Ik sta op de brug bij Artis en vraag me af wat ik vanavond eens zal gaan eten. Keus genoeg. In de directe omgeving zitten rond de twintig restaurants.
Op wat voor gronden moet je beslissen welk etablissement je gaat bezoeken? Tips van vrienden en bekenden? Die zullen allemaal een verschillend advies uitbrengen. Mijn eigen ervaringen? Dan ga ik bij mijn vriendin eten.
De adviezen van culinaire journalisten dan? Daarvan zijn er tegenwoordig een heleboel. Een beetje teveel als je het mij vraagt. Iedere zichzelf respecterende periodiek heeft wel iemand die met veel graagte die functie vervult. En vervolgens op kosten van de baas of van de uitbater van de een of andere meestal hippe tent mag eten en drinken. En dan vaak ook nog geld toe krijgt om er een stukje over te schrijven. Heerlijk beroep. Een luizebaan. Kat in 't bakkie.
En U begrijpt, aan die beoordelingen kun je niet veel waarde hechten. Johannes van Dam, de in 2013 overleden aartsvader van het genre, gastronomisch goeroe, betweter en azijnpisser, vertelde me ooit dat zijn cijfers altijd te hoog waren. Dat moest. Anders kreeg hij ruzie met de advertentie afdeling, want die merkte dat als Johannes een 5 of een 6 gaf het aantal annonces van restaurants in de krant flink daalde. Dus gaf hij alleen een zes als hij na het eten brakend boven de wc pot had gehangen en een 5 als ze zijn maag hadden moeten leegpompen.
Zelf heb ik de afgelopen tientallen jaren me uitgebreid laten fêteren in hotels, restaurants en op wijnproeverijen in binnen- en buitenland. En U begrijpt nooit een onvertogen woord erover gerept. Natuurlijk niet. Ik ga daar een beetje mijn eigen glazen ingooien. Ik ben gekke Henkie niet. Dus ook ik ben schuldig. Onderdeel van wijdverbreide corruptie en valse propaganda.Ik ben een zondaar. Excuses. Vergeef me. Mea culpa, mea maxima culpa.
Maar nu is het mooi geweest. Ik wordt nu culinair recensent nieuwe stijl. Eerlijk. Recht voor zijn raap. Onomwonden. Zonder blad voor de mond. De waarheid en niets dan de waarheid. Ik ga alle beerputten voor u openen. En wantoestanden in de horecasector genadeloos aan de kaak stellen.
Ik heb laatst een proefilmpje gemaakt. In een te verwezenlijken serie Tips voor de Amsterdamse Horeca. Dat filmpje kunt U hier zien https://youtu.be/zFml2ReFFgQ
Nu zoek ik alleen nog iemand die me gaat betalen om dit goede voornemen in de praktijk te brengen.
woensdag 27 mei 2015
vrijdag 8 mei 2015
jazz zangeressen
Van Centerfold tot succesvol jazz zangeres. Het kan. Ook in ons koude kikkerlandje. Ondanks alles. Onze hypocriete houding. Onze bekrompen mentaliteit. Als je maar wil. En een beetje mazzel hebt.
Jazz zangeressen. Ik hou van het geluid van jazz zangeressen. Zwoel. Uitdagend. Spannend. Diana Krall. Madeleine Peyroux. Coralie Clement. Melody Gardot. Als ze er leuk uitzien is dat mooi meegenomen.Het is natuurlijk een afwijking. Of er een behandeling voor bestaat weet ik niet. Electroshocks misschien? Lobotomie? Zware medicatie?
Maar nu iets anders. Jazz zangeres zijn in Nederland. Is er na Rita Reys nog ooit iemand opgestaan die een internationale carriere heeft gemaakt? Of zijn jazz zangeressen in onze zompige moerasdelta veroordeeld om hun geld te verdienen met het verzorgen van achtergrondmuziek bij borrels waar zakendoen en netwerken belangrijker zijn? Een mooie meid in een jurk als zingend behang bij een bedrijfsborrel. Goed betaald, maar artistiek onbevredigend.
En waar kan ik in mijn stad Amsterdam genieten van jazz zangeressen? In het Bim huis? Daar staan meestal neurotische toeteraars en piepknor muzikanten. Open avonden van de jazz afdeling van het conservatorium? Daar kan je soms aanstormende jazz zangeressen horen.
Van sommigen hoor je daarna nooit meer wat, en anderen verdwijnen in het schnabbelcircuit van waar ze als versiering gaan dienen bij toespraken, openingen en jubilea.
Toch is er een nederlandse jazz zangeres die al jarenlang internationaal aan de weg timmert. Over de hele wereld concerten geeft. De ene na de andere CD uitbrengt. Binnenkort gaat werken met de tekstschrijver van Caro Emerald, een ander succesverhaal uit de klei van onze polders. Die zangeres is Laura Fygi, die recent een plaat uitbracht waarin ze haar 25 jubileum viert. En dan te bedenken dat ze ooit begon als Centerfold. Hier ziet U een interview met haar https://youtu.be/Lns-N1ymVQs
Jazz zangeressen. Ik hou van het geluid van jazz zangeressen. Zwoel. Uitdagend. Spannend. Diana Krall. Madeleine Peyroux. Coralie Clement. Melody Gardot. Als ze er leuk uitzien is dat mooi meegenomen.Het is natuurlijk een afwijking. Of er een behandeling voor bestaat weet ik niet. Electroshocks misschien? Lobotomie? Zware medicatie?
Maar nu iets anders. Jazz zangeres zijn in Nederland. Is er na Rita Reys nog ooit iemand opgestaan die een internationale carriere heeft gemaakt? Of zijn jazz zangeressen in onze zompige moerasdelta veroordeeld om hun geld te verdienen met het verzorgen van achtergrondmuziek bij borrels waar zakendoen en netwerken belangrijker zijn? Een mooie meid in een jurk als zingend behang bij een bedrijfsborrel. Goed betaald, maar artistiek onbevredigend.
En waar kan ik in mijn stad Amsterdam genieten van jazz zangeressen? In het Bim huis? Daar staan meestal neurotische toeteraars en piepknor muzikanten. Open avonden van de jazz afdeling van het conservatorium? Daar kan je soms aanstormende jazz zangeressen horen.
Van sommigen hoor je daarna nooit meer wat, en anderen verdwijnen in het schnabbelcircuit van waar ze als versiering gaan dienen bij toespraken, openingen en jubilea.
Toch is er een nederlandse jazz zangeres die al jarenlang internationaal aan de weg timmert. Over de hele wereld concerten geeft. De ene na de andere CD uitbrengt. Binnenkort gaat werken met de tekstschrijver van Caro Emerald, een ander succesverhaal uit de klei van onze polders. Die zangeres is Laura Fygi, die recent een plaat uitbracht waarin ze haar 25 jubileum viert. En dan te bedenken dat ze ooit begon als Centerfold. Hier ziet U een interview met haar https://youtu.be/Lns-N1ymVQs
donderdag 7 mei 2015
De beste Surinaamse dichter
Verlangen naar Paramaribo. Weemoed naar de warmte aan de Waterkant. Een bekend gevoel in de Surinaamse horeca en winkeltjes rondom de Dappermarkt. Om maar eens een plek te noemen.
Graag mag men gesprekken voeren over mi kondre tru. Over de zwoele hitte die als een klamme deken over je heen valt als de vliegtuigdeuren open gaan op de luchthaven Zanderij. Over de geuren van de tropen. De geluiden. Over vogeltjes in kooitjes. Moksi Meti. Baka Bana. Djogo. Players Rum. Over familie, de markt, de toekomst van het land. Over Bouta.
Soms gaan die gesprekken over de dichter Slory. Ogenschijnlijk een haveloze zwerver, die probeert langs het uitgaanscentrum Waterkant (eigenlijk niet meer over dan een verzamling sjofele eet- en drinkstalletjes aan de oever van de Surinamerivier) zijn zelfgeschreven gedichten te verkopen, zodat hij weer bier of een maaltijd kan kopen. In Paramaribo is hij een levende legende. Een fenomeen. Volgens poëzieliefhebbers de grootste dichter van Suriname. Dat wel.
De Amsterdamse schrijver Esra de Haan hoorde dit verhaal, en trok spoorslags naar Suriname.
Op zoek naar Slory. Het werd een moeizame zoektocht. Naar een onvindbare dichter. Een schier onmogelijke onderneming, tot mislukken gedoemd . Slory werd een fantoom. Een schim. Een droombeeld. Een illusie.
Esra de Haan publiceerde een boek over deze zoektocht. Informatief en onderhoudend. Een avontuur dat hem door heel Suriname bracht. Op zoek naar Slory. Zou hij Slory hebben weten te vinden?
Het antwoord geeft Esra de Haan, die leeft en werkt in Amsterdam Oost, onder de link https://youtu.be/ALknWErG53M
Graag mag men gesprekken voeren over mi kondre tru. Over de zwoele hitte die als een klamme deken over je heen valt als de vliegtuigdeuren open gaan op de luchthaven Zanderij. Over de geuren van de tropen. De geluiden. Over vogeltjes in kooitjes. Moksi Meti. Baka Bana. Djogo. Players Rum. Over familie, de markt, de toekomst van het land. Over Bouta.
Soms gaan die gesprekken over de dichter Slory. Ogenschijnlijk een haveloze zwerver, die probeert langs het uitgaanscentrum Waterkant (eigenlijk niet meer over dan een verzamling sjofele eet- en drinkstalletjes aan de oever van de Surinamerivier) zijn zelfgeschreven gedichten te verkopen, zodat hij weer bier of een maaltijd kan kopen. In Paramaribo is hij een levende legende. Een fenomeen. Volgens poëzieliefhebbers de grootste dichter van Suriname. Dat wel.
De Amsterdamse schrijver Esra de Haan hoorde dit verhaal, en trok spoorslags naar Suriname.
Op zoek naar Slory. Het werd een moeizame zoektocht. Naar een onvindbare dichter. Een schier onmogelijke onderneming, tot mislukken gedoemd . Slory werd een fantoom. Een schim. Een droombeeld. Een illusie.
Esra de Haan publiceerde een boek over deze zoektocht. Informatief en onderhoudend. Een avontuur dat hem door heel Suriname bracht. Op zoek naar Slory. Zou hij Slory hebben weten te vinden?
Het antwoord geeft Esra de Haan, die leeft en werkt in Amsterdam Oost, onder de link https://youtu.be/ALknWErG53M
dinsdag 5 mei 2015
Het leven en lijden van Wally Tax
Op het laatst was hij een uitgemergelde junk, die met zijn blinde hond door de Blasiusstraat in Amsterdam Oost wankelde. Een schim van de artiest die hij ooit was. Roem, populariteit, succes, hij heeft het allemaal meegemaakt. Het licht van de schijnwerpers was op hem gericht toen hij met zijn groep The Outsiders in de jaren 60 van de vorige eeuw een toonaangevende rol speelde in de toen zo populaire beatmuziek. Hij had hits, verzorgde legendarische optredens, in de media was hij een graag geziene gast. De wereld lag aan zijn voeten. Maar de roem eiste zijn tol.
Hij had en chaotisch leven. Geldgebrek, drank en heroine speelden een voorname rol. Wally raakte verstrikt in een web van paranoia, leugens en sterke verhalen. Hij zou nummers voor Elvis hebben geschreven. Voor Sinatra. Voor Ray Charles. Het was voor anderen en ook voor hemzelf moeilijk fantasie en werkelijkheid uit elkaar te houden. Zijn verhalen werden in de loop der jaren steeds onsamenhangender.
De dood van zijn grote liefde, schrijfster Laurie Langenbach, in 1984 aan kanker, was een klap die Wally Tax nimmer te boven kwam.
Door zijn ongezonde levenswijze ging zijn gezondheid zichtbaar achteruit . Wally Tax eindigde als tragische verslaafde die de straten van Amsterdam Oost afschuimde, terend op de roem van vervlogen tijden.
Wally Tax stierf op 57-jarige leeftijd in 2005. Tien jaar later is er een biografie, geschreven door Rutger Vahl. Titel: het leven en lijden van een outsider.
De muziek van Wally Tax blijft ondertussen recht overeind staan. Levend bewijs is een Amerikaanse vrouw, de de muziek van Wally Tax voor het eerst hoorde in 2009 en er gelijk verslaafd aan raakte. Sindsdien vloog zij meerdere malen naar Nederland om bloemen te leggen bij het graf van de zanger op de Nieuwe Oosterbegraafplaats.
Onder deze link een interview met Rutger Vahl https://youtu.be/eKBw0aWYdu4
Hij had en chaotisch leven. Geldgebrek, drank en heroine speelden een voorname rol. Wally raakte verstrikt in een web van paranoia, leugens en sterke verhalen. Hij zou nummers voor Elvis hebben geschreven. Voor Sinatra. Voor Ray Charles. Het was voor anderen en ook voor hemzelf moeilijk fantasie en werkelijkheid uit elkaar te houden. Zijn verhalen werden in de loop der jaren steeds onsamenhangender.
De dood van zijn grote liefde, schrijfster Laurie Langenbach, in 1984 aan kanker, was een klap die Wally Tax nimmer te boven kwam.
Door zijn ongezonde levenswijze ging zijn gezondheid zichtbaar achteruit . Wally Tax eindigde als tragische verslaafde die de straten van Amsterdam Oost afschuimde, terend op de roem van vervlogen tijden.
Wally Tax stierf op 57-jarige leeftijd in 2005. Tien jaar later is er een biografie, geschreven door Rutger Vahl. Titel: het leven en lijden van een outsider.
De muziek van Wally Tax blijft ondertussen recht overeind staan. Levend bewijs is een Amerikaanse vrouw, de de muziek van Wally Tax voor het eerst hoorde in 2009 en er gelijk verslaafd aan raakte. Sindsdien vloog zij meerdere malen naar Nederland om bloemen te leggen bij het graf van de zanger op de Nieuwe Oosterbegraafplaats.
Onder deze link een interview met Rutger Vahl https://youtu.be/eKBw0aWYdu4
maandag 4 mei 2015
zondag 3 mei 2015
Teun Voeten, oorlogsfotograaf.
Oorlog. Met duizend bommen en granaten. En doden. Gewonden. Verminkten.
Oorlog. Met een meisje. Een heel klein meisje. Zonder armen.
Oorlog. We worden er in deze tijd van het jaar mee doodgegooid. Herdenkingen. Kransen. Optochten. Tentoonstellingen. Ik ben er helemaal klaar mee. Opzouten met die 2e wereldoorlog. Weg met al die krokodillentranen.
Oorlog. Wordt misbruikt voor politieke doeleinden. Om de heersende macht in het zadel te houden. Om het volk dom te houden. Om af te leiden va de misdaden van het internationale monopoliekapitaal, het speculantendom, het bankwezen en het militair industrieelcomplex.
Oorlog. Het is ook de voortzetting van de politiek met andere middelen. Was het niet von Clausewitz die iets dergelijk zei?
Oorlog heeft een dodelijke aantrekkingskracht. Voor politici. Voor generaals. Voor frontsoldaten. Voor kanonnenvlees. Voor wie wil sterven voor het vaderland. Voor de goede zaak. Voor het paradijs.
Oorlog. Als je belust bent op sensatie. Als je suïcidaal bent. Als de macho wil uitgangen. Stoer wil doen. De meisjes wil imponeren.
Maar oorlog is ook gewoon bisnis. Voor de zakenman die wapens verkoopt. Voor de professionele soldaat. Voor Florence Nightingale. Voor de rode kruis zusters. Voor de media. Voor de oorlogsverslaggever. Voor de cameramaan. Voor de oorlogsfotograaf. Zoals Teun Voeten. Hier een interview met hem: https://youtu.be/mnqIh7s33fs
Oorlog. In veel landen in Afrika, het Midden Oosten en Azië worden nu bloedige en wrede oorlogen uitgevochten. Het nieuws erover komt dagelijks als een lawine over ons heen.
Wat moeten we eigenlijk met al die kennis? En wat kunnen we met al die kennis?
Ik zal het U zeggen. Daar kunnen we helemaal niks me. Het leven is al zwaar genoeg. En gaat voor ons allemaal slecht aflopen. Daar hebben we helemaal geen oorlog bij nodig. En het is maar dat u dat weet.
Oorlog. Met een meisje. Een heel klein meisje. Zonder armen.
Oorlog. We worden er in deze tijd van het jaar mee doodgegooid. Herdenkingen. Kransen. Optochten. Tentoonstellingen. Ik ben er helemaal klaar mee. Opzouten met die 2e wereldoorlog. Weg met al die krokodillentranen.
Oorlog. Wordt misbruikt voor politieke doeleinden. Om de heersende macht in het zadel te houden. Om het volk dom te houden. Om af te leiden va de misdaden van het internationale monopoliekapitaal, het speculantendom, het bankwezen en het militair industrieelcomplex.
Oorlog. Het is ook de voortzetting van de politiek met andere middelen. Was het niet von Clausewitz die iets dergelijk zei?
Oorlog heeft een dodelijke aantrekkingskracht. Voor politici. Voor generaals. Voor frontsoldaten. Voor kanonnenvlees. Voor wie wil sterven voor het vaderland. Voor de goede zaak. Voor het paradijs.
Oorlog. Als je belust bent op sensatie. Als je suïcidaal bent. Als de macho wil uitgangen. Stoer wil doen. De meisjes wil imponeren.
Maar oorlog is ook gewoon bisnis. Voor de zakenman die wapens verkoopt. Voor de professionele soldaat. Voor Florence Nightingale. Voor de rode kruis zusters. Voor de media. Voor de oorlogsverslaggever. Voor de cameramaan. Voor de oorlogsfotograaf. Zoals Teun Voeten. Hier een interview met hem: https://youtu.be/mnqIh7s33fs
Oorlog. In veel landen in Afrika, het Midden Oosten en Azië worden nu bloedige en wrede oorlogen uitgevochten. Het nieuws erover komt dagelijks als een lawine over ons heen.
Wat moeten we eigenlijk met al die kennis? En wat kunnen we met al die kennis?
Ik zal het U zeggen. Daar kunnen we helemaal niks me. Het leven is al zwaar genoeg. En gaat voor ons allemaal slecht aflopen. Daar hebben we helemaal geen oorlog bij nodig. En het is maar dat u dat weet.
dinsdag 28 april 2015
brief aan Natasha Gerson
Waarom zetten zoveel mensen zich toch af tegen ons ouderen? Is het domheid? Dwaasheid? Doodsangst?
Op koningsdag zette ik een filmpje online met het liedje Prins Pilz (https://youtu.be/sQpPrn8AX_U?list=PL0AC7D936F44ECA45), van de Radicale Ouderen Band. Reactie van Natasha Gerson uit Balkbrug, bekend als heks en waarzegster: " Rob Zwetsloot Sorry maar als je nu nog met 'prins prins' gezwets aankomt ben je echt bejaard."
Inderdaad Natasha, ik ben bejaard, en ik ben er trots op dat ik deze leeftijd heb mogen bereiken na een leven vol gevaar, tegenslagen en ontberingen. Door bikkelen en buffelen heb ik meegeholpen aan de opbouw van dit land. Het lichaam is versleten en wrakkig, en de geest is in vroeger tijden blijven hangen. Ik ben nog steeds voor terugkeer van de republiek en vindt het koningshuis maar een zielige poppenkast.
Ouderen hebben trouwens de wijsheid in pacht, en van hun schat aan ervaring zouden de jongelui nog een hoop kunnen leren.
Daarom hebben we de Radicale Ouderen Band. Maar misschien gaan we wel de politiek in als Radicale Ouderen Beweging. Want we zijn dan wel bejaard en wrakkig maar nog helder en bij de pinken.
Ik ben bejaard en ik ben er trots op.
Het is maar dat je het weet Natasha.
Op koningsdag zette ik een filmpje online met het liedje Prins Pilz (https://youtu.be/sQpPrn8AX_U?list=PL0AC7D936F44ECA45), van de Radicale Ouderen Band. Reactie van Natasha Gerson uit Balkbrug, bekend als heks en waarzegster: " Rob Zwetsloot Sorry maar als je nu nog met 'prins prins' gezwets aankomt ben je echt bejaard."
Inderdaad Natasha, ik ben bejaard, en ik ben er trots op dat ik deze leeftijd heb mogen bereiken na een leven vol gevaar, tegenslagen en ontberingen. Door bikkelen en buffelen heb ik meegeholpen aan de opbouw van dit land. Het lichaam is versleten en wrakkig, en de geest is in vroeger tijden blijven hangen. Ik ben nog steeds voor terugkeer van de republiek en vindt het koningshuis maar een zielige poppenkast.
Ouderen hebben trouwens de wijsheid in pacht, en van hun schat aan ervaring zouden de jongelui nog een hoop kunnen leren.
Daarom hebben we de Radicale Ouderen Band. Maar misschien gaan we wel de politiek in als Radicale Ouderen Beweging. Want we zijn dan wel bejaard en wrakkig maar nog helder en bij de pinken.
Ik ben bejaard en ik ben er trots op.
Het is maar dat je het weet Natasha.
woensdag 22 april 2015
Steve Mwase over het vluchtelingenprobleem
Vluchtelingen. Een onoplosbaar probleem. Iedereen heeft er een mening over. En allerlei mensen roepen dat ze oplossingen hebben. Maar dat zijn loze bezweringsformules. Praatjes om de onmacht ten opzichte van dit probleem te verhullen. Ik weet nog dat jaren geleden men op het stadhuis al met de handen in het haar zat rondom een groep rondtrekkende vluchtelingen die werden ondersteunt door een stelletje doorgewinterde activisten. Die groep is nog steeds hier en eist nog steeds op verblijf. Binnenkamers geven politici toe dat ze niet weten wat ze met het probleem aanmoesten. Voor de bühne worden er nog oplossingen gesuggereerd, maar dat is valse schijn. Illusiepolitiek.
De vluchtelingenstroom zal aan blijven houden, zolang er van Nigeria tot aan Pakistan overal oorlog en armoede is zullen ze blijven komen. In grote aantallen. Een onontkoombare natuurramp. Geen kruid tegen gewassen. Daar helpt geen lieve moedertje aan. Hun zijn arm en wij zijn rijk, en dan ken je hun niet tegenhouden , da's logisch, zou Johan Cruijff zeggen. Dit wordt de eeuw van massale volksverhuizingen. Chaotische vluchtelingenstromen. Als een sprinkhanenplaag zal deze exodus over Europa komen. En de politiek staat machteloos. Laten we ons er maar op voorbereiden.
De motieven en emoties om te vertrekken naar het rijke Europa blijven onverkort geldig de komende decennia.
De schrijver Steve Mwase, afkomstig uit Oeganda, spreekt in bijgaand filmpje over deze migratie problemen. Hij stelt ze in zijn roman Dunya aan de orde. https://youtu.be/yOSXZIfrIbw
De vluchtelingenstroom zal aan blijven houden, zolang er van Nigeria tot aan Pakistan overal oorlog en armoede is zullen ze blijven komen. In grote aantallen. Een onontkoombare natuurramp. Geen kruid tegen gewassen. Daar helpt geen lieve moedertje aan. Hun zijn arm en wij zijn rijk, en dan ken je hun niet tegenhouden , da's logisch, zou Johan Cruijff zeggen. Dit wordt de eeuw van massale volksverhuizingen. Chaotische vluchtelingenstromen. Als een sprinkhanenplaag zal deze exodus over Europa komen. En de politiek staat machteloos. Laten we ons er maar op voorbereiden.
De motieven en emoties om te vertrekken naar het rijke Europa blijven onverkort geldig de komende decennia.
De schrijver Steve Mwase, afkomstig uit Oeganda, spreekt in bijgaand filmpje over deze migratie problemen. Hij stelt ze in zijn roman Dunya aan de orde. https://youtu.be/yOSXZIfrIbw
dinsdag 21 april 2015
maandag 20 april 2015
spraakverwarring
Spraakverwarring. Iedereen heeft een mening. En iedereen vindt zichzelf deskundig. Iedereen denkt de wijsheid in pacht te hebben. Het is het tijdperk van de praatjesmakers. Van de ongenuanceerde en de domme uitspraken. Van de opgeblazen ego's. Tijd voor een protestsong tegen deze heersende zelfoverschatting . Iedereen roept maar wat over van alles en nog wat, terwijl de meesten van toeten noch blazen weten. Herken de Bekende Nederlanders https://youtu.be/fNdFXJtqRNA
overheid
Ik moet naar een kantoor van de gemeente in 020. Naar een service verlenende instantie. In Noord, een van onze getto's. Hoe kom ik daar met het openbaar vervoer? Ik bel ze op. Vraag of er een bushalte is. Antwoord: Dat weet ik niet, dit is niet het gemeentelijk vervoer bedrijf. Dat tekent de houding van onze overheid heden ten dag. Klanten moeten we buiten de deur houden. De tijd dat wij als overheid iets voor U doen is voorbij. We willen alleen dat U onze salarissen betaald. Liever geen tegenprestatie.
donderdag 16 april 2015
Open ateliers
Wat is Amsterdam toch een geweldige stad. Het bruist hier. Altijd wat te doen. Brandpunt van kunst en cultuur. En wat een traditie. Rembrandt, Breitner, Appel, noem maar op.
Het lijkt ook wel of iedereen er kunstenaar is. Of wil zijn. De stad barst van de creatieve energie. Daarnaast zijn er ook veel poseurs. Praatjesmakers. Charlatans. Blaaskaken. Maar dit terzijde.
Hoeveel kunstenaars wonen er eigenlijk in 020? Ontelbaar veel moeten het er zijn.
Neem nou zo'n Open Atelier route in Amsterdam Oost. Daar doen al 80 mensen aan mee die zich kunstenaar noemen. De meeste kunstenaars die ik hier in de buurt (plantage/kadijken) ken die doen niet mee. Er zouden makkelijk drie keer zoveel namen op die lijst kunnen staan.
Maar ja, kunstenaars. Die hebben een gekweld bestaan. Moeten Lijden voor hun Kunst. Hebben het niet makkelijk.
Misschien hebben ze geen geld om de 80 euro inschrijvingsgeld te betalen. Of mogen ze niet meedoen. Of willen ze niet met bepaalde mensen op de lijst geassocieerd worden. Of zijn om principiële redenen tegen dit soort ordinaire commerciële activiteiten. Of hebben ze ruzie met de organisatie. Of een van de collega's. Want haat en nijd, jaloezie en kinnesinne heersen alom in de wereld van de beeldende kunsten.
Kunnen al die mensen er van leven? Of hebben ze gewoon een baantje of een uitkering en schilderen, beeldhouwen, etsen, knippen en plakken ze uit roeping? Omdat ze nou eenmaal moeten. Tegen de klippen op. Voor de kat zijn staart. Ze hebben er mooie verhalen bij. Moeilijke theorieën. Ondertussen puilen hun ateliers uit van het onverkochte werk.
Dat brengt me bij de zondagsschilders. Bestaan al decennia, en maken ook mooi werk. Alleen zijn ze wars van pretenties. Liefhebbers, die voor de lol dingen maken. Vaak verrassend mooi. Met dit soort oprechte amateurs voel ik me verbonden. Zoals mijn vriendin altijd zegt als ik weer eens een stukje tik: Een man moet een hobby hebben.
Onder de link een interview met Thea de Haan van de zondagsschilders Amsterdam https://youtu.be/AhUO5qcpYFA
Het lijkt ook wel of iedereen er kunstenaar is. Of wil zijn. De stad barst van de creatieve energie. Daarnaast zijn er ook veel poseurs. Praatjesmakers. Charlatans. Blaaskaken. Maar dit terzijde.
Hoeveel kunstenaars wonen er eigenlijk in 020? Ontelbaar veel moeten het er zijn.
Neem nou zo'n Open Atelier route in Amsterdam Oost. Daar doen al 80 mensen aan mee die zich kunstenaar noemen. De meeste kunstenaars die ik hier in de buurt (plantage/kadijken) ken die doen niet mee. Er zouden makkelijk drie keer zoveel namen op die lijst kunnen staan.
Maar ja, kunstenaars. Die hebben een gekweld bestaan. Moeten Lijden voor hun Kunst. Hebben het niet makkelijk.
Misschien hebben ze geen geld om de 80 euro inschrijvingsgeld te betalen. Of mogen ze niet meedoen. Of willen ze niet met bepaalde mensen op de lijst geassocieerd worden. Of zijn om principiële redenen tegen dit soort ordinaire commerciële activiteiten. Of hebben ze ruzie met de organisatie. Of een van de collega's. Want haat en nijd, jaloezie en kinnesinne heersen alom in de wereld van de beeldende kunsten.
Kunnen al die mensen er van leven? Of hebben ze gewoon een baantje of een uitkering en schilderen, beeldhouwen, etsen, knippen en plakken ze uit roeping? Omdat ze nou eenmaal moeten. Tegen de klippen op. Voor de kat zijn staart. Ze hebben er mooie verhalen bij. Moeilijke theorieën. Ondertussen puilen hun ateliers uit van het onverkochte werk.
Dat brengt me bij de zondagsschilders. Bestaan al decennia, en maken ook mooi werk. Alleen zijn ze wars van pretenties. Liefhebbers, die voor de lol dingen maken. Vaak verrassend mooi. Met dit soort oprechte amateurs voel ik me verbonden. Zoals mijn vriendin altijd zegt als ik weer eens een stukje tik: Een man moet een hobby hebben.
Onder de link een interview met Thea de Haan van de zondagsschilders Amsterdam https://youtu.be/AhUO5qcpYFA
dinsdag 14 april 2015
Gustaaf Peek en de Libris literatuur prijs
De Libris literatuur prijs. Die zou ik ook weleens willen winnen. 50.000 euro krijg je dan. Kassa.
Vrij te besteden. Ik moet gelijk aan ongebreidelde luxe denken. Zonnige oorden. Palmbomen. Longdrinks. Sex in dure suites van luxe hotels. Auto's met chauffeur. Een probleem: Ik heb nog nooit een boek geschreven. Nog niet. Maar zoveel poen winnen maakt het wel een aantrekkelijk idee.
Het blijft raar zo'n prijs. Tegenstrijdig. Het is appels met peren vergelijken. Smaken verschillen. En boeken ook. Vergelijkingen zijn onzin. Boeken lezen is geen wedstrijd. Hoe komt zo'n winnaar tot stand? Omkoping? Chantage? Vriendjespolitiek? Zit de jury met het mes op tafel te onderhandelen over wie er gaat winnen of is het doorgestoken kaart? Is het alleen maar voor de bühne? En de samenstelling van de jury is volledig willekeurig. Voorspellingen over welk boek gaat winnen zijn nutteloos.
Het is kortom een loterij.
De genomineerden hebben het moeilijk. Zitten in de weken voorafgaand aan de bekendmaking van de winnende titel in de stress. Kijken scheel van de zenuwen. Leven tussen hoop en vrees. Hebben een wispelturig humeur. Zijn kortaangebonden tegen hun dierbaren. Moeten overal verschijnen om interviews te geven aan onnozele journalisten die het boek niet gelezen hebben . Kortom een rottijd. Eentje gaat er met de poet vandoor, en de rest moet glimlachend als een boer met kiespijn toekijken en de winnaar gelukwensen. Somber en gefrustreerd druipen ze af. Soms kan het leven een hel zijn.
Wij stellen U voor aan een van de genomineerden voor de prijs in 2015, Gustaaf Peek.
Hij schreef een boek vol met seks en andere intimiteiten onder de titel Godin, Held.
Een interview met hem staat onder deze link https://youtu.be/b_mnxjg-jJs
Vrij te besteden. Ik moet gelijk aan ongebreidelde luxe denken. Zonnige oorden. Palmbomen. Longdrinks. Sex in dure suites van luxe hotels. Auto's met chauffeur. Een probleem: Ik heb nog nooit een boek geschreven. Nog niet. Maar zoveel poen winnen maakt het wel een aantrekkelijk idee.
Het blijft raar zo'n prijs. Tegenstrijdig. Het is appels met peren vergelijken. Smaken verschillen. En boeken ook. Vergelijkingen zijn onzin. Boeken lezen is geen wedstrijd. Hoe komt zo'n winnaar tot stand? Omkoping? Chantage? Vriendjespolitiek? Zit de jury met het mes op tafel te onderhandelen over wie er gaat winnen of is het doorgestoken kaart? Is het alleen maar voor de bühne? En de samenstelling van de jury is volledig willekeurig. Voorspellingen over welk boek gaat winnen zijn nutteloos.
Het is kortom een loterij.
De genomineerden hebben het moeilijk. Zitten in de weken voorafgaand aan de bekendmaking van de winnende titel in de stress. Kijken scheel van de zenuwen. Leven tussen hoop en vrees. Hebben een wispelturig humeur. Zijn kortaangebonden tegen hun dierbaren. Moeten overal verschijnen om interviews te geven aan onnozele journalisten die het boek niet gelezen hebben . Kortom een rottijd. Eentje gaat er met de poet vandoor, en de rest moet glimlachend als een boer met kiespijn toekijken en de winnaar gelukwensen. Somber en gefrustreerd druipen ze af. Soms kan het leven een hel zijn.
Wij stellen U voor aan een van de genomineerden voor de prijs in 2015, Gustaaf Peek.
Hij schreef een boek vol met seks en andere intimiteiten onder de titel Godin, Held.
Een interview met hem staat onder deze link https://youtu.be/b_mnxjg-jJs
maandag 6 april 2015
De weg naar Santiago de Compostela
De weg naar Santiago de Compostela is lang, eindeloos en eenzaam. Het traject zwaar. Waarom wagen mensen zich eraan? In Godsnaam? Vanwege de uitdaging? Vanwege een persoonlijke crisis? Op zoek naar spirituele verlichting? Als boetedoening?
Ze worden pelgrim. Doen de Bedevaart. 0ver zanderige wegen. Ondanks zware klimatologische omstandigheden. Over hoge bergen en door diepe dalen. Spartaanse onderkomens voor de nacht. Tussen andere pelgrims. Gesnurk. Zweetvoeten. Karige maaltijden. Blaren. Spierpijn. Vermoeidheid.
Een levensveranderende ervaring.
Voorbeeld: de voormalige eigenaar van het Amsterdamse cafe Eik en Linde. Op een dag trok hij de stoute schoenen aan. Vertrok. Op bedevaart. Naar Santiago de Compostela. Onverwacht. Het avontuur tegemoet. Op naar de verre einder. Naar de horizon. Samen met een stamgast, die het volhield tot Uithoorn, en daar volledig uitgedroogd en uitgeput het eerste het beste cafe binnen wankelde. Sindsdien is taal noch teken van de man vernomen.
De eigenaar van Eik en Linde liep de hele route. In het cafe hing een landkaart waarop zijn vrouw, wegkwijnend van eenzaamheid, zijn vorderingen bijhield. 4 maanden duurden de ontberingen.
Blakend van gezondheid keerdde de eigenaar terug. En herboren. Vol nieuwe energie en nieuwe plannen. Deed het cafe over aan zijn zoon. Volgde een opleiding tot onderwijzer. Ging in de getto's van Zuidoost kansarme zwarte kinderen onderwijzen. Bleef wel bij zijn vrouw.
Zomaar een voorbeeld. Uit het leven gegrepen.
Er verschijnen ook vele boeken over de helletocht naar Santiago de Compostela. Tosca Niterink schreef het inmiddels klassieke "Klimmen naar kruishoogte" en recent verscheen van Henk Hofman "Buen Camino". Een interview met Henk over zijn boek onder deze link https://youtu.be/HB0yDLaobEM
Centrale vraag: Welke route loop je van Amsterdam van Santiago de Compostela?
Ik heb recht van spreken. Ik kan er over meepraten. Ik heb vorig jaar nog een stukje van die pelgrimstocht gelopen In Cordoba. Tussen 2 horecagelegenheden in het oude centrum om precies te zijn, die precies op de route lagen. Voor de spirituele verlichting heb ik rode wijn tot me genomen.
Ze worden pelgrim. Doen de Bedevaart. 0ver zanderige wegen. Ondanks zware klimatologische omstandigheden. Over hoge bergen en door diepe dalen. Spartaanse onderkomens voor de nacht. Tussen andere pelgrims. Gesnurk. Zweetvoeten. Karige maaltijden. Blaren. Spierpijn. Vermoeidheid.
Een levensveranderende ervaring.
Voorbeeld: de voormalige eigenaar van het Amsterdamse cafe Eik en Linde. Op een dag trok hij de stoute schoenen aan. Vertrok. Op bedevaart. Naar Santiago de Compostela. Onverwacht. Het avontuur tegemoet. Op naar de verre einder. Naar de horizon. Samen met een stamgast, die het volhield tot Uithoorn, en daar volledig uitgedroogd en uitgeput het eerste het beste cafe binnen wankelde. Sindsdien is taal noch teken van de man vernomen.
De eigenaar van Eik en Linde liep de hele route. In het cafe hing een landkaart waarop zijn vrouw, wegkwijnend van eenzaamheid, zijn vorderingen bijhield. 4 maanden duurden de ontberingen.
Blakend van gezondheid keerdde de eigenaar terug. En herboren. Vol nieuwe energie en nieuwe plannen. Deed het cafe over aan zijn zoon. Volgde een opleiding tot onderwijzer. Ging in de getto's van Zuidoost kansarme zwarte kinderen onderwijzen. Bleef wel bij zijn vrouw.
Zomaar een voorbeeld. Uit het leven gegrepen.
Er verschijnen ook vele boeken over de helletocht naar Santiago de Compostela. Tosca Niterink schreef het inmiddels klassieke "Klimmen naar kruishoogte" en recent verscheen van Henk Hofman "Buen Camino". Een interview met Henk over zijn boek onder deze link https://youtu.be/HB0yDLaobEM
Centrale vraag: Welke route loop je van Amsterdam van Santiago de Compostela?
Ik heb recht van spreken. Ik kan er over meepraten. Ik heb vorig jaar nog een stukje van die pelgrimstocht gelopen In Cordoba. Tussen 2 horecagelegenheden in het oude centrum om precies te zijn, die precies op de route lagen. Voor de spirituele verlichting heb ik rode wijn tot me genomen.
zaterdag 4 april 2015
Waarom heeft Amsterdam geen Vaporetto?
Waarom heeft Amsterdam geen Vaporetto? Waarom maakt de stad geen gebruik van haar kanalen voor openbaar vervoer? Zoals in Venetië ( Dit filmpje maakte ik op lijn 1 in Venetië https://youtu.be/qJbx0oGaQPI dat is nog eens wat anders dan lijn 1 in 020). Zoda we rustig door onze eigen stad kunnen varen met het GVB. Voor een normale prijs. Dat is nu onmogelijk omdat het vervoer te water in handen is van een stelletje keiharde kapitalisten. De rondvaartindustrie. Een machtig kartel. Monopolisten.
Stel eens voor dat aan die situatie een eind wordt gemaakt.
Stel U voor dat trams en bussen uit de stad verdwijnen. Dat al het openbaar vervoer wordt gedaan met boten. Dan kan je bijvoorbeeldvan het CS varen naar het Tropenmuseum, en door naar de Dappermarkt, de Indische Buurt en dan IJburg en Durgerdam. Of van het Amstelstion de Amstel op naar het CS. De mogelijkheden zij n eindeloos. Dat zou toch prachtig zijn.
De verkeersdrukte zou afnemen. Wandelaars en fietsers krijgen meer ruimte en rust. Amsterdammers, dagjesmensen en toeristen kunnen voor een normale prijs de hele dag rondvaren, in plaats van meedogenloos geript de worden door de rondvaartpenoze. Niemand kan nog onder de tram komen.
Met een beetje politiek moed is dit zo te realiseren. Politici met visie en durf hebben nu een kans. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen pleitte de Radicale Oppositie Beweging al voor de komst van de Vaporetto. Het klimaat in de stad is er rijp voor. Nu is het moment. Je hoeft alleen maar naar Venetië te gaan om de voordelen te zien. Zeker nu in Amsterdam het toerisme explosief gaat toenemen. De Vaporetto is de oplossing . Elegant. Stijlvol. Schoon. Milieuvriendelijk. Verkeersveilig. Geweldige PR voor de stad. En in het kielzog daarvan kunnen we werklozen omscholen tot gondelier en een werf openen waar die gondels gemaakt kunnen worden.
Water wordt synoniem voor welvaart en werk. Ooit werden er schepen gebouwd op de Oostelijke eilanden, en op het Marine terrein. Laat die tijden weer terugkeren. Laat Amsterdam weer boten bouwen. Laat Amsterdammers weer werken op het water.Laat Amsterdam andermaal haar water en haar lotsbestemming in eigen handen nemen. Weg met de rondvaartbootbaronnen. Geeft het vervoer te water terug aan de Amsterdammers
Stel eens voor dat aan die situatie een eind wordt gemaakt.
Stel U voor dat trams en bussen uit de stad verdwijnen. Dat al het openbaar vervoer wordt gedaan met boten. Dan kan je bijvoorbeeldvan het CS varen naar het Tropenmuseum, en door naar de Dappermarkt, de Indische Buurt en dan IJburg en Durgerdam. Of van het Amstelstion de Amstel op naar het CS. De mogelijkheden zij n eindeloos. Dat zou toch prachtig zijn.
De verkeersdrukte zou afnemen. Wandelaars en fietsers krijgen meer ruimte en rust. Amsterdammers, dagjesmensen en toeristen kunnen voor een normale prijs de hele dag rondvaren, in plaats van meedogenloos geript de worden door de rondvaartpenoze. Niemand kan nog onder de tram komen.
Met een beetje politiek moed is dit zo te realiseren. Politici met visie en durf hebben nu een kans. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen pleitte de Radicale Oppositie Beweging al voor de komst van de Vaporetto. Het klimaat in de stad is er rijp voor. Nu is het moment. Je hoeft alleen maar naar Venetië te gaan om de voordelen te zien. Zeker nu in Amsterdam het toerisme explosief gaat toenemen. De Vaporetto is de oplossing . Elegant. Stijlvol. Schoon. Milieuvriendelijk. Verkeersveilig. Geweldige PR voor de stad. En in het kielzog daarvan kunnen we werklozen omscholen tot gondelier en een werf openen waar die gondels gemaakt kunnen worden.
Water wordt synoniem voor welvaart en werk. Ooit werden er schepen gebouwd op de Oostelijke eilanden, en op het Marine terrein. Laat die tijden weer terugkeren. Laat Amsterdam weer boten bouwen. Laat Amsterdammers weer werken op het water.Laat Amsterdam andermaal haar water en haar lotsbestemming in eigen handen nemen. Weg met de rondvaartbootbaronnen. Geeft het vervoer te water terug aan de Amsterdammers
woensdag 1 april 2015
Is Mark Rutte een autist?
Hoe gek moet je zijn om politicus te worden? Besluiten nemen die de banken, de multinationals en het militair industrieel complex bevoordelen. Die de kassen van de heersende klasse spekken. De kleine man in de ellende duwen.
En dan alle kanten messcherpe kritiek en bedreigingen naar je hoofd geslingerd krijgen. En steeds in bikkelharde concurrentiestrijd gewikkeld zijn met collega's die allemaal op jouw scalp uit zijn.
Dan moet je toch wel een bord voor je kop hebben. Of, mooier gezegd, aan een zekere vorm van autisme lijden. Of je nu bestuurder in Amsterdam Oost bent en tegen de wil van de buurt het Oosterpark ombouwt tot evenemententerrein of dat je minister-president van dit land bent en de mensen hun zuurverdiende welvaart afpakt.
Autisten staan bekend als hard, gevoelloos, emotieloos. Kijkt U eens naar de maatregelen van het kabinet Rutte. Snoeiharde bezuigingen, ten koste van de zwaksten van de samenleving.
De armen, de ouden van dagen, de invaliden, de geestelijk gestoorden wordt hun zorg en inkomen afgepakt. De lasten voor de gewone man worden tot ondragelijke hoogte opgedreven. Maar Mark Rutte is doof en blind voor iedere vorm van kritiek.
Al echt autist draait hij iedere keer hetzelfde verhaal af. Als een grijsgedraaide plaat. Luisteren of begrijpen van een ander zijn begrippen die hij niet kent. Hij kent slechts 1 wereld, de zijne. Zich verplaatsen in de wereld van een ander is voor hem teveel gevraagd.
Mark Rutte is eenzaam, zoals alle autisten. Echt contact met mensen maken kan hij niet.
Daarom de verhalen. Dat hij bij zijn moeder woont. Dat hij geen partner heeft. Terwijl een verhoudig met de ministerpresident toch een natte droom is van menig rechtgeaard VVD hockeymeisje. En mocht Mark op mannen vallen dan kan hij heel makkelijk bij het VVD gay netwerk aan zijn trekken komen. Macht is immers een krachtige afrodisiac.
Deze gedachten kreeg ik na de opname van dit filmpje met José Ligthart, schrijfster van een boek over een autistisch kind https://youtu.be/OKU4A77SAJo
Misschien moet Mark eens bij haar langs gaan. Want alle mannen blijven tenslotte kinderen, zal minstens de helft van de bevolking beamen.
maandag 30 maart 2015
zaterdag 21 maart 2015
Fantastische toekomst voor het Marine terrein
The sky is the limit. Alweer. En alweer in 020. Dit keer op het Marineterrein. Ooit een marine werf, waar schepen werden gebouwd waarmee wakkere pikbroeken woeste wateren bedwongen en verre gewesten koloniseerden en de inlanders onze beschaving met onze beschaving lieten kennismaken. Ruwe bonken. Harde tijden.
Ooit logeerde Vincent van Gogh er. Omdat hij theologie studeerde en zijn ome Jan er een kamer voor hem regelde. Ome jan was namelijk een hoge ome op de werf.
De werf verdween, maar de marine bleef. Op het terrein heersten orde, tucht en netheid.
Door de marine was er een gevoel van veiligheid in stad. De Hollanse Jannen . Mannen van Stavast. Kerels van ijzer en beton.
Deze veilige haven was ontelbare de uitvalbasis voor onze zo geliefde Oranje familie bij bezoeken aan 020. Vol verwachting voor een glimp van onze Royals stonden dan hordes monarchisten voor de deur.
Mooi was die tijd.
Maar nu is een groot deel van het terrein afgestoten door de marine. En was er een open dag. Dus ik erheen. Want er gloort een nieuwe toekomst. Met bedrijvigheid, vernieuwing, duurzaamheid, ecologie.
En vriendelijk werd ik ontvangen. Met folders. Met video's. Met koffie. Met open armen. Door de nieuwe huurders. Advies bureautjes. Bedrijven met vernieuwende ideeen. Snelle jongens en snelle meiden met even snelle babbels. Soms niet helemaal te begrijpen, maardat is de moderne tijd. En het gaat er bruisen. Voorspellen ze allemaal. Hier gaat het gebeuren. Hier wordt de toekomst vormgegeven. Hier komen vernieuwende ideeen tot wasdom. Begint de volgende electronische revolutie. En o ja, worden er veel adviezen voor de overheid geschreven en veel vergaderingen gehouden. Maar dat hoort nu eenmaal.
Er komt een gelukkig ook hotel, en dat is hard nodig in Amsterdam. En dat hotel en het hele gebied gaan al worden gebruikt als ons landje in 2016 weer de grote eer heeft voorzitter van de EU te mogen zijn. Dan zullen talloze hotemetoten hier hun voetsporen zetten.
Dan zullen hier besluiten worden genomen die invloed hebben op de hele mensheid. Die zorgen voor welvaart, geluk, vrede, veiligheid en sociale ontwikkeling. Op weg naar het ideaal van de Europese eenheidsstaat. Was het alvast maar zover.
Daarom kan ik ook als geharde cynicus niets anders dan me over te geven aan het positivisme dat dit project allerwege
Ooit logeerde Vincent van Gogh er. Omdat hij theologie studeerde en zijn ome Jan er een kamer voor hem regelde. Ome jan was namelijk een hoge ome op de werf.
De werf verdween, maar de marine bleef. Op het terrein heersten orde, tucht en netheid.
Door de marine was er een gevoel van veiligheid in stad. De Hollanse Jannen . Mannen van Stavast. Kerels van ijzer en beton.
Deze veilige haven was ontelbare de uitvalbasis voor onze zo geliefde Oranje familie bij bezoeken aan 020. Vol verwachting voor een glimp van onze Royals stonden dan hordes monarchisten voor de deur.
Mooi was die tijd.
Maar nu is een groot deel van het terrein afgestoten door de marine. En was er een open dag. Dus ik erheen. Want er gloort een nieuwe toekomst. Met bedrijvigheid, vernieuwing, duurzaamheid, ecologie.
En vriendelijk werd ik ontvangen. Met folders. Met video's. Met koffie. Met open armen. Door de nieuwe huurders. Advies bureautjes. Bedrijven met vernieuwende ideeen. Snelle jongens en snelle meiden met even snelle babbels. Soms niet helemaal te begrijpen, maardat is de moderne tijd. En het gaat er bruisen. Voorspellen ze allemaal. Hier gaat het gebeuren. Hier wordt de toekomst vormgegeven. Hier komen vernieuwende ideeen tot wasdom. Begint de volgende electronische revolutie. En o ja, worden er veel adviezen voor de overheid geschreven en veel vergaderingen gehouden. Maar dat hoort nu eenmaal.
Er komt een gelukkig ook hotel, en dat is hard nodig in Amsterdam. En dat hotel en het hele gebied gaan al worden gebruikt als ons landje in 2016 weer de grote eer heeft voorzitter van de EU te mogen zijn. Dan zullen talloze hotemetoten hier hun voetsporen zetten.
Dan zullen hier besluiten worden genomen die invloed hebben op de hele mensheid. Die zorgen voor welvaart, geluk, vrede, veiligheid en sociale ontwikkeling. Op weg naar het ideaal van de Europese eenheidsstaat. Was het alvast maar zover.
Daarom kan ik ook als geharde cynicus niets anders dan me over te geven aan het positivisme dat dit project allerwege
woensdag 18 maart 2015
verkiezingen
Politiek: de entertainmentafdeling van het kapitalisme. Gezellig naar het stembureau. Voor de lol formulier we invullen en het trots door de gleuf duwen. Het feest van de democratie . Dat geeft toch zo'n feestelijk gevoel. Je mening geven. Meedoen. Niet aan de kant staan. Invloed. Allemaal illusie. Het is zinloos. De langzaam malende molens van de bureaucratie en de ambtenarij draaien gewoon door en volgen hun eigen onnavolgbare koers. Politici zijn passanten. Komedianten. Figuranten. Verkiezingen zijn een illusie. Een goocheltruc met namen en cijfers. Een excuus. Het kortdurende gevoel dat je je plicht hebt gedaan. Zinloos als heel het leven. Zo, en nu naar het stembureau. Welke clown zal ik deze keer eens rood maken?
maandag 16 maart 2015
Veelvraat
Het toerisme is een monster. Een veelvraat met een onstilbare honger. Steeds meer plekken vallen eraan ten prooi. Neem bijvoorbeeld Praag. Neem een ander voorbeeld, Venetië waarover een kort filmpje onder deze link: http://youtu.be/GE4l4wtS4vE
En neem Amsterdam, waar de voorspellingen onheilspellend voor zijn. Het aantal toeristen zal in een paar jaar verdubbelen. Arme inwoners. Nu al lijken er in de binnenstad meer toeristen dan inwoners rond te lopen. Kijkend op hun landkaart of telefoon. Vaak als zombies of ongerichte projectielen. De terrassen bezettend. Zittend met grote koffers in het OV. Van coffeeshop naar coffeeshop en van kroeg naar kroeg. Soms springt er een uit een hotelraam. Soms komt er een onder de tram. Iedere seconde ontsnapt er een aan de dood door net op tijd uit te wijken voor de grootste vijand van de toerist de Amsterdamse fietser. Lange rijen Anne Frank, het Rijks en Vincent van Gogh. Party animals, die drugs drank en de wallen willen.
Het lijkt wel een filiaal van de Efteling.
De horeca vaart er wel bij. Hotels schieten overal als paddestoelen uit de grond. Rijen bij de attracties worden steeds langer. En de inwoners? Die mijden het centrum meer en meer. Willen daar niet meer wonen. Niet meer winkelen. Nog niet dood gevonden worden.
En de overheid en de toerisme industrie hebben hun ogen oostwaarts gericht voor verdere expansie van pretpark Amsterdam. Het marineterrein wordt voor dat doel opengesteld. Op de Oostelijke eilanden moet een wandelboulevard komen. De Oosterkerk zal een museum worden. Er was al sprake van een fietsmuseum, een biermuseum en een tattoomuseum . De Plantage wordt een Joods culturele herdenkingsbuurt. Hoe zit het eigenlijk met dat namen monument in het Wertheimpark?De Transvaalbuurt ook. De Dappermarkt moet zich meer op toeristen richten. Bij het vernieuwde Oosterpark komen nieuwe hotels. Op het terrein van het oude Emma kinderziekenhuis komt een hotel. De verhuur door particulieren groeit explosief. Hoofdschuddend zie ik het gebeuren. Amsterdam wordt Disneyland. Tourism Rules. Machteloos zijn we. Makke schapen. Slachtoffers van de hedendaagse decadentie waarbij iedereen zo nodig overal heen moet. Het is een kolonne in beweging die niet gestopt kan worden. Het is de loop der dingen. Het is het noodlot dat Amsterdam zal treffen.
Ik zeg: een hek er om heen en toegang vragen aan al die toeristen. Doen ze in Kathmandu ook, en dat levert een fijn centjes voor de armlastige overheid op. Misschien moeten we de inwoners van de binnen stad ook verplicht folkloristische kledij laten dragen.
En neem Amsterdam, waar de voorspellingen onheilspellend voor zijn. Het aantal toeristen zal in een paar jaar verdubbelen. Arme inwoners. Nu al lijken er in de binnenstad meer toeristen dan inwoners rond te lopen. Kijkend op hun landkaart of telefoon. Vaak als zombies of ongerichte projectielen. De terrassen bezettend. Zittend met grote koffers in het OV. Van coffeeshop naar coffeeshop en van kroeg naar kroeg. Soms springt er een uit een hotelraam. Soms komt er een onder de tram. Iedere seconde ontsnapt er een aan de dood door net op tijd uit te wijken voor de grootste vijand van de toerist de Amsterdamse fietser. Lange rijen Anne Frank, het Rijks en Vincent van Gogh. Party animals, die drugs drank en de wallen willen.
Het lijkt wel een filiaal van de Efteling.
De horeca vaart er wel bij. Hotels schieten overal als paddestoelen uit de grond. Rijen bij de attracties worden steeds langer. En de inwoners? Die mijden het centrum meer en meer. Willen daar niet meer wonen. Niet meer winkelen. Nog niet dood gevonden worden.
En de overheid en de toerisme industrie hebben hun ogen oostwaarts gericht voor verdere expansie van pretpark Amsterdam. Het marineterrein wordt voor dat doel opengesteld. Op de Oostelijke eilanden moet een wandelboulevard komen. De Oosterkerk zal een museum worden. Er was al sprake van een fietsmuseum, een biermuseum en een tattoomuseum . De Plantage wordt een Joods culturele herdenkingsbuurt. Hoe zit het eigenlijk met dat namen monument in het Wertheimpark?De Transvaalbuurt ook. De Dappermarkt moet zich meer op toeristen richten. Bij het vernieuwde Oosterpark komen nieuwe hotels. Op het terrein van het oude Emma kinderziekenhuis komt een hotel. De verhuur door particulieren groeit explosief. Hoofdschuddend zie ik het gebeuren. Amsterdam wordt Disneyland. Tourism Rules. Machteloos zijn we. Makke schapen. Slachtoffers van de hedendaagse decadentie waarbij iedereen zo nodig overal heen moet. Het is een kolonne in beweging die niet gestopt kan worden. Het is de loop der dingen. Het is het noodlot dat Amsterdam zal treffen.
Ik zeg: een hek er om heen en toegang vragen aan al die toeristen. Doen ze in Kathmandu ook, en dat levert een fijn centjes voor de armlastige overheid op. Misschien moeten we de inwoners van de binnen stad ook verplicht folkloristische kledij laten dragen.
zaterdag 14 maart 2015
Moet ik gaan stemmen?
Moet ik gaan stemmen? Bij de verkiezingen voor organisaties die beter afgeschaft kunnen worden omdat ze nutteloos zijn (provinciale staten)? Verkiezingen voor instanties waar beter techneuten dan politici aan het roer kunnen staan (waterschappen)?
Stemmen op mensen die ik niet ken. Op organisaties die dingen beloven die ze nooit nakomen. Die programma's hebben die gespeend zijn van realisme. Die een eeuwigdurende baantjescarrousel draaiende houden. Die handenvol geld kosten zonder dat duidelijk wordt waarom. Als je er iets van hoort heeft het te maken met corruptie, machtsmisbruik, incompetentie en geldverkwisting. Ik kan met gemak een lange lijst met namen en schandalen samenstellen.
En waarom hoor ik dit niet bij de burgerlijke pers? Waarom proberen die ons allemaal naar de stembus te jagen? En waarom maken ze allemaal zo openlijk reclame voor de zittende machtspartijen, met de pvda voorop? Omdat zij de slippendragers van die macht zijn? Ze zelf later ook zo'n riant betaald baantje willen? Of is het domheid? Onkunde? Beroepsdeformatie?
Wat te doen? Stemmen of niet? Die beslissing valt op de verkiezingsdag zelf. En hangt af van toevalligheden die nu nog niet te voorspellen zijn. Een ding is wel zeker: Het toeval heeft zich nog nooit vergist..
Stemmen op mensen die ik niet ken. Op organisaties die dingen beloven die ze nooit nakomen. Die programma's hebben die gespeend zijn van realisme. Die een eeuwigdurende baantjescarrousel draaiende houden. Die handenvol geld kosten zonder dat duidelijk wordt waarom. Als je er iets van hoort heeft het te maken met corruptie, machtsmisbruik, incompetentie en geldverkwisting. Ik kan met gemak een lange lijst met namen en schandalen samenstellen.
En waarom hoor ik dit niet bij de burgerlijke pers? Waarom proberen die ons allemaal naar de stembus te jagen? En waarom maken ze allemaal zo openlijk reclame voor de zittende machtspartijen, met de pvda voorop? Omdat zij de slippendragers van die macht zijn? Ze zelf later ook zo'n riant betaald baantje willen? Of is het domheid? Onkunde? Beroepsdeformatie?
Wat te doen? Stemmen of niet? Die beslissing valt op de verkiezingsdag zelf. En hangt af van toevalligheden die nu nog niet te voorspellen zijn. Een ding is wel zeker: Het toeval heeft zich nog nooit vergist..
donderdag 26 februari 2015
water.
Houden we in Amsterdam droge voeten? Dat is maar zeer de vraag. Krijgen we hier meer overstromingen? Zou zomaar kunnen. Onder water staande straten, pleinen en tunnels? Heel goed mogelijk. Jaarlijks periodes met hoog water zoals in Paramaribo (zie foto) Bangla Desh of Venetië? Ik maak de daar ernstig zorgen over.
Vanaf het centraal Station in Amsterdam loopt de Zeedijk. Aangelegd om de stad tegen het wassende water te beschermen. Via de Hoogte Kadijk, en de Zeeburgerdijk loopt dit waterwerk door tot aan Muiden. De stad heeft een ingenieus systeem van waterbeheer. Grachten, kanalen, sluizen, riolen, dijken. Daar zijn allerlei vakmensen continu mee bezig. Ingenieurs. Deskundigen. Techneuten. Zodat we Droge voeten houden.
En waarom maak ik me dan zorgen? Vanwege de waterschapsverkiezingen op 18 maart. De politiek wil namelijk grip op het waterbeheer. Parlementje spelen. Baantjesjagen. Politieke spelletjes spelen. Machtsmisbruik. Corrputie. Onterechte onkostendeclaties. En dan de onvermijdelijke domme beslissingen. Onverantwoordelijke bezuinigen. Privatiseringen door de voeren. Alle techneuten met onnozele ideeen voor de voeten lopen. Onze droge voeten vanwege politiek gewin onder water zetten. Zodat Amsterdam net als Paramaribo, Venetië en Bangla Desh wordt. Door incompetente, ijdele en domme politici. Kan de Watergraafsmeer weervollopen met water.
En dan heb ik nog niet eens over bekende massahysterieonderwerpen als klimaatverandering, zeespiegelstijging en zwakke dijken.
Geloof me, onze droge voeten zijn veel te belangrijk om aan politici over te laten . Ik geloof op dat gebied liever in techneuten, deskundigen, vakmensen. Weg met die waterschapsverkiezingen en de bijbehorende klasse van marginale politici.
Ik woon gelukkig op de eerste verdieping, zodat ik de toekomst vanuit mijn raam in mijn boot kan stappen.
Vanaf het centraal Station in Amsterdam loopt de Zeedijk. Aangelegd om de stad tegen het wassende water te beschermen. Via de Hoogte Kadijk, en de Zeeburgerdijk loopt dit waterwerk door tot aan Muiden. De stad heeft een ingenieus systeem van waterbeheer. Grachten, kanalen, sluizen, riolen, dijken. Daar zijn allerlei vakmensen continu mee bezig. Ingenieurs. Deskundigen. Techneuten. Zodat we Droge voeten houden.
En waarom maak ik me dan zorgen? Vanwege de waterschapsverkiezingen op 18 maart. De politiek wil namelijk grip op het waterbeheer. Parlementje spelen. Baantjesjagen. Politieke spelletjes spelen. Machtsmisbruik. Corrputie. Onterechte onkostendeclaties. En dan de onvermijdelijke domme beslissingen. Onverantwoordelijke bezuinigen. Privatiseringen door de voeren. Alle techneuten met onnozele ideeen voor de voeten lopen. Onze droge voeten vanwege politiek gewin onder water zetten. Zodat Amsterdam net als Paramaribo, Venetië en Bangla Desh wordt. Door incompetente, ijdele en domme politici. Kan de Watergraafsmeer weervollopen met water.
En dan heb ik nog niet eens over bekende massahysterieonderwerpen als klimaatverandering, zeespiegelstijging en zwakke dijken.
Geloof me, onze droge voeten zijn veel te belangrijk om aan politici over te laten . Ik geloof op dat gebied liever in techneuten, deskundigen, vakmensen. Weg met die waterschapsverkiezingen en de bijbehorende klasse van marginale politici.
Ik woon gelukkig op de eerste verdieping, zodat ik de toekomst vanuit mijn raam in mijn boot kan stappen.
maandag 16 februari 2015
Cor Jaring
Cor Jaring. Meesterfotograaf. De man met de snor. Binnenkort is op 2 lokaties in de Amsterdam weer een selectie van zijn werk te zien.
Cor Jaring. Rasamsterdammer. Jofele Mokummer. Praatjesmaker. Grappenmaker. Kind van Amsterdam Oost. Geboren op Wittenburg, in 1936. Een tijd van crisis, armoede en oorlogsdreiging. Jongens op de Oostelijke eilanden hadden twee carrièreperspectieven in die tijden. Havenarbeider of zeeman. Cor werd arbeider in de haven. Voor zeeman was hij minder geschikt, want hij werd al misselijk op de pont naar Noord.
Cor wist te ontsnappend aan het bestaan als arbeider door de fotografie. Terwijl hij in de haven werkte maakte hij foto's. Imponerende foto's. Foto's die een beeld geven van deze inmiddels uit Amsterdam verdwenen bedrijfstak. Foto's van zware arbeid. Van bikkelen en buffelen. Van bloed, zweet en tranen. Mooie foto's. Romantisch. Historisch. Een tijdsdocument. Foto's die opvallen. Ook toen.
Door die foto's belandde hij in de werd van de kunst en de journalistiek. En viel hij met zijn neus in de boter . En ontwikkelde zich als een spraakmakend fotograaf van de jaren 60. Met foto's van Beatleszanger John Lennon en zijn eega Yoko Ono in het Hilton Hotel. Foto's van de Amsterdamse hippiescene, met paradijsvogels als Robert Jasper Grootveld, Kees Hoekert, Aatje Veldhoen, Roel van Duijn en vele anderen. Jaring was er allemaal bij en legde het allemaal vast. CorJaring was overal. En bij iedereen Op foto's die heel goed de onschuld en de dromen uit die periode vastleggen. Jaring was de chroniqueur van de naïeve jaren 60. Toen men nog droomde van wereldvrede. Toen een stelletje vrolijke jongelui die rond het Lieverdje dansten nog als staatsgevaarlijk werden gezien. Toen studenten nog de maatschappij wilden veranderen.
Cor Jaring reisde daarnaast als fotograaf de ganse wereld rond. Maar altijd met heimwee. Hij was iedere keer blij als hij terugkeerde in zijn magies centrum Amsterdam.
De laatste jaren sleet hij zijn dagen in Amsterdam Oost. Drie jaar geleden was hij nog aanwezig bij de opening van een tentoonstelling met zijn foto's in de Oosterkerk. Foto's van Wittenburg en foto's van wer de haven.
Bij die gelegenheid gaf een breekbare Cor Jaring nog antwoord op de vraag wat volgens hem een goede foto is. Dat antwoord kunt U in dit filmpje zien: http://youtu.be/GxUM-s5bffY
In 2013 overleed Cor Jaring op 76-jarige leeftijd. Vanaf 14 maart 2015 zijn er tentoonstellingen in het stadsarchief en in huis Marseille.
Cor Jaring. Rasamsterdammer. Jofele Mokummer. Praatjesmaker. Grappenmaker. Kind van Amsterdam Oost. Geboren op Wittenburg, in 1936. Een tijd van crisis, armoede en oorlogsdreiging. Jongens op de Oostelijke eilanden hadden twee carrièreperspectieven in die tijden. Havenarbeider of zeeman. Cor werd arbeider in de haven. Voor zeeman was hij minder geschikt, want hij werd al misselijk op de pont naar Noord.
Cor wist te ontsnappend aan het bestaan als arbeider door de fotografie. Terwijl hij in de haven werkte maakte hij foto's. Imponerende foto's. Foto's die een beeld geven van deze inmiddels uit Amsterdam verdwenen bedrijfstak. Foto's van zware arbeid. Van bikkelen en buffelen. Van bloed, zweet en tranen. Mooie foto's. Romantisch. Historisch. Een tijdsdocument. Foto's die opvallen. Ook toen.
Door die foto's belandde hij in de werd van de kunst en de journalistiek. En viel hij met zijn neus in de boter . En ontwikkelde zich als een spraakmakend fotograaf van de jaren 60. Met foto's van Beatleszanger John Lennon en zijn eega Yoko Ono in het Hilton Hotel. Foto's van de Amsterdamse hippiescene, met paradijsvogels als Robert Jasper Grootveld, Kees Hoekert, Aatje Veldhoen, Roel van Duijn en vele anderen. Jaring was er allemaal bij en legde het allemaal vast. CorJaring was overal. En bij iedereen Op foto's die heel goed de onschuld en de dromen uit die periode vastleggen. Jaring was de chroniqueur van de naïeve jaren 60. Toen men nog droomde van wereldvrede. Toen een stelletje vrolijke jongelui die rond het Lieverdje dansten nog als staatsgevaarlijk werden gezien. Toen studenten nog de maatschappij wilden veranderen.
Cor Jaring reisde daarnaast als fotograaf de ganse wereld rond. Maar altijd met heimwee. Hij was iedere keer blij als hij terugkeerde in zijn magies centrum Amsterdam.
De laatste jaren sleet hij zijn dagen in Amsterdam Oost. Drie jaar geleden was hij nog aanwezig bij de opening van een tentoonstelling met zijn foto's in de Oosterkerk. Foto's van Wittenburg en foto's van wer de haven.
Bij die gelegenheid gaf een breekbare Cor Jaring nog antwoord op de vraag wat volgens hem een goede foto is. Dat antwoord kunt U in dit filmpje zien: http://youtu.be/GxUM-s5bffY
In 2013 overleed Cor Jaring op 76-jarige leeftijd. Vanaf 14 maart 2015 zijn er tentoonstellingen in het stadsarchief en in huis Marseille.
vrijdag 13 februari 2015
Een andere kijk op Valentijnsdag
"Een andere kijk op Valentijnsdag"
Valentijnsdag. Een uiting van zinloos consumentisme. Geld uitgeven maar. Shoppen. Zogenaamd in het teken van de liefde. Ja, in het teken van de liefde van de gezamenlijke winkeliers voor Uw geld. Een uitvinding van een paar handige reclamejongens in de VS. Het sluit precies aan bij de misselijk makende middenstandersmentaliteit van de mensen in deze moedeloos makende moerasdelta. Halloween, is nog zoiets, maar daarover een andere keer.
Valentijnsdag. Elkaar verrassen met lingeriesetjes, seksspeeltjes uit 50 tinten grijs, chocolade, bloemen, planten, parfum, porseleinen beeldjes, postkaarten, en etentjes. Allemaal ten gunste van het bruto nationaal product, groei van de economie, de winsten van de woekerkapitalisten, de bonussen van de bankiers en het internationale monopoliekapitaal.
