Gekozen burgemeester in Amsterdam

Amsterdam krijgt een fietsburgemeester. Een fietsende burgemeester. Had U er al van gehoord? Het is echt waar. 

Nee, het is niet zo dat U Eberhard v.d. Laan binnenkort in een strakgesneden wielrenuitrusting 

op zijn racefiets op hoge snelheid door de stad zult zien scheuren.

Met in zijn kielzog een heel peloton van assistenten, voorlichters, politici,  journalisten en bewakers.

Onderweg om honderdjarigen te feliciteren, toespraken te houden, kransen te leggen of de 

laatste overlevende pvda leden een hart onder de riem steken. 

Waarna hij zich weer terugtrekt in de bunker onder het stadhuis om  gehuld in een mist van rook 

over onze veiligheid te waken.

Die fietsburgemeester is een helemaal nieuwe functie.

Er is binnenkort zelfs een echte verkiezing. Hoorde ik via de sociale media. 

Diverse kandidaten voor deze functie bedelden om mijn stem. Allemaal dames trouwens.

En dat terwijl we naast Eberhard v.d. Laan ook al een nachtburgemeester hebben. 

Daar hoor ik trouwen nooit meer iets van. Van die gesubsidieerde nachtburgemeester. 

Of zou die functie zijn opgeheven vanwege de verregaande nutteloosheid ervan?

Dat zelfde vrees ik voor een fietsburgemeester. Verregaande nutteloosheid. 

Vlag op een modderschuit.
15 seconds of fame. En meer niet. Een kort momentje in de schijnwerpers. 
Flitsende fototoestellen, draaiende camera’s, snorrende radiorecorders, schrijvende intkoelies. 

Kortom een horde persmuskieten die langs komen vliegen kort neerstrijken en zich daarna op het 

volgende slachtoffer van hun onuitputtelijke nieuwshonger storten. 

Het gaat hier om een projectje van de gemeente Amsterdam. Om Amsterdam als fietshoofdstad te 

promoten. De fietsburgemeester moet de hele wereld over om onze stad te promoten. 

Als fiets hoofdstad. 

Als hel voor fietsers kun je beter tegenwoordig zeggen. 

De stad is al jaren verstopt door de hoeveelheid fietsen. 

Nergens in de binnenstad kun je je fiets nog parkeren. De situatie voor fietsers wordt met de dag 

gevaarlijker. Amsterdamse fietsers zijn kamikazepiloten. 

Die God nog gebod erkennen, en met hun gedrag voor menige levensgevaarlijke verkeerssituatie zorgen. En dan al die toeristen die het noodlot tarten door hier in groepen te gaan fietsen en en masse pleinen, bruggen en straten versperren. En fietsendieven. Die hebben vrij spel worden nooit gepakt.

Vraag je om oplossingen voor het fietsprobleem dan hangt de Amsterdamse politiek als 

een aangeslagen bokser in de ring. Machteloos en uitgeteld.

Maar een als een Floortje Dessing rondreizende fietsburgemeester krijgen we wel. 

Met grote delegaties naar het buitenland. 

Business class vliegen, dure hotels, borrel met haring en champagne, feesten, sjieke diners, 

officiële ontvangsten. Op kosten van een VVD wethouder. 

Die zal zelf ook wel mee gaan met al die snoepreisjes. De eerste reizen zijn al gepland. Peking, Chicago 

en Kaapstad. En terwijl de fietsburgemeester de wereld rondreist gaat Amsterdam langzaam ten onder aan een overdosis fietsen, fietsers en de 

bijbehorende fietsproblemen.

Ik wil helemaal geen namaak fietsburgemeester kiezen.

Ik wil dat de problemen worden aangepakt. De parkeerproblemen voor de fietser. 

De fietsendiefstal. De levensgevaarlijke toeristen.

En ik wil de opvolger van Eberhard  v.d. Laan kunnen kiezen.

En het is maar dat U dat weet.

pinkpop, ouwe lullen en drs P.

