is een ongemak waar heel goed mee te leven is, en de meeste mannen begrijpen het ook heel goed als ik dat tegen ze zeg.

Laatst was het weer eens zover.

Bij een radioprogramma waar ik aan meewerk door middel van het voordragen van zure, haatdragende en naargeestige columns werd ik voorgesteld aan de schrijver Peter W.J. Brouwer met zijn boek “Het Siamees Moment”.

Een roman over overspel, driehoeksverhoudingen en de Belgische zanger J. Brel.

Als ik het zo opschrijf klinkt het als een scenario voor een typisch Franse film van Paul Verhoeven met Isabelle Huppert.

Peter W.J. Brouwer was ook nog dichter, pianist en theatermaker, zo werd mij duidelijk.

Een multitalent.

En een geboren positivo.

Ik maakte een interviewtje met hem. 

Kijk maar: https://youtu.be/fmscQlXBUnw

De volgende dag kreeg ik een mailtje.

“Ik zag dat we  al eens eerder contact hebben gemaakt, twee jaar geleden filmde jij Michael en mij met Brel.” 

En daar viel het kwartje.

Er ging een luikje in die luie hersens van mij open.

Twee jaar terug had hij samen met zijn kompaan Michael, bekend als de stem van het programma “Man bijt hond”, enkele nummers van eerder genoemde J. Brel ten gehore gebracht. Michael zong, Peter W.J. Brouwer begeleidde hem op de piano. 

Hij was onze ontmoeting toendertijd  ook vergeten.

Zou dat iets typisch mannelijks zijn?

Met vrouwen heb ik dat nou nooit.

Bij het afscheid van Ally Derks van het Idfa

1. Het was de ouwe oproerkraaier Jan Vrijman die me ooit voor het karretje spande van het IDFA. Of ik daar niet wat tv programmaatjes voor kon maken? Voor hun 3e editie. Want de nationale tv had geen interesse. Toen was het IDFA nog een klein filmfestivalletje in de Balie en de naastgelegen inmiddels gesloten bioscoop Alfa, georganiseerd door drie dames uit Utrecht.
   Die goeie ouwe tijden.
   De publieksprijs heette nog gewoon de wisselzaktrofee, en er was niemand te bekennen die met de Hilversumse omroepmaffia te maken had.
   Documentairemakers bleken in de meeste gevallen onderbetaalde goedwillende idealisten met een goed idee die keihard worden uitgebuit door producenten en televisiestations bij wie het alleen maar om de centjes en het marktaandeel gaat.
   Nu is het IDFA een megafestival waar door de hele stad vlaggen voor wapperen. De drie dames zijn nu door de wol geverfde cultuurbobo's. Structurele subsidie van de gemeente Amsterdam. Een paradepaardje voor die linkse VPRO. IDFA is een succes. Een paradepaardje. Ze zitten in een duur kantoorpand aan het Frederiksplein. Van harte gefeliciteerd.
   Documentairemakers zijn intussen nog steeds.in de meeste gevallen onderbetaalde goedwillende idealisten met een goed idee die keihard worden uitgebuit door producenten en televisiestations, maar dit terzijde.
   Ik koester warme herinneringen aa het IDFA.
   Jarenlang was het IDFA voor mij een weekje feesten en slempen.
   In een mix van alcohol en drugs en een paar goeie en een hoop slechte films. Doorzakken met journalisten, klagende filmmakers, gladde producenten, onbetrouwbare omroeptypes een mensen die er graag bij willen horen. En dan slingerend op de fiets terug naar de Amsterdam oost. Een wonder dat ik nooit een ongeluk heb gehad in al die jaren.
   Zelf ben ik jaren afgehaakt. Het is nu de wereld van de omroepbobo’s en mensen die zich zelf heel belangrijk vinden. Ik om er al jaren niet meer.
   Dit jaar neemt Directeur Ally Derks afscheid van het festival. Hier nog een kort filmpje met opnamen van Ally uit de jaren negentig van de vorige eeuw
2. 
   
