Column radio AFM 30-3-2015: Ernstige dreiging in Amsterdam

Ernstige dreiging in Amsterdam door toerisme

Fantastische toekomst voor het Marine terrein

The sky is the limit. Alweer. En alweer in 020. Dit keer op het Marineterrein. Ooit een marine werf, waar schepen werden gebouwd waarmee wakkere pikbroeken woeste wateren bedwongen en verre gewesten koloniseerden en de inlanders onze beschaving met onze beschaving lieten kennismaken. Ruwe bonken. Harde tijden.

Ooit logeerde Vincent van Gogh er. Omdat hij theologie studeerde en zijn ome Jan er een kamer voor hem regelde. Ome jan was namelijk een hoge ome op de werf.

De werf verdween, maar de marine bleef. Op het terrein heersten orde, tucht en netheid.

Door de marine was er een gevoel van veiligheid in stad. De Hollanse Jannen . Mannen van Stavast. Kerels van ijzer en beton.

Deze veilige haven was ontelbare de uitvalbasis voor onze zo geliefde Oranje familie bij bezoeken aan 020. Vol verwachting voor een glimp van onze Royals stonden dan hordes monarchisten voor de deur.

Mooi was die tijd.

Maar nu is een groot deel van het terrein afgestoten door de marine. En was er een open dag. Dus ik erheen. Want er gloort een nieuwe toekomst. Met bedrijvigheid, vernieuwing, duurzaamheid, ecologie.

En vriendelijk werd ik ontvangen. Met folders. Met video's. Met koffie. Met open armen. Door de nieuwe huurders. Advies bureautjes. Bedrijven met vernieuwende ideeen. Snelle jongens en snelle meiden met even snelle babbels. Soms niet helemaal te begrijpen, maardat is de moderne tijd. En het gaat er bruisen. Voorspellen ze allemaal. Hier gaat het gebeuren. Hier wordt de toekomst vormgegeven. Hier komen vernieuwende ideeen tot wasdom. Begint de volgende electronische revolutie. En o ja, worden er veel adviezen voor de overheid geschreven en veel vergaderingen gehouden. Maar dat hoort nu eenmaal.

Er komt een gelukkig ook hotel, en dat is hard nodig in Amsterdam. En dat hotel en het hele gebied gaan al worden gebruikt als ons landje in 2016 weer de grote eer heeft voorzitter van de EU te mogen zijn. Dan zullen talloze hotemetoten hier hun voetsporen zetten.

Dan zullen hier besluiten worden genomen die invloed hebben op de hele mensheid. Die zorgen voor welvaart, geluk, vrede, veiligheid en sociale ontwikkeling. Op weg naar het ideaal van de Europese eenheidsstaat. Was het alvast maar zover.

Daarom kan ik ook als geharde cynicus niets anders dan me over te geven aan het positivisme dat dit project allerwege   

verkiezingen

Politiek:  de entertainmentafdeling van  het kapitalisme. Gezellig naar het stembureau. Voor de lol  formulier we invullen en het trots door de gleuf duwen. Het feest van de democratie . Dat geeft toch zo'n feestelijk gevoel. Je  mening geven. Meedoen. Niet aan de kant staan. Invloed. Allemaal illusie.  Het is zinloos. De langzaam malende molens van de bureaucratie en de ambtenarij draaien gewoon door en volgen hun eigen onnavolgbare  koers. Politici zijn passanten. Komedianten. Figuranten. Verkiezingen zijn een illusie. Een  goocheltruc met namen en cijfers. Een excuus. Het  kortdurende gevoel  dat je je plicht hebt gedaan. Zinloos als heel het leven. Zo, en nu naar het stembureau. Welke clown zal ik deze keer eens rood maken?

Veelvraat

Het toerisme is een monster. Een veelvraat met een onstilbare honger. Steeds meer plekken vallen eraan ten prooi. Neem bijvoorbeeld Praag. Neem een ander voorbeeld, Venetië waarover een kort filmpje onder deze link: http://youtu.be/GE4l4wtS4vE



En neem Amsterdam, waar de voorspellingen onheilspellend voor zijn. Het aantal toeristen zal in een paar jaar verdubbelen. Arme inwoners. Nu al lijken er in de binnenstad meer toeristen dan inwoners rond te lopen. Kijkend op hun landkaart of telefoon. Vaak als zombies of ongerichte projectielen. De terrassen bezettend. Zittend met grote koffers in het OV. Van coffeeshop naar coffeeshop en van kroeg naar kroeg. Soms springt er een uit een hotelraam. Soms komt er een onder de tram. Iedere seconde ontsnapt er een aan de dood door net op tijd uit te wijken voor de grootste vijand van de toerist de Amsterdamse fietser. Lange rijen Anne Frank, het Rijks en Vincent van Gogh. Party animals, die drugs drank en de wallen willen.

Het lijkt wel een filiaal van de Efteling.

De horeca vaart er wel bij. Hotels schieten overal als paddestoelen uit de grond. Rijen bij de attracties worden steeds langer. En de inwoners? Die mijden het centrum meer en meer. Willen daar niet meer wonen. Niet meer winkelen. Nog niet dood gevonden worden.

En de overheid en de toerisme industrie hebben hun ogen oostwaarts gericht voor verdere expansie van pretpark Amsterdam. Het marineterrein wordt voor dat doel opengesteld. Op de Oostelijke eilanden moet een wandelboulevard komen. De Oosterkerk zal een museum worden. Er was al sprake van een fietsmuseum, een biermuseum en een tattoomuseum . De Plantage wordt een Joods culturele herdenkingsbuurt. Hoe zit het eigenlijk met dat namen monument in het Wertheimpark?De Transvaalbuurt ook. De Dappermarkt moet zich meer op toeristen richten. Bij het vernieuwde Oosterpark komen nieuwe hotels. Op het terrein van het oude Emma kinderziekenhuis komt een hotel. De verhuur door particulieren groeit explosief. Hoofdschuddend zie ik het gebeuren. Amsterdam wordt Disneyland. Tourism Rules. Machteloos zijn we. Makke schapen. Slachtoffers van de hedendaagse decadentie waarbij iedereen zo nodig overal heen moet. Het is een kolonne in beweging die niet gestopt kan worden. Het is de loop der dingen. Het is het noodlot dat Amsterdam zal treffen.

Ik zeg: een hek er om heen en toegang vragen aan al die toeristen. Doen ze in Kathmandu ook, en dat levert een fijn centjes voor de armlastige overheid op. Misschien moeten we de inwoners van de binnen stad ook verplicht folkloristische kledij laten dragen.

Moet ik gaan stemmen?

Moet ik gaan stemmen? Bij de verkiezingen voor organisaties die beter afgeschaft kunnen worden omdat ze nutteloos zijn (provinciale staten)? Verkiezingen voor instanties waar beter  techneuten dan politici aan het roer kunnen staan (waterschappen)?
Stemmen op mensen die ik niet ken. Op organisaties die dingen beloven die ze nooit nakomen. Die programma's hebben die gespeend zijn  van realisme.  Die een eeuwigdurende baantjescarrousel draaiende houden. Die handenvol geld kosten zonder dat duidelijk wordt waarom. Als je er iets van hoort heeft het te maken met corruptie, machtsmisbruik, incompetentie en geldverkwisting. Ik kan met gemak een lange lijst met namen en schandalen samenstellen.
En waarom hoor ik dit  niet bij de burgerlijke pers? Waarom proberen die ons allemaal naar de stembus te jagen? En waarom maken ze allemaal zo openlijk reclame voor de zittende machtspartijen, met de pvda voorop? Omdat zij de slippendragers van die macht zijn? Ze zelf later ook zo'n riant betaald baantje willen? Of is het domheid? Onkunde? Beroepsdeformatie?
Wat te doen? Stemmen of niet?  Die beslissing valt op de verkiezingsdag zelf. En hangt af van  toevalligheden die nu nog niet te voorspellen zijn. Een ding is wel zeker: Het toeval heeft zich nog nooit vergist..

water.

Houden we in Amsterdam droge voeten? Dat is maar zeer de vraag. Krijgen we hier meer overstromingen? Zou zomaar kunnen. Onder water staande straten, pleinen en tunnels? Heel goed mogelijk.  Jaarlijks periodes met hoog water zoals in Paramaribo (zie foto) Bangla Desh of Venetië? Ik maak de daar ernstig zorgen over.
Vanaf het centraal Station in Amsterdam loopt de Zeedijk.  Aangelegd om de stad tegen het wassende water te beschermen. Via de Hoogte Kadijk, en de Zeeburgerdijk loopt dit waterwerk door tot aan Muiden. De stad heeft een ingenieus systeem van waterbeheer. Grachten, kanalen, sluizen, riolen,  dijken. Daar zijn allerlei vakmensen continu mee bezig. Ingenieurs. Deskundigen.  Techneuten.  Zodat we Droge voeten houden.
En waarom maak ik me dan zorgen? Vanwege de waterschapsverkiezingen op 18 maart. De politiek wil namelijk grip op het waterbeheer. Parlementje spelen. Baantjesjagen. Politieke spelletjes spelen.  Machtsmisbruik. Corrputie. Onterechte onkostendeclaties. En dan de onvermijdelijke domme beslissingen. Onverantwoordelijke bezuinigen. Privatiseringen door de voeren. Alle techneuten met onnozele ideeen voor de voeten lopen. Onze droge voeten vanwege politiek gewin onder water zetten. Zodat Amsterdam net als Paramaribo, Venetië en Bangla Desh wordt. Door incompetente, ijdele en domme politici. Kan de Watergraafsmeer weervollopen met water.
En dan heb ik nog niet eens over bekende massahysterieonderwerpen als klimaatverandering, zeespiegelstijging en zwakke dijken. 
Geloof me, onze droge voeten zijn veel te belangrijk om aan politici over te laten . Ik geloof op dat gebied liever in techneuten, deskundigen, vakmensen. Weg met die waterschapsverkiezingen en de bijbehorende klasse van marginale politici.
Ik woon gelukkig op de eerste verdieping,   zodat ik de toekomst vanuit mijn raam in mijn boot kan stappen.

Cor Jaring

Cor Jaring. Meesterfotograaf. De man met de snor. Binnenkort is op 2 lokaties in de Amsterdam weer een selectie van zijn werk te zien.

Cor Jaring. Rasamsterdammer. Jofele Mokummer. Praatjesmaker. Grappenmaker. Kind van Amsterdam Oost. Geboren op Wittenburg, in 1936. Een tijd van crisis, armoede en oorlogsdreiging. Jongens op de Oostelijke eilanden hadden twee carrièreperspectieven in die tijden. Havenarbeider of zeeman. Cor werd arbeider in de haven. Voor zeeman was hij minder geschikt, want hij werd al misselijk op de pont naar Noord.