Afgelopen weekend was pinkpop. Maar het was  geen Pinksteren. Pinkpop heeft blijkbaar niks meer met Pinksteren te maken. Weer een mooie katholieke  traditie die naar de gallemiezen gaat. Of naar de ratsmodee. Bij het oud vuil wordt gezet.  En de bisschoppen laten dit zomaar gebeuren. Geen woord van protest heb ik  gehoord. Terwijl ze toch de Moederkerk zijn. Waar moet het heen met dit land?  Is er dan niets meer heilig? Vallen we nog verder ten prooi aan barbarij? Gaat de beschaving nu definitief ten onder? Kunnen we nog dieper zinken?
Is Pinkpop nu een fundraiser voor Pink Ribbon tegen borstkanker? Of een manifestatie ter solidariteit met de homozuele medemens.? Reclame voor the Pink Panther?
Nee, pinkpop bewijst dat grijs het nieuwe pink is. Grijs is de modekleur van de huidige tijd.
Er speelden een hele trits bejaarden, zoals bijvoorbeeld  de miljardair sir Paul McCartney. 74 inmiddels and still alive and more or less kicking.
En de grijze duiven van Doe Maar. Lionel Ritchie, die inmiddels geloof ik overgrotvader is.  En de oudere jongeren van Rammstein. Enzovoort.
Het was alle ouwe lullen verzamelen. Ideetje voor volgend jaar. Misschien Eddy Christiani?
Pinkpop bewijst dat  ouwe lullen de baas zijn. Ouwe lullen zetten de toon.
Ouwe mensen zijn in. Ouwe mensen zijn cool. Ouwe mensen tellen mee. Ouwe mensen doen er toe. Ouwe mensen doen het nog steeds.
Weg met al die snotneuzen. Opzouten met al die jeugdige blaaskaken.
Het zijn de laatste stuiptrekkingen van een afstervende cultuur. Een ten onder gaande samenleving. Een zinkend schip. 
Het gaat maar door. De ene na de andere artiest die denkt over een eeuwige jeugd te beschikken komt langs om nog een keertje zijn of haar kunstje te doen en wat centjes op te halen. Het is een geriatrische parade. Binnenkort weer Neil Young. Bruce Springsteen. Het houdt niet op. Nooit.
Waarom treden die artiesten in Godsnaam nog steeds  op? Voor het applaus? De bevestiging? De Roem? De groupies? De bankrekening?
Altijd maar vliegtuig in, vliegtuig uit. In onpersoonlijke hotels, omringd door lijfwachten, managers en mensen die een graantje mee willen pikken. Altijd weer die feestjes met dezelfde drugs, dezelfde drank, dezelfde groupies, dezelfde vervelende journalisten, dezelfde uitvreters, dezelfde stinkende kleedkamers, dezelfde vervelende  organisatoren, en de volgende ochtend weer diezelfde  kater en dezelfde bekende vragen: Waar ben ik? Wie is dit naast me in bed? Hoe erg heb ik me nu weer misdragen? Hoe laat vertrekken we? Waar is de aspirine?
Ze lijken de eeuwige jeugd na te jagen. Ze gaan tot het gaatje. Willen het onderste uit de kan halen. Tot de dood erop volgt. Waarschijnlijk dromen ze er allemaal van om net zoals de Engelse komiek Tommy Cooper dood op het podium neer te vallen. 
Ze zouden een voorbeeld moeten nemen aan de Nederlandse artiest drs. P, die op zijn 80e stopte met optreden. Tot leedwezen van zijn trouwe fans. Hij wilde stoppen, naar eigen zeggen, voordat zijn optredens te pijnlijk zouden worden om aan te zien.
Aan daaraan  zouden andere artiesten  wellicht een voorbeeld moeten nemen.
Daarom tenslotte, als ode aan drs P, die een jaar geleden overleed, een liedje van deze weergaloze taalkunstenaar. Een liedje over de onontkoombare ondergang van de beschaving. https://youtu.be/KsK423N-z7Y

Dank je wel Lodewijk Asscher.

Dank je wel Lodewijk Asscher. Heel hartelijk bedankt. Uit het diepst van mijn hart. Afgelopen week vestigde je terecht de aandacht op een groep die zwaar onder discriminatie lijdt. De oudere. En de oudere werkloze. Niemand wil hem of haar. Hij of zij wordt uitgekotst. Met de nek aangekeken. Die groep krijgt het zwaar voor de kiezen. Dat kan volgens jou niet blijven duren. Er moet wat gebeuren. Wat, dat zei je er niet bij, maar dit terzijde.

Goed dat jij voor die groep opkomt, Lodewijk.. Dus ook voor mij. Ik, een arme, oude zieke man die een zwaar leven heeft. Gebukt gaat onder vernederingen en beledigingen. Die doof wordt van al het ongenuanceerde geschreeuw om me heen. Eindelijk hoor ik ook bij een gediscrimineerde groep, en ik kan je niet vertellen hoe bij ik daarmee ben. Eindelijk wordt mijn leed erkent. Eindelijk kan ik me wentelen in de slachtofferrol. Zwelgen in het onrecht dat me wordt aangedaan. Daarom schreef ik een gedicht voor jou, Lodewijk. Komt dat gedicht:

Ik ben slachtoffer van discriminatie

Van racisme en intimidatie

Vanwege mijn afkomst en mijn kleur

Heb ik te maken met oeverloos gezeur

Domme mensen met domme argumenten

Aandachtjunks in een pap zonder krenten

Door hun eigen frustratie ingegeven

Vertellen ze mij hoe ik moet leven

Ik eis respect ik eis waardering

Of krijg allemaal de vliegende tering

Ze willen me van alles verbieden

Opzouten stelletje geestelijk invaliden

Ik mag niet dit en ik mag niet dat

Maar al jullie azijnpissers kunnen me wat

Ik eis respect ik eis waardering

Of krijg allemaal de vliegende tering

Val mij niet lastig met al dat gezeik

Ik ben de baas in mijn eigen koninkrijk

Ik doe wat ik doe en vraag niet waarom

Al jullie betweters zijn een beetje dom

Ik eis respect ik eis waardering

Of krijg allemaal de vliegende tering

Om de jongeren te bereiken heb ik er ook een rapnummer van gemaakt. En ik weet dat ook jij Lodewijk van rap houdt, bijvoorbeeld van de Beasty Boys.

Misschien kun je het nog gebruiken in je verkiezingscampagne. Anders stel ik het wel gratis ter beschikking aan de anti discriminatie beweging, de Ramadan vierders, de ramadan haters, de Erdogan fanclub, DENK, Sylvana Simons, Zwarte Piet activisten, door islamofobie getroffenen , slachtoffers van homohaat, christenvervolging, uitsluiting, zich achtergesteld voelende allochtone jongeren en iedere zich achtergesteld voelende groepering. .Je weet zelf. Ik zeg je.