Maar je kunt ook anders tegen Valentijnsdag aankijken. Zoals Jermain Lo bijvoorbeeld, die ter gelegenheid van Valentijnsdag dit filmpje maakte, dat zelfs de meest geharde cynicus niet onberoerd zal laten. http://youtu.be/-hOlW9j8TTg
Valentijnsdag. Een uiting van zinloos consumentisme. Geld uitgeven maar. Shoppen. Zogenaamd in het teken van de liefde. Ja, in het teken van de liefde van de gezamenlijke winkeliers voor Uw geld. Een uitvinding van een paar handige reclamejongens in de VS. Het sluit precies aan bij de misselijk makende middenstandersmentaliteit van de mensen in deze moedeloos makende moerasdelta. Halloween, is nog zoiets, maar daarover een andere keer.
Valentijnsdag. Elkaar verrassen met lingeriesetjes, seksspeeltjes uit 50 tinten grijs, chocolade, bloemen, planten, parfum, porseleinen beeldjes, postkaarten, en etentjes. Allemaal ten gunste van het bruto nationaal product, groei van de economie, de winsten van de woekerkapitalisten, de bonussen van de bankiers en het internationale monopoliekapitaal.
Maar je kunt ook anders tegen Valentijnsdag aankijken. Zoals Jermain Lo bijvoorbeeld, die ter gelegenheid van Valentijnsdag dit filmpje maakte, dat zelfs de meest geharde cynicus niet onberoerd zal laten. http://youtu.be/-hOlW9j8TTg
donderdag 12 februari 2015
maandag 9 februari 2015
zondag 8 februari 2015
Waar is Broadway Danny Rose als je hem nodig hebt?
De leukste theaterervaring op dit moment is de voorstelling van Kabier Noor Mohamed getiteld :"De genezing van een depressieve moslim": Een rauwe recht voor zijn raap voorstelling waarin Kabier zonder een blad voor de mond te nemen zijn levensverhaal vertelt, met begeleiding van fantastische muzikanten. Nu denkt U: wanneer is die show bij mij om de hoek in het theater? En daar zit het probleem. Wat Kabier nodig heeft is iemand die de show aan de man gaat brengen. Voorstellingen gaat regelen. Onder de aandacht van een breder publiek gaaat brengen. Kabier verdient het. En het publiek verdient het om deze prachtige voorstelling te zien. Wie o wie gaat hem helpen? Welke impresario of boeker voelt zich geroepen? Waar is Broadway Danny Rose als je hem nodig hebt?
vrijdag 6 februari 2015
Carnaval.
Ik woon boven de grote rivieren. Ten zuiden daarvan begint de mediterranee . Corruptie. Decadentie. Flessentrekkerij. Geldverspilling. Zinloos geweld. Overspel. Kindermisbruik. Dronkenschap, Verkleedpartijen. En uiteraard carnaval. Dat is een jaarlijks katholiek feest waar men zich raar verkleed, zichzelf bedrinkt en massaal vreemdgaat. Dat is hun cultuur en daar moeten we respect voor hebben. Als bijdrage aan die cultuur heb ik een liedje gemaakt over een culinair fenomeen dat ook tijdens het slempen en de liefde bedrijven massaal zal worden genuttigd. Worstenbroodjes nmelijk. Veel plezier ermee. http://youtu.be/zPw0oQ55q5I?
woensdag 4 februari 2015
Mijn favoriete moslim
De moslims. Dat is een populair onderwerp dezer dagen. Ook weer zoiets waar iedereen een mening over heeft. En toegegeven, er zijn nogal wat nieuwsberichten die de moslims niet al te positief over het voetlicht brengen. Je zou er depressief van worden. Aan de drank gaan. Vervuld met haat raken. Ikzelf ben daarentegen positief ingesteld. Zie altijd dat het glas halfvol is. Licht aan het eind van de tunnel. Altijd nog een sprankje hoop. Naastenliefde. Saamhorigheid. Broederschap. En daarom wil ik nog eenmaal aandacht vragen voor de boodschap van mijn favoriete moslim. Kabier. Want het zijn mensen zoals hij waar we het van moeten hebben in deze barre tijden. Kabier, een baken van optimisme. Luctor et emergo zou zijn lijfspreuk kunnen zijn. Hij worstelt en komt boven. Hij heeft een boodschap. Optimisme. Veerkracht. Doorzettingsvermogen. Luister naar die boodschap, en doe er Uw voordeel mee. http://youtu.be/FN4RZ57d_No?list=UUejs8GnmUOtqJCU3aSXfijg
maandag 26 januari 2015
Griep is goed.
Griep is goed. Ik heb het nu een week, en het is genieten. Heerlijk. Uitslapen. En dan later nog een middagdutje. Fantastische koortsdromen. Gratis en voor niks hulp. Liefde. Zorg. Eten. Alles afzeggen. Niks hoeft. Niemand verwacht nog iets van je. Je hoeft niks. Sterker nog, mag niks. Eten en slapen, dat is alles. Voor de rest een beetje lummelen in huis, hangen op de bank. Terwijl het buiten slecht weer is. Maar daar hoef ik niet doorheen. Mag ik niet. Wil ik niet. Waar maakt iedereen zich trouwens buiten toch zo druk over? Dat zijn niet mijn zaken. Dat kan me even helemaal niks schelen. Bekijk het allemaal maar. Ik doe niet mee. Ik zit lekker binnen en heb nergens wat mee te maken. En dat is goed. Fijn. Heerlijk. Iedere keer weer een hoogtepunt. Voorwaar ik zeg U: Griep is goed.
maandag 19 januari 2015
Griekse verkiezingen
De komende dagen zal er veel nieuws zijn over Griekenland. Want er komen daar verkiezingen. En de partij die de grootste gaat worden is kritisch over de EU. En dat vinden ze bij de bestuurlijke elite niet leuk. De hun slaafs volgende media zullen dus allerlei doemscenario's over ons uitstorten. Griekenland uit de Euro? De euro ten onder? De EU die uit elkaar valt. Economische crisis? Honger? Revolutie? Enzovoort. Iedereen vergeet dat de gewone Yannis en Maria het in Griekenland al jaren zwaar voor hun kiezen krijgen.Ik was er in september 2014 men maakte de volgende sfeerimpressie. http://youtu.be/ZHf2fYXR4RQ
vrijdag 16 januari 2015
kabinetscrisis
Er komt een kabinetscrisis. Afgelopen weken iedere dag op de publieke omroep nieuws met hun pvda. Andere partijen bestaan er in dit land volgens de publieke omroep namelijk niet. En het gaat slecht met hun pvda. Een baantjesmachine. Een ruif waar velen uit mee eten. Dus: alle hens aan dek. Alle verloven ingetrokken. Slechte peilingen. Een impopulaire leider. De komende verkiezingen dreigen een ramp te worden. En het huidige kabinet heeft alle gewenste hervormingen er doorgejast. Dus wat gaan ze doen? Wat Wouter Bos jaren geleden al deed: de stekker eruit trekken. Vanwege de vrije artsenkeuze. In de eerste kamer. Gisteren zei de Rob Oudkerk het al: zo ken ik mijn partij weer. Kijken of ik gelijk krijg. Ander nieuws vandaag http://youtu.be/-63u707vI-o
donderdag 15 januari 2015
dinsdag 13 januari 2015
maandag 5 januari 2015
Blote meisjes
Hij heeft zijn hele leven als een waanzinnige foto's gemaakt. Ongelofelijk veel foto's. Ontelbaar veel.
Bijvoorbeeld van zijn vrouw. Van hun trouwdag. Van hun avonturen. Van hun reizen. Van hun geluk.
En uiteindelijk van haar dood. Haar afschuwelijke dood. In een ziekenhuis. Met allemaal slangetjes in haar lijf. Van haar begrafenis. Een foto van hun kat Chiro ging mee de kist in.
Die kat is ook ontelbare malen gefotografeerd. Close up. Totaal. Slapend. Spinnend. In actie. Jagend. Springend. Totdat ie uiteindelijk zijn kistje in ging. Uitgemergeld. En als skelet eindigde. Als geraamte. Ook dat moest op de foto.
Daarnaast maakte hij heel veel foto's van blote meisjes. Van vastgebonden blote meisjes. Van Halfblote meisjes. Van Voren. Van achter. Van boven. Van onder.
Meisjes die in de lens kijken. Met zwoele blikken. Met koele blikken. Met vrolijke blikken. Met trieste blikken. In atletische houding. In ontspannen houding. In uitnodigende houding. Wijdbeens. Staand. Zittend. Liggend
Kleurenfoto's. Zwart-wit foto's. Gewone foto's . Snapshots. Polaroids. Beschilderde foto's. Foto's die verbazen. Amuseren. Schokken. Ontroeren.
Gemaakt door een huisvader met een hobby? Een maniak? Een zieke geest? Nee, dit is het werk van een kunstenaar. Een gedrevene. Een man met een missie. Een man wiens leven in het teken van de sluitertijd staat.
Want met deze fotografie werd hij beroemd . Door hard werken. De Juiste onderwerpen kiezen. En doorgaan. Niet opgeven. Nooit.
De foto's van de Japanse fotograaf Araki. Nu te zien in het FOAM in Amsterdam. En daar het loopt storm. Vrouwen blijven extra lang staan bij foto's van de kat. Mannen kijken net wat langer naar de foto's van de Japanse blote meisjes. Er hangen ook foto's bedoeld als kunst, maar die worden door vrijwel iedereen genegeerd.
Bijvoorbeeld van zijn vrouw. Van hun trouwdag. Van hun avonturen. Van hun reizen. Van hun geluk.
En uiteindelijk van haar dood. Haar afschuwelijke dood. In een ziekenhuis. Met allemaal slangetjes in haar lijf. Van haar begrafenis. Een foto van hun kat Chiro ging mee de kist in.
Die kat is ook ontelbare malen gefotografeerd. Close up. Totaal. Slapend. Spinnend. In actie. Jagend. Springend. Totdat ie uiteindelijk zijn kistje in ging. Uitgemergeld. En als skelet eindigde. Als geraamte. Ook dat moest op de foto.
Daarnaast maakte hij heel veel foto's van blote meisjes. Van vastgebonden blote meisjes. Van Halfblote meisjes. Van Voren. Van achter. Van boven. Van onder.
Meisjes die in de lens kijken. Met zwoele blikken. Met koele blikken. Met vrolijke blikken. Met trieste blikken. In atletische houding. In ontspannen houding. In uitnodigende houding. Wijdbeens. Staand. Zittend. Liggend
Kleurenfoto's. Zwart-wit foto's. Gewone foto's . Snapshots. Polaroids. Beschilderde foto's. Foto's die verbazen. Amuseren. Schokken. Ontroeren.
Gemaakt door een huisvader met een hobby? Een maniak? Een zieke geest? Nee, dit is het werk van een kunstenaar. Een gedrevene. Een man met een missie. Een man wiens leven in het teken van de sluitertijd staat.
Want met deze fotografie werd hij beroemd . Door hard werken. De Juiste onderwerpen kiezen. En doorgaan. Niet opgeven. Nooit.
De foto's van de Japanse fotograaf Araki. Nu te zien in het FOAM in Amsterdam. En daar het loopt storm. Vrouwen blijven extra lang staan bij foto's van de kat. Mannen kijken net wat langer naar de foto's van de Japanse blote meisjes. Er hangen ook foto's bedoeld als kunst, maar die worden door vrijwel iedereen genegeerd.
zondag 4 januari 2015
Gouden jaren
Zaterdagmiddag was ik aanwezig bij een lezing van Annegreet van Bergen over haar boek "Gouden Jaren". De professor die haar introduceerde sprak over "Gouden Bergen". Het boek gaat over de veranderingen in het dagelijks leven die zich de afgelopen halve eeuw hebben voltrokken. We zijn 4 keer zo rijk en leven in een ongekende luxe en rijkdom, vertelde de schrijfster. Die gedachte vervulde haar met geluk en blijdschap.
Net daarvoor had ik allemaal kwade stukken gelezen op het internet. Over onze tradities die onder vuur liggen. Over regeringsmaatregelen die ons in de armoede gaan storten. Over de islam. Over relatieproblemen Over onze privacy. Internet. Facebook. De zaak Demmink. Neerstortende vliegtuigen. Belastingverhoging. Accijnsverhoging. Afgeschafte toeslagen.
En ik dacht: Je kunt alles positief bekijken en een roze bril opzetten als Annegreet, of je kunt klagen zeuren, zeiken als azijnpisser of reaguurder. Vrolijk en gelukkig zijn op kwaad en verbitterd. Aan mij de keus.
Daarna heb ik me erg kwaad gemaakt op de weerman. Want het regende en dat had hij niet beloofd.
Net daarvoor had ik allemaal kwade stukken gelezen op het internet. Over onze tradities die onder vuur liggen. Over regeringsmaatregelen die ons in de armoede gaan storten. Over de islam. Over relatieproblemen Over onze privacy. Internet. Facebook. De zaak Demmink. Neerstortende vliegtuigen. Belastingverhoging. Accijnsverhoging. Afgeschafte toeslagen.
En ik dacht: Je kunt alles positief bekijken en een roze bril opzetten als Annegreet, of je kunt klagen zeuren, zeiken als azijnpisser of reaguurder. Vrolijk en gelukkig zijn op kwaad en verbitterd. Aan mij de keus.
Daarna heb ik me erg kwaad gemaakt op de weerman. Want het regende en dat had hij niet beloofd.
donderdag 1 januari 2015
Goede voornemens
Proost! (Whisky) Dat is de titel van een nieuw en spraakmakend tv-format. (Tequila) Gepresenteerd door me zelf. (Brandy) Met als onderwerp: Sterke drank in al zijn verschijningsvormen. (Cognac) Een ijzersterke combinatie. (Slibowitch) Ik ben een door de wolgeverfde tv-maker en een geroutineerd alcoholist. (Bourbon) Liefhebber annex kenner van spiritualiën. (Metaxa) Voor dit programma verplaats ik me in een auto bestuurd door een blond, langbenig en intelligent fotomodel. (Grappa) Dat laatste om de kijkcijfers te garanderen. (Absint) Met drinkpartijen op zinsbegoochelende lokaties. (Rum) En een jaloersmakende hoeveelheid drank. (Aquavit) En daar krijg ik dan ook nog geld voor, als presentator. (Wodka)Daarna verschijnen er koffietafelboeken met adembenemende foto's. (Raki) Ik wordt gevraagd om mijn kennis op exclusieve diners te delen tegen een lucratieve vergoeding en verblijf in de allerbeste hotels. (Jenever) Nou nog even een omroep die me deze geheide kijkcijferhit en magneet voor adverteerders laat maken. (Witblits) Kijk, dat noem ik nog eens een goed voornemen.
dinsdag 30 december 2014
zaterdag 27 december 2014
Broers in de trein
Eerste kerstdag in de trein. Tussen 010 en 020. Twee broers. Alle twee fors gebouwd, zelfde gelaatstrekken en dezelfde afwezige blik in hun ogen. Zitten voorovergebogen op hun mobieltje te turen. Beiden een koptelefoon. Wisselen de hele reis geen woord. Kijken elkaar niet aan. Wat zouden ze in 010 hebben uitgespookt? Bezoek aan hun ouders is, denk ik. Dat was vast heel gezellig. Bij station Amstel staat een van de broers resoluut op. Bromt " tot zaterdag" en stormt het perron op. Zijn broer kijkt niet op of om. Zegt niks. Reageert niet. Hij kijkt naar zijn mobieltje. Onverstoorbaar. Zijn blik nog steeds afwezig.
(Nog even over 010 Het blijft daar toch een woestenij,hoeveel grote flatgebouwen of spraakmakende attracties ze ook neerzetten. Die nieuwe hippe Markthal bijvoorbeeld schijnt helemaal niet te lopen, mensen komen een keer, kopen niks en klagen over de prijzen, en dat nieuwe gigantische gebouw van Rem Koolhaas staat ook grotendeels leeg, behalve een zootje ambtenaren die en naar toe zijn verhuist, en die zeggen dat het er verschrikkelijk tocht )
(Nog even over 010 Het blijft daar toch een woestenij,hoeveel grote flatgebouwen of spraakmakende attracties ze ook neerzetten. Die nieuwe hippe Markthal bijvoorbeeld schijnt helemaal niet te lopen, mensen komen een keer, kopen niks en klagen over de prijzen, en dat nieuwe gigantische gebouw van Rem Koolhaas staat ook grotendeels leeg, behalve een zootje ambtenaren die en naar toe zijn verhuist, en die zeggen dat het er verschrikkelijk tocht )
zondag 21 december 2014
de seriemoordenaar
Naar de bios. Met de tram. Op de halte staat en man met het gezicht van een seriemoordenaar. Hij kijkt onheilspellend naar me. Met een blik alsof hij me ergens van kent. Ik hoor hem ademen. Hij piept een beetje. Na een overstap en veel vertraging in het duurste openbaar vervoer ter wereld (volgens een recent onderzoek) bereik ik de bioscoop. Ik ga in de rij staan en koop een kaartje. Achter me hoor ik gepiep. Komt me bekend voor. Ik kijk om. De seriemoordenaar. Hij grijnst weer naar me. "Toeval, he'" zegt hij met een onpeilbare blik in zijn ogen.
