Waarom lopen meisjes van huis weg? Een samenloop van omstandigheden.

Toeval.
Ik geloof er heilig in.
Het toeval heeft zich nog nooit vergist.
Samenloop van omstandigheden.
Soms heb je dat.
Bijvoorbeeld het nieuws dat twee meisjes uit Bergen op Zoom zoek
zijn.
Van huis weggelopen.
Op zoek naar avontuur.
Ze werden teruggevonden in Albufeira.
Een uur later loop ik Jowi Schmitz tegen het lijf.
Bij een radioprogramma van Amsterdam FM.
Jowi heeft een boek geschreven over een meisje dat van huis wegloopt.
Op zoek het avontuur.
Het boek is fictie.
Maar gebaseerd op haar  eigen ervaring.
Als 14 jarige liep ze weg van huis
Titel "Weg".
Toeval.
Tweede gast in dat radioprogramma was een voormalig presentatrice van Astro tv.
Een tv programma met paranormalen, toekomstvoorspellers en waarzeggers.
Zou die dit ook als een toevallige samenloop van omstandigheden hebben beoordeeld?
Ik heb het haar niet gevraagd.
Want ik geloof heilig in het toeval.

Hier een interview met Jowi  https://youtu.be/OXknlzaR8ag

Doodsangst bij de kletsende klasse

Erg leuk, die paniek bij zich serieus noemende kranten, radio en tv.

Bij de gehele kletsende klasse van opiniemakers, columnisten en andere praatjesmakers.
Ze begrijpen de gewone Henk en Ingrid niet.
Daar zijn ze opeens achter gekomen.
Na jarenlang de andere kant op kijken, schrijven en praten.

De geest in uit de fles. 

Ze zijn bang. 

In de war. 

Weten niet hoe het verder moet.

Oude waarheden gelden niet langer. 

Verwarring overal.

Daar staan ze met hun opgeblazen ego's.

Doodsangst in hun ogen. 

Is mijn baantje in gevaar? 

Loopt mijn riante inkomen gevaar? 

Komt er een einde aan de status quo en onze bevoorrechte positie?

Hebben we iets gemist? Leggen we niet goed genoeg uit hoe belangrijk we zijn?

Hoe bereiken we de gewone man en vrouw, Henk en Ingrid? 

Hoe overtuigen we die van onze morele superioriteit? 

Zodat ze toch weer in ons gaan geloven?

En alles bij hetzelfde blijft?

Zodat we gewoon door kunnen gaan met het continue bombardement van bullshit.

Grote angst voor  die verkiezingen in maart. 

Hoe gaat dat aflopen?

Stress. 

Onzekerheid.

Overslaande stemmen. 

Zichzelf overschreeuwend. 

Wijd opengesperde ogen. 

Als konijnen die in een koplamp kijken.

Heerlijk.

Ik kan daar erg van genieten.

Ik en het IDFA, een stukje nostalgie.

Het  was de ouwe oproerkraaier Jan Vrijman die me ooit voor het karretje spande van het IDFA. Of ik daar niet wat tv programmaatjes voor kon maken? Voor hun 3e editie. Want de nationale tv had geen interesse. Toen was het IDFA nog een klein filmfestivalletje in de Balie en de naastgelegen inmiddels gesloten  bioscoop  Alfa, georganiseerd door drie dames uit Utrecht.
Die goeie ouwe tijden.
De publieksprijs heette nog gewoon de wisselzaktrofee, je hoefde niet vechten om een kaartje, je steeds legitimeren met een pasjes er was niemand te bekennen die met de Hilversumse omroepmaffia te maken had.
Documentairemakers bleken in de meeste gevallen onderbetaalde goedwillende idealisten met een goed idee die keihard worden uitgebuit door producenten en televisiestations bij wie het alleen maar om de centjes  en het marktaandeel gaat.
  Nu is het IDFA een megafestival  waar door de hele stad vlaggen voor wapperen. De drie dames zijn nu door de wol geverfde cultuurbobo's. Structurele subsidie van de gemeente Amsterdam. Een paradepaardje voor die linkse VPRO.  IDFA is een succes. Een paradepaardje. Ze zitten in een duur kantoorpand aan het Frederiksplein. Van harte gefeliciteerd.
Ik koester warme herinneringen aa  het IDFA.
Jarenlang was het IDFA voor mij een weekje feesten en slempen.
In een mix van alcohol en drugs en een paar goeie en een hoop slechte films. Doorzakken met journalisten, klagende filmmakers, gladde producenten, onbetrouwbare omroeptypes een mensen die er graag bij willen horen. En dan slingerend op de fiets terug naar de Amsterdam oost. Een wonder dat ik nooit een ongeluk heb gehad in al die jaren.
Zelf ben ik jaren afgehaakt. Het is nu de wereld van de omroepbobo’s en mensen die zich zelf heel belangrijk vinden. Ik om er al jaren niet meer. Is het me misschien te burgerlijk  geworden? Te truttig? Te politiek correct? Te keurig? Te saai? Of had ik er gewoon genoeg van? Of ben ik zelf te saai, te burgerlijk en te truttig geworden.
Ik zelf heb me hevig teleurgesteld in de mensheid  en somber over de toekomst teruggetrokken uit het openbare leven, en zit hier in een spartaans ingerichte sociale woning op een eiland met een dieet van peulvruchten, havermout, groene groenten en vitaminepreparaten het einde der tijden af te wachten. Azijn te pissen op het internet. Maar ik heb een compilatie  (met dank aan het gemeentearchief) uit die programma's die ik maakte  in de jaren 80  en 90.   Gewoon omdat ik daar zin in had. Ome Jan Vrijman zit daar ook nog even heel kort in. Was het toen eigenlijk wel zo leuk? Hier de link http://youtu.be/LIBo3wQdFgg?

Ik ben allochtoon en daar ben ik trots op.

Je suis allochtoon. Ich bin allochtoon. Ik ben allochtoon.

Ik vind het triest dat de Nederlandse overheid dit begrip afschaft en zodoende  mijn identiteit 
ontkent.

Ik woon weliswaar al tientallen jaren in Amsterdam. Maar een Amsterdammer,

 een echte jofele Mokummer zal ik nooit worden.

Ik hoef maar een rondje door het Flevopark te fietsen om me dat te realiseren.

Er zijn geen duinen. De zee is ver weg.

Je bent hier niet geboren en zal er nooit helemaal bij horen.

Maar dat wil ik ook helemaal niet.

Ik ben allochtoon en daar ben ik trots op.

Maar die trots wordt me nu afgenomen.

Mijn roots als allochtoon, mijn cultuur als allochtoon en mijn geboortegrond als allochtoon. 

Ik eis respect voor mijn geboortestad.

Respect voor mijn roots.

Mijn geboortestad is de belangrijkste stad ter wereld. 

Een stad  die de koers van de wereldgeschiedenis ingrijpend heeft veranderd. 

De stad namelijk waar de boekdrukkunst werd uitgevonden.

Ter bewijs daarvan staat een groot standbeeld van de uitvinder Laurens Janszoon Coster 

op de Grote Markt aldaar.

Jaloerse stemmen en duistere krachten beweren wel eens dat de Chinezen of de 

Duitsers eerder waren. 

Maar dat is allemaal rancune, kinnesinne, roddel, achterklap, leugens en valse propaganda. 

U begrijpt het, ik het hier over de mooie stad Haarlem.

De stad ook waar de schrijver leefde aan wie in de 20e eeuw de Nobelprijs voor de literatuur 

had moeten worden toegekend.

Een literair genie.

Een man die ook de eerste televisiepersoonlijkheid van Nederland was. 

Godfried Bomans.

En de stad van de man die in diezelfde 20e eeuw de mooiste liedteksten  schreef. 

De aan melancholie en drankzucht ten onder gegane taalkunstenaar Lennart Nijgh.

Deze roots draag ik met me mee.

Het is een zware last maar ik draag hem met trots.

Luister  maar vol nostalgie naar  “Testament” van Lennart  Nijgh, perfecte sfeeromschrijving van mijn  jeugd te 023 gezongen door Boudewijn de Groot 

https://youtu.be/KU4mrTwWafE