Ok, komt dat rapnummer.

https://youtu.be/ZL8zAxreCCI

respect

Ik ben slachtoffer van discriminatie 

Van racisme en intimidatie

Vanwege mijn afkomst en mijn kleur

Heb ik te maken met oeverloos gezeur

Domme mensen met domme argumenten 

Aandachtjunks in een pap zonder krenten

Door hun eigen frustratie ingegeven

Vertellen ze mij hoe ik moet leven

Ik eis respect ik eis waardering

Of krijg allemaal de vliegende tering

Ze willen me van alles verbieden

Opzouten stelletje geestelijk invaliden

Ik mag niet dit en ik mag niet dat

Maar al jullie azijnpissers kunnen me wat

Ik eis respect ik eis waardering

Of krijg allenaal de vliegende tering

Val mij niet lastig met al dat gezeik

Ik ben de baas in mijn eigen koninkrijk

Ik doe wat ik doe en vraag niet waarom

Al jullie betweters zijn een beetje dom

Ik eis respect ik eis waardering

Of krijg allemaal de vliegende tering

  https://youtu.be/ZL8zAxreCCI

  

respect

Er is veel gedoe over discriminatie op dit moment. Veel woede. Veel frustratie. Veel haat. Veel onverdraagzaamheid. Laat ik ook maar eens een duit in het zakje doen. Een bijdrage leveren. Een standpunt innemen. Met mijn mattie de meestermixer en producer en dj en muzikant Delano van D. een nummertje erover gemaakt. Onder de titel "Ik eis respect" . Want zo is het en niet anders. Ik zeg je. Je weet toch. https://youtu.be/ZL8zAxreCCI

Vreetfestijnen in Amsterdamse parken

Levensgenieters,  bourgondiërs, smulpapen,  culinair geïnteresseerden,  bon vivants en hedonisten.  Schreeuw het uit van blijdschap. . Het is het weer zo ver. Eindelijk.
Het seizoen van de grote vreetfestijnen in onze Amsterdamse parken is weer aangebroken.  Voor onze beschaving te onder gaat. We met zijn allen naar de ratsmodee gaan. Of naar  de gallemiezen, daar wil ik vanaf zijn. Na ons de zondvloed. We leven maar een keer.  Pakken wat je pakken kan. Leef je uit. Geniet. Geniet. Geniet. Zet je zorgen aan de kant.   In alle parken zijn festivals. Oosterpark, Frankendaal, Amstelpark, er is geen park zonder bras- en slempartij waar je onder de noemer van culinair genieten je een voedselvergiftging kunt eten en een delirium kunt drinken. Oesters, tapas, pinxtos, taco’s, burritos, fajita’s, noemt maar op. Rollende keukens. Partytenten. Kraampjes.
En wijn. Heel veel wijn. Uit bijna alle landen ter wereld.
Rood, wit rosé. Met bubbels. Zonder bubbels. Ale druiven verzamelen. Uit alle landen ter wereld. Het kan niet op.
En wat is dit jaar hip? Vino verde, prosecco,champage. Chileens, Zuidafrikaans, wijn uit nieuw Zeeland of  China, of gewoon cote du Rhone? Ik acht mezelf een deskundige. Heb al duizenden flessen leeggedronken. Heb wijngaarden bezocht in o.a. Nederland, Engeland, Kroatië, Zuid-Afrika, België. Zelfs in Frankrijk. Heb wijnproeverijen bezocht. Glas in de hand en schuiven langs tientallen, soms honderden wijnen waar de makers graag een glaasje van inschenken. En over hun wijn vertellen en je vervelen met allerlei zinloze details.. Druivensoorten, klimaatomstandigheden, grondsoorten, proces van bereiding en andere details die men licht vergeet. Heel saai allemaal. Het gaat  om het alcoholpercentage. En de daarbij behorende roes.  Na twee slokken wen je tenslotte aan de smaak van iedere wijn.
Dat weten alle zogenaamde wijnkenners ook wel. In hun columns en artikelen doen ze heel moeilijk over wijn, maar het is gewoon een manier om hun alcoholisme te maskeren. Bijvoorbeeld wijn proeven. De bedoeling is dat je de wijn proeft en dan weer uitspuwt. Geoefende wijnproevers weten dat ook dan de alcohol langzaam via de tong het lichaam binnendringt en een lekker roesje veroorzaakt. Hardcore proevers slikken de wijn trouwens gewoon door. Ik heb uiteraard, als kenner, ook een wijncursus. Staat online. Ik maakte toen nog een programma onder de pretentieuze titel Mr. Amsterdam. Titel van het programma De Waarheid Over Wijn. https://youtu.be/YSTUCOb9cmg  Diepgravend, onthullend een leerrijk. Nog steeds waarheden als  koeien, al is die cursus al jaren oud.
De belangrijkste les uit mijn wijn cursus is een universele waarheid. Er zijn slechts twee soorten wijn. Wijn die je lekker vindt en wijn die je vies vindt. En mijn advies is om altijd goedkope wijn te drinken, want de hele wereld van de wijn is een grote geldklopperij. Windhandel.  Komedie. Toneelspel. Om de prijzen tot absurde hoogte op te pompen. Iets voor snobs, praatjesmakers, opgeblazen ego’s, wannabees en patsers.
Allemaal losers eigenlijk. Sjiek doen met een fles dure wijn, terwijl je voor een paar euro net zo’n lekkere wijn uit de supermarkt haalt.
En nog een laatste tip een tip: Drink in gezelschap altijd witte wijn. Dat vlekt niet als je onverhoopt de inhoud van een glas over iemands kleren kiepert. Terwijl rode wijn gemene en nauwelijks te verwijderen vlekken achterlaat.
Het is maar dat U het weet.

het toerisme is een veelvraat

Het toerisme is een veelvraat. Een slokop met een onstilbare honger. Een permanent volksverhuizing .

De binnenstad van Amsterdam is daardoor de laatste jaren  verandert. Massale aantallen bezoekers..