Cor wist te ontsnappend aan het bestaan als arbeider door de fotografie. Terwijl hij in de haven werkte maakte hij foto's. Imponerende foto's. Foto's die een beeld geven van deze inmiddels uit Amsterdam verdwenen bedrijfstak. Foto's van zware arbeid. Van bikkelen en buffelen. Van bloed, zweet en tranen. Mooie foto's. Romantisch. Historisch. Een tijdsdocument. Foto's die opvallen. Ook toen.

Door die foto's belandde hij in de werd van de kunst en de journalistiek. En viel hij met zijn neus in de boter . En ontwikkelde zich als een spraakmakend fotograaf van de jaren 60. Met foto's van Beatleszanger John Lennon en zijn eega Yoko Ono in het Hilton Hotel. Foto's van de Amsterdamse hippiescene, met paradijsvogels als Robert Jasper Grootveld, Kees Hoekert, Aatje Veldhoen, Roel van Duijn en vele anderen. Jaring was er allemaal bij en legde het allemaal vast. CorJaring was overal. En bij iedereen Op foto's die heel goed de onschuld en de dromen uit die periode vastleggen. Jaring was de chroniqueur van de naïeve jaren 60. Toen men nog droomde van wereldvrede. Toen een stelletje vrolijke jongelui die rond het Lieverdje dansten nog als staatsgevaarlijk werden gezien. Toen studenten nog de maatschappij wilden veranderen.

Cor Jaring reisde daarnaast als fotograaf de ganse wereld rond. Maar altijd met heimwee. Hij was iedere keer blij als hij terugkeerde in zijn magies centrum Amsterdam.

De laatste jaren sleet hij zijn dagen in Amsterdam Oost. Drie jaar geleden was hij nog aanwezig bij de opening van een tentoonstelling met zijn foto's in de Oosterkerk. Foto's van Wittenburg en foto's van wer de haven. 

Bij die gelegenheid gaf een breekbare Cor Jaring nog antwoord op de vraag wat volgens hem een goede foto is. Dat antwoord kunt U in dit filmpje zien: http://youtu.be/GxUM-s5bffY


In 2013 overleed Cor Jaring op 76-jarige leeftijd. Vanaf 14 maart 2015 zijn er tentoonstellingen in het stadsarchief en in huis Marseille.

Een andere kijk op Valentijnsdag

"Een andere kijk op Valentijnsdag"
Valentijnsdag. Een uiting van zinloos consumentisme.  Geld uitgeven maar. Shoppen. Zogenaamd in het teken van de liefde. Ja, in het teken van de liefde van de gezamenlijke winkeliers  voor Uw geld. Een uitvinding van een paar handige reclamejongens in  de VS.  Het sluit precies aan bij de misselijk makende middenstandersmentaliteit van de mensen in deze moedeloos makende moerasdelta. Halloween, is nog zoiets, maar daarover een andere keer.
Valentijnsdag. Elkaar verrassen met lingeriesetjes, seksspeeltjes uit 50 tinten grijs, chocolade,  bloemen, planten, parfum,  porseleinen beeldjes,  postkaarten, en etentjes. Allemaal ten gunste van het bruto nationaal product,  groei van de economie, de winsten van de woekerkapitalisten, de bonussen van de bankiers en het internationale monopoliekapitaal.
Maar je kunt ook anders tegen Valentijnsdag aankijken. Zoals Jermain Lo  bijvoorbeeld, die ter gelegenheid van Valentijnsdag dit filmpje maakte, dat zelfs de meest geharde cynicus niet onberoerd zal laten. http://youtu.be/-hOlW9j8TTg

Radiocolumn Amsterdam fm: blote meisjes

Ons land in de greepvan de angst,radiocolumn 9-2-2015: Griep is goed

Waar is Broadway Danny Rose als je hem nodig hebt?

De leukste theaterervaring op dit moment is de voorstelling van Kabier Noor Mohamed getiteld :"De genezing van een depressieve moslim": Een rauwe recht voor zijn raap voorstelling waarin Kabier zonder een blad voor de mond te nemen zijn levensverhaal vertelt, met begeleiding van fantastische muzikanten. Nu denkt U: wanneer is die show bij mij om de hoek in het theater? En daar zit het probleem. Wat Kabier nodig heeft is iemand die de show aan de man gaat brengen. Voorstellingen gaat regelen. Onder de aandacht van een breder publiek gaaat brengen. Kabier verdient het. En het publiek verdient het om deze prachtige voorstelling te zien. Wie o wie gaat hem helpen? Welke impresario of boeker voelt zich geroepen? Waar is Broadway Danny Rose als je hem nodig hebt?

Carnaval.

Ik woon boven de grote rivieren. Ten zuiden daarvan begint de mediterranee . Corruptie. Decadentie. Flessentrekkerij. Geldverspilling. Zinloos geweld. Overspel. Kindermisbruik. Dronkenschap, Verkleedpartijen. En uiteraard carnaval. Dat is een jaarlijks katholiek feest waar men zich raar verkleed, zichzelf bedrinkt en massaal vreemdgaat. Dat is hun cultuur en daar moeten we respect voor hebben. Als bijdrage aan die cultuur heb ik een liedje gemaakt over een culinair fenomeen dat ook tijdens het slempen en de liefde bedrijven massaal zal worden genuttigd. Worstenbroodjes nmelijk. Veel plezier ermee. http://youtu.be/zPw0oQ55q5I?

Mijn favoriete moslim

De moslims. Dat is een populair onderwerp dezer dagen. Ook weer zoiets waar iedereen een mening over heeft.  En toegegeven, er zijn nogal wat nieuwsberichten die de moslims niet al te positief over het voetlicht brengen. Je zou er depressief van  worden. Aan de drank gaan. Vervuld met haat raken. Ikzelf ben daarentegen positief ingesteld. Zie altijd dat het glas halfvol is. Licht aan het eind van de tunnel. Altijd nog een sprankje hoop. Naastenliefde. Saamhorigheid. Broederschap. En daarom wil ik nog eenmaal aandacht vragen voor de boodschap van mijn favoriete moslim. Kabier. Want het zijn mensen zoals hij waar we het van moeten hebben in deze barre tijden. Kabier, een baken van optimisme. Luctor et emergo zou zijn lijfspreuk kunnen zijn.  Hij worstelt en komt boven. Hij heeft een boodschap. Optimisme. Veerkracht. Doorzettingsvermogen. Luister naar die boodschap, en doe er  Uw voordeel mee. http://youtu.be/FN4RZ57d_No?list=UUejs8GnmUOtqJCU3aSXfijg

Griep is goed.

Griep is goed. Ik heb het nu een week, en het is genieten. Heerlijk. Uitslapen. En dan later nog een middagdutje. Fantastische koortsdromen. Gratis en voor niks hulp. Liefde. Zorg. Eten.  Alles afzeggen. Niks hoeft. Niemand verwacht nog iets van je. Je hoeft niks. Sterker nog, mag niks. Eten en slapen, dat is alles. Voor de rest een beetje lummelen in huis, hangen op de bank.  Terwijl het buiten  slecht weer is. Maar daar hoef ik niet doorheen. Mag ik niet. Wil ik niet. Waar maakt iedereen zich trouwens buiten toch zo druk over? Dat zijn niet mijn zaken. Dat kan me even helemaal niks schelen.  Bekijk het allemaal maar. Ik doe niet mee. Ik zit lekker binnen en heb nergens wat mee te maken. En dat is goed. Fijn. Heerlijk. Iedere keer weer een hoogtepunt. Voorwaar ik zeg U: Griep is goed.

Griekse verkiezingen

De komende dagen zal er veel nieuws zijn over Griekenland. Want er komen daar verkiezingen. En de partij die de grootste gaat worden is kritisch over de EU. En dat vinden ze bij de bestuurlijke elite niet leuk. De hun slaafs volgende media zullen dus allerlei doemscenario's over ons uitstorten. Griekenland uit de Euro? De euro ten onder? De EU die uit elkaar valt. Economische crisis? Honger? Revolutie? Enzovoort. Iedereen vergeet dat de gewone Yannis en Maria het in Griekenland al jaren zwaar voor hun kiezen krijgen.Ik was er in september 2014 men maakte de volgende sfeerimpressie. http://youtu.be/ZHf2fYXR4RQ

kabinetscrisis

Er komt een kabinetscrisis. Afgelopen weken iedere dag op de publieke omroep nieuws met hun pvda. Andere partijen bestaan er in dit land volgens de publieke omroep namelijk niet. En het gaat slecht met hun pvda. Een baantjesmachine. Een ruif waar velen uit mee eten. Dus: alle hens aan dek. Alle verloven ingetrokken. Slechte peilingen. Een impopulaire leider. De komende verkiezingen dreigen een ramp te worden. En het huidige kabinet heeft alle gewenste hervormingen er doorgejast. Dus wat gaan ze doen? Wat Wouter Bos jaren geleden al deed: de stekker eruit trekken. Vanwege de vrije artsenkeuze. In de eerste kamer. Gisteren zei de Rob Oudkerk het al: zo ken ik mijn partij weer. Kijken of ik gelijk krijg. Ander nieuws vandaag http://youtu.be/-63u707vI-o

Amsterdam Nieuws Update 16-1-2015

Amsterdam News Update 15-1-2015

7 februari Kabier Noor Mohamed in het Bijlmer Parktheater

Blote meisjes

Hij heeft zijn hele leven als een waanzinnige foto's gemaakt. Ongelofelijk veel foto's. Ontelbaar veel.
Bijvoorbeeld van zijn vrouw. Van hun trouwdag. Van hun avonturen. Van hun reizen. Van hun geluk. 

En uiteindelijk van haar dood. Haar afschuwelijke dood. In een ziekenhuis. Met allemaal slangetjes in haar lijf. Van haar begrafenis. Een foto van hun kat Chiro ging mee de kist in.

Die kat is ook ontelbare malen gefotografeerd. Close up. Totaal. Slapend. Spinnend. In actie. Jagend. Springend. Totdat ie uiteindelijk zijn kistje in ging. Uitgemergeld. En als skelet eindigde. Als geraamte. Ook dat moest op de foto.

Daarnaast maakte hij heel veel foto's van blote meisjes. Van vastgebonden blote meisjes. Van Halfblote meisjes. Van Voren. Van achter. Van boven. Van onder.

Meisjes die in de lens kijken. Met zwoele blikken. Met koele blikken. Met vrolijke blikken. Met trieste blikken. In atletische houding. In ontspannen houding. In uitnodigende houding. Wijdbeens. Staand. Zittend. Liggend

Kleurenfoto's. Zwart-wit foto's. Gewone foto's . Snapshots. Polaroids. Beschilderde foto's. Foto's die verbazen. Amuseren. Schokken. Ontroeren.

Gemaakt door een huisvader met een hobby? Een maniak? Een zieke geest? Nee, dit is het werk van een kunstenaar. Een gedrevene. Een man met een missie. Een man wiens leven in het teken van de sluitertijd staat.
Want met deze fotografie werd hij beroemd . Door hard werken. De Juiste onderwerpen kiezen. En doorgaan. Niet opgeven. Nooit.

De foto's van de Japanse fotograaf Araki. Nu te zien in het FOAM in Amsterdam. En daar het loopt storm. Vrouwen blijven extra lang staan bij foto's van de kat. Mannen kijken net wat langer naar de foto's van de Japanse blote meisjes. Er hangen ook foto's bedoeld als kunst, maar die worden door vrijwel iedereen genegeerd.  

Gouden jaren

Zaterdagmiddag was ik aanwezig bij een lezing van Annegreet van Bergen over haar boek "Gouden Jaren". De professor die haar introduceerde sprak over "Gouden Bergen". Het boek gaat over de veranderingen in het dagelijks leven die zich de afgelopen halve eeuw hebben voltrokken. We zijn 4 keer zo rijk en leven in een ongekende luxe en rijkdom, vertelde de schrijfster. Die gedachte vervulde haar met geluk en blijdschap.
Net daarvoor had ik allemaal kwade stukken gelezen op het internet. Over onze tradities die onder vuur liggen. Over regeringsmaatregelen die ons in de armoede gaan storten. Over de islam. Over relatieproblemen Over onze privacy. Internet. Facebook. De zaak Demmink. Neerstortende vliegtuigen. Belastingverhoging. Accijnsverhoging. Afgeschafte toeslagen.
En ik dacht: Je kunt alles positief bekijken en een roze bril opzetten als Annegreet, of je kunt klagen zeuren, zeiken als azijnpisser of reaguurder. Vrolijk en gelukkig zijn op kwaad en verbitterd. Aan mij de keus.
Daarna heb ik me erg kwaad gemaakt op de weerman. Want het regende en dat had hij niet beloofd.

Goede voornemens

Proost! (Whisky) Dat is de titel van een nieuw en spraakmakend tv-format. (Tequila) Gepresenteerd door me zelf. (Brandy) Met als onderwerp: Sterke drank in al zijn verschijningsvormen. (Cognac) Een ijzersterke combinatie. (Slibowitch) Ik ben een door de wolgeverfde tv-maker en een geroutineerd alcoholist. (Bourbon) Liefhebber annex kenner van spiritualiën. (Metaxa) Voor dit programma verplaats ik me in een auto bestuurd door een blond, langbenig en intelligent fotomodel. (Grappa) Dat laatste om de kijkcijfers te garanderen. (Absint) Met drinkpartijen op zinsbegoochelende lokaties. (Rum) En een jaloersmakende hoeveelheid drank. (Aquavit) En daar krijg ik dan ook nog geld voor, als presentator. (Wodka)Daarna verschijnen er koffietafelboeken met adembenemende foto's. (Raki) Ik wordt gevraagd om mijn kennis op exclusieve diners te delen tegen een lucratieve vergoeding en verblijf in de allerbeste hotels. (Jenever) Nou nog even een omroep die me deze geheide kijkcijferhit en magneet voor adverteerders laat maken. (Witblits) Kijk, dat noem ik nog eens een goed voornemen.

Amsterdam Nieuws Update 1e jaargang no. 4

Broers in de trein

Eerste kerstdag in de trein. Tussen 010 en 020. Twee broers.  Alle twee fors gebouwd, zelfde gelaatstrekken en dezelfde  afwezige blik in hun ogen.  Zitten voorovergebogen op hun mobieltje te turen.  Beiden een koptelefoon. Wisselen de hele reis geen woord. Kijken elkaar niet aan.  Wat zouden ze in 010 hebben uitgespookt?    Bezoek aan hun ouders is, denk ik.  Dat was vast heel gezellig. Bij station Amstel staat een van de broers resoluut op. Bromt " tot zaterdag" en stormt het perron op. Zijn broer kijkt niet op of om. Zegt niks. Reageert niet. Hij kijkt naar zijn mobieltje. Onverstoorbaar. Zijn blik  nog steeds afwezig.
(Nog even over 010  Het  blijft daar toch een woestenij,hoeveel grote flatgebouwen of spraakmakende attracties ze ook neerzetten.  Die nieuwe hippe  Markthal bijvoorbeeld schijnt helemaal niet te lopen, mensen komen een keer, kopen niks en klagen over de prijzen, en dat nieuwe gigantische gebouw van Rem Koolhaas staat ook grotendeels leeg, behalve een zootje ambtenaren die en naar toe zijn verhuist, en die zeggen  dat het er verschrikkelijk tocht )

Stort je geld - Dj D.

de seriemoordenaar

Naar de bios. Met de tram. Op de halte staat en man met het gezicht van een seriemoordenaar. Hij kijkt onheilspellend  naar me. Met een blik alsof hij me ergens van kent.  Ik hoor hem ademen. Hij piept een beetje. Na een overstap en veel vertraging in het  duurste openbaar vervoer ter wereld (volgens een recent onderzoek) bereik ik de bioscoop. Ik ga in de rij staan en koop een kaartje. Achter me hoor ik gepiep. Komt me bekend voor. Ik kijk om. De seriemoordenaar. Hij grijnst weer naar me.  "Toeval, he'" zegt hij met een onpeilbare blik in zijn ogen.
Ik ga de zaal in. Zoals gewoonlijk ga ik op de hoek zitten. Daar heb ik zo mijn redenen voor. Het licht gaat uit. De film begint. Uit mijn ooghoeken zie ik dat er iemand achter me gaat zitten. Ik hoor weer piepende ademhaling. "Prettige voorstelling" zegt de seriemoordenaar.  Hij weer. Ook  hier.  Toeval? De film begint. Hopelijk met een happy end.

Kabouter ijsmuts en de gladjakker

Een duo. Nummer 1: een breed glimlachende gladjakker met een vlassig, keurig geknipt baardje. Zijn kompaan: Zit op een scootmobiel. Draagt een kaboutermuts. Een zwakzinnige grijns. Ongeschoren.Hobbelt achter gladjakker aan.
Plek: de afdeling literatuur van de bieb. De gladjakker knoopt een gesprek aan met een groepje jongens. Op gedempte toon en met een samenzweerderig gezicht. Maakt brede armgebaren. Zwaait met zijn koffertje. Kabouter ijsmuts hangt onderuit op zijn scootmobiel. Zou hij gaan kwijlen? De jongens reageren verveeld. Lusteloos. Afwijzend
Vervolgende slachtoffers: twee leuke meisjes. Kabouter ijsmuts gaat gevaarlijk grijnzend bij de knapste staan. Zou hij nu gaan kwijlen? De meisjes weigeren een folder. Schudden resoluut nee. Zo te zien zijn ze heel ervaren in nee zeggen tegen mannen.
Zijn dit misschien Zendelingen? Brengers van de Blijde Boodschap? Het Ware geloof? Verkopers van mobiele telefoons? Ziektekostenverzekeringen?
Ze komen op mij af. Of is belangstelling heb in geestelijke ontwikkeling? Of ik geld wil verdienen? Wat verkopen jullie, vraag ik. Ze zeggen dat ze niks verkopen, daar gaatt het niet om. Dat klinkt naar windhandel. Oplichting. Weg met die gasten. Dus. Ik wens ze een prettige dag. Kent U dan misschien andere mensen die wel zich geestelijk willen ontwikkelen of extra geld willen verdienen, vraagt de gladjakker vertwijfeld. Nee, ook niet, zeg ik.
En ze druipen af richting de lift. De gladjakker voorop, kabouter ijsmuts tuft er achteraan. Ze kijken strak voor zich uit. Weg is de glimlach. Ze drukken op de knop naar beneden.

Amsterdam Nieuws Update 18-12-2014

Amsterdam News Update (english version)

Amsterdam Nieuws Update

Nemo

Nemo aan het Oosterdok in Amsterdam. Wetenschap. Techniek. Educatief. Speels. Een speeltuin voor jongens en mannen. Voor techneuten. Voor nerds. Voor klussers. Vrouwen mogen mee. Soms moeten ze, want het is ook een gezellig uitje, volgens pa. Zo leuk. Zo spannend. En zo leerzaam voor de kinderen.

Er staat een gezin voor de ingang. Vader staat er strak bij. Nerveus en gespannen als een boog. Zou het liefst gelijk naar binnen sprinten en zich storten in de wondere wereld van de moderne tijd en de vooruitgang. Heeft zich er al tijden op verheugd en zal er eens flink van gaan genieten. Mag hij ook eens een keer? Naast hem staat zijn dochter die met grote ogen naar binnen kijkt. Verwachtingsvol.  Iedere keer dat de schuifdeuren opengaan golft er een hels lawaai naar buiten. Het geluid van opwinding. Van de genietende mens.

Net achter vader en dochter zijn moeder en zoon. Moeder zit op haar knieen en heeft haar armen om zoonlief heengeslagen. Kijkt wanhopig. Ten einde raad. Haar hoofd tegen het zijne. Zoonlief kijkt reddeloos omhoog. Verward. Zielig. Moeder zegt: "Ja schatje, maar het heeft wel heel veel geld gekost""

Ghost

Het ligt aan de weergoden. Aan hun humeur. Hun grillen. Hun stemming. Aan hun luimen. Maar als zij het willen wordt "Ghost" het gevaarlijkste kunstwerk van het Amsterdam Light festival. Te zien in het water tussen het scheepvaartmuseum en architectuurcentrum Arcam. Uit vier brandslangen spuit water, en daarop verschijnt een projectie van het beroemde spookschip "De Vliegende Hollander" . De wind moet bij dit geheel voor een spookachtig effect zorgen, volgens de makers, die afkomstig zijn uit Roemenië, het land waar de geesten van graaf Dracula en dictator Nicolae Ceaușescu nog immer rondzweven. Personen met een lugubere geest. Zouden zij de oorzaak zijn van het gevaar dat hier  voor de argeloze toeschouwer op de loer ligt? Want terwijl het water uit de brandspuiten verwaait , wordt de tegenovergelegen kade, die wordt gebruikt als wandelpromenade, bij de juiste windrichting bedekt met een dun laagje vervaarlijk glinsterend water. Wat als de weergoden, onberekenbaar als ze zijn, opeens besluiten dit laagje water te veranderen in ijzel?

De alleenstaande man

Supermarkten. Een kwelling voor de alleenstaande man. Voordringende huisvrouwen op koopjesjacht. Producten die de alleenstaande man wil kopen zijn uitverkocht of uit het assortiment gehaald. Vakkenvullers blokkeren het schap waar de alleenstaande man moet zijn. Onwelriekende mannen met blikjes goedkoop bier en kleingeld tekort staan voor de alleenstaande man in de rij.

Tegenwoordig begint het al buiten. Er zit een vrouw met een accordeon die heel zielig kijkt en wat willekeurige klanken speelt als de alleenstaande man aankomt. Er is een verkoper van de daklozenkrant die de alleenstaande man een prettige dag wenst, en dat terwijl voor de alleenstaande man de supermarkt de hel is. Verder een paar lieftallige meisjes die de alleenstaande man zoetgevooisd en flirterig aanspreken, over iets zieligs met dieren, kinderen of het milieu. Keiharde tantes die net als de rest maar op een ding van de alleenstaande man uit zijn: zijn geld.

En tenslotte de werkstudenten, die de hopeloze taak hebben om abonnementen op de krant te slijten en die altijd wel een unieke kado of een zeer voordelige korting voor de alleenstaande man in de aanbieding hebben.

Een student komt op de alleenstaande man af. "Meneer ik heb hier een gratis krant voor U, maar dan wil ik U een vraag stellen". "Oke", zegt de alleenstaande man en pakt de krant aan . De student, getraind is dit soort gesprekken: "Leest deze krant wel  eens?" De man: "Soms." De student: "Zou U deze krant wel vaker willen lezen?" De man: "Je zei: een vraag, die heb ik al beantwoord." De alleenstaande man draait zich om, loopt bijna de verkoper van de daklozenkrant omver en gaat de supermarkt binnen. Daar ziet de alleenstaande man dat het de krant van gisteren is.

Rob Zwetsloot: Juliet, Naakt

Rob Zwetsloot: Juliet, Naakt: "Juliet, Naakt". Een boek van  Nick Hornby. Amusant. Vederlicht amusement. Ik breng het terug naar de bieb. Stop het in de machine...

Juliet, Naakt

"Juliet, Naakt". Een boek van  Nick Hornby. Amusant. Vederlicht amusement. Ik breng het terug naar de bieb.
Stop het in de machine die daarvoor bestemt is. Braaf wordt  "Juliet, Naakt" ingeslikt.
Daarna spuwt  het apparaat een bonnetje uit. Daarop de mededeling dat "Juliet, Naakt" nog steeds in mijn bezit is en over 13 dagen dient te worden ingelevert. Een spookbeeld doemt op. Boete. Ik ben "Juliet, Naakt" kwijt. Straks moet ik nog voor "Juliet, Naakt"  gaan betalen. Nerveus, zenuwachtig en gestrest  vervoeg ik me bij de balie met het bordje klantenservice. Daar moeten ze dit probleem maar eens oplossen. Ik moet lang wachten, want de man voor me heeft een schijnbaar onoplosbaar probleem, zwaait met zijn armen, wappert met diverse pasjes, voert onderwijl een telefoongesprek, en druipt tenslotte hoofdschuddend af.
De vrouw achter de balie begrijpt probleem. "Juliet, Naakt"is zoek.  Ze vliegt naar de achterkant van de machine, op zoek naar "Juliet, Naakt".
Het boek is daar niet te vinden, zegt ze."Juliet, Naakt" is waarschijnlijk naar de afdeling, want dat gaat heel snel snel. "Juliet, Naakt" staat nog wel op mijn naam in de computer. Ze begint een formulier in te vullen. "Juliet, Naakt" is dan wel zoek, maar zo klopt te  administratie tenminste.
 Ze adviseert naar de afdeling waar "Juliet, Naakt" inmiddels zou moeten zijn te gaan. Wellicht kan dan deze mysterieuze verdwijning van "Juliet, Naakt" worden opgelost.
Op die afdeling tref ik een man die achter een grote stapel boeken verscholen op een computer kijkt.  Ik confronteer hem met de verdwijning van "Juliet, Naakt". Hij beent weg. Op hoge snelheid. Verdwijnt achtereen deur. Kijk bij de kar met teruggebrachte boeken. In de stellingen. Nergens "Juliet, Naakt". Onvindbaar.
Kijkt in zijn computer. "Maar meneer, volgens de computer heeft dat boek helemaal niet in Uw bezit".
Mooi. Opgelost. Ik denk dat ik nu een boek van Franz Kafka ga lenen.

De essentie van Flamenco

mobieltje

Wachten op de tram. Komt een jonge moeder aangelopen met een kinderwagen. Uit die kinderwagen klinkt allerlei electronisch geluid. Lawaai eigenlijk, want hoog volume. Zit een peuter  in die met een mobiele telefoon speelt. Kraaiend van plezier. Mama vindt het geluid een beetje hard. Pakt de telefoon. Peuter protesteert. Mama zet de telefoon zachter en geeft hem terug. Maakt sussende geluidjes. Daar komt de tram. Terwijl moeder de kinderwagen naar binnenduwt neemt het volume vanuit de kinderwagen toe. Tot boven de irritatiegrens. Begeleid door extatisch gekraai.  Mama zucht. Haalt met een machteloze blik haar schouders op.  Daar gaan ze, richting de toekomst.

No Bunga Bunga

Cocina Espanola

IDFA

Het  was de ouwe oproerkraaier Jan Vrijman die me ooit voor het karretje spande van het IDFA. Of ik daar niet wat tv programaatjes voor kon maken? Voor hun 3e editie. Want de nationale tv had geen interesse. Toen was het IDFA nog een klein filmfestivalletje in de Balie en de naastgelegen inmiddels gesloten  bioscoop  Alfa. Nu is het IDFA een megafestival  waar door de hele stad vlaggen voor wapperen. Die linkse VPRO doet er op tv verslag van. Bij hun tv-gids is een bijlage ter promotie.  En zo zie je maar. Een IDFA is een succes. Een paradepaardje. Ze zitten nu in een duur kantoorpand aan het Frederiksplein. Zelf heb ik er niks meer mee te maken. Ik kom er al jaren niet meer. Is het me misschien een beetje te burgerlijk  geworden? Te truttig? Te politiek correct? Te keurig? Te saai? Of had ik er gewoon genoeg van? Ik heb me in ieder geval jarenlang met andere dingen beziggehouden. Met mijn poten in de modder gestaan van de multiculturele samenleving. Gebikkeld, geschopt en gezeurd tegen de lokale politiek. Maar vorig jaar heb ik nog wel een compilatie gemaakt (met dan aan het gemeentearchief) van de programma's uit de jaren 80  en 90. Gewoon omdat ik daar zin in had. Ome Jan Vrijman zit daar ook nog even heel kort in. Voor de mensen die willen zwelgen in nostalgie is hier de link http://youtu.be/LIBo3wQdFgg?list=UUejs8GnmUOtqJCU3aSXfijg

De essentie van de Spaanse keuken: Spaans eten in Spaanse restaurants in Spanje

Ouwe auto's, bijzondere auto's, inspirerende auto's

Corruptie, fraude en zelfverrijking. Verdwenen miljoenen.

Grand Parade in het Tropenmuseum

http://youtu.be/WGfondIn2-c?list=UUejs8GnmUOtqJCU3aSXfijg


Kortsluiting in mijn hoofd. Ben ik mataklap? Slachtoffer van zwarte magie? Bijvoorbeeld. Opname van dit filmpje in het Tropenmuseum. Er is daar en schitterende installatie van een kunstenaar uit Indonesië. Kijk hoe ik met mijn zieke brein de titel van dit werk verhaspel tot "La Grande Parade". Terwijl het "Grand Parade" is. Geesten uit een duister verleden. In dat verleden was ik inktkoelie gewerkt bij het communist...ische dagblad "De Waarheid". En poprecensent. Iedere week kreeg ik gratis een stapel vinyl platen toegestuurd. De platenmaatschappijen hoopten dan dat ik een gunstig stukje daarover zou schrijven, wat zelden het geval was, want ik was toen ook al een enorme azijnpisser. Een van de platen die ik toen toegezonden kreeg heette "La Grande Parade". Met muziek geinspireerd op de tentoonstelling "La Grande Parade" in het Stedelijk Museum te Amsterdam. Liedjes over schilderijen van o.a. Picasso, Appel Constant, Miro. Ik heb daar nog en stukje over geschreven en een gesprekje gehouden met Initiatiefnemer Henk Hofstede van de Nits. Ik heb die plaat net even opgezet, en vraag me af wat me indertijd heeft bezield om hier aandacht aan te besteden. En waarom schoot deze titel opeens in het Tropenmuseum mijn verknipte geest binnen? Was ik behekst? Guna Guna zeggen ze in Indonesië. En nou krijg ik zin in Bami Rames.

De Digitale Stad in het Amsterdam(s) (Historisch) Museum

Bluffen op de balkan

We staan aan de afgrond

burgemeester

Uiteraard doe ik gelijk wat mijn burgemeester van me vraagt. Alert zijn op radicalisering. Enorm alert. De hele dag kijk ik om me heen. Speur ik naar de kleinste signalen. Maar in mijn omgeving is alles rustig. Behalve dan die ene vriend die radicaal het roer heeft omgegooid, stopte met wiet roken en opeens drie keer per week naar de sportschool gaat. Ja, op het internet. In de kranten. Op tv. Overal radicalen. Daar zie ik radicale pro- en anti zwarte piet activisten. Radicale jihadisten. Radicale dierenactivisten. Radicale mensenrechten activisten. Radicale nationalisten. Radicale voetbalsupporters. Radicale motorclubs. Radicale criminele bendes. Radicale gelovigen. Radicale drugsgebruikers. En die lijst met radicalen kan nog veel langer als ik mijn best doe. . Nee, als je het verhaaltje van v.d. Laan goed leest is het een waarschuwing. Even angst zaaien. De mensen bang maken. Er kan blijkbaar ieder moment een aanslag plaatsvinden. Maar daar moeten we ons niks van aantrekken. Gewoon doorgaan met het leven van alledag. En dat klinkt als een brevet van onvermogen. De burgemeester en zijn troepen, politie en inlichtingendiensten, anti-radicalinksi experts, wetenschappers en wie al niet meer kunnen er maar niet achter komen wat er precies broeit bij de potentiële terroristen. Die leven in een onzichtbare parallelle samenleving, net om de hoek. Dat speelt zich buiten mijn waarneming af.Misschien moet ik daarom maar niet doen wat de burgemeester wil. Niet naar hem luisteren, geen nieuws meer volgen op radio, tv, in de kranten of op het net. Gewoon een worstenbroodje eten en gelukkig zijn in plaats van me paranioa te laten maken door al die onheilsprofeten en hun voorspellingen.

wijn proeven

Wijn. Ik acht mezelf een deskundige. Heb al duizenden flessen leeggedronken. Heb wijngaarden bezocht in o.a. Nederland, Engeland, Kroatië, Zuid-Afrika, België. Zelfs in Frankrijk. Heb wijnproeverijen bezocht. Glas in de hand en schuiven langs tientallen, soms honderden wijnen waar de makers graag een glaasje van inschenken. En desgevraagd over hun wijn vertellen. Druivensoorten, klimaatomstandigheden, grondsoorten, proces van bereiding en andere details die men licht vergeet. Smaak, daar gaat het tenslotte om. De bedoeling is dat je de wijn proeft en dan weer uitspuwt. Geoefende wijnproevers weten dat dan de alcohol langzamer je lichaam binnendringt en je en lekker roesje krijgt. Hardccore proevers slikken de wijn gewoon door. Dan even uitkijken hoeveel glazen je neemt, anders wil je nog weleens zwaar beschonken eindigen. Ik heb uiteraard, als kenner, ook een wijncursus. Diepgravend, onthullend een leerrijk. Een online weergave staat hier; http://youtu.be/YSTUCOb9cmg Deze week was het weer zover. Heerlijke wijnen uit Friuli en Piëmonte, Noord-Italië. Een genot voor lichaam en geest. En weer bleek de belangrijkste les uit mijn wijn cursus. Een universele waarheid. Het verslag van die bijeenkomst staat hier: http://youtu.be/9uMfs4FpVuc

Amsterdam Danst Ergens Voor, 18-10-2014

Dansen. Ik heb er nooit veel in gezien. Ik vindt er niks aan. Primitief. Schaamteloos. Vaak niet om aan te zien. Dansen. Ik heb er geen talent voor. Als ik dans sta voor joker. heupen zijn verre van soepel. Mijn motoriek is die van een houten klaas.  Als ik al niet mijn evenwicht verlies en omval. Dansen. Altijd die luide muziek. Heimachinemuziek.  Oorverdovend. Teringherrie.  Piepende oren. Blijvende gehoorschade. En een prettig gesprek voeren is  al helemaal niet mogelijk.   Op dit moment vindt er in 020 het Amsterdam Dance Event plaats, en naast al optredens van  dj miljonairs, waarvan sommigen met een  gele sportwagen op hoge snelheid tegen paaltjes aanrijden, was er ook een demonstratie voor behoud van een gekraakte danszaal, de valreep genaamd. Voor de underground. Amsterdam danst ergens voor beweerden de demonstranten. Kijk U hier maar: http://youtu.be/v93tRzA-zwc  Dansen is kortom populair in alle kringen. Maar kunnen al die mensen eigenlijk wel dansen? Of zijn ze de schaamte voorbij? En zou er nog wel eens iemand naar een prettig gesprek verlangen?

naakt op de steiger

Zomaar een zonnige zaterdag middag. Amsterdam. Het Oosterdok. Het scheepvaartmuseum. Ik zit te wachten op een demonstratie. Om een plaatje van te maken. Kijk naar het museum. Naar de boten. Naar de Rondvaartboten. En dan opeens zie ik een naakte vrouw op een van de steigers lopen. En een fotograaf. Ik schiet een plaatje. Achter het duo langs loopt opeens een cameraploeg, de cameraman kijkt even naar de vrouw, maar loopt door. Hij ziet er geen plaatje in.Even verder stapt hij in een bootje. De vrouw trekt een regenjas aan en verdwijnt samen met de fotograaf. Daar komt de demonstratie. Spandoeken met kreten als "Dans buiten de lijntjes" en "Niet Wijken voor de rijken" en "Vrijplaatsen moeten blijven". Niks nieuws kortom.Ze volgen braaf de aanwijzingen van de politie. . Een rondvaartboot komt langs. Was dit voor de opvarenden een bevestiging van Amsterdam als stad van de vrijheid, of van 020 als Sodom en Gomorra? Vijf minuten later is het weer rustig. http://youtu.be/yUSKfRJRb7Q

CIA gebruikte abstracte kunst als propaganda

Heb altijd al gedacht dat al die moderne kunst niet helemaal kosher was. Lees ik net in een Engelse krant dat de CIA jarenlang abstracte kunst als propagandawapen heeft gebruikt. We zijn derhalve bij de neus genomen. En al die kunst moet nu misschien wel op de mestvaalt van de geschiedenis verdwijnen. In retrospectief was het socialistisch realisme trouwens veel mooier. En de Sowjets kwamen er tenminste eerlijk voor uit dat het om propaganda ging. De Cia en consorten hebben ons jarenlang beetgenomen. Dit is de link naar het artikel, dat lang is, en doorwrocht. En ook nog in het Engels. http://www.independent.co.uk/…/modern-art-was-cia-weapon-15… Wat zouden de vaderlandse media met die informatie gaan doen?

Gratis reclame voor tv-zender SBS door gemeente Amsterdam

de media

Niemand gelooft de media, behalve als het in hun eigen belang is las ik op een dichtgespijkerd raam. Maar eigenlijk moet je de media zien als een grote entertainmentfabriek, als brengers van amusement. Nauwelijks serieus te nemen en lachwekkend. Je kunt ze ook wel serieus nemen. Dan worden ze onheilsprofeten met doemscenario's. Dan spelen ze in op je doodsangst. Je kunt de media zien als propagandamachine en dan zul je merken dat je voortdurend wordt voorgelogen, opgelicht en in de maling genomen. Je kunt dan lekker paranoia worden. Trouwens. In de media zie je tegenwoordig steeds meer uit meningen, columns en opinieverhalen. En die kan iedereen online kwijt. Of gewoon op de muur. Gelukkig maar.

Meinbert Gozewijn van Soest en het relikwieënmuseum

slecht geluid

Slechte geluiden. Er is ruzie binnen de wereld van de Nederlandse film. Storm in een glas water. Filmmakers zijn kwaad op de sponsor van de Utrechtse filmdagen. Filmmakers willen meer poen. Filmmakers doen zielig. Zeuren. Jengelen. Klagen. Gedragen zich als een stelletje verwende kinderen. Logisch dat er vrijwel alleen kinderachtige films of kinderfilms worden gemaakt. Die niet eens te verstaan zijn. Door slecht geluid.

Vallende bladeren

Het is herfst. De bladeren vallen. De brug bij het Scheepvaartmuseum gaat omhoog. De bladeren op de rijbaan beginnen te schuiven. Eerst langzaam. Dan sneller. Veranderen in een lawine. Worden meegevoerd door de wind. Dwarrelen in het rond. Prachtig mooi. Toeristen kijken verbouwereerd toe. Kreten van verbazing. Fototoestellen klikken. Noem het Autumn Snow. Bedenk een campagne. Om vallende herfstbladeren een positief imago te geven. Om de somberheid die bij dit jaargetijde hoort te bestrijden. Om nog meer toeristen aan te trekken. Oh nee, laat maar.

mr. salsa

Ik had koorts. Hoge koorts. En daarmee kwamen de waanvoorstellingen. Koortsdromen. Grote plannen. Illusies. Een film. Een theatertoernee met mijn dance act. Een roman. Een dagelijkse column. Gelukkig duurde de koorts maar een paar dagen. Toen was het over. Met de koorts. Met de wilde plannen. Met de gedroomde ambities. Ik kon de werkelijkheid weer in. En die is al erg genoeg. In die realiteit liep ik Mr. Salsa tegen het lijf. In mijn door alcoholdampen omgeven verleden verstoorde hij mijn wekelijkse borreluurtje door luide salsamuziek te gaan draaien in het cafe waar dit drinkgelag altijd plaatsvond, waarna het gedaan was met de pret en het cafe in hoog tempo leegliep. Zelf stond Mr. Salsa dan te bewegen met danspassen die een heerlijke Hollandse houterigheid hadden. Zijn liefde voor salsa had hij opgedaan in Latijns Amerika. Nu had Mr. Salsa een roman gepubliceerd. Daarover. Ik informeerde naar het succes. 300 exemplaren waren verkocht. Niet slecht voor een in eigen beheer uitgegeven boek. Volgens Mr. Salsa. Hij stapte op de fiets en in een koortsachtig tempo verdween hij uit mijn gezichtsveld. Blijven bewegen riep hij nog. Ik keek naar een koortsdroom werkelijkheid was geworden.

Werken is een overschat concept

werken.

Goed Nieuws. De eurozone telt 11,5 procent werklozen. En de Robots komen, zei minister Asscher, en de Robots gaan onze banen overnemen. Dit zijn twee hele positieve berichten. Zelf heb ik dat werken altijd maar een zwaar overschatte bezigheid gevonden. Carriere maken. In het zweet des aanschijns mijn dagelijks brood verdienen. Zwaar overschatte concepten. Mij favoriete bezigheid: dolce far niente, zoals de Italianen het noemen. Genieten van het leven. Daar is werken een noodzakelijk kwaad bij en niet meer dan dat. Voor de mensen die dat nog moeten doen: ze kunnen rekenen op mijn medeleven. En voor mensen die van hard werken houden: Zij kunnen op mijn medelijden rekenen. Tis maar dat U het weet.

Postcodeloterij

Weet je wat pas terroristen zijn? De postcodeloterij. Ooit deed ik mee. Kocht maandelijks loten. Twee keer heb ik een pakket Tom & Jerry ijs gewonnen. Maar toen zag ik de spotjes op tv. De show bij RTL. Ik stopte met die loterij. Al een paar jaar terug. En sindsdien wordt ik wekelijks geterroriseerd met brieven, pakketjes en slijmbrieven van die gasten. Gek wordt ik ervan. En dan alle milieuschade die ze ermee veroorzaken. Hoeveel bomen kost dat? Zo wordt dit goed doel mede verantwoordelijk voor opwarming van de aarde. Voor klimaatverandering. Dus heb die ongewenste post retour gezonden. Heb ze gemaild ermee op te houden. Ik wil niet meer ongevraagd lastig gevallen worden door die lui. Ik wil dat ze ophouden met te belagen. Waar zijn Robbie Muntz, Pieter Storms en Ton van Royen als je ze nodig hebt? Zo, en nou ga ik een worstenbroodje eten. http://youtu.be/zPw0oQ55q5I?list=UUejs8GnmUOtqJCU3aSXfijg

Worstenbroodjes - Duo Pindakaas

De trend van dit moment. Een ode aan dit fijne product.

De pvda verliest iedere geloofwaardigheid

De pvda wil godsdienstonderwijs op openbare scholen verzekeren. Ze zijn echt in de war daar. Zoiets doms heb ik ze wel vaker horen beweren, maar ik schrik er toch iedere keer weer van. De pvda is toch opgericht om de gesel van de godsdienst te bestrijden en de mensen te verheffen? Godsdienst is opium van het volk. Godsdienst is het middel om het volk dom te houden. Godsdienst is de vijand van de vrijheid. Godsdienst wordt door machthebbers gebruikt om hun wil te op te leggen. Godsdienst is een verzameling sprookjes. Godsdienst hoort niet in het onderwijs. Een pvda die zulke domme dingen beweert verliest iedere geloofwaardigheid.

