Bereikbaarheid is voor watjes

Nu het lente is, en de zomertijd weer is ingevoerd steek ik af en toe mijn neus buiten de deur. 

En gelijk voel ik me een belangrijk man. En ik verbaas me over buitenwereld.

De buitenwereld is verbluffend, intrigerend, levensgevaarlijk en angstaanjagend, met 

verkeersdoden, aanslagen, berovingen en zinloos geweld maar ook prachtig met de schoonheid 

van de stad, de mensen, de flora en fauna.

En ik merk dat ik ouderwets ben, hopeloos ouderwets en dat wou ik graag zou houden.

Dat komt omdat ik nooit aan de ifoon, smartfoon of hoe ze die verslavende apparaten ook 

noemen, ben begonnen.

Ik ben de laatste van een uitstervend ras.

Mij zal je niet starend op een van die moderne telefoons als een zombie mensen omver zien 

lopen of slingerend op de fiets mijn leven riskeren.

Sterker nog, de spaarzame keren dat ik het krot waarin ik eenzaam mijn dagen slijt verlaat 

ben ik helemaal niet bereikbaar.

Bereikbaarheid is voor watjes.

De mobiele telefoon die ik bezit, een model uit de vorige eeuw  waarmee ik alleen gebeld 

kan worden, laat ik thuis.

Verbaasd zie ik de rest van de mensheid overal en altijd maar op hun schermpje kijken.

Verslaafd gemaakt door het grootkapitaal, volledig afhankelijk  van dit ieder levensgeluk 

bedervende technologisch speeltje.

Zie ze lopen.

Strakke gezichten, zenuwachtig, nerveus, gespannen, gestresst.

Een leven zonder hun mobiel kunnen ze zich niet voorstellen.

Ieder moment kan iemand ze proberen te bereiken.

Of is er nieuws op facebook, twitter, instagram, linkedin of hoe ze allemaal heten.   

Altijd bereikbaar. 

Heel belangrijk. 

Doodvermoeiend.

Slaven van de technologie.

Ik ben buitenshuis niet bereikbaar.

Vrijwel nooit.

En dat bevalt me prima.

Ik geniet van de schoonheid van de stad, de geluiden, van de bonte mengeling van inwoners, 

van de bloeiende natuur, de spelende honden, spinnende katten, en zingende vogels en hoop 

dat het iedere dag rokjesdag is.

En ik voel me een heel belangrijk man.

Want belangrijke mensen zijn altijd moeilijk te bereiken.

Dat is les 1 in een belangrijk man zijn

Probeert U Mark Rutte maar eens te bellen, of koning Wim Lex, of de burgemeester of Uw 

favoriete schrijver of bekende Nederlander.

Die zijn te belangrijk om zomaar met iedereen te communiceren.

En zo voel ik mezelf ook zonder ifoon smartfoon of hoe die dingen ook mogen heten.

Want bereikbaarheid is  voor watjes.

Alle goede literatuur gaat over seks.

Binnenkort is het weer Boekenweek, en dan ben ik heel blij dat ik geen schrijver ben.
Dat ik niet dagen, weken, maanden, jaren als een schaduw zie vervliegen terwijl ik achter mijn toetsenbord de ene briljante zin na de andere schrijf om een grensverleggend meesterwerk te scheppen dat onverkoopbaar blijkt en uiteindelijk in de papierversnipperaar eindigt.
Dat ik me niet hoef druk te maken om het thema dat het politbureau van de cpnb, die stalinistische organisatie voor de Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek per oekaze heeft opgelegd.
Verboden vruchten is dat thema dit jaar, en dat zal door het gehele schrijversgilde weer worden aangegrepen om besmuikte seksueel getinte dubbelzinnige flauwe grappen te publiceren, trieste en slecht aflopende verhaaltjes over vreemdgaan en seks met mensen van een andere religie, huidskleur, geslacht of seksuele geaardheid.
En niet onlogisch want de enige boeken die nog verkopen zijn boeken over verboden vruchten als seks, vreemdgaan en ontucht. Gevolgd door boeken over lekker koken, zelfhulpboeken en  boeken over voetbal.
Deze trend zal er toe leiden dat er een zelfhulpboek van een bekende (ex-)voetballer verschijnt over combinaties van koken  en seks.
Bij recht-op-en-neer-seks hoort een  echte Hollandse stamppot, terwijl seks op z’n frans  of met de Franse slag zich goed laat combineren met een gerecht als  cocq au vin.
Dat boek zal als warme broodjes over de toonbank gaan bij boekhandels en een hit worden bij de leeskringen van ongelukkige huisvrouwen in de provincie en tevens leiden tot erg veel experimenten zowel in de slaapkamer als in de keuken.
Op het onvermijdelijke boekenbal, waar ik gelukkig nooit voor zal worden uitgenodigd zolang ik blijf weigeren een boek te schrijven, zullen de in de Paradiso aanwezige medewerkers van uitgeverijen en redacteuren een heuse ondeugende avond  beleven, en wederom zullen trachten een iets te dronken schrijver schalks tot een avontuurtje te verleiden en een verboden vrucht te plukken.
Daarmee gaat de literatuur dit jaar terug naar de bron.
Seks.
Alle goede literatuur gaat over seks.
Verlangen.
Geilheid.
Intimiteit.
Schaamteloosheid.
Vunzigheid,
Verdorvenheid.
Porno.
En uiteraard over schuldgevoel, want het blijft tenslotte de Hollandse boekenweek georganiseerd door de zedenmeesters van de Collectieve Propaganda voor het Nederlandse Boek met hun calvinistische bagage.
En dan moet ik gelijk denken aan het Boek de Boeken.
De Bijbel.
Wie  verboden vruchten eet, die zal uit het paradijs verwijderd worden staat daarin.
En het is maar dat U dat weet.