Exotische talen. Dagjesmensen. Hotels, restaurants, coffeeshops. Lange rijen bij attracties. 

Kortom, een succesnummer. 

Allemaal goed voor de economie. 

De Plantage en de Oostelijke eilanden worden er meer en meer onderdeel van. 

Er is een holocaustmuseum geopend en een lokatie voor een namenmonument vastgesteld.   

Die twee attracties  zullen ongetwijfeld vele bezoekers extra naar onze mooie buurt lokken.

De afgelopen jaren werden er ook al meerdere nieuwe hotels geopend. En het einde is nog niet in zicht.

Binnenkort een hotel op het terrein van het voormalige Emma kinderziekenhuis.

We zien ook rond een explosie van horecazaken. Verdwijnen van buurtwinkels. 

Steeds meer rolkoffers en verdwaald op een kaart of hun mobieltje starende toeristen. 

De eerste  toeristenwinkels zijn al geopend.

Er zijn  actiecomités tegen dit oprukkende toerisme en uit de politiek komen  bezorgde geluiden. 

Azijnpissers, zeurpieten en beroepsklagers jammeren, zeuren, mekkeren en protesteren 

dat het een lieve lust heeft. 

Tegen beter weten in. 

Want klagen helpt niet. Heeft geen enkele zin. 

Want wat in Amsterdam gebeurt, en sluipenderwijs in postcodegebied 1018, is een trend.

Overal in Europa worden stad en land platgelopen door hordes toeristen die de zinloosheid 

van het bestaan proberen  te verlichten door ergens anders heen te gaan en daar 

de gebraden haan te gaan uithangen. Te relaxen. Te chillen. Te eten. Te drinken. Enzovoorts.

Het is een teken van de tijd. De mensen vervelen zich en zoeken naar de zin van

 het bestaan. Afleiding. Vermaak. Nieuwe ervaringen. Een andere omgeving.

Hoe vaak bent U zelf de afgelopen jaren voor een korte vakantie de stad uit geweest?

Zelf was ik laatst in Krakow. 

Ook zo’n stad waar je om de haverklap met de 2e wereldoorlog wordt geconfronteerd. 

En een binnenstad die volledig is omgetoverd tot een soort openlucht attractiepark.

En zo kan ik tientallen plaatsen in Europa noemen. En daar ben ik allemaal geweest.

https://youtu.be/3M8ga1mfWNs

gedachten overDonald Trump bij het beeld van Ronald Reagan

Ik ben een sombere oude man. Een zuurpruim. Zeurpiet. Azijnpisser. 

Als ik genoeg geld had kocht ik geraniums om achter te gaan zitten mokken.

Andere oude mannen hebben er nog zin in. Of zin an, zou wijlen Pimmetje gezegd hebben.

Neem nou Donald Trump. The Donald. Bijna 70.Wil ie nog president van de VS worden. 

Waar ie zin in heeft.

Hij krijgt bakken met kritiek over zich heen, maar het lijkt hem niet te deren.

Herinnert U zich Ronald Reagan nog? Ook zo’n oude man die er nog in in had. 

Of zin an, dar wil ik vanaf wezen.

Daar werd ook lacherig op gereageerd. 

Vooral door zelfbenoemde intellectuelen hier te lande. 

Die Yanks waren nu toch echt mataglap geworden. 

Een b-acteur als president. Dat kon toch echt niet. 

De geschiedenis liep lichtelijk een beetje iets anders. Als het ware.

Er werden standbeelden voor hem opgericht. Ik bezocht er een. https://youtu.be/nzkoIoWkd6A

 Nu ga ik thuis zitten kniezen over alle non informatie die alle wijsneuzen en zelfbenoemde intellectuelen van de media over ons uitstrooien over die verkiezingen.

Ik bezocht een standbeeld van Ronald Reagan.Maakte er een korte documentaire over. https://youtu.be/nzkoIoWkd6A

En nu wil ik gaan zeuren, zeiken, azijnpissen en klagen over alle nitwits en wijsneuzen in de media die ons onjuist blijven berichten over de verkiezingen in de VS.

Misschien begin ik een crowdfundingactie voor een potje geraniums.

Overigens is Hillary een oude vrouw en Bernie Sanders ook een ouwe man.

Wij moeten het hier doen met snotneuzen als Rutte c.s.

Kapitein Koldijk met een megatheaterspektakelshow over de slag om Kattenburg

Hij is een ruwe zeebonk. Een man van stavast. Hij werd gehard door tegenslag en misere. Hij leerde roeien met de riemen die hij heeft. Trotseerde menige storm. Gehard door jarenlang tegen de wind in varen. Tegen torenhoge golven. Altijd trek in een oorlam. Op gezette tijden uitbarstend in een door hemzelf geschreven zeemanslied. Trekt met zijn kompanen en begeleiders stad en land af om de mensen met deze zeemansromantiek te laten kennismaken. Het verlangen naar de zee. De Havens. De drank. De meisjes. We hebben het hier over Kapitein Koldijk van de 4tuoze Matrozen.
Hij vertegenwoordigd de tragiek van de zeeman die aan land ging.
Want ook een zeeman moet soms trouwen. Met een meisje van het land. En dat deed de kapitein, die nu het trotse aan het hoofd staat van  vier vrouwen. Een echtgenote en drie dochters. Over schoonzonen dienen we hier te zwijgen, die kennis is te gevoelig.
De Kapitein heeft een tweedehandsauto, van een internationaal luchtvaart bedrijf overgenomen. Die bestelauto wordt altijd op de dijk geparkeerd. In de gracht erachter ligt  een bootje waarmee de Kapitein geregeld als een wakkere pikbroek de baren doorkliefd.
Een 100 meter van de residentie van de Kapitein ligt de laatste werkende scheepswerf van de Oostelijke binnenstad. Het Kromhout op de Hoogte Kadijk.
De Kapitein mag er  graag komen. En mijmeren over de zee en de zin van het zeemansbestaan.
En dan kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Kreeg de Kapitein  een visioen. Een boodschap van Neptunus wellicht.
En dus komt er op die werf een megatheaterspektakel, met meer dan 50 zangers, zangeressen  en acteurs. Onder de naam “De slag om Kattenburg”. De Kapitein spreekt erover in dit filmpje
https://youtu.be/Z2eXST6HKu4?t=2s

kop dicht,.

