de zinloosheid van het referendum

Dat hele referendum van woensdag vind ik stom. Dat wordt thuiskomen van een koude kermis.
Een zinloze vertoning. Zoals heel het leven. Trouwens.
Terwijl Nederland wegzinkt in een zee van bestuurlijk onvermogen vanwege verdwenen bonnetjes en wel of niet ontvangen en doorgestuurde telefoontjes. houden we een referendum over en verdrag met de Oekraïne, een land dat diep gezonken is door corruptie, vriendjespolitiek en burgeroorlog. Een referendum over een verdrag met de Europese Unie.
De Europese Unie, een supertanker die zwaar slagzij maakt en geen raad weet met de vluchtelingencrisis en de financiële tekorten van onder andere Italië, Portugal, griekendland, Spanje en Frankrijk.
Natuurlijk ga ik stemmen. Niet stemmen is stom.
Tegen uiteraard. Want dat is een oude Amsterdamse reflex.
De regering, of de gemeente wil iets,  wat is dan de mening de inwoner van Amsterdam?
Natuurlijk is die tegen. Instinctmatig. Automatisch. Dat voelt ie aan zijn water. Opzouten met die stomme voorstanders.
En het is leuk om die gasten te pesten.
Stel dat het nee kamp wint. Voor dat verdrag maakt het niks uit.
Wie even bestudeert hoe de zaken ervoor staan weet dat de Europese Unie een colonne in beweging is die moeilijk gestopt kan worden.
Zeker niet door een stom referendumpje in klein duimpje land Holland.
Muis bedreigt kudde olifanten, daar lijkt het nog het meest op.
Herinnert U zich dat referendum over die Europese grondwet nog?
De meerderheid in ons land was tegen.
Dus ging die grondwet gewoon door.
Nu maakt het helemaal niks meer uit, want dat verdrag met OekraÏne is al in werking.
Maar ik verheug me  op al die schijnheilige en hypocriete machtshebbers van dit landje die gaan proberen die tegenstemmen te neutraliseren en de tegenstemmers zwart te maken.
En ze zullen in Brussel ook wel moeten lachen om die stomme Hollanders.
Heb je ze weer. Met hun grote mond. Onnozelaars.
Met Mark Rutte, het slaafje van Angela merkel.
En da is er ook nog  Frans Timmermans onze potsierlijke Eurocommisaris  die daar als een Limburgse carnavalscabaretier, buutreedener, rondloopt.
Denk U dat die serieus wordt genomen?
Serieus in de maling waarschijnlijk, zonder dat ie het door heeft.
Maar stemmen ga ik.
In het stemlokaal van werf ‘t kromhout op de Hoogte Kadijk te Amsterdam. Waar ze schepen repareren. Lijkt me een voor de hand liggende lokatie om te stemmen voor een referendum over  zinkende schepen.
Alleen gaat dit bezoekje aan de scheepswerf niet helpen. Wie dat hoopt komt van een koude kermis thuis.
Het is zinloos, Stemmen voor dat stomme referendum. Zinloos als het leven zelf. Maar ik hou nu eenmaal van zinloze dingen.
En het is maar dat u dat weet.

Nicole Buch spreekt

Cruijff, pasen en sex

Vorige week was de week van de dood.
Eerst de dood in Brussel.
Toen de dood van Johan Cruijff. ...
Johan Cruijff de verlosser.
Johan Cruijff,In Barcelona heet hij el salvador.
Het leidde op de televisie tot een dagenlang opgeblazen ego’s die rond zijn lijk dansten.
En dan was de jaarlijkse herdenking van de dood van die andere J.C.
Jezus Christus.
Jezus Christus werd geeerd met de wanstaltige tv-musical the passion, na een wekenlange durende, gekmakende reclamecampagne.
Dat was in het kader van pasen.
Pasen, dat door het Christendom tot een feest van lijden en dood is gemaakt.
Met die morbide cultus rondom de Matteus passion waarin dat lijden wordt verheerlijkt.
Om zonden te overdenken, berouw tonen, vergeving te vragen en boete te doen. Of zoiets.
Weg ermee. Opzouten met die zooi.
Want het is onzin.
Pasen was er al lang voordat het christendom werd uitgevonden.
Het gewoon gekaapt. Geannexeerd.
Pasen is van oudsher het feest van het voorjaar.
Pasen is het feest van een nieuwe lente, een nieuw begin.
Pasen is het feest van de bloemetjes en de bijtjes.
Pasen is het feest van de vruchtbaarheid.
Pasen is het feest van de voortplanting
Pasen is het feest van de sex.
Pasen is het feest van de verleiding.
Pasen is het feest der erotiek.
Waarom denk U van dat er paaseieren bestaan?
Omdat eieren het symbool van vruchtbaarheid en voortplanting zijn. En us van sex.
En dan vooral chocolade paaseieren?
Chocolade hebben een sterk erotiserende werking.
Vrouwen gaan wellustig kreunen bij de gedachte aan chocolade.
En de paashaas? Die is nog overgebleven uit voor christelijke tijden.
Dat is Germaanse vruchtbaarheidsgodin Eastra, half-krankzinnig, bloeddorstig en vrijgevig. Zij vertoonde zich op aarde vaak in de vorm van een haas. Met name als de ‘gekke’ maartse haas in het paarseizoen aan het begin van de lente.
Doe daarom deze pasen waar pasen voor bedoeld is. Vier het leven.
Laten we de dood en de verschrikkingen achter ons laten. Laten Johan Cruijff gedenken door dat voetbalstadion in Zuid Oost naar hem te vernoemen.
Laten we veel chocolade eieren eten. Laten we de liefde bedrijven. Want daar is pasen voor. Daarom is er elk jaar zo’n negen maanden na pasen een geboortegolf. Laten we die traditie is stand houden. In godsnaam.

Jerry Hormone, de nieuwste sensatie uit Rotterdam

Femke Halsema blijft een idealiste

Femke Halsema, de vrouw die Groen links redde van de ondergang.
Femke Halsema, het geweten van de natie.
Femke Halsema, de integriteit zelve.
Femke Halsema een visionair
Femke Halsema, een idealiste.
Femke Halsema, die ondanks alles toch in Amsterdam Oost blijft wonen, al zitten haar kinderen niet meer op en zwarte school.
Femke Halsema, die als geen ander weet hoe je moet omgaan met geld. Veel geld. Die weet wat je daar het beste mee kun doen
Want geld maakt niet gelukkig. Dat weet U.
Mensen met veel geld hebben veel zorgen. Hoe hou je grip op al dat vermogen?
Al die bezittingen. Dure auto’s. Luxe huizen. Dure sieraden.
Designer kleren. Exquise diners. Prestigieuze jachten. Exclusieve vakanties. Al die bankrekeningen. Je aandelen. Je obligaties. Je opties. Je bonussen.
Kortom veel bezit is een zwaar kruis om te dragen.
Veel jaloerse mensen.  De constante angst op opgelicht te worden.
In de val te lopen. Kijk naar Johan Cruijff en zijn beleggingen in de varkenshandel in de vorige eeuw. Dat kostte hem zijn hele vermogen, en daarna moest hij weer gaan voetballen. Bij Feijenoord nota bene.
Het is een algemene angst onder mensen die er financieel warmpjes bij zitten. Niemand kun je nog vertrouwen.
Windhandelaren komen met dubieuze beleggingsvoorstellen.
Zakenmensen met schimmige deals. Frauduleuze accountants en notarissen. De belastingdienst. De kamer van koophandel. De gemeente. De politiek.  Iedereen ruikt geld. Jouw geld.
Die altijd glimlachende buren. Die verleidelijk glimlachende jongere met dat onweerstaanbare  uiterlijk. De garage eigenaar. De tandarts. De huishoudelijke hulp.
Allemaal kijken ze je aan met een blik vervuld van goudkoorts.
Een constante stroom bedelaars. Met de ogen van een gokverslaafde.
Al hun dromen kunnen ze waarmaken als ze maar geld krijgen. Jouw geld. Aasgieren overal. Het gevaar loert, en een  misstap en je bent het haasje. Goede raad is duur. Nee, denkt U maar niet dat het leuk is om rijk te zijn.
Maar dan is gelukkig altijd nog Femke Halsema.
Femke Halsema  die met een oplossing komt.
Femke Halsema die de banken helpt.
Femke Halsema die beleggers advies geeft.
Ik hoorde dit laatst van iemand met diverse gevulde rekeningen bij diverse banken. Met bezit van diverse stukken land in diverse uithoeken van dit land. Met een woning die uitkijkt over een gracht. Iemand kortom met grote zorgen en vele problemen.
Bij een van die banken, de ING in dit geval,  kan die persoon nu op 22 april een congres bijwonen met al thema ‘meer grip op je vermogen’. 
Gratis en voor niks. En wie is daar de belangrijkste adviseur?
Inderdaad, Femke Halsema. 
Zij zorgt voor handige tips voor het vermogen en inspiratie,  volgens de uitnodiging van de bank. En ze geeft haar visie op de hedendaagse economische ontwikkelingen.
 Femke Halsema gaat nu de beleggers en rijke spaarders van de ING redden.
Femke Halsema misschien wel  de hele ING  redden van de ondergang.
Femke Halsema als het geweten van de banken.
Femke Halsema, eens een idealiste, altijd een idealiste, dat blijkt maar weer eens.
Femke Halsema komt op voor mensen die in de verdrukking zitten, zoals mensen met een  vermogen.
Femke Halsema blijft kortom strijden voor een betere wereld.
En het is maar dat U het weet.

