Iamsterdam

Ik zit op een bankje van de zon te genieten. Daar komen drie toeristen aan. Twee meiden een jongen. De meiden heupwiegend, in donkere nauwsluitende kleding, gezicht dik onder lagen verf en plamuur, designerzonnebrillen. De jongen ontspannen glimlachend, met een hoedje op en een kleurig sjaaltje losjes omgeslagen. Latino's, schat ik als geoefend toeristenwatcher in. Dus salsa, rum, biefstukken, passie, voetbal, oerwouden, en zo kan ik nog wel een paar clichés verzinnen. Of ik ze de weg kan wijzen. Een van de meisjes diept uit haar tas een folder op. Ze blijken naar de levensgrote letter IAMSTERDAM te willen. Inderdaad, een populaire plek onder toeristen om op te klimmen, voor te gaan staan of anderszins een foto te maken. Hoe Amsterdammers over deze attractie denken is een andere kwestie. Het is eenvoudig, vertel ik ze, ze moeten rechtsaf en dan gewoon rechtdoor lopen. Ze knikken vriendelijk. Ik vraag waar ze vandaan komen. Tunesië, antwoorden ze en dan zie ik opeens beelden van souks, moskeeën, kamelen, woestijn, zelfverbranding, opstand en revolutie voor me. Die gedachten houdt ik voor me, en wens ze een prettige dag. En heupwiegend en giechelend gaan ze linksaf. En opeens moet ik aan de Arabische lente denken. Daar hebben alle deskundigen aangewezen welke richting die opstand op zou gaan, maar men bleek in werkelijkheid toch een andere bestemming ik het hoofd te hebben. Ik geloof dat het ook nu weer gaat regenen. Op mijn hoofd voel ik de eerste druppels al.