3. https://youtu.be/Ubbvteh95YE

De Braboïsering van Amsterdam

Ik wil een belangwekkende culturele en gastronomische verandering die zich in de hoofdstad afspeelt aan de orde stellen die komt door  de massale trektocht van mensen uit andere gebieden naar Amsterdam.
Mensen die zich hier  metterwoon vestigen, hun brood trachten te verdienen en ook hun geheel eigen cultuur meenemen en die zonder enige vorm van schaamte uitdragen.
Een ontwikkeling die al decennia gaande is en door weinigen waargenomen wordt, door anderen met schouderophalen gadegeslagen en door de veroorzakers ervan als een stukje bevestiging van hun gewoontes en gebruiken wordt gezien.
Het gaat stapje voor stapje en sluipenderwijs.
Het is een geheel natuurlijke gang van zaken die zich op talloze vlakken afspeelt.
Ik doel hier uiteraard op de Braboïsering van Amsterdam.
Duizenden en nog een duizenden wonen er in Amsterdam en ze drukken een grote stempel op de stad.
Bijvoorbeeld op het culinaire vlak.
Een goed voorbeeld hiervan is mijn scharrelslager in de Transvaalbuurt.
Dat was een van oudsher Amsterdamse zaak, gerund door 2 broers.
Toen deze broers ermee ophielden werd de zaak overgenomen door een  man uit Brabant, die altijd bij Hoevelaken linksaf schijnt te slaan.
Het assortiment bleef  godszijdank goeddeels hetzelfde en er waren twee veranderingen.
Ten eerste verdween de uitbater altijd in februari naar Brabant om bij Hoevelaken linksaf te slaan.
De tweede opvallende verandering was de introductie van een Brabantse culinaire specialiteit, het zogenaamde worstenbroodjes, waarvan ik U kan meedelen dat ze heerlijk smaken en heel gezond schijnen te zijn.
Dat ik door die Brabo cultuur ben aangetast, gebraboïseerd zeg maar, blijkt uit het feit dat ik
nu een carnavalsnummer heb opgenomen met mijn collectief van dilettanten dat opereert onder de Robz Pianobar.
Over worstenbroodjes.
En dat nog wel 11 over 11 op de elfde van de elfde, een tijdstip dat met dat katholieke feest samen schijn te hangen.
Maar aan dat Carnaval  zelf ga ik zeker weten niet  meedoen.
No way.


https://youtu.be/Tlwmn3x2fm8

Joods Historisch Museum en Tropenmuseum slachtoffer van Uitkrant

Hoewel het  helemaal tegen mijn karakter ingaat wil ik hier toch even een potje klagen.
Meestal ben ik de vrolijkheid zelf en het zonnetje in huis.
Maar er zijn grenzen.
Ik heb een klacht over de Amsterdamse Uitkrant, het blad waarvan ik verwacht het me zal gidsen door het overstelpende cultuuraanbod van de stad.
Een serieuze klacht.
Een klacht die gaat over domheid, luiheid of welbewuste slechtheid.
De Amsterdamse uitkrant is de afgelopen jaren verworden tot een  reclameblad met melige rubrieken, columns vol onnozel gebabbel en tips voor zogenaamd hippe restaurants en trendy winkeltjes.
Wel handig, dan weet ik in ieder geval waar ik niet heen moet gaan.
Want alles wat hip, modern, trendy en echt van deze tijd is mijdt ik als de builenpest.
Dat is een stuk goedkoper.
Maar daar gaat het me niet om.
Dat zal me worst wezen.
Ze doen maar wat ze niet laten kunnen.
Er is iets veel ergers aan de hand met die uitkrant.
Ze verwaarlozen hun kerntaak, het geven van adequate informatie over culturele hoogtepunten in Amsterdam.
Daarin schieten ze schromelijk tekort.
In dit filmpje https://youtu.be/afa1p59srPk
geef ik twee voorbeelden van bijzonder belangrijke informatie over het Tropen- en Joods historisch museum in de
 Uitkrant van november 2017 ontbreekt.
Het is schandalig, het is ontluisterend, het is diep droevig
en het is maar dat U het weet.