hulde voor de organisatie van de boekenweek

Hulde voor de organisatoren van de  boekenweek.
Hulde voor hun moed. Hun voor hun keuze buiten de gebaande paden.
Hun voor hun statement waarmee ze willen zeggen: Jullie horen er ook bij.
Hulde met hun keuze voor het dialect.
Want de keuze voor Duitsland als thema voor de boekenweek kan niet anders gezien worden. Als onverbloemde keuze voor het belang van het dialect. Het Duitse dialect in dit geval .
Het Algemeen Beschaafd Nederlands  wordt zoals iedereen weet eigenlijk alleen gesproken door mensen die geboren en getogen zijn Haarlem.
Het staat ook wel bekend als Algemeen Beschaafd Haarlems.
Daarnaast zijn er  vele dialecten.
Bijvoorbeeld het Vlaams dialect, dat zwoel en sensueel klinkt, en Vlaamse schonen verandert in onbereikbare droomvrouwen.
Of het fries dialect, dat blonde Doutzen Kroes look-a-likes iets stoers en onverzettelijks geeft.
Het Amsterdams dialect, dat een en al gezelligheid uitstraalt.
 Dat de organisatoren van  de boekenweek het duitse dialect uit de hoed hebben  getoverd is daarom opmerkelijk en  buitengewoon dapper.
Want het duitse dialect is afgrijselijk en nodeloos ingewikkeld. 
Met hun neiging tot zwaarwichtigheid en wichtigmacherei hebben de Duitsers onze mooie taal omgevormd tot een woordenbrei met ingewikkelde vervoegingen, idiote naamvallen, ondoorzichtige spellingsregels en een afschuwelijke dictie.
Velen die dit dialect op de middelbare school moeten leren zijn  daardoor  ernstig getraumatiseerd.
De hulpverlening heeft talloze overuren gemaakt met het helpen van deze slachtoffers.
En met de slachtoffers van de mammoetwet die voor beroerd onderwijs heeft
gezorgd natuurlijk, maar dit terzijde.
Boeken in het Duits dialect zijn door de ondoorzichtigheid van dat dialect en het slechte onderwijs vrijwel onleesbaar. Maar ook door hun ontoegankelijkheid, hun neiging tot dikdoenerij, de zwaarwichtige thema’s en het volstrekte ontbreken van humor.
Boeken die uit de moedertaal het Nederlands worden vertaald in dit dialect doen het zonder uitzondering goed in Duitsland, waarmee men de superioriteit van en de bewondering het Nederlands bevestigd.
Daarom goed dat de Duitsers en hun dialect nu eens aandacht krijgen. Zie het as een soort ontwikkelingshulp. Als een ruimhartig gebaar. Als een uitgestoken hand. Waarmee we willen zeggen, we kijken niet neer op jullie dialect, dat vinden we best leuk en we zullen er eens welwillend een weekje aandacht aan besteden. En daarna moet het natuurlijk weer afgelopen zijn.
Gaan we weer over op het  algemeen beschaafd haarlems.
Ondertussen hoop ik wel van de andere kant van de grens van Mutti Merkel en haar landgenoten een welgemeend “danke schön” te horen.

Ik ben fan van the Donald

Even over the Donald. Ik zal het maar eerlijk zeggen, ik ben een fan van the Donald.
Ik heb een zwak voor the Donald. Bij mij kan the Donald en potje breken.
Ik vergeef the Donald zijn zonden, zijn fouten, zijn misstappen, zijn flaters en zijn blunders.
Ik hou van het opgewonden gekwaak van the Donald. Zijn krachttermen. Zijn branie.
The Donald is een optimist. The Donald ziet overal kansen. En The Donald pakt die kansen.
The Donald gaat recht op zijn doel af.
En daarmee is The Donald een boegbeeld voor ondernemend Amerika en voor de multinational waar hij uit voortkomt.
The Donald is een symbool. The Donald is de ultieme mascotte voor het nietsontziende monopoliekapitalisme.
Het levende bewijs hoe succesvol een stripfiguur kan zijn. Geen zee gaat Donald te hoog, geen uitdaging is hem te extreem.
U begrijpt over wie ik het hier heb.
Over Donald Duck. Product van gewetenloze zakenmensen uit de entertainmentindustrie met hun geraffineerde verleidingstrucs.
Donald heeft wereldwijd talloze aanhangers. 
In een cartoon met Donald Duck werd de eens geportretteerd als kandidaat voor het presidentschap van de Verenigde Staten.
Een leuk filmpje, 1 minuut lang.  Bijzonder geestig zoals zoveel van Donald Ducks werk. Donald Duck beloofde alle problemen op te lossen.
https://youtu.be/ouTkTFyGv70
Nu, in 2016,  hebben we een andere Donald, de miljonair Donald Trump, die deelneemt aan de verkiezingen .
De oplossingen van  deze miljonair lijken als twee druppels water op de oplossingen van Donald Duck in hun gebrek aan diepgang
en hun nietszeggendheid.
Het is inhoudsloos gekwaak en geschreeuw.
De campagnefilmpjes van Donald Trump zijn
filmpjes van een stripfiguur. Simpel, recht toe recht aan effectbejag met als doel de kijker te verleiden mee te aan in deze droomwereld.
Het is een exacte kopie van de cartoons van Donald Duck.
Het is niet vreemd dat een groot deel van de kiezers in Amerika, gehersenspoeld door de geraffineerde propaganda van de entertainmentindustrie,
achter deze Donald aanwaggelt.
Donald Trump maakt een grote kans om de volgende president van de Verenigde Staten te worden.
Maar gelukkig maakt dat niks uit.
Voor duiding van de Amerikaanse politiek, en trouwens ook de Europese, denk is altijd aan de wijze woorden van  de in 1993 overleden
zanger, gitarist en componist Frank Zappa. Hij zag de politiek als een tak van de amusementsindustrie.
Hij zei het ooit zo:
Government is the Entertainment division of the military-industrial complex.'
Oftewel: De overheid is de entertainment afdeling van het militair-industrieel complex.
De amusementsafdeling van het Grote geld. Donald Trump  of Donald Duck, allemaal amusement voor de massa’s,
zonder dat er wezenlijk iets zal veranderen. De grote industrieen en de oorlogsmachine denderen gewoon door.
Precies hetzelfde zegt trouwens de democratische presidentskandidaat Bernie Sanders.
Daarom: geniet van deze campagne, tot en met november zal hij nog veel leuke momenten opleveren. Topamusement.
Geen tijd om ons te vervelen. De vonken slaan eraf. Alleen mis ik een geluid als dat van Frank Zappa.
Dolgraag had ik in deze campagne  een nummer van hem over the Donald gehoord. 
Frank Zappa heeft vaker presidentskandidaten messcherp gefileerd.. 
Bijvoorbeeld Jesse Jackson, die in 1994 en 1998 meedeed.
Voor hem  schreef Zappa het nummer “Rhymin’Man” en daar kunt U nu naar luisteren
https://youtu.be/AM0VYQOQfxs

Geef mij maar Amsterdam, pelgrimage naar Place Pigalle

parijs en de barbaren

het mooiste meisje en de barbaren

Parijs is het mooiste meisje van de wereld. Deze nogal  chauvinistische tekst komt uit het lied “Paris sera toujours Paris” en tekent het zelfbewustzijn van de franse hoofdstad. Een stad die een magnetische aantrekkingskracht heeft. Maar Parijs is ook een arrogant meisje, met haar eigen nukken en grillen en ze laat zich moeilijk veroveren.
Miljoenen toeristen bezoeken haar jaarlijks en vergapen zich aan haar schoonheid. Vorige week was ik een van hen.
Arriverend op Gare du Nord werd ik gelijk met de realiteit geconfronteerd.
In Parijs heerst de noodtoestand. Paspoortcontrole. Overal politie. Legerpatrouilles.
Bij bezoek aan de Orangerie, waar ik de waterlelies van Monet wilde bekijken, werden tassen en jassen gecontroleerd als ware het een vliegveld.
Gelukkig was de vrouw die de kaartjes controleerde weer ouderwets arrogant en kortaf. En de schilderijen, gemaakt als troostende schoonheid tegen het zinloze geweld van de eerste wereldoorlog zijn prachtig. Eerst hebben de Parijzenaars er 60 jaar de neus voor opgehaald en werden ze nauwelijks bezocht, maar sinds de jaren 90 van de vorige eeuw worden ze eindelijk erkend als meesterwerk.
Veel Nederlandse kunstenaars en avonturiers zochten eeuwige roem in de boezem van Parijs en vestigden zich er.
Mata Hari, Remco Campert, Simon Vinkenoog, Joris Ivens, Kees van Dongen, Karel Appel en recenter Adriaan van Dis. De lijst is lang.  
Sommigen proefden er de zoet smaak van het succes, anderen leden honger, verkommerden op tochtige zolderkamers, werden afgewezen en keerden gedesillusioneerd het mooist meisje de rug toe.
Mensen van buiten, gelukszoekers, immigranten en toeristen  worden door de echte Parijzenaars als de barbaren gezien en vaak ook zo behandeld.
Karel Appel zei het zo :”Ik ben een barbaarse schilder in een barbaarse tijd”.
Maar eigenlijk zijn die Karel Appel en al die talloze anderen die naar de gunsten van het mooiste meisje dingen geen barbaren maar watjes.
Waar echte barbaren toe in staat zijn zijn heeft Parijs de laatste jaren meegemaakt. Met oproer in de banlieus van enkele jaren terug en terroristische aanslagen van 2015.
Dat zijn lelijke littekens die de barbaren aan het mooiste meisje toebrachten.
Maar  littekens of niet, ze blijft zichzelf. Mooi, hooghartig, arrogant en moeilijk te veroveren
Want “Paris sera toujours Paris”.
En het is maar dat U dat weet.

