dat lucht op

NPO = Nationale PVDA omroep. Nu krijgt Samsom weer zendtijd voor een luchtballon die in Brussel gelijk lek wordt  geprikt.

De laatste maand krijgt ieder lid van die partij ruim zendtijd in journaal en nieuwsuur  en 1 vandaag en Jinek en Pauw en DWDD en waar dan om onhaalbare plannen te lanceren. Beetje doorzichtige poging het zinkende schip te redden. Mogen zij door de bliksem getroffen worden. Of door de toorn van de goden. Of de wrake van de geesten. Of door zware bezuinigingen. Of collectief ontslag. Of vergoten worden met pek en veren. En uit de media verdwijnen met hun opzichtige pvda propaganda. Ik heb gezegd. Zo, dat lucht op.

locked in

Ooit heb ik een nacht in het ziekenhuis gelegen. Het Olvg. Daar hebben ze mijn gebroken arm weer aan elkaar geschroefd. Sinds die tijd voel ik me een beetje een cyborg. Ik herinner me ook de chirurg, die ik tegen een arts in opleiding hoorde zeggen: “Opereren, het mooiste wat er is”.
‘s-Nachts werd ik uit mijn slaap gehouden door een om de zuster schreeuwende man. Hij schreeuwde ook om zijn vrouw. En de dokter. En zijn moeder. Sloeg onbegrijpelijke jammerklachten uit. Ramde op de rand van zijn bed.
De volgende dag kon ik thuis gaan bijslapen. Voelde Archie, de man van staal.
Ik moest wel met leedwezen denken aan degenen die gedwongen zijn met een ernstige aandoening langere tijd in een instelling te verblijven.
Laatst kwamen deze herinneringen bovendrijven toen ik Guus Bauer sprak over zijn nieuwe boek “Vogeljongen”.
Dat boek gaat over het zogenaamde locked-in syndroom. Als je dat hebt ben je een pechvogel. Ziet de toekomst er grauw en bleek uit. Blijft er niet veel over dan staren naar het plafond, of de vogels die hoog in de lucht vliegen. Maar niet voor Guus Bauer. Hij kreeg dit syndroom, overwon het en  schreef er een boek over vanuit het perspectief van de patiënt.  Hier een diepte-interview met hem https://youtu.be/H7jNzzonAUU

Het kan verkeren. Blije verhalen...

de laatste kus

Dit stukje ga ik voorlezen op  Amsterdam FM. Denk de overslaande stem, het schuim op de lippen en de molenwiekende armen er zelf bij:

"Geweldig.Een enorme eer. Het Scheepvaartmuseum als het centrale punt in Europa. Dat ik dat nog mag meemaken Als ik Mark Rutte op de steiger met Jean Claude Juncker, de Europese Unievoorzitter, de capo di tutti capi, zie kussen wordt ik helemaal blij.. Krijg ik een heel apart gevoel van binnen

Allemaal bij mij om de hoek. En tegelijk met dat voorzitterschap is een groot stuk van het marine terrein voor ons gewone stervelingen toegankelijk geworden. Nog meer reden tot vreugde.

Via een nieuwe brug bij het marine terrein kun je naar de Dijksgracht lopen en daar een kopje koffie kan drinken. Leuk. Fijn. Mooi. U merkt het ik wilde dit keer positief blijven. Want voor je het weet sta ik als azijnpisser, kankerpit, zuurpruim, negatieveling en zeurkous bekend. En dat wil ik niet.

Laat ik daarom maar niet weer de politiek van de Europese Unie beginnen.

En de onmacht om de steeds groter wordende problemen aan te pakken. Zoials de vluchtelingencrisis.

Of die steeds maar uitdijende en steeds meer geld verspillende bureaucratie.

Dus welgemoed wilde ik een wandeling maken over het marine terrein. Een aanwinst voor de buurt en voor heel Amsterdam. een wandeling langs het Scheepvaartmuseum, dat trouwens sinds de verbouwing en heropening van crisis naar crisis wankelt, en in die zin op de Europese Unie lijkt.

Maar op het Kadijksplein ging het gelijk mis met mijn goede voornemen. Sloeg mijn stemming helemaal om. Naar negatief. Daar werd mijn oog getroffen door een stelletje spuuglelijke vlaggen ter gelegenheid van die Eu top. Bij het scheepvaartmuseum. Aan de brug naar de bibliotheek. In het hele omgeving eigenlijk.

