Een gedicht over de liefde voor Amsterdam

Hij werkte in de horeca. Was barkeeper. In een etablissement waar dichtersmiddagen werden gehouden. Werd gebeten door de microbe van de poëzie. Ging zelf te dichten. Begon die gedichten voor te dragen. Stopte met zijn baan. Werd fulltime poëet.
Een meer Amsterdamse dichter heb ik nog nooit gehoord. Recht voor zijn raap. Uit het hart. Met liefde voor de taal.
Met liefde voor het leven. Met liefde voor de stad.
Poëzie omdat het moet. Omdat hij het niet laten kan. Uit noodzaak.... Als levensader.
Langzaam rijst zijn ster. Als helder licht in een donkere tijd.

Zijn fanclub wordt groter en groter. Zijn poëzie beter en beter.
Ronald M. Offerman. Hier een filmpje van een recent optreden bij Radio Amsterdam fm, de stem van de hoofdstad. Opgenomen in de bibliotheek op de Oosterdoksdijk. Maar eigenlijk is Ronald de stem van Amsterdam. Of in ieder geval van de Amsterdammer. https://youtu.be/22Cp6Sj0cmo

De Klimaattop doet denken aan Noord Korea en de DDR.

Op 30 november 2015 meldde radio Afm sterpresentator Bert van Galen dat ondergetekende op reis zou gaan naar Noord Korea. Dat was niet helemaal waar en maar ook aan de andere kant eigenlijk ook weer wel.
Dat zat zal ik uitleggen.
Ik ging namelijk voor een korte reis Valencia in Spanje, om een korte documentaire op te nemen ( https://youtu.be/TX2wNWbyzT8 ).
Maar ‘s avonds was in met mijn geest in Noord Korea
Valencia. Een stad waar men houd van grote spektakels voor grote mensenmassa’s. . Massale optochten opganiseert waarin men met bewondering grote beelden van heiligen ronddraagt. Godenverering. Volksfeesten die grote aantallen bezoekers trekken, en die strak georganiseerd verlopen. Afgesloten met spektaculair vuurwerk.
Ze hebben in die stad daarnaast een aantal grote futuristische gebouwen neergezet om de vooruitgang te vieren. Gebouwen van een onmenselijke schaal, waarbij de gewone sterveling zich een miezerige mier voelt.
‘s avonds in mijn hotelkamer zat ik met mijn geest in Noord Korea, met een boek van de portugese schrijver Jose Peixoto, met de titel “Achter gesloten grenzen”..
Hij beschrijft een strak gedisciplineerde samenleving met een voorliefde voor massale manifestaties om de dode en levende leiders van het land, de familie kim, te eren. Met ellenlange toespraken, ellenlang applaus, en ellenlange lijsten van verworvenheden. Er werden belangrijke documenten opgesteld.Een glorieuze toekomst lachte de inwoners van deze heilstaat toe. Nog even doorzetten en het is zover. Dan is het paradijs daar.
Daarna las ik nog een boek over een heilstaat.
Retour Berlin Ostbahnhof van Dolores Thijs. Het boek over een jong meisje dat met haar ouders verhuisde naar de DDR in de jaren vijftig, omdat haar vader als correspondent uit België ging werken in deze communistische heilstaat. Ook een land met een voorkeur voor massale manifestaties, strakke discipline en verering voor hun toenmalige grote leider Walter Ulbricht en zijn Sowjet Unie kameraden.
Dus vertoefde ik een paar avonden met mijn gedachten in het Oost Berlijn van eind jaren vijftig met een meisje dat werd onderworpen aan ellenlange toespraken, ellenlang applaus, en ellenlange lijsten met verworvenheden.
Er werden belangrijke documenten opgesteld.Een glorieuze toekomst lachte de inwoners cWe weten allemaal hoe dat is afgelopen.
Nadat ik het boek dichtsloeg zette ik de televisie aan. Een franse nieuwszender. France 24.
Ik viel midden in een live coverage van een massale manifestatie. Veel officieel uitziende mensen in een grote hal. Op het podium stond een beroemde Koreaan, Ban ki-Moon. Naast hem mannen in pakken, en vrouwen in strenge jurken. Er klonk een oorverdovend applaus. Dat ging minutenlang door, en ging daarna over in gejuich. We kregen shots te zien van huilende vrouwen. De sfeer was uitgelaten. Exstatisch. Het ging maar door.
Dit was geen Noord Korea, geen Oost Duitsland. Dit was Frankrijk. De klimaattop. Men had een belangrijk document opgesteld. Met doelen die men ging realiseren. Verworvenheden die men ging verwezenlijken. En een glorieuze toekomst gloorde aan de horizon.Nog even doorzetten en het is zover. Het klimaatparadijs lag aan de horizon.
Al die mooie woorden, al die grote gebaren, al die massahysterie. Op die avond in Valencia kwamen ze me grotesk voor. Ongeloofwaardig. Onrealistisch. Onzinnig. Zou dit een teken zijn dat de wereld ten onder zou gaan aan zijn eigen illusies, net zoals de DDR? Of zou de wereld net als Noord Korea veranderen in een groot concentratiekamp?
Ik was er die avond niet gerust op, na het zien van die onhutsende hysterische beelden van de klimaattop.
En het is maar dat U dat weet.

BAAS tv, een snertuitzending

De essentie van Valencia

Economie is geen wetenschap

Economie is geen wetenschap. Je kunt het wel studeren en er deskundige en zelfs professor in worden, maar het blijft niet meer dan een verzameling willekeurige en elkaar tegensprekende meningen over het slijk der aarde.
Economie is vergelijkbaar met religie, new age, sprookjes en spiritualiteit. Alle zogenaamde economische deskundigen zijn niet meer dan hogepriesters voor de God Mammon, de God van geld en rijkdom. Die door sommigen ook als de duivel wordt gezien. Als satan.
Neem nou de recente beursgang van de ABN, vroeger ook wel de Apartheids Bank Nederland genoemd.
Eerst moest de overheid die bank overnemen voor talloos veel miljoenen, of miljarden, daar wil ik vanaf zijn. Een reddingsoperatie van ongekende omvang.
Hoe zou dat in zijn werk gegaan zijn? Werden er opeens vrachtwagens met bankbiljetten van de Nederlandse Bank naar het hoofdkwartier van de ABN gereden om daar de kas aan te vullen?
Hadden we al die miljoenen zomaar klaar liggen? Of moesten de geldpersen overuren maken?
Of die honderden miljoenen of miljarden die we aan Griekenland lenen of als boete aan de Europese Unie moeten betalen, halen we die gewoon uit de kluis? Gaan er zwaarbewaakte transposten met talloos veel miljoenen of miljarden naar Brussel en Athene?
Zijn we echt zo rijk? Liggen er potten met geld in de krochten onder die lelijke gebouwen aan het Frederiksplein? Zwembaden vol met bankbiljetten, zodat directeur Klaas Knot er af een toe een duik in kan nemen, net zoals Dagobert Duck? Staan er geldpersen in de kelder? Waar die biljetten worden bijgedrukt als dat nodig is? Of worden alleen maar toetsen op de computer ingedrukt? En geld geschapen dat slechts bestaat op een beeldscherm? Virtueel geld? Zogenaamd geld? Alleen maar bestaande uit enen en nullen op de computer? Monopoly geld. Mickey Mouse money.
Ik hoor de hele dag economen en commentatoren allerlei ingewikkelde en onbegrijpelijke teksten uitslaan over schulden, rentetarieven, inflatiepercentages, saneringen, winstmarges, afschrijvingen, belastingtarieven, het huurwaardeforfait, bruto nationaal product en allerlei andere cijfers.
Mij schiet dan een oude wijsheid te binnen: Cijfers kunnen niet liegen, maar leugenaars kunnen wel cijferen.
Dat hele economengezwets is alleen een rookgordijn om te verhullen dat het internationale roverskapitalisme van de banken, de multinationals en de oorlogsindustrie gewoon doorgaan met hun vernietigende activiteiten. De rijken steeds rijker worden en de armen steeds armer, en dat U en ik, de gewone Henk en Ingrid, de rekening moeten betalen. Dat wij moeten opdraaien voor de uiteindelijke schuldsanering.
Want de kruik gaat net zo lang te water tot ze barst, En die hele economie staat op knappen, wat ik U zeg. We kunnen niet onbeperkt wereldwijd schulden blijven maken, oorlog voeren, het milieu vernietigen, en geld in bodemloze putten storten. En ik hen niet de enige Joris Luyendijk, die tijdenlang onderzoek in de financiële wereld te Londen en daar een prijswinnend boek over schreef, zegt dat ook.
Die hele economie en die hele bezwering- en windhandelindustrie eromheen zal uiteindelijk ontmaskert worden als wat ze werkelijk is. Namelijk een pyramidespel.
En die pyramidesspellen storten uiteindelijk altijd in. Met een hele harde klap. En dan zitten we met de gebakken peren. Met onze kont op de blaren. En het is maar dat U dat weet.