Ik ga de zaal in. Zoals gewoonlijk ga ik op de hoek zitten. Daar heb ik zo mijn redenen voor. Het licht gaat uit. De film begint. Uit mijn ooghoeken zie ik dat er iemand achter me gaat zitten. Ik hoor weer piepende ademhaling. "Prettige voorstelling" zegt de seriemoordenaar. Hij weer. Ook hier. Toeval? De film begint. Hopelijk met een happy end.
Ik ga de zaal in. Zoals gewoonlijk ga ik op de hoek zitten. Daar heb ik zo mijn redenen voor. Het licht gaat uit. De film begint. Uit mijn ooghoeken zie ik dat er iemand achter me gaat zitten. Ik hoor weer piepende ademhaling. "Prettige voorstelling" zegt de seriemoordenaar. Hij weer. Ook hier. Toeval? De film begint. Hopelijk met een happy end.
vrijdag 19 december 2014
Kabouter ijsmuts en de gladjakker
Een duo. Nummer 1: een breed glimlachende gladjakker met een vlassig, keurig geknipt baardje. Zijn kompaan: Zit op een scootmobiel. Draagt een kaboutermuts. Een zwakzinnige grijns. Ongeschoren.Hobbelt achter gladjakker aan.
Plek: de afdeling literatuur van de bieb. De gladjakker knoopt een gesprek aan met een groepje jongens. Op gedempte toon en met een samenzweerderig gezicht. Maakt brede armgebaren. Zwaait met zijn koffertje. Kabouter ijsmuts hangt onderuit op zijn scootmobiel. Zou hij gaan kwijlen? De jongens reageren verveeld. Lusteloos. Afwijzend
Vervolgende slachtoffers: twee leuke meisjes. Kabouter ijsmuts gaat gevaarlijk grijnzend bij de knapste staan. Zou hij nu gaan kwijlen? De meisjes weigeren een folder. Schudden resoluut nee. Zo te zien zijn ze heel ervaren in nee zeggen tegen mannen.
Zijn dit misschien Zendelingen? Brengers van de Blijde Boodschap? Het Ware geloof? Verkopers van mobiele telefoons? Ziektekostenverzekeringen?
Ze komen op mij af. Of is belangstelling heb in geestelijke ontwikkeling? Of ik geld wil verdienen? Wat verkopen jullie, vraag ik. Ze zeggen dat ze niks verkopen, daar gaatt het niet om. Dat klinkt naar windhandel. Oplichting. Weg met die gasten. Dus. Ik wens ze een prettige dag. Kent U dan misschien andere mensen die wel zich geestelijk willen ontwikkelen of extra geld willen verdienen, vraagt de gladjakker vertwijfeld. Nee, ook niet, zeg ik.
En ze druipen af richting de lift. De gladjakker voorop, kabouter ijsmuts tuft er achteraan. Ze kijken strak voor zich uit. Weg is de glimlach. Ze drukken op de knop naar beneden.
Plek: de afdeling literatuur van de bieb. De gladjakker knoopt een gesprek aan met een groepje jongens. Op gedempte toon en met een samenzweerderig gezicht. Maakt brede armgebaren. Zwaait met zijn koffertje. Kabouter ijsmuts hangt onderuit op zijn scootmobiel. Zou hij gaan kwijlen? De jongens reageren verveeld. Lusteloos. Afwijzend
Vervolgende slachtoffers: twee leuke meisjes. Kabouter ijsmuts gaat gevaarlijk grijnzend bij de knapste staan. Zou hij nu gaan kwijlen? De meisjes weigeren een folder. Schudden resoluut nee. Zo te zien zijn ze heel ervaren in nee zeggen tegen mannen.
Zijn dit misschien Zendelingen? Brengers van de Blijde Boodschap? Het Ware geloof? Verkopers van mobiele telefoons? Ziektekostenverzekeringen?
Ze komen op mij af. Of is belangstelling heb in geestelijke ontwikkeling? Of ik geld wil verdienen? Wat verkopen jullie, vraag ik. Ze zeggen dat ze niks verkopen, daar gaatt het niet om. Dat klinkt naar windhandel. Oplichting. Weg met die gasten. Dus. Ik wens ze een prettige dag. Kent U dan misschien andere mensen die wel zich geestelijk willen ontwikkelen of extra geld willen verdienen, vraagt de gladjakker vertwijfeld. Nee, ook niet, zeg ik.
En ze druipen af richting de lift. De gladjakker voorop, kabouter ijsmuts tuft er achteraan. Ze kijken strak voor zich uit. Weg is de glimlach. Ze drukken op de knop naar beneden.
donderdag 18 december 2014
woensdag 17 december 2014
dinsdag 16 december 2014
Nemo
Nemo aan het Oosterdok in Amsterdam. Wetenschap. Techniek. Educatief. Speels. Een speeltuin voor jongens en mannen. Voor techneuten. Voor nerds. Voor klussers. Vrouwen mogen mee. Soms moeten ze, want het is ook een gezellig uitje, volgens pa. Zo leuk. Zo spannend. En zo leerzaam voor de kinderen.
Er staat een gezin voor de ingang. Vader staat er strak bij. Nerveus en gespannen als een boog. Zou het liefst gelijk naar binnen sprinten en zich storten in de wondere wereld van de moderne tijd en de vooruitgang. Heeft zich er al tijden op verheugd en zal er eens flink van gaan genieten. Mag hij ook eens een keer? Naast hem staat zijn dochter die met grote ogen naar binnen kijkt. Verwachtingsvol. Iedere keer dat de schuifdeuren opengaan golft er een hels lawaai naar buiten. Het geluid van opwinding. Van de genietende mens.
Net achter vader en dochter zijn moeder en zoon. Moeder zit op haar knieen en heeft haar armen om zoonlief heengeslagen. Kijkt wanhopig. Ten einde raad. Haar hoofd tegen het zijne. Zoonlief kijkt reddeloos omhoog. Verward. Zielig. Moeder zegt: "Ja schatje, maar het heeft wel heel veel geld gekost""
Er staat een gezin voor de ingang. Vader staat er strak bij. Nerveus en gespannen als een boog. Zou het liefst gelijk naar binnen sprinten en zich storten in de wondere wereld van de moderne tijd en de vooruitgang. Heeft zich er al tijden op verheugd en zal er eens flink van gaan genieten. Mag hij ook eens een keer? Naast hem staat zijn dochter die met grote ogen naar binnen kijkt. Verwachtingsvol. Iedere keer dat de schuifdeuren opengaan golft er een hels lawaai naar buiten. Het geluid van opwinding. Van de genietende mens.
Net achter vader en dochter zijn moeder en zoon. Moeder zit op haar knieen en heeft haar armen om zoonlief heengeslagen. Kijkt wanhopig. Ten einde raad. Haar hoofd tegen het zijne. Zoonlief kijkt reddeloos omhoog. Verward. Zielig. Moeder zegt: "Ja schatje, maar het heeft wel heel veel geld gekost""
zondag 14 december 2014
Ghost
Het ligt aan de weergoden. Aan hun humeur. Hun grillen. Hun stemming. Aan hun luimen. Maar als zij het willen wordt "Ghost" het gevaarlijkste kunstwerk van het Amsterdam Light festival. Te zien in het water tussen het scheepvaartmuseum en architectuurcentrum Arcam. Uit vier brandslangen spuit water, en daarop verschijnt een projectie van het beroemde spookschip "De Vliegende Hollander" . De wind moet bij dit geheel voor een spookachtig effect zorgen, volgens de makers, die afkomstig zijn uit Roemenië, het land waar de geesten van graaf Dracula en dictator Nicolae Ceaușescu nog immer rondzweven. Personen met een lugubere geest. Zouden zij de oorzaak zijn van het gevaar dat hier voor de argeloze toeschouwer op de loer ligt? Want terwijl het water uit de brandspuiten verwaait , wordt de tegenovergelegen kade, die wordt gebruikt als wandelpromenade, bij de juiste windrichting bedekt met een dun laagje vervaarlijk glinsterend water. Wat als de weergoden, onberekenbaar als ze zijn, opeens besluiten dit laagje water te veranderen in ijzel?
donderdag 11 december 2014
De alleenstaande man
Supermarkten. Een kwelling voor de alleenstaande man. Voordringende huisvrouwen op koopjesjacht. Producten die de alleenstaande man wil kopen zijn uitverkocht of uit het assortiment gehaald. Vakkenvullers blokkeren het schap waar de alleenstaande man moet zijn. Onwelriekende mannen met blikjes goedkoop bier en kleingeld tekort staan voor de alleenstaande man in de rij.
Tegenwoordig begint het al buiten. Er zit een vrouw met een accordeon die heel zielig kijkt en wat willekeurige klanken speelt als de alleenstaande man aankomt. Er is een verkoper van de daklozenkrant die de alleenstaande man een prettige dag wenst, en dat terwijl voor de alleenstaande man de supermarkt de hel is. Verder een paar lieftallige meisjes die de alleenstaande man zoetgevooisd en flirterig aanspreken, over iets zieligs met dieren, kinderen of het milieu. Keiharde tantes die net als de rest maar op een ding van de alleenstaande man uit zijn: zijn geld.
En tenslotte de werkstudenten, die de hopeloze taak hebben om abonnementen op de krant te slijten en die altijd wel een unieke kado of een zeer voordelige korting voor de alleenstaande man in de aanbieding hebben.
Een student komt op de alleenstaande man af. "Meneer ik heb hier een gratis krant voor U, maar dan wil ik U een vraag stellen". "Oke", zegt de alleenstaande man en pakt de krant aan . De student, getraind is dit soort gesprekken: "Leest deze krant wel eens?" De man: "Soms." De student: "Zou U deze krant wel vaker willen lezen?" De man: "Je zei: een vraag, die heb ik al beantwoord." De alleenstaande man draait zich om, loopt bijna de verkoper van de daklozenkrant omver en gaat de supermarkt binnen. Daar ziet de alleenstaande man dat het de krant van gisteren is.
Tegenwoordig begint het al buiten. Er zit een vrouw met een accordeon die heel zielig kijkt en wat willekeurige klanken speelt als de alleenstaande man aankomt. Er is een verkoper van de daklozenkrant die de alleenstaande man een prettige dag wenst, en dat terwijl voor de alleenstaande man de supermarkt de hel is. Verder een paar lieftallige meisjes die de alleenstaande man zoetgevooisd en flirterig aanspreken, over iets zieligs met dieren, kinderen of het milieu. Keiharde tantes die net als de rest maar op een ding van de alleenstaande man uit zijn: zijn geld.
En tenslotte de werkstudenten, die de hopeloze taak hebben om abonnementen op de krant te slijten en die altijd wel een unieke kado of een zeer voordelige korting voor de alleenstaande man in de aanbieding hebben.
Een student komt op de alleenstaande man af. "Meneer ik heb hier een gratis krant voor U, maar dan wil ik U een vraag stellen". "Oke", zegt de alleenstaande man en pakt de krant aan . De student, getraind is dit soort gesprekken: "Leest deze krant wel eens?" De man: "Soms." De student: "Zou U deze krant wel vaker willen lezen?" De man: "Je zei: een vraag, die heb ik al beantwoord." De alleenstaande man draait zich om, loopt bijna de verkoper van de daklozenkrant omver en gaat de supermarkt binnen. Daar ziet de alleenstaande man dat het de krant van gisteren is.
woensdag 10 december 2014
Rob Zwetsloot: Juliet, Naakt
Rob Zwetsloot: Juliet, Naakt: "Juliet, Naakt". Een boek van Nick Hornby. Amusant. Vederlicht amusement. Ik breng het terug naar de bieb. Stop het in de machine...
Juliet, Naakt
"Juliet, Naakt". Een boek van Nick Hornby. Amusant. Vederlicht amusement. Ik breng het terug naar de bieb.
Stop het in de machine die daarvoor bestemt is. Braaf wordt "Juliet, Naakt" ingeslikt.
Daarna spuwt het apparaat een bonnetje uit. Daarop de mededeling dat "Juliet, Naakt" nog steeds in mijn bezit is en over 13 dagen dient te worden ingelevert. Een spookbeeld doemt op. Boete. Ik ben "Juliet, Naakt" kwijt. Straks moet ik nog voor "Juliet, Naakt" gaan betalen. Nerveus, zenuwachtig en gestrest vervoeg ik me bij de balie met het bordje klantenservice. Daar moeten ze dit probleem maar eens oplossen. Ik moet lang wachten, want de man voor me heeft een schijnbaar onoplosbaar probleem, zwaait met zijn armen, wappert met diverse pasjes, voert onderwijl een telefoongesprek, en druipt tenslotte hoofdschuddend af.
De vrouw achter de balie begrijpt probleem. "Juliet, Naakt"is zoek. Ze vliegt naar de achterkant van de machine, op zoek naar "Juliet, Naakt".
Het boek is daar niet te vinden, zegt ze."Juliet, Naakt" is waarschijnlijk naar de afdeling, want dat gaat heel snel snel. "Juliet, Naakt" staat nog wel op mijn naam in de computer. Ze begint een formulier in te vullen. "Juliet, Naakt" is dan wel zoek, maar zo klopt te administratie tenminste.
Ze adviseert naar de afdeling waar "Juliet, Naakt" inmiddels zou moeten zijn te gaan. Wellicht kan dan deze mysterieuze verdwijning van "Juliet, Naakt" worden opgelost.
Op die afdeling tref ik een man die achter een grote stapel boeken verscholen op een computer kijkt. Ik confronteer hem met de verdwijning van "Juliet, Naakt". Hij beent weg. Op hoge snelheid. Verdwijnt achtereen deur. Kijk bij de kar met teruggebrachte boeken. In de stellingen. Nergens "Juliet, Naakt". Onvindbaar.
Kijkt in zijn computer. "Maar meneer, volgens de computer heeft dat boek helemaal niet in Uw bezit".
Mooi. Opgelost. Ik denk dat ik nu een boek van Franz Kafka ga lenen.
Stop het in de machine die daarvoor bestemt is. Braaf wordt "Juliet, Naakt" ingeslikt.
Daarna spuwt het apparaat een bonnetje uit. Daarop de mededeling dat "Juliet, Naakt" nog steeds in mijn bezit is en over 13 dagen dient te worden ingelevert. Een spookbeeld doemt op. Boete. Ik ben "Juliet, Naakt" kwijt. Straks moet ik nog voor "Juliet, Naakt" gaan betalen. Nerveus, zenuwachtig en gestrest vervoeg ik me bij de balie met het bordje klantenservice. Daar moeten ze dit probleem maar eens oplossen. Ik moet lang wachten, want de man voor me heeft een schijnbaar onoplosbaar probleem, zwaait met zijn armen, wappert met diverse pasjes, voert onderwijl een telefoongesprek, en druipt tenslotte hoofdschuddend af.
De vrouw achter de balie begrijpt probleem. "Juliet, Naakt"is zoek. Ze vliegt naar de achterkant van de machine, op zoek naar "Juliet, Naakt".
Het boek is daar niet te vinden, zegt ze."Juliet, Naakt" is waarschijnlijk naar de afdeling, want dat gaat heel snel snel. "Juliet, Naakt" staat nog wel op mijn naam in de computer. Ze begint een formulier in te vullen. "Juliet, Naakt" is dan wel zoek, maar zo klopt te administratie tenminste.
Ze adviseert naar de afdeling waar "Juliet, Naakt" inmiddels zou moeten zijn te gaan. Wellicht kan dan deze mysterieuze verdwijning van "Juliet, Naakt" worden opgelost.
Op die afdeling tref ik een man die achter een grote stapel boeken verscholen op een computer kijkt. Ik confronteer hem met de verdwijning van "Juliet, Naakt". Hij beent weg. Op hoge snelheid. Verdwijnt achtereen deur. Kijk bij de kar met teruggebrachte boeken. In de stellingen. Nergens "Juliet, Naakt". Onvindbaar.
Kijkt in zijn computer. "Maar meneer, volgens de computer heeft dat boek helemaal niet in Uw bezit".