Ook het brugwachtershuisje is ook helemaal volgeplakt met diezelfde vormgeving. En diverse bruggen. Alsof we hier in een nieuw duizendjarig rijk te maken hebben. Met pompeus vlagvertoon.

Maar al dart pompeuze vlagvertoon is slechts de vlag op de modderschuit. De modderschuit die trouwens behoorlijk slagzij maakt en moet uitkijken om niet roemloos ten onder te gaan.

Welke grappenmaker heeft dit verzonnen? Deze afschuwlijke vormgeving. Dat vlagvertoon van Noordkoreaanse proporties. Zo krijgen nog meer mensen een hekel aan die EU. En wat heeft dat allemaal gekost? Blijft ons dan niets bespaard? Is er dan niemand meer met goeie smaak bij die organisatie? En dat van U en mijn mijn belastingcenten. Daar mogen ze wel eens wat zuiniger mee zijn.

En blijven die vlaggen tot de zomer wapperen.?

En toen ik dat dacht keerde mijn humeur weer te goede. . Want dat is een geruststellende gedachte. Een positieve gedchteWant dat is het goede nieuws. In Juli is die hele kermis hier weer voorbij. Worden de vlaggen gestreken. Dan zullen Mark en Jean Claude elkaar weer ten afscheid kussen op de steiger bij het Scheepvaartmuseum. Was het alvast maar zo ver. De laatste kus. Die heerlijke bevrijdende langverwachte laatste kus."

de blauwe loper

De rode loper. Bij iedere filmpremiere staat ie vol met koekwouze kletsmajoors. Actreutels, non valeurs, praatjesmakers. Aandachtjunkies. Beweren dat ze naar de beste film of de beste voorstelling ooit gaan. Alleen niemand gelooft ze meer. 

De rode loper. Iedere paar jaar zegt een of andere grapjes van de gemeente Amsterdam dat ze van het Damrak en grandioze entree van de stad gaan maken. Is nog nooit gelukt.

De rode loper. Een jaarlijks cultureel festival in Amsterdam Oost. Want Oost is hip. Spannend. Cool. Vet. Daar gebeurt het. Denken ze daar. Geloven ze. Tegen beter weten in.

De geloofwaardigheid van de rode loper is kortom hevig beschadigd.

Nu hebben we blauwe loper. Daarom misschien. ik Kwam hem tegen tijdens een wandeling over het Marine terrein.

Waarom een blauwe loper? En voor wie?

En is er ook kans dat de blauwe loper snel zijn krediet verliest?