de 55 miljoen van d66

In Amsterdam is 55 miljoen zoek. Bij de gemeente. Niemand begrijpt het. Ook niet de wethouder van d66, die juist orde op zaken zou stellen. Hij is een professional, beweerde men bij zijn aantreden. Blijkt nu net zo'n sukkelaar als een lange lijst voorgangers. Ik moest even weemoedig denken aan Pieter Hilhorst, die ten onder ging na een foutje van 118 miljoen. Herinnert U zich Geert Dales nog? Frits Huffnagel? Lodewijk Asscher? Allemaal wethouders met een enorme dadendrang die allemaal met enorme geldproblemen te maken kregen. Enorme budgetoverschrijdingen. Aan grote bedragen die verdwenen in zwarte gaten. Aan zinloze subsidies. Aan onverantwoorde uitgaven. Aan politieke hobbies.
Laatst hebben ze zelfs een enquete gehouden. Een saaie show, met weinig publiek en een voorspelbaar nutteloze conclusie. En men ging weer over tot de orde van de dag
De stoere praatjes van d66 dat ze het allemaal anders zouden gaan doen met een wethouder die gepokt en gemazeld zou zijn in omgang met de centjes. Opeens 55 miljoen kwijt. Hoogmoed komt voor de val. Ze maken er net zo'n potje van.
De Amsterdamse politiek is verworden tot een treurig stemmend soort entertainment, keer op keer moeten ze machteloos toegeven dat ze niet met geld om kunnen gaan. En met een lachwekkend soort amateur toneel proberen ze zich eruit te draaien. Zij zijn immers onschuldig en integer en vol goede bedoelingen. Wat de oorzaak is van dit continue debacle? Daar hebben ze vast allemaal een verschillende mening over. Wie het weet mag het zeggen.
En zo stuntelen we verder naar de volgende financiële beerput.
Ondertussen mogen de arme inwoners van de hoofdstad de rekening betalen.

lockdown

Op 8 december gaat het college van b&w van Amsterdam op werkbezoek in Brussel. Om te leren hoe je een lockdown organiseert? Om over de connectie Molenbeek - Slotervaart te spreken? Of gewoon een werkbezoek met kunst, lekker eten en veel bobo's? De speeches kort, de informele borrel lang. Gewoon terug naar de oude situatie. Ben benieuwd. Ze kunnen natuurlijk het ook nog op het laatste afgelasten. En angstig binnen de ring A10 de klap afwachten.

Wat een dag.

Aanslagen in Parijs. Lockdown in Brussel. En hoe zit het hier in 020? Wat broeit er in Slotervaart? De Transvaalbuurt? De Bijlmer? Of buiten de ring in 010? 030? 040? 050? 070? Enz.
De NOS correspondenten vinden dat altijd moeilijk te zeggen. Vooralsnog kunnen we rustig gaan slapen. Zeggen ze. En morgen gezond weer op?
Ik leef bij de dag. Iedere dag is er een. Kan de laatste zijn. Dus maak er het beste van. Dat is ook de mening van Henk van der Horst, in zijn nieuwe boek "Wat een dag". Voor de ouden van dagen onder ons, hij is ook bekend van de tv. Van Farce Majeure en Showroom. Hier een diepte interview https://youtu.be/C-gk1Lwt41I

Doodsbedreiging

Hij wordt met de dood bedreigd. Genadeloos zal er een einde aan zijn leven worden gemaakt.
Met grof geweld. Met een electrische zaag. Of met een bijl.  Voor uitstel van executie lijkt het te laat. Degene die de tijd van deze terechtstelling te weten komt kan hier live bij aanwezig zijn. Mits hij of zij achter de hekken blijft, en de aanwijzingen van de beulen volgt. En plaats van handeling is hartje Amsterdam.
U begrijpt waar ik het hier over heb. Het nieuws heeft zich al razendsnel rondgezongen. De boom van Ramses Shaffy aan de Dijksgracht gaat eraan. Wordt geveld. Omgehakt. Vermoordt. De boom van Ramses Shaffy. Een levende getuige van  deze zanger, acteur en levenskunstenaar. Hij heeft daar geleefd. En hoe.
De Dijksgracht van oudsher een rafelrand van de stad. Een plek voor de onaangepasten, de artistiekelingen, de stadsnomaden, zij die leefden aan de rand of over de rand van de door een beklemmende burgerlijkheid verstikte maatschappij. Het is een plek waar zaadjes worden geplant voor vernieuwing van de ingeslapen samenleving, een plek waar de geest kan waaien,  grensverleggende plannen gemaakt kunnen worden, waar vastgeroeste normen en waarden ter discussie worden gesteld, en waar sex, drugs, alcohol, vrije liefde, creativiteit en vernieuwing alom tegenwoordig zijn .
Ramses Shaffy  was hier als een vis in het water. Leefde op een woonboot .  Maakte daar muziek, leerde rollen voor toneelstukken uit zijn hoofd, bedreef er de liefde, ontving er gasten, maakte er een gewilde plek voor kunstenaars, artiesten, paradijsvogels en fans van.   En plantte een boom.
De boom die het allemaal heeft  gezien. En   mede daardoor   een gezonde, volwassen en fiere boom werd . Hij staat trots  daar aan de Dijksgracht. Een levende herinnering aan een stormachtige tijd en aan een man met een stormachtig leven.
En nu moet die boom dus dood.
Ideetje van de gemeente Amsterdam. Want die Dijksgracht moet worden aangeharkt. Opgenomen worden in het Yuppenparadijs dat men van de hele stad wil maken. Weg met al die onaangepaste figuren en al die alternatieve manieren van leven. Opzouten me dat zootje ongeregeld. In het gareel lopen zullen  ze. Zich aanpassen of oprotten.  Luisteren.
Het moet er keurig worden. Truttig. Burgerlijk. Door een ringetje te halen.
Blijkt maar weer eens dat de  gemeente Amsterdam weinig oog heeft voor belangrijk cultureel erfgoed. En voor de natuur. Voor bomen. Want niet alleen de boom van Ramses moet weg, alle bomen aan de Dijksgracht zijn bedreigd. Ook de bomen bij de verderop gelegen Oosterkerk moeten sneuvelen. En flink aantal bomen op de plantage Middenlaan, waaardoor een eeuwenoud stadsgezicht zal worden vernietigd.
Zo wordt de stad langzaam  een steenwoestijn.
Redenen voor dit alles: de moderne tijd, de vooruitgang, het toerisme, en de arrogantie, de domheid van ons onvolprezen stadsbestuur. En wie doet er wat tegen? Wie protesteert er?
Waar zijn al die zogenaamde vrienden en fans van Ramses? Al die bekende Nederlanders die zou graag met hem pronken?  En al die politici die zich zo druk maken over het milieu en het groen? Zij zwijgen.  Zwijgen als het graf.  Denken al die mensen nog wel eens aan Ramses? Aan wat hij betekende voor Amsterdam?  Want wat blijkt uit zijn erfenis? Ramses dacht altijd aan Amsterdam https://youtu.be/GmoDb74VZSk

