De gewone man en de verkiezingen: niet kiezen of niet stemmen

De Verkiezingen zijn in aantocht en een groot scala aan clowns, grappenmakers, non valeurs, poseurs, 

opportunisten en praatjesmakers heeft voor die gelegenheid een nieuwe partij opgericht.

Allemaal met als doel om meer naar de Gewone Man te luisteren.

Want de  Gewone Man is boos.

Boos op van alles en nog wat. 

De Gewone Man  is boos op de politiek.

Boos dat er niet naar hem de Gewone Man  geluisterd wordt.

Boos omdat de Gewone Man de hele dag allerlei enge verhalen over moord en doodslag op het 

internet leest.

Boos  omdat  het leven  voor de Gewone Man steeds duurder  wordt.

Boos omdat de Gewone Man de hedendaagse technologie steeds minder snapt.

Boos omdat de vijfde jaarlijkse vakantie van de Gewone Man in het gedrang komt.

Boos op het slechte weer waaraan de Gewone Man wordt blootgesteld.

Boos op de televisie, die steeds meer op een propaganda instrument van Noord Koreaanse 

proporties gaat lijken, volgens de Gewone Man.

En niemand die er wat aan doet.

Niemand luistert naar de gewone man.

Maar dat is nu anders. 
Iedere dag wordt er wel een partij opgericht voor de Gewone Man.

Die verwaande snotneus Thierry Baudet met zijn Forum voor Democratie. 

Die ijdeltuit/advocaat Peter Plasman met zijn partij voor niet kiezers, 

Voormalig wereldkampioen  dammen Harm Wiersma met de partij voor niet stemmers. 

Metromafkees Jan Dijkgraaf met Geen Peil. 

Zwarte Piet haatster Sylvana  Simons met haar partij Artikel 1 voor de Gewone Man 

die zich gediscrimineerd voelt.

En er is vast vandaag nog een partij bijgekomen.

Ze willen allemaal de stem van de gewone man laten horen.

Maar de Gewone man denkt aan een gedicht van  Gerard Reve, geboren en getogen 

in  Betondorp.

Getuigenis

Ze willen dat ik schrijf
voor de vooruitgang.
Maar ik kan niet schrijven zoals zij,
al stam ik van hen af.
Ik moet de wijken van het volk in
en mijn oor te luisteren leggen:
zo hoor je nog eens wat.
Wat wil het volk?
Niet veel goeds, dat is zeker.
Dus ga ik de straat op,
met mijn eigen vaandel
waarop geschreven staat:
Vrijheid! Ziekte! Ouderdom!
Lang leve de Dood!

Laat dat al een wijze les zijn voor al die clowns, grappenmakers, non valeurs, poseurs, 

opportunisten en praatjesmakers  denkt de Gewone man, overwegende bij die verkiezingen 

gewoon gezellig thuis te blijven.

De Gewone Man: Afkicken is voor watjes.

Verslaving is erg. Heel erg. Weet de Gewone Man uit eigen ervaring. 
De Gewone Man is zwaar verslaafd. Continu wil de gewone  man gebruiken.  
Het beheerst zijn leven. Aan iets anders kan de gewone man  niet denken. 
Zijn leven is een hel vol slechte en negatieve gedachten over het leven, de wereld
en de medemens.

De  Gewone Man  is ernstig verslaafd. 
Aan nieuws.

Aanslagen, duizend bommen en granaten, oorlog,  doden, gewonden, zielige 
gehandicapten,huilende sirenes, politieke haarkloverijen, 
om aandacht hengelende muzikanten, acteurs, kunstenaars, showbizzberoemdheden 
en radio en televisiepersoonlijkheden, sport, vooral 
voetbal met zijn overdreven kapitalisme, verkiezingen hier of waar ook ter wereld, 
de Gewone Man kan niet zonder, en dat zorgt voor een permanente stroom van 
onrustige gevoelens, angst, jaloezie en mensenhaat. 

Het zal niet lang meer duren of de  Gewone Man  gaat aan een overdosis te onder.

Iedere verslaafde probeert wel eens af te kicken.

Ook de Gewone Man . 

De  Gewone Man  vluchtte naar een tropisch eiland, twee weken onder een palmboom  
met heerlijk tropische vruchtensappen, verrukkelijk exotisch voedsel en zon, zee en strand.

Ver weg van die zieke wereld van het nieuws.

De  Gewone Man  werd  een ander mens, positief, vrolijk en met hoop voor de mensheid. 
Voor zichzelf zag de Gewone Man  een glorieuze toekomst als positivistische columnist.

Weg was al het negativisme en alle gedachten over ondergang van  onze cultuur en 
spookbeelden over oorlog, armoede, verval , honger, ziekte, epidemieën en de dood 
van onze planeet.

De Gewone Man kreeg echt weer zin in het leven.

En toen ging de Gewone Man weer naar huis.

En gelijk ging het mis.

