maandag 29 mei 2017

Veel plezier met je slachtofferrol

“Waar komen jullie vandaan?” werd me door een hip uitziende jongere  gevraagd 
toen ik in de stadsbus van Belgrado een ritje maakte.
“Amsterdam” antwoordde ik,  “Nederland”, zeker zijnde dat ik daarmee goede sier 
zou maken.
“Bedankt voor het bombarderen van ons land” kreeg ik als antwoord.
Ik was volgens de jongere medeverantwoordelijk want Nederland is lid van de Navo, 
en die hadden flink wat bommen op hun landje geworpen, met vernielingen en doden 
tot gevolg tijdens de burgeroorlogen in wat vroeger Joegoslavië heette.
Onbegrijpelijke oorlogen van iedereen tegen iedereen met gruwelijke oorlogsmisdadendaden 
van alle partijen.
En ook op een gegeven moment bombardementen van de Navo, waarvan binnenskamers 
wordt gefluisterd dat dat was omdat de Navo 50 jaar bestond en even de spierballen 
wilde laten rollen.
Ze hebben daar in Belgrado die gebombardeerde gebouwen gewoon laten staan om de 
barbarij van de Navo te tonen.
Voor het parlementsgebouw hangt een gigantisch doek met tekst en foto’s van slachtoffers:
“”Nato killed 2500 Serbs en stole Kosovo” en “We wil never forgive you for killing our 
children”. 
Daar wordt ik door die jongere in de stadsbus dus verantwoordelijk voor gehouden.
Idioot.
Ik heb geen vliegbrevet, mijn ogen zijn sowieso te slecht zijn om op een straaljager te 
mogen vliegen, en de Navo vraagt mijn politieke beweging, de R.O.B., de Radicale 
Oppositie Beweging, nooit en te nimmer om advies.
En de Nederlandse regering ook niet, wat trouwens heel dom van ze is.
Dat ik medeverantwoordelijk ben voor bommen op Belgrado is onzin.
Het is het soort mafkezerij dat ik heden ten dage veel tegen kom.
Schuldig omdat ik als Hollander geboren ben.
Alsof ik daar wat aan kan doen.
Steeds vaker wordt ik tegenwoordig persoonlijk verantwoordelijk wordt gehouden 
voor al het leed op deze aardekloot in het heden en verleden.
Omdat ik een blanke man ben.
Terwijl ik aan al die misstanden part noch deel heb gehad.
Een toenemend aantal gefrustreerde mensen heeft de neiging hun persoonlijke grieven 
en wonden te wijten aan een of andere gebeurtenis in de geschiedenis en die imaginaire 
pijn  op een  willekeurig persoon van een door hen schuldig geachte groep te projecteren.
Op Iemand zoals ik.
Een oude onschuldige blanke man, die met eenieder het beste voorheeft en een rechtvaardig 
en zondenvrij leven leidt.
Als blanke man schijn ik voor alle misstanden in de geschiedenis verantwoording te 
moeten afleggen.
Dat vragen de onterecht gekwetsten in ieder geval van me.
De kruistochten, de slavenhandel, de holocaust, de acties van de Navo, het kolonialisme, 
het kapitalisme, de oorlogen in het Midden oosten, de Palestijnse tragedie, de honger in 
de derde wereld, de discriminatie van Israël, de ontoereikendheid van onze democratie, 
de onderdrukking van de vrouw, de groei van het populisme, de brexit, de verkiezing 
van Donald Trump, de vervuiling van het klimaat, de zeespiegelstijging en zo kan ik nog 
wel even doorgaan
Allemaal de schuld van de boze blanke man.
Van mij dus, volgens allerlei gesubsidieerde links radicale actiegroepen, onnozele 
journalisten, verwarde geesten en politiek bevooroordeelde types.
En ze eisen excuses, boetedoening, schuldbekentenis en schadevergoeding .
Tegen al die mensen zou ik het zelfde antwoord willen geven als ik 
De jongere in de stadsbus in Belgrado gaf: 
”Geen probleem, graag gedaan, veel plezier met je slachtofferrol”.  

maandag 22 mei 2017

Op de balkan ben je gast, in Amsterdam  ben je prooi.    

Het is goed om even uit je comfort zone te stappen. 
De bubbel waarin je leeft te verlaten.
De dagelijkse sleur en routine te doorbreken.
Dat advies hoor je deze dagen vaak.
Je komt terug met een frisse blik op het leven van alledag in onze samenleving.
Een gave samenleving volgens snotneus Mark Rutte, van die goeie ouwe door 
corruptieschandalen geplaagde VVD in een land dat af is en perfect, zoals zwaargewicht 
en schrijver Ilja Leonard Peijffer laatst in een column beweerde.
Een paradijs kortom.
Ik trok de  stoute schoenen aan, verliet mijn hol onder de rook van artis, stapte uit mijn 
aangename comfort zone, mijn verdovende bubbel, doorbrak de geestdodende sleur en 
waagde een sprong in het duister om een verfrissende blik op die onzinnige beweringen 
van Mark en Ilja te verwerven en trok naar de balkan, naar Belgrado, dat tegenwoordig 
en voor zolang het duurt de hoofdstad van Servië is, en nog zichtbare sporen van de 
laatste oorlogen draagt.
Daar bleek dat vele zaken hier in Amsterdam verre van perfect en gaaf zijn.
Dat is de eerste van vele de belangrijkste conclusies van mijn studiereis.
In Belgrado weten ze bijvoorbeeld hoe ze je moeten bedienen in een horecagelegenheid, 
in tegenstelling tot Amsterdam in mijn geliefde reservaat binnen de A10. 
Op je wenken namelijk.
Attent en vriendelijk, zonder opgejaagd te worden kun je er een kop koffie bestellen, 
die fluks wordt geserveerd en lekker en goedkoop is.
En als je dan nog even een tijdje wil nagenieten van het genoten bakkie pleur, 
geen probleem, je kunt er rustig blijven zitten in een ontspannen atmosfeer.
Nee,dan Amsterdam binnen de A 10.
Als het je al lukt een kop koffie te bestellen, komen ze daarna om de haverklap nerveus 
vragen of ze nog iets voor je kunnen inschenken, waarmee bedoeld wordt dat je nu nog 
iets moet bestellen of anders gelijk betalen en zo snel mogelijk oprotten.
Je voelt je een opgejaagd dier, een prooi.
Amsterdam en zijn wereldberoemde gastvrijheid.
Andere optie is dat je tijdenlang genegeerd wordt. 
Dat het je niet lukt de aandacht van het bedienend personeel te trekken, zodat je 
uiteindelijk met een slechter humeur en zonder een consumptie genoten te hebben het 
etablissement verlaat.
Dat is me recent nog enkele malen overkomen in enkele nieuwe hippe horecagelegenheden 
in de Javastraat in de Indische buurt van Amsterdam, wat trouwens op een andere manier 
een soort balkangebied is.
Hippe jongens, met baarden, knotjes en tattoo’s genoeg en dames die het druk hadden 
met nagels lakken en lippen stiften, maar bediening, laat staan service, ho maar.
Mijn frisse blik, opgedaan buiten mijn comfort zone, buiten mijn bubbel kan maar tot een 
conclusie leiden: Op de balkan is het een stuk beter dan in Amsterdam.
In het cafe tenminste.  
Op de balkan ben je gast, in Amsterdam ben je prooi.



dinsdag 2 mei 2017

Opzouten met die 2e wereldoorlog

Oorlog. 
De 2e wereldoorlog. 
We worden er in deze tijd van het jaar mee doodgegooid. 
Herdenkingen. Kransen. Optochten. Tentoonstellingen Speelfilms. Documentaires. 
Tv programma’s. Radio. Boeken. Weer nieuwe monumenten en gedenkstenen.

Het is een gigantische industrie, waar veel geld in omgaat en bloeiende bedrijven 
in stand worden gehouden met inspelen op schuldgevoelens van een onnozele bevolking, 
die zich alles laat wijsmaken. 
De 2e wereldoorlog als verdienmodel.
Ik ben daar helemaal klaar mee. 
Opzouten met die 2e wereldoorlog.  
Er worden teveel krokodillentranen over vergoten.

Ik ben ook oorlogsslachtoffer.
Als kind ben ik getraumatiseerd door mijn lieve moedertje als ik vieze dingen 
als witlof, bieten, koolraap  of ander varkensvoedsel niet wilde eten.
“Had je de oorlog maar meegemaakt” zei ze dan. 
Mijn vader, de arme man,  voormalig dwangarbeider, probeerde mij, 
zijn onhandelbare zoon in het gareel te krijgen door de te waarschuwen voor 
de verschrikkingen van de dwangarbeid, met als gevolg dat ik ooit de 
Bond voor Werkschuw Tuig heb opgericht. 
Ieder jaar  rond deze tijd komen deze traumatische herinneringen weer boven. 
Worden die wonden weer opengereten.

Ik heb die klote oorlog niet meegemaakt en ik wil daar niks mee te maken hebben, 
maar met mensen zoals ik wordt geen rekening gehouden door de herdenkingsindustrie.
Geen excuses, geen hulptelefoon, geen traumadienst en geen schadevergoeding, 
smartengeld of herstelbetalingen.
Ik sta helemaal alleen met mijn leed.
En trouwens, we zitten middenin de 3e wereldoorlog, voor zover U dat nog niet doorhad. 
De slagvelden zijn in de zandbakken van het Midden Oosten en Noord Afrika.
Met honderdduizenden doden, onvoorstelbare wreedheden ,terrorisme en grote 
vluchtelingenstomen in Europa als gevolg.
Een oorlog waar Nederland ook aan meedoet, onder de eufemistische term vredesmissie.
 Oorlog voor geopolitieke doeleinden. Olie, grondstoffen, invloedssferen. 
Om de heersende macht in het zadel te houden. Om af te leiden van de misdaden 
van  het internationale monopoliekapitaal, het speculantendom, het bankwezen en
 het militair industrieelcomplex.
En wij maar met zijn allen “nooit meer oorlog” roepen.
Tegen beter weten in.




maandag 1 mei 2017

Macron et moi.

De invloed van de politieke bijeenkomsten in een beroemd en berucht Amsterdams 
dranklokaal hebben een onmiskenbare invloed op de Franse presidentsverkiezingen, en 
met name op de kandidaat Emmanuel Macron, bijgenaamd de cocosmakroon.
Mijn bijdrage is daarin zeker van belang.
U kent me:
Verlegen, bescheiden, dienstbaar,  rechtvaardig en nederig.
Dat is mijn karakter.
Ik blijf het liefst op de achtergrond en probeer zo min mogelijk op te vallen.
Ik bemoei me nergens mee, en heb nooit een omstreden mening.
Er is geen grijzere muis dan ik.
Terwijl ik tot mijn verwondering keer op keer moet constateren dat ondanks deze nobele 
levenswijze op vele gebieden een voorloper ben,
Ik ben  geen trendvolger, integendeel.
Ik blijk keer op keer een trendsetter.
Ik zou daar talloze voorbeelden van kunnen geven.
Ik zeg dit uiteraard in alle bescheidenheid.
Het laatste voorbeeld is de Franse presidentskandidaat Emmanuel Macron
de cocosmakroon.
Die neemt deel aan de verkiezingen met  een beweging die zich E.M. noemt, 
En Marche.
Toevallig de zelfde letters als de initialen van zijn naam.
Braafste jongetje van de klas en ideale schoonzoon die
Emmanuel Macron, de cocosmakroon
En dat komt mij bekend voor.
Bij de  verkiezingen voor de gemeenteraad in Amsterdam ,drie jaar terug, was ik  lijsttrekker 
van de R.O.B., de Radicale Oppositie Beweging.
Onze  campagne werd door nationale en internationale media opgepikt 
als nieuw en revolutionair., ook  in Frankrijk.
Met affiches van wereldwijd bekende kunstenaars en een uitgekiende mediastrategie.
Ik zeg dit in alle bescheidenheid.
Met mijn uitstraling van ideale schoonzoon, bolleboos en moederskindje was ik de 
gedroomde kandidaat om de stad uit het moeras te trekken.
Door een cordon sanitaire en mogelijke verkiezingsfraude werden we helaas niet verkozen.
Amsterdam zal daar nog de zure vruchten van plukken en spijt krijgen als haren op het 
hoofd van Eberhard van der Laan,.
Ik zeg dit in alle bescheidenheid.
We waren een paar jaar te vroeg voor de meeste  kiezers,  die ons in hun onnozelheid 
niet begrepen, maar we begonnen een trend die nu Emmanuel Macron, bijgenaamd 
cocosmakroon, tot ongekende hoogten heeft opgestuwd.
Tijdens de politbureauvergaderingen van de Radicale Oppositie Beweging in een beroemd 
en berucht drankokaal in Amsterdam liepen de gemoederen hoog op en werd ternauwernood 
een handgemeen voorkomen toen de vraag aan de orde kwam hoe we op dit 
kopieergedrag moeten reageren.
Hoe krijgen we erkenning die we verdienen?
Wat gaat Emmanuel Macron, bijgenaamd cocosmakroon, doen om ons te bedanken?
Of gaat Emmanuel Macron, bijgenaamd cocosmakroon net doen of zijn neus bloedt en 
alsof hij nog nooit van de Radicale Oppositie Beweging heeft gehoord?
Dat zou schandalig en laaghartig zijn.
Echt iets voor een politicus.
Dan zal  ik echter vergevingsgezind zijn en hem gewoon zijn gang laten gaan.
Ik ben immers te verlegen, bescheiden, dienstbaar,  rechtvaardig en nederig 
om mijn aandeel in zijn succes op te eisen.
Emmanuel Macron, bijgenaamd cocosmakroon, zal moeten leren leven met die zonde. 
Ik wens hem veel schuldgevoel.
Dit zeg ik in alle bescheidenheid