Beatles deskundige nummer 1: Jan van Galen

Parijs, Arjan Lubach en de ondergang der beschavingen

Dezer dagen hebben we weer een overkill aan meningen voor onze kiezen gekregen.  Over de dramatische gebeurtenissen  in Parijs. Deskundigen, columnisten. opinieleiders, schrijvers, politici, voorgangers van diverse religies, commentatoren, reaguurders.  Allemaal  weten ze  precies  hoe het in elkaar zit. Ook onze minister president  doet een duit in het zakje. Ja, het is oorlog. Ja, het kan hier ook gebeuren.
Maar we moeten niet bang worden. We moeten onszelf geen angst laten aanjagen.
Het woord is immers altijd sterker. En wij zijn  met velen. Onze beschaving zal deze strijd winnen. Zegt de minister president, alsof hij namens ons allemaal spreekt.
Maar niet namens mij. Ik ben daar namelijk niet zo zeker van. Van die overwinning .En ik ben niet de enige.
Talloze loze gebaren worden er  gemaakt om de angst te bezweren.  De angst voor de dood. De angst voor de terreur. Angst voor de ondergang. Van onze beschaving. Van onze cultuur.   En die ondergang is zeker  niet ondenkbaar.
Het Romeinse rijk ging immers ook ten onder. En de Egyptenaren. En de oude Grieken. De Moren verdreven  van het Iberisch schiereiland. De christenen uit Byzantium. De Aboriginals werden  tweederangsburgers in hun eigen land. Net als de Maori's in Nieuw Zeeland. In Noord amerika werden de indianen slachtoffer van een holocast, net zoals de Azteken, de Tolteken en talloze andere zuid amerikaanse beschavingen. Slechts  ruïnes dienen als bewijs van hun bestaan. Zoals de pyramides ons doen denken aan verdwenen farao's . En nu  ik wil het eigenlijk niet hebben over die vlegel van een Arjan Lubach, die zich namens die linkse vpro  heel decadent tot farao wil laten benoemen.
Maar dat  is misschien wel tekenend. Een teken dat   het westen met zijn geweld, kapitalistische roversmentaliteit,  verloedering der zeden, goddeloosheid en vernietiging van het milieu  gedoemd is ten onder te gaan. Onontkoombaar. Zeker weten. Daar helpt geen lieve moeder tegen.
Dat zal hopelijk nog wel even duren. Tot die tijd kunnen we slechts 1 ding doen. Met een milde glimlach het continent ten onder zien gaan aan chaos en geweld en zo veel mogelijk van het leven genieten. Feesten. Dansen op de vulkaan.  Met de moed der wanhoop. Tegen de klippen op.  Zolang het nog kan. Tegen de stroom in. Want Parijs bewijst een ding: Het kan zomaar voorbij zijn. Onverwacht. In een  flits. Op ieder moment.  Als ode aan deze getroffen stad een liedje: Paris sere toujours Paris https://youtu.be/tmiI98EG1Fo

Hoe komen we de feestdagen door? Met Yvonne Kroonenberg?

Hoe komen we de feestdagen door? Het is een prangende vraag, die ieder jaar rond deze tijd weer opborrelt. Terwijl de dagen donker worden en de mensen somber, chagerijnig en depressief, hangt men winkelstraten vol met feestverlichting. De zieltogende Dappermarkt pakt daarmee weer uit . De middenstand hoopt tegen beter weten in op een omzet die het hele jaar compenseert. Eventuele kopers lopen onder de stress en gekweld kijkend rond. Gedwongen door de massapsychose dat al die feestdagen gezellig moeten zijn. Tegen beter weten in.
En dan staan al die feesten ook nog eens in toenemende mate in een kwaad daglicht.
Sinterklaas is een blanke man. Dus een racist. Een onderdrukker. Dus fout. En hij houdt slaven. Zwarte Piet namelijk. Dat feest mag dus niet van de moraalpolitie. Weg ermee.
Kerstmis is een feest van overdadig eten. Van rood vlees. Van wild. Van dierenleed dus. Van veel wijn drinken. Of cognac. Of bier. Van veel ongezonde sauzen. Ongezonde toetjes. Allemaal dingen waar je kanker van krijgt. Dus ophouden daarmee eist de gezondheidspolitie. Dat wordt ons allerwege ingepeperd.
En die kerstman is ook een blanke man. Dus fout. Toch? En dan die rendieren voor zijn slee. Is dat ook geen dierenleed? Om nog maar te zwijgen van alle familiebijeenkomsten waar de sfeer te snijden is, en waar na een paar glazen oeroude ruzies weer boven komen drijven en men elkaar te lijf gaat.
En dan nieuwjaar. Afgerukte ledematen door vuurwerk. Brandende kerstbomen. Blindheid door rotjes. Steeds massaler klinkt de roep het afsteken van vuurwerk te verbieden. Het is al een tijdje een issue in de politiek.
En dan al die zogenaamd gezellige feestjes waarop relaties verbroken worden, depressievelingen zelfmoord aankondigen en de meeste mensen zich te pletter vervelen en daarom het maar op een zuipen zetten. Of misselijk worden van teveel oliebollen en appelflappen.
Champagnekurken die door ruiten knallen.
En op 1 januari de jaarlijkse enorme kater. En dan beginnen aan goede voornemens die je nooit gaat waarmaken.
Allemaal droefenis kortom.
Yvonne Kroonenberg schreef er een boekje over. En wat bleek? De uitgever verviel acuut in een depressie en liet de stapels in het magazijn liggen. Zodat niemand de antwoorden van Yvonne kon lezen. Of is dit een gevalletje censuur, omdat Yvonne meningen verkondigd die de meeste mensen onwelgevallig zijn? In ieder geval kocht la Kroonenberg kordaat de hele oplage. U kunt het boekje nu bij haar zelf kunt bestellen. Alle info in dit filmpje https://youtu.be/G-TZGWM1b-U

Junkie, crimineel, transseksueel René Stoute, een leven als een filmsc...

Eet rood vlees, drink veel alcohol, gebruik overmatig veel suiker en rook als een schoorsteen