Mooi. Opgelost. Ik denk dat ik nu een boek van Franz Kafka ga lenen.
maandag 8 december 2014
donderdag 4 december 2014
mobieltje
Wachten op de tram. Komt een jonge moeder aangelopen met een kinderwagen. Uit die kinderwagen klinkt allerlei electronisch geluid. Lawaai eigenlijk, want hoog volume. Zit een peuter in die met een mobiele telefoon speelt. Kraaiend van plezier. Mama vindt het geluid een beetje hard. Pakt de telefoon. Peuter protesteert. Mama zet de telefoon zachter en geeft hem terug. Maakt sussende geluidjes. Daar komt de tram. Terwijl moeder de kinderwagen naar binnenduwt neemt het volume vanuit de kinderwagen toe. Tot boven de irritatiegrens. Begeleid door extatisch gekraai. Mama zucht. Haalt met een machteloze blik haar schouders op. Daar gaan ze, richting de toekomst.
maandag 1 december 2014
IDFA
Het was de ouwe oproerkraaier Jan Vrijman die me ooit voor het karretje spande van het IDFA. Of ik daar niet wat tv programaatjes voor kon maken? Voor hun 3e editie. Want de nationale tv had geen interesse. Toen was het IDFA nog een klein filmfestivalletje in de Balie en de naastgelegen inmiddels gesloten bioscoop Alfa. Nu is het IDFA een megafestival waar door de hele stad vlaggen voor wapperen. Die linkse VPRO doet er op tv verslag van. Bij hun tv-gids is een bijlage ter promotie. En zo zie je maar. Een IDFA is een succes. Een paradepaardje. Ze zitten nu in een duur kantoorpand aan het Frederiksplein. Zelf heb ik er niks meer mee te maken. Ik kom er al jaren niet meer. Is het me misschien een beetje te burgerlijk geworden? Te truttig? Te politiek correct? Te keurig? Te saai? Of had ik er gewoon genoeg van? Ik heb me in ieder geval jarenlang met andere dingen beziggehouden. Met mijn poten in de modder gestaan van de multiculturele samenleving. Gebikkeld, geschopt en gezeurd tegen de lokale politiek. Maar vorig jaar heb ik nog wel een compilatie gemaakt (met dan aan het gemeentearchief) van de programma's uit de jaren 80 en 90. Gewoon omdat ik daar zin in had. Ome Jan Vrijman zit daar ook nog even heel kort in. Voor de mensen die willen zwelgen in nostalgie is hier de link http://youtu.be/LIBo3wQdFgg?list=UUejs8GnmUOtqJCU3aSXfijg
zondag 30 november 2014
maandag 3 november 2014
zaterdag 1 november 2014
Grand Parade in het Tropenmuseum
http://youtu.be/WGfondIn2-c?list=UUejs8GnmUOtqJCU3aSXfijg
Kortsluiting in mijn hoofd. Ben ik mataklap? Slachtoffer van zwarte magie? Bijvoorbeeld. Opname van dit filmpje in het Tropenmuseum. Er is daar en schitterende installatie van een kunstenaar uit Indonesië. Kijk hoe ik met mijn zieke brein de titel van dit werk verhaspel tot "La Grande Parade". Terwijl het "Grand Parade" is. Geesten uit een duister verleden. In dat verleden was ik inktkoelie gewerkt bij het communist...ische dagblad "De Waarheid". En poprecensent. Iedere week kreeg ik gratis een stapel vinyl platen toegestuurd. De platenmaatschappijen hoopten dan dat ik een gunstig stukje daarover zou schrijven, wat zelden het geval was, want ik was toen ook al een enorme azijnpisser. Een van de platen die ik toen toegezonden kreeg heette "La Grande Parade". Met muziek geinspireerd op de tentoonstelling "La Grande Parade" in het Stedelijk Museum te Amsterdam. Liedjes over schilderijen van o.a. Picasso, Appel Constant, Miro. Ik heb daar nog en stukje over geschreven en een gesprekje gehouden met Initiatiefnemer Henk Hofstede van de Nits. Ik heb die plaat net even opgezet, en vraag me af wat me indertijd heeft bezield om hier aandacht aan te besteden. En waarom schoot deze titel opeens in het Tropenmuseum mijn verknipte geest binnen? Was ik behekst? Guna Guna zeggen ze in Indonesië. En nou krijg ik zin in Bami Rames.
Kortsluiting in mijn hoofd. Ben ik mataklap? Slachtoffer van zwarte magie? Bijvoorbeeld. Opname van dit filmpje in het Tropenmuseum. Er is daar en schitterende installatie van een kunstenaar uit Indonesië. Kijk hoe ik met mijn zieke brein de titel van dit werk verhaspel tot "La Grande Parade". Terwijl het "Grand Parade" is. Geesten uit een duister verleden. In dat verleden was ik inktkoelie gewerkt bij het communist...ische dagblad "De Waarheid". En poprecensent. Iedere week kreeg ik gratis een stapel vinyl platen toegestuurd. De platenmaatschappijen hoopten dan dat ik een gunstig stukje daarover zou schrijven, wat zelden het geval was, want ik was toen ook al een enorme azijnpisser. Een van de platen die ik toen toegezonden kreeg heette "La Grande Parade". Met muziek geinspireerd op de tentoonstelling "La Grande Parade" in het Stedelijk Museum te Amsterdam. Liedjes over schilderijen van o.a. Picasso, Appel Constant, Miro. Ik heb daar nog en stukje over geschreven en een gesprekje gehouden met Initiatiefnemer Henk Hofstede van de Nits. Ik heb die plaat net even opgezet, en vraag me af wat me indertijd heeft bezield om hier aandacht aan te besteden. En waarom schoot deze titel opeens in het Tropenmuseum mijn verknipte geest binnen? Was ik behekst? Guna Guna zeggen ze in Indonesië. En nou krijg ik zin in Bami Rames.
woensdag 29 oktober 2014
maandag 27 oktober 2014
donderdag 23 oktober 2014
woensdag 22 oktober 2014
burgemeester
Uiteraard doe ik gelijk wat mijn burgemeester van me vraagt. Alert zijn op radicalisering. Enorm alert. De hele dag kijk ik om me heen. Speur ik naar de kleinste signalen. Maar in mijn omgeving is alles rustig. Behalve dan die ene vriend die radicaal het roer heeft omgegooid, stopte met wiet roken en opeens drie keer per week naar de sportschool gaat. Ja, op het internet. In de kranten. Op tv. Overal radicalen. Daar zie ik radicale pro- en anti zwarte piet activisten. Radicale jihadisten. Radicale dierenactivisten. Radicale mensenrechten activisten. Radicale nationalisten. Radicale voetbalsupporters. Radicale motorclubs. Radicale criminele bendes. Radicale gelovigen. Radicale drugsgebruikers. En die lijst met radicalen kan nog veel langer als ik mijn best doe. . Nee, als je het verhaaltje van v.d. Laan goed leest is het een waarschuwing. Even angst zaaien. De mensen bang maken. Er kan blijkbaar ieder moment een aanslag plaatsvinden. Maar daar moeten we ons niks van aantrekken. Gewoon doorgaan met het leven van alledag. En dat klinkt als een brevet van onvermogen. De burgemeester en zijn troepen, politie en inlichtingendiensten, anti-radicalinksi experts, wetenschappers en wie al niet meer kunnen er maar niet achter komen wat er precies broeit bij de potentiële terroristen. Die leven in een onzichtbare parallelle samenleving, net om de hoek. Dat speelt zich buiten mijn waarneming af.Misschien moet ik daarom maar niet doen wat de burgemeester wil. Niet naar hem luisteren, geen nieuws meer volgen op radio, tv, in de kranten of op het net. Gewoon een worstenbroodje eten en gelukkig zijn in plaats van me paranioa te laten maken door al die onheilsprofeten en hun voorspellingen.
dinsdag 21 oktober 2014
wijn proeven
Wijn. Ik acht mezelf een deskundige. Heb al duizenden flessen leeggedronken. Heb wijngaarden bezocht in o.a. Nederland, Engeland, Kroatië, Zuid-Afrika, België. Zelfs in Frankrijk. Heb wijnproeverijen bezocht. Glas in de hand en schuiven langs tientallen, soms honderden wijnen waar de makers graag een glaasje van inschenken. En desgevraagd over hun wijn vertellen. Druivensoorten, klimaatomstandigheden, grondsoorten, proces van bereiding en andere details die men licht vergeet. Smaak, daar gaat het tenslotte om. De bedoeling is dat je de wijn proeft en dan weer uitspuwt. Geoefende wijnproevers weten dat dan de alcohol langzamer je lichaam binnendringt en je en lekker roesje krijgt. Hardccore proevers slikken de wijn gewoon door. Dan even uitkijken hoeveel glazen je neemt, anders wil je nog weleens zwaar beschonken eindigen. Ik heb uiteraard, als kenner, ook een wijncursus. Diepgravend, onthullend een leerrijk. Een online weergave staat hier; http://youtu.be/YSTUCOb9cmg Deze week was het weer zover. Heerlijke wijnen uit Friuli en Piëmonte, Noord-Italië. Een genot voor lichaam en geest. En weer bleek de belangrijkste les uit mijn wijn cursus. Een universele waarheid. Het verslag van die bijeenkomst staat hier: http://youtu.be/9uMfs4FpVuc
zondag 19 oktober 2014
Amsterdam Danst Ergens Voor, 18-10-2014
Dansen. Ik heb er nooit veel in gezien. Ik vindt er niks aan. Primitief. Schaamteloos. Vaak niet om aan te zien. Dansen. Ik heb er geen talent voor. Als ik dans sta voor joker. heupen zijn verre van soepel. Mijn motoriek is die van een houten klaas. Als ik al niet mijn evenwicht verlies en omval. Dansen. Altijd die luide muziek. Heimachinemuziek. Oorverdovend. Teringherrie. Piepende oren. Blijvende gehoorschade. En een prettig gesprek voeren is al helemaal niet mogelijk. Op dit moment vindt er in 020 het Amsterdam Dance Event plaats, en naast al optredens van dj miljonairs, waarvan sommigen met een gele sportwagen op hoge snelheid tegen paaltjes aanrijden, was er ook een demonstratie voor behoud van een gekraakte danszaal, de valreep genaamd. Voor de underground. Amsterdam danst ergens voor beweerden de demonstranten. Kijk U hier maar: http://youtu.be/v93tRzA-zwc Dansen is kortom populair in alle kringen. Maar kunnen al die mensen eigenlijk wel dansen? Of zijn ze de schaamte voorbij? En zou er nog wel eens iemand naar een prettig gesprek verlangen?
zaterdag 18 oktober 2014
naakt op de steiger
Zomaar een zonnige zaterdag middag. Amsterdam. Het Oosterdok. Het scheepvaartmuseum. Ik zit te wachten op een demonstratie. Om een plaatje van te maken. Kijk naar het museum. Naar de boten. Naar de Rondvaartboten. En dan opeens zie ik een naakte vrouw op een van de steigers lopen. En een fotograaf. Ik schiet een plaatje. Achter het duo langs loopt opeens een cameraploeg, de cameraman kijkt even naar de vrouw, maar loopt door. Hij ziet er geen plaatje in.Even verder stapt hij in een bootje.
De vrouw trekt een regenjas aan en verdwijnt samen met de fotograaf. Daar komt de demonstratie. Spandoeken met kreten als "Dans buiten de lijntjes" en "Niet Wijken voor de rijken" en "Vrijplaatsen moeten blijven". Niks nieuws kortom.Ze volgen braaf de aanwijzingen van de politie. . Een rondvaartboot komt langs. Was dit voor de opvarenden een bevestiging van Amsterdam als stad van de vrijheid, of van 020 als Sodom en Gomorra? Vijf minuten later is het weer rustig. http://youtu.be/yUSKfRJRb7Q
woensdag 15 oktober 2014
CIA gebruikte abstracte kunst als propaganda
Heb altijd al gedacht dat al die moderne kunst niet helemaal kosher was. Lees ik net in een Engelse krant dat de CIA jarenlang abstracte kunst als propagandawapen heeft gebruikt. We zijn derhalve bij de neus genomen. En al die kunst moet nu misschien wel op de mestvaalt van de geschiedenis verdwijnen. In retrospectief was het socialistisch realisme trouwens veel mooier. En de Sowjets kwamen er tenminste eerlijk voor uit dat het om propaganda ging. De Cia en consorten hebben ons jarenlang beetgenomen. Dit is de link naar het artikel, dat lang is, en doorwrocht. En ook nog in het Engels. http://www.independent.co.uk/…/modern-art-was-cia-weapon-15… Wat zouden de vaderlandse media met die informatie gaan doen?
vrijdag 10 oktober 2014
de media
Niemand gelooft de media, behalve als het in hun eigen belang is las ik op een dichtgespijkerd raam. Maar eigenlijk moet je de media zien als een grote entertainmentfabriek, als brengers van amusement. Nauwelijks serieus te nemen en lachwekkend. Je kunt ze ook wel serieus nemen. Dan worden ze onheilsprofeten met doemscenario's. Dan spelen ze in op je doodsangst. Je kunt de media zien als propagandamachine en dan zul je merken dat je voortdurend wordt voorgelogen, opgelicht en in de maling genomen. Je kunt dan lekker paranoia worden. Trouwens. In de media zie je tegenwoordig steeds meer uit meningen, columns en opinieverhalen. En die kan iedereen online kwijt. Of gewoon op de muur. Gelukkig maar.
woensdag 8 oktober 2014
maandag 6 oktober 2014
slecht geluid
Slechte geluiden. Er is ruzie binnen de wereld van de Nederlandse film. Storm in een glas water. Filmmakers zijn kwaad op de sponsor van de Utrechtse filmdagen. Filmmakers willen meer poen. Filmmakers doen zielig. Zeuren. Jengelen. Klagen. Gedragen zich als een stelletje verwende kinderen. Logisch dat er vrijwel alleen kinderachtige films of kinderfilms worden gemaakt. Die niet eens te verstaan zijn. Door slecht geluid.
zondag 5 oktober 2014
Vallende bladeren
Het is herfst. De bladeren vallen. De brug bij het Scheepvaartmuseum gaat omhoog. De bladeren op de rijbaan beginnen te schuiven. Eerst langzaam. Dan sneller. Veranderen in een lawine. Worden meegevoerd door de wind. Dwarrelen in het rond. Prachtig mooi. Toeristen kijken verbouwereerd toe. Kreten van verbazing. Fototoestellen klikken. Noem het Autumn Snow. Bedenk een campagne. Om vallende herfstbladeren een positief imago te geven. Om de somberheid die bij dit jaargetijde hoort te bestrijden. Om nog meer toeristen aan te trekken. Oh nee, laat maar.
zaterdag 4 oktober 2014
mr. salsa
Ik had koorts. Hoge koorts. En daarmee kwamen de waanvoorstellingen. Koortsdromen. Grote plannen. Illusies. Een film. Een theatertoernee met mijn dance act. Een roman. Een dagelijkse column. Gelukkig duurde de koorts maar een paar dagen. Toen was het over. Met de koorts. Met de wilde plannen. Met de gedroomde ambities. Ik kon de werkelijkheid weer in. En die is al erg genoeg.
In die realiteit liep ik Mr. Salsa tegen het lijf. In mijn door alcoholdampen omgeven verleden verstoorde hij mijn wekelijkse borreluurtje door luide salsamuziek te gaan draaien in het cafe waar dit drinkgelag altijd plaatsvond, waarna het gedaan was met de pret en het cafe in hoog tempo leegliep. Zelf stond Mr. Salsa dan te bewegen met danspassen die een heerlijke Hollandse houterigheid hadden. Zijn liefde voor salsa had hij opgedaan in Latijns Amerika. Nu had Mr. Salsa een roman gepubliceerd. Daarover. Ik informeerde naar het succes. 300 exemplaren waren verkocht. Niet slecht voor een in eigen beheer uitgegeven boek. Volgens Mr. Salsa. Hij stapte op de fiets en in een koortsachtig tempo verdween hij uit mijn gezichtsveld. Blijven bewegen riep hij nog. Ik keek naar een koortsdroom werkelijkheid was geworden.
dinsdag 30 september 2014
werken.
Goed Nieuws. De eurozone telt 11,5 procent werklozen. En de Robots komen, zei minister Asscher, en de Robots gaan onze banen overnemen. Dit zijn twee hele positieve berichten. Zelf heb ik dat werken altijd maar een zwaar overschatte bezigheid gevonden. Carriere maken. In het zweet des aanschijns mijn dagelijks brood verdienen. Zwaar overschatte concepten. Mij favoriete bezigheid: dolce far niente, zoals de Italianen het noemen. Genieten van het leven. Daar is werken een noodzakelijk kwaad bij en niet meer dan dat. Voor de mensen die dat nog moeten doen: ze kunnen rekenen op mijn medeleven. En voor mensen die van hard werken houden: Zij kunnen op mijn medelijden rekenen. Tis maar dat U het weet.
vrijdag 26 september 2014
Postcodeloterij
Weet je wat pas terroristen zijn? De postcodeloterij. Ooit deed ik mee. Kocht maandelijks loten. Twee keer heb ik een pakket Tom & Jerry ijs gewonnen. Maar toen zag ik de spotjes op tv. De show bij RTL. Ik stopte met die loterij. Al een paar jaar terug. En sindsdien wordt ik wekelijks geterroriseerd met brieven, pakketjes en slijmbrieven van die gasten. Gek wordt ik ervan. En dan alle milieuschade die ze ermee veroorzaken. Hoeveel bomen kost dat? Zo wordt dit goed doel mede verantwoordelijk voor opwarming van de aarde. Voor klimaatverandering. Dus heb die ongewenste post retour gezonden. Heb ze gemaild ermee op te houden. Ik wil niet meer ongevraagd lastig gevallen worden door die lui. Ik wil dat ze ophouden met te belagen. Waar zijn Robbie Muntz, Pieter Storms en Ton van Royen als je ze nodig hebt? Zo, en nou ga ik een worstenbroodje eten.
http://youtu.be/zPw0oQ55q5I?list=UUejs8GnmUOtqJCU3aSXfijg
donderdag 25 september 2014
dinsdag 23 september 2014
De pvda verliest iedere geloofwaardigheid
De pvda wil godsdienstonderwijs op openbare scholen verzekeren. Ze zijn echt in de war daar. Zoiets doms heb ik ze wel vaker horen beweren, maar ik schrik er toch iedere keer weer van. De pvda is toch opgericht om de gesel van de godsdienst te bestrijden en de mensen te verheffen? Godsdienst is opium van het volk. Godsdienst is het middel om het volk dom te houden. Godsdienst is de vijand van de vrijheid. Godsdienst wordt door machthebbers gebruikt om hun wil te op te leggen. Godsdienst is een verzameling sprookjes. Godsdienst hoort niet in het onderwijs. Een pvda die zulke domme dingen beweert verliest iedere geloofwaardigheid.
maandag 22 september 2014
zaterdag 20 september 2014
Hugo Kaagman in de Hemonylaan
Het is zaterdagmiddag. Ik sta in de Hemonylaan nieuwe muurschilderingen van Hugo Kaagman te filmen. Mooi werk. Er komen een magere man en een magere vrouw aan. Hij loopt in hoog tempo, alsof de duivel hem op de hielen zit. In de ene hand een sigaret, en de andere een halve liter blik bier. Ook zij heeft een halve liter blik bier in de hand. Ze duwt ook nog een fiets voort waaraan allemaal plastic tassen hangen. "U had dit gemaakt toch, meneer?" "Was ik maar zo knap" antwoord ik. "Met sjablonen toch, we hebben die man nog gesproken. Ik dacht dat U het was." Kijk, denk ik, dat is nog eens wat, als eenvoudige amateurfilmer aangezien worden voor een bekend kunstenaar. Ik voel me vereerd. Mijn dag is weer goed. "Ik heb ook op de Rietveld gezeten" de vrouw. Ze bedoeld de Rietveld academie, waar je een opleiding tot kunstenmaker kunt volgen. "Vrij schilderen. Schilderen doe ik niet meer. Maar vrij ben ik nog wel". De man slaakt een zucht, maar een gebaar dat de vrouw moet meekomen en loopt snel door. " We hadden een heel leuk gesprek met die man" zegt de vrouw voor ze op een holletje achter de man aangaat. Dat die man Hugo Kaagman heet is blijkbaar niet tot haar doorgedrongen. Ik hoor ze nog op opgewonden toon praten terwijl ze uit mijn gehoorveld verdwijnen. http://youtu.be/whKhepavkEg
jongens
Jongens. Leuke Jongens. Rakkers. Bengels. Belhamels. Ze spelen aan de overkant. Rennen ongecoördineerd rond. Vechten. Schreeuwen. Voetballen. Daan is Zlatan. Lucas is Ronaldo. Jesse is Robben. Er staan twee scooters. Een afzwaaiend schot van Zlatan raakt een scooter. Het alarm begint te loeien. Enorme herrie. Dat vinden de jongens leuk.
