Parijs is het mooiste meisje van de wereld. Deze nogal chauvinistische tekst komt uit het lied “Paris sera toujours Paris” en tekent het zelfbewustzijn van de franse hoofdstad. Een stad die een magnetische aantrekkingskracht heeft. Maar Parijs is ook een arrogant meisje, met haar eigen nukken en grillen en ze laat zich moeilijk veroveren.
Miljoenen toeristen bezoeken haar jaarlijks en vergapen zich aan haar schoonheid. Vorige week was ik een van hen.
Arriverend op Gare du Nord werd ik gelijk met de realiteit geconfronteerd.
In Parijs heerst de noodtoestand. Paspoortcontrole. Overal politie. Legerpatrouilles.
Bij bezoek aan de Orangerie, waar ik de waterlelies van Monet wilde bekijken, werden tassen en jassen gecontroleerd als ware het een vliegveld.
Gelukkig was de vrouw die de kaartjes controleerde weer ouderwets arrogant en kortaf. En de schilderijen, gemaakt als troostende schoonheid tegen het zinloze geweld van de eerste wereldoorlog zijn prachtig. Eerst hebben de Parijzenaars er 60 jaar de neus voor opgehaald en werden ze nauwelijks bezocht, maar sinds de jaren 90 van de vorige eeuw worden ze eindelijk erkend als meesterwerk.
Veel Nederlandse kunstenaars en avonturiers zochten eeuwige roem in de boezem van Parijs en vestigden zich er.
Mata Hari, Remco Campert, Simon Vinkenoog, Joris Ivens, Kees van Dongen, Karel Appel en recenter Adriaan van Dis. De lijst is lang.
Sommigen proefden er de zoet smaak van het succes, anderen leden honger, verkommerden op tochtige zolderkamers, werden afgewezen en keerden gedesillusioneerd het mooist meisje de rug toe.
Mensen van buiten, gelukszoekers, immigranten en toeristen worden door de echte Parijzenaars als de barbaren gezien en vaak ook zo behandeld.
Karel Appel zei het zo :”Ik ben een barbaarse schilder in een barbaarse tijd”.
Maar eigenlijk zijn die Karel Appel en al die talloze anderen die naar de gunsten van het mooiste meisje dingen geen barbaren maar watjes.
Waar echte barbaren toe in staat zijn zijn heeft Parijs de laatste jaren meegemaakt. Met oproer in de banlieus van enkele jaren terug en terroristische aanslagen van 2015.
Dat zijn lelijke littekens die de barbaren aan het mooiste meisje toebrachten.
Maar littekens of niet, ze blijft zichzelf. Mooi, hooghartig, arrogant en moeilijk te veroveren
Want “Paris sera toujours Paris”.
En het is maar dat U dat weet.
maandag 29 februari 2016
maandag 22 februari 2016
Xandra Brood Rock 'n Roll Widow
Xandra Brood Rock 'n Roll widow
Als ik ooit mijn memoires van de Staats tv publiceer zal ik dan ook mijn ontmoeting met Herman Brood erin opnemen? We schrijven eind jaren '80. Herman was wereldberoemd als muzikant en schilder. Ik was een kleine krabbelaar in de marge van de media. Regelrecht vanuit de staatliedenbuurt deed ik verslag van de toenmalige revolte van een verwende generatie nihilisten.
Ik woonde toen in een sloopwoning in de Indische buurt en Herman had een atelier ergens in de Pijp. Hij was toen politicus en kandidaat voor de gemeenteraad namens de politieke partij BakkerBrood. Opgericht door advocaat Jaap J. Bakker, die toen was geschorst wegens chaotisch gedrag en slechte administratie. We zochten Herman daar op. Hij gaf een interview terwijl hij een spelletje tafeltennis met Jaap J. Bakker speelde. Desondanks werden Herman noch Jaap in de gemeenteraad gekozen. Ikzelf 25 jaar later ook niet voor mijn eigen partij de Radicale Oppositie Beweging ( de R.O.B.). Zouden Herman's avonturen als politiek kandidaat ook voorkomen in dit boek van zijn weduwe?
https://youtu.be/V2_oEkGovYg
Als ik ooit mijn memoires van de Staats tv publiceer zal ik dan ook mijn ontmoeting met Herman Brood erin opnemen? We schrijven eind jaren '80. Herman was wereldberoemd als muzikant en schilder. Ik was een kleine krabbelaar in de marge van de media. Regelrecht vanuit de staatliedenbuurt deed ik verslag van de toenmalige revolte van een verwende generatie nihilisten.
Ik woonde toen in een sloopwoning in de Indische buurt en Herman had een atelier ergens in de Pijp. Hij was toen politicus en kandidaat voor de gemeenteraad namens de politieke partij BakkerBrood. Opgericht door advocaat Jaap J. Bakker, die toen was geschorst wegens chaotisch gedrag en slechte administratie. We zochten Herman daar op. Hij gaf een interview terwijl hij een spelletje tafeltennis met Jaap J. Bakker speelde. Desondanks werden Herman noch Jaap in de gemeenteraad gekozen. Ikzelf 25 jaar later ook niet voor mijn eigen partij de Radicale Oppositie Beweging ( de R.O.B.). Zouden Herman's avonturen als politiek kandidaat ook voorkomen in dit boek van zijn weduwe?
https://youtu.be/V2_oEkGovYg
zaterdag 20 februari 2016
het gevaar van de grachten
De grachtengordel van Amsterdam behoort tot het werelderfgoed. Iets om trots op te zijn , alleen heeft het wel tot gevolg dat het aantal toeristen verder toeneemt.
Even een vraagje aan deskundigen. Behoren de Nieuwe Heren- Nieuwe Keizers- en Nieuwe Prinsengracht ook tot die gordel en dat erfgoed? Of zijn deze grachten, die aan de andere kant van de Amstel liggen, stiefkinderen van de die er niet echt bijhoren?
Over een ding kunnen we het eens zijn. De grachten zijn levensgevaarlijk. Geregeld valt er iemand in. En die wordt dan weken later ergens anders uit het water gevist. Want de grachten worden namelijk door gespoeld tegenwoordig. Dus als je erin valt en verzuipt wordt je meedogenloos weggezogen en leven de achterblijvers tijdenlang tussen hoop en vrees. Reden dat mensen te water raken kunnen velerlei zijn. Kan een glijpartij zijn, een struikeling van een pechvogel, of een bewuste daad. Een desperate sprong van iemand die het niet meer ziet zitten. Drank, drugs, depressie, domheid, de mogelijkheden zijn talloos. Soms willen mensen ook gewoon in die grachten zwemmen. Is het iets van iemands bucketlist. Of moet het vanwege een of ander goed doel.
Mijn mattie Delano en ik hebben er een clip over gemaakt. Bij die zwemmende mensen zou Maxima kunnen zitten, de huidige koningin. Maar dat weet ik niet zeker. Als U haar herkend, ,laat het even weten.
de clip: https://youtu.be/B3X6Gn74Iwc
Even een vraagje aan deskundigen. Behoren de Nieuwe Heren- Nieuwe Keizers- en Nieuwe Prinsengracht ook tot die gordel en dat erfgoed? Of zijn deze grachten, die aan de andere kant van de Amstel liggen, stiefkinderen van de die er niet echt bijhoren?
Over een ding kunnen we het eens zijn. De grachten zijn levensgevaarlijk. Geregeld valt er iemand in. En die wordt dan weken later ergens anders uit het water gevist. Want de grachten worden namelijk door gespoeld tegenwoordig. Dus als je erin valt en verzuipt wordt je meedogenloos weggezogen en leven de achterblijvers tijdenlang tussen hoop en vrees. Reden dat mensen te water raken kunnen velerlei zijn. Kan een glijpartij zijn, een struikeling van een pechvogel, of een bewuste daad. Een desperate sprong van iemand die het niet meer ziet zitten. Drank, drugs, depressie, domheid, de mogelijkheden zijn talloos. Soms willen mensen ook gewoon in die grachten zwemmen. Is het iets van iemands bucketlist. Of moet het vanwege een of ander goed doel.
Mijn mattie Delano en ik hebben er een clip over gemaakt. Bij die zwemmende mensen zou Maxima kunnen zitten, de huidige koningin. Maar dat weet ik niet zeker. Als U haar herkend, ,laat het even weten.
de clip: https://youtu.be/B3X6Gn74Iwc
maandag 15 februari 2016
amsterdams historisch museum
Waar is het mis gegaan met het Amsterdam Historisch Museum? Want mis is het zeker met deze eerbiedwaardige en voor de stad belangrijke instelling.
Sinds de laatste verbouwing zijn er op zijn minst 2 kapitale fouten gemaakt. Fouten die samenhangen met de alom heersende trend om de Amsterdamse binnenstad onvoorwaardelijk uit te leveren aan de toeristen. Om van het centrum van de hoofdstad een soort Disneyland te maken.
Daarom bedacht een of andere grappenmaker de naam te veranderen in Amsterdam museum. Het woord historisch is immers te moeilijk voor de gemiddelde toerist. Dus dat werd rücksichtloos geschrapt. Geëlimineerd. Op de mestvaalt van de geschiedenis gekiepert.
Dat was fout nummer 1, voor veel inwoners van de hoofdstad een klap in het gezicht. Het was alsof hun museum ze werd afgepakt.
En die conclusie was terecht, bleek na de heropening. Het Amsterdams Historisch Museum had vroeger tijdelijke tentoonstellingen die door veel inwoners en oud inwoners werden bezocht. Die waren makkelijk toegankelijk. Via een aparte ingang op de binnenplaats stond je er gelijk midden in.
En wat is daarmee gebeurt? Die tijdelijke tentoonstellingen zijn weggestopt in een onvindbaar hoekje. Het bereiken ervan is voor iemand die slecht ter been is alsof je een stormbaan over moet. Trappen naar beneden, trappen naar boven, eindeloze gangen geverfd in kleuren die pijn doen aan je ogen, onduidelijke bewegwijzering, zodat je uiteindelijk uitgeput, verdwaald, gedesillusioneerd en gedesoriënteerd je wanhopig afvraagt welk sadist dit heeft bedacht. Alsof het leven op zichzelf al niet moeilijk genoeg is zullen bij dit museum er nog eens een kwelling aan toevoegen.
Ik heb twee keer zo’n tentoonstelling bezocht, en ben twee keer verdwaald. Het museum is verworden tot een ondoorgrondelijk doolhof. Een tantaluskwelling. Uiteindelijk net voor sluitingstijd wist toch nog mijn doel te bereiken. Maar door mijn zoektocht was ik te vermoeid om het gebodene nog in me op te nemen. Maar misschien is dat wel de bedoeling van het huidige management. Interesseert het maken van een makkelijk toegankelijke tentoonstelling voor de Amsterdammer ze niet. Hebben ze liever toeristen, die dan in hun winkeltje na het bezoek een godsvermogen uitgeven aan prullaria.
Het is dan ook geen toeval dat er geluiden op gaan om het het museum te verhuizen, en bij de komende subsidieronde hou ik mijn hart vast.
Misschien is een fusie met het scheepvaartmuseum, en andere instelling die na een verbouwing en herinrichting van jaren als een aangeslagen bokser door de ring wankelt, een oplossing. Want er moet iets gebeuren. Dit kan niet zo doorgaan. Een voor een verliezen respectabele musea in onze stad hun glans. Laten we dat zomaar gebeuren? En waar is de politiek als je ze nodig hebt? Daarom ook aan hen deze boodschap: Ik wil een museum dat geen pretpark is, waar de tijdelijke tentoonstellingen makkelijk toegankelijk zijn en dat Amsterdam Historisch Museum heet.
En het is maar dat U het weet.
Sinds de laatste verbouwing zijn er op zijn minst 2 kapitale fouten gemaakt. Fouten die samenhangen met de alom heersende trend om de Amsterdamse binnenstad onvoorwaardelijk uit te leveren aan de toeristen. Om van het centrum van de hoofdstad een soort Disneyland te maken.
Daarom bedacht een of andere grappenmaker de naam te veranderen in Amsterdam museum. Het woord historisch is immers te moeilijk voor de gemiddelde toerist. Dus dat werd rücksichtloos geschrapt. Geëlimineerd. Op de mestvaalt van de geschiedenis gekiepert.
Dat was fout nummer 1, voor veel inwoners van de hoofdstad een klap in het gezicht. Het was alsof hun museum ze werd afgepakt.
En die conclusie was terecht, bleek na de heropening. Het Amsterdams Historisch Museum had vroeger tijdelijke tentoonstellingen die door veel inwoners en oud inwoners werden bezocht. Die waren makkelijk toegankelijk. Via een aparte ingang op de binnenplaats stond je er gelijk midden in.
En wat is daarmee gebeurt? Die tijdelijke tentoonstellingen zijn weggestopt in een onvindbaar hoekje. Het bereiken ervan is voor iemand die slecht ter been is alsof je een stormbaan over moet. Trappen naar beneden, trappen naar boven, eindeloze gangen geverfd in kleuren die pijn doen aan je ogen, onduidelijke bewegwijzering, zodat je uiteindelijk uitgeput, verdwaald, gedesillusioneerd en gedesoriënteerd je wanhopig afvraagt welk sadist dit heeft bedacht. Alsof het leven op zichzelf al niet moeilijk genoeg is zullen bij dit museum er nog eens een kwelling aan toevoegen.