Zoals veel alcoholisten na een kuur in de Jellinek dezelfde avond weer dronken in de kroeg zitten 
en heroïne- en cocaïneverslaafden door foute vrienden binnen de kortste keren weer aan 
de dope zitten viel ook de Gewone Man   ongenadige terug.

Gelijk.
Meedogenloos.

Ik stapte het vliegtuig naar huis binnen, en daar lag hij. 

Een krant.

Met Nieuws.

Met schreeuwende koppen.

Met sensatie.

Afkicken is voor watjes dacht de Gewone Man   gelijk.

En zijn hersens  maakten weer dat stofje aan dat iedere verslaafd afhankelijk maakt.

En terug was de verslaving.

Terug was de afhankelijkheid.

Heerlijk.

Wat had de Gewone Man  dat gevoel lang gemist.

En nu zit de Gewone Man  weer dag en nacht achter mijn laptop, met tegelijk radio en tv aan, 
telefonerend op zoek naar nieuws, en onderwijl zenuwachtig naar de brievenbus lopend 
om te kijken of de krant er al is.

En die andere verslaving, om zinloze stukjes te tikken, is ook weer terug.

Afkicken is voor watjes

Verslaving is erg. Heel erg. Dat weet ik uit eigen ervaring.  Ik ben zwaar verslaafd. Continu wil  ik  gebruiken.  Het beheerst mijn leven. Aan iets anders kan ik niet denken. Mijn leven is een hel vol slechte en negatieve gedachten over het leven, de wereld en de medemens.
Hier en nu heb ik de moed ervoor uit te komen. Wil ik het aan een ieder die het wil weten bekend maken. Ik ben ernstig verslaafd. Ernstig verslaafd aan nieuws.
Aanslagen, duizend bommen en granaten, oorlog,  doden, gewonden, zielige gehandicapten huilende sirenes, politieke haarkloverijen, om aandacht hengelende muzikanten, acteurs, kunstenaars, showbizzberoemdheden en radio en televisiepersoonlijkheden, sport, vooral voetbal met zijn overdreven kapitalisme, verkiezingen hier of waar ook ter wereld, ik kan niet zonder, en zorgt voor een permanente stroom van onrustige gevoelens, angst, jaloezie en mensenhaat.
Het zal niet lang meer duren of ik ga aan een overdosis te onder.
Iedere verslaafde probeert wel eens af te kicken.
Ook ik.
Ik ben gevlucht naar een tropisch eiland, twee weken onder een palmboom gezeten met heerlijk tropische vruchtensappen, verrukkelijk exotisch voedsel en zon, zee en strand.
Ik werd een ander mens, positief, vrolijk en met hoop voor de mensheid. Voor mezelf zag ik een glorieuze toekomst als positivistische columnist.
Mijn hoofd was leeg. Weg was al dat negativisme en gedachten over ondergang van  onze cultuur en spookbeelden over oorlog, armoede, verval , honger, ziekte, epidemieën en de dood van onze planeet.
Ik had echt weer zin in het leven.
En toen ging ik weer naar huis.
En gelijk ging het mis.
Zoals veel alcoholisten na een kuur in de Jellinek dezelfde avond weer dronken in de kroeg zitten en heroïne- en cocaïneverslaafden door foute vrienden binnen de kortste keren weer aan de dope zitten viel ook ik ongenadige terug.
Gelijk.
Ik stapte het vliegtuig naar huis binnen, en daar lag hij.
Een krant.
Met Nieuws.
Met schreeuwende koppen.
Met sensatie.
Afkicken is voor watjes dacht ik gelijk.
En mijn hersens  maakten weer dat stofje aan dat iedere verslaafd afhankelijk maakt.
En terug was de verslaving.
Terug was de afhankelijkheid.
Heerlijk.
Wat had ik dat gevoel lang gemist.
En nu zit ik weer dag en nacht achter mijn laptop, met tegelijk radio en tv aan, telefonerend op zoek naar nieuws, en onderwijl zenuwachtig naar de brievenbus lopend om te kijken of de krant er al is.
En die andere verslaving, om zinloze stukjes te tikken, is ook weer terug.

Kranten smeken mij om hulp bij hun gevecht tegen de bierkaai.