Ilja Leonard Pfeijffer en ik in Genua

Ilja Leonard Pfeijffer is de grootste Nederlandse nog levende schrijver van columns, 
romans, gedichten en nog veel meer.

Dat denk ik althans.
Misschien is er nog een grotere nog levende schrijver, maar die heb ik nog niet ontdekt.

Hij is een literaire reus.

Ik zag zijn rijzige gestalte in de VPRO serie Via Genua en op de cover van zijn boek 
Brieven uit Genua.
Volgens mij is hij wel 2 meter. 

Toevallig was ik afgelopen week in Genua, wat een uitermate aantrekkelijke en vriendelijke 
en heel erg Italiaanse stad bleek.

Volgens Ilja Leonard Pfeijffer vergis ik me, want volgens zijn mening, zo sprak hij voor die 
linkse VPRO, is dit Afrika.

En daaruit blijkt dat zijn veelvuldig, exorbitant en afschrikwekkend drankgebruik, waarover 
hij in brieven uit Genua voortdurend opschept, zijn hersens in lichtelijk verwarring hebben 
gebracht, want hoewel hij zich erop voorstaat gepromoveerd te zijn in de klassieke talen, 
is de fundamentele aardrijkundige kennis dat Genua in de Italiaanse provincie Ligurië ligt 
hem blijkbaar ontschoten.

Misschien heeft hij wel de ziekte genoemd naar de man wiens naam ik altijd vergeet.

En bij die linkse VPRO wisten ze ook blijkbaar niet beter. 

Gezeten op een terras onder een palmboom die ik bereikte door het nemen van een de liften 
die deel uit maken van het openbaar vervoer in Genua las ik brieven uit Genua.

Ilja Leonard Pfeijffer schrijft over zijn leven als  alcoholist, over zijn talloze droeve 
verhoudingen met vrouwen, zijn nachten met Katje Schuurman en Ellen ten Damme op Ibiza, 
zijn lunch  met de koning, zijn bezoek aan prostituees, de sores in de uitgeverswereld, 
de cafes in Amsterdam, dichtersfestivals, nominaties voor belangrijke literaire prijzen, 
zijn talloze kleinere collega’s, het voetbal in Italië en de paus.

Bij tijden is het boek hilarisch.

Maar soms is het ook onleesbaar.

Dat boek telt maar liefst 700 pagina’s.

Daar had flink in geschrapt moeten worden.

Een strenge redacteur of een gewiekste uitgever hadden zeker   die overbodige franje  eruit 
gesneden.

Ik besloot  Ilja Leonard Pfeijffer te gaan helpen en te vertellen wat hij beter had kunnen doen.

Volgens Brieven uit Genua zat Ilja Leonard Pfeijffer iedere dag trouw op hetzelfde terras op 
de Piazza del Erbe vanaf klokslag 5 uur aan hetzelfde tafeltje te schrijven.

Dus ik daar welgemoed heen.

Om Ilja Leonard Pfeijffer een paar onmisbare adviezen te  geven.

Geheel gratis en voor niks zou ik de grootste levende schrijver Ilja Leonard Pfeijffer helpen 
zijn literair werk naar een hoger niveau te tillen en nog meer prijzen en onderscheidingen te 
verwerven.

De Nederlandse literatuur zou me dankbaar zijn.

De verkoopcijfers zouden omhoog gestuwd worden en het aantal lezers van dikke boeken 
zou toenemen en niet langer beperkt blijven tot ongelukkige huisvrouwen in de provincie.