Moe van alle meningen. Kan even geen mening meer zien of horen. Er zijn er te veel. En van iedereen. Geschreeuw. Gezeur. Gebral. Genuanceerd. Ongenuanceerd. En allemaal zinloos. Stop ermee. Stilte. Mond houden. Kop dicht.  Eindelijk rust.

Ga ik ook voorlopig doen. De groeten.  https://youtu.be/fNdFXJtqRNA?list=PL0AC7D936F44ECA45

Nederlandse man

De Nederlandse man is een kanjer.
De Nederlandse man is woest aantrekkelijk.
 Een fantastische minnaar.
 Een succesnummer.
 Een bikkel.
 Een hunk.
 Een ultieme sexpartner.
 Een gedroomde vader.
 Veel vrouwen smelten voor de Nederlandse man.
 Vallen voor de Nederlandse man.
 Blijven hangen aan een Nederlandse man.
 Laten huis en haard achter voor een Nederlandse man.
 Vinden het geluk bij een Nederlandse man.
 Lees het verhaal van Sheila Fields in haar boek Sally Bones.
 Domweg gelukkig op de Hogeweg.
In de Watergraafsmeer.
In 020.
Dankzij een crush op een Nederlandse man.
https://youtu.be/4Zj8v7Eqb8k.

parelmoerpoeder

Volgens mij zijn we in de derde wereldoorlog verzeild geraakt, maar daar wil ik het hier niet over hebben.
Ik wil het over De Oorlog hebben. 
De Tweede Wereldoorlog. Binnenkort gaan we 4 en 5 mei weer herdenken.
De vrijheid.
De vrijheid van meningsuiting (arme Ebru).
Al weer meer dan 70 jaar geleden werd die Oorlog beëindigd. Nog steeds komen er nieuwe boeken over uit. Nog steeds worden er nieuwe monumenten voor opgericht.
Zo krijgen we een Holocaust centrum in de voormalige IVKO school aan de Plantage Middenlaan (eerst expositie: schilderijen van Jeroen Krabbé) en een massief monumentaal monument met namen van oorlogsslachtoffers aan de Weesperstraat. Terwijl je nu al struikelt over de herdenkingsplaatjes, monumenten en plekken in 1018.
Maar het houdt nooit op.
Het is nooit voorbij.
De herinnering zal en moet levend gehouden worden.
De Tweede Wereldoorlog is bepalend voor de identiteit.
Er worden ieder jaar nieuwe speelfilms en documentaires over dit onderwerp gemaakt en stapels boeken geschreven.
Het is een onuitputtelijke bron.
Zo verscheen er recent een vuistdik boek van Clyde R. Lo A Njoe onder de intrigerende titel “Parelmoerpoeder”.
Een boek waar hij meer dan dertig jaar aan gewerkt heeft. Zo’n 700 pagina's maar liefst. Over bezetting en de nasleep ervan.
Hier een kort interviewtje met Clyde https://youtu.be/jXMw4MdAO6Q

Willem Alexander: onvoorstelbaar

Woensdag is Wim Lex jarig. Prins pils noemden ze hem in de tijd dat hij onvoorstelbare hoeveelheden bier dronk en op onvoorstelbare wijze toch nog een diploma van de universiteit cadeau kreeg.
Willem-Alexander Claus George Ferdinand, Koning der Nederlanden, Prins van Oranje-Nassau, Jonkheer van Amsberg Heet hij officieel.
Hij is koning van de bananenmonarchie Nederland, waar een onvoorstelbare hoeveelheid smetten op rust. Denk maar eens aan de onvoorstelbare capriolen van de opa van de huidige koning, Bernhard van Lippe Biesterfeld.
Nederland een onvoorstelbaar kleine vlek op de aarde met een onvoorstelbare zelfoverschatting. Met onvoorstelbaar arrogante politici. En een onvoorstelbaar onnozele bevolking.
Om de verjaardag van de voormalige Prins Pils  te vieren wordt er in het hele land onvoorstelbaar gefeest. Met onvoorstelbare  truttigheid. Onvoorstelbare burgerlijkheid. Die onvoorstelbare Hollandse koopmansgeest . Onvoorstelbaar veel rotzooi uit zolders en kelders gaat in de aanbieding. Onvoorstelbaar verwende kinderen verpatsen hun onvoorstelbare hoeveelheid speelgoed. En onvoorstelbaar veel giftig eten dat wordt aangeboden. Er zal een onvoorstelbare hoop lawaai worden geproduceerd. Een onvoorstelbare hoeveelheid alcohol worden genuttigd. Een onvoorstelbare hoeveelheid troep worden achtergelaten.
Er gaan onvoorstelbaar veel artiesten muziek maken. Het wordt een onvoorstelbare kakafonie. Met onvoorstelbaar goede en onvoorstelbaar slechte optredens. En een onvoorstelbaar aantal decibellen.
Er zullen onvoorstelbaar veel provincialen en toeristen op Koningsdag naar Amsterdam komen.
En ongelofelijk veel inwoners van Amsterdam zullen voor een dag de stad ontvluchten of binnenblijven met alle luiken gesloten en de gordijnen dicht.
Hadden ze maar niet in zo’n onvoorstelbaar mooie en fijne stad moeten gaan wonen.
Maar dit jaar is er onvoorstelbaar goed nieuws. Het schijnt onvoorstelbaar koud te worden en onvoorstelbaar hard te gaan regenen.
Het is maar dat U het weet.