Ik heb twee keer zo’n tentoonstelling bezocht, en ben twee keer verdwaald. Het museum is verworden tot een ondoorgrondelijk doolhof. Een tantaluskwelling. Uiteindelijk net voor sluitingstijd wist toch nog mijn doel te bereiken. Maar door mijn zoektocht was ik te vermoeid om het gebodene nog in me op te nemen. Maar misschien is dat wel de bedoeling van het huidige management. Interesseert het maken van een makkelijk toegankelijke tentoonstelling voor de Amsterdammer ze niet. Hebben ze liever toeristen, die dan in hun winkeltje na het bezoek een godsvermogen uitgeven aan prullaria.
Het is dan ook geen toeval dat er geluiden op gaan om het het museum te verhuizen, en bij de komende subsidieronde hou ik mijn hart vast.
Misschien is een fusie met het scheepvaartmuseum, en andere instelling die na een verbouwing en herinrichting van jaren als een aangeslagen bokser door de ring wankelt, een oplossing. Want er moet iets gebeuren. Dit kan niet zo doorgaan. Een voor een verliezen respectabele musea in onze stad hun glans. Laten we dat zomaar gebeuren? En waar is de politiek als je ze nodig hebt? Daarom ook aan hen deze boodschap: Ik wil een museum dat geen pretpark is, waar de tijdelijke tentoonstellingen makkelijk toegankelijk zijn en dat Amsterdam Historisch Museum heet.
En het is maar dat U het weet.
woensdag 10 februari 2016
r.o.b. steunt Bernie Sanders
Perscommunique
Radicale Oppositie Beweging steunt Bernie Sanders
Gefeliciteerd Bernie Sanders met je geweldige overwinning in New Hampshire namens het Politbureau, het Centraal Comité en alle afdelingen van de Radicale Oppositie Beweging (R.O.B.).
In een emotionele en bewogen vergadering besloten alle aanwezigen unaniem dat wij jou als kandidaat voor het presidentschap van de Verenigde Staten onvoorwaardelijk steunen.
Bernie Sanders. Iemand die het opneemt tegen de heersende machten in het rijk van het kwaad aan de overkant van de oceaan.
Bernie Sanders. Iemand die oog heeft voor de noden van de gewone man en zijn strijd om het dagelijks bestaan. Zijn worsteling om het hoofd boven water te houden.
Bernie Sanders. Iemand die niet aan de hand loopt van de grote kapitalistische monopolisten en het militair-industrieel complex.
Bernie Sanders. Een man met een visie en een boodschap van hoop, vrede, vooruitgang en sociale ontwikkeling.
Bernie Sanders. Een man die daadwerkelijke veranderingen wil, niet alleen in de Verenigde Staten, maar wereld wijd.
Bernie Sanders, met je ideeën, je visie, je oprechtheid en je doorzettingsvermogen heb je niet alleen veel Amerikanen geinspireerd, maar ook de Radicale Oppositie Beweging, de R.O.B.
Wij roepen dan ook al onze Amerikaanse aanhangers en sympathisanten op om hun stem op Bernie Sanders uit te brengen.
Zoals je zegt Bernie: “They have the money, but we have the people.”
Samen kunnen we bergen verzetten. Een einde maken aann oneerlijkheid, armoede, geweld, oorlog en onderdrukking. De gevestigde orde omver gooien. Revolutionaire verandering doorvoeren.
Let’ do it, Bernie Sanders. Let’s give’m hell.
Wij, de Radicale Oppositie Beweging (de R.O.B.), staan duizend procent achter je.
Radicale Oppositie Beweging steunt Bernie Sanders
Gefeliciteerd Bernie Sanders met je geweldige overwinning in New Hampshire namens het Politbureau, het Centraal Comité en alle afdelingen van de Radicale Oppositie Beweging (R.O.B.).
In een emotionele en bewogen vergadering besloten alle aanwezigen unaniem dat wij jou als kandidaat voor het presidentschap van de Verenigde Staten onvoorwaardelijk steunen.
Bernie Sanders. Iemand die het opneemt tegen de heersende machten in het rijk van het kwaad aan de overkant van de oceaan.
Bernie Sanders. Iemand die oog heeft voor de noden van de gewone man en zijn strijd om het dagelijks bestaan. Zijn worsteling om het hoofd boven water te houden.
Bernie Sanders. Iemand die niet aan de hand loopt van de grote kapitalistische monopolisten en het militair-industrieel complex.
Bernie Sanders. Een man met een visie en een boodschap van hoop, vrede, vooruitgang en sociale ontwikkeling.
Bernie Sanders. Een man die daadwerkelijke veranderingen wil, niet alleen in de Verenigde Staten, maar wereld wijd.
Bernie Sanders, met je ideeën, je visie, je oprechtheid en je doorzettingsvermogen heb je niet alleen veel Amerikanen geinspireerd, maar ook de Radicale Oppositie Beweging, de R.O.B.
Wij roepen dan ook al onze Amerikaanse aanhangers en sympathisanten op om hun stem op Bernie Sanders uit te brengen.
Zoals je zegt Bernie: “They have the money, but we have the people.”
Samen kunnen we bergen verzetten. Een einde maken aann oneerlijkheid, armoede, geweld, oorlog en onderdrukking. De gevestigde orde omver gooien. Revolutionaire verandering doorvoeren.
Let’ do it, Bernie Sanders. Let’s give’m hell.
Wij, de Radicale Oppositie Beweging (de R.O.B.), staan duizend procent achter je.
maandag 8 februari 2016
zaterdag 6 februari 2016
felicitatie voor de erotische dichter
deze plek is vandaag een hartelijke felicitatie op zijn plaats. Een felicitatie aan een dichter. Niet zomaar een dichter maar De Dichter der Erotiek. Een dichter die een droom werkelijkheid zag worden. Na jaren ploeteren. Tegen de stroom inroeien.
Ik ontmoette deze dichter voor het eerst in de Melkweg. In de jaren 80. Hij trad daar op met erotische poëzie op een festival met de titel “hard en horny”. Met gedichten met nietsverhullend en direct taalgebruik. Gedichten over harde sex. Gedichten over het wonder van de erotiek in alle verschijningsvormen.
In het gemeente archief moet nog een filmopname van zijn podiumkunsten uit die tijd zijn.
Naast dichter is hij striptekenaar. En liefhebber van kunst. Een speciaal soort kunst.
Kunst namelijk gemaakt door mensen die verstandelijk beperkt zijn. Of verstandelijk uitgedaagd. Mongolen. Autisten. Manisch depressieven. Onaangepasten. Mensen wier uitingen door de gevestigde kunstwereld met niet serieus genomen worden. Waar men de neus voor ophaalt. Op neerkijkt.
Dus begon deze dichter een missie. Het onder de aandacht brengen van deze kunst. Kunst die de geuzennaam outsider art kreeg.
Begonnen met kleinschalige exposities in een keldertje. Bij de opening ervan altijd een gedicht. Voorgedragen met luide stem en veel emotie. Zijn vriendin verzorgde het bier en de chips. Door stug doorgaan kwam er aandacht van de pers. Hij begon een eigen televisieprogramma over outsider art.
En de aandacht voor de wonderlijke wereld die de outsider kunstenaars in hun werken scheppen nam toe. Men zag de artistieke waarde ervan. En bleek er een publiek voor te bestaan.
Zo gek is dat niet, want veel kunstenaars zijn ook zo gek als een deur. Zit een steekje aan los. Hebben een klap van de molen gehad.
Moet ik nog de naam van Vincent van Gogh noemen?
En krijgt het museum de Hermitage, hier aan de Amstel, een eigen afdeling waar permanent outsider art tentoongesteld gaat worden.
Een mijlpaal die het gevolg is van jarenlang buffelen en tegen de stroom in zwemmen.
Daarom wil ik hier graag zeggen: Gefeliciteerd Bert Schoonhoven, met dit grote succes. Het is verdiend. En van harte gegund. Geniet ervan.
En ik ga ervan uit dat je bij de opening weer op wervelende wijze een gedicht zult voordragen.
Zoals dit bijvoorbeeld: https://youtu.be/C
dinsdag 2 februari 2016
smeris in de 2e wereldoorlog
Politie. Smeris. Diender. Wout. Juut. Hermendad. Wetsdienaar. Waakzaam en dienstbaar. De politie dient de orde van de overheid bewaren, de belangen van de heersende klasse verdedigen en gehoorzaam aan de regering zijn.
Dat was in de tweede wereldoorlog ingewikkeld. . In hoeverre moet je als politie agent gehoorzamen aan de Duitse bezetter? In hoeverre meewerken aan de jodenvervolging? Waar ligt je loyaliteit ? Voor welke dilemma’s wordt je gesteld? Vragen die opgeworpen worden in het boek “Wat kon ons gebeuren” van Gerrit Hoogstraaten. Een roman gebaseerd op de ervaringen van zijn opa, die smeris was in die tweede wereldoorlog. In de dagen tussen de auswitch herdenking in het Wertheimplantsoen en de herdenking van de februaristaking bij de Dokwerker, was hij te gast bij radio Amsterdam FM om over dit boek te praten. De gelegenheid om hem na die uitzending een paar vragen te stellen. Onder andere over de reactie op het boek door voormalig commissaris Bernard Welten. https://youtu.be/Tzx_Iae5vbQ
Dat was in de tweede wereldoorlog ingewikkeld. . In hoeverre moet je als politie agent gehoorzamen aan de Duitse bezetter? In hoeverre meewerken aan de jodenvervolging? Waar ligt je loyaliteit ? Voor welke dilemma’s wordt je gesteld? Vragen die opgeworpen worden in het boek “Wat kon ons gebeuren” van Gerrit Hoogstraaten. Een roman gebaseerd op de ervaringen van zijn opa, die smeris was in die tweede wereldoorlog. In de dagen tussen de auswitch herdenking in het Wertheimplantsoen en de herdenking van de februaristaking bij de Dokwerker, was hij te gast bij radio Amsterdam FM om over dit boek te praten. De gelegenheid om hem na die uitzending een paar vragen te stellen. Onder andere over de reactie op het boek door voormalig commissaris Bernard Welten. https://youtu.be/Tzx_Iae5vbQ
maandag 1 februari 2016
scharrebiersluis
1e bijdrage aan kunstproject "Amsterdam Venezia Parallels Observations" scharrebiersluis https://youtu.be/jDtQwYStr6I Ben ik nou ook kunstenaar?
donderdag 28 januari 2016
dat lucht op
NPO = Nationale PVDA omroep. Nu krijgt Samsom weer zendtijd voor een luchtballon die in Brussel gelijk lek wordt geprikt.
De laatste maand krijgt ieder lid van die partij ruim zendtijd in journaal en nieuwsuur en 1 vandaag en Jinek en Pauw en DWDD en waar dan om onhaalbare plannen te lanceren. Beetje doorzichtige poging het zinkende schip te redden. Mogen zij door de bliksem getroffen worden. Of door de toorn van de goden. Of de wrake van de geesten. Of door zware bezuinigingen. Of collectief ontslag. Of vergoten worden met pek en veren. En uit de media verdwijnen met hun opzichtige pvda propaganda. Ik heb gezegd. Zo, dat lucht op.
woensdag 27 januari 2016
locked in
Ooit heb ik een nacht in het ziekenhuis gelegen. Het Olvg. Daar hebben ze mijn gebroken arm weer aan elkaar geschroefd. Sinds die tijd voel ik me een beetje een cyborg. Ik herinner me ook de chirurg, die ik tegen een arts in opleiding hoorde zeggen: “Opereren, het mooiste wat er is”.
‘s-Nachts werd ik uit mijn slaap gehouden door een om de zuster schreeuwende man. Hij schreeuwde ook om zijn vrouw. En de dokter. En zijn moeder. Sloeg onbegrijpelijke jammerklachten uit. Ramde op de rand van zijn bed.
De volgende dag kon ik thuis gaan bijslapen. Voelde Archie, de man van staal.
Ik moest wel met leedwezen denken aan degenen die gedwongen zijn met een ernstige aandoening langere tijd in een instelling te verblijven.
Laatst kwamen deze herinneringen bovendrijven toen ik Guus Bauer sprak over zijn nieuwe boek “Vogeljongen”.
Dat boek gaat over het zogenaamde locked-in syndroom. Als je dat hebt ben je een pechvogel. Ziet de toekomst er grauw en bleek uit. Blijft er niet veel over dan staren naar het plafond, of de vogels die hoog in de lucht vliegen. Maar niet voor Guus Bauer. Hij kreeg dit syndroom, overwon het en schreef er een boek over vanuit het perspectief van de patiënt. Hier een diepte-interview met hem https://youtu.be/H7jNzzonAUU
‘s-Nachts werd ik uit mijn slaap gehouden door een om de zuster schreeuwende man. Hij schreeuwde ook om zijn vrouw. En de dokter. En zijn moeder. Sloeg onbegrijpelijke jammerklachten uit. Ramde op de rand van zijn bed.
De volgende dag kon ik thuis gaan bijslapen. Voelde Archie, de man van staal.
Ik moest wel met leedwezen denken aan degenen die gedwongen zijn met een ernstige aandoening langere tijd in een instelling te verblijven.
Laatst kwamen deze herinneringen bovendrijven toen ik Guus Bauer sprak over zijn nieuwe boek “Vogeljongen”.