Griekse katten

Hugo Kaagman in de Hemonylaan

Het is zaterdagmiddag. Ik sta in de Hemonylaan nieuwe muurschilderingen van Hugo Kaagman te filmen. Mooi werk. Er komen een magere man en een magere vrouw aan. Hij loopt in hoog tempo, alsof de duivel hem op de hielen zit. In de ene hand een sigaret, en de andere een halve liter blik bier. Ook zij heeft een halve liter blik bier in de hand. Ze duwt ook nog een fiets voort waaraan allemaal plastic tassen hangen. "U had dit gemaakt toch, meneer?" "Was ik maar zo knap" antwoord ik. "Met sjablonen toch, we hebben die man nog gesproken. Ik dacht dat U het was." Kijk, denk ik, dat is nog eens wat, als eenvoudige amateurfilmer aangezien worden voor een bekend kunstenaar. Ik voel me vereerd. Mijn dag is weer goed. "Ik heb ook op de Rietveld gezeten" de vrouw. Ze bedoeld de Rietveld academie, waar je een opleiding tot kunstenmaker kunt volgen. "Vrij schilderen. Schilderen doe ik niet meer. Maar vrij ben ik nog wel". De man slaakt een zucht, maar een gebaar dat de vrouw moet meekomen en loopt snel door. " We hadden een heel leuk gesprek met die man" zegt de vrouw voor ze op een holletje achter de man aangaat. Dat die man Hugo Kaagman heet is blijkbaar niet tot haar doorgedrongen. Ik hoor ze nog op opgewonden toon praten terwijl ze uit mijn gehoorveld verdwijnen. http://youtu.be/whKhepavkEg

jongens

Jongens. Leuke Jongens. Rakkers. Bengels. Belhamels. Ze spelen aan de overkant. Rennen ongecoördineerd rond. Vechten. Schreeuwen. Voetballen. Daan is Zlatan. Lucas is Ronaldo. Jesse is Robben. Er staan twee scooters. Een afzwaaiend schot van Zlatan raakt een scooter. Het alarm begint te loeien. Enorme herrie. Dat vinden de jongens leuk. Ronaldo raakt met een welgemikt schot scooter nummer 2. Wederom alarm. Enzovoort. Robben komt erachter dat ze alleen maar je hand op de scooter hoeft te leggen voor het zelfde effect. Zo leer je nog eens wat. Dan gaat op vier hoog het raam open. Een man. De jongetjes moeten nu ophouden. Vindt hij. Het is mooi geweest. Anders belt hij de politie. Dat waren wij helemaal niet, zegt Zlatan. Nee, dan waren het zeker jullie vrienden, zegt de man. Wij hebben geen vrienden, zegt Ronaldo. Maar nou ophouden en opzouten zegt de man, en doet het raam dicht. Zlatan pakt de bal. Loopt weg. Richting de brommers. Kijkt. Zal hij nog een keer?

Gele bloemen

De essentie van Griekenland (2)

Een Grieks eiland voor de kust van Turkije. Ongevraagd beginnen de meeste inwoners over de zware economische tijden. Ze hebben nog wel te eten, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het is overleven en hopen op betere tijden. Bidden ook. Want de Grieks Orthodoxe kerk is hier nog belangrijk. Als steunpunt. Vluchtheuvel. Baken van hoop. Ondertussen wordt het eiland overspoeld met vluchtelingen, en met Oost Europese zigeuners, die bedelend de straten van het centrale dorp bevolken. De inwoners kijken zorgelijk naar de overkant. Naar Turkije, hun erfvijand. Waar de regering met de spierballen rolt en onverzoenlijke taal uitslaat. Arm Helaas. Een korte impressionistische docu terwijl ik de toerist uithing. http://youtu.be/ZHf2fYXR4RQ?list=UUejs8GnmUOtqJCU3aSXfijg

De essentie van Griekenland

U gaat erop vooruit, zegt de regering. Mooi niet.

Freedom - Duo Pindakaas

Wertheimpark

Het Wertheimpark. Een paar toeristen fietsen naar het monument van Jan Wolkers en staan daar even stil. Op het monument liggen verwelkte rode rozen. Net erachter gele tulpen, nog in cellofaan. Een klein geel plantje ligt omgevallen tegen het bord "nooit meer Auswitz". Er bestaan snode plannen om van dit park een megalomaan herdenkingscircus te maken. Een publieksattractie met honderdduizenden bezoekers. En de bewoners? De natuur? De bomen? De planten? De Dieren? Tja. Aan het hek om het park hangt een doek dat hiertegen protesteert. Maar dat weten de toeristen niet. Ze gaan op een bankje naast het monument zitten. In gedachten verzonken kijken ze voor zich uit. Onder de indruk. Ze laten de rust en de sfeer van het monument op zich inwerken. Naast hun bankje staat een bordje met een gedicht dat dit park bejubelt. Maar het gedicht is overgeplakt. Met een oproep voor een demonstratie om het nabij gelegen Oosterpark te redden. Want daar wil men 400 bomen omzagen. Wat is dat toch?Waarom wil de gemeente niet luisteren? Heeft de gemeente een hekel aan mensen? Goeie vraag.

introductie

Het fietspad van het Vondelpark wordt in beslag genomen door een groep meisjes. Een stuk of tien. Driekwart is blond. Ze zijn jong en blozend. Ze dragen allemaal een geel T-shirt met daarop het woord "Voeding". Daaronder staat "Introductie eerstejaars". Bij sommige meisjes zit het T-shirt lekker strak, bij anderen hangt het flodderig over hun lijf. Ze kijken verwachtingvol om zich heen. Ze zijn weg onder moeders vleugels. Ze zijn in de grote stad. Amsterdam. Hun leven gaat nu beginnen. Het eerste avontuur is al bezig. Het ontwijken van alle fietsers en brommers. Bellend. Toeterend. Vloekend. Scheldend. Ja, het verkeer in de grote stad is een jungle en alleen de sterken weten zich daarin te handhaven. Zoals deze meisjes. Ze blijven stoer staan, daar midden op het fietspad. Hun fietspad. In hun stad. Dus. Ik ben op weg naar een afspraak. Koffie drinken. Slinger me op de kluit meisjes heen. Kan een botsing op het nippertje voorkomen. Voor de zoveelste keer. Als ik drie uur later terugfiets hebben de meisjes zich twintig meter verplaatst. Ze zitten in een cirkel in het gras. In de ruststand. Op hun gemak. Te roken. Te beppen. Aan hun uiterlijk schilderen. In hun tas graven. Kijken naar de verkeerstroom die continu langs raast. Kijken naar de drukte. En ze lijken zich al helemaal thuis te voelen. De eerste twee beginnen hun gele T-shirts net uit te trekken.

Water, the remix - duo Pindakaas

Telefoneren

Telefoneren met bedrijven en instanties. Een van de terugkerende zegeningen van de moderne tijd. Vandaag bijvoorbeeld. Een willekeurig alledaags telefoontje met een willekeurige alledaagse organisatie. Je mag eigenlijk al blij zijn dat je ze überhaupt kunt bereiken, want soms wordt er aan de andere kant van de lijn meegedeeld dat het te druk is en dat je op een ander tijdstip moet bellen. Ook dat noemen ze service. Maar vandaag zijn de telefoongoden me gunstig gezind. Min of meer dan. Ik krijg namelijk verbinding, na lang wachtten. Je zou bijna halleluja gaan roepen. Eerst vertelt een bandje dat een keuze moet maken uit allerlei mogelijkheden. Ik kies mogelijkheid 1. Daarna gaat de telefoon ongeveer 20 keer over. Dan neemt een leuke vlotte jonge vrouw op. Haar stem heeft iets flirterigs. In mijn verbeelding. Ze begint me allerlei vragen te stellen. Een kruisverhoor. De antwoorden begrijpt ze niet allemaal. "Ja meneer, het is al laat, he." Het is in de middag. Tenslotte trekt ze een messcherpe conclusie. "Ik ga U doorverbinden meteen ander nummer, daar kunt U een afspraak maken." Ik wordt in de wacht gezet. Niet lang gelukkig. Dan is de vrouw met de aangename stem weer terug. Een en al vriendelijkheid. "Ja meneer, ik krijg daar een bandje. U moet morgen terugbellen, om half 9, naar het algemene nummer, en dan optie 2 kiezen, dan komt het allemaal in orde. Goeiemiddag". Pieppieppieppieppieppiep.

Water - Duo Pindakaas original music video

De kapitein en zijn hond.

De kapitein laat drie keer per dag de hond uit. Macho heet de hond. Het is de hond van zijn jongste dochter, maar die dochter heeft belangrijker zaken aan haar hoofd. De hond is een klein harig mormel, dat energiek alle kanten uitschiet. Vriendelijk en ongevaarlijk. De hond rent, de kapitein rookt. Additve vrij shag met een filtertje, noemt hij het zelf. Inspirerend? Geestverruimend? Ze vormen een goed op elkaar ingespeeld duo. De kapitein leidt, de hond luistert. Waren zijn vrouw en zijn dochters maar zo makkelijk, zie je hem denken. Het is de hond die hem door de dag sleept. De kapitein heeft zich verdiept in het fenomeen Hond. Hij mag er graag over vertellen. Heeft er een gedegen studie van gemaakt. Bronnen geraadpleegd. Legendes. Volksverhalen. En sinds die tijd is hij ervan overtuigd dat het dankzij de Hond is dat zijn geboortestad Amsterdam is ontstaan. Dit zijn de feiten volgens de kapitein. Het gebeurde duizend jaar geleden. Er waren twee vissers na een vliegende westerstorm aan wal wilden gaan. Ze werden door een woest blaffende hond werden gewaarschuwd dat ze voor een gevaarlijke zandbank lagen. Op de plek waar nu de Oostelijk eilanden liggen. Toen een soort Bermuda Driehoek. De hond begeleidde de vissers vervolgens naar de plek waar de Amstel in het IJ stroomde. Daar hebben ze een huisje gebouwd, en dat was het begin van Amsterdam. De kapitein leunt achterover, een glimlach om de lippen. Tevreden neemt hij nog een trekje van zijn additve vrij shag met een filtertje