Xandra Brood Rock 'n Roll Widow

Xandra Brood Rock 'n Roll widow
Als ik ooit mijn memoires van de Staats tv publiceer zal ik dan ook mijn ontmoeting met Herman Brood erin opnemen? We schrijven eind jaren '80. Herman was wereldberoemd als muzikant en schilder. Ik was een kleine krabbelaar in de marge van de media. Regelrecht vanuit de staatliedenbuurt deed ik verslag van de toenmalige revolte  van een verwende generatie nihilisten.
Ik woonde toen in een sloopwoning in de Indische buurt en Herman had een atelier ergens in de Pijp. Hij was toen politicus en kandidaat voor de gemeenteraad namens de politieke partij BakkerBrood. Opgericht door advocaat Jaap J. Bakker, die toen was geschorst wegens chaotisch gedrag en slechte administratie. We zochten Herman daar op. Hij gaf een  interview terwijl hij een spelletje tafeltennis met Jaap J. Bakker speelde. Desondanks werden Herman noch Jaap  in de gemeenteraad  gekozen. Ikzelf 25 jaar later ook niet voor mijn eigen partij de Radicale Oppositie Beweging ( de R.O.B.). Zouden Herman's avonturen als politiek kandidaat ook voorkomen in dit boek van zijn weduwe?
 https://youtu.be/V2_oEkGovYg

eten en muziek met stichting senior en student

het gevaar van de grachten

De grachtengordel van Amsterdam behoort tot het werelderfgoed. Iets om trots op te zijn , alleen heeft het wel tot gevolg dat het aantal toeristen verder toeneemt.
 Even een vraagje aan deskundigen. Behoren de Nieuwe Heren- Nieuwe Keizers- en Nieuwe Prinsengracht ook tot die gordel en dat erfgoed? Of zijn deze grachten, die aan de andere kant van de Amstel liggen, stiefkinderen van de die er niet echt bijhoren?
 Over een ding kunnen we het eens zijn. De grachten zijn levensgevaarlijk. Geregeld valt er iemand in. En die wordt dan weken later ergens anders uit het water gevist. Want de grachten worden namelijk door gespoeld tegenwoordig. Dus als je erin valt en verzuipt wordt je meedogenloos weggezogen en leven de achterblijvers tijdenlang tussen hoop en vrees. Reden dat mensen te water raken kunnen velerlei zijn. Kan een glijpartij zijn, een struikeling van een pechvogel, of een bewuste daad. Een desperate sprong van iemand die het niet meer ziet zitten. Drank, drugs, depressie, domheid, de mogelijkheden zijn talloos. Soms willen mensen ook gewoon in die grachten zwemmen. Is het iets van iemands bucketlist. Of moet het vanwege een of ander goed doel.
 Mijn mattie Delano en ik hebben er een clip over gemaakt. Bij die zwemmende mensen zou Maxima kunnen zitten, de huidige koningin. Maar dat weet ik niet zeker. Als U haar herkend, ,laat het even weten.
de clip: https://youtu.be/B3X6Gn74Iwc

Jan Herman Brinks over zijn roman Muurballade

Teresa traktatie houdt niet van spinazie

Pim Jonker leest een gedicht

amsterdams historisch museum

Waar is het mis gegaan met het Amsterdam Historisch Museum? Want mis is het zeker met deze eerbiedwaardige en voor de stad belangrijke instelling.
Sinds de laatste verbouwing zijn er op zijn minst 2 kapitale fouten gemaakt. Fouten die samenhangen met de alom heersende trend om de Amsterdamse binnenstad onvoorwaardelijk uit te leveren aan de toeristen. Om van het centrum van de hoofdstad een soort Disneyland te maken.
Daarom bedacht een of andere grappenmaker de naam te veranderen  in Amsterdam museum. Het woord historisch is immers te moeilijk voor de gemiddelde toerist. Dus dat werd rücksichtloos geschrapt. Geëlimineerd. Op de mestvaalt van de geschiedenis gekiepert.
Dat was fout nummer 1, voor veel inwoners van de hoofdstad een klap in het gezicht. Het was alsof hun museum ze werd afgepakt.
En die conclusie was terecht,  bleek na de heropening. Het Amsterdams Historisch Museum had vroeger tijdelijke tentoonstellingen die door veel inwoners en oud inwoners werden bezocht. Die waren makkelijk toegankelijk. Via een aparte ingang op de binnenplaats stond je er gelijk midden in.
En wat is daarmee gebeurt? Die tijdelijke tentoonstellingen zijn  weggestopt in een onvindbaar hoekje. Het bereiken ervan is voor iemand die slecht ter been is alsof je een stormbaan over moet. Trappen naar beneden, trappen naar boven, eindeloze gangen geverfd in kleuren die pijn doen aan je ogen, onduidelijke bewegwijzering, zodat je uiteindelijk uitgeput, verdwaald,  gedesillusioneerd en gedesoriënteerd je wanhopig afvraagt welk sadist dit heeft bedacht. Alsof het leven op zichzelf al niet moeilijk genoeg is zullen bij dit museum er nog eens een kwelling aan toevoegen.
Ik heb twee keer zo’n tentoonstelling bezocht, en ben twee keer verdwaald. Het museum is verworden tot een ondoorgrondelijk doolhof. Een tantaluskwelling.  Uiteindelijk net voor sluitingstijd wist toch nog mijn doel te bereiken. Maar door mijn zoektocht was ik te vermoeid om het gebodene nog in me op te nemen. Maar misschien is dat wel de bedoeling van het huidige management. Interesseert het maken van een makkelijk toegankelijke tentoonstelling voor de Amsterdammer ze niet. Hebben ze liever toeristen, die dan in hun winkeltje na het bezoek een godsvermogen uitgeven aan prullaria.
Het is dan ook geen toeval dat er geluiden op gaan om het het museum te verhuizen, en bij de komende subsidieronde hou ik mijn hart vast.
Misschien is een fusie met het scheepvaartmuseum, en andere instelling die na een verbouwing en herinrichting van jaren als een aangeslagen bokser door de ring wankelt, een oplossing.  Want er moet iets gebeuren. Dit kan niet zo doorgaan. Een voor een verliezen respectabele musea in onze stad hun glans. Laten we dat zomaar gebeuren? En waar is de politiek als je ze nodig hebt? Daarom  ook aan hen deze boodschap: Ik wil  een museum dat geen pretpark is, waar de tijdelijke tentoonstellingen makkelijk toegankelijk zijn en dat Amsterdam Historisch Museum heet.
En het is maar dat U het weet.

r.o.b. steunt Bernie Sanders

Perscommunique

Radicale Oppositie Beweging steunt Bernie Sanders
Gefeliciteerd Bernie Sanders met je geweldige overwinning in New Hampshire namens het Politbureau, het Centraal Comité en alle afdelingen van de Radicale Oppositie Beweging (R.O.B.).
In een emotionele en bewogen vergadering besloten  alle aanwezigen unaniem dat wij jou als kandidaat voor het presidentschap van de Verenigde Staten onvoorwaardelijk steunen.
Bernie Sanders. Iemand die het opneemt tegen de heersende machten in het rijk van het kwaad aan de overkant van de oceaan.
Bernie Sanders. Iemand die oog heeft voor de noden van de gewone man en zijn strijd om het dagelijks bestaan. Zijn worsteling om het hoofd boven water te houden.
Bernie Sanders. Iemand die niet aan de hand loopt van de grote kapitalistische monopolisten en het militair-industrieel complex.
Bernie Sanders. Een man met een visie en een boodschap van hoop, vrede, vooruitgang en sociale ontwikkeling.
Bernie Sanders. Een man die daadwerkelijke veranderingen wil, niet alleen in de Verenigde Staten, maar wereld wijd.
Bernie Sanders, met je ideeën, je visie, je oprechtheid en je doorzettingsvermogen heb je niet alleen veel Amerikanen geinspireerd, maar ook  de Radicale Oppositie Beweging, de R.O.B.
Wij roepen dan ook al onze Amerikaanse aanhangers en sympathisanten op om hun stem op Bernie Sanders uit te brengen.
Zoals je zegt Bernie: “They have the money, but we have the people.”
Samen kunnen we bergen verzetten. Een einde maken aann oneerlijkheid, armoede, geweld, oorlog en onderdrukking. De gevestigde orde omver gooien. Revolutionaire verandering doorvoeren.
Let’ do it, Bernie Sanders. Let’s give’m hell.
Wij, de Radicale Oppositie Beweging (de R.O.B.),  staan duizend procent achter je.