Dat boek gaat over het zogenaamde locked-in syndroom. Als je dat hebt ben je een pechvogel. Ziet de toekomst er grauw en bleek uit. Blijft er niet veel over dan staren naar het plafond, of de vogels die hoog in de lucht vliegen. Maar niet voor Guus Bauer. Hij kreeg dit syndroom, overwon het en schreef er een boek over vanuit het perspectief van de patiënt. Hier een diepte-interview met hem https://youtu.be/H7jNzzonAUU
maandag 25 januari 2016
de laatste kus
Dit stukje ga ik voorlezen op Amsterdam FM. Denk de overslaande stem, het schuim op de lippen en de molenwiekende armen er zelf bij:
"Geweldig.Een enorme eer. Het Scheepvaartmuseum als het centrale punt in Europa. Dat ik dat nog mag meemaken Als ik Mark Rutte op de steiger met Jean Claude Juncker, de Europese Unievoorzitter, de capo di tutti capi, zie kussen wordt ik helemaal blij.. Krijg ik een heel apart gevoel van binnen
Allemaal bij mij om de hoek. En tegelijk met dat voorzitterschap is een groot stuk van het marine terrein voor ons gewone stervelingen toegankelijk geworden. Nog meer reden tot vreugde.
Via een nieuwe brug bij het marine terrein kun je naar de Dijksgracht lopen en daar een kopje koffie kan drinken. Leuk. Fijn. Mooi. U merkt het ik wilde dit keer positief blijven. Want voor je het weet sta ik als azijnpisser, kankerpit, zuurpruim, negatieveling en zeurkous bekend. En dat wil ik niet.
Laat ik daarom maar niet weer de politiek van de Europese Unie beginnen.
En de onmacht om de steeds groter wordende problemen aan te pakken. Zoials de vluchtelingencrisis.
Of die steeds maar uitdijende en steeds meer geld verspillende bureaucratie.
Dus welgemoed wilde ik een wandeling maken over het marine terrein. Een aanwinst voor de buurt en voor heel Amsterdam. een wandeling langs het Scheepvaartmuseum, dat trouwens sinds de verbouwing en heropening van crisis naar crisis wankelt, en in die zin op de Europese Unie lijkt.
Maar op het Kadijksplein ging het gelijk mis met mijn goede voornemen. Sloeg mijn stemming helemaal om. Naar negatief. Daar werd mijn oog getroffen door een stelletje spuuglelijke vlaggen ter gelegenheid van die Eu top. Bij het scheepvaartmuseum. Aan de brug naar de bibliotheek. In het hele omgeving eigenlijk.
Ook het brugwachtershuisje is ook helemaal volgeplakt met diezelfde vormgeving. En diverse bruggen. Alsof we hier in een nieuw duizendjarig rijk te maken hebben. Met pompeus vlagvertoon.
Maar al dart pompeuze vlagvertoon is slechts de vlag op de modderschuit. De modderschuit die trouwens behoorlijk slagzij maakt en moet uitkijken om niet roemloos ten onder te gaan.
Welke grappenmaker heeft dit verzonnen? Deze afschuwlijke vormgeving. Dat vlagvertoon van Noordkoreaanse proporties. Zo krijgen nog meer mensen een hekel aan die EU. En wat heeft dat allemaal gekost? Blijft ons dan niets bespaard? Is er dan niemand meer met goeie smaak bij die organisatie? En dat van U en mijn mijn belastingcenten. Daar mogen ze wel eens wat zuiniger mee zijn.
En blijven die vlaggen tot de zomer wapperen.?
En toen ik dat dacht keerde mijn humeur weer te goede. . Want dat is een geruststellende gedachte. Een positieve gedchteWant dat is het goede nieuws. In Juli is die hele kermis hier weer voorbij. Worden de vlaggen gestreken. Dan zullen Mark en Jean Claude elkaar weer ten afscheid kussen op de steiger bij het Scheepvaartmuseum. Was het alvast maar zo ver. De laatste kus. Die heerlijke bevrijdende langverwachte laatste kus."
zaterdag 23 januari 2016
de blauwe loper
De rode loper. Bij iedere filmpremiere staat ie vol met koekwouze kletsmajoors. Actreutels, non valeurs, praatjesmakers. Aandachtjunkies. Beweren dat ze naar de beste film of de beste voorstelling ooit gaan. Alleen niemand gelooft ze meer.
De rode loper. Iedere paar jaar zegt een of andere grapjes van de gemeente Amsterdam dat ze van het Damrak en grandioze entree van de stad gaan maken. Is nog nooit gelukt.
De rode loper. Een jaarlijks cultureel festival in Amsterdam Oost. Want Oost is hip. Spannend. Cool. Vet. Daar gebeurt het. Denken ze daar. Geloven ze. Tegen beter weten in.
De geloofwaardigheid van de rode loper is kortom hevig beschadigd.
Nu hebben we blauwe loper. Daarom misschien. ik Kwam hem tegen tijdens een wandeling over het Marine terrein.
Waarom een blauwe loper? En voor wie?
En is er ook kans dat de blauwe loper snel zijn krediet verliest?
Het antwoord zit in dit korte filmpje. https://youtu.be/jTeyAm1N0QI
donderdag 21 januari 2016
maandag 18 januari 2016
De belangrijkste beslissing
Kou, gladheid, wind regen en sneeuw domineren het weer dezer dagen. Voor veel mensen het moment voor de belangrijkste beslissing van het jaar.
De beslissing waar ruzie over gemaakt wordt. Waarover de meningsverschillen hoog oplopen. Tot soms onoverbrugbare hoogte. Talloze relaties raken in crisis. Huwelijkse spanningen.
Relatiecoaches worden ingeschakeld. Mediators. Maatschappelijk werkers. Bemiddelaars.
Maar soms is de kloof te groot. Liggen de opvattingen te ver uit elkaar.
Is er geen redden meer aan. Helpt er geen lieve moedertje meer aan.
Draait het uit op scheiden. Met alle pijn en nare consequenties.
Inderdaad, het is weer die tijd van het jaar. Het moment dat beslist moet worden waar we dit jaar met vakantie heen zullen gaan.
Om bij te komen van een jaar hard werken. Om op onze lauweren te gaan rusten.Om alle zorgen even aan de kant te zetten. En eindelijk eens van het leven te genieten. Om even van al het gezeur en gezeik af te zijn. No stress. Zodat we tot die tijd kunnen dromen van beter weer. En een aangename omgeving. Zonder de ongemakken van alledag en de gevaren die de huidige tijd met zich meebrengt
Dat wordt alleen steeds moeilijker.
Overal aanslagen, aanrandingen en verkrachtingen en berovingen. Om maar te zwijgen van voedselvergiftiging, insekten, oplichterij, beroerde service, slechte bediening, exhorbitante prijzen, arrogant winkelpersoneel en overvolle straten met souvenirwinkels.
Waarom niet gewoon thuisblijven? Lekker op de bank een boek lezen? Luiken dicht, telefoon uit en weg van die zieke buitenwereld.
Een boek over reizen. In de meeste gevallen vergaat je de lust tot reizen dan wel. Bijvoorbeel Paul Theroux, Bob den Uyl, Redmond o’Hanlon, Betsy Udink. Zij schrijven over de ontberingen en de ellende die ze in verre landen aantreffen.
En daarmee kan je lekker meegriezelen zonder zelf gevaar te lopen.
Het enige risico is dat je de tijd vergeet, of dat je koffie koud wordt.
Maar soms loopt het mis. Dan lees je iets en denk je: daar wil ik ook heen.
Zo vertrek ik binnenkort naar Parijs. Een stad die het afgelopen jaar is geteisterd door aanslagen en waar de hoogste staat van paraatheid heerst.
Omdat ik een boek gelezen heb dat liefdevol en uitnodigend over deze stad schrijft. Bestaande uit wandelingen, mijmeringen en herinneringen. Een liefdesverklaring. Ik heb het over Stadsliefde, scenes in Parijs, van Adriaan van Dis.
Dus daar loop ik binnenkort. Midden in de winter in Parijs. Kou, wind regen en sneeuw. Me ergerend aan de hoge prijzen, de arrogante inwoners en de overdaad aan gewapende agenten. Mezelf verwijtend dat ik weer een belangrijke beslissing heb genomen die zich tegen me gekeerd heeft.
Ik neem nog een boek van van Dis mee. Een boek dat ook in Parijs speelt. “De wandelaar” heet het. Voor in mijn Parijse hotelkamer. Dan zit ik lekker warm en wandel ik comfortabel door Parijs. In mijn gedachten tenminste.
En het is maar dat U dat weet.
De beslissing waar ruzie over gemaakt wordt. Waarover de meningsverschillen hoog oplopen. Tot soms onoverbrugbare hoogte. Talloze relaties raken in crisis. Huwelijkse spanningen.
Relatiecoaches worden ingeschakeld. Mediators. Maatschappelijk werkers. Bemiddelaars.
Maar soms is de kloof te groot. Liggen de opvattingen te ver uit elkaar.
Is er geen redden meer aan. Helpt er geen lieve moedertje meer aan.
Draait het uit op scheiden. Met alle pijn en nare consequenties.
Inderdaad, het is weer die tijd van het jaar. Het moment dat beslist moet worden waar we dit jaar met vakantie heen zullen gaan.
Om bij te komen van een jaar hard werken. Om op onze lauweren te gaan rusten.Om alle zorgen even aan de kant te zetten. En eindelijk eens van het leven te genieten. Om even van al het gezeur en gezeik af te zijn. No stress. Zodat we tot die tijd kunnen dromen van beter weer. En een aangename omgeving. Zonder de ongemakken van alledag en de gevaren die de huidige tijd met zich meebrengt
Dat wordt alleen steeds moeilijker.
Overal aanslagen, aanrandingen en verkrachtingen en berovingen. Om maar te zwijgen van voedselvergiftiging, insekten, oplichterij, beroerde service, slechte bediening, exhorbitante prijzen, arrogant winkelpersoneel en overvolle straten met souvenirwinkels.
Waarom niet gewoon thuisblijven? Lekker op de bank een boek lezen? Luiken dicht, telefoon uit en weg van die zieke buitenwereld.
Een boek over reizen. In de meeste gevallen vergaat je de lust tot reizen dan wel. Bijvoorbeel Paul Theroux, Bob den Uyl, Redmond o’Hanlon, Betsy Udink. Zij schrijven over de ontberingen en de ellende die ze in verre landen aantreffen.
En daarmee kan je lekker meegriezelen zonder zelf gevaar te lopen.
Het enige risico is dat je de tijd vergeet, of dat je koffie koud wordt.
Maar soms loopt het mis. Dan lees je iets en denk je: daar wil ik ook heen.
Zo vertrek ik binnenkort naar Parijs. Een stad die het afgelopen jaar is geteisterd door aanslagen en waar de hoogste staat van paraatheid heerst.
Omdat ik een boek gelezen heb dat liefdevol en uitnodigend over deze stad schrijft. Bestaande uit wandelingen, mijmeringen en herinneringen. Een liefdesverklaring. Ik heb het over Stadsliefde, scenes in Parijs, van Adriaan van Dis.
Dus daar loop ik binnenkort. Midden in de winter in Parijs. Kou, wind regen en sneeuw. Me ergerend aan de hoge prijzen, de arrogante inwoners en de overdaad aan gewapende agenten. Mezelf verwijtend dat ik weer een belangrijke beslissing heb genomen die zich tegen me gekeerd heeft.
Ik neem nog een boek van van Dis mee. Een boek dat ook in Parijs speelt. “De wandelaar” heet het. Voor in mijn Parijse hotelkamer. Dan zit ik lekker warm en wandel ik comfortabel door Parijs. In mijn gedachten tenminste.
En het is maar dat U dat weet.
maandag 11 januari 2016
bowie dood
David Robert Jones oftewel David Bowie heeft zijn laatste en definitieve transformatie ondergaan..
Hij is nu een lijk. Een dode. Overledene. Een schim. Niet meer dan een herinnering.
Bowie wist dat hij dood zou gaan. Aan leverkanker. Net zoals zijn vriend Lou Reed, die nog wel een tijdje voortsukkelde met een donorlever.
Uiteraard buitelt vandaag iedereen over elkaar heen om zijn medeleven te betuigen. Om over de overledene te treuren. Of gewoon weer even in de publiciteit... te komen.
De Britse premier sprak de rouwende natie toe. Het Groninger Museum, waar nu een tentoonstelling over Bowie loopt. Ging voor een maal op maandag open.
Een hele stoet hele en halve bekende Nederlanders herdacht te overledene.
Velen beweren hem gekend of ontmoet te hebben.
Maar Bowie leeft gewoon voort. Door zijn muziek, Door zijn videoclips. Door de films waarin hij speelde. En door zijn kunst, want Bowie had op de kunstacademie gezeten en was ook schilder.
Bowie bracht nog een album uit, Blackstar getiteld. . Terwijl de dood hem op de hielen zat.
Ik wil U graag wijzen op een videoclip uit van dat album. Een indringende clip is het. Waarin hij reflecteert over zijn naderende eind. Over zijn sterven.
Bowie ligt in een ziekenhuisbed. Ogen in het verband.
Een dunne man met opgezwollen aderen.
“Look up here, I’m in heaven” zingt hij.
Aan het eind van de clip stapt hij over de drempel het duister binnen.
Duidelijk. De dood. De verlossing.