Iamsterdam

Ik zit op een bankje van de zon te genieten. Daar komen drie toeristen aan. Twee meiden een jongen. De meiden heupwiegend, in donkere nauwsluitende kleding, gezicht dik onder lagen verf en plamuur, designerzonnebrillen. De jongen ontspannen glimlachend, met een hoedje op en een kleurig sjaaltje losjes omgeslagen. Latino's, schat ik als geoefend toeristenwatcher in. Dus salsa, rum, biefstukken, passie, voetbal, oerwouden, en zo kan ik nog wel een paar clichés verzinnen. Of ik ze de weg kan wijzen. Een van de meisjes diept uit haar tas een folder op. Ze blijken naar de levensgrote letter IAMSTERDAM te willen. Inderdaad, een populaire plek onder toeristen om op te klimmen, voor te gaan staan of anderszins een foto te maken. Hoe Amsterdammers over deze attractie denken is een andere kwestie. Het is eenvoudig, vertel ik ze, ze moeten rechtsaf en dan gewoon rechtdoor lopen. Ze knikken vriendelijk. Ik vraag waar ze vandaan komen. Tunesië, antwoorden ze en dan zie ik opeens beelden van souks, moskeeën, kamelen, woestijn, zelfverbranding, opstand en revolutie voor me. Die gedachten houdt ik voor me, en wens ze een prettige dag. En heupwiegend en giechelend gaan ze linksaf. En opeens moet ik aan de Arabische lente denken. Daar hebben alle deskundigen aangewezen welke richting die opstand op zou gaan, maar men bleek in werkelijkheid toch een andere bestemming ik het hoofd te hebben. Ik geloof dat het ook nu weer gaat regenen. Op mijn hoofd voel ik de eerste druppels al.

biologisch restaurant

Voor het restaurant staat een stelletje. Het meisje is Hollands Welvaren. De jongen is een oliebol. "Zullen we hier dan maar gaan eten?" vraagt het meisje. Hoewel, vraagt? Het klinkt meer als een retorische vraag, als een mededeling. Tegenspraak lijkt niet gewenst. De teerling lijkt geworpen. "Dan neem ik de rillette van geconfijte eendenbout met een boekweit pannenkoekje en gecaramelizeerde schorsenerenen als voorgerecht en het pompoentje uit de oven gevuld met gebakken linzen , Portobello en blauwe kaas als hoofdgerecht. Helemaal toppie. En weet je, het is ook nog allemaal biologisch." Ze wijst naar de menukaart die aan de gevel hangt. " Ook de wijn. Dus ook nog helemaal verantwoord." Waarop de oliebol zegt: "Jammer, ik had liever naar een chemisch restaurant gegaan."

papa

Bij de slager is het altijd druk. Daarom staat er een bankje. Een eenvoudig bankje, wit geverfd. Om kinderen en ouden van dagen op te parkeren. Om te zitten wachten. Voor de mensen die slecht ter been zijn. Voor echtgenoten die tegen hun zin zijn meegesleept. Vandaag wordt het bankje gebruikt als drumstel. Door een peuter. Een engelachtig blond meisje met grote blauwe ogen. Een plaatje. Die wordt later fotomodel. Ze trommelt er lustig op los. Slaakt kreetjes van opwinding. Dan gaat er een oudere man op het bankje zitten. Hij zet met een klap een volgeladen tas neer. Een diepe zucht volgt. De peuter schrikt ervan. Kijkt om zich heen. Paniek. Angstig. Zoekt bescherming. Waar is papa? Ze hobbelt van het bankje weg en klampt zich aan een been vast. Haar reddingboei. Haar zekerheid. Ze kijkt gerustgesteld omhoog, langs de pijpen van de spijkerbroek. En schrikt. Want dat is niet het been van papa

Marina Abramovic

Marina Abramovic, wat een succesverhaal, zuchtte mijn vriend. Superster. Performance kunstenaar. Een maand lang een show in een prestigieus museum te New York. Gesponsord door een sportschoenenmerk. Miljoenenbisnis. Enzovoort. Resultaat van hard en compromisloos werken. Tegen de stroom in. Mijn vriend herinnerde zich een avond in het Amsterdamse kunstencentrum de Appel in de jaren 70. Marina was toen Amsterdamse. Daar hadden ze een Belangrijk Man uitgenodigd. Columnist. Werkte voor de Volkskrant, of de VPRO, of alletwee. Men had hem gevraagd zo zijn Belangrijke Mening te geven over Marina, haar werk en videokunst in het algemeen. Nou die mening konden ze krijgen. Mijn vriend herinnerde het zich nog levendig. De Belangrijke Man van de Gevestigde Media liet geen spaan heel van het werk van Marina en van videokunst in het algemeen. Als een ouderwetse dominee predikte hij hel en verdoemenis. Dit was niks en zou nooit wat worden. Dit was absoluut geen verrijking van de cultuur. Een belediging van het vak. Misbruik van het medium. Dat waren nog eens leuke avonden. Ik vroeg naar de naam van die man. Probleempje. Die was mijn vriend vergeten. Hij wist wel dat de man inmiddels was overleden. Maar zijn naam, een groot vraagteken. Er volgde een zoektocht. In publicaties van de Appel. Op internet. Telefoontjes. We pijnigen onze hersenen. En eureka, opeens kwam zijn naam naar boven, als een duveltje uit een doosje. Een man die vroeger Heel Belangrijk was. Dacht-ie. Maar hij was maar een clown en nu is hij dood. En vergeten. Uit respect voor de doden zal ik zijn naam niet noemen. Ik noem nog wel een keer de naam Marina Abramovic.

Verkeersregelaar

Er staat een verkeersregelaar midden op de weg. Gehuld in geel plastic. Met een fluitje in zijn mond. Waar zou het misgegaan zijn in zijn leven? Hij houdt een fietster tegen. Een jonge moeder met een blond kind en een boodschappentas. Tegelijkertijd flitst er achter zijn rug een man langs. Strak in het pak, haren glanzend van het vet, achterop een koffertje. Wanhopig roept de verkeersregelaar hem na. Blaast op zijn fluitje. En zie, bij de volgende zijstraat, 50 meter verderop, schiet er nog een geel mannetje te voorschijn, dat zich met gevaar voor eigen leven voor de fietser werpt. De fietser reageert met een mengeling van arrogantie en minachting. Waar ben jij mee bezig? Opzij. Ik heb haast. Moet naar een belangrijke bespreking. De verkeersregelaar klemt het voorwiel van de fiets tussen zijn benen en zegt de man erop dat hij te voet verder moet. Lopend. Over de stoep. Of een zijstraat in. De man protesteert. Maakt heftige armgebaren. Loopt rood aan. De verkeersregelaar blijft zijn boodschap herhalen als een grammofoonplaat waarin de naald blijft hangen. Dat heeft een kalmerende werking op de fietser. Uiteindelijk . Moedeloos zakken zijn schouders naar beneden. En hij verdwijnt de zijstraat in. Mokkend dat hij te laat zal komen. De verkeersregelaar loopt terug naar de stoep. En moet gelijk weer omdraaien. Want wederom klinkt het fluitje.

Op wacht

In het stadhuis staat een oudere Indische man. Hij staat daar een paar keer per week. Met een rode politiepet op en een lange blauwe jas aan. In de houding. Met een hypnotiserende blik in de ogen. Soms brabbelt hij onverstaanbare klanken voor zich uit. Voor sommige voorbijgangers salueert hij. Voorbijgangers die hij kent. De burgemeester. Politici. Ambtenaren. Vaste bezoekers. Wie hij is? Geen idee. Hij is een mysterie dat beelden in herinnering roept van vroeger. Adoe. Ons Indië. Tempoe doeloe. Rijsttafel. Sambal bij? KNIL. Politionele acties. Soekarno. Soeharto. Willem Oltmans. Die zou met overslaande stem op de hem kenmerkende manier hebben geroepen: "Die man is crazy". Maar dan zou Willem, God hebbe zijn ziel, hij ruste in vrede, er weer eens naast hebben gezeten. De Indische wachtpost is goed bij de pinken. Als ik na meer dan een jaar hem weer eens passeer salueert hij, en komt naar me toe. Reikt me de hand en vraagt: "Hoe is het met U? Goed hoop ik? Tijd niet gezien."

Economie

Gisteren meldde RTL-Z dat de economie niet gegroeid was omdat we een warme winter hebben gehad, en er dus te weinig aardgas is gebruikt. Echt waar. Een of andere in een strak pak gestoken beursbengel beweerde het met droge ogen. Dit was slecht nieuws. In mijn hersens trad kortsluiting op. We hebben een zachte winter gehad. We hebben minder aardgas gebruikt. Dat is twee maal goed nieuws. Toch? Geen dikke truien aan. Geen bevroren tenen. Geen epidemie van botbreuken door uitglijdende mensen. Geen snijdende vrieskou. En een lagere energierekening op de koop toe. Komt een of andere vlegel, een slaafje van het internationale monopoliekapitaal, ons vertellen dat zoiets slecht is voor de economie. Opzouten met die blaaskaak. Er is maar een conclusie: Al dat zogenaamde economische nieuws is alleen maar een soort hocus pocus om de gewone man en vrouw zand in de ogen te strooien. Geloof die gasten niet. En gelijk alle berichten over de economie. Of ze nu van beursbengels, bankbobo's of beroepspolitici afkomstig zijn. Economie is een verzameling willekeurige conclusies op basis van willekeurige gegevens. Economie is geen wetenschap, het is illusionisme, goochelkunst. We worden in de maling genomen. Tis maar dat U het weet.

Water

Vandaag was ik in een artistieke buit. Gevolg: dit filmpje. Water: http://youtu.be/nnhaz7b6t0E?list=UUejs8GnmUOtqJCU3aSXfijg … via @YouTube Voor W.A

Op de Brug

Vrolijke stukjes voor positieve mensen met een optimistische kijk op het bestaan nummer 12 De brug is steil. Heel steil. Minstens 10% stijgingspercentage. Veel fietsers moeten in deze klim hun meerdere erkennen. Ontgoocheld stappen ze af. Gelaten accepteren ze de nederlaag. Zo'n soort brug. Op het voetpad loopt een vrouw naar boven. Puffend en zwetend. Ze sjouwt twee overvolle tassen. Zware tassen zo te zien. Een man komt in tegenovergestelde richting stoer stappend omhoog. Breedgeschouderd, kaalgeschoren, stoppelbaardje, oorbel in het linkeroor, reflecterende zonnebril, een leren jas met bontkraag, een tattoo in de nek. Het voetpad is smal. Te smal. De vrouw met de tassen stapt met een zucht op het fietspad, en ontwijkt ternauwernood een wielrenner die kijkt alsof hij net de Mont Ventoux heeft beklommen. "Ach mevrouw, kijk toch uit, ik wilde net voor U opzij gaan" zegt de man met een hoge piepstem. "Voor mij is het nog steeds Ladies First, toch".

Gezellige kunst op desolate plek

Vrouwen en chocola, een verslavende combinatie.