Simon Mulder leest een gedicht

Saskia Stehouwer leest een gedicht

Nina en Elske presenteren het save sex journaal

felicitatie voor de erotische dichter

deze plek is vandaag een hartelijke felicitatie op zijn plaats. Een felicitatie aan een dichter. Niet zomaar een dichter maar  De Dichter der Erotiek. Een dichter die een droom werkelijkheid zag worden. Na jaren ploeteren. Tegen de stroom inroeien. 

Ik ontmoette deze dichter voor het eerst in de Melkweg. In de jaren 80. Hij trad daar op met erotische poëzie op een festival met de titel “hard en horny”. Met gedichten met nietsverhullend en direct taalgebruik. Gedichten over harde sex. Gedichten over het wonder van de erotiek in alle verschijningsvormen. 

In het gemeente archief moet nog een filmopname van zijn podiumkunsten uit die tijd zijn.

Naast dichter  is hij striptekenaar. En liefhebber van kunst. Een speciaal soort kunst.

Kunst namelijk gemaakt door mensen die verstandelijk beperkt zijn. Of verstandelijk uitgedaagd. Mongolen. Autisten. Manisch depressieven. Onaangepasten. Mensen wier uitingen door de gevestigde kunstwereld met niet serieus genomen worden. Waar men de neus voor ophaalt. Op neerkijkt.

Dus begon deze dichter een missie. Het onder de aandacht brengen van deze kunst. Kunst die de geuzennaam outsider art kreeg.

Begonnen met kleinschalige exposities in een keldertje. Bij de opening ervan altijd een gedicht. Voorgedragen met luide stem en veel emotie. Zijn vriendin verzorgde het bier en de chips. Door stug doorgaan kwam er aandacht van de pers. Hij begon een eigen televisieprogramma  over outsider art. 

En de aandacht voor de wonderlijke wereld die de outsider kunstenaars in hun werken scheppen nam toe. Men zag de artistieke waarde ervan. En bleek er een publiek voor te bestaan. 

Zo gek is dat niet, want veel kunstenaars zijn ook zo gek als een deur. Zit een steekje aan los. Hebben een klap van de molen gehad.

Moet ik nog de naam van Vincent van Gogh noemen?

En krijgt het museum de Hermitage, hier aan de Amstel, een eigen afdeling waar permanent outsider art tentoongesteld gaat worden.

Een mijlpaal die het gevolg is van jarenlang buffelen en tegen de stroom in zwemmen.

Daarom wil ik hier graag zeggen: Gefeliciteerd Bert Schoonhoven, met dit grote succes. Het is verdiend. En van harte gegund.  Geniet ervan. 

En ik ga ervan uit dat je bij de opening weer op wervelende wijze een gedicht zult voordragen. 

Zoals dit bijvoorbeeld: https://youtu.be/C

smeris in de 2e wereldoorlog

Politie. Smeris. Diender. Wout. Juut. Hermendad. Wetsdienaar. Waakzaam en dienstbaar. De politie dient de orde van de overheid bewaren, de belangen van de heersende klasse verdedigen en gehoorzaam aan de regering zijn.
Dat was in de tweede wereldoorlog  ingewikkeld. . In hoeverre moet je als politie agent gehoorzamen aan de Duitse bezetter? In hoeverre meewerken aan de jodenvervolging? Waar ligt je loyaliteit ? Voor welke dilemma’s wordt je gesteld?  Vragen die opgeworpen worden in het boek “Wat kon ons gebeuren” van Gerrit Hoogstraaten. Een roman gebaseerd op de ervaringen van zijn opa, die smeris was in die tweede wereldoorlog. In de dagen tussen de auswitch herdenking in het Wertheimplantsoen en de  herdenking van de februaristaking bij de Dokwerker, was hij te gast bij radio Amsterdam FM om over dit boek te praten. De gelegenheid om hem na die uitzending een paar vragen te stellen. Onder andere over de reactie op het boek door voormalig commissaris Bernard Welten. https://youtu.be/Tzx_Iae5vbQ

Gerrit Hoogstraaten over de politie in de 2e wereldoorlog

Bowie: de meest gejatte poster

scharrebiersluis 2

scharrebiersluis

1e bijdrage aan kunstproject "Amsterdam Venezia Parallels Observations" scharrebiersluis https://youtu.be/jDtQwYStr6I Ben ik nou ook kunstenaar?

dat lucht op

NPO = Nationale PVDA omroep. Nu krijgt Samsom weer zendtijd voor een luchtballon die in Brussel gelijk lek wordt  geprikt.

De laatste maand krijgt ieder lid van die partij ruim zendtijd in journaal en nieuwsuur  en 1 vandaag en Jinek en Pauw en DWDD en waar dan om onhaalbare plannen te lanceren. Beetje doorzichtige poging het zinkende schip te redden. Mogen zij door de bliksem getroffen worden. Of door de toorn van de goden. Of de wrake van de geesten. Of door zware bezuinigingen. Of collectief ontslag. Of vergoten worden met pek en veren. En uit de media verdwijnen met hun opzichtige pvda propaganda. Ik heb gezegd. Zo, dat lucht op.

locked in

Ooit heb ik een nacht in het ziekenhuis gelegen. Het Olvg. Daar hebben ze mijn gebroken arm weer aan elkaar geschroefd. Sinds die tijd voel ik me een beetje een cyborg. Ik herinner me ook de chirurg, die ik tegen een arts in opleiding hoorde zeggen: “Opereren, het mooiste wat er is”.
‘s-Nachts werd ik uit mijn slaap gehouden door een om de zuster schreeuwende man. Hij schreeuwde ook om zijn vrouw. En de dokter. En zijn moeder. Sloeg onbegrijpelijke jammerklachten uit. Ramde op de rand van zijn bed.
De volgende dag kon ik thuis gaan bijslapen. Voelde Archie, de man van staal.
Ik moest wel met leedwezen denken aan degenen die gedwongen zijn met een ernstige aandoening langere tijd in een instelling te verblijven.
Laatst kwamen deze herinneringen bovendrijven toen ik Guus Bauer sprak over zijn nieuwe boek “Vogeljongen”.
Dat boek gaat over het zogenaamde locked-in syndroom. Als je dat hebt ben je een pechvogel. Ziet de toekomst er grauw en bleek uit. Blijft er niet veel over dan staren naar het plafond, of de vogels die hoog in de lucht vliegen. Maar niet voor Guus Bauer. Hij kreeg dit syndroom, overwon het en  schreef er een boek over vanuit het perspectief van de patiënt.  Hier een diepte-interview met hem https://youtu.be/H7jNzzonAUU

Het kan verkeren. Blije verhalen...

de laatste kus

Dit stukje ga ik voorlezen op  Amsterdam FM. Denk de overslaande stem, het schuim op de lippen en de molenwiekende armen er zelf bij:

"Geweldig.Een enorme eer. Het Scheepvaartmuseum als het centrale punt in Europa. Dat ik dat nog mag meemaken Als ik Mark Rutte op de steiger met Jean Claude Juncker, de Europese Unievoorzitter, de capo di tutti capi, zie kussen wordt ik helemaal blij.. Krijg ik een heel apart gevoel van binnen

Allemaal bij mij om de hoek. En tegelijk met dat voorzitterschap is een groot stuk van het marine terrein voor ons gewone stervelingen toegankelijk geworden. Nog meer reden tot vreugde.

Via een nieuwe brug bij het marine terrein kun je naar de Dijksgracht lopen en daar een kopje koffie kan drinken. Leuk. Fijn. Mooi. U merkt het ik wilde dit keer positief blijven. Want voor je het weet sta ik als azijnpisser, kankerpit, zuurpruim, negatieveling en zeurkous bekend. En dat wil ik niet.

Laat ik daarom maar niet weer de politiek van de Europese Unie beginnen.

En de onmacht om de steeds groter wordende problemen aan te pakken. Zoials de vluchtelingencrisis.

Of die steeds maar uitdijende en steeds meer geld verspillende bureaucratie.

Dus welgemoed wilde ik een wandeling maken over het marine terrein. Een aanwinst voor de buurt en voor heel Amsterdam. een wandeling langs het Scheepvaartmuseum, dat trouwens sinds de verbouwing en heropening van crisis naar crisis wankelt, en in die zin op de Europese Unie lijkt.

Maar op het Kadijksplein ging het gelijk mis met mijn goede voornemen. Sloeg mijn stemming helemaal om. Naar negatief. Daar werd mijn oog getroffen door een stelletje spuuglelijke vlaggen ter gelegenheid van die Eu top. Bij het scheepvaartmuseum. Aan de brug naar de bibliotheek. In het hele omgeving eigenlijk.

Ook het brugwachtershuisje is ook helemaal volgeplakt met diezelfde vormgeving. En diverse bruggen. Alsof we hier in een nieuw duizendjarig rijk te maken hebben. Met pompeus vlagvertoon.

Maar al dart pompeuze vlagvertoon is slechts de vlag op de modderschuit. De modderschuit die trouwens behoorlijk slagzij maakt en moet uitkijken om niet roemloos ten onder te gaan.

