Verkeersregelaar

Er staat een verkeersregelaar midden op de weg. Gehuld in geel plastic. Met een fluitje in zijn mond. Waar zou het misgegaan zijn in zijn leven? Hij houdt een fietster tegen. Een jonge moeder met een blond kind en een boodschappentas. Tegelijkertijd flitst er achter zijn rug een man langs. Strak in het pak, haren glanzend van het vet, achterop een koffertje. Wanhopig roept de verkeersregelaar hem na. Blaast op zijn fluitje. En zie, bij de volgende zijstraat, 50 meter verderop, schiet er nog een geel mannetje te voorschijn, dat zich met gevaar voor eigen leven voor de fietser werpt. De fietser reageert met een mengeling van arrogantie en minachting. Waar ben jij mee bezig? Opzij. Ik heb haast. Moet naar een belangrijke bespreking. De verkeersregelaar klemt het voorwiel van de fiets tussen zijn benen en zegt de man erop dat hij te voet verder moet. Lopend. Over de stoep. Of een zijstraat in. De man protesteert. Maakt heftige armgebaren. Loopt rood aan. De verkeersregelaar blijft zijn boodschap herhalen als een grammofoonplaat waarin de naald blijft hangen. Dat heeft een kalmerende werking op de fietser. Uiteindelijk . Moedeloos zakken zijn schouders naar beneden. En hij verdwijnt de zijstraat in. Mokkend dat hij te laat zal komen. De verkeersregelaar loopt terug naar de stoep. En moet gelijk weer omdraaien. Want wederom klinkt het fluitje.