Ik kan helemaal voor gratis en voor niks 8 weken een abonnement op de Volkskrant of het Parool krijgen.
Kranten die op Oostenburg in Amsterdam gevestigd zijn.
Het is een  noodkreet.
Een wanhoopsactie.
Een sprong in het duister.
Smekend om mijn hulp.
Ik voel de angst bij de mensen die daar hun  brood verdienen.
Al jarenlang hebben ze te maken met minder lezers.
Bezuinigingen op de redactie.
Minder pagina’s.
Verslechterende arbeidsomstandigheden.
Marginalisering.
Ze zitten in de hoek waar de klappen vallen.
Ze vechten tegen de bierkaai.
De nood is hoog.
Het water staat ze aan de lippen.
Ze rekenen op mij.
Op mijn solidariteit.
Ben ik hun reddende engel?
Want ook ik heb voor een dagblad gewerkt.
Als inktkoelie.
Letterknecht.
Slaaf van de deadline.
Voor dagblad Waarheid.
In die tijd werd een krant nog met typemachines, telex, carbonpapier, elastiek, plakband en paperclips gemaakt.
Ze zochten  mensen  die geen lid waren van de Communistische Partij Nederland, de eigenaar van die krant.
Partijlozen.
Nuttige idioten.
Opportunisten.
Fellow travellers.
Een van hen was ik.
Mijn bijdrage als sterverslaggever mocht niet baten.
Een keihard faillissement maakte er een einde aan.
Voor dat lot vrees ik bij de meeste dagbladen die ik nu 8 weken lang gratis en voor niks kan krijgen.
Een laatste oprisping van een zieltogend bedrijfstak.
Ik heb medelijden met al die beeldschermslaven daar op Oostenburg.
Ooit werden hier schepen gebouwd die de wereldzeeën bevoeren.
Machines in elkaar gezet voor verre landen.
Nu strijden  dagbladen hun doodstrijd.
Met gratis abonnementen.
In mijn glazen bol zie ik de toekomst.
De toekomst die onafwendbaar is.
De kranten verdwijnen en die kantoorpanden worden verbouwd.
Tot hotel.
Tot terminal voor touringcarbussen.
Na  persmuskieten komen de toeristen.
Met hun smartphone sturen die toeristen berichten naar iedere denkbare uithoek van de planeet.
Gratis en voor niks.

De gewone man en waarheid als 20e eeuws concept.

De gewone man hoorde een liedje uit de vorige eeuw.
"Newspaper" van Gruppo Sportivo.
Citaat: "Don't read the papers, believe in facts".
Tegenwoordig gelooft bijna niemand meer het  nieuws.
Steeds minder mensen lezen de krant.
Feiten zijn meningen geworden.
Er is een overdosis aan leugens, onzin en onwaarheden.
De mensen geloven wat ze willen.
De waarheid is een 20e eeuws concept.
Dacht de gewone man.

Alhoewel, in de 20e eeuw was er een krant die de Waarheid heette en  niet iedereen
geloofde wat daar  instond, herinnerde de gewone man zich.

De gewone man is verdwaald op de digitale snelweg

De gewone man plaatste een bestelling via de digitale snelweg.
Met  een paar klikken was de koop gedaan.
Met een paar klikken de betaling.
Daarna ontving de gewone man een e-mail  over levering van het stukje
magische moderne technologie waarop hij zijn oog had laten vallen. 
De levering was de volgende dag.
Maar waar?
Ook na meerdere malen herlezen van het bericht bleef dit onduidelijk.
Moest de gewone man nu nagelbijtend thuisblijven wachten of naar  een winkel
op een half uur reizen om de door hem bestelde  hippe  eigentijdse wondermachine
af te halen?
De gewone man belde de hulpdesk.
Daar was het heel erg druk meldde een elektronische stem.
Waarna de   verbinding automatisch werd verbroken.
Via facebook, twitter en e-mail kon hij een vraag stellen zag de gewone man
op het scherm van zijn computer.
Het zou minstens 24 uur duren voor er een antwoord kwam.
Ik ben verdwaald  en terechtgekomen in een elektronisch oerwoud,
dacht de gewone man.
En geen mens kan me helpen.

Waarom lopen meisjes van huis weg? Een samenloop van omstandigheden.

Toeval.
Ik geloof er heilig in.
Het toeval heeft zich nog nooit vergist.
Samenloop van omstandigheden.
Soms heb je dat.
Bijvoorbeeld het nieuws dat twee meisjes uit Bergen op Zoom zoek
zijn.
Van huis weggelopen.
Op zoek naar avontuur.
Ze werden teruggevonden in Albufeira.
Een uur later loop ik Jowi Schmitz tegen het lijf.
Bij een radioprogramma van Amsterdam FM.
Jowi heeft een boek geschreven over een meisje dat van huis wegloopt.
Op zoek het avontuur.
Het boek is fictie.
Maar gebaseerd op haar  eigen ervaring.
Als 14 jarige liep ze weg van huis
Titel "Weg".
Toeval.
Tweede gast in dat radioprogramma was een voormalig presentatrice van Astro tv.
Een tv programma met paranormalen, toekomstvoorspellers en waarzeggers.
Zou die dit ook als een toevallige samenloop van omstandigheden hebben beoordeeld?
Ik heb het haar niet gevraagd.
Want ik geloof heilig in het toeval.

Hier een interview met Jowi  https://youtu.be/OXknlzaR8ag

Doodsangst bij de kletsende klasse

Erg leuk, die paniek bij zich serieus noemende kranten, radio en tv.

Bij de gehele kletsende klasse van opiniemakers, columnisten en andere praatjesmakers.
Ze begrijpen de gewone Henk en Ingrid niet.
Daar zijn ze opeens achter gekomen.
Na jarenlang de andere kant op kijken, schrijven en praten.