Dezer dagen worden we van alle kanten belaagd met ongevraagde adviezen. Ongewenste adviezen. Adviezen die het leven nog onaangenamer willen maken dan het sowieso al is.
Eet geen rood vlees meer. Eet geen bewerkt vlees meer. Of eigenlijk eet helemaal geen vlees meer.
Drink minder alcohol. Hooguit een glas per dag. Of nog beter, stop met het drinken van alcohol.
Drink ook geen frisdrank meer. Alleen water.
Suiker, zoetigheid, chocola, snoepgoed, allemaal uit den boze.
Zout is trouwens ook helemaal niet goed. Stoppen daarmee a.u.b.
Alleen groene groenten zijn nog toegestaan. En rauwe bonen.
Stop met roken. Ook van Wiet. Drugsgebruik alleen op doktersadvies. Heroine of cocaine of
Sex alleen binnen het heterohuwelijk. Van vreemdgaan krijg je een soa. Of ongewenste kinderen. Of abortus, maar dat alleen onder bepaalde voorwaarden .
Muziek is gevaarlijk. Van harde muziek wordt je doof. Van dance muziek wordt je simpel. Van klassieke muziek wordt je conservatief. Van rock en roll wordt je gek. En van jazz wordt je dement.
Fietsers moeten allemaal verplicht een helm op. En zich aan de verkeersregels houden.
U moet minstens twee keer per week een uur sporten, en iedere dag een koude douche nemen.
Enzovoort en zo verder.
Een heel leger van betweters en valse propagandisten komt met het ene na het andere advies om iedere vorm van genot en plezier te verbieden.
Allemaal heel goed bedoeld. Maar zinloos, want dood ga je toch, aan hoeveel regels je je ook houd. En je leven wordt door al die regels saai. Onvoorstelbaar saai. Zonder enige kick. Onleefbaar. Zo hoop je 100 jaar of ouder te worden. Maar je verveelt je te pletter. En dan kan je nog eerder doodgaan door een verkeersongeluk, een vechtpartij, een erfelijke ziekte, een natuurramp, een oorlog, een neerstortend vliegtuig, een terroristische aanslag, een voedselvergiftiging, een insektenbeet. een aanval door een wild beest, een relatiecrisis of honderd andere oorzaken. Dan is alle moeite helemaal voor niks geweest.
Dus vergeet al die zogenaamde goede adviezen. Luister niet naar al die zogenaamde deskundigen. Negeer al die betweters. Lap al die lulkoek aan je laars. Trek je er niks van aan. Laat ze allemaal in de boom gaan zitten.  Eet rood vlees, drink veel alcohol en gebruik overmatig veel suiker Luister naar een advies uit 1917. Van tekstschrijver Dirk witte. Bijna honderd jaar oud maar nog steeds actueel, hier voor gedragen door Ramses Shaffy: Mens, durf te leven. www.youtube.com/watch?v=Ynkxh80UlEI

　
　

Waarom ik niet naar het IDFA ga

Het was de ouwe oproerkraaier Jan Vrijman die me ooit voor het karretje spande van het IDFA. Of ik daar niet wat tv programmaatjes voor kon maken? Voor hun 3e editie. Want de nationale tv had geen interesse. Toen was het IDFA nog een klein filmfestivalletje in de Balie en de naastgelegen inmiddels gesloten bioscoop Alfa, georganiseerd door drie dames uit Utrecht. Nu is het IDFA een megafestival waar door de hele stad vlaggen voor wapperen. De drie dames zijn nu door de wol geverfde cultuurbobo's. Structurele subsidie van de gemeente Amsterdam. Een paradepaardje voor die linkse VPRO. IDFA is een succes. Een paradepaardje. Ze zitten in een duur kantoorpand aan het Frederiksplein. Van harte gefeliciteerd.

Zelf ben ik afgehaakt. Kom er al jaren niet meer. Is het me misschien te burgerlijk geworden? Te truttig? Te politiek correct? Te keurig? Te saai? Of had ik er gewoon genoeg van?

Ik zelf heb me hevig teleurgesteld in de mensheid en somber over de toekomst teruggetrokken uit het openbare leven, en zit hier in een spartaans ingerichte sociale woning op een eiland met een dieet van peulvruchten, havermout, groene groenten en vitaminepreparaten het einde der tijden af te wachten. Azijn te pissen op het internet. Maar ik heb een compilatie (met dank aan het gemeentearchief) uit die programma's die ik maakte in de jaren 80 en 90. Gewoon omdat ik daar zin in had. Ome Jan Vrijman zit daar ook nog even heel kort in. Was het toen eigenlijk wel zo leuk? Hier de link http://youtu.be/LIBo3wQdFgg?list=UUejs8GnmUOtqJCU3aSXfijg

Alexander Reeuwijk - Achter de sluier het land

Wat moeten al die vreemde snoeshanen?

Dit is de tijd dat onze cultuur ten onder gaat. Ten grave wordt gedragen. Dat wij wijken voor vreemde ideologieën die ons land overspoelen. Het is een tsunami van mensen en ideeën die botsen met onze volksaard. Het lijkt erop dat wij onszelf weerloos uitleveren aan buitenlandse overheersing. Deze chaos grijpt ieder jaar verder om zich heen en lijkt onbeheersbaar.

Wat moeten we met al die vreemde snoeshanen? Waar komen ze vandaan? En het worden er alsmaar meer. Ze houden van geweld. Van bloed. Van verminkingen. Littekens van zweepslagen. Geamputeerde ledematen. Van de dood. Ze maken misbruik van de vrijheid in dit land om hun zieke opvattingen ongelimiteerd te uiten. Hoeveel tere kinderzieltjes er ook het slachtoffer van zijn. Hoeveel vrouwen zich ongemakkelijk voelen onder hun blikken. Het is angstaanjagend. Waar moet dit heen? Hoe gaat dit aflopen? Is de ondergang nabij? Is de toekomst slecht somber, zwart en duister?

U begrijpt wel waar ik het over heb. Deze week was het weer zover. Deze week was het weer Halloween

Halloween. Een feest dat zijn oorsprong vindt in de Verenigde Staten van Amerika. Amerika, de grote satan. Amerika, met zijn gewetenloze oorlogsmachine. Amerika, met zijn door geweld verscheurde steden. Amerika, met zijn willekeurig schietpartijen op scholen. Amerika, met het meeste gevangenen per hoofd van de bevolking. En Amerika, met zijn roofkapitalisme en extreem consumentisme.

Uit dat land komt Halloween, een feest dat de dood verheerlijkt. Een feest dat bedoeld is om angst aan te jagen. De terreur kan ieder moment immers op elke willekeurige plek toeslaan.

Zeker in Amerika. En die orgie van geweld en bloed, die in Amerika de orde van de dag, is wordt verheerlijkt met Halloween. Zodat de willoze consument zijn duurverdiende centjes kan uitgeven aan afstotelijke kleding en gruwelijke makeup. Ter stimulering van een op apegapen liggende economie, die alleen door overal oorlog te voeren kan blijven bestaan.

Het is walgelijk om te zien dat nederlandse bedrijven en winkeliers, met hun misselijk makende middenstanders mentaliteit, door gewiekste reclame en schaamteloze promotie ook in ons land een groeiende groep mensen tot slachtoffer van Halloween maakt. Gewetenloos geld uit de zakken klopt. Voor spullen die de dag erna op de vuilnishoop kunnen. Voor een feest dat de ultieme leegte van hun bestaan accentueert. Stakkers lopen met open ogen in deze val van het consumentisme en de oorlogsindustrie. En dan zien ze er ook nog eens belachelijk uit.

Naar die slachtoffers gaat vandaag mijn medelijden uit.

En het is maar dat U het weet.

herfst

Herfst. Regen, kou, mist, guur weer, wind. Somberheid. Depressie. Zelfmoordneigingen. Maar soms kan de herfst ook mooi zijn. Met verkleurende blaadjes, een laaghangende zon en windstil weer. Mooi noemt om even een park in te gaan en onder een boom te gaan zitten , mijmerend in een najaarszonnetje denkend over de vergankelijkheid en de zinloosheid van het bestaan.
Je kunt naar het Oosterpark, waar de alcoholisten alweer hun vaste plaatsen hebben ingenomen, naar Frankendaal,... of voor degenen die een wat filosofischer inslag hebben, naad e nieuwe oosterbegraafplaats. Het is een mooi park, met opvallende grafmonumenten zo hier en daar. Er liggen wat graven van oud collega's, een aantal BN-ers, en een hele hoop onbekenden. Misdadigers. Zelfmoordenaars.
Je kunt er zomaar tegen rouwende mensen oplopen, of in een begrafenisstoet verzeilt raken. En je gedachten dwalen af. Over de dood. Het onvermijdelijke einde. De eeuwige jachtvelden. De ultieme deadline. Ooit zal ik hier zelf ter aarde worden besteld, voor een gering publiek. En daar lig ik dan. Terug gegeven aan de aarde. Weg te rotten. Opgegeten worden door de wormen en de maden. Of moet ik hier zelf weer iemand wegbrengen. Misschien moet ik dan wel een toespraak houden. Maar wat moet ik dan zeggen? Misschien moet ik maar even luisteren naar de raad die Bert Hiddema daarover in dit filmpje geeft https://youtu.be/EE1rv9HmMow.
Maar eerst nog even genieten van die laatste mooie herfstdagen. Want dan komt de winter. En die belooft streng te zijn. Brrrrr.