Welke grappenmaker heeft dit verzonnen? Deze afschuwlijke vormgeving. Dat vlagvertoon van Noordkoreaanse proporties. Zo krijgen nog meer mensen een hekel aan die EU. En wat heeft dat allemaal gekost? Blijft ons dan niets bespaard? Is er dan niemand meer met goeie smaak bij die organisatie? En dat van U en mijn mijn belastingcenten. Daar mogen ze wel eens wat zuiniger mee zijn.

En blijven die vlaggen tot de zomer wapperen.?

En toen ik dat dacht keerde mijn humeur weer te goede. . Want dat is een geruststellende gedachte. Een positieve gedchteWant dat is het goede nieuws. In Juli is die hele kermis hier weer voorbij. Worden de vlaggen gestreken. Dan zullen Mark en Jean Claude elkaar weer ten afscheid kussen op de steiger bij het Scheepvaartmuseum. Was het alvast maar zo ver. De laatste kus. Die heerlijke bevrijdende langverwachte laatste kus."

de blauwe loper

De rode loper. Bij iedere filmpremiere staat ie vol met koekwouze kletsmajoors. Actreutels, non valeurs, praatjesmakers. Aandachtjunkies. Beweren dat ze naar de beste film of de beste voorstelling ooit gaan. Alleen niemand gelooft ze meer. 

De rode loper. Iedere paar jaar zegt een of andere grapjes van de gemeente Amsterdam dat ze van het Damrak en grandioze entree van de stad gaan maken. Is nog nooit gelukt.

De rode loper. Een jaarlijks cultureel festival in Amsterdam Oost. Want Oost is hip. Spannend. Cool. Vet. Daar gebeurt het. Denken ze daar. Geloven ze. Tegen beter weten in.

De geloofwaardigheid van de rode loper is kortom hevig beschadigd.

Nu hebben we blauwe loper. Daarom misschien. ik Kwam hem tegen tijdens een wandeling over het Marine terrein.

Waarom een blauwe loper? En voor wie?

En is er ook kans dat de blauwe loper snel zijn krediet verliest?

Het antwoord zit in dit korte filmpje. https://youtu.be/jTeyAm1N0QI

De blauwe loper

De blauwe loper

K. Schippers - Niet verder vertellen

Het Lied van de Koe - Henk van Kuijk

De belangrijkste beslissing

Kou, gladheid, wind regen en sneeuw domineren het weer dezer dagen. Voor veel mensen het moment voor de belangrijkste beslissing van het jaar.
De beslissing waar ruzie over gemaakt wordt. Waarover de meningsverschillen hoog oplopen. Tot soms onoverbrugbare hoogte. Talloze relaties raken in crisis. Huwelijkse spanningen.
Relatiecoaches worden ingeschakeld. Mediators. Maatschappelijk werkers. Bemiddelaars.
Maar soms is de kloof te groot. Liggen de opvattingen te ver uit elkaar.
Is er geen redden meer aan. Helpt er geen lieve moedertje meer aan.
Draait het uit op scheiden. Met alle pijn en nare consequenties.
Inderdaad, het is weer die tijd van het jaar. Het moment dat beslist moet worden waar we dit jaar met vakantie heen zullen gaan.
Om bij te komen van een jaar hard werken. Om op onze lauweren te gaan rusten.Om alle zorgen even aan de kant te zetten. En eindelijk eens van het leven te genieten. Om even van al het gezeur en gezeik af te zijn. No stress. Zodat we tot die tijd kunnen dromen van beter weer. En een aangename omgeving. Zonder de ongemakken van alledag en de gevaren die de huidige tijd met zich meebrengt
Dat wordt alleen steeds moeilijker.
Overal aanslagen, aanrandingen en verkrachtingen en berovingen. Om maar te zwijgen van voedselvergiftiging, insekten, oplichterij,  beroerde service, slechte bediening, exhorbitante prijzen, arrogant winkelpersoneel en overvolle straten met souvenirwinkels.
Waarom niet gewoon  thuisblijven? Lekker op de bank een boek lezen? Luiken dicht, telefoon uit en weg van die zieke buitenwereld.
Een boek over reizen.  In de meeste gevallen vergaat je de lust tot reizen dan wel. Bijvoorbeel Paul Theroux, Bob den Uyl, Redmond o’Hanlon, Betsy Udink. Zij schrijven over de ontberingen en de ellende die ze in verre landen aantreffen.
En daarmee kan  je lekker meegriezelen zonder zelf gevaar te lopen.
Het enige risico is dat je de tijd vergeet, of dat je koffie koud wordt.
Maar soms loopt het mis. Dan lees je iets en denk je: daar wil ik ook heen.
Zo vertrek ik binnenkort naar Parijs. Een stad die het afgelopen jaar is geteisterd door aanslagen en waar de hoogste staat van paraatheid heerst.
Omdat ik een boek gelezen heb dat liefdevol en uitnodigend over deze stad schrijft. Bestaande uit wandelingen, mijmeringen en herinneringen. Een liefdesverklaring. Ik heb het over Stadsliefde, scenes in Parijs, van Adriaan van Dis.
Dus daar loop ik binnenkort. Midden in de winter in Parijs. Kou, wind regen en sneeuw. Me ergerend aan de hoge prijzen, de arrogante inwoners en de overdaad  aan gewapende agenten. Mezelf verwijtend dat ik weer een belangrijke  beslissing heb genomen  die zich tegen me gekeerd heeft.
Ik neem nog een boek van van Dis mee. Een boek dat ook in Parijs speelt. “De wandelaar” heet het. Voor in mijn Parijse hotelkamer. Dan zit ik lekker warm en wandel ik comfortabel  door Parijs. In mijn gedachten tenminste.
En het is maar dat U dat weet.

eenzame plekken

Een lofzang op het Westelijk havengebied https://youtu.be/i1TyNo_4f04

bowie dood

David Robert Jones oftewel David Bowie heeft zijn laatste en definitieve transformatie ondergaan..
Hij is nu een lijk. Een dode. Overledene. Een schim. Niet meer dan een herinnering.
Bowie wist dat hij dood zou gaan. Aan leverkanker. Net zoals zijn vriend Lou Reed, die nog wel een tijdje voortsukkelde met een donorlever.
Uiteraard buitelt vandaag iedereen over elkaar heen om zijn medeleven te betuigen. Om over de overledene te treuren. Of gewoon weer even in de publiciteit... te komen.
De Britse premier sprak de rouwende natie toe. Het Groninger Museum, waar nu een tentoonstelling over Bowie loopt. Ging voor een maal op maandag open.
Een hele stoet hele en halve bekende Nederlanders herdacht te overledene.
Velen beweren hem gekend of ontmoet te hebben.
Maar Bowie leeft gewoon voort. Door zijn muziek, Door zijn videoclips. Door de films waarin hij speelde. En door zijn kunst, want Bowie had op de kunstacademie gezeten en was ook schilder.
Bowie bracht nog een album uit, Blackstar getiteld. . Terwijl de dood hem op de hielen zat.
Ik wil U graag wijzen op een videoclip uit van dat album. Een indringende clip is het. Waarin hij reflecteert over zijn naderende eind. Over zijn sterven.
Bowie ligt in een ziekenhuisbed. Ogen in het verband.
Een dunne man met opgezwollen aderen.
“Look up here, I’m in heaven” zingt hij.
Aan het eind van de clip stapt hij over de drempel het duister binnen.
Duidelijk. De dood. De verlossing.
Het nummer heet Lazarus. Naar de bijbelse figuur die door Jezus tot leven werd gewekt.  https://youtu.be/y-JqH1M4Ya8

Europese promo vlaggen, valse vlaggen?

False Flag?

Als ik Mark Rutte zie zoenen met Jean Claude Juncker, de Europese Unievoorzitter, op de steiger bij het Scheepvaartmuseum, heb ik gemengde gevoelend.

Leuk, dat is bij mij om de hoek.

En goed dat ze voor hun homozualiteit uitkomen.

Maar daar staan wel wat kritiekpuntjes tegenover. 

Laat ik maar niet weer de politiek van de Europese Unie beginnen. 

En de onmacht om de steeds groter wordende problemen aan te pakken.

Of die steeds maar uitdijende en steeds meer geld verspillende bureaucratie.

Of klagen over die kunst in de Kattenburgerstraat.

Ik zal geen woord meer vuilmaken aan die kunstenaars die hun ziel hebben verkocht aan de duivel.

Nee, wat me nu opviel bij een wandeling langs et Scheepvaartmuseum, dat trouwens sinds de verbouwing en heropening van crisis naar crisis wankelt, en in die zin op de Europese Unie lijkt, is een stelletje heel lelijke vlaggen die dit hele gebeuren moeten promoten.

En het brugwachtershuisje is ook helemaal volgeplakt met dezelfde smakeloze vormgeving.

Hoe zou het er daar binnen aan toe gaan ?

Als ze gezellig de problemen de revue laten passeren, het oneens zijn en door elkaar heen praten al die Europese leiders onder leiding van Jean Claude.

Met een borreltje erbij, want daar houdt J.C. wel van

Ik heb zo mijn gedachten. Ik heb ze in dit filmpje vormgegeven. https://youtu.be/1f-1Zl-Xd4M

Bezoek EU leiders aan Amsterdam

Europese Unie imiteert Sowjet Unie en Noord Korea

Ik had het idee om 2016 eens positief te beginnen. Ik had er echt zin in.