Het nummer heet Lazarus. Naar de bijbelse figuur die door Jezus tot leven werd gewekt. https://youtu.be/y-JqH1M4Ya8
Hij is nu een lijk. Een dode. Overledene. Een schim. Niet meer dan een herinnering.
Bowie wist dat hij dood zou gaan. Aan leverkanker. Net zoals zijn vriend Lou Reed, die nog wel een tijdje voortsukkelde met een donorlever.
Uiteraard buitelt vandaag iedereen over elkaar heen om zijn medeleven te betuigen. Om over de overledene te treuren. Of gewoon weer even in de publiciteit... te komen.
De Britse premier sprak de rouwende natie toe. Het Groninger Museum, waar nu een tentoonstelling over Bowie loopt. Ging voor een maal op maandag open.
Een hele stoet hele en halve bekende Nederlanders herdacht te overledene.
Velen beweren hem gekend of ontmoet te hebben.
Maar Bowie leeft gewoon voort. Door zijn muziek, Door zijn videoclips. Door de films waarin hij speelde. En door zijn kunst, want Bowie had op de kunstacademie gezeten en was ook schilder.
Bowie bracht nog een album uit, Blackstar getiteld. . Terwijl de dood hem op de hielen zat.
Ik wil U graag wijzen op een videoclip uit van dat album. Een indringende clip is het. Waarin hij reflecteert over zijn naderende eind. Over zijn sterven.
Bowie ligt in een ziekenhuisbed. Ogen in het verband.
Een dunne man met opgezwollen aderen.
“Look up here, I’m in heaven” zingt hij.
Aan het eind van de clip stapt hij over de drempel het duister binnen.
Duidelijk. De dood. De verlossing.
Het nummer heet Lazarus. Naar de bijbelse figuur die door Jezus tot leven werd gewekt. https://youtu.be/y-JqH1M4Ya8
zondag 10 januari 2016
False Flag?
Als ik Mark Rutte zie zoenen met Jean Claude Juncker, de Europese Unievoorzitter, op de steiger bij het Scheepvaartmuseum, heb ik gemengde gevoelend.
Leuk, dat is bij mij om de hoek.
En goed dat ze voor hun homozualiteit uitkomen.
Maar daar staan wel wat kritiekpuntjes tegenover.
Laat ik maar niet weer de politiek van de Europese Unie beginnen.
En de onmacht om de steeds groter wordende problemen aan te pakken.
Of die steeds maar uitdijende en steeds meer geld verspillende bureaucratie.
Of klagen over die kunst in de Kattenburgerstraat.
Ik zal geen woord meer vuilmaken aan die kunstenaars die hun ziel hebben verkocht aan de duivel.
Nee, wat me nu opviel bij een wandeling langs et Scheepvaartmuseum, dat trouwens sinds de verbouwing en heropening van crisis naar crisis wankelt, en in die zin op de Europese Unie lijkt, is een stelletje heel lelijke vlaggen die dit hele gebeuren moeten promoten.
En het brugwachtershuisje is ook helemaal volgeplakt met dezelfde smakeloze vormgeving.
Hoe zou het er daar binnen aan toe gaan ?
Als ze gezellig de problemen de revue laten passeren, het oneens zijn en door elkaar heen praten al die Europese leiders onder leiding van Jean Claude.
Met een borreltje erbij, want daar houdt J.C. wel van
Ik heb zo mijn gedachten. Ik heb ze in dit filmpje vormgegeven. https://youtu.be/1f-1Zl-Xd4M
zaterdag 9 januari 2016
dinsdag 5 januari 2016
Europese Unie imiteert Sowjet Unie en Noord Korea
Ik had het idee om 2016 eens positief te beginnen. Ik had er echt zin in.
Maar toen las ik op facebook een wanhoopskreet vanuit Kattenburg.
“Welke idioten hebben dit bedacht om voor die prachtige oude muur al die rot borden en stellages te zetten ivm europese unie die in t scheepvaartmuseum komt zitten.....Al t mooie naar de klote!!!!!”
Een andere woedende reactie sprak over ‘vervuiling van de openbare ruimte’.
De schuldige van deze opwinding is de Europese Unie. Nederland is dit komende half jaar voorzitter daarvan . Daarom was er opeens kunst op Kattenburg.
Ik besloot ter plekke poolshoogte te nemen. Langs de hele Kattenburgerstraat staat een houten stellage met levensgrote foto’s erop.
De stellage ziet er een beetje armoedig uit. . De foto’s tonen allemaal portretten van mensen. Jong, oud, alleen of in groepen. Positieve beelden. Optimistische portretten. De zegeningen van de multiculturele samenleving.
De boodschap is dat al die mensen dankzij de europese unie even in vrede, vrijheid, vooruitgang en verdraagzaamheid.
Mooie foto’s. Fictie. Een droom. Een sprookje.
Was de werkelijkheid maar zo mooi.
Een project met bakken subsidiegeld. Betaald van onze zuur verdiende belastingcentjes.
Verdwenen de zakken v an een paar handige jongens en meisjes.
Mij deed deze tentoonstelling denken aan het socialistisch realisme in Sowjet Unie en aan de kunst van de Kim dynastie in Noord Korea.
Ook de Europese Unie gebruikt nu de kracht van kunst als propagandamiddel.
Om hun eigen falen in de bankencrisis, de vluchtelingencrisis, de democatische crisis, de eurocrisis en talloze andere zaken te verdoezelen.
Geholpen door kunstenaars, die voor een paar grijpstuivers zich voor het karretje van de machthebbers laten spannen en hun ziel verkopen aan de duivel.
Het verhaal van Faust is niet voor niets klassiek.
Die kritische en negatieve reacties op deze pompeuze parade van positieve plaatjes zijn hartverwarmend.
Schandere geesten trappen niet in al die positieve propaganda.
Die laten zich niet bedotten. In het ootje nemen. Voor het lapje houden.
En daarmee lijkt de opzet van dit project mislukt. Die opzet was een goed gevoel creëeen bij het Nedelands voorzitterschap.
Alleen de mensen die aan dat voorzitterschap geld verdienen zullen er positief over zijn.
Als slippendragers van de zich immer uitbreidende almacht van de brusselse bureaucratie.
Ik wil ze veel plezier en geluk wensen bij het tellen van hun dukaten.
Want voor hen is 2016 in ieder geval goed begonnen.
En verder beste wensen voor iedereen in 2016. Veel voorspoed en geluk. May the force be with you .
Het is maar dat U het weet
vrijdag 1 januari 2016
donderdag 24 december 2015
Een gedicht over de liefde voor Amsterdam
Hij werkte in de horeca. Was barkeeper. In een etablissement waar dichtersmiddagen werden gehouden. Werd gebeten door de microbe van de poëzie. Ging zelf te dichten. Begon die gedichten voor te dragen. Stopte met zijn baan. Werd fulltime poëet.
Een meer Amsterdamse dichter heb ik nog nooit gehoord. Recht voor zijn raap. Uit het hart. Met liefde voor de taal.
Met liefde voor het leven. Met liefde voor de stad.
Poëzie omdat het moet. Omdat hij het niet laten kan. Uit noodzaak.... Als levensader.
Langzaam rijst zijn ster. Als helder licht in een donkere tijd.
Een meer Amsterdamse dichter heb ik nog nooit gehoord. Recht voor zijn raap. Uit het hart. Met liefde voor de taal.
Met liefde voor het leven. Met liefde voor de stad.
Poëzie omdat het moet. Omdat hij het niet laten kan. Uit noodzaak.... Als levensader.
Langzaam rijst zijn ster. Als helder licht in een donkere tijd.
Zijn fanclub wordt groter en groter. Zijn poëzie beter en beter.
Ronald M. Offerman. Hier een filmpje van een recent optreden bij Radio Amsterdam fm, de stem van de hoofdstad. Opgenomen in de bibliotheek op de Oosterdoksdijk. Maar eigenlijk is Ronald de stem van Amsterdam. Of in ieder geval van de Amsterdammer. https://youtu.be/22Cp6Sj0cmo
Ronald M. Offerman. Hier een filmpje van een recent optreden bij Radio Amsterdam fm, de stem van de hoofdstad. Opgenomen in de bibliotheek op de Oosterdoksdijk. Maar eigenlijk is Ronald de stem van Amsterdam. Of in ieder geval van de Amsterdammer. https://youtu.be/22Cp6Sj0cmo
maandag 21 december 2015
De Klimaattop doet denken aan Noord Korea en de DDR.
Op 30 november 2015 meldde radio Afm sterpresentator Bert van Galen dat ondergetekende op reis zou gaan naar Noord Korea. Dat was niet helemaal waar en maar ook aan de andere kant eigenlijk ook weer wel.
Dat zat zal ik uitleggen.
Ik ging namelijk voor een korte reis Valencia in Spanje, om een korte documentaire op te nemen ( https://youtu.be/TX2wNWbyzT8 ).
Maar ‘s avonds was in met mijn geest in Noord Korea
Valencia. Een stad waar men houd van grote spektakels voor grote mensenmassa’s. . Massale optochten opganiseert waarin men met bewondering grote beelden van heiligen ronddraagt. Godenverering. Volksfeesten die grote aantallen bezoekers trekken, en die strak georganiseerd verlopen. Afgesloten met spektaculair vuurwerk.
Ze hebben in die stad daarnaast een aantal grote futuristische gebouwen neergezet om de vooruitgang te vieren. Gebouwen van een onmenselijke schaal, waarbij de gewone sterveling zich een miezerige mier voelt.
‘s avonds in mijn hotelkamer zat ik met mijn geest in Noord Korea, met een boek van de portugese schrijver Jose Peixoto, met de titel “Achter gesloten grenzen”..
Hij beschrijft een strak gedisciplineerde samenleving met een voorliefde voor massale manifestaties om de dode en levende leiders van het land, de familie kim, te eren. Met ellenlange toespraken, ellenlang applaus, en ellenlange lijsten van verworvenheden. Er werden belangrijke documenten opgesteld.Een glorieuze toekomst lachte de inwoners van deze heilstaat toe. Nog even doorzetten en het is zover. Dan is het paradijs daar.
Daarna las ik nog een boek over een heilstaat.
Retour Berlin Ostbahnhof van Dolores Thijs. Het boek over een jong meisje dat met haar ouders verhuisde naar de DDR in de jaren vijftig, omdat haar vader als correspondent uit België ging werken in deze communistische heilstaat. Ook een land met een voorkeur voor massale manifestaties, strakke discipline en verering voor hun toenmalige grote leider Walter Ulbricht en zijn Sowjet Unie kameraden.
Dus vertoefde ik een paar avonden met mijn gedachten in het Oost Berlijn van eind jaren vijftig met een meisje dat werd onderworpen aan ellenlange toespraken, ellenlang applaus, en ellenlange lijsten met verworvenheden.
Er werden belangrijke documenten opgesteld.Een glorieuze toekomst lachte de inwoners cWe weten allemaal hoe dat is afgelopen.
Nadat ik het boek dichtsloeg zette ik de televisie aan. Een franse nieuwszender. France 24.
Ik viel midden in een live coverage van een massale manifestatie. Veel officieel uitziende mensen in een grote hal. Op het podium stond een beroemde Koreaan, Ban ki-Moon. Naast hem mannen in pakken, en vrouwen in strenge jurken. Er klonk een oorverdovend applaus. Dat ging minutenlang door, en ging daarna over in gejuich. We kregen shots te zien van huilende vrouwen. De sfeer was uitgelaten. Exstatisch. Het ging maar door.
Dit was geen Noord Korea, geen Oost Duitsland. Dit was Frankrijk. De klimaattop. Men had een belangrijk document opgesteld. Met doelen die men ging realiseren. Verworvenheden die men ging verwezenlijken. En een glorieuze toekomst gloorde aan de horizon.Nog even doorzetten en het is zover. Het klimaatparadijs lag aan de horizon.
Al die mooie woorden, al die grote gebaren, al die massahysterie. Op die avond in Valencia kwamen ze me grotesk voor. Ongeloofwaardig. Onrealistisch. Onzinnig. Zou dit een teken zijn dat de wereld ten onder zou gaan aan zijn eigen illusies, net zoals de DDR? Of zou de wereld net als Noord Korea veranderen in een groot concentratiekamp?
Ik was er die avond niet gerust op, na het zien van die onhutsende hysterische beelden van de klimaattop.
En het is maar dat U dat weet.
Dat zat zal ik uitleggen.
Ik ging namelijk voor een korte reis Valencia in Spanje, om een korte documentaire op te nemen ( https://youtu.be/TX2wNWbyzT8 ).
Maar ‘s avonds was in met mijn geest in Noord Korea
Valencia. Een stad waar men houd van grote spektakels voor grote mensenmassa’s. . Massale optochten opganiseert waarin men met bewondering grote beelden van heiligen ronddraagt. Godenverering. Volksfeesten die grote aantallen bezoekers trekken, en die strak georganiseerd verlopen. Afgesloten met spektaculair vuurwerk.
Ze hebben in die stad daarnaast een aantal grote futuristische gebouwen neergezet om de vooruitgang te vieren. Gebouwen van een onmenselijke schaal, waarbij de gewone sterveling zich een miezerige mier voelt.
‘s avonds in mijn hotelkamer zat ik met mijn geest in Noord Korea, met een boek van de portugese schrijver Jose Peixoto, met de titel “Achter gesloten grenzen”..