Ster als straatmuzikant op Montmartre

Zaz, Zangeres uit Franrijk. Geboren 1 mei 1980 in Tours als Isabelle Geffroy. Moet dus haast wel links zijn. Ster. Laatste cd was met medewerking  o.a. Charles Aznavour en Quincy Jones. Allemaal classics over Parijs. Leuk dat ze toch ook gewoon nog met twee begeleiders op de Butte van Montmartre  gaat staan. En een stukje  ouderwetse straatmuziek ten gehore brengt. Hoe zou ze ooit begonnen zijn?
https://www.youtube.com/watch?v=sp3G50jBRuU&nohtml5

dag

Sommige dagen zijn kort. Bijvoorbeeld de dag van de democratie (sic) in Amsterdam. Van de gemeente Amsterdam kreeg ik de volgende aankondiging voor 22 april:
19.00 uur: wethouder Choho houdt de openingstoespraak ter gelegenheid van de Dag van de Democratie, Raadszaal van het stadhuis, Amstel, Amsterdam.
19.30 uur: wethouder Ivens is aanwezig bij de afsluiting van de "Dag van de Amsterdamse democratie”, Raadszaal Stadhuis.

Afrika

Afrika.

Even kort door de bocht.

Tropische hitte. Corruptie. Kindsoldaten. Oorlog. Honger. Machtsmisbruik. Milieuvervuiling. Overbevolking. Aids. Homofobie. Sloppenwijken. Kindersterfte. Terrorisme. Bloedvergieten.

Afrika.

Veel hulporganisaties uit het westen. Werkverschaffing voor hulpverleners. Onder het mom van goede bedoelingen. Lekker rondrijden in SUV door de bush. Tegen een salaris. De hulp is meestal zinloos. Vechten tegen de bierkaai. Lees Dark Star Safari van Paul Theroux er maar op na.

Op sommige mensen heeft dit continent een onweerstaanbare aantrekkingskracht. Verslaafd aan de chaos, de drukte, de hitte, het gedoe.

Edith Tulp is een van die mensen. Reist al jaren onvermoeibaar rond door chaotische steden, de bush, de jungle en de woestijn. Schreef artikelen. Voor kranten. Damesbladen. Glossy’s. Nu heeft ze een roman gepubliceerd. De Bushsoldaat.

Speelt in Oeganda. Hoofdpersonen: een witte westerling en een voormalig kindsoldaat.

Ik ontmoette haar. Verlangend om weer weg te gaan. Dit jaar naar Mali, Etheopia en Zuid-Afrika. Het avontuur tegemoet. Heerlijk. Want Nederland vindt ze een beetje saai.

Zelfs ga ik liever een middag naar het Tropenmuseum in Amsterdam Oost. Dat is voor mij al exotisch genoeg.

https://youtu.be/A5__ozwc4Js

Mark van den Heuvel, de volgende d66-er in opspraak

En weer gaat er een boekhandel naar de gallemiezen in Mokum.
Dankzij d66.
Boekhandel Evenaar, op de hoek het Singel en de Oude Spiegelstraat. Een winkel in literaire reisboeken.
Dankzij d66 gemeenteraadslid Marcel van den Heuvel.
Hij is de eigenaar van het pand en wil na renovatie de huur meer dan verdubbelen. Er zal wil weer een flagstore van een buitenlandse exclusief lingeriemerk komen, zoals het al jaren in de 9 straatjes gaat.
Marcel  van den Heuvel draagt zo bij aan de grote uitverkoop die in de 9 straatjes aan de gang is.
Wist U trouwen dat Marcel van den Heuvel in de commissie cultuur van de gemeenteraad zit?
Maar zijn eigen portemonee gaat hem meer aan het hart dan de literatuur.
En zo draagt deze d66 cultuurpaus willens en wetens bij aan de verdere verwording van de 9 straatjes tot een exclusief winkelgebied voor upmarket toeristen.
Hoe serieus moeten we d66 nog nemen?
Hoeveel mensen hebben er al spijt als haren op hun hoofd dat ze op d66 hebben gestemd?
Telkens zijn er weer berichten die de geloofwaardigheid van d66 aantasten. En altijd berichten die iets met geld te maken hebben.
De wachtgeldkwestie rond het opeens verdwenen kamerlid Wassila Hachchi, die haar kamerlidmaatschap opzegde om te gaan folderen voor Hillary Clinton, en daar 6000 euro per maand aan wachtgeld voor krijgt. Eigenlijk zou ze moeten solliciteren. Maar even druk, druk, druk.
En dan is er d66 wethouder Udo  Kok van onze prachtige stad. 
Van financien.
Hij beloofde orde op zaken te stellen. Maar nu is hij 25 miljoen kwijt. Niemand weet waar dat geld is, maar Udo blijft rustig zitten. Krijgt gewoon iedere maand zijn riante salaris.
Deze week zei een van de oprichters van d66 Edo Spier dat dat hele idee van een referendum eigenlijk maar onzin te vinden. Harlang noemde ze dit een kroonjuweel. Maar dat laatste referendum was wel de bloody limit.
Dat zei ook een andere d66 oudgediende Laurens Jan Brinkhorst. Hij noemde de tegenstemmers raddraaiers.
En dan nog het gratis vliegreisje van de grote leider Alexeander Pechtold naar de Oekraïne aan de vooravond van hett referendum over de OekraIne.
Betaald door een zakenman. Had Alexander P. nog een gepeperde mening over de corruptie in dat land? Zijn gastheren hadden in ieder geval wel een gepeperde rekening.
D66. Mooie praatjes. Verbale lenigheid. Glad als een aal.Roomser dan de paus.  Maar als puntje bij paaltje komt denken ze toch eerst en vooral aan hun eigen portemonee.
Dan is het over en uit met idealen, kroonjuwelen en beginselen.
Een daarvan is Amsterdam het slachtoffer.
Nu weer een mooie boekhandel minder.
Misschien wordt het ook tijd voor minder d66.
Minder, minder, minder.
En het is maar dat U dat weet.