Maar toen las ik op facebook een wanhoopskreet vanuit Kattenburg.

“Welke idioten hebben dit bedacht om voor die prachtige oude muur al die rot borden en stellages te zetten ivm europese unie die in t scheepvaartmuseum komt zitten.....Al t mooie naar de klote!!!!!”

Een andere woedende reactie sprak over ‘vervuiling van de openbare ruimte’.

De schuldige van deze opwinding is de Europese Unie. Nederland is dit komende half jaar voorzitter daarvan . Daarom was er opeens kunst op Kattenburg.

Ik besloot ter plekke poolshoogte te nemen. Langs de hele  Kattenburgerstraat staat een houten stellage met levensgrote foto’s erop. 

De stellage ziet er een beetje armoedig uit. . De foto’s tonen allemaal portretten van mensen. Jong, oud, alleen of in groepen.  Positieve beelden. Optimistische portretten. De zegeningen van de multiculturele samenleving. 

De boodschap is dat al die mensen dankzij de europese unie even in vrede, vrijheid, vooruitgang en verdraagzaamheid.

Mooie foto’s. Fictie. Een droom. Een sprookje.

Was de werkelijkheid maar zo mooi.

Een project met bakken subsidiegeld. Betaald van onze zuur verdiende belastingcentjes. 

Verdwenen de zakken v an een paar handige jongens en meisjes.

Mij deed deze tentoonstelling denken aan het socialistisch realisme in Sowjet Unie en aan de kunst van de Kim dynastie in Noord Korea. 

Ook de Europese Unie gebruikt nu de kracht van kunst als propagandamiddel. 

Om hun eigen falen in de bankencrisis, de vluchtelingencrisis, de democatische crisis, de eurocrisis en talloze andere zaken te verdoezelen. 

Geholpen door kunstenaars, die voor een paar grijpstuivers zich  voor het karretje van de machthebbers laten spannen en hun ziel verkopen aan de duivel. 

Het verhaal van Faust is niet voor niets klassiek.

Die kritische en negatieve reacties op deze pompeuze parade van positieve plaatjes zijn hartverwarmend.

Schandere geesten trappen niet in al die positieve propaganda. 

Die laten zich niet bedotten. In het ootje nemen. Voor het lapje houden.

En daarmee lijkt de opzet van dit project mislukt. Die opzet was een goed gevoel creëeen bij het Nedelands voorzitterschap.

Alleen de mensen die aan dat voorzitterschap geld verdienen zullen er positief over zijn.

Als slippendragers van de zich immer uitbreidende almacht van de brusselse bureaucratie.

Ik wil ze veel plezier en geluk wensen bij het tellen van hun dukaten. 

Want voor hen is 2016 in ieder geval goed begonnen.

En verder beste wensen voor iedereen in 2016. Veel voorspoed en geluk. May the force be with you .

Het is maar dat U het weet

Europese Unie in voetsporen Sowjet Unie en Noord Korea

Een gedicht over de liefde voor Amsterdam

Hij werkte in de horeca. Was barkeeper. In een etablissement waar dichtersmiddagen werden gehouden. Werd gebeten door de microbe van de poëzie. Ging zelf te dichten. Begon die gedichten voor te dragen. Stopte met zijn baan. Werd fulltime poëet.
Een meer Amsterdamse dichter heb ik nog nooit gehoord. Recht voor zijn raap. Uit het hart. Met liefde voor de taal.
Met liefde voor het leven. Met liefde voor de stad.
Poëzie omdat het moet. Omdat hij het niet laten kan. Uit noodzaak.... Als levensader.
Langzaam rijst zijn ster. Als helder licht in een donkere tijd.

Zijn fanclub wordt groter en groter. Zijn poëzie beter en beter.
Ronald M. Offerman. Hier een filmpje van een recent optreden bij Radio Amsterdam fm, de stem van de hoofdstad. Opgenomen in de bibliotheek op de Oosterdoksdijk. Maar eigenlijk is Ronald de stem van Amsterdam. Of in ieder geval van de Amsterdammer. https://youtu.be/22Cp6Sj0cmo

De Klimaattop doet denken aan Noord Korea en de DDR.

Op 30 november 2015 meldde radio Afm sterpresentator Bert van Galen dat ondergetekende op reis zou gaan naar Noord Korea. Dat was niet helemaal waar en maar ook aan de andere kant eigenlijk ook weer wel.
Dat zat zal ik uitleggen.
Ik ging namelijk voor een korte reis Valencia in Spanje, om een korte documentaire op te nemen ( https://youtu.be/TX2wNWbyzT8 ).
Maar ‘s avonds was in met mijn geest in Noord Korea
Valencia. Een stad waar men houd van grote spektakels voor grote mensenmassa’s. . Massale optochten opganiseert waarin men met bewondering grote beelden van heiligen ronddraagt. Godenverering. Volksfeesten die grote aantallen bezoekers trekken, en die strak georganiseerd verlopen. Afgesloten met spektaculair vuurwerk.
Ze hebben in die stad daarnaast een aantal grote futuristische gebouwen neergezet om de vooruitgang te vieren. Gebouwen van een onmenselijke schaal, waarbij de gewone sterveling zich een miezerige mier voelt.
‘s avonds in mijn hotelkamer zat ik met mijn geest in Noord Korea, met een boek van de portugese schrijver Jose Peixoto, met de titel “Achter gesloten grenzen”..
Hij beschrijft een strak gedisciplineerde samenleving met een voorliefde voor massale manifestaties om de dode en levende leiders van het land, de familie kim, te eren. Met ellenlange toespraken, ellenlang applaus, en ellenlange lijsten van verworvenheden. Er werden belangrijke documenten opgesteld.Een glorieuze toekomst lachte de inwoners van deze heilstaat toe. Nog even doorzetten en het is zover. Dan is het paradijs daar.
Daarna las ik nog een boek over een heilstaat.
Retour Berlin Ostbahnhof van Dolores Thijs. Het boek over een jong meisje dat met haar ouders verhuisde naar de DDR in de jaren vijftig, omdat haar vader als correspondent uit België ging werken in deze communistische heilstaat. Ook een land met een voorkeur voor massale manifestaties, strakke discipline en verering voor hun toenmalige grote leider Walter Ulbricht en zijn Sowjet Unie kameraden.
Dus vertoefde ik een paar avonden met mijn gedachten in het Oost Berlijn van eind jaren vijftig met een meisje dat werd onderworpen aan ellenlange toespraken, ellenlang applaus, en ellenlange lijsten met verworvenheden.
Er werden belangrijke documenten opgesteld.Een glorieuze toekomst lachte de inwoners cWe weten allemaal hoe dat is afgelopen.
Nadat ik het boek dichtsloeg zette ik de televisie aan. Een franse nieuwszender. France 24.
Ik viel midden in een live coverage van een massale manifestatie. Veel officieel uitziende mensen in een grote hal. Op het podium stond een beroemde Koreaan, Ban ki-Moon. Naast hem mannen in pakken, en vrouwen in strenge jurken. Er klonk een oorverdovend applaus. Dat ging minutenlang door, en ging daarna over in gejuich. We kregen shots te zien van huilende vrouwen. De sfeer was uitgelaten. Exstatisch. Het ging maar door.
Dit was geen Noord Korea, geen Oost Duitsland. Dit was Frankrijk. De klimaattop. Men had een belangrijk document opgesteld. Met doelen die men ging realiseren. Verworvenheden die men ging verwezenlijken. En een glorieuze toekomst gloorde aan de horizon.Nog even doorzetten en het is zover. Het klimaatparadijs lag aan de horizon.
Al die mooie woorden, al die grote gebaren, al die massahysterie. Op die avond in Valencia kwamen ze me grotesk voor. Ongeloofwaardig. Onrealistisch. Onzinnig. Zou dit een teken zijn dat de wereld ten onder zou gaan aan zijn eigen illusies, net zoals de DDR? Of zou de wereld net als Noord Korea veranderen in een groot concentratiekamp?
Ik was er die avond niet gerust op, na het zien van die onhutsende hysterische beelden van de klimaattop.
En het is maar dat U dat weet.