Het antwoord zit in dit korte filmpje. https://youtu.be/jTeyAm1N0QI

De blauwe loper

De blauwe loper

K. Schippers - Niet verder vertellen

Het Lied van de Koe - Henk van Kuijk

De belangrijkste beslissing

Kou, gladheid, wind regen en sneeuw domineren het weer dezer dagen. Voor veel mensen het moment voor de belangrijkste beslissing van het jaar.
De beslissing waar ruzie over gemaakt wordt. Waarover de meningsverschillen hoog oplopen. Tot soms onoverbrugbare hoogte. Talloze relaties raken in crisis. Huwelijkse spanningen.
Relatiecoaches worden ingeschakeld. Mediators. Maatschappelijk werkers. Bemiddelaars.
Maar soms is de kloof te groot. Liggen de opvattingen te ver uit elkaar.
Is er geen redden meer aan. Helpt er geen lieve moedertje meer aan.
Draait het uit op scheiden. Met alle pijn en nare consequenties.
Inderdaad, het is weer die tijd van het jaar. Het moment dat beslist moet worden waar we dit jaar met vakantie heen zullen gaan.
Om bij te komen van een jaar hard werken. Om op onze lauweren te gaan rusten.Om alle zorgen even aan de kant te zetten. En eindelijk eens van het leven te genieten. Om even van al het gezeur en gezeik af te zijn. No stress. Zodat we tot die tijd kunnen dromen van beter weer. En een aangename omgeving. Zonder de ongemakken van alledag en de gevaren die de huidige tijd met zich meebrengt
Dat wordt alleen steeds moeilijker.
Overal aanslagen, aanrandingen en verkrachtingen en berovingen. Om maar te zwijgen van voedselvergiftiging, insekten, oplichterij,  beroerde service, slechte bediening, exhorbitante prijzen, arrogant winkelpersoneel en overvolle straten met souvenirwinkels.
Waarom niet gewoon  thuisblijven? Lekker op de bank een boek lezen? Luiken dicht, telefoon uit en weg van die zieke buitenwereld.
Een boek over reizen.  In de meeste gevallen vergaat je de lust tot reizen dan wel. Bijvoorbeel Paul Theroux, Bob den Uyl, Redmond o’Hanlon, Betsy Udink. Zij schrijven over de ontberingen en de ellende die ze in verre landen aantreffen.
En daarmee kan  je lekker meegriezelen zonder zelf gevaar te lopen.
Het enige risico is dat je de tijd vergeet, of dat je koffie koud wordt.
Maar soms loopt het mis. Dan lees je iets en denk je: daar wil ik ook heen.
Zo vertrek ik binnenkort naar Parijs. Een stad die het afgelopen jaar is geteisterd door aanslagen en waar de hoogste staat van paraatheid heerst.
Omdat ik een boek gelezen heb dat liefdevol en uitnodigend over deze stad schrijft. Bestaande uit wandelingen, mijmeringen en herinneringen. Een liefdesverklaring. Ik heb het over Stadsliefde, scenes in Parijs, van Adriaan van Dis.
Dus daar loop ik binnenkort. Midden in de winter in Parijs. Kou, wind regen en sneeuw. Me ergerend aan de hoge prijzen, de arrogante inwoners en de overdaad  aan gewapende agenten. Mezelf verwijtend dat ik weer een belangrijke  beslissing heb genomen  die zich tegen me gekeerd heeft.
Ik neem nog een boek van van Dis mee. Een boek dat ook in Parijs speelt. “De wandelaar” heet het. Voor in mijn Parijse hotelkamer. Dan zit ik lekker warm en wandel ik comfortabel  door Parijs. In mijn gedachten tenminste.
En het is maar dat U dat weet.

eenzame plekken

Een lofzang op het Westelijk havengebied https://youtu.be/i1TyNo_4f04

bowie dood

David Robert Jones oftewel David Bowie heeft zijn laatste en definitieve transformatie ondergaan..
Hij is nu een lijk. Een dode. Overledene. Een schim. Niet meer dan een herinnering.
Bowie wist dat hij dood zou gaan. Aan leverkanker. Net zoals zijn vriend Lou Reed, die nog wel een tijdje voortsukkelde met een donorlever.
Uiteraard buitelt vandaag iedereen over elkaar heen om zijn medeleven te betuigen. Om over de overledene te treuren. Of gewoon weer even in de publiciteit... te komen.
De Britse premier sprak de rouwende natie toe. Het Groninger Museum, waar nu een tentoonstelling over Bowie loopt. Ging voor een maal op maandag open.
Een hele stoet hele en halve bekende Nederlanders herdacht te overledene.
Velen beweren hem gekend of ontmoet te hebben.
Maar Bowie leeft gewoon voort. Door zijn muziek, Door zijn videoclips. Door de films waarin hij speelde. En door zijn kunst, want Bowie had op de kunstacademie gezeten en was ook schilder.
Bowie bracht nog een album uit, Blackstar getiteld. . Terwijl de dood hem op de hielen zat.
Ik wil U graag wijzen op een videoclip uit van dat album. Een indringende clip is het. Waarin hij reflecteert over zijn naderende eind. Over zijn sterven.
Bowie ligt in een ziekenhuisbed. Ogen in het verband.
Een dunne man met opgezwollen aderen.
“Look up here, I’m in heaven” zingt hij.
Aan het eind van de clip stapt hij over de drempel het duister binnen.
Duidelijk. De dood. De verlossing.
Het nummer heet Lazarus. Naar de bijbelse figuur die door Jezus tot leven werd gewekt.  https://youtu.be/y-JqH1M4Ya8

Europese promo vlaggen, valse vlaggen?

False Flag?

Als ik Mark Rutte zie zoenen met Jean Claude Juncker, de Europese Unievoorzitter, op de steiger bij het Scheepvaartmuseum, heb ik gemengde gevoelend.

Leuk, dat is bij mij om de hoek.

En goed dat ze voor hun homozualiteit uitkomen.

Maar daar staan wel wat kritiekpuntjes tegenover. 