Onze cultuur gaat ten onder.

1. Onze cultuur gaat ten onder.
   Wij wijken voor vreemde ideologieën die ons land overspoelen. Het is een invasie van figuren die botsen met onze volksaard en onze cultuur.
   Wat moeten we met al die vreemde snoeshanen? Waar komen ze vandaan? En het worden er alsmaar meer. Ze houden van geweld. Van bloed. Van verminkingen. Littekens van zweepslagen. Geamputeerde ledematen. Van de dood. Ze maken misbruik van de vrijheid in dit land om hun zieke opvattingen ongelimiteerd te uiten. ... Hoeveel tere kinderzieltjes er ook het slachtoffer van zijn. Hoeveel vrouwen zich ongemakkelijk voelen onder hun blikken. Het is angstaanjagend. Waar moet dit heen? Hoe gaat dit aflopen? Is de ondergang nabij? Is de toekomst slecht somber, zwart en duister?
   U begrijpt wel waar ik het over heb. Deze week was het weer zover. Deze week was het weer Halloween
   Halloween. Een feest dat zijn oorsprong vindt in de Verenigde Staten van Amerika. Amerika, de grote satan. Amerika, met zijn gewetenloze oorlogsmachine. Amerika, met zijn door geweld verscheurde steden. Amerika, met zijn willekeurig schietpartijen op scholen. Amerika, met het meeste gevangenen per hoofd van de bevolking. En Amerika, met zijn roofkapitalisme en extreem consumentisme.
   Uit dat land komt Halloween, een feest dat de dood verheerlijkt. Een feest dat bedoeld is om angst aan te jagen. De terreur kan ieder moment immers op elke willekeurige plek toeslaan.
   Zeker in Amerika. En die orgie van geweld en bloed, die in Amerika de orde van de dag, is wordt verheerlijkt met Halloween. Zodat de willoze consument zijn zuurverdiende centjes kan uitgeven aan afstotelijke kleding en gruwelijke makeup. Ter stimulering van een op apegapen liggende economie, die alleen door overal oorlog te voeren kan blijven bestaan.
   Het is walgelijk om te zien dat Nederlandse bedrijven en winkeliers, met hun misselijk makende middenstanders mentaliteit, door gewiekste reclame en schaamteloze promotie ook in ons land een groeiende groep mensen tot slachtoffer van Halloween maakt. Gewetenloos geld uit de zakken klopt. Voor spullen die de dag erna op de vuilnishoop kunnen. Voor een feest dat de ultieme leegte van hun bestaan accentueert. Stakkers lopen met open ogen in deze val van het consumentisme en de oorlogsindustrie. En dan zien ze er ook nog eens belachelijk uit.
   Naar die slachtoffers gaat vandaag mijn medelijden uit.
   En het is maar dat U het weet.

Wat blijft er over van de literaire roem van veelschrijvers als Herman Brusselmans?