BAAS tv, een snertuitzending

De essentie van Valencia

Economie is geen wetenschap

Economie is geen wetenschap. Je kunt het wel studeren en er deskundige en zelfs professor in worden, maar het blijft niet meer dan een verzameling willekeurige en elkaar tegensprekende meningen over het slijk der aarde.
Economie is vergelijkbaar met religie, new age, sprookjes en spiritualiteit. Alle zogenaamde economische deskundigen zijn niet meer dan hogepriesters voor de God Mammon, de God van geld en rijkdom. Die door sommigen ook als de duivel wordt gezien. Als satan.
Neem nou de recente beursgang van de ABN, vroeger ook wel de Apartheids Bank Nederland genoemd.
Eerst moest de overheid die bank overnemen voor talloos veel miljoenen, of miljarden, daar wil ik vanaf zijn. Een reddingsoperatie van ongekende omvang.
Hoe zou dat in zijn werk gegaan zijn? Werden er opeens vrachtwagens met bankbiljetten van de Nederlandse Bank naar het hoofdkwartier van de ABN gereden om daar de kas aan te vullen?
Hadden we al die miljoenen zomaar klaar liggen? Of moesten de geldpersen overuren maken?
Of die honderden miljoenen of miljarden die we aan Griekenland lenen of als boete aan de Europese Unie moeten betalen, halen we die gewoon uit de kluis? Gaan er zwaarbewaakte transposten met talloos veel miljoenen of miljarden naar Brussel en Athene?
Zijn we echt zo rijk? Liggen er potten met geld in de krochten onder die lelijke gebouwen aan het Frederiksplein? Zwembaden vol met bankbiljetten, zodat directeur Klaas Knot er af een toe een duik in kan nemen, net zoals Dagobert Duck? Staan er geldpersen in de kelder? Waar die biljetten worden bijgedrukt als dat nodig is? Of worden alleen maar toetsen op de computer ingedrukt? En geld geschapen dat slechts bestaat op een beeldscherm? Virtueel geld? Zogenaamd geld? Alleen maar bestaande uit enen en nullen op de computer? Monopoly geld. Mickey Mouse money.
Ik hoor de hele dag economen en commentatoren allerlei ingewikkelde en onbegrijpelijke teksten uitslaan over schulden, rentetarieven, inflatiepercentages, saneringen, winstmarges, afschrijvingen, belastingtarieven, het huurwaardeforfait, bruto nationaal product en allerlei andere cijfers.
Mij schiet dan een oude wijsheid te binnen: Cijfers kunnen niet liegen, maar leugenaars kunnen wel cijferen.
Dat hele economengezwets is alleen een rookgordijn om te verhullen dat het internationale roverskapitalisme van de banken, de multinationals en de oorlogsindustrie gewoon doorgaan met hun vernietigende activiteiten. De rijken steeds rijker worden en de armen steeds armer, en dat U en ik, de gewone Henk en Ingrid, de rekening moeten betalen. Dat wij moeten opdraaien voor de uiteindelijke schuldsanering.
Want de kruik gaat net zo lang te water tot ze barst, En die hele economie staat op knappen, wat ik U zeg. We kunnen niet onbeperkt wereldwijd schulden blijven maken, oorlog voeren, het milieu vernietigen, en geld in bodemloze putten storten. En ik hen niet de enige Joris Luyendijk, die tijdenlang onderzoek in de financiële wereld te Londen en daar een prijswinnend boek over schreef, zegt dat ook.
Die hele economie en die hele bezwering- en windhandelindustrie eromheen zal uiteindelijk ontmaskert worden als wat ze werkelijk is. Namelijk een pyramidespel.
En die pyramidesspellen storten uiteindelijk altijd in. Met een hele harde klap. En dan zitten we met de gebakken peren. Met onze kont op de blaren. En het is maar dat U dat weet.

de 55 miljoen van d66

In Amsterdam is 55 miljoen zoek. Bij de gemeente. Niemand begrijpt het. Ook niet de wethouder van d66, die juist orde op zaken zou stellen. Hij is een professional, beweerde men bij zijn aantreden. Blijkt nu net zo'n sukkelaar als een lange lijst voorgangers. Ik moest even weemoedig denken aan Pieter Hilhorst, die ten onder ging na een foutje van 118 miljoen. Herinnert U zich Geert Dales nog? Frits Huffnagel? Lodewijk Asscher? Allemaal wethouders met een enorme dadendrang die allemaal met enorme geldproblemen te maken kregen. Enorme budgetoverschrijdingen. Aan grote bedragen die verdwenen in zwarte gaten. Aan zinloze subsidies. Aan onverantwoorde uitgaven. Aan politieke hobbies.
Laatst hebben ze zelfs een enquete gehouden. Een saaie show, met weinig publiek en een voorspelbaar nutteloze conclusie. En men ging weer over tot de orde van de dag
De stoere praatjes van d66 dat ze het allemaal anders zouden gaan doen met een wethouder die gepokt en gemazeld zou zijn in omgang met de centjes. Opeens 55 miljoen kwijt. Hoogmoed komt voor de val. Ze maken er net zo'n potje van.
De Amsterdamse politiek is verworden tot een treurig stemmend soort entertainment, keer op keer moeten ze machteloos toegeven dat ze niet met geld om kunnen gaan. En met een lachwekkend soort amateur toneel proberen ze zich eruit te draaien. Zij zijn immers onschuldig en integer en vol goede bedoelingen. Wat de oorzaak is van dit continue debacle? Daar hebben ze vast allemaal een verschillende mening over. Wie het weet mag het zeggen.
En zo stuntelen we verder naar de volgende financiële beerput.
Ondertussen mogen de arme inwoners van de hoofdstad de rekening betalen.

lockdown

Op 8 december gaat het college van b&w van Amsterdam op werkbezoek in Brussel. Om te leren hoe je een lockdown organiseert? Om over de connectie Molenbeek - Slotervaart te spreken? Of gewoon een werkbezoek met kunst, lekker eten en veel bobo's? De speeches kort, de informele borrel lang. Gewoon terug naar de oude situatie. Ben benieuwd. Ze kunnen natuurlijk het ook nog op het laatste afgelasten. En angstig binnen de ring A10 de klap afwachten.

Wat een dag.

Aanslagen in Parijs. Lockdown in Brussel. En hoe zit het hier in 020? Wat broeit er in Slotervaart? De Transvaalbuurt? De Bijlmer? Of buiten de ring in 010? 030? 040? 050? 070? Enz.
De NOS correspondenten vinden dat altijd moeilijk te zeggen. Vooralsnog kunnen we rustig gaan slapen. Zeggen ze. En morgen gezond weer op?
Ik leef bij de dag. Iedere dag is er een. Kan de laatste zijn. Dus maak er het beste van. Dat is ook de mening van Henk van der Horst, in zijn nieuwe boek "Wat een dag". Voor de ouden van dagen onder ons, hij is ook bekend van de tv. Van Farce Majeure en Showroom. Hier een diepte interview https://youtu.be/C-gk1Lwt41I

Doodsbedreiging

Hij wordt met de dood bedreigd. Genadeloos zal er een einde aan zijn leven worden gemaakt.
Met grof geweld. Met een electrische zaag. Of met een bijl.  Voor uitstel van executie lijkt het te laat. Degene die de tijd van deze terechtstelling te weten komt kan hier live bij aanwezig zijn. Mits hij of zij achter de hekken blijft, en de aanwijzingen van de beulen volgt. En plaats van handeling is hartje Amsterdam.
U begrijpt waar ik het hier over heb. Het nieuws heeft zich al razendsnel rondgezongen. De boom van Ramses Shaffy aan de Dijksgracht gaat eraan. Wordt geveld. Omgehakt. Vermoordt. De boom van Ramses Shaffy. Een levende getuige van  deze zanger, acteur en levenskunstenaar. Hij heeft daar geleefd. En hoe.
De Dijksgracht van oudsher een rafelrand van de stad. Een plek voor de onaangepasten, de artistiekelingen, de stadsnomaden, zij die leefden aan de rand of over de rand van de door een beklemmende burgerlijkheid verstikte maatschappij. Het is een plek waar zaadjes worden geplant voor vernieuwing van de ingeslapen samenleving, een plek waar de geest kan waaien,  grensverleggende plannen gemaakt kunnen worden, waar vastgeroeste normen en waarden ter discussie worden gesteld, en waar sex, drugs, alcohol, vrije liefde, creativiteit en vernieuwing alom tegenwoordig zijn .
Ramses Shaffy  was hier als een vis in het water. Leefde op een woonboot .  Maakte daar muziek, leerde rollen voor toneelstukken uit zijn hoofd, bedreef er de liefde, ontving er gasten, maakte er een gewilde plek voor kunstenaars, artiesten, paradijsvogels en fans van.   En plantte een boom.
De boom die het allemaal heeft  gezien. En   mede daardoor   een gezonde, volwassen en fiere boom werd . Hij staat trots  daar aan de Dijksgracht. Een levende herinnering aan een stormachtige tijd en aan een man met een stormachtig leven.
En nu moet die boom dus dood.
Ideetje van de gemeente Amsterdam. Want die Dijksgracht moet worden aangeharkt. Opgenomen worden in het Yuppenparadijs dat men van de hele stad wil maken. Weg met al die onaangepaste figuren en al die alternatieve manieren van leven. Opzouten me dat zootje ongeregeld. In het gareel lopen zullen  ze. Zich aanpassen of oprotten.  Luisteren.
Het moet er keurig worden. Truttig. Burgerlijk. Door een ringetje te halen.
Blijkt maar weer eens dat de  gemeente Amsterdam weinig oog heeft voor belangrijk cultureel erfgoed. En voor de natuur. Voor bomen. Want niet alleen de boom van Ramses moet weg, alle bomen aan de Dijksgracht zijn bedreigd. Ook de bomen bij de verderop gelegen Oosterkerk moeten sneuvelen. En flink aantal bomen op de plantage Middenlaan, waaardoor een eeuwenoud stadsgezicht zal worden vernietigd.
Zo wordt de stad langzaam  een steenwoestijn.
Redenen voor dit alles: de moderne tijd, de vooruitgang, het toerisme, en de arrogantie, de domheid van ons onvolprezen stadsbestuur. En wie doet er wat tegen? Wie protesteert er?
Waar zijn al die zogenaamde vrienden en fans van Ramses? Al die bekende Nederlanders die zou graag met hem pronken?  En al die politici die zich zo druk maken over het milieu en het groen? Zij zwijgen.  Zwijgen als het graf.  Denken al die mensen nog wel eens aan Ramses? Aan wat hij betekende voor Amsterdam?  Want wat blijkt uit zijn erfenis? Ramses dacht altijd aan Amsterdam https://youtu.be/GmoDb74VZSk