De geest in uit de fles. 

Ze zijn bang. 

In de war. 

Weten niet hoe het verder moet.

Oude waarheden gelden niet langer. 

Verwarring overal.

Daar staan ze met hun opgeblazen ego's.

Doodsangst in hun ogen. 

Is mijn baantje in gevaar? 

Loopt mijn riante inkomen gevaar? 

Komt er een einde aan de status quo en onze bevoorrechte positie?

Hebben we iets gemist? Leggen we niet goed genoeg uit hoe belangrijk we zijn?

Hoe bereiken we de gewone man en vrouw, Henk en Ingrid? 

Hoe overtuigen we die van onze morele superioriteit? 

Zodat ze toch weer in ons gaan geloven?

En alles bij hetzelfde blijft?

Zodat we gewoon door kunnen gaan met het continue bombardement van bullshit.

Grote angst voor  die verkiezingen in maart. 

Hoe gaat dat aflopen?

Stress. 

Onzekerheid.

Overslaande stemmen. 

Zichzelf overschreeuwend. 

Wijd opengesperde ogen. 

Als konijnen die in een koplamp kijken.

Heerlijk.

Ik kan daar erg van genieten.

Ik en het IDFA, een stukje nostalgie.

Het  was de ouwe oproerkraaier Jan Vrijman die me ooit voor het karretje spande van het IDFA. Of ik daar niet wat tv programmaatjes voor kon maken? Voor hun 3e editie. Want de nationale tv had geen interesse. Toen was het IDFA nog een klein filmfestivalletje in de Balie en de naastgelegen inmiddels gesloten  bioscoop  Alfa, georganiseerd door drie dames uit Utrecht.
Die goeie ouwe tijden.
De publieksprijs heette nog gewoon de wisselzaktrofee, je hoefde niet vechten om een kaartje, je steeds legitimeren met een pasjes er was niemand te bekennen die met de Hilversumse omroepmaffia te maken had.
Documentairemakers bleken in de meeste gevallen onderbetaalde goedwillende idealisten met een goed idee die keihard worden uitgebuit door producenten en televisiestations bij wie het alleen maar om de centjes  en het marktaandeel gaat.
  Nu is het IDFA een megafestival  waar door de hele stad vlaggen voor wapperen. De drie dames zijn nu door de wol geverfde cultuurbobo's. Structurele subsidie van de gemeente Amsterdam. Een paradepaardje voor die linkse VPRO.  IDFA is een succes. Een paradepaardje. Ze zitten in een duur kantoorpand aan het Frederiksplein. Van harte gefeliciteerd.
Ik koester warme herinneringen aa  het IDFA.
Jarenlang was het IDFA voor mij een weekje feesten en slempen.
In een mix van alcohol en drugs en een paar goeie en een hoop slechte films. Doorzakken met journalisten, klagende filmmakers, gladde producenten, onbetrouwbare omroeptypes een mensen die er graag bij willen horen. En dan slingerend op de fiets terug naar de Amsterdam oost. Een wonder dat ik nooit een ongeluk heb gehad in al die jaren.
Zelf ben ik jaren afgehaakt. Het is nu de wereld van de omroepbobo’s en mensen die zich zelf heel belangrijk vinden. Ik om er al jaren niet meer. Is het me misschien te burgerlijk  geworden? Te truttig? Te politiek correct? Te keurig? Te saai? Of had ik er gewoon genoeg van? Of ben ik zelf te saai, te burgerlijk en te truttig geworden.
Ik zelf heb me hevig teleurgesteld in de mensheid  en somber over de toekomst teruggetrokken uit het openbare leven, en zit hier in een spartaans ingerichte sociale woning op een eiland met een dieet van peulvruchten, havermout, groene groenten en vitaminepreparaten het einde der tijden af te wachten. Azijn te pissen op het internet. Maar ik heb een compilatie  (met dank aan het gemeentearchief) uit die programma's die ik maakte  in de jaren 80  en 90.   Gewoon omdat ik daar zin in had. Ome Jan Vrijman zit daar ook nog even heel kort in. Was het toen eigenlijk wel zo leuk? Hier de link http://youtu.be/LIBo3wQdFgg?

Ik ben allochtoon en daar ben ik trots op.

Je suis allochtoon. Ich bin allochtoon. Ik ben allochtoon.

Ik vind het triest dat de Nederlandse overheid dit begrip afschaft en zodoende  mijn identiteit 
ontkent.

Ik woon weliswaar al tientallen jaren in Amsterdam. Maar een Amsterdammer,

 een echte jofele Mokummer zal ik nooit worden.

Ik hoef maar een rondje door het Flevopark te fietsen om me dat te realiseren.

Er zijn geen duinen. De zee is ver weg.

Je bent hier niet geboren en zal er nooit helemaal bij horen.

Maar dat wil ik ook helemaal niet.