Iedere maand lees ik een stukje voor tijdens een bonte avond in het voormalige Muiderpoort theater, dat nu op onverklaarbare gronden de Jungle heet, waar ook een schrijver, tussen allerlei buurt trivia, een kwis, muziek en mijn ongenuanceerde gebral zijn of haar boek komt aanprijzen en vol bewondering en met ingehouden adem luister naar ze,  want laten we eerlijk zijn: een boek schrijven en vereist enorme opofferingen.
Je krijgt te weinig beweging, bent opgesloten in een stinkende kamer, je eet ongezond, je slaapt nauwelijks want dat boek spookt de ganse tijd door je hoofd.
Voor de eeuwige literaire roem hoef je het niet doen, en in de overgrote meerderheid van de gevallen valt de verkoop tegen, en blijven de lezers beperkt tot vrienden en familie, die niet altijd even blij zijn met de verplichting je geesteskind tot zich te nemen.
Wat ik wel begrijp is dat mensen het leuk vinden om te schrijven, zelf tik ik immers ook graag een stukje, en terwijl ik me volledig bewust van de zinloosheid van deze activiteit, beleef ik daar toch een vreemd soort genoegen aan.
Het is zelfs enigszins verslavend, want al honderden van die stukjes  heb ik al op het internet gekatapulteerd, en ik kom maar niet af van deze gewoonte, die bij de spaarzame lezer nog al eens tot irritatie leidt.
Zou er een naam voor deze kwaal bestaan?
Goedbeschouwd is schrijver zijn een ernstige ziekte, een levensbedreigende aandoening, een fatale verslaving.
Want al dat achter je typmachine zitten en pagina na pagina produceren moet haast wel ongezond zijn.
Bij mij valt het nog mee, maar je hebt ernstige gevallen, zoals Arnon Grunberg of Herman Brusselmans die in een razend tempo voorttikken, boeken, columns, essays, artikelen, gedichten, recensies, een eindeloze stroom woorden storten ze over de mensheid.
Terwijl ze weten, zoals Gerard van het Reve al wist, dat na hun dood alles wordt weggegooid.
Het ziektebeeld van de veelschrijver is niet iets moderns, in het verleden kwam het vaker blijkt uit dit filmpje waarin een patient uit het verleden wordt opgevoerd wiens naam allang vervlogen is.


https://youtu.be/EXnun1Mn8y0

Amsterdam fm brengt nieuw elan in het Tropenmuseum

Het is het mooiste gebouw van Amsterdam Oost. Het Koninklijk Instituut voor de Tropen, ooit gebouwd om koloniale schatten uit ons Indië, wat we volgens sommigen nooit weg hadden moeten doen, tentoon te stellen. Door het onbenul van de hoge dames en heren poitici die ons land besturen, die onder leiding van Halbe Zijlstra aan botte bezuinigingsdrang op alles wat in ons land naar cultuur ruikt leden, was dit museum bijna opgeheven.
Ik zie me nog met een grote groep mensen hand in hand een cirkel rond het gebouw vormen om te protesteren tegen deze daad van barbarisme, met links en rechts van mij twee aantrekkelijke en hoog intelligente dames, die gelijk gespot werden door de persmuskieten van at5 waarvan de  meest aantrekkelijke  voor de microfoon van de dorpsomroep een vlammend betoog afstak dat de verslaggever geïntimideerd achterliet en Halbe de sloper zal hebben doen schrikken.
Dat was mijn vriendin inderdaad.
Sinds die dag is er heel wat water door de zee gestroomd en heeft het aanzienlijke moeite gekost om het museum, het mooiste van Amsterdam, van een wisse dood te redden.
Maar zie, al die acties zijn niet voor niets geweest. Het museum is als lazarus uit een comateuze toestand verrezen, het heeft een gloednieuwe entree gekregen en  het meest culturele radiostation van Amsterdam gaat vanuit dit gebouw uitzenden.
De mooiste radio vanuit het mooiste gebouw.
Cultuur van de bovenste plank.
Wat wil een mens nog meer?

https://youtu.be/RvEEb3_y6U0

Griep is goed. Griep is geweldig. Griep is goddelijk.

Ik ben  hersteld van een zware griep en dit is mijn conclusie.

Het is een openbaring die ik graag met U deel. 

Griep is goed.

Griep is goddelijk.

Griep is geweldig.

Omdat de enige oplossing bij griep niks doen is.

Afwachten tot het voorbij is. 

Dat is trouwens een oplossing die trouwens bij heel veel andere problemen in het leven 

ook heel goed werkt, maar dit terzijde.

Griep is een zegen aan. Griep is een moment van zingeving. 

Griep is goed  voor lichaam en ziel. 

Griep betekend namelijk genieten. Griep is heerlijk. Griep betekend uitslapen. 

Lekker lang uitslapen.En dan later op de dag nog een middagdutje. 

Griep betekend fantastische koortsdromen. Gratis en voor niks trippen. Hallucineren. 