Ronaldo raakt met een welgemikt schot scooter nummer 2. Wederom alarm. Enzovoort. Robben komt erachter dat ze alleen maar je hand op de scooter hoeft te leggen voor het zelfde effect. Zo leer je nog eens wat. Dan gaat op vier hoog het raam open. Een man. De jongetjes moeten nu ophouden. Vindt hij. Het is mooi geweest. Anders belt hij de politie. Dat waren wij helemaal niet, zegt Zlatan. Nee, dan waren het zeker jullie vrienden, zegt de man. Wij hebben geen vrienden, zegt Ronaldo. Maar nou ophouden en opzouten zegt de man, en doet het raam dicht. Zlatan pakt de bal. Loopt weg. Richting de brommers. Kijkt. Zal hij nog een keer?
woensdag 17 september 2014
maandag 15 september 2014
De essentie van Griekenland (2)
Een Grieks eiland voor de kust van Turkije. Ongevraagd beginnen de meeste inwoners over de zware economische tijden. Ze hebben nog wel te eten, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het is overleven en hopen op betere tijden. Bidden ook. Want de Grieks Orthodoxe kerk is hier nog belangrijk. Als steunpunt. Vluchtheuvel. Baken van hoop. Ondertussen wordt het eiland overspoeld met vluchtelingen, en met Oost Europese zigeuners, die bedelend de straten van het centrale dorp bevolken. De inwoners kijken zorgelijk naar de overkant. Naar Turkije, hun erfvijand. Waar de regering met de spierballen rolt en onverzoenlijke taal uitslaat. Arm Helaas. Een korte impressionistische docu terwijl ik de toerist uithing. http://youtu.be/ZHf2fYXR4RQ?list=UUejs8GnmUOtqJCU3aSXfijg
zaterdag 13 september 2014
vrijdag 29 augustus 2014
donderdag 28 augustus 2014
Wertheimpark
Het Wertheimpark. Een paar toeristen fietsen naar het monument van Jan Wolkers en staan daar even stil. Op het monument liggen verwelkte rode rozen. Net erachter gele tulpen, nog in cellofaan. Een klein geel plantje ligt omgevallen tegen het bord "nooit meer Auswitz". Er bestaan snode plannen om van dit park een megalomaan herdenkingscircus te maken. Een publieksattractie met honderdduizenden bezoekers. En de bewoners? De natuur? De bomen? De planten? De Dieren? Tja. Aan het hek om het park hangt een doek dat hiertegen protesteert. Maar dat weten de toeristen niet. Ze gaan op een bankje naast het monument zitten. In gedachten verzonken kijken ze voor zich uit. Onder de indruk. Ze laten de rust en de sfeer van het monument op zich inwerken. Naast hun bankje staat een bordje met een gedicht dat dit park bejubelt. Maar het gedicht is overgeplakt. Met een oproep voor een demonstratie om het nabij gelegen Oosterpark te redden. Want daar wil men 400 bomen omzagen. Wat is dat toch?Waarom wil de gemeente niet luisteren? Heeft de gemeente een hekel aan mensen? Goeie vraag.
woensdag 27 augustus 2014
introductie
Het fietspad van het Vondelpark wordt in beslag genomen door een groep meisjes. Een stuk of tien. Driekwart is blond. Ze zijn jong en blozend. Ze dragen allemaal een geel T-shirt met daarop het woord "Voeding". Daaronder staat "Introductie eerstejaars". Bij sommige meisjes zit het T-shirt lekker strak, bij anderen hangt het flodderig over hun lijf. Ze kijken verwachtingvol om zich heen. Ze zijn weg onder moeders vleugels. Ze zijn in de grote stad. Amsterdam. Hun leven gaat nu beginnen. Het eerste avontuur is al bezig. Het ontwijken van alle fietsers en brommers. Bellend. Toeterend. Vloekend. Scheldend. Ja, het verkeer in de grote stad is een jungle en alleen de sterken weten zich daarin te handhaven. Zoals deze meisjes. Ze blijven stoer staan, daar midden op het fietspad. Hun fietspad. In hun stad. Dus.
Ik ben op weg naar een afspraak. Koffie drinken. Slinger me op de kluit meisjes heen. Kan een botsing op het nippertje voorkomen. Voor de zoveelste keer.
Als ik drie uur later terugfiets hebben de meisjes zich twintig meter verplaatst. Ze zitten in een cirkel in het gras. In de ruststand. Op hun gemak. Te roken. Te beppen. Aan hun uiterlijk schilderen. In hun tas graven. Kijken naar de verkeerstroom die continu langs raast. Kijken naar de drukte. En ze lijken zich al helemaal thuis te voelen. De eerste twee beginnen hun gele T-shirts net uit te trekken.
dinsdag 26 augustus 2014
Telefoneren
Telefoneren met bedrijven en instanties. Een van de terugkerende zegeningen van de moderne tijd. Vandaag bijvoorbeeld. Een willekeurig alledaags telefoontje met een willekeurige alledaagse organisatie. Je mag eigenlijk al blij zijn dat je ze überhaupt kunt bereiken, want soms wordt er aan de andere kant van de lijn meegedeeld dat het te druk is en dat je op een ander tijdstip moet bellen. Ook dat noemen ze service. Maar vandaag zijn de telefoongoden me gunstig gezind. Min of meer dan. Ik krijg namelijk verbinding, na lang wachtten. Je zou bijna halleluja gaan roepen. Eerst vertelt een bandje dat een keuze moet maken uit allerlei mogelijkheden. Ik kies mogelijkheid 1. Daarna gaat de telefoon ongeveer 20 keer over. Dan neemt een leuke vlotte jonge vrouw op. Haar stem heeft iets flirterigs. In mijn verbeelding. Ze begint me allerlei vragen te stellen. Een kruisverhoor. De antwoorden begrijpt ze niet allemaal. "Ja meneer, het is al laat, he." Het is in de middag. Tenslotte trekt ze een messcherpe conclusie. "Ik ga U doorverbinden meteen ander nummer, daar kunt U een afspraak maken." Ik wordt in de wacht gezet. Niet lang gelukkig.
Dan is de vrouw met de aangename stem weer terug. Een en al vriendelijkheid. "Ja meneer, ik krijg daar een bandje. U moet morgen terugbellen, om half 9, naar het algemene nummer, en dan optie 2 kiezen, dan komt het allemaal in orde. Goeiemiddag". Pieppieppieppieppieppiep.
maandag 25 augustus 2014
De kapitein en zijn hond.
De kapitein laat drie keer per dag de hond uit. Macho heet de hond. Het is de hond van zijn jongste dochter, maar die dochter heeft belangrijker zaken aan haar hoofd. De hond is een klein harig mormel, dat energiek alle kanten uitschiet. Vriendelijk en ongevaarlijk. De hond rent, de kapitein rookt. Additve vrij shag met een filtertje, noemt hij het zelf. Inspirerend? Geestverruimend? Ze vormen een goed op elkaar ingespeeld duo. De kapitein leidt, de hond luistert. Waren zijn vrouw en zijn dochters maar zo makkelijk, zie je hem denken. Het is de hond die hem door de dag sleept.
De kapitein heeft zich verdiept in het fenomeen Hond. Hij mag er graag over vertellen. Heeft er een gedegen studie van gemaakt. Bronnen geraadpleegd. Legendes. Volksverhalen. En sinds die tijd is hij ervan overtuigd dat het dankzij de Hond is dat zijn geboortestad Amsterdam is ontstaan.
Dit zijn de feiten volgens de kapitein. Het gebeurde duizend jaar geleden. Er waren twee vissers na een vliegende westerstorm aan wal wilden gaan. Ze werden door een woest blaffende hond werden gewaarschuwd dat ze voor een gevaarlijke zandbank lagen. Op de plek waar nu de Oostelijk eilanden liggen. Toen een soort Bermuda Driehoek. De hond begeleidde de vissers vervolgens naar de plek waar de Amstel in het IJ stroomde. Daar hebben ze een huisje gebouwd, en dat was het begin van Amsterdam. De kapitein leunt achterover, een glimlach om de lippen. Tevreden neemt hij nog een trekje van zijn additve vrij shag met een filtertje
zaterdag 23 augustus 2014
Iamsterdam
Ik zit op een bankje van de zon te genieten. Daar komen drie toeristen aan. Twee meiden een jongen. De meiden heupwiegend, in donkere nauwsluitende kleding, gezicht dik onder lagen verf en plamuur, designerzonnebrillen. De jongen ontspannen glimlachend, met een hoedje op en een kleurig sjaaltje losjes omgeslagen. Latino's, schat ik als geoefend toeristenwatcher in. Dus salsa, rum, biefstukken, passie, voetbal, oerwouden, en zo kan ik nog wel een paar clichés verzinnen. Of ik ze de weg kan wijzen. Een van de meisjes diept uit haar tas een folder op. Ze blijken naar de levensgrote letter IAMSTERDAM te willen. Inderdaad, een populaire plek onder toeristen om op te klimmen, voor te gaan staan of anderszins een foto te maken. Hoe Amsterdammers over deze attractie denken is een andere kwestie. Het is eenvoudig, vertel ik ze, ze moeten rechtsaf en dan gewoon rechtdoor lopen. Ze knikken vriendelijk. Ik vraag waar ze vandaan komen. Tunesië, antwoorden ze en dan zie ik opeens beelden van souks, moskeeën, kamelen, woestijn, zelfverbranding, opstand en revolutie voor me. Die gedachten houdt ik voor me, en wens ze een prettige dag. En heupwiegend en giechelend gaan ze linksaf. En opeens moet ik aan de Arabische lente denken. Daar hebben alle deskundigen aangewezen welke richting die opstand op zou gaan, maar men bleek in werkelijkheid toch een andere bestemming ik het hoofd te hebben. Ik geloof dat het ook nu weer gaat regenen. Op mijn hoofd voel ik de eerste druppels al.
donderdag 21 augustus 2014
biologisch restaurant
Voor het restaurant staat een stelletje. Het meisje is Hollands Welvaren. De jongen is een oliebol. "Zullen we hier dan maar gaan eten?" vraagt het meisje. Hoewel, vraagt? Het klinkt meer als een retorische vraag, als een mededeling. Tegenspraak lijkt niet gewenst. De teerling lijkt geworpen. "Dan neem ik de rillette van geconfijte eendenbout met een boekweit pannenkoekje en gecaramelizeerde schorsenerenen als voorgerecht en het pompoentje uit de oven gevuld met gebakken linzen , Portobello en blauwe kaas als hoofdgerecht. Helemaal toppie. En weet je, het is ook nog allemaal biologisch." Ze wijst naar de menukaart die aan de gevel hangt. " Ook de wijn. Dus ook nog helemaal verantwoord."
Waarop de oliebol zegt: "Jammer, ik had liever naar een chemisch restaurant gegaan."
woensdag 20 augustus 2014
papa
Bij de slager is het altijd druk. Daarom staat er een bankje. Een eenvoudig bankje, wit geverfd. Om kinderen en ouden van dagen op te parkeren. Om te zitten wachten. Voor de mensen die slecht ter been zijn. Voor echtgenoten die tegen hun zin zijn meegesleept.
Vandaag wordt het bankje gebruikt als drumstel. Door een peuter. Een engelachtig blond meisje met grote blauwe ogen. Een plaatje.
Die wordt later fotomodel. Ze trommelt er lustig op los. Slaakt kreetjes van opwinding.
Dan gaat er een oudere man op het bankje zitten. Hij zet met een klap een volgeladen tas neer. Een diepe zucht volgt. De peuter schrikt ervan. Kijkt om zich heen. Paniek. Angstig. Zoekt bescherming. Waar is papa?
Ze hobbelt van het bankje weg en klampt zich aan een been vast. Haar reddingboei. Haar zekerheid. Ze kijkt gerustgesteld omhoog, langs de pijpen van de spijkerbroek. En schrikt. Want dat is niet het been van papa
dinsdag 19 augustus 2014
Marina Abramovic
Marina Abramovic, wat een succesverhaal, zuchtte mijn vriend. Superster. Performance kunstenaar. Een maand lang een show in een prestigieus museum te New York. Gesponsord door een sportschoenenmerk. Miljoenenbisnis. Enzovoort. Resultaat van hard en compromisloos werken. Tegen de stroom in. Mijn vriend herinnerde zich een avond in het Amsterdamse kunstencentrum de Appel in de jaren 70. Marina was toen Amsterdamse. Daar hadden ze een Belangrijk Man uitgenodigd. Columnist. Werkte voor de Volkskrant, of de VPRO, of alletwee. Men had hem gevraagd zo zijn Belangrijke Mening te geven over Marina, haar werk en videokunst in het algemeen. Nou die mening konden ze krijgen. Mijn vriend herinnerde het zich nog levendig. De Belangrijke Man van de Gevestigde Media liet geen spaan heel van het werk van Marina en van videokunst in het algemeen. Als een ouderwetse dominee predikte hij hel en verdoemenis. Dit was niks en zou nooit wat worden. Dit was absoluut geen verrijking van de cultuur. Een belediging van het vak. Misbruik van het medium. Dat waren nog eens leuke avonden. Ik vroeg naar de naam van die man. Probleempje. Die was mijn vriend vergeten. Hij wist wel dat de man inmiddels was overleden. Maar zijn naam, een groot vraagteken. Er volgde een zoektocht. In publicaties van de Appel. Op internet. Telefoontjes. We pijnigen onze hersenen.
En eureka, opeens kwam zijn naam naar boven, als een duveltje uit een doosje. Een man die vroeger Heel Belangrijk was. Dacht-ie. Maar hij was maar een clown en nu is hij dood. En vergeten. Uit respect voor de doden zal ik zijn naam niet noemen. Ik noem nog wel een keer de naam Marina Abramovic.
maandag 18 augustus 2014
Verkeersregelaar
Er staat een verkeersregelaar midden op de weg. Gehuld in geel plastic. Met een fluitje in zijn mond. Waar zou het misgegaan zijn in zijn leven?
Hij houdt een fietster tegen. Een jonge moeder met een blond kind en een boodschappentas. Tegelijkertijd flitst er achter zijn rug een man langs. Strak in het pak, haren glanzend van het vet, achterop een koffertje. Wanhopig roept de verkeersregelaar hem na. Blaast op zijn fluitje.
En zie, bij de volgende zijstraat, 50 meter verderop, schiet er nog een geel mannetje te voorschijn, dat zich met gevaar voor eigen leven voor de fietser werpt. De fietser reageert met een mengeling van arrogantie en minachting. Waar ben jij mee bezig? Opzij. Ik heb haast. Moet naar een belangrijke bespreking. De verkeersregelaar klemt het voorwiel van de fiets tussen zijn benen en zegt de man erop dat hij te voet verder moet. Lopend. Over de stoep. Of een zijstraat in. De man protesteert. Maakt heftige armgebaren. Loopt rood aan. De verkeersregelaar blijft zijn boodschap herhalen als een grammofoonplaat waarin de naald blijft hangen. Dat heeft een kalmerende werking op de fietser. Uiteindelijk . Moedeloos zakken zijn schouders naar beneden. En hij verdwijnt de zijstraat in. Mokkend dat hij te laat zal komen. De verkeersregelaar loopt terug naar de stoep. En moet gelijk weer omdraaien. Want wederom klinkt het fluitje.
Abonneren op:
Posts (Atom)