Ik ben allochtoon en daar ben ik trots op.

Maar die trots wordt me nu afgenomen.

Mijn roots als allochtoon, mijn cultuur als allochtoon en mijn geboortegrond als allochtoon. 

Ik eis respect voor mijn geboortestad.

Respect voor mijn roots.

Mijn geboortestad is de belangrijkste stad ter wereld. 

Een stad  die de koers van de wereldgeschiedenis ingrijpend heeft veranderd. 

De stad namelijk waar de boekdrukkunst werd uitgevonden.

Ter bewijs daarvan staat een groot standbeeld van de uitvinder Laurens Janszoon Coster 

op de Grote Markt aldaar.

Jaloerse stemmen en duistere krachten beweren wel eens dat de Chinezen of de 

Duitsers eerder waren. 

Maar dat is allemaal rancune, kinnesinne, roddel, achterklap, leugens en valse propaganda. 

U begrijpt het, ik het hier over de mooie stad Haarlem.

De stad ook waar de schrijver leefde aan wie in de 20e eeuw de Nobelprijs voor de literatuur 

had moeten worden toegekend.

Een literair genie.

Een man die ook de eerste televisiepersoonlijkheid van Nederland was. 

Godfried Bomans.

En de stad van de man die in diezelfde 20e eeuw de mooiste liedteksten  schreef. 

De aan melancholie en drankzucht ten onder gegane taalkunstenaar Lennart Nijgh.

Deze roots draag ik met me mee.

Het is een zware last maar ik draag hem met trots.

Luister  maar vol nostalgie naar  “Testament” van Lennart  Nijgh, perfecte sfeeromschrijving van mijn  jeugd te 023 gezongen door Boudewijn de Groot 

https://youtu.be/KU4mrTwWafE

Alle feesten moeten verboden worden.

Nog een keer over dat afschuwelijke halloweenfeest.

Dat dit stupide feest nu ook door een aantal onbenullen in onze polderdelta wordt gevierd 
tekent de normloosheid en het hedonisme van de huidige tijd. 

Bij de minste of geringste aanleiding barst het krapuul weer uit in 

ongebreideld feestgedruis.

Met mateloze slemppartijen, overdadig drugsgebruik en bandeloze sex.

Het uitingen van de doodsstrijd waarin onze cultuur zich bevindt.

Het is dansen op de rand van de vulkaan, terwijl  voor onze ogen de samenleving  in elkaar 
stort.

Ik heb als lijsttrekker van de Radicale Oppositie Beweging de oplossing voor deze 

voortwoekerende verloedering.

Afschaffen al die feesten.

Weg ermee.

Want  Halloween is alleen nog maar het begin van een periode waarin een tsunami van 

liederlijke feesten volgt. 

Ik kan goed begrijpen dat veel mensen hier suicidaal van worden.

Binnenkort krijgen we het feest van de seksist sint maarten, van wie alle meisjes rokjes 
moeten dragen.

Niemand weet waarom deze stomme lampionnenparade plaatsvind. 

Weg ermee. Verbieden.

Dan krijgen we de poppenkast van Sinterklaas met zijn  slaafje/assistent/vriend  zwarte piet.
U mag zelf bedenken hoe u deze schertsfiguur wil duiden. Opzouten met die hele kermis.

Laten ze opzouten en in Spanje blijven waar ze zogenaamd vandaan komen.

Terwijl Sint Nicolaas eigenlijk een katholieke  bisschop was toen  Turkije  nog in handen 

van de moederkerk was.

Vervolgens volgt de hardcore feestneuzen het Scandinavische Santa Lucia, waarin iedereen 

straalbezopen van de aquavit met brandende kaarsen op het hoofd rond gaat lopen, 

vals zingend scabreuze liederen ten gehore brengende.

Laten ze in het noorden blijven met die ongein.

Dan komt daaroverheen nog kerstmis met de kerstman, die mafkees uit Lapland 
met zijn rendieren. 

In praktijk betekend dat  je twee dagen ergeren aan je familie, proberen ruzie te vermijden  

en onmatig veel eten en drinken.

En als je dan net herstelt bent van voedselvergiftiging en delirium krijgen oud en nieuw, 

met nog meer drank en drugs, vette oliebollen, appelflappen. 

En door vuurwerk afgerukte ledematen en met blindheid geslagen pechvogels.

Waar iedereen goede voornemens maakt die die nooit uitgevoerd zullen worden

Ik heb een bloedhekel aan al die stomme festiviteiten.

Ik sluit mezelf op in volstrekte afzondering op een dieet van water en vitamine pillen.

Volgend voorjaar zijn er weer verkiezingen. 

Maar denkt U dat er ook maar een partij is die al dag gefeest wil verbieden.

Nee dus.

Er zijn al geluiden om nog meer feesten te gaan vieren.

De feesten van de hindoes en de moslims en winti aanhangers en 

de taoisten en de scientologen bijvoorbeeld.