Na lang zoeken, verdwalen, en zakkenrollers, junkies, oplichters, straatverkopers en 
prostituees van me afslaan bereikte ik vermoeid en uitgeput het juiste plein, vond het juiste 
terras, het juiste tafeltje, de juiste stoel op de Piazza del Erbe.

Het was klokslag 5 uur.

En wat trof ik daar?

Geen Ilja Leonard Pfeijffer.

In geen velden of wegen te bekennen.

Een gemiste kans voor hem.

Vervuld met medelijden voor Ilja Leonard Pfeijffer ging ik zitten op de juiste stoel op het 
juiste terras op het juiste plein met achter het raam  een foto van  Ilja Leonard Pfeijffer 
en zijn roman La Superba over de stad Genua.

Ik vroeg me vertwijfeld af of de Nederlandse literatuur dit moment  zou overleven.

Zou er ook een partij zijn die goed weer belooft?

1 maart begint de lente.

Exclusief voor meteorologen dan.

Voor Jan, Piet Gerrit, Helga, Erwin en hoe ze allemaal mogen heten.

Wij gewone stervelingen moeten nog tot 20 maart wachten.

Maar dan mogen we weer de lente vieren.

In het Oosterpark bijvoorbeeld.

Dat park is na de renovatie genomineerd voor het Jaarboek landschapsarchitectuur en 

stedebouw, ook wel bekend als het jaarboek blauwe kamer.

Heel toepasselijk, want bij het minste of geringste spatje regen staat het park blauw.

Naar verluidt zijn de verantwoordelijke bestuurders in het deelraadskantoor juichend in 

polonaise door de gang getrokken toen het nieuws van de nominatie bekend werd.

Ze wilden in het park  graag een feest aanrichten om dit heugelijke feit te vieren, en lekker 

blauw te worden. Helaas hadden ze deze winter zelf een alcoholverbod ingesteld, dus 

jammer  maar helaas. 

Dat alcoholverbod wordt trouwens door de grote groep levenskunstenaars die daar  verzamelt 
om  hun dagelijkse portie alcoholhoudende drank te nuttigen massaal  genegeerd. 

Er is voor de blauwe knoop daar nog veel goed werkte doen. 

Ondertussen is die nominatie natuurlijk geheel terecht.

Dat bleek toen er weer een paar buien gevallen waren.

 Het Oosterpark was veranderd in een prachtig zompig moeras met ondergelopen 

paden en grasvelden en verzuipende bomen.

Het was een schitterend gezicht.

Die transformatie van park tot verstilde lagune, tot wetland met een exotische 

betoverende schoonheid.

Een magisch landschap.

Een aantrekkingskracht die moeilijk in woorden is uit te drukken.

Ongekende landschapsarchitectonische kwaliteiten.

Met verzonken zichtlijnen.

Met geheel nieuwe natuur, recreatiemogelijkheden en voorzieningen.

 Je zou het ook een modderpoel kunnen noemen.

Voor knaagdieren is dit waterrijke Oosterparkpark ideaal. 

Daar is dan ook een enorme toename van .

Sympatieke en onschuldige knagers schieten met twinkelende pretoogjes tussen de 

paden heen en weer. Het betreft hier een mytisch dier, van allochtone afkomst, dat vaak 

ten onrechte gestigmatiseerd en gediscrimineerd wordt, het multiculturele karakter van 

dit park onderstreept en een positieve bijdrage levert aan de beeldvorming van deze 

immigranten.

Slachtoffer van vele vooroordelen, maar dankzij ons visionaire  deelraadsbestuur nu ook 

volledig participant in gebruik van het park.

Ik heb het hier over de rattus norvegicus, ook wel bekend als de bruine rat.

Net als ik wachten deze dieren met smart op het begin van de lente in het Oosterpark.

Dan  zijn we ook eindelijk verlost van al het nepnieuws, alle opgeklopte hysterie 

en alle nonsens rond de verkiezingen waarmee we op dit moment worden doodgegooid.

Ik wordt gek van al dat verkiezingsnieuws. 

Al die kranten. 

Al die online berichten.

Al die tv programma’s.

Al die leugenachtige propaganda.

Al die zelfingenomen mannetjes en vrouwtjes.

Al die beloftes die gebroken gaan worden.

Al die praatjes voor de vaak.

Al die holle verkiezingsretoriek.

Al die zogenaamde opwinding.

Al die kouwe drukte.

Ik heb er genoeg van.

Ga me er helemaal voor afsluiten.

Ga maar eens een paar goede boeken  lezen.

Wachten op goed weer.

Op de lente.

Zou er ook een partij zijn die me goed weer belooft?