Laat ik maar niet weer de politiek van de Europese Unie beginnen. 

En de onmacht om de steeds groter wordende problemen aan te pakken.

Of die steeds maar uitdijende en steeds meer geld verspillende bureaucratie.

Of klagen over die kunst in de Kattenburgerstraat.

Ik zal geen woord meer vuilmaken aan die kunstenaars die hun ziel hebben verkocht aan de duivel.

Nee, wat me nu opviel bij een wandeling langs et Scheepvaartmuseum, dat trouwens sinds de verbouwing en heropening van crisis naar crisis wankelt, en in die zin op de Europese Unie lijkt, is een stelletje heel lelijke vlaggen die dit hele gebeuren moeten promoten.

En het brugwachtershuisje is ook helemaal volgeplakt met dezelfde smakeloze vormgeving.

Hoe zou het er daar binnen aan toe gaan ?

Als ze gezellig de problemen de revue laten passeren, het oneens zijn en door elkaar heen praten al die Europese leiders onder leiding van Jean Claude.

Met een borreltje erbij, want daar houdt J.C. wel van

Ik heb zo mijn gedachten. Ik heb ze in dit filmpje vormgegeven. https://youtu.be/1f-1Zl-Xd4M

Bezoek EU leiders aan Amsterdam

Europese Unie imiteert Sowjet Unie en Noord Korea

Ik had het idee om 2016 eens positief te beginnen. Ik had er echt zin in.

Maar toen las ik op facebook een wanhoopskreet vanuit Kattenburg.

“Welke idioten hebben dit bedacht om voor die prachtige oude muur al die rot borden en stellages te zetten ivm europese unie die in t scheepvaartmuseum komt zitten.....Al t mooie naar de klote!!!!!”

Een andere woedende reactie sprak over ‘vervuiling van de openbare ruimte’.

De schuldige van deze opwinding is de Europese Unie. Nederland is dit komende half jaar voorzitter daarvan . Daarom was er opeens kunst op Kattenburg.

Ik besloot ter plekke poolshoogte te nemen. Langs de hele  Kattenburgerstraat staat een houten stellage met levensgrote foto’s erop. 

De stellage ziet er een beetje armoedig uit. . De foto’s tonen allemaal portretten van mensen. Jong, oud, alleen of in groepen.  Positieve beelden. Optimistische portretten. De zegeningen van de multiculturele samenleving. 

De boodschap is dat al die mensen dankzij de europese unie even in vrede, vrijheid, vooruitgang en verdraagzaamheid.

Mooie foto’s. Fictie. Een droom. Een sprookje.

Was de werkelijkheid maar zo mooi.

Een project met bakken subsidiegeld. Betaald van onze zuur verdiende belastingcentjes. 

Verdwenen de zakken v an een paar handige jongens en meisjes.

Mij deed deze tentoonstelling denken aan het socialistisch realisme in Sowjet Unie en aan de kunst van de Kim dynastie in Noord Korea. 

Ook de Europese Unie gebruikt nu de kracht van kunst als propagandamiddel. 

Om hun eigen falen in de bankencrisis, de vluchtelingencrisis, de democatische crisis, de eurocrisis en talloze andere zaken te verdoezelen. 

Geholpen door kunstenaars, die voor een paar grijpstuivers zich  voor het karretje van de machthebbers laten spannen en hun ziel verkopen aan de duivel. 

Het verhaal van Faust is niet voor niets klassiek.

Die kritische en negatieve reacties op deze pompeuze parade van positieve plaatjes zijn hartverwarmend.

Schandere geesten trappen niet in al die positieve propaganda. 

Die laten zich niet bedotten. In het ootje nemen. Voor het lapje houden.

En daarmee lijkt de opzet van dit project mislukt. Die opzet was een goed gevoel creëeen bij het Nedelands voorzitterschap.

Alleen de mensen die aan dat voorzitterschap geld verdienen zullen er positief over zijn.

Als slippendragers van de zich immer uitbreidende almacht van de brusselse bureaucratie.

Ik wil ze veel plezier en geluk wensen bij het tellen van hun dukaten. 

Want voor hen is 2016 in ieder geval goed begonnen.

En verder beste wensen voor iedereen in 2016. Veel voorspoed en geluk. May the force be with you .

Het is maar dat U het weet

Europese Unie in voetsporen Sowjet Unie en Noord Korea