Tot er zoveel feesten zijn dat er iedere dag wel een reden is om

het op zuipen en schransen te zetten.

Trouwens voor mij is er weinig hoop.

Ik woon in het centrum van Amsterdam en daar is het dag in dag uit feest met bezopen, 

vechtende, kotsende en andere onbeschaafd gedrag vertonende toeristen.

Dus U begrijpt dat ik zelden nog buiten kom.

En met tegenzin.

Teaser TalkShow DDO woensdag 2 nov. ASD

Het overstap seizoen is geopend. Jammer maar helaas.

Vroeger was alles beter.
Dat is algemeen bekend.
Dat werd mij weer eens duidelijk toen ik een dikke enveloppe ontving met allemaal papieren met onduidelijke berekeningen, verwarrende  tabellen en onoverzichtelijke overzichten.
Een boodschap os wel duidelijk.
Ze zijn uit op mijn geld.
En hiermee is het overstapseizoen  geopend.
Jammer maar helaas.
De komende maanden wordt je weer gek gemaakt door al die energie bedrijven, ziektekostenverzekeraars en telecomgasten .
Per post.
Per mail.
Per telefoon, door vlegels die een voorgeschreven menu proberen af te werken.
Heel ergerlijk.
Die kun je gelukkig wel uitschelden, beledigen of bedreigen.
Of heel bot de hoorn erop gooien.
Of hun persoonlijke gegevens eerst vragen.
Leeftijd. Woonplaats. Adres. Sofinummer. DigiD. Bankrekeningnummer.
Dat willen ze van jou  ook allemaal weten tenslotte
Op straat wordt je overal aangesproken door gehaaide verkopers met trucs.
Of nog erger door leuke meisjes die het lonken niet kunnen laten.
Probeer daar maar een weerstand aan te bieden.
Bij de winkels, op het station, bij concerten, manifestaties, uitgaansgelegenheden.
Nee het leven wordt zo tegen het eind van het jaar, niet leuker op.
Donkere dagen. Vallende bladeren. Storm. Noodweer. Kou.
Opdringerige verkopers overal.
Daar hadden  we vroeger geen last van.
Alles was gewoon goed geregeld.
Lekker centralistisch.
Een aanbieder. Geen keuzestress.
Lekker duidelijk. Lekker overzichtelijk. Lekker rustig.
Maar nee.
Het leven mocht niet makkelijk zijn.
En dus verzon de politiek iets stoms om ons het leven zuur te maken..
Privatisering. Concurrentie. Marktwerking.
Waardoor alles duurder, onoverzichtelijker en onduidelijker werd.
En de salarissen en bonussen van de directeuren van al die elkaar zogenaamd beconcurrerende organisaties tegelijkertijd de pan uitrezen.
Vroeger hadden we het ziekenfonds, het gemeentelijk energie bedrijf en de ptt.. Nu hebben  we geweteloze ondernemingen die megawinsten maken en slechtere service leveren en de gewone man op enorme kosten jagen.
En moeten we een enorm eigen risico betalen op de topinkomens van de directeuren in stand te houden.
Gevolg: voortdurende prijzenoorlogen tussen talloze onbekende aanbieders, die achter de schermen onder een hoedje blijken te splen.
Voor al die heilloze privatiseringen was ons land een oase. Een Hemel op aarde.
Was er rust. Orde. Netheid. Duidelijkheid.
Wisten we waar we aan toe waren.
We zijn een land van zenuwenlijers geworden, die tientallen aanbieders moeten vergelijken, die allemaal ons een rad voor de ogen  draaien.
We zien door de bomen het bos niet meer.
Vind U het gek dat zoveel mensen aan een burnout lijden?
Of aan de pillen, de drank of de drugs zijn?
We leven in chaotische, nerveuze en verwarrende tijd.
Het is het tijdperk van vrouw Holle.
Nee, vroeger was alles beter.
En het is maar dat U het weet

Migraine

Het leven is geen pretje.
Dat is algemeen bekend.
Teleurstellingen, tegenslagen, pech.
Maar het kan altijd erger.
Gekweld worden door een chronische ziekte.
Die ernstige beperkingen oplevert.
Om daar een boek over te schrijven lijkt me een geestelijk en lichamelijk een uitdaging.
En dan niet te vervallen in somberheid, zwartgalligheid, geklaag en gezeur.
Zo'n boek heeft Mariëtte Baarda geschreven over haar leven met migraine.
Kinderen waaien om is de titel.
Hier een gesprekje met haar:
https://youtu.be/wlzDQNCHBYQ