Hij beschrijft een strak gedisciplineerde samenleving met een voorliefde voor massale manifestaties om de dode en levende leiders van het land, de familie kim, te eren. Met ellenlange toespraken, ellenlang applaus, en ellenlange lijsten van verworvenheden. Er werden belangrijke documenten opgesteld.Een glorieuze toekomst lachte de inwoners van deze heilstaat toe. Nog even doorzetten en het is zover. Dan is het paradijs daar.
Daarna las ik nog een boek over een heilstaat.
Retour Berlin Ostbahnhof van Dolores Thijs. Het boek over een jong meisje dat met haar ouders verhuisde naar de DDR in de jaren vijftig, omdat haar vader als correspondent uit België ging werken in deze communistische heilstaat. Ook een land met een voorkeur voor massale manifestaties, strakke discipline en verering voor hun toenmalige grote leider Walter Ulbricht en zijn Sowjet Unie kameraden.
Dus vertoefde ik een paar avonden met mijn gedachten in het Oost Berlijn van eind jaren vijftig met een meisje dat werd onderworpen aan ellenlange toespraken, ellenlang applaus, en ellenlange lijsten met verworvenheden.
Er werden belangrijke documenten opgesteld.Een glorieuze toekomst lachte de inwoners cWe weten allemaal hoe dat is afgelopen.
Nadat ik het boek dichtsloeg zette ik de televisie aan. Een franse nieuwszender. France 24.
Ik viel midden in een live coverage van een massale manifestatie. Veel officieel uitziende mensen in een grote hal. Op het podium stond een beroemde Koreaan, Ban ki-Moon. Naast hem mannen in pakken, en vrouwen in strenge jurken. Er klonk een oorverdovend applaus. Dat ging minutenlang door, en ging daarna over in gejuich. We kregen shots te zien van huilende vrouwen. De sfeer was uitgelaten. Exstatisch. Het ging maar door.
Dit was geen Noord Korea, geen Oost Duitsland. Dit was Frankrijk. De klimaattop. Men had een belangrijk document opgesteld. Met doelen die men ging realiseren. Verworvenheden die men ging verwezenlijken. En een glorieuze toekomst gloorde aan de horizon.Nog even doorzetten en het is zover. Het klimaatparadijs lag aan de horizon.
Al die mooie woorden, al die grote gebaren, al die massahysterie. Op die avond in Valencia kwamen ze me grotesk voor. Ongeloofwaardig. Onrealistisch. Onzinnig. Zou dit een teken zijn dat de wereld ten onder zou gaan aan zijn eigen illusies, net zoals de DDR? Of zou de wereld net als Noord Korea veranderen in een groot concentratiekamp?
Ik was er die avond niet gerust op, na het zien van die onhutsende hysterische beelden van de klimaattop.
En het is maar dat U dat weet.
zaterdag 19 december 2015
vrijdag 18 december 2015
zondag 29 november 2015
Economie is geen wetenschap
Economie is geen wetenschap. Je kunt het wel studeren en er deskundige en zelfs professor in worden, maar het blijft niet meer dan een verzameling willekeurige en elkaar tegensprekende meningen over het slijk der aarde.
Economie is vergelijkbaar met religie, new age, sprookjes en spiritualiteit. Alle zogenaamde economische deskundigen zijn niet meer dan hogepriesters voor de God Mammon, de God van geld en rijkdom. Die door sommigen ook als de duivel wordt gezien. Als satan.
Neem nou de recente beursgang van de ABN, vroeger ook wel de Apartheids Bank Nederland genoemd.
Eerst moest de overheid die bank overnemen voor talloos veel miljoenen, of miljarden, daar wil ik vanaf zijn. Een reddingsoperatie van ongekende omvang.
Hoe zou dat in zijn werk gegaan zijn? Werden er opeens vrachtwagens met bankbiljetten van de Nederlandse Bank naar het hoofdkwartier van de ABN gereden om daar de kas aan te vullen?
Hadden we al die miljoenen zomaar klaar liggen? Of moesten de geldpersen overuren maken?
Of die honderden miljoenen of miljarden die we aan Griekenland lenen of als boete aan de Europese Unie moeten betalen, halen we die gewoon uit de kluis? Gaan er zwaarbewaakte transposten met talloos veel miljoenen of miljarden naar Brussel en Athene?
Zijn we echt zo rijk? Liggen er potten met geld in de krochten onder die lelijke gebouwen aan het Frederiksplein? Zwembaden vol met bankbiljetten, zodat directeur Klaas Knot er af een toe een duik in kan nemen, net zoals Dagobert Duck? Staan er geldpersen in de kelder? Waar die biljetten worden bijgedrukt als dat nodig is? Of worden alleen maar toetsen op de computer ingedrukt? En geld geschapen dat slechts bestaat op een beeldscherm? Virtueel geld? Zogenaamd geld? Alleen maar bestaande uit enen en nullen op de computer? Monopoly geld. Mickey Mouse money.
Ik hoor de hele dag economen en commentatoren allerlei ingewikkelde en onbegrijpelijke teksten uitslaan over schulden, rentetarieven, inflatiepercentages, saneringen, winstmarges, afschrijvingen, belastingtarieven, het huurwaardeforfait, bruto nationaal product en allerlei andere cijfers.
Mij schiet dan een oude wijsheid te binnen: Cijfers kunnen niet liegen, maar leugenaars kunnen wel cijferen.
Dat hele economengezwets is alleen een rookgordijn om te verhullen dat het internationale roverskapitalisme van de banken, de multinationals en de oorlogsindustrie gewoon doorgaan met hun vernietigende activiteiten. De rijken steeds rijker worden en de armen steeds armer, en dat U en ik, de gewone Henk en Ingrid, de rekening moeten betalen. Dat wij moeten opdraaien voor de uiteindelijke schuldsanering.
Want de kruik gaat net zo lang te water tot ze barst, En die hele economie staat op knappen, wat ik U zeg. We kunnen niet onbeperkt wereldwijd schulden blijven maken, oorlog voeren, het milieu vernietigen, en geld in bodemloze putten storten. En ik hen niet de enige Joris Luyendijk, die tijdenlang onderzoek in de financiële wereld te Londen en daar een prijswinnend boek over schreef, zegt dat ook.
Die hele economie en die hele bezwering- en windhandelindustrie eromheen zal uiteindelijk ontmaskert worden als wat ze werkelijk is. Namelijk een pyramidespel.
En die pyramidesspellen storten uiteindelijk altijd in. Met een hele harde klap. En dan zitten we met de gebakken peren. Met onze kont op de blaren. En het is maar dat U dat weet.
Economie is vergelijkbaar met religie, new age, sprookjes en spiritualiteit. Alle zogenaamde economische deskundigen zijn niet meer dan hogepriesters voor de God Mammon, de God van geld en rijkdom. Die door sommigen ook als de duivel wordt gezien. Als satan.
Neem nou de recente beursgang van de ABN, vroeger ook wel de Apartheids Bank Nederland genoemd.
Eerst moest de overheid die bank overnemen voor talloos veel miljoenen, of miljarden, daar wil ik vanaf zijn. Een reddingsoperatie van ongekende omvang.
Hoe zou dat in zijn werk gegaan zijn? Werden er opeens vrachtwagens met bankbiljetten van de Nederlandse Bank naar het hoofdkwartier van de ABN gereden om daar de kas aan te vullen?
Hadden we al die miljoenen zomaar klaar liggen? Of moesten de geldpersen overuren maken?
Of die honderden miljoenen of miljarden die we aan Griekenland lenen of als boete aan de Europese Unie moeten betalen, halen we die gewoon uit de kluis? Gaan er zwaarbewaakte transposten met talloos veel miljoenen of miljarden naar Brussel en Athene?
Zijn we echt zo rijk? Liggen er potten met geld in de krochten onder die lelijke gebouwen aan het Frederiksplein? Zwembaden vol met bankbiljetten, zodat directeur Klaas Knot er af een toe een duik in kan nemen, net zoals Dagobert Duck? Staan er geldpersen in de kelder? Waar die biljetten worden bijgedrukt als dat nodig is? Of worden alleen maar toetsen op de computer ingedrukt? En geld geschapen dat slechts bestaat op een beeldscherm? Virtueel geld? Zogenaamd geld? Alleen maar bestaande uit enen en nullen op de computer? Monopoly geld. Mickey Mouse money.
Ik hoor de hele dag economen en commentatoren allerlei ingewikkelde en onbegrijpelijke teksten uitslaan over schulden, rentetarieven, inflatiepercentages, saneringen, winstmarges, afschrijvingen, belastingtarieven, het huurwaardeforfait, bruto nationaal product en allerlei andere cijfers.
Mij schiet dan een oude wijsheid te binnen: Cijfers kunnen niet liegen, maar leugenaars kunnen wel cijferen.
Dat hele economengezwets is alleen een rookgordijn om te verhullen dat het internationale roverskapitalisme van de banken, de multinationals en de oorlogsindustrie gewoon doorgaan met hun vernietigende activiteiten. De rijken steeds rijker worden en de armen steeds armer, en dat U en ik, de gewone Henk en Ingrid, de rekening moeten betalen. Dat wij moeten opdraaien voor de uiteindelijke schuldsanering.
Want de kruik gaat net zo lang te water tot ze barst, En die hele economie staat op knappen, wat ik U zeg. We kunnen niet onbeperkt wereldwijd schulden blijven maken, oorlog voeren, het milieu vernietigen, en geld in bodemloze putten storten. En ik hen niet de enige Joris Luyendijk, die tijdenlang onderzoek in de financiële wereld te Londen en daar een prijswinnend boek over schreef, zegt dat ook.
Die hele economie en die hele bezwering- en windhandelindustrie eromheen zal uiteindelijk ontmaskert worden als wat ze werkelijk is. Namelijk een pyramidespel.
En die pyramidesspellen storten uiteindelijk altijd in. Met een hele harde klap. En dan zitten we met de gebakken peren. Met onze kont op de blaren. En het is maar dat U dat weet.
donderdag 26 november 2015
de 55 miljoen van d66
In Amsterdam is 55 miljoen zoek. Bij de gemeente. Niemand begrijpt het. Ook niet de wethouder van d66, die juist orde op zaken zou stellen. Hij is een professional, beweerde men bij zijn aantreden. Blijkt nu net zo'n sukkelaar als een lange lijst voorgangers. Ik moest even weemoedig denken aan Pieter Hilhorst, die ten onder ging na een foutje van 118 miljoen. Herinnert U zich Geert Dales nog? Frits Huffnagel? Lodewijk Asscher? Allemaal wethouders met een enorme dadendrang die allemaal met enorme geldproblemen te maken kregen. Enorme budgetoverschrijdingen. Aan grote bedragen die verdwenen in zwarte gaten. Aan zinloze subsidies. Aan onverantwoorde uitgaven. Aan politieke hobbies.
Laatst hebben ze zelfs een enquete gehouden. Een saaie show, met weinig publiek en een voorspelbaar nutteloze conclusie. En men ging weer over tot de orde van de dag
De stoere praatjes van d66 dat ze het allemaal anders zouden gaan doen met een wethouder die gepokt en gemazeld zou zijn in omgang met de centjes. Opeens 55 miljoen kwijt. Hoogmoed komt voor de val. Ze maken er net zo'n potje van.
De Amsterdamse politiek is verworden tot een treurig stemmend soort entertainment, keer op keer moeten ze machteloos toegeven dat ze niet met geld om kunnen gaan. En met een lachwekkend soort amateur toneel proberen ze zich eruit te draaien. Zij zijn immers onschuldig en integer en vol goede bedoelingen. Wat de oorzaak is van dit continue debacle? Daar hebben ze vast allemaal een verschillende mening over. Wie het weet mag het zeggen.
En zo stuntelen we verder naar de volgende financiële beerput.
Ondertussen mogen de arme inwoners van de hoofdstad de rekening betalen.
Laatst hebben ze zelfs een enquete gehouden. Een saaie show, met weinig publiek en een voorspelbaar nutteloze conclusie. En men ging weer over tot de orde van de dag
De stoere praatjes van d66 dat ze het allemaal anders zouden gaan doen met een wethouder die gepokt en gemazeld zou zijn in omgang met de centjes. Opeens 55 miljoen kwijt. Hoogmoed komt voor de val. Ze maken er net zo'n potje van.
De Amsterdamse politiek is verworden tot een treurig stemmend soort entertainment, keer op keer moeten ze machteloos toegeven dat ze niet met geld om kunnen gaan. En met een lachwekkend soort amateur toneel proberen ze zich eruit te draaien. Zij zijn immers onschuldig en integer en vol goede bedoelingen. Wat de oorzaak is van dit continue debacle? Daar hebben ze vast allemaal een verschillende mening over. Wie het weet mag het zeggen.
En zo stuntelen we verder naar de volgende financiële beerput.
Ondertussen mogen de arme inwoners van de hoofdstad de rekening betalen.
woensdag 25 november 2015
lockdown
Op 8 december gaat het college van b&w van Amsterdam op werkbezoek in Brussel. Om te leren hoe je een lockdown organiseert? Om over de connectie Molenbeek - Slotervaart te spreken? Of gewoon een werkbezoek met kunst, lekker eten en veel bobo's? De speeches kort, de informele borrel lang. Gewoon terug naar de oude situatie. Ben benieuwd. Ze kunnen natuurlijk het ook nog op het laatste afgelasten. En angstig binnen de ring A10 de klap afwachten.
dinsdag 24 november 2015
Wat een dag.