De glorieuze terugkeer van Helen Knopper

Ze is al in de tachtig en overleefde jaren van zwaar uitgaan in de Nieuwmarkt, waar ze menig man onder tafel dronk. Stappen op het scherpst van de snede. Tussen hoeren pooiers, zeemannen en intellectuelen. Met haar vriendin Roos. Een mysterieuze vouw met een Indische achtergrond en een getroubleerd gemoed. Ze herkenden elkaar als geestverwanten en maakten na hun eerst ontmoeting jaren de buurt onveilig. Menig glas werd geleegd, er waren drugs, en hoe Helen Knopper dat heeft overleefd is de medische wetenschap een raadsel. Over haar vriendschap met Roos schreef Helen Knopper een boek , jaren na overlijden van haar vriendin. Opmerkelijk, want tien jaar geleden stond Helen Knopper in een boek met vergeten schrijvers. Vergeten, uitgerangeerd en zonder utgever. Maar ze bleef stug doorschrijven. Innerlijke Noodzaak. Levensbehoefte. Het Moest Eruit. En zie, nu is er een nieuw boek. Het is en biografie van een vriendschap. Het is de glorieuze terugkeer van Helen Knopper aan het literaire firmament. Hallelujah. Laat de kurken knallen. Vul de glazen. Bacchus is blij. Hopen dat dat boek geen vergeten boek wordt. Hopen dat de kater meevalt.
https://youtu.be/KfS4XC34FuU

pvda in paniek

De pvda is in paniek. Overal lanceren ze proefballontjes om in het nieuws te komen. Die ballonnetjes worden door hun slaafjes in de media gretig opgepikt. Ze proberen het zinkende schip te redden. Alle hens aan dek. Nu wil de fractievoorzitter van de Amsterdamse raadsfractie iets doen aan het teveel aan toeristen. Opeens. Alleen zitten ze daar voor het eerst  in de oppositie. En hebben ze al die hotels laten bouwen toen ze aan de macht waren. En dat was al sinds de 2e wereldoorlog. Ondertussen zal de groei van het toerisme doorzetten.  Bikkelhard. Onontkoombaar. Want steeds meer plekken worden te gevaarlijk om heen te gaan. Amsterdam nog niet. Maar hoe lang nog trouwens?

Hier een filmpje van een jaar geleden over dit onderwerp uit Venetië https://youtu.be/GE4l4wtS4vE

Nieuwmarkt wordt Place du Tertre

Wat hebben we in Amsterdam toch een hoop kunstenaars.
In het foldertje van de Open ateliers op de oostelijke eilanden staan   gebied minstens twintig of dertig mensen  die zichzelf ook als zodanig beschouwen.
Kortom, met de productie van kunst gaat het crescendo. Met verkoop geloof ik minder. Dat leidt tot  visioenen van  tot de nok volgstouwde ateliers met onverkochte kunst. Daarvan zou je als kunstenaar toch droef te moede worden.
Maar nee, velen spiegelen zich waarschijnlijk aan van Gogh. Na mijn dood zal mijn werk pas begrepen en op waarde geschat worden, denken ze. Het grote publiek is er nog niet aan toe.
Er zijn ook mensen die zichzelf welbewust als amateur afficheren. De zondagsschilders. Die houden vanaf 21 april open huis aan de Gelderse Kade. En op 24 april toveren ze de Nieuwmarkt om tot een plein dat lijkt op de Place du Tertre in Parijs. Gevuld met schilders aan het werk. Eenmalig.
Als protest tegen een botte bezuiniging op de amateurkunst. 
Hopen dat het niet regent.
Maar waarom is er eigenlijk geen plek waar dat permanent gebeurt?
Nu staan er een paar tekenaars op het Rembrandtplein, maar die vallen tussen de trams en het horecageweld nauwelijks op.
Laten we in het kader van de spreiding van het toerisme over de hele stad een Amsterdams equivalent van de Place du Tertre creeeren.
Bijvoorbeeld op het Kattenburgerplein, tegenover het gebouw waar Vincent van Gogh ooit een aantal maanden logeerde. Bij zijn oom die bij de marine was.
Een plaquette die aan dat verblijf herinnert is er al. Nu nog een dagelijkse kunstmarkt a la Place du Tertre.
Dat kan gouwe handel worden. Kat in ‘t bakkie. Patattentje erbij en de zaak is voor z’n roodkoperen.
Hier als toegift een interview met de woordvoerdster van de zondagsschilders https://youtu.be/CL7lveOArYU

Groot probleem voor Koning Willem Alexander

Een kwestie schijnt onze koning Willem Alexander, Wim Lex voor intimi en prins pils voor 

zijn jeugdvrinden, binnenskamers bezig te houden. 