Helemaal geen lsd, Mdhg, xtc, wiet of hoe al die spullen heten.

Griep betekend dat verzorging behoeft.

Verwend, gekoesterd en geknuffeld moet worden en heel veel medelijden verdient.

.Want je bent tenslotte zielig. 

 En bij griep mag je alle nare verplichtingen, die het leven tot een ondragelijke lijdensweg 

kunnen maken,  afzeggen. Niks hoeft. Niemand verwacht nog iets van je.   

Eten en slapen, dat is alles. Voor de rest lummelen in huis en hangen op de bank. 

Terwijl het buiten slecht weer is. Kou. Wind Regen. Maar daar hoef je niet doorheen. 

Mag je niet doorheen. En wil je  niet doorheen. 

Lat die narigheid maar aan de rest van  de mensheid over.

En kijk eens hoe relatief alles opeens wordt? 

Waar maakt iedereen zich  buiten toch zo druk over? 

Is het allemaal echt zo belangrijk? 

Het nieuws? Werk? Carriere? Geldzaken? Macht? Status? Internet? Mobiele telefonie? 

De nieuwste games? De nieuwste apps?

Het huurwaardeforfait? Lekker belangrijk. Maar niet als je griep hebt. 

Werken? Koken? Strijken? Stofzuigen? Schoonmaken? Administratieve klussen?

Laat maar. Niet nodig. Iets voor  gezonde mensen.

Griep brengt je bestaan terug tot de kern. 

Griep wijst je op dat  eenvoud is het kenmerk van het ware is.  Het leven kan zo mooi zijn. 

Als ik het maar simpel houdt. Daarom weg al die drukte en al die stress. Opzouten ermee.  

En daarom wens ik iedereen een zware griep toe.

Want griep is goed.

Griep is geweldig 

Griep is goddelijk.

En het is maar dat u dat weet.

De eerste enige echte Nescio tour, een vernieuwend concept en een goudmijn

De oude historische binnenstad van Amsterdam gaat ten onder aan  het toerisme, dat enorme overlast veroorzaakt.

De gemeente Amsterdam wil daarom dat de toeristen ook andere wijken gaan bezoeken, zodat die ook kunnen bezwijken onder stedentrippers, dagjesmensen en cruisetoeristen.

In dat kader kreeg ik een visioen, een gouden idee om de alsmaar aanzwellend mensenhordes uit het centrum te leiden .

Een Nesciotour door Amsterdam Oost, langs plekken die aan deze schrijver gelinkt kunnen worden.

Nescio, de beroemdste schrijver uit Amsterdam oost, beroemder dan die katholieke grappenmaker uit betondorp Gerard Reve en zijn geleerde broertje bij elkaar.

Op de fiets langs monumenten ter ere van Nescio, zijn woonhuizen, zijn scholen en eindigend bij zijn graf op de Nieuwe Oosterbegraafplaats. 

In gedachten zie ik hordes toeristen met gevaar voor eigen leven op de fiets achter me aanslingeren door Oost. 

Bij ongelukken kan  het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis, het OLVG oost, daar nog een aardige grijpstuiver aan verdienen. 

En voor wie zich afvraagt of al die toeristen Nescio wel kennen heb ik een geruststellende mededeling.

Dat is alleen maar een kwestie van marketing en promotie.

Grote posters, vermelding op relevante sites op het internet en te boeken bij tours & tickets.

Kat in het bakkie. 

Even die boekjes in het Engels, Spaans en Chinees vertalen, zodat ze dat als souvenir mee naar huis kunnen worden meegenomen.

Zo pikt de boekenbranhe ook een graantje mee.

Dat in het buitenland niemand iets van Nescio gelezen heeft is geen punt.

Zo kun je in Dublin een James Joyce tour doen, langs alle pubs waar deze praatjesmakende parvenu andere bezoekers het leven zuur placht te maken.

Die tours zijn mateloos populair, terwijl ik er van overtuigd ben dat geen van de bezoekers ooit een van die boeken van Joyce gelezen heeft.

En begrepen zeker niet.