Aanslagen in Parijs. Lockdown in Brussel. En hoe zit het hier in 020? Wat broeit er in Slotervaart? De Transvaalbuurt? De Bijlmer? Of buiten de ring in 010? 030? 040? 050? 070? Enz.
De NOS correspondenten vinden dat altijd moeilijk te zeggen. Vooralsnog kunnen we rustig gaan slapen. Zeggen ze. En morgen gezond weer op?
Ik leef bij de dag. Iedere dag is er een. Kan de laatste zijn. Dus maak er het beste van. Dat is ook de mening van Henk van der Horst, in zijn nieuwe boek "Wat een dag". Voor de ouden van dagen onder ons, hij is ook bekend van de tv. Van Farce Majeure en Showroom. Hier een diepte interview https://youtu.be/C-gk1Lwt41I
De NOS correspondenten vinden dat altijd moeilijk te zeggen. Vooralsnog kunnen we rustig gaan slapen. Zeggen ze. En morgen gezond weer op?
Ik leef bij de dag. Iedere dag is er een. Kan de laatste zijn. Dus maak er het beste van. Dat is ook de mening van Henk van der Horst, in zijn nieuwe boek "Wat een dag". Voor de ouden van dagen onder ons, hij is ook bekend van de tv. Van Farce Majeure en Showroom. Hier een diepte interview https://youtu.be/C-gk1Lwt41I
maandag 23 november 2015
Doodsbedreiging
Hij wordt met de dood bedreigd. Genadeloos zal er een einde aan zijn leven worden gemaakt.
Met grof geweld. Met een electrische zaag. Of met een bijl. Voor uitstel van executie lijkt het te laat. Degene die de tijd van deze terechtstelling te weten komt kan hier live bij aanwezig zijn. Mits hij of zij achter de hekken blijft, en de aanwijzingen van de beulen volgt. En plaats van handeling is hartje Amsterdam.
U begrijpt waar ik het hier over heb. Het nieuws heeft zich al razendsnel rondgezongen. De boom van Ramses Shaffy aan de Dijksgracht gaat eraan. Wordt geveld. Omgehakt. Vermoordt. De boom van Ramses Shaffy. Een levende getuige van deze zanger, acteur en levenskunstenaar. Hij heeft daar geleefd. En hoe.
De Dijksgracht van oudsher een rafelrand van de stad. Een plek voor de onaangepasten, de artistiekelingen, de stadsnomaden, zij die leefden aan de rand of over de rand van de door een beklemmende burgerlijkheid verstikte maatschappij. Het is een plek waar zaadjes worden geplant voor vernieuwing van de ingeslapen samenleving, een plek waar de geest kan waaien, grensverleggende plannen gemaakt kunnen worden, waar vastgeroeste normen en waarden ter discussie worden gesteld, en waar sex, drugs, alcohol, vrije liefde, creativiteit en vernieuwing alom tegenwoordig zijn .
Ramses Shaffy was hier als een vis in het water. Leefde op een woonboot . Maakte daar muziek, leerde rollen voor toneelstukken uit zijn hoofd, bedreef er de liefde, ontving er gasten, maakte er een gewilde plek voor kunstenaars, artiesten, paradijsvogels en fans van. En plantte een boom.
De boom die het allemaal heeft gezien. En mede daardoor een gezonde, volwassen en fiere boom werd . Hij staat trots daar aan de Dijksgracht. Een levende herinnering aan een stormachtige tijd en aan een man met een stormachtig leven.
En nu moet die boom dus dood.
Ideetje van de gemeente Amsterdam. Want die Dijksgracht moet worden aangeharkt. Opgenomen worden in het Yuppenparadijs dat men van de hele stad wil maken. Weg met al die onaangepaste figuren en al die alternatieve manieren van leven. Opzouten me dat zootje ongeregeld. In het gareel lopen zullen ze. Zich aanpassen of oprotten. Luisteren.
Het moet er keurig worden. Truttig. Burgerlijk. Door een ringetje te halen.
Blijkt maar weer eens dat de gemeente Amsterdam weinig oog heeft voor belangrijk cultureel erfgoed. En voor de natuur. Voor bomen. Want niet alleen de boom van Ramses moet weg, alle bomen aan de Dijksgracht zijn bedreigd. Ook de bomen bij de verderop gelegen Oosterkerk moeten sneuvelen. En flink aantal bomen op de plantage Middenlaan, waaardoor een eeuwenoud stadsgezicht zal worden vernietigd.
Zo wordt de stad langzaam een steenwoestijn.
Redenen voor dit alles: de moderne tijd, de vooruitgang, het toerisme, en de arrogantie, de domheid van ons onvolprezen stadsbestuur. En wie doet er wat tegen? Wie protesteert er?
Waar zijn al die zogenaamde vrienden en fans van Ramses? Al die bekende Nederlanders die zou graag met hem pronken? En al die politici die zich zo druk maken over het milieu en het groen? Zij zwijgen. Zwijgen als het graf. Denken al die mensen nog wel eens aan Ramses? Aan wat hij betekende voor Amsterdam? Want wat blijkt uit zijn erfenis? Ramses dacht altijd aan Amsterdam https://youtu.be/GmoDb74VZSk
Met grof geweld. Met een electrische zaag. Of met een bijl. Voor uitstel van executie lijkt het te laat. Degene die de tijd van deze terechtstelling te weten komt kan hier live bij aanwezig zijn. Mits hij of zij achter de hekken blijft, en de aanwijzingen van de beulen volgt. En plaats van handeling is hartje Amsterdam.
U begrijpt waar ik het hier over heb. Het nieuws heeft zich al razendsnel rondgezongen. De boom van Ramses Shaffy aan de Dijksgracht gaat eraan. Wordt geveld. Omgehakt. Vermoordt. De boom van Ramses Shaffy. Een levende getuige van deze zanger, acteur en levenskunstenaar. Hij heeft daar geleefd. En hoe.
De Dijksgracht van oudsher een rafelrand van de stad. Een plek voor de onaangepasten, de artistiekelingen, de stadsnomaden, zij die leefden aan de rand of over de rand van de door een beklemmende burgerlijkheid verstikte maatschappij. Het is een plek waar zaadjes worden geplant voor vernieuwing van de ingeslapen samenleving, een plek waar de geest kan waaien, grensverleggende plannen gemaakt kunnen worden, waar vastgeroeste normen en waarden ter discussie worden gesteld, en waar sex, drugs, alcohol, vrije liefde, creativiteit en vernieuwing alom tegenwoordig zijn .
Ramses Shaffy was hier als een vis in het water. Leefde op een woonboot . Maakte daar muziek, leerde rollen voor toneelstukken uit zijn hoofd, bedreef er de liefde, ontving er gasten, maakte er een gewilde plek voor kunstenaars, artiesten, paradijsvogels en fans van. En plantte een boom.
De boom die het allemaal heeft gezien. En mede daardoor een gezonde, volwassen en fiere boom werd . Hij staat trots daar aan de Dijksgracht. Een levende herinnering aan een stormachtige tijd en aan een man met een stormachtig leven.
En nu moet die boom dus dood.
Ideetje van de gemeente Amsterdam. Want die Dijksgracht moet worden aangeharkt. Opgenomen worden in het Yuppenparadijs dat men van de hele stad wil maken. Weg met al die onaangepaste figuren en al die alternatieve manieren van leven. Opzouten me dat zootje ongeregeld. In het gareel lopen zullen ze. Zich aanpassen of oprotten. Luisteren.
Het moet er keurig worden. Truttig. Burgerlijk. Door een ringetje te halen.
Blijkt maar weer eens dat de gemeente Amsterdam weinig oog heeft voor belangrijk cultureel erfgoed. En voor de natuur. Voor bomen. Want niet alleen de boom van Ramses moet weg, alle bomen aan de Dijksgracht zijn bedreigd. Ook de bomen bij de verderop gelegen Oosterkerk moeten sneuvelen. En flink aantal bomen op de plantage Middenlaan, waaardoor een eeuwenoud stadsgezicht zal worden vernietigd.
Zo wordt de stad langzaam een steenwoestijn.
Redenen voor dit alles: de moderne tijd, de vooruitgang, het toerisme, en de arrogantie, de domheid van ons onvolprezen stadsbestuur. En wie doet er wat tegen? Wie protesteert er?
Waar zijn al die zogenaamde vrienden en fans van Ramses? Al die bekende Nederlanders die zou graag met hem pronken? En al die politici die zich zo druk maken over het milieu en het groen? Zij zwijgen. Zwijgen als het graf. Denken al die mensen nog wel eens aan Ramses? Aan wat hij betekende voor Amsterdam? Want wat blijkt uit zijn erfenis? Ramses dacht altijd aan Amsterdam https://youtu.be/GmoDb74VZSk
dinsdag 17 november 2015
zondag 15 november 2015
Parijs, Arjan Lubach en de ondergang der beschavingen
Dezer dagen hebben we weer een overkill aan meningen voor onze kiezen gekregen. Over de dramatische gebeurtenissen in Parijs. Deskundigen, columnisten. opinieleiders, schrijvers, politici, voorgangers van diverse religies, commentatoren, reaguurders. Allemaal weten ze precies hoe het in elkaar zit. Ook onze minister president doet een duit in het zakje. Ja, het is oorlog. Ja, het kan hier ook gebeuren.
Maar we moeten niet bang worden. We moeten onszelf geen angst laten aanjagen.
Het woord is immers altijd sterker. En wij zijn met velen. Onze beschaving zal deze strijd winnen. Zegt de minister president, alsof hij namens ons allemaal spreekt.
Maar niet namens mij. Ik ben daar namelijk niet zo zeker van. Van die overwinning .En ik ben niet de enige.
Talloze loze gebaren worden er gemaakt om de angst te bezweren. De angst voor de dood. De angst voor de terreur. Angst voor de ondergang. Van onze beschaving. Van onze cultuur. En die ondergang is zeker niet ondenkbaar.
Het Romeinse rijk ging immers ook ten onder. En de Egyptenaren. En de oude Grieken. De Moren verdreven van het Iberisch schiereiland. De christenen uit Byzantium. De Aboriginals werden tweederangsburgers in hun eigen land. Net als de Maori's in Nieuw Zeeland. In Noord amerika werden de indianen slachtoffer van een holocast, net zoals de Azteken, de Tolteken en talloze andere zuid amerikaanse beschavingen. Slechts ruïnes dienen als bewijs van hun bestaan. Zoals de pyramides ons doen denken aan verdwenen farao's . En nu ik wil het eigenlijk niet hebben over die vlegel van een Arjan Lubach, die zich namens die linkse vpro heel decadent tot farao wil laten benoemen.
Maar dat is misschien wel tekenend. Een teken dat het westen met zijn geweld, kapitalistische roversmentaliteit, verloedering der zeden, goddeloosheid en vernietiging van het milieu gedoemd is ten onder te gaan. Onontkoombaar. Zeker weten. Daar helpt geen lieve moeder tegen.
Dat zal hopelijk nog wel even duren. Tot die tijd kunnen we slechts 1 ding doen. Met een milde glimlach het continent ten onder zien gaan aan chaos en geweld en zo veel mogelijk van het leven genieten. Feesten. Dansen op de vulkaan. Met de moed der wanhoop. Tegen de klippen op. Zolang het nog kan. Tegen de stroom in. Want Parijs bewijst een ding: Het kan zomaar voorbij zijn. Onverwacht. In een flits. Op ieder moment. Als ode aan deze getroffen stad een liedje: Paris sere toujours Paris https://youtu.be/tmiI98EG1Fo
Maar we moeten niet bang worden. We moeten onszelf geen angst laten aanjagen.
Het woord is immers altijd sterker. En wij zijn met velen. Onze beschaving zal deze strijd winnen. Zegt de minister president, alsof hij namens ons allemaal spreekt.
Maar niet namens mij. Ik ben daar namelijk niet zo zeker van. Van die overwinning .En ik ben niet de enige.
Talloze loze gebaren worden er gemaakt om de angst te bezweren. De angst voor de dood. De angst voor de terreur. Angst voor de ondergang. Van onze beschaving. Van onze cultuur. En die ondergang is zeker niet ondenkbaar.
Het Romeinse rijk ging immers ook ten onder. En de Egyptenaren. En de oude Grieken. De Moren verdreven van het Iberisch schiereiland. De christenen uit Byzantium. De Aboriginals werden tweederangsburgers in hun eigen land. Net als de Maori's in Nieuw Zeeland. In Noord amerika werden de indianen slachtoffer van een holocast, net zoals de Azteken, de Tolteken en talloze andere zuid amerikaanse beschavingen. Slechts ruïnes dienen als bewijs van hun bestaan. Zoals de pyramides ons doen denken aan verdwenen farao's . En nu ik wil het eigenlijk niet hebben over die vlegel van een Arjan Lubach, die zich namens die linkse vpro heel decadent tot farao wil laten benoemen.
Maar dat is misschien wel tekenend. Een teken dat het westen met zijn geweld, kapitalistische roversmentaliteit, verloedering der zeden, goddeloosheid en vernietiging van het milieu gedoemd is ten onder te gaan. Onontkoombaar. Zeker weten. Daar helpt geen lieve moeder tegen.
