Dezer dagen hebben we weer een overkill aan meningen voor onze kiezen gekregen. Over de dramatische gebeurtenissen in Parijs. Deskundigen, columnisten. opinieleiders, schrijvers, politici, voorgangers van diverse religies, commentatoren, reaguurders. Allemaal weten ze precies hoe het in elkaar zit. Ook onze minister president doet een duit in het zakje. Ja, het is oorlog. Ja, het kan hier ook gebeuren.
Maar we moeten niet bang worden. We moeten onszelf geen angst laten aanjagen.
Het woord is immers altijd sterker. En wij zijn met velen. Onze beschaving zal deze strijd winnen. Zegt de minister president, alsof hij namens ons allemaal spreekt.
Maar niet namens mij. Ik ben daar namelijk niet zo zeker van. Van die overwinning .En ik ben niet de enige.
Talloze loze gebaren worden er gemaakt om de angst te bezweren. De angst voor de dood. De angst voor de terreur. Angst voor de ondergang. Van onze beschaving. Van onze cultuur. En die ondergang is zeker niet ondenkbaar.
Het Romeinse rijk ging immers ook ten onder. En de Egyptenaren. En de oude Grieken. De Moren verdreven van het Iberisch schiereiland. De christenen uit Byzantium. De Aboriginals werden tweederangsburgers in hun eigen land. Net als de Maori's in Nieuw Zeeland. In Noord amerika werden de indianen slachtoffer van een holocast, net zoals de Azteken, de Tolteken en talloze andere zuid amerikaanse beschavingen. Slechts ruïnes dienen als bewijs van hun bestaan. Zoals de pyramides ons doen denken aan verdwenen farao's . En nu ik wil het eigenlijk niet hebben over die vlegel van een Arjan Lubach, die zich namens die linkse vpro heel decadent tot farao wil laten benoemen.
Maar dat is misschien wel tekenend. Een teken dat het westen met zijn geweld, kapitalistische roversmentaliteit, verloedering der zeden, goddeloosheid en vernietiging van het milieu gedoemd is ten onder te gaan. Onontkoombaar. Zeker weten. Daar helpt geen lieve moeder tegen.
Dat zal hopelijk nog wel even duren. Tot die tijd kunnen we slechts 1 ding doen. Met een milde glimlach het continent ten onder zien gaan aan chaos en geweld en zo veel mogelijk van het leven genieten. Feesten. Dansen op de vulkaan. Met de moed der wanhoop. Tegen de klippen op. Zolang het nog kan. Tegen de stroom in. Want Parijs bewijst een ding: Het kan zomaar voorbij zijn. Onverwacht. In een flits. Op ieder moment. Als ode aan deze getroffen stad een liedje: Paris sere toujours Paris https://youtu.be/tmiI98EG1Fo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten