papa

Bij de slager is het altijd druk. Daarom staat er een bankje. Een eenvoudig bankje, wit geverfd. Om kinderen en ouden van dagen op te parkeren. Om te zitten wachten. Voor de mensen die slecht ter been zijn. Voor echtgenoten die tegen hun zin zijn meegesleept. Vandaag wordt het bankje gebruikt als drumstel. Door een peuter. Een engelachtig blond meisje met grote blauwe ogen. Een plaatje. Die wordt later fotomodel. Ze trommelt er lustig op los. Slaakt kreetjes van opwinding. Dan gaat er een oudere man op het bankje zitten. Hij zet met een klap een volgeladen tas neer. Een diepe zucht volgt. De peuter schrikt ervan. Kijkt om zich heen. Paniek. Angstig. Zoekt bescherming. Waar is papa? Ze hobbelt van het bankje weg en klampt zich aan een been vast. Haar reddingboei. Haar zekerheid. Ze kijkt gerustgesteld omhoog, langs de pijpen van de spijkerbroek. En schrikt. Want dat is niet het been van papa