Dat zal hopelijk nog wel even duren. Tot die tijd kunnen we slechts 1 ding doen. Met een milde glimlach het continent ten onder zien gaan aan chaos en geweld en zo veel mogelijk van het leven genieten. Feesten. Dansen op de vulkaan. Met de moed der wanhoop. Tegen de klippen op. Zolang het nog kan. Tegen de stroom in. Want Parijs bewijst een ding: Het kan zomaar voorbij zijn. Onverwacht. In een flits. Op ieder moment. Als ode aan deze getroffen stad een liedje: Paris sere toujours Paris https://youtu.be/tmiI98EG1Fo
woensdag 11 november 2015
Hoe komen we de feestdagen door? Met Yvonne Kroonenberg?
Hoe komen we de feestdagen door? Het is een prangende vraag, die ieder jaar rond deze tijd weer opborrelt. Terwijl de dagen donker worden en de mensen somber, chagerijnig en depressief, hangt men winkelstraten vol met feestverlichting. De zieltogende Dappermarkt pakt daarmee weer uit . De middenstand hoopt tegen beter weten in op een omzet die het hele jaar compenseert. Eventuele kopers lopen onder de stress en gekweld kijkend rond. Gedwongen door de massapsychose dat al die feestdagen gezellig moeten zijn. Tegen beter weten in.
En dan staan al die feesten ook nog eens in toenemende mate in een kwaad daglicht.
Sinterklaas is een blanke man. Dus een racist. Een onderdrukker. Dus fout. En hij houdt slaven. Zwarte Piet namelijk. Dat feest mag dus niet van de moraalpolitie. Weg ermee.
Kerstmis is een feest van overdadig eten. Van rood vlees. Van wild. Van dierenleed dus. Van veel wijn drinken. Of cognac. Of bier. Van veel ongezonde sauzen. Ongezonde toetjes. Allemaal dingen waar je kanker van krijgt. Dus ophouden daarmee eist de gezondheidspolitie. Dat wordt ons allerwege ingepeperd.
En die kerstman is ook een blanke man. Dus fout. Toch? En dan die rendieren voor zijn slee. Is dat ook geen dierenleed? Om nog maar te zwijgen van alle familiebijeenkomsten waar de sfeer te snijden is, en waar na een paar glazen oeroude ruzies weer boven komen drijven en men elkaar te lijf gaat.
En dan nieuwjaar. Afgerukte ledematen door vuurwerk. Brandende kerstbomen. Blindheid door rotjes. Steeds massaler klinkt de roep het afsteken van vuurwerk te verbieden. Het is al een tijdje een issue in de politiek.
En dan al die zogenaamd gezellige feestjes waarop relaties verbroken worden, depressievelingen zelfmoord aankondigen en de meeste mensen zich te pletter vervelen en daarom het maar op een zuipen zetten. Of misselijk worden van teveel oliebollen en appelflappen.
Champagnekurken die door ruiten knallen.
En op 1 januari de jaarlijkse enorme kater. En dan beginnen aan goede voornemens die je nooit gaat waarmaken.
Allemaal droefenis kortom.
Yvonne Kroonenberg schreef er een boekje over. En wat bleek? De uitgever verviel acuut in een depressie en liet de stapels in het magazijn liggen. Zodat niemand de antwoorden van Yvonne kon lezen. Of is dit een gevalletje censuur, omdat Yvonne meningen verkondigd die de meeste mensen onwelgevallig zijn? In ieder geval kocht la Kroonenberg kordaat de hele oplage. U kunt het boekje nu bij haar zelf kunt bestellen. Alle info in dit filmpje https://youtu.be/G-TZGWM1b-U
En dan staan al die feesten ook nog eens in toenemende mate in een kwaad daglicht.
Sinterklaas is een blanke man. Dus een racist. Een onderdrukker. Dus fout. En hij houdt slaven. Zwarte Piet namelijk. Dat feest mag dus niet van de moraalpolitie. Weg ermee.
Kerstmis is een feest van overdadig eten. Van rood vlees. Van wild. Van dierenleed dus. Van veel wijn drinken. Of cognac. Of bier. Van veel ongezonde sauzen. Ongezonde toetjes. Allemaal dingen waar je kanker van krijgt. Dus ophouden daarmee eist de gezondheidspolitie. Dat wordt ons allerwege ingepeperd.
En die kerstman is ook een blanke man. Dus fout. Toch? En dan die rendieren voor zijn slee. Is dat ook geen dierenleed? Om nog maar te zwijgen van alle familiebijeenkomsten waar de sfeer te snijden is, en waar na een paar glazen oeroude ruzies weer boven komen drijven en men elkaar te lijf gaat.
En dan nieuwjaar. Afgerukte ledematen door vuurwerk. Brandende kerstbomen. Blindheid door rotjes. Steeds massaler klinkt de roep het afsteken van vuurwerk te verbieden. Het is al een tijdje een issue in de politiek.
En dan al die zogenaamd gezellige feestjes waarop relaties verbroken worden, depressievelingen zelfmoord aankondigen en de meeste mensen zich te pletter vervelen en daarom het maar op een zuipen zetten. Of misselijk worden van teveel oliebollen en appelflappen.
Champagnekurken die door ruiten knallen.
En op 1 januari de jaarlijkse enorme kater. En dan beginnen aan goede voornemens die je nooit gaat waarmaken.
Allemaal droefenis kortom.
Yvonne Kroonenberg schreef er een boekje over. En wat bleek? De uitgever verviel acuut in een depressie en liet de stapels in het magazijn liggen. Zodat niemand de antwoorden van Yvonne kon lezen. Of is dit een gevalletje censuur, omdat Yvonne meningen verkondigd die de meeste mensen onwelgevallig zijn? In ieder geval kocht la Kroonenberg kordaat de hele oplage. U kunt het boekje nu bij haar zelf kunt bestellen. Alle info in dit filmpje https://youtu.be/G-TZGWM1b-U
maandag 9 november 2015
zaterdag 7 november 2015
Eet rood vlees, drink veel alcohol, gebruik overmatig veel suiker en rook als een schoorsteen
Dezer dagen worden we van alle kanten belaagd met ongevraagde adviezen. Ongewenste adviezen. Adviezen die het leven nog onaangenamer willen maken dan het sowieso al is.
Eet geen rood vlees meer. Eet geen bewerkt vlees meer. Of eigenlijk eet helemaal geen vlees meer.
Drink minder alcohol. Hooguit een glas per dag. Of nog beter, stop met het drinken van alcohol.
Drink ook geen frisdrank meer. Alleen water.
Suiker, zoetigheid, chocola, snoepgoed, allemaal uit den boze.
Zout is trouwens ook helemaal niet goed. Stoppen daarmee a.u.b.
Alleen groene groenten zijn nog toegestaan. En rauwe bonen.
Stop met roken. Ook van Wiet. Drugsgebruik alleen op doktersadvies. Heroine of cocaine of
Sex alleen binnen het heterohuwelijk. Van vreemdgaan krijg je een soa. Of ongewenste kinderen. Of abortus, maar dat alleen onder bepaalde voorwaarden .
Muziek is gevaarlijk. Van harde muziek wordt je doof. Van dance muziek wordt je simpel. Van klassieke muziek wordt je conservatief. Van rock en roll wordt je gek. En van jazz wordt je dement.
Fietsers moeten allemaal verplicht een helm op. En zich aan de verkeersregels houden.
U moet minstens twee keer per week een uur sporten, en iedere dag een koude douche nemen.
Enzovoort en zo verder.
Een heel leger van betweters en valse propagandisten komt met het ene na het andere advies om iedere vorm van genot en plezier te verbieden.
Allemaal heel goed bedoeld. Maar zinloos, want dood ga je toch, aan hoeveel regels je je ook houd. En je leven wordt door al die regels saai. Onvoorstelbaar saai. Zonder enige kick. Onleefbaar. Zo hoop je 100 jaar of ouder te worden. Maar je verveelt je te pletter. En dan kan je nog eerder doodgaan door een verkeersongeluk, een vechtpartij, een erfelijke ziekte, een natuurramp, een oorlog, een neerstortend vliegtuig, een terroristische aanslag, een voedselvergiftiging, een insektenbeet. een aanval door een wild beest, een relatiecrisis of honderd andere oorzaken. Dan is alle moeite helemaal voor niks geweest.
Dus vergeet al die zogenaamde goede adviezen. Luister niet naar al die zogenaamde deskundigen. Negeer al die betweters. Lap al die lulkoek aan je laars. Trek je er niks van aan. Laat ze allemaal in de boom gaan zitten. Eet rood vlees, drink veel alcohol en gebruik overmatig veel suiker Luister naar een advies uit 1917. Van tekstschrijver Dirk witte. Bijna honderd jaar oud maar nog steeds actueel, hier voor gedragen door Ramses Shaffy: Mens, durf te leven. www.youtube.com/watch?v=Ynkxh80UlEI
Eet geen rood vlees meer. Eet geen bewerkt vlees meer. Of eigenlijk eet helemaal geen vlees meer.
Drink minder alcohol. Hooguit een glas per dag. Of nog beter, stop met het drinken van alcohol.
Drink ook geen frisdrank meer. Alleen water.
Suiker, zoetigheid, chocola, snoepgoed, allemaal uit den boze.
Zout is trouwens ook helemaal niet goed. Stoppen daarmee a.u.b.
Alleen groene groenten zijn nog toegestaan. En rauwe bonen.
Stop met roken. Ook van Wiet. Drugsgebruik alleen op doktersadvies. Heroine of cocaine of
Sex alleen binnen het heterohuwelijk. Van vreemdgaan krijg je een soa. Of ongewenste kinderen. Of abortus, maar dat alleen onder bepaalde voorwaarden .
Muziek is gevaarlijk. Van harde muziek wordt je doof. Van dance muziek wordt je simpel. Van klassieke muziek wordt je conservatief. Van rock en roll wordt je gek. En van jazz wordt je dement.
Fietsers moeten allemaal verplicht een helm op. En zich aan de verkeersregels houden.
U moet minstens twee keer per week een uur sporten, en iedere dag een koude douche nemen.
Enzovoort en zo verder.
Een heel leger van betweters en valse propagandisten komt met het ene na het andere advies om iedere vorm van genot en plezier te verbieden.
Allemaal heel goed bedoeld. Maar zinloos, want dood ga je toch, aan hoeveel regels je je ook houd. En je leven wordt door al die regels saai. Onvoorstelbaar saai. Zonder enige kick. Onleefbaar. Zo hoop je 100 jaar of ouder te worden. Maar je verveelt je te pletter. En dan kan je nog eerder doodgaan door een verkeersongeluk, een vechtpartij, een erfelijke ziekte, een natuurramp, een oorlog, een neerstortend vliegtuig, een terroristische aanslag, een voedselvergiftiging, een insektenbeet. een aanval door een wild beest, een relatiecrisis of honderd andere oorzaken. Dan is alle moeite helemaal voor niks geweest.
Dus vergeet al die zogenaamde goede adviezen. Luister niet naar al die zogenaamde deskundigen. Negeer al die betweters. Lap al die lulkoek aan je laars. Trek je er niks van aan. Laat ze allemaal in de boom gaan zitten. Eet rood vlees, drink veel alcohol en gebruik overmatig veel suiker Luister naar een advies uit 1917. Van tekstschrijver Dirk witte. Bijna honderd jaar oud maar nog steeds actueel, hier voor gedragen door Ramses Shaffy: Mens, durf te leven. www.youtube.com/watch?v=Ynkxh80UlEI
donderdag 5 november 2015
Waarom ik niet naar het IDFA ga
Het was de ouwe oproerkraaier Jan Vrijman die me ooit voor het karretje spande van het IDFA. Of ik daar niet wat tv programmaatjes voor kon maken? Voor hun 3e editie. Want de nationale tv had geen interesse. Toen was het IDFA nog een klein filmfestivalletje in de Balie en de naastgelegen inmiddels gesloten bioscoop Alfa, georganiseerd door drie dames uit Utrecht. Nu is het IDFA een megafestival waar door de hele stad vlaggen voor wapperen. De drie dames zijn nu door de wol geverfde cultuurbobo's. Structurele subsidie van de gemeente Amsterdam. Een paradepaardje voor die linkse VPRO. IDFA is een succes. Een paradepaardje. Ze zitten in een duur kantoorpand aan het Frederiksplein. Van harte gefeliciteerd.
Zelf ben ik afgehaakt. Kom er al jaren niet meer. Is het me misschien te burgerlijk geworden? Te truttig? Te politiek correct? Te keurig? Te saai? Of had ik er gewoon genoeg van?
Ik zelf heb me hevig teleurgesteld in de mensheid en somber over de toekomst teruggetrokken uit het openbare leven, en zit hier in een spartaans ingerichte sociale woning op een eiland met een dieet van peulvruchten, havermout, groene groenten en vitaminepreparaten het einde der tijden af te wachten. Azijn te pissen op het internet. Maar ik heb een compilatie (met dank aan het gemeentearchief) uit die programma's die ik maakte in de jaren 80 en 90. Gewoon omdat ik daar zin in had. Ome Jan Vrijman zit daar ook nog even heel kort in. Was het toen eigenlijk wel zo leuk? Hier de link http://youtu.be/LIBo3wQdFgg?list=UUejs8GnmUOtqJCU3aSXfijg
maandag 2 november 2015
Wat moeten al die vreemde snoeshanen?