Beatles deskundige nummer 1: Jan van Galen

Parijs, Arjan Lubach en de ondergang der beschavingen

Dezer dagen hebben we weer een overkill aan meningen voor onze kiezen gekregen.  Over de dramatische gebeurtenissen  in Parijs. Deskundigen, columnisten. opinieleiders, schrijvers, politici, voorgangers van diverse religies, commentatoren, reaguurders.  Allemaal  weten ze  precies  hoe het in elkaar zit. Ook onze minister president  doet een duit in het zakje. Ja, het is oorlog. Ja, het kan hier ook gebeuren.
Maar we moeten niet bang worden. We moeten onszelf geen angst laten aanjagen.
Het woord is immers altijd sterker. En wij zijn  met velen. Onze beschaving zal deze strijd winnen. Zegt de minister president, alsof hij namens ons allemaal spreekt.
Maar niet namens mij. Ik ben daar namelijk niet zo zeker van. Van die overwinning .En ik ben niet de enige.
Talloze loze gebaren worden er  gemaakt om de angst te bezweren.  De angst voor de dood. De angst voor de terreur. Angst voor de ondergang. Van onze beschaving. Van onze cultuur.   En die ondergang is zeker  niet ondenkbaar.
Het Romeinse rijk ging immers ook ten onder. En de Egyptenaren. En de oude Grieken. De Moren verdreven  van het Iberisch schiereiland. De christenen uit Byzantium. De Aboriginals werden  tweederangsburgers in hun eigen land. Net als de Maori's in Nieuw Zeeland. In Noord amerika werden de indianen slachtoffer van een holocast, net zoals de Azteken, de Tolteken en talloze andere zuid amerikaanse beschavingen. Slechts  ruïnes dienen als bewijs van hun bestaan. Zoals de pyramides ons doen denken aan verdwenen farao's . En nu  ik wil het eigenlijk niet hebben over die vlegel van een Arjan Lubach, die zich namens die linkse vpro  heel decadent tot farao wil laten benoemen.
Maar dat  is misschien wel tekenend. Een teken dat   het westen met zijn geweld, kapitalistische roversmentaliteit,  verloedering der zeden, goddeloosheid en vernietiging van het milieu  gedoemd is ten onder te gaan. Onontkoombaar. Zeker weten. Daar helpt geen lieve moeder tegen.
Dat zal hopelijk nog wel even duren. Tot die tijd kunnen we slechts 1 ding doen. Met een milde glimlach het continent ten onder zien gaan aan chaos en geweld en zo veel mogelijk van het leven genieten. Feesten. Dansen op de vulkaan.  Met de moed der wanhoop. Tegen de klippen op.  Zolang het nog kan. Tegen de stroom in. Want Parijs bewijst een ding: Het kan zomaar voorbij zijn. Onverwacht. In een  flits. Op ieder moment.  Als ode aan deze getroffen stad een liedje: Paris sere toujours Paris https://youtu.be/tmiI98EG1Fo

Hoe komen we de feestdagen door? Met Yvonne Kroonenberg?

Hoe komen we de feestdagen door? Het is een prangende vraag, die ieder jaar rond deze tijd weer opborrelt. Terwijl de dagen donker worden en de mensen somber, chagerijnig en depressief, hangt men winkelstraten vol met feestverlichting. De zieltogende Dappermarkt pakt daarmee weer uit . De middenstand hoopt tegen beter weten in op een omzet die het hele jaar compenseert. Eventuele kopers lopen onder de stress en gekweld kijkend rond. Gedwongen door de massapsychose dat al die feestdagen gezellig moeten zijn. Tegen beter weten in.
En dan staan al die feesten ook nog eens in toenemende mate in een kwaad daglicht.
Sinterklaas is een blanke man. Dus een racist. Een onderdrukker. Dus fout. En hij houdt slaven. Zwarte Piet namelijk. Dat feest mag dus niet van de moraalpolitie. Weg ermee.
Kerstmis is een feest van overdadig eten. Van rood vlees. Van wild. Van dierenleed dus. Van veel wijn drinken. Of cognac. Of bier. Van veel ongezonde sauzen. Ongezonde toetjes. Allemaal dingen waar je kanker van krijgt. Dus ophouden daarmee eist de gezondheidspolitie. Dat wordt ons allerwege ingepeperd.
En die kerstman is ook een blanke man. Dus fout. Toch? En dan die rendieren voor zijn slee. Is dat ook geen dierenleed? Om nog maar te zwijgen van alle familiebijeenkomsten waar de sfeer te snijden is, en waar na een paar glazen oeroude ruzies weer boven komen drijven en men elkaar te lijf gaat.
En dan nieuwjaar. Afgerukte ledematen door vuurwerk. Brandende kerstbomen. Blindheid door rotjes. Steeds massaler klinkt de roep het afsteken van vuurwerk te verbieden. Het is al een tijdje een issue in de politiek.
En dan al die zogenaamd gezellige feestjes waarop relaties verbroken worden, depressievelingen zelfmoord aankondigen en de meeste mensen zich te pletter vervelen en daarom het maar op een zuipen zetten. Of misselijk worden van teveel oliebollen en appelflappen.
Champagnekurken die door ruiten knallen.
En op 1 januari de jaarlijkse enorme kater. En dan beginnen aan goede voornemens die je nooit gaat waarmaken.
Allemaal droefenis kortom.
Yvonne Kroonenberg schreef er een boekje over. En wat bleek? De uitgever verviel acuut in een depressie en liet de stapels in het magazijn liggen. Zodat niemand de antwoorden van Yvonne kon lezen. Of is dit een gevalletje censuur, omdat Yvonne meningen verkondigd die de meeste mensen onwelgevallig zijn? In ieder geval kocht la Kroonenberg kordaat de hele oplage. U kunt het boekje nu bij haar zelf kunt bestellen. Alle info in dit filmpje https://youtu.be/G-TZGWM1b-U

Junkie, crimineel, transseksueel René Stoute, een leven als een filmsc...

Eet rood vlees, drink veel alcohol, gebruik overmatig veel suiker en rook als een schoorsteen

Dezer dagen worden we van alle kanten belaagd met ongevraagde adviezen. Ongewenste adviezen. Adviezen die het leven nog onaangenamer willen maken dan het sowieso al is.
Eet geen rood vlees meer. Eet geen bewerkt vlees meer. Of eigenlijk eet helemaal geen vlees meer.
Drink minder alcohol. Hooguit een glas per dag. Of nog beter, stop met het drinken van alcohol.
Drink ook geen frisdrank meer. Alleen water.
Suiker, zoetigheid, chocola, snoepgoed, allemaal uit den boze.
Zout is trouwens ook helemaal niet goed. Stoppen daarmee a.u.b.
Alleen groene groenten zijn nog toegestaan. En rauwe bonen.
Stop met roken. Ook van Wiet. Drugsgebruik alleen op doktersadvies. Heroine of cocaine of
Sex alleen binnen het heterohuwelijk. Van vreemdgaan krijg je een soa. Of ongewenste kinderen. Of abortus, maar dat alleen onder bepaalde voorwaarden .
Muziek is gevaarlijk. Van harde muziek wordt je doof. Van dance muziek wordt je simpel. Van klassieke muziek wordt je conservatief. Van rock en roll wordt je gek. En van jazz wordt je dement.
Fietsers moeten allemaal verplicht een helm op. En zich aan de verkeersregels houden.
U moet minstens twee keer per week een uur sporten, en iedere dag een koude douche nemen.
Enzovoort en zo verder.
Een heel leger van betweters en valse propagandisten komt met het ene na het andere advies om iedere vorm van genot en plezier te verbieden.
Allemaal heel goed bedoeld. Maar zinloos, want dood ga je toch, aan hoeveel regels je je ook houd. En je leven wordt door al die regels saai. Onvoorstelbaar saai. Zonder enige kick. Onleefbaar. Zo hoop je 100 jaar of ouder te worden. Maar je verveelt je te pletter. En dan kan je nog eerder doodgaan door een verkeersongeluk, een vechtpartij, een erfelijke ziekte, een natuurramp, een oorlog, een neerstortend vliegtuig, een terroristische aanslag, een voedselvergiftiging, een insektenbeet. een aanval door een wild beest, een relatiecrisis of honderd andere oorzaken. Dan is alle moeite helemaal voor niks geweest.
Dus vergeet al die zogenaamde goede adviezen. Luister niet naar al die zogenaamde deskundigen. Negeer al die betweters. Lap al die lulkoek aan je laars. Trek je er niks van aan. Laat ze allemaal in de boom gaan zitten.  Eet rood vlees, drink veel alcohol en gebruik overmatig veel suiker Luister naar een advies uit 1917. Van tekstschrijver Dirk witte. Bijna honderd jaar oud maar nog steeds actueel, hier voor gedragen door Ramses Shaffy: Mens, durf te leven. www.youtube.com/watch?v=Ynkxh80UlEI