Donald Trump is een horrorclown die de tijdgeest weerspiegelt

Opeens was daar de horrorclown.
In  het nieuws doken diverse berichten op van clowns die op afgelegen plekken kinderen en weerloze vrouwen de schrik van hun leven bezorgden.
In een winkel op de Middenweg in onze mooie stad Amsterdam worden maskers voor horrorclowns te koop aangeboden door een middenstander die een gat in de markt ziet.
De horrorclown is het volgende slachtoffer van de neergaande spiraal waarin clowns in de media zich bevinden.
Die ontwikkeling begon met het afscheid van  de legendarische Pipo de clown.
Pipo de clown, die samen met zijn vrouw Mammaloe in een huifkar door het land trok en onnozele avonturen beleefde.
Pipo de clown, die met zijn onnozelheid en vrolijkheid symbool stond voor de  jaren zestig. Met liefde, onschuld en vrijheid.
Pipo de clown stond voor hoop en vooruitgangsoptimisme.
Pipo de clown beloofde ons een betere wereld. Met solidariteit en gemeenschapszin.
Na Pipo de clown begon de verloedering van het clownswezen.
Clowns gingen een andere mentaliteit belichamen. Clowns verloren hun onschuld.
Meest sprekende voorbeeld hiervan zijn Peppi en Kokki,  twee beruchte misdaadclowns. die symbool staan voor het niets en niemand ontziende roverskapitalisme dat als een allesverwoestende orkaan over de planeet raast met talloze weerloze en onschuldige slachtoffers als gevolg.
Het adagium van  Peppi en Kokki is simpel en nietsontziend.
Peppi en Kokki zijn keihard.
Peppie en Kokki, centjes verdienen.
Koste wat kost.
En hiermee zijn Peppi en Kokki de ultieme exponenten van de meedogenloze graaimentaliteit van banken en financieele instellingen, die uiteindelijk tot een wereldwijde bankencrisis leidde.
En dan hebben we heden ten dage de opkomst van de horrorclown.
De horrorclown, het ultieme symbool de huidige decennium.
De horrorclown weerspiegelt de tijdgeest.
De horrorclown vertegenwoordigt de hedendaagse terrorist, die overal opeens kan opduiken om uit het niets dood en verderf te zaaien.
De horrorclown is symbool van de angst die in het huidige tijdsgewicht overal om zich heen grijpt en ons volk in een verlammende greep heeft.
Angst voor terrorisme, aanslagen, geweld, armoede en verdere ineenstorting van de westerse  laat kapitalistische samenlevingen die tenslotte ten onder zullen gaan aan hun eigen tegenstellingen.
De horrorclown toont onze verloren onschuld en de vrees voor de totale ondergang.
Het is veelzeggend dat er al horrorclownmaskers zijn van presidentskandidaat Donald Trump voor dat stomme uit de Verenigde Staten overgewaaide Halloweengebeuren.
Donald Trump, de ultieme horrorclown.
Het is allemaal diep triest.
Hadden we Pipo de clown nog maar.

Het Nobelcomite is gek geworden met die prijs voor Dylan

Die gasten van het Nobelcomite zijn mataklap.
Niet goed in hun hoofd.
Hun verstand verloren.
Gek geworden.  Idioot. Gestoord.
Crazy, zou Willem Oltmans met de  hem kenmerkende dictie gezegd hebben.
De prijs voor literatuur aan een vals zingende Amerikaanse troubadour geven.
Een middelmatige folkzanger, die een cultheld is onder zelfbenoemde intellectuelen
hier te lande  met een voorkeur voor belabberde zang en traditionele muziek.
Waarvan er 13 in een dozijn gaan.
Het gejuich is onder al die Dylan fans tot orgastische hoogten aangezwollen.
Terwijl ik durf te wedden dat bij de meesten van die warhoofden hun engels onvoldoende is
om die teksten te begrijpen.
Wellicht begrijpt U dat ik het niet echt een liefhebber van Bob Dylan ben.
Maar hij wordt van harte gelukgewenst met de eer en de poen, en ik wens hem het beste. 
Daarom als felicitatie dit filmpje, waarin een dichter een gedicht aan Bob Dylan opdraagt.
Want zo ben ik dan wel weer.
https://youtu.be/l6s9Dq3JCeE

De Geluksprofessor: geluk is dom

Hij bestaat echt, een man die zichzelf de geluksprofessor noemt.
Hij schreef al  drie boeken over geluk .
Want wees nou eerlijk, wie wil dat nou niet, gelukkig zijn.
Er zijn al miljoenen boeken en muziek stukken over dit verlangen geschreven.
Er zijn cursussen, therapeuten, goeroes, religies, noem maar op.
Maar helpen doet het niet.
We blijven lijden.
Het is  beter te aanvaarden dat het menselijk bestaan op deze aardkloot een lijdensweg vol tegenslagen is.
De dood is de enige verlossing .
Het leven kent louter  narigheid, ellende en tegenslagen.
Er is geen hoop.
Drank, drugs en sex kunnen  voor enige verlichting zorgen in dit aardse tranendal.
En tv, films, boeken, internet.
Want misschien is verdoving wel de enige remedie tegen de dagelijkse martelgang die een mens moet ondergaan
Maar misschien is de erkenning dat geluk iets doms is wel het beste.
Zoals J.C. Bloem al schreef in zijn gedicht "Domweg gelukkig, in de Dapperstraat".
Een kreet die ter plekke op een huis geschreven staat.
In vele talen.
Want in vele talen kun je dom zijn.
En ongelukkig.
Voor geluksprofessor P. van Hees is dom een kernbegrip.
Kijkt U naar dit filmpje voor een interview met hem: https://youtu.be/UaBBUdTCEE0

Calais , Tanja Nijmeijer en de Jungle en ik

Nooit gedacht dat ik in 2016  nog eens in de jungle zou komen. 