Dit is de tijd dat onze cultuur ten onder gaat. Ten grave wordt gedragen. Dat wij wijken voor vreemde ideologieën die ons land overspoelen. Het is een tsunami van mensen en ideeën die botsen met onze volksaard. Het lijkt erop dat wij onszelf weerloos uitleveren aan buitenlandse overheersing. Deze chaos grijpt ieder jaar verder om zich heen en lijkt onbeheersbaar.
Wat moeten we met al die vreemde snoeshanen? Waar komen ze vandaan? En het worden er alsmaar meer. Ze houden van geweld. Van bloed. Van verminkingen. Littekens van zweepslagen. Geamputeerde ledematen. Van de dood. Ze maken misbruik van de vrijheid in dit land om hun zieke opvattingen ongelimiteerd te uiten. Hoeveel tere kinderzieltjes er ook het slachtoffer van zijn. Hoeveel vrouwen zich ongemakkelijk voelen onder hun blikken. Het is angstaanjagend. Waar moet dit heen? Hoe gaat dit aflopen? Is de ondergang nabij? Is de toekomst slecht somber, zwart en duister?
U begrijpt wel waar ik het over heb. Deze week was het weer zover. Deze week was het weer Halloween
Halloween. Een feest dat zijn oorsprong vindt in de Verenigde Staten van Amerika. Amerika, de grote satan. Amerika, met zijn gewetenloze oorlogsmachine. Amerika, met zijn door geweld verscheurde steden. Amerika, met zijn willekeurig schietpartijen op scholen. Amerika, met het meeste gevangenen per hoofd van de bevolking. En Amerika, met zijn roofkapitalisme en extreem consumentisme.
Uit dat land komt Halloween, een feest dat de dood verheerlijkt. Een feest dat bedoeld is om angst aan te jagen. De terreur kan ieder moment immers op elke willekeurige plek toeslaan.
Zeker in Amerika. En die orgie van geweld en bloed, die in Amerika de orde van de dag, is wordt verheerlijkt met Halloween. Zodat de willoze consument zijn duurverdiende centjes kan uitgeven aan afstotelijke kleding en gruwelijke makeup. Ter stimulering van een op apegapen liggende economie, die alleen door overal oorlog te voeren kan blijven bestaan.
Het is walgelijk om te zien dat nederlandse bedrijven en winkeliers, met hun misselijk makende middenstanders mentaliteit, door gewiekste reclame en schaamteloze promotie ook in ons land een groeiende groep mensen tot slachtoffer van Halloween maakt. Gewetenloos geld uit de zakken klopt. Voor spullen die de dag erna op de vuilnishoop kunnen. Voor een feest dat de ultieme leegte van hun bestaan accentueert. Stakkers lopen met open ogen in deze val van het consumentisme en de oorlogsindustrie. En dan zien ze er ook nog eens belachelijk uit.
Naar die slachtoffers gaat vandaag mijn medelijden uit.
En het is maar dat U het weet.
zondag 1 november 2015
herfst
Herfst. Regen, kou, mist, guur weer, wind. Somberheid. Depressie. Zelfmoordneigingen. Maar soms kan de herfst ook mooi zijn. Met verkleurende blaadjes, een laaghangende zon en windstil weer. Mooi noemt om even een park in te gaan en onder een boom te gaan zitten , mijmerend in een najaarszonnetje denkend over de vergankelijkheid en de zinloosheid van het bestaan.
Je kunt naar het Oosterpark, waar de alcoholisten alweer hun vaste plaatsen hebben ingenomen, naar Frankendaal,... of voor degenen die een wat filosofischer inslag hebben, naad e nieuwe oosterbegraafplaats. Het is een mooi park, met opvallende grafmonumenten zo hier en daar. Er liggen wat graven van oud collega's, een aantal BN-ers, en een hele hoop onbekenden. Misdadigers. Zelfmoordenaars.
Je kunt er zomaar tegen rouwende mensen oplopen, of in een begrafenisstoet verzeilt raken. En je gedachten dwalen af. Over de dood. Het onvermijdelijke einde. De eeuwige jachtvelden. De ultieme deadline. Ooit zal ik hier zelf ter aarde worden besteld, voor een gering publiek. En daar lig ik dan. Terug gegeven aan de aarde. Weg te rotten. Opgegeten worden door de wormen en de maden. Of moet ik hier zelf weer iemand wegbrengen. Misschien moet ik dan wel een toespraak houden. Maar wat moet ik dan zeggen? Misschien moet ik maar even luisteren naar de raad die Bert Hiddema daarover in dit filmpje geeft https://youtu.be/EE1rv9HmMow.
Maar eerst nog even genieten van die laatste mooie herfstdagen. Want dan komt de winter. En die belooft streng te zijn. Brrrrr.
Je kunt naar het Oosterpark, waar de alcoholisten alweer hun vaste plaatsen hebben ingenomen, naar Frankendaal,... of voor degenen die een wat filosofischer inslag hebben, naad e nieuwe oosterbegraafplaats. Het is een mooi park, met opvallende grafmonumenten zo hier en daar. Er liggen wat graven van oud collega's, een aantal BN-ers, en een hele hoop onbekenden. Misdadigers. Zelfmoordenaars.
Je kunt er zomaar tegen rouwende mensen oplopen, of in een begrafenisstoet verzeilt raken. En je gedachten dwalen af. Over de dood. Het onvermijdelijke einde. De eeuwige jachtvelden. De ultieme deadline. Ooit zal ik hier zelf ter aarde worden besteld, voor een gering publiek. En daar lig ik dan. Terug gegeven aan de aarde. Weg te rotten. Opgegeten worden door de wormen en de maden. Of moet ik hier zelf weer iemand wegbrengen. Misschien moet ik dan wel een toespraak houden. Maar wat moet ik dan zeggen? Misschien moet ik maar even luisteren naar de raad die Bert Hiddema daarover in dit filmpje geeft https://youtu.be/EE1rv9HmMow.
Maar eerst nog even genieten van die laatste mooie herfstdagen. Want dan komt de winter. En die belooft streng te zijn. Brrrrr.
woensdag 28 oktober 2015
Baas Rayman: de publieke omroep pleegt plagiaat.
@$#$%$W@Q!!! Heb ik weer. Net een nieuw fantastisch initiatief gelanceerd: Baas tv. Wordt het idee voor de naam gejat door de subsidievreters van de publieke omroep. Plagiaat. Komen ze met een programma onder de naam Baas Rayman. Met cabaretiers. Onleuke cabaretiers. Die eigenlijk allemaal gereformeerde dominees zijn die ons op slinkse wijze hun verwrongen wereldbeeld proberen op te dringen Daar sta je dan met je goeie gedrag. Machteloos tegenover het grote geld opgehoest door de belastingbetalers. Geminacht door de arrogante elite van zich de uitverkorenen wanende publieke omroeppraatjesmakers.
Zij zijn groot en ik ben klein. En het is niet eerlijk.
Desondanks overweeg ik mijn advocaat in te schakelen.
https://youtu.be/A0MtVE_YeBg
Zij zijn groot en ik ben klein. En het is niet eerlijk.
Desondanks overweeg ik mijn advocaat in te schakelen.
https://youtu.be/A0MtVE_YeBg
dinsdag 27 oktober 2015
maandag 26 oktober 2015
zaterdag 24 oktober 2015
Gouden tijden voor de seksindustrie
Er komen Gouden Tijden aan. Voor exclusieve call girls. Voor gracieuze gezelschapsdames. Voor dure en besloten clubs op geheime lokaties. Voor meesteressen die aan al Uw geheime wensen voldoen. Met alle speeltjes die U zich maar wenst. Voor geile gezelschapsdames met de garantie van een happy ending. Voor charmante gigolo's. Voor stoute toyboys.
Voor stoere en stevige schandknapen. Voor slaven. Voor liefhebbers van donkere kelders met geheime geneugten. Voor hem die hun wildste seksuele dromen willen waarmaken. Met gegarandeerde privacy. Kortom Gouden Tijden voor het duurdere segment van de seksindustrie in Amsterdam.
Want Nederland wordt voorzitter van de Europese Unie en het komend jaar zullen tienduizenden ministers, topambtenaren en hun gevolg neerstrijken in het scheepvaartmuseum in Amsterdam en de nabijgelegen marinewerf om dat te vieren. Om het er eens goed van te nemen. Allemaal alpha mannetjes en vrouwtjes die bovenop apenrots wonen. En barsten van de hormonen die door hun lichaam gieren en schreeuwen om actie. Overdag even vergaderen, en dan 's avonds alle remmen los. Grenzen overschrijden . Bloemetjes buiten zetten. Eenieder die wel eens zo'n Europese gebeurtenis heeft meegemaakt kan ervan getuigen. Neem bijvoorbeeld Straatsburg in Frankrijk. Daar komt iedere maand het Europees parlement bijeen. Dat Europese Parlement is pas een nepparlement trouwens, maar dit terzijde.
De hotelprijzen verdubbelen die week. De horeca zit avond aan avond afgeladen vol. Gigantische omzetten. De drugshandel maakt overuren. Topverkopen. En hoe het toegaat in de lokale seksindustrie laat zich raden.
Amsterdam kan dus zijn borst natmaken. De hotels, restaurants, de seksbazen en de penoze wrijven zich al in de handen. Zij zullen die reputatie als zondige stad eens even waarmaken.
Er is anderhalf miljoen aan gemeenschapsgeld uitgetrokken voor positieve publiciteit over het voorzitterschap van Nederland. Zodat de uitspattingen van de verzamelde ministers en hun gevolg rondom dit hedendaagse Sodom en Gomorra in het duister verborgen blijven. Achter gesloten deuren. Luiken dicht. Gordijnen maar beneden.
Maximale privacy. En maximale beveiliging natuurlijk.
Besteding van dat geld gebeurde uiteraard niet openbaar. De mensen die mee eten uit deze ruif, die betrokken zijn bij deze massale cover-up, het optrekken van dit immense mistgordijn, blijven liever onbekend.
Intussen maakt de Europese Unie weer duidelijk wat ze is. Een rondreizend circus, dat duurder en duurder wordt. Dat dansend op de vulkaan feestviert terwijl continent ten onder gaat aan financiële problemen, onbeheersbare vluchtelingenstromen, wanorde en politieke verdeeldheid. Na ons de zondvloed.
Vanaf januari zijn we in Amsterdam European Party Center Number One van het langzaam ten onder gaande avondland. En zullen we nooit weten hoeveel wij belastingbetalers meebetalen aan al dat feestgedruis.
En het is maar dat U dat weet.
Voor stoere en stevige schandknapen. Voor slaven. Voor liefhebbers van donkere kelders met geheime geneugten. Voor hem die hun wildste seksuele dromen willen waarmaken. Met gegarandeerde privacy. Kortom Gouden Tijden voor het duurdere segment van de seksindustrie in Amsterdam.
Want Nederland wordt voorzitter van de Europese Unie en het komend jaar zullen tienduizenden ministers, topambtenaren en hun gevolg neerstrijken in het scheepvaartmuseum in Amsterdam en de nabijgelegen marinewerf om dat te vieren. Om het er eens goed van te nemen. Allemaal alpha mannetjes en vrouwtjes die bovenop apenrots wonen. En barsten van de hormonen die door hun lichaam gieren en schreeuwen om actie. Overdag even vergaderen, en dan 's avonds alle remmen los. Grenzen overschrijden . Bloemetjes buiten zetten. Eenieder die wel eens zo'n Europese gebeurtenis heeft meegemaakt kan ervan getuigen. Neem bijvoorbeeld Straatsburg in Frankrijk. Daar komt iedere maand het Europees parlement bijeen. Dat Europese Parlement is pas een nepparlement trouwens, maar dit terzijde.
De hotelprijzen verdubbelen die week. De horeca zit avond aan avond afgeladen vol. Gigantische omzetten. De drugshandel maakt overuren. Topverkopen. En hoe het toegaat in de lokale seksindustrie laat zich raden.
Amsterdam kan dus zijn borst natmaken. De hotels, restaurants, de seksbazen en de penoze wrijven zich al in de handen. Zij zullen die reputatie als zondige stad eens even waarmaken.
Er is anderhalf miljoen aan gemeenschapsgeld uitgetrokken voor positieve publiciteit over het voorzitterschap van Nederland. Zodat de uitspattingen van de verzamelde ministers en hun gevolg rondom dit hedendaagse Sodom en Gomorra in het duister verborgen blijven. Achter gesloten deuren. Luiken dicht. Gordijnen maar beneden.
Maximale privacy. En maximale beveiliging natuurlijk.
Besteding van dat geld gebeurde uiteraard niet openbaar. De mensen die mee eten uit deze ruif, die betrokken zijn bij deze massale cover-up, het optrekken van dit immense mistgordijn, blijven liever onbekend.
Intussen maakt de Europese Unie weer duidelijk wat ze is. Een rondreizend circus, dat duurder en duurder wordt. Dat dansend op de vulkaan feestviert terwijl continent ten onder gaat aan financiële problemen, onbeheersbare vluchtelingenstromen, wanorde en politieke verdeeldheid. Na ons de zondvloed.
Vanaf januari zijn we in Amsterdam European Party Center Number One van het langzaam ten onder gaande avondland. En zullen we nooit weten hoeveel wij belastingbetalers meebetalen aan al dat feestgedruis.
En het is maar dat U dat weet.
Abonneren op:
Posts (Atom)