Twee zonnebankbruine dames zaten op het terras aan de markt lekker een sigaretje te roken. Gekleed in blote jurken met een oogverblindende kleurenpracht. Daar kwam de serveerster al aangesneld. Koffie met chocoladegebak voor de dames. Voor de ene dame het moment om te bekennen dat ze helemaal verslaafd was aan chocola. Zonder haar dagelijkse portie ging het niet. Thuis had ze en hele stapel chocoladetabletten in de voorraad kast. Dat begreep de andere vrouw volledig, en voegde ze eraan toe, vergeet niet dat chocola ook goed voor je is. Het is goed voor de hersenen. Je wordt er slim van. Kijk maar naar haar schoonvader, die was er 90 mee geworden, en die was tot op het laatst helemaal bij de pinken. Nou, zei de andere vrouw, dan begrijp een ding niet. Ik eet zoveel chocola en ik kan toch nog steeds niet met een computer overweg. Misschien moet ik mijn dagelijkse dosis maar verhogen. En daar kwam de serveerster met de koffie en het gebak. Een zucht van genot ontsnapte de dames. We lijken wel een stelletje junks, zei een van hen.

Regen

De mannen stonden in de hal van de bibliotheek. Ze keken mistroostig naar buiten. Buiten regende het. Hard. Met bakken tegelijk. De hemel weende. De mannen wisten niet wie ze de schuld van het noodweer moesten geven. Hun reflex was van oudsher om het aan de pvda te wijten. Alles was fout ging kwam tenslotte door de sociaal democraten, ook de klimaat verandering. En alles wat goed ging kwam tot stand ondanks hun bemoeienis. Maar sinds de laatste verkiezingen had die partij het opeens niet meer voor het zeggen. Nogal verwarrend vonden de mannen dat. Een van hen wees naar boven. Zou er dan toch een God bestaan? Een hele wraakzuchtige? Of was alles nu de schuld van d66, de partij die met alle winden meewaaide. Ze zwegen en keken met een moedeloze blik naar het regengordijn.

Appelsap.

Een echtpaar van middelbare leeftijd was bezig met een rondje door het park met hond. Alleen was de helft van het park vandaag afgesloten voor een festival. Vanuit hoeken stroomden jongeren het park in. De meisjes deden hun best zo goed mogelijk voor de dag te komen, en de jongens keken allemaal hardstikke stoer. Van verschillende kanten klonk elektronische muziek. Het echtpaar knikte de jongeren bemoedigend toe en wenst ze een fijne dag. Ze vroegen zich af waar de vaste alcoholisten van het park waren gebleven. Want op het festival vond plaats de plek waar de drinkers altijd zaten te schreeuwen, roken, pissen en vechten. Het moest voor die mensen confronterend zijn geweest. Want het echtpaar verkeerde in de veronderstelling dat het een festival van niet-drinkers was, van leden van de blauwe knop. Dat hadden ze afgeleid uit de naam van het festival. Appelsap. Ja, wat dat betreft was de jeugd goed bezig vonden ze. Keurige jongens en meiden allemaal. Dat gaf hoop voor de toekomst van het land. En dat zou een hoop ellende schelen als de jeugd niet zou drinken. Geen comazuipen of andere vormen van liederlijke dronkenschap, geen vechtpartijen, alles leuk en gezellig, ja het was een nieuwe tijd. Wat hen betreft, iedere week zo'n festival. Alleen wat deden al die vlaggen van een biermerk die boven het festivalterrein zagen uitsteken?

Door de dienst infrastructuur verloedert de omgeving

Blik.

Op een bankje bij de fontein tegenover de Nederlandsche Bank zat een vrouw. Ze droeg een iets te dikke jas voor de tijd van het jaar, had haar naar nonchalant opgeknoopt en ze zat onophoudelijk de toetsen in te drukken op haar telefoon. Naast haar een leeg flesje wijn van een kwart liter. Af een toe keek de vrouw nerveus om zich heen, ging even verkrampt zitten met haar handen om haar buik, of staarde in de verte, om daarna zich weer op haar telefoon te concentreren. Onrust. Nervositeit. Ongeduld. De fontein spoot onderwijl onverstoorbaar alle kanten op en maakte een oorverdovend lawaai. Verkeer raasde voorbij. De vogels floten dat het een lieve lust had. Personeel van de bank liep langs, even losgelaten uit hun bestaan als kantoorslaaf, hun pasjes wapperend in de wind. Er naderde een langharige man, die eruit zag alsof hij net was opgestaan uit een diepe winterslaap. Duidelijk gen bankemployee. Bij zich een blauwe plastic tas. En zie, de vrouw kwam tot rust. Hij begroette de vrouw, en uit zijn tas toverde hij een blik met een halve liter bier van een goedkoop merk. Met volle concentratie opende de vrouw het blikje, ze nam een ferme slok, en zei toen: "Jij bent mijn schatje." Of dit bedoeld was voor de man of het blik bier was niet geheel duidelijk

Duiding.

Twee mannen zaten op het terras en deden wat mannen altijd doen. Bier drinken, bitterballen eten en op luide toon de toestand in de wereld bespreken. Die toestand was niet zo best, daar waren ze het over eens. Van West Afrika tot Noord Pakistan was er oorlog. En dan vergaten ze nog een paar gebieden in en om Rusland en China. Het is derde wereldoorlog. Zeker weten. En ook onze jongens waren daarin aanwezig. De Nederlandse Jan. Maar het mocht hier natuurlijk geen oorlog genoemd worden, dat is een oude vaderlandse traditie. De wrede oorlog die het leger uitvocht in ons Indië in de jaren 40 werd aan het volk verkocht onder de naam Politionele Acties. En nu werden onze jongens naar het front gestuurd onder het mom van Vredesmissies of Trainingsmissies. Ja, de spindokters en pr-wizards trokken weer een mooi rookgordijn op. Een van de mannen, met een baardje van drie dagen, en in een duur poloshirt, bestelde nog twee bier en liet zich glimlachend ontvallen dat zij schoonvader al die legerinzet in het verre buiteland maar niks vond. Hier te lande moesten onze jongens zijn. Ze zouden ze hier op de hoek van de straat neer moeten zetten, als dam tegen de golf van geweld die dit land teisterde. Hilarisch. Hij schudde zijn hoofd. Er liepen twee oudere dames langs het terras, gearmd, haren strak gewassen en gewatergolfd, en ze stopten even. "Inderdaad, helemaal eens met je schoonvader", zei de ene dame, en de ander knikte welwillend. De twee mannen keken elkaar verbijsterd aan. Hier openbaarde zich een generatiekloof van een enorme diepte. En ze dachten nog even aan een media icoon uit de tijden van de koude oorlog. Waar is de toen zo populaire duider, zoals het in het tegenwoordige jargon heet, Mr. G.B.J. Hiltermann als je hem nodig hebt?

Victoria Amazonica in bloei

Peper.

Op de kruising stond en vrouw met een plant in haar handen. Een plant met rode vruchten. Nee geen tomaten, maar pepers. Ingepakt in doorzichtig papier, versierd met een sierlijke lint. De plant voor een vriendin in het sjieke verzorgingstehuis aan de overkant. Een leuke vrouw, met pit, temperamentvol.. Ze zit daar nu, moederziel alleen, en ze is ook nog zo de dement als een deur, dus toch nog leuk als er iemand een plantje komt brengen. De vrouw stak over een ging het sjieke verzorgingstehuis binnen. Om na vijf minuten weer naar buiten te komen. Teleurgesteld. Met de plant nog in haar handen. De vriendin had haar verbolgen de deur gewezen. Wat kwam ze in godsnaam doen met die plant, en wie dacht ze wel dat ze was. En ze had de deur dichtgesmeten. Pepers, dacht de vrouw, wel een toepasselijk cadeau.

De machine.

Er stond een ouder echtpaar voor de kaartjesautomaat van de spoorwegen. Toeristen. Ze spraken op een luide toon tegen elkaar. In een exotisch klinkende taal. Hun gezichten stonden op wanhoop. Hun gevecht met de machine maakte een hopeloze indruk. Steeds weerkwamen ze terug bij het beginscherm. Minutenlang. Achter hun een rij zuchtende en meelijdende mensen, die allemaal bang waren door dit oponthoud hun trein te missen. De vrouw keek met een slachtofferblik om zich heen. Tranen leken nabij. De man kreeg en steeds roder hoofd. Het zou niet lang meer duren of hij zou een vuurwapen tevoorschijn trekken om de machine, die harteloze kille kwelgeest, met een kogelregen doorzeven. Opeens was het voorbij. De man pakte zijn vrouw bij de arm, sleepte hun koffer weg en liep woest gebarend naar het loket waar je vervoersbewijzen bij een mens van vlees en bloed kon kopen. Die duurder zijn. Daar wachtte een enorme rij. Gelaten sloten ze aan. De machine had gewonnen van de mens.

Aanrijding.

Hij kwam van links. Met een hoge snelheid en een verbeten blik op zijn verweerde gezicht. Een oudere man op een sportfiets gekleed in een wielrenners outfit met de trui van een wereldkampioen. De dood op de hielen. Hij raakte mijn achterwiel, en ik hoorde hem vallen. Ik stopte even en keek om. De man stond op en begon te vloeken en te schelden. "Had je me niet aan zien komen @#$#@^&^^%$!"" ik antwoordde met dezelfde vraag, een keek naar mijn ontwrichtte achterwiel. De oude man rechtte zijn schouders, stapte vloekend en scheldend op zijn fiets en verdween met hoge snelheid uit mijn gezichtsveld. De tour wacht op niemand en de dood ook niet. Ik fietste verder en hoorde het verbogen stuk ijzer gezellig tegen de spaken tikken. Even bijbuigen. De schade aan mijn rijwiel was blijvend doch niet hinderlijk. De klap kwam van links, bedacht ik me, en daar denken ze altijd dat ze het gelijk aan hun zijde hebben en iedereen voor ze moet wijken. En voor de gevolgen vlucht men weg.

De vooruitgang maakt het leven ingewikkelder

Koffie.

Vroeger kon je in de horeca koffie of thee bestellen. Toen introduceerde men cappuccino en de koffie verkeerd. Dat was nog te overzien. Maar nu. Ik moet zo direct naar een hippe koffietent, Starbucks of Coffee Company, ik kan ze nooit uit elkaar houden . Daar hebben ze een duizelingwekkend aanbod van koffievariaties, met allemaal moeilijke Italiaanse namen. Ik sta daar altijd een minsten kwartier naar te kijken, als een ijsbeer die zijn eerste palmboom ziet, met steeds nerveuzer wordend personeel en geirriteerde mensen die achter me in de rij. Want er is altijd een rij van aantrekkelijke moderne hippe opgefokte onuitstaanbare jeugd . De vooruitgang maakt het leven niet altijd eenvoudiger. Irish coffee dan maar.