Op wacht

In het stadhuis staat een oudere Indische man. Hij staat daar een paar keer per week. Met een rode politiepet op en een lange blauwe jas aan. In de houding. Met een hypnotiserende blik in de ogen. Soms brabbelt hij onverstaanbare klanken voor zich uit. Voor sommige voorbijgangers salueert hij. Voorbijgangers die hij kent. De burgemeester. Politici. Ambtenaren. Vaste bezoekers. Wie hij is? Geen idee. Hij is een mysterie dat beelden in herinnering roept van vroeger. Adoe. Ons Indië. Tempoe doeloe. Rijsttafel. Sambal bij? KNIL. Politionele acties. Soekarno. Soeharto. Willem Oltmans. Die zou met overslaande stem op de hem kenmerkende manier hebben geroepen: "Die man is crazy". Maar dan zou Willem, God hebbe zijn ziel, hij ruste in vrede, er weer eens naast hebben gezeten. De Indische wachtpost is goed bij de pinken. Als ik na meer dan een jaar hem weer eens passeer salueert hij, en komt naar me toe. Reikt me de hand en vraagt: "Hoe is het met U? Goed hoop ik? Tijd niet gezien."