Die boeken zijn namelijk totaal ontoegankelijk, onleesbaar en aan de inhoud is geen touw vast te knopen.

Die Joyce is een totaal overschatte prutser en het dode bewijs van wat een uitgekiende marketingcampagne voor elkaar kan krijgen.

Nescio daarentegen is nog steeds uiterst leesbaar en de verhalen over hem geven aanleiding voor een prachtige fietstocht langs allerhande punten in het rustieke en lommerrijke Amsterdam oost.

En dan zal blijken dat Amsterdam Oost veel mooier is dan dat grauwe Dublin met zijn deprimerende kroegen en sombere gebouwen.

Dublin waar het ook altijd regent.

De Nescio tour in Amsterdam Oost.

In mijn glazen bol voorzie ik een grote toekomst voor dit idee. 

Ik droom van gouden bergen.

Ik hoor de kassa al rinkelen.

Ter promotie heb ik alvast een filmpje van de tour gemaakt. https://youtu.be/PxLKptTEz5U

Paul Vugts over Afrekeningen.

Misdaadverslaggevers. Je hebt Peter R. de Vries, je hebt John vd Heuvel, je hebt Steve Brown, je hebt Bas Van Hout, en er zijn er vast nog meer. Allemaal alfa mannetjes, met een reusachtig ego, die bovenop hun eigen apenrots zitten..
Dat geldt niet voor mijn favoriete criminaliteitwatcher Paul Vugts.
Een bescheiden, hardwerkende man, die zich het liefst op een gammele stadsfiets verplaatst, de bescheidenheid zelve is en geen egomaniak zoals veel van zijn collega's.
Paul Vugts, die al 20 jaar het vuur uit zijn sloffen loopt  Het Parool, een krant in een continue strijd het hoofd boven water te houden in deze digitale tijden.
Ik heb en zwak voor Paul, maar dat heeft ook strikt persoonlijke reden, hij kocht ooit mijn cd "Muzikale hoogtepunten uit Robz Pianobar", een waar muzikaal meesterwerk al zeg ik het zelf, en een collectors item waar naar verluidt inmiddels enorme bedragen voor geboden worden.
Paul heeft sinds die tijd duizenden artikelen voor de krant geschreven en een zestal boeken.
Recent kwam zijn nieuwste boek uit "Afrekeningen". Over moord en doodslag in Mokum, allemaal waar gebeurd.
Tijd voor een interviewtje. https://youtu.be/Vhj6PYGFTeY

BAN DE BAKKEN

Zelf ben ik ooit, in een ver grijs en triest verleden ambtenaar geweest. 

Bij de fiscale inlichtingen en opsporingsdienst. U moet zich daar niet teveel van voorstellen. 

Ik was vooral goed in  papier verplaatsen, paperclips tellen, potloodkluiven, tafeltennissen en 

beheren van een kantoortuin met citroengeranium, komkommers en tomaten. 
En zoals ik waren   er velen die daar ongeïnspireerd hun tijd stuksloegen.
Ambtelijke dwalingen, domme beslissingen en foute plannen waren aan de orde van de dag.

Maar daarover zult U van mij niks horen want ik heb een geheimhoudingsplicht.

Sinds die tijd heb ik wel een fijngevoelige antenne voor stupide overheidsgedrag. 

En  zo trof ik laatst weer een voorbeeld bij mij om de hoek. 

Zo'n ideetje bedacht vanachter het bureau dat in de praktijk slecht louter ellende oplevert. 

Met dank aan de gemeente Amsterdam.
Goedbedoeld door iemand die vast iedere dag in de file staat vanuit Purmerend of Almere en \geen feeling heeft met Amsterdam wanneer hij gezeten achter het bureau zijn onzalig plannen \bedenkt.
Laat hij gaan papier verplaatsen, paperclips tellen, potloodkluiven, tafeltennissen en beheren van 

een kantoortuin met citroengeranium, komkommers en tomaten. 
En val ons arme burgers niet lastig met maatregelen die dom zijn, voor meer gevaar zorgen, de verkeersveiligheid bedreigen en het monumentale stadsgezicht aantasten.
Waar ik het over heb?