Baas Rayman: de publieke omroep pleegt plagiaat.

@$#$%$W@Q!!! Heb ik weer. Net een nieuw fantastisch initiatief gelanceerd: Baas tv. Wordt het idee voor de naam gejat door de subsidievreters van de publieke omroep.  Plagiaat. Komen ze met een programma onder de naam Baas Rayman. Met cabaretiers. Onleuke cabaretiers. Die eigenlijk allemaal gereformeerde dominees zijn die ons op slinkse wijze hun verwrongen wereldbeeld proberen op te dringen Daar sta je dan met je goeie gedrag. Machteloos tegenover het grote geld opgehoest door de belastingbetalers. Geminacht door de arrogante elite van zich de uitverkorenen wanende publieke omroeppraatjesmakers.
Zij zijn groot en ik ben klein. En het is niet eerlijk.
Desondanks overweeg ik mijn advocaat in te schakelen.
https://youtu.be/A0MtVE_YeBg

Anthonie Holslag over Armeense genocide, vluchtelingencrisis en oorlog i...

Weduwe Rogi Wieg over bloemlezing met zijn gedichten

Gouden tijden voor de seksindustrie

Er komen Gouden Tijden aan. Voor exclusieve call girls. Voor gracieuze gezelschapsdames. Voor dure en besloten clubs op geheime lokaties. Voor meesteressen die aan al Uw geheime wensen voldoen. Met alle speeltjes die U zich maar wenst.  Voor geile gezelschapsdames met de garantie van een happy ending. Voor charmante gigolo's. Voor stoute toyboys.
Voor stoere en stevige schandknapen. Voor slaven. Voor liefhebbers van donkere kelders met geheime geneugten. Voor hem die hun wildste seksuele dromen willen waarmaken.  Met gegarandeerde privacy. Kortom  Gouden Tijden voor het duurdere segment van  de seksindustrie in Amsterdam.
Want  Nederland wordt voorzitter van de Europese Unie en het komend jaar zullen tienduizenden ministers, topambtenaren en hun gevolg neerstrijken in het scheepvaartmuseum in Amsterdam en de nabijgelegen marinewerf  om dat te vieren. Om het er eens goed van te nemen. Allemaal alpha mannetjes en vrouwtjes  die  bovenop   apenrots wonen. En barsten van de hormonen die  door hun lichaam  gieren en schreeuwen om actie.  Overdag even vergaderen, en dan 's avonds alle remmen los.  Grenzen  overschrijden .  Bloemetjes buiten zetten. Eenieder die wel eens zo'n Europese gebeurtenis heeft meegemaakt kan ervan getuigen. Neem bijvoorbeeld  Straatsburg in Frankrijk. Daar  komt iedere maand het Europees  parlement bijeen. Dat Europese Parlement is pas een nepparlement trouwens, maar dit terzijde.
De hotelprijzen verdubbelen die week. De horeca zit avond aan avond afgeladen vol. Gigantische omzetten. De drugshandel maakt overuren. Topverkopen. En hoe het toegaat in de lokale seksindustrie laat zich raden.
Amsterdam kan dus zijn  borst natmaken. De hotels, restaurants, de seksbazen en de penoze wrijven zich al in de handen. Zij zullen die reputatie als zondige stad  eens even waarmaken.
Er is anderhalf miljoen aan gemeenschapsgeld uitgetrokken voor positieve publiciteit over het voorzitterschap van Nederland. Zodat de uitspattingen van de verzamelde ministers en hun gevolg rondom dit hedendaagse Sodom en Gomorra in het duister verborgen blijven. Achter gesloten deuren. Luiken dicht. Gordijnen maar beneden.
Maximale privacy. En maximale beveiliging natuurlijk.
Besteding van dat geld gebeurde uiteraard niet openbaar. De mensen die mee eten uit deze ruif, die betrokken zijn bij deze massale cover-up, het optrekken van dit immense mistgordijn, blijven liever onbekend.
Intussen maakt de Europese Unie weer duidelijk wat ze is. Een rondreizend circus, dat duurder en duurder wordt. Dat dansend op de vulkaan feestviert terwijl continent ten onder gaat aan financiële problemen, onbeheersbare vluchtelingenstromen, wanorde  en politieke verdeeldheid. Na ons de zondvloed.
Vanaf januari zijn we in Amsterdam European Party Center Number One van het langzaam ten onder gaande avondland. En zullen we nooit weten hoeveel wij belastingbetalers meebetalen aan al dat feestgedruis.
En het is maar dat U dat weet.

Baas tv over betaalde positieve propaganda voor de EU

Kabier zingt "Bloed, zweet en tranen"

Martin Koomen over vampiers en weervolven

Baas tv

Eindelijk is het zover. Eindelijk zijn we de baas. Wij Nederland. En dat zullen ze weten. De toekomst zal nooit meer hetzelfde zijn. Grote gebeurtenissen werpen hun schaduw vooruit. Vol verwachting klopt ons hart. Wie de koek en krijgt wie de gard.
Want in 2016 is Nederland voorzitter van de Europese Unie. Een half jaar lang maar liefst.
En de plaats van handeling is onze mooie stad Amsterdam. En meer in het bijzonder in het Scheepvaartmuseum en het nabijgelegen Marine terrein. Op de historische grond van de oostelijke eilanden wordt opnieuw  geschiedenis geschreven.
Ministers uit alle Europese landen zullen worden ingevlogen.  Tienduizenden ambtenaren uit alle delen van het continent zullen hier neerstrijken.   Met in hun kielzog duizenden journalisten. En duizenden actievoerders, raddraaiers, beroepsdemonstranten, anarchisten, relschoppers een andere onrustzaaiers.
Het wordt een grote kermis. Eindeloze vergaderingen, besloten borrels, geheime bijeenkomsten, copieuze diners en  extravagante feesten. Alles voor onze eurocraten.  En daarnaast   demonstraties, barricades, genadeloos politie optreden, rellen, petities en protesten. Met als gevolg  strenge veiligheidsmaatregelen, opschorting van burgerrechten, willekeurige arrestaties,  angst voor aanslagen en beknotting van de vrijheid  van meningsuiting. Het gebied  wordt een militaire vesting. Vergaande volmachten voor ordetroepen en geheime diensten. Bikkelharde  sancties  tegen een ieder die zich  verdacht gedraagt. Een staat van beleg.
De burgerlijke pers wordt gemuilkorft. Strikte toelatingseisen. Pasjes. Controles. Bodyscans.  Visitatie. Alleen door de europese bureaucratie goedgekeurde journalisten worden toegelaten. Daarnaast is er een groot bedrag aan subsidie uitgedeeld aan allerlei nuttige idioten om manifestaties, kunstzinnig bedoelde uitingen,  discussies en andere zinloze evenementen te organiseren. Bedoeling: positieve propaganda . 
Het   Nederlandse voorzitterschap is een strak geregisseerde pr campagne. Met alleen goed nieuws  over de europese bureaucratie. Een bureaucratie die een steeds klemmender greep op het leven van de gewone Henk en Ingrid  krijgt. Een europese bureaucratie waar steeds meer mensen de buik van vol hebben. Een bureaucratie die de hedendaagse problemen zoals vluchtelingen stromen, toenemend geweld,  om zich heen grijpende armoede, ttip-handelsverdragen, bankencrises, en failliet gaande landen niet aankan. Een europese bureaucratie die problemen slechts met holle frasen, loze kreten en cosmetische maatregelen  te lijf gaat.
Nu langzaam naar buiten komt wat ons allemaal te wachten staat krijgt het tegengeluid vorm. De woede, het verzet en de frustratie nemen toe. Een journalistencollectief met schrijvers, regisseurs, journalisten, muzikanten en kunstenaars wil de andere kant van dit evenement laten zien.
Zonder subsidie, zonder reclame. Geheel belangeloos. Alles voor de goede zaak. Alles in dienst van de vrijheid van meningsuiting. Voor gelijke rechten. Voor menselijkheid. Voor de vrede. Een collectief van idealisten in hart en nieren.
De naam van hun project: Baas tv. Via internet en lokale radio en tv zullen zij ondanks alle tegenwerking U van informatie voorzien over wat er gebeurt tijdens deze 6 maanden van de staat van beleg rond het scheepvaartmuseum.
Eindelijk gebeurt er iets. Eindelijk is er Baas tv. En dat zullen we weten. Baas tv, de toekomst zal nooit meer hetzelfde zijn.  Baas tv, grote gebeurtenissen werpen hun schaduw vooruit. Baas tv, vol verwachting klopt ons hart.
Hier kunt U kijken naar de eerste experimentele uitzending van Baas tv. https://youtu.be/5cC7epCpxgA

