Marina Abramovic

Marina Abramovic, wat een succesverhaal, zuchtte mijn vriend. Superster. Performance kunstenaar. Een maand lang een show in een prestigieus museum te New York. Gesponsord door een sportschoenenmerk. Miljoenenbisnis. Enzovoort. Resultaat van hard en compromisloos werken. Tegen de stroom in. Mijn vriend herinnerde zich een avond in het Amsterdamse kunstencentrum de Appel in de jaren 70. Marina was toen Amsterdamse. Daar hadden ze een Belangrijk Man uitgenodigd. Columnist. Werkte voor de Volkskrant, of de VPRO, of alletwee. Men had hem gevraagd zo zijn Belangrijke Mening te geven over Marina, haar werk en videokunst in het algemeen. Nou die mening konden ze krijgen. Mijn vriend herinnerde het zich nog levendig. De Belangrijke Man van de Gevestigde Media liet geen spaan heel van het werk van Marina en van videokunst in het algemeen. Als een ouderwetse dominee predikte hij hel en verdoemenis. Dit was niks en zou nooit wat worden. Dit was absoluut geen verrijking van de cultuur. Een belediging van het vak. Misbruik van het medium. Dat waren nog eens leuke avonden. Ik vroeg naar de naam van die man. Probleempje. Die was mijn vriend vergeten. Hij wist wel dat de man inmiddels was overleden. Maar zijn naam, een groot vraagteken. Er volgde een zoektocht. In publicaties van de Appel. Op internet. Telefoontjes. We pijnigen onze hersenen. En eureka, opeens kwam zijn naam naar boven, als een duveltje uit een doosje. Een man die vroeger Heel Belangrijk was. Dacht-ie. Maar hij was maar een clown en nu is hij dood. En vergeten. Uit respect voor de doden zal ik zijn naam niet noemen. Ik noem nog wel een keer de naam Marina Abramovic.