De onrust die is onstaan  door de plaatsing van een tweetal lelijke grote afvalcontainers 

\voor glas en papier bij het fietspad tussen laagte kadijk en entrepotdok

Hierdoor is een gevaarlijke verkeerssituatie ontstaan waarbij de zichtlijnen voor het verkeer 

worden geblokkeerd.

Door die bakken is het zicht van en  op Spelende kinderen,   scootmobielen en fietsers van alle kanten ernstig gehinderd, 

Het is wachten is het eerste slachtoffer.

Bewoners  leven in continue angst voor een fataal ongeval op deze plek.

Daarbij komt dat die bakken niet nodig zijn.

Er zijn  genoeg plekken waar men met glas en papier  kan dumpen.

Er trouwens dat hele scheiden van afval is sowieso zinloos.

Op de dagen waar vuil wordt opgehaald is er nu te weinig ruimte voor vuilniszakken van \

de omwonenden door die grote lelijke bakken.

En dan tasten die bakken ook nog het monumentale zicht op het prachtige entrepotdok aan.

Weer een voorbeeld van cultuurbarbarij van de gemeente Amsterdam.

Talloze protesten mochten tot op heden niet baten.

De hoop is nog steeds dat de gemeente tot inkeer komt en de bakken verwijdert voor 

het eerste ernstige ongeluk plaatsvind 

Er gaan al geluiden op om het heft in eigen handen te nemen, en een buurtactiecomité is in 

oprichting onder de naam “BAN DE BAKKEN".

Kijk U naar deze documentaire: https://youtu.be/7y75o9X2lMo 

Thierry Baudet, Theo, Pim en Zlata Brouwer

Thierry Baudet is de nieuwe ster aan het politieke firmament.

Afkomstig van dezelfde Haarlemse elite middelbare school als Job Cohen, Philippe Remarque en Sylvia Witteman en mateloos populair onder de jeugd.
Hij is kortom niet van de straat.
Veel zich links noemende mensen noemen hem gevaarlijk en houden hun hart vast.

In mijn glazen bol zie ik dat we nog veel van hem gaan horen en dat linkse mensen zich nog veel gaan opwinden over hem.

De eerste oproepen tot geweld tegen hem  zijn al gesignaleerd.
Moet ik toch weer even denken aan het Theo en Pim.

Volgend jaar gaat het Forum in de Amsterdamse gemeenteraad komen.

Ik liep toevallig een van leden van het forum, kandidaat voor de 2e kamer als cultuurspecialist tegen het lijf, bij een van mijn radio optredens. 
Violiste, vioollerares en onderneemster, de half Tjechische (vandaar die voornaam) Zlata

Brouwer.

https://youtu.be/wdS7N-qZMwY

Ik heb een fijne antenne voor stupide overheidsgedrag.

Zelf ben ik ooit, in een ver en triest verleden, ambtenaar geweest.
Bij de fiscale inlichtingen en opsporingsdienst.
Als assistent adjunct commies.
Oftewel loopjongen.
U moet zich daar niet teveel van voorstellen.
Ik was voornamelijk bezig met papier verplaatsen, paperclips tellen, potloodkluiven, tafeltennissen en beheren van een kantoortuin met citroengeranium, komkommers en tomaten.
En veel zinloos rondlopen.
En zoals ik waren   er velen die daar ongeïnspireerd hun tijd stuksloegen.
Ambtelijke dwalingen, domme beslissingen en foute plannen waren aan de orde van de dag.
Maar daarover zult U van mij niks horen want ik heb een geheimhoudingsplicht.
Sinds die tijd heb ik wel een fijngevoelige antenne voor stupide overheidsgedrag.
En  zo trof ik laatst weer een voorbeeld bij mij om de hoek.
Zo'n ideetje bedacht vanachter het bureau dat in de praktijk slecht louter ellende oplevert.
Met dank aan de gemeente Amsterdam.
Goedbedoeld door iemand die vast iedere dag in de file staat vanuit Purmerend of Almere en geen feeling heeft met Amsterdam wanneer hij gezeten achter het bureau zijn onzalig plannen bedenkt.
Laat hij gaan papier verplaatsen, paperclips tellen, potloodkluiven, tafeltennissen en beheren van een kantoortuin met citroengeranium, komkommers en tomaten.
En val ons arme burgers niet lastig met maatregelen die dom zijn, voor meer gevaar zorgen, de verkeersveiligheid bedreigen en het monumentale stadsgezicht aantasten.
Waar ik het over heb?
Kijk U naar deze documentaire: https://youtu.be/7y75o9X2lMo