Een vraag. Wie wordt de nieuwe directeur van het rijksmuseum? 

Met wie kan hij met de nieuwe president van de verenigde staten, Donald Trump of Bernie Sanders,

 straks poseren voor de Nachtwacht van Rembrandt. 

Wie wordt de  nieuwe baas van die toko. 

Een vraag die als een zware slagschaduw boven Amsterdam hangt.

Een vraag waar  een commissie vol met zwaargewichten en cultuurbobo’s op dit moment mee worstelt. 

In achterkamertjes. Achter gesloten deuren. Met geheimhoudingsplicht. 

Want de naam van de nieuwe functionaris dient tot op het laatst geheim te blijven. 

En Willem Alexander, Wim Lex voor intimi en prins Pils voor zijn jeugdvrinden, heeft het laatste woord. 

Hopelijk worde de nieuwe directeur van het Rijksmuseum niet weer iemand die een hekel 

aan Amsterdam heeft, zoals  de vorige directeur Wim Pijbes. 

Laten  een dergelijke blamage ons bespaard blijven. Nogmaals zo een vernedering zou ondragelijk zijn. 

Dat kunnen we niet nog een keertje bij hebben in onze door wanbestuur van d66 vvd en sp geteisterde stad. Laat ons hopen op iemand met iets meer beschaving en iets meer klasse. En iets meer smaak. En iets betere omgangsvormen.

Geen mensen meer die er genoegen in scheppen de Amsterdammer 

tot op het bot te beledigen, schofferen en in  grond te trappen. 

Het zou daarom goed zijn ook in het rijksmuseum  eens een buitenlander de scepter te laten zwaaien. 

Om er eens een frisse wind doorheen te laten waaien. De ramen open te zetten. 

Bij voorkeur iemand uit een land waar ze weten wat smaak is. Beschaving. Cultuur. 

Iemand zonder banden met 010 en de ruwbesnaarde omgangsvormen die ze daar hebben.

Iemand uit Frankrijk . Of Italië. Of Spanje. Griekenland.

Landen waar we nog iets van kunnen leren betref goede omgangsvormen.

Een  buitenlander zou ook logisch zijn. 

Is al heel wat keren de redding van een zieltogende culturele instelling geweest. Ga maar na:

De baas van het Stedelijk Museum is een duitse, Beartrix Ruf.

De baas van het van Gogh museum is een duitser, Axel Rüger.

De baas van toneelgroep Amsterdam is een Belg, Ivo van Hove. 

De Baas van de opera is Frans Libanee”s, Pierre Audi

Dus voor her rijks ook en buitenlander.

Iemand uit Argentinië bijvoorbeeld. Bij voorkeur een aantrekkelijke vrouw.  

Lijkt me voor  koning Willem Alexander, Wim Lex voor intimi en prins pils voor zijn jeugdvrinden.

 Een voor de hand liggend idee. Kan ie zijn vrouwtje mee imponeren. 

En nog een keer schalks Ole Guapa (hallo schoonheid) tegen haar roepen.  

“Ole Guapa, kijk eens wat ik voor je geregeld heb.”  

Daarna kan ie de gelijknamige wereldhit van Malando opzetten. Het vervolg laat zich raden.

Jammer hierbij is dan wel weer dat het nummer Ole Guapa  door iemand uit 010 is gecomponeerd, 

namelijk Arie Maasland. 

Ole Guapa. Als we dat ook tegen de nieuwe baas van het rijks kunnen zeggen ben ik tevreden.

En het is maar dat U dat weet.

het rookgordijn rond de uitslag van het referendum

Nu krijgen we een wekenlang rookgordijn rondom wat de regering gaat doen met de uitslag van het referendum. Het zal allemaal heel gecompliceerd worden gemaakt. Talloze problemen en nuances. Wat dachten de thuisblijvers??(Denk aan ir. Ad van Emmenes, die altijd op de radio bij een 0-0 wedstrijd de worden sprak: "de thuisblijver hadden gelijk") Die tegenstemmers zijn toch geenstijl/wilders/spaanhangers/tokkies/dom/onwetend/om de tuin geleid/vmbo-ers/werklozen/in de maling genomen/in ieder geval niet serieus te nemen. Langzaam vergeet iedereen deze dag. En breekt er een of andere rel uit, komt v.d. Steur weer eens in de problemen, Wilders komt voor de rechter, Samsom weeriedere avond bij Pauw of DWDD of wordt er weer een aanslag gepleegd en kijkt iedereen even de andere kant op en beslist de 2e kamer om het verdrag toch te ratificeren. Op een zonnige middag ergens midden in de mei vakantie. En we gaan weer over tot de orde van de dag.
 Ik ben geen ziener en geen medium. Maar toch zie ik dit scenario in de toekomst plaatsvinden.

Wim Brands pleegt zelfmoord

Het is al weer en tijdje terug dat ik Wim Brands tegenkwam. Enkele maanden. In de openbare bibliotheek. Waar anders? Hij ging daar iemand interviewen. Iemand die een boek had geschreven. Hij was vrolijk, opgewekt. Vriendelijk als altijd.
Ik hoor net dat hij depressief was en zelfmoord heeft gepleegd.
Hier leest hij een gedicht voor over russen. De opname was voor mijn programma met de pompeuze en nogal van zelfoverschatting getuigende titel "Mr. Amsterdam" . Op een koude winterochtend aan  de rand van de Staatsliedenbuurt. Ongeveer vijf jaar geleden.
Als hommage aan deze dode dichter publiceer ik dit filmpje hier nogmaals. https://youtu.be/_X_a0VAC30U.