Maar toch is dat deze maand gebeurd. 

Ooit, vele jaren geleden, was ik eerder in de jungle, Suriname, en  ben ik met een bootje 

vanaf een plantage een stukje door het oerwoud gevaren. 

Op een gegeven moment moesten we aan land. Gelijk werden we aan alle kanten door  

gemeen prikkende muggen aangevallen. 

Zagen we giftige slangen voorbijschieten, hingen dodelijke spinnen in hun web.

Alle andere Hollandse toeristen, brave burgers allemaal, volgden slaafs de gids voor een 
exotische en  spannende wandeling waarop talloze verschrikkingen en  hun deel zouden worden. 
Pechvogels. 

De Surinaamse toeristen  sprongen terug in de boot.

Ik volgde hun voorbeeld. ‘s Lands wijs, ‘s lands eer. When in Rome....

Want in de jungle is het niet leuk. In de jungle is het niet gezellig. 

Dat werd bewezen toen het gezelschap een half uur later  gefrustreerd terugkeerde,  

met  gezichten  die ernstige trauma’s deden vermoeden, gescheurde kleren, open wonden, 

gigantische bulten, gekneusde enkels, ontwrichte knieen, verwarde haren, 
verwilderde blikken,  bezweet, vermoeid, lekgeprikt door een tsunami van insectenaanvallen. 

Alle pillen, poeders, pleisters, verbanden en zalfjes uit de EHBO doos waren gelijk op.

Die jungle kan me sindsdien gestolen worden.  Opzouten met die wilde, ongetemde natuur. 

Die laat ik graag aan de inboorlingen, indianen en andere oerwoudbewoners. 

En aan de muggen, de mieren, de insecten en de gifslangen.

Ik zit liever gezellig  binnen. 

Gordijnen dicht, luiken gesloten,  deur op een dubbel nachtslot, alarm en bewakingscamera’s aan, 

een paar valse waakhonden voor de deur   en alle luxe en entertainment binnen handbereik.

Ik wordt tegenwoordig al door kwade   dromen en angstaanvallen bezocht als ik aan de 

tropische kas van de hortus botanicus aan de  Plantage  Middenlaan denk. 

Dan krijg ik gelijk nachtmerries over dodelijke spinnenbeten en tot fatale ziektes.

Het was dan ook heel moedig van me om naar deze bijeenkomst in deze Jungle  te gaan.

In mijn omgeving werd verschillend gereageerd op de mededeling dat ik naar de jungle ging.

Sommigen dachten dat ik naar het vluchtelingenkamp in Calais wilde, om mijn solidariteit met de 

gelukszoekers ter plekke te betuigen. 

Of dat ik naar Colombia ging, om een interview met de Nederlandse 

guerillera/terrorist/verzetsstrijdster  Tanja Nijmeijer van de FARC te doen over hoe het verder moet 

met het vredesproces in dat land.

Andere dachten dat ik me weer in de jungle van de lokale politiek wilde gaan mengen, 

net zoals enkele jaren geleden, toen ik met de Radicale Oppositie Beweging (de ROB), 

meedeed aan de lokale verkiezingen.

Weer anderen dachten dat ik naar een optreden van de groep Broederliefde wilde, die een hit 

hebben met het nummer “jungle”. Of ik niet een kaartje over had.

Maar nee, ik was gevraagd voor een optreden in de Jungle in Amsterdam Oost, vroeger het 

Muiderpoort theater.

In een vlaag van verstandsverbijstering heb ik ja gezegd op dat verzoek.

Ik heb daar  met horten en stoten een  melig tekstje voorgelezen en een gesprek met buurtburgemeester 

Ivar Manuel gevoerd.

Ik was  overmand door zenuwen, strak gespannen door de plankenkoorts en 

geteisterd door een overdosis adrenaline.

Ik herinner me er niets van. Als in een roes,  een koortsdroom ging die avond voorbij.

Met een waas voor de ogen en het verstand op nul.

Hopelijk heb ik me niet misdragen, de sfeer verziekt. en niet al te veel mensen beledigd, 

op hun lange tenen gestaan of gepiepeld.

Maar ja, het heet daar de Jungle, en in de jungle loert het gevaar overal.

Hier nog een clipje van de Surinaamse jungle, vanuit een bootje.

Tis een oud clipje, dus ik sta niet in voor de beeldkwaliteit. https://youtu.be/4oXPZPa3DcU?list=PL0AC7D936F44ECA45