Ik wordt culinair recensent. Ter nagedachtenis aan Johannes van Dam.

Gisteren had ik geen zin om te koken. Dan maar ergens gaan eten. Keus genoeg. 

In de directe omgeving zitten rond de twintig restaurants. 
Op wat voor gronden moet je beslissen welk etablissement je gaat bezoeken? 

Tips van vrienden en bekenden? Die zullen allemaal een verschillend advies uitbrengen. 

Mijn eigen ervaringen? Dan ga ik bij mijn vriendin eten.
De adviezen van culinaire journalisten dan? Daarvan zijn er tegenwoordig een heleboel. Een beetje teveel als je het mij vraagt. 

En die zijn allemaal onbetrouwbaar.

Iedere zichzelf respecterende periodiek heeft wel iemand die met veel graagte die functie 

vervult. 

En vervolgens op kosten van de baas of van de uitbater van de een of andere meestal hippe 

tent mag eten en drinken. 

En dan vaak ook nog geld toe krijgt om er een stukje over te schrijven. 

Heerlijk beroep. Een luizenbaan. 

Kat in 't bakkie.

En U begrijpt, aan die beoordelingen kun je niet veel waarde hechten. 

Johannes van Dam, de in 2013 overleden aartsvader van het genre, gastronomisch goeroe,  betweter en azijnpisser, vertelde me ooit dat zijn cijfers altijd te hoog waren. 

Dat moest. 

Anders kreeg hij ruzie met de advertentie afdeling, want die merkte dat als Johannes een 

5 of een 6 gaf het aantal annonces van restaurants in de krant flink daalde. 

Dus gaf hij alleen een zes als hij na het eten brakend boven de wc pot had gehangen en 

een 5 als ze zijn maag hadden moeten leegpompen.
Zelf heb ik de afgelopen tientallen jaren me uitgebreid laten fêteren in hotels, restaurants 

en op wijnproeverijen in binnen- en buitenland. 

En U begrijpt nooit een onvertogen woord erover gerept. 

Natuurlijk niet. Ik ga daar een beetje mijn eigen glazen ingooien. 

Ik ben gekke Henkie niet. 

Dus ook ik ben schuldig. Onderdeel van wijdverbreide corruptie en valse propaganda.

Ik ben een zondaar. Excuses. Vergeef me. Mea culpa, mea maxima culpa.

Maar nu is het mooi geweest. Ik wordt nu culinair recensent nieuwe stijl. 

Eerlijk. Recht voor zijn raap. Onomwonden. Zonder blad voor de mond. 

De waarheid en niets dan de waarheid. Ik ga alle beerputten voor u openen. 

En wantoestanden in de horecasector genadeloos aan de kaak stellen. 

Bedorven vlees, verlepte groente, zure wijn, slechte bediening, horkerige gastvrijheid,

exhorbitante prijzen, kleine porties. Allemaal gesneden koek voor wie wel eens uit eten gaat. 

Dat gaat een hele mooie nieuwe move in mijn hopeloze carriere zijn.
Ik heb laatst een proefilmpje gemaakt.  Een  serie Tips voor de Amsterdamse Horeca. 

Nu zoek ik alleen nog iemand die me gaat betalen om dit goede voornemen in de 

praktijk te brengen. 

Ik hoor graag van U.