BaaS tv - de allereerste uitzending

baas tv

Bezig voor een nieuw tv station. Baas tv. Wat is Baas tv? Te zien via you tube. Salto tv  (als we niet gecensureerd worden), blogger, facebook en via diverse websites (als we niet gecensureerd worden)
Baas tv heeft een eigen facebookpagina, waar U lid van kunt worden.
Wat wil Baas tv? Onafhankelijke journalistiek met als onderwerp:
Begin 2016 is Nederland voorzitter van de EU. In 020.Baas tv gaat hier verslag van doen. Baas tv is volledig onafhankelijk, bona fide, betrouwbaar en staat te goeder naam en faam bekend. Baas tv buigt niet voor de bazen. Baas tv buigt voor niemand. Baas tv heeft geen subsidie en wil geen subsidie. Het is maar dat U het weet.
Binnenkort de eerste video. U kunt ons helpen door die video te delen.

Ronald Schepman, fenomeen

Hij schuimt de straten van Amsterdam af. Al tientallen jaren. Met zijn zelfgeschreven teksten. Rauwe Poëzie. Direct van de straat. Overal kennen ze hem . In winkels. Op de Markt. In openbare gebouwen.
Ongevraagd verschijnt hij. Luid zingend. Blazend op zijn mondharmonica. Rammend op zijn gitaar. Geregeld breekt hij een snaar. Vaak wordt hij verwijderd. Of vraagt men hem op te houden.
Maar onverdroten doet hij voort. Hij moet. Kan niet anders. Innerlijke noodzaak drijft hem. Het is zijn lust en zijn leven. Ronald Schepman.
Hij leeft onder de rook van het Amstel station op een hofje en heeft inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd bereikt. Vele vrouwen waren de zijne . Talloze vrienden heeft hij gekend. Het gevecht tegen de eenzaamheid van het bestaan overviel hem telkens weer. Hij weet hoe hard het bestaan kan zijn. Hij worstelde. En kwam boven. Onkruid vergaat immers niet.
De blues zijn is muziek. Honderden, misschien wel duizenden nummers heeft hij geschreven. Recht uit het hart. In het Nederlands. Zijn moerstaal. Hij is inmiddels een levende legende in Amsterdam. Hij is en voorganger, een aartsvader voor al die snotneuzen die zich singer-songwriter noemen. Zonder het te weten zijn ze schatplichtig aan hem.
Of hij veel aanhangers heeft? Geen idee. Veel mensen worden afgeschrikt door de kracht, de agressie van zijn muziek. De galm van zijn stem. De directheid van zijn teksten. Een fanclub bestaat er niet van hem, en slechts sporadisch verschijnt hij de media. De gevestigde orde durft niet met een lefgozer zoals hij in zee te gaan. Hier een opname van hem bij Radio Amsterdam FM. https://youtu.be/S5TAUf-HsLY

Ronald Schepman - Ik weet het niet

In Spakenburg begint de Victorie

Eindelijk wordt alom om zich heen grijpende zedenverwildering van de afgelopen vijftig jaar aangepakt. Wordt er paal er perk gesteld aan de toenemende verloedering van normen en waarden in onze laat kapitalistische decadente westerse samenleving. En dat dankzij de vluchtelingen die nu met duizenden in ons land neerstrijken. Van hen gaat een reinigende werking uit. Zij wijzen ons de weg naar properheid en beschaving. Laten wij hen danken voor deze gidsfunctie.
De victorie begint in Spakenburg, een godsvruchtig dorp waarvan de inwoners eenvoudige vissers zijn. Met open armen heetten zij een grote groep vluchtelingen welkom.
En gedreven door christelijke naastenliefde gaven zij een voorbeeld dat navolging verdient.
In het gebouw waar de vluchtelingen verblijven werden alle zich daar bevindende onzedelijke beeltenissen afgeplakt. Beeltenissen van jongelui die alcoholdrinken. Beeltenissen van prostituees op de Amsterdamse wallen. En nog andere liederlijke voorstellingen, die op de tere zieltjes van die arme zielige vluchtelingetjes een diep litteken zouden hebben nagelaten. Tot onherstelbare geestelijke schade zouden hebben geleid.
Hiermee gaven de burgers van Spakenburg een krachtig en niet mis te verstaan signaal af.
De uitwassen van onze beschaving kunnen niet langer. Er moet schoon schip gemaakt worden. Wij moeten de superieure cultuur en gevoelens van die vluchtelingen omarmen en ons daardoor laten inspireren.
Het is een teken des tijds en een niet mis te verstane boodschap. In ons land probeerde de gemeente Amsterdam al eerder een einde te maken aan de wantoestanden op de wallen onder leiding van Lodewijk Asscher. Maar zijn onbeholpen pogingen verzandden in een bestuurlijk moeras, waarna Lodewijk Asscher de aftocht blies naar Den Haag. Inmiddels loopt er een groot onderzoek naar het wanbestuur tijdens zijn Amsterdamse periode.
Lodewijk en het krachteloze kabinet waar hij deel van uit maakt kunnen nu eindelijk daden stellen. Geïnspireerd door cultuur van de vluchtelingen. Doorpakken op de lijn die in Spakenburg is ingezet. Verwijder de schandplekken op ons blazoen. Snij de kankers die onze samenleving verzieken weg. Sluit de wallen en alle prostitutiegebieden in dit land. Verbiedt Alcohol. Verbiedt onzedige reclame uitingen. Kom met voorschriften voor gepaste kleding, vooral voor vrouwen. Stel de kerkgang op zondag weer verplicht. Keer terug naar de zesdaagse werkweek.
Kortom keer terug naar de christelijke waarden en normen die die land groot hebben gemaakt.
In het zweet des aanschijns het dagelijks brood verdienen. De tien geboden naleven. Zuinigheid. Soberheid. Sociale controle. Strenge straffen. En dan gaat het weer helemaal goed komen met Nederland.
Dankzij de invloed van de vluchtelingen op de inwoners van Spakenburg. Zij wezen ons de weg. Laten wij hen dankbaar zijn. Laten wij deze vissers volgen en er zal genoeg vis zijn voor iedereen.
Er ons landje wordt weer een nijvere, hardwerkende en godvrezende natie .
In Spakenburg begint de Victorie, en het is maar dat u dat weet.

persvrijheid

Het Persmuseum bestaat 100 jaar en dat willen ze weten ook. Ze vieren de persvrijheid met een tentoonstelling in hun gebouw (weggestopt in het Oostelijk Havengebied) met 10 willekeurige Bekende Nederlanders als gastconservatoren. Heel hip, heel modern en heel risicoloos. Hoeft de museumdirectie (wie zijn dat eigenlijk?) tenminste zelf geen standpunt in te nemen.
De persvrijheid is op dit moment totaal. Iedereen heeft en mening en iedereen heeft de mogelijkheid om die mening kenbaar te maken. En iedereen doet dat dan ook. Van hoogstaand en heel intellectueel tot platvloers en banaal. Op het internet, op radio, tv, in gedrukte publicaties. Het aantal columnisten neemt epidemische vormen aan. Iedere betweter (dus vrijwel iedere inwoner van dit land) noemt zich tegenwoordig columnist. Iedereen heeft een mening. Dus ik ook. Voor wat het waard is. Men roeptoetert er op los. Wat is het gevolg? Niemand die nog luistert. Je kan zeggen wat je wil, maar niemand hoort je. Niemand luister nog. Iedereen praat langs elkaar heen. De situatie is gekmakend.
Daar moet een einde aan komen. Ik wil hier niet pleiten voor strenge censuur. Voor publicatieverboden. Voor boekverbrandingen. Gevangenisstraffen. Lijfstraffen. Heropvoedingskampen.
Maar enige bezinning op de huidige uit de hand gelopen situatie is hard nodig. Wil onze beschaving (of wat daarvoor door moet gaan) niet aan deze spraakverwarring ten onder gaan.
Eigenlijk kunnen we beter allemaal eens een tijdje onze kop dicht houden. Nadenken. Tot tien tellen. Ons bezinnen. Gewoon weer op nul starten.
Renzo Verwer (die als ik juist geïnformeerd ben vlakbij het persmuseum woont) schreef een boek dat daar misschien bij kan helpen. Vrijheid van meningsuiting voor beginners, heet het. Misschien moet ik dat eens lezen, voor ik weer eens een ongenuanceerd betoog afsteek. En misschien zouden meer mensen dat eens moeten doen. Een interview met Renzo staat hier: https://youtu.be/wJWGIxlDrDM

Gedicht van een Babyboomer

weg met de wintertijd

Het is herfst. Helaas wel. Maar het is deze keer tijd voor een hete herfst. Het is tijd voor opstand. Verzet. Tijd om het niet langer te pikken. Niet langer over ons te laten lopen.

Herfst. Vrijwel iedereen heeft een hekel aan de herfst. Haat de herfst. Herfst met zijn stervende natuur. Herfst met zijn verwelkende bloemen. Herfst met zijn dode bladeren. Herfst met verrotting, ontbinding en aftakeling. Herfst met giftige paddenstoelen. Herfst met kortere en donkere dagen. Herfst met storm, regen, wind en onweer. Herfst met humeurige burgers. Herfst met wanhoop, depressies en zelfmoorden. Herfst het seizoen dat de zinloosheid van het bestaan.

En wat doet de regering, de heersende klasse, en het internationale militair industrieel complex ? Ze voeren de wintertijd in. Dwingen ons om mee te doen. Met hun wintertijd. Wintertijd, bedoeld ter onderdrukking en repressie. Wintertijd, een instrument de herfst nog ondragelijker te maken . Alsof het leven al niet moeilijk genoeg is.

Eind deze maand moeten we allemaal midden in de nacht opstaan om onze klokken een uur te verzetten. En slaafs zullen wij dit bevel opvolgen. Zodat wij beseffen dat wij slechts miezerige mieren zijn. Radertjes in een gigantisch raderwerk. Slaven van de klok,. Alleen om de winsten nog verder omhoog te jagen en nog vettere bonussen te kunnen uitkeren.

Hoe lang tolereren wij dit nog? Hoe lang laten wij nog met ons sollen?

Daarom roep ik U op. Kom in actie. Protesteer tegen de heersende klasse en hun wintertijd. Wintertijd, een moderne manier van onderdrukking. Repressie. Wintertijd, een instrument de herfst nog ondragelijker te maken . Demonstreer. Start een petitie. Voer actie. Organiseer desnoods een referendum. Weiger aan die hele poppenkast mee te doen.

Weg met die wintertijd. Dat monsterlijke verzinsel van het internationale roofkapitalisme dat ons leven tot een hel maakt. Verlicht ons lijden en schaf af die zinloze instelling, die er alleen maar is om de gewone Henk en Ingrid verder te brutaliseren. Wordt het niet eens tijd om te zeggen: genoeg is genoeg? De maat is vol. Tot hier en niet verder. Weg met die wintertijd. En hele winter mogen ze wat mij betreft ook afschaffen. Lente wil ik. En zomer. En continu zomertijd. Nu, en niet over een half jaar.

En het is maar dat u dat weet.

Sylvia Visser slachtoffer van censuur vanwege column over God

Jo de Roo - Praatjes voor de West

Ouderwets zijn

Ouderwets zijn. Daar is niks mis mee. Ik ben ouderwets en dat wou ik graag zou houden.

Mij zul je niet starend op een van die moderne telefoons als een zombie mensen omver zien lopen of slingerend op de fiets mijn leven riskeren.

De beste verhalen hoor ik nog steeds het liefste als ik met een paar jongens van de gestampte pot gezellig een kop koffie drink. Of een biertje. Of een glaasje wijn. Een glaasje rechtop en neer. Een ouwe klare. Een pikketanussie. Of ander spraakwater. Proost.

Zo hoorde ik laatst een leuke roddel. Een verhaal waarin andermaal de verloedering van de samenleving bleek. De slappe knieën van de politici. En de minachting voor de gewone Henk en Ingrid, de man en vrouw in de straat.

Het speelde in de Watergraafsmeer, een buurt die steeds meer overheerst wordt door oesters etende, champagne drinkende en op bakfietsen rijdende nouveau riche types met een verregaande en vaak stuitende arrogantie.

Hoofdpersoon was een Bekende Nederlander. Een persoon die gezegend schijnt te zijn met een niets- en niemand ontziend karakter. Die gelijk na het betrekken van een woning in deze yuppenwijk via contacten met lokale politici ervoor zorgde dat er voor de deur van die woning een fietsenrek werd weggehaald. Stond in de weg bij het instappen in de auto. Protesten van de buurt werden genegeerd. Alternatieven van tafel geveegd. Terwijl dit fietsenrek een cruciale rol speelde in de buurt. Als ontmoetingspunt. Als dorpspomp. Als architectonisch ijkpunt. Voor de sociale cohesie. Voor de participatiesamenleving. Of gewoon om je fiets in te zetten.

De hele buurt geschoffeerd dankzij het ego van een Bekende Nederlander. Met dank aan de daadkracht van het lokaal bestuur.

Een heel dossier is er over deze heikele kwestie, samengesteld door boze buurtbewoners. "Stuur me maar toe" riep ik, tenslotte ben ik de Geliefde Leider van de Radicale Oppositie Partij, de ROB, en opkomen voor Jan met de Pet, de gewone man, is mijn tweede natuur.

Diezelfde middag ontving ik een e-mail met daarbij een heel dossier. Er was alleen een probleem. Dat kon ik op mijn computer niet lezen. Het apparaat gaf aan dat ik dan eerst een heel duur programma moest kopen en installeren. Terwijl ik een arme sloeber ben, die iedere cent moet omdraaien en continu balanceer op de rand van armoede en ondergang.

Vroeger was dat veel eenvoudiger. Dan kreeg je die papieren gewoon in de kroeg, per postduif, werden ze overhandigd in een donker hoekje van een parkeergarage of plofte er een envelop in je brievenbus.

Op deze manier wordt het mij onmogelijk gemaakt alle feiten uit deze onfrisse affaire aan het daglicht te brengen. En om zo maar ongefundeerd een Bekende Nederlander te gaan beschuldigen, daar ben ik te ouderwets voor. En dat ouderwets zijn, daar is helemaal niks mis mee en dat wou ik graag zo houden.

En nou ga ik gezellig koffie drinken ik met een paar jongens van de gestampte pot. Of een biertje. Of een glaasje wijn. Een glaasje rechtop en neer. Een ouwe klare.Een pikketanussie. Of een ander spraakwater. Proost.

Tismaar dat U dat weet.

Joki Beerendonk speelt NAAKT

4-10-2015 Religies voor vrede op de Dam

Dylan en Springsteen

The Boss in 010. Oftewel de amerikaanse zanger Bruce Springsteen in de Rotterdamse Kuip.

Toen ik ergens in de jaren tachtig uitgenodigd werd om namens het Volksdagblad de Waarheid daarheen te gaan om er een artikel over te schrijven besloot ik gelijk te stoppen met mijn succesvolle loopbaan als popjournalist. Dat ging me te ver.Er zijn grenzen. Genoeg is genoeg. Dat ik naar het geschreeuw van die ordinaire brulaap met zijn met zijn tweederangs orkest zou gaan: uitgesloten. En dan ook nog in het Feijenoord stadion. Forget it.

En nu verschijnt er een boek met artikelen omdat 40 jaar terug zijn plaat "Born to Run" verscheen. Houdt het dan nooit op met het verval der zeden en de alom om zich heen grijpende smakeloosheid? Triest. In en in triest is het.

En dan is er tegelijkertijd nog zo'n geval. De amerikaanse folkzanger Robert Allen Zimmerman, die zichzelf als artiest Bob Dylan laat noemen, wordt 70 jaar. Blijkbaar reden om een dichtbundel met aan hem opgedragen gedichten uit te brengen.

Zimmerman, een man die niet kan zingen. Zijn teksten zijn onbegrijpelijk. De muziek is onbeduidend. Totaal overschat.
Maar er is een lichtpuntje. Sommige dichters kunnen met woorden iets componeren dat een kunstwerk op zich is. Dat alle onbenulligheid van het onderwerp overstijgt. In deze bundel staat een gedicht geschreven door Ezra de Haan. Een in Amsterdam Oost woonachtige dichter. In bijgaand filmpje draagt hij het voor, niet gehinderd door mijn zure commentaren. https://youtu.be/mxb5BPrFdyI Die luttele woorden zeggen meer aan dan het hele oeuvre van die Zimmerman.


U merkt het, bij het horen van de namen Zimmerman en Springsteen ontwaakt de azijnpisser in mij.

Overigens zij hen het beste gewenst. En allebei gefeliciteerd. Zolang ik maar niet naar ze hoef te luisteren.

En het is maar dat U het weet.

　

　

　

　

Vluchten voor het vluchtelingenprobleem kan niet meer

Dezer dagen was ik in achtereenvolgens München en Salzburg. Steden waar veel vluchtelingen aankomen

Bij mijn aankomst op station München hoorde ik applaus. Een groep gelukzalig kijkende Duitsers klapte voor een groep van honderden jonge mannen, voornamelijk arabisch uitziend, met een enkele gehoofddoekte vrouw ertussen en wat kinderen. Ze keken wantrouwend, argwanend en vermoeid. Ze werden onder politiebegeleiding naar een aantal tenten werd begeleid voor registratie en eerste opvang. Daarna werden ze in bussen afgevoerd. Rondom de bussen stond een hoog hek.

Alles gründlich organisiert. Dat kun je wel aan die Duitsers overlaten.

Bij dat hek hingen wat mensen doelloos rond. "Het gaat dag en nacht door, het zijn er teveel, wat moeten we met al die mensen?" vroeg een zorgelijk kijkende zwerver zich hardop af.

De volgende dag in München viel mijn oog in een kiosk op de Bildzeitung, Duitslands meest gelezen krant. "München begroet 14000 vluchtelingen in 48 uur" was de veelzeggende en alles samenvattende kop. "Dat gaat volledig uit de hand lopen, dat wordt één grote chaos" sprak een keurige Duitse heer, die samen met zijn vrouw in een traditionele jurk ook naar dit bericht staarde.

Daarna heb ik dagen niks van die vluchtelingencrisis gemerkt. Vakantie gevierd. Veel gezien. Genoten. Bier, bratwurst en bezienswaardigheden. You only live once.

Vervolgens was het tijd naar Salzburg te gaan. Stad van de Sound of Music, de film met het verhaal van de familie von Trapp die moest vluchten vanwege de 2e wereldoorlog.

Op het station bleek dat de treinen vanuit Salzburg enkele dagen niet hadden gereden. Vandaag reden ze weer mondjesmaat.

Vluchtelingen die nu aankwamen, meestal jonge mannen, een enkele gehoofddoekte vrouw, wat kinderen, wantrouwend, argwanend, vermoeid, werden nu stilzwijgend gadegeslagen terwijl ze onder politiebegeleiding van het perron werden afgevoerd.

De trein naar Salzburg, reed op tijd en was comfortabel. Toen ik aankwam op het station van Salzburg werd net een grote groep vluchtelingen naar de trein begeleid. Meest jonge mannen, een enkele vrouw en wat kinderen, wantrouwend, argwanend en vermoeid ogend.

Twee opgetogen kijkende vrijwilligers stonden er werkeloos bij te kijken. "Kunnen we U misschien helpen?" vroegen ze . Buiten het station stonden tenten, en in de parkeergarage onder het station zaten nog honderden mensen, allemaal wachtend op de trein naar Duitsland.

Daarna heb ik Salzburg geen vluchteling meer gezien. Wel borden van politieke partijen met daarop de kreet "Asylchaos stoppen" en verontrustte krantenkoppen. "Salzburg blijft draaischijf voor duizenden vluchtelingen" "Damdoorbraak aan de grenzen" . De meeste mensen leken gewoon door te gaan met hun leven. Ongerust, maar toch vastberaden.

Ik heb ook veel andere arabieren in München er Salzburg gezien. Vrouwen met een gezichtssluier en in gelukkig kijkende designerkleding gestoken mannen die door de exclusieve winkelstraten paradeerden en hun oliedollars daar stuksloegen.

En ik keek rond, zag fans uit de hele wereld die continenten waren overstoken om plekken uit de Sound of Music in het echt te zien. Ik dronk schnaps en at Sacher torte in Hotel Sacher. Ik zag allerlei bezienswaardigheden. Het was kortom een mooie reis.

Thuisgekomen hoorde ik dat in Amsterdam een probleem is met opvang van vluchtelingen.

De kranten staan er vol mee, Radio en tv hebben het er continu over. Het probleem ligt nu op onze deurmat. Ik kreeg berichten van vrienden die erdoor in een acute depressie waren geraakt. Er bestaan geen eenvoudige oplossingen. De toekomst lijkt duister. Vol narigheid, ellende, tegenslag. Het is de derde wereld oorlog, en die is voorlopig nog niet voorbij , en die vluchtelingen zijn het trieste resultaat.

De boodschap is duidelijk voor mensen die willen vluchten voor het vluchtelingenprobleem: Vluchten kan niet meer, en het is maar dat U het weet.

De Geliefde Leider over München, Salzburg en de vluchtelingencrisis

Quito Nicolaas leest het gedicht "Golven"

Quito Nicolaas leest het gedicht "Golven"

Utopia's Colinda, een openhartig gesprek met deze bn-er

Ezra de Haan leest een gedicht ter gelegenheid van de 70e verjaardag van...

De essentie van München, bier bratwurst en vluchtelingen

De Geliefde Leider over Mark Rutte en de Gouden Eeuw

Margreet den Buurman over de familie Mann

Woedy Woet over Dodo, the ressurection van Duo Dodo

Oproep aan de collega's van de Telegraaf: stop met werken voor die krant

Afvallen met Jethro

Lijflied voor de moderne stress generatie

Oosterkerk als Tempel voor de Helden van de jaren 60

Lief, klein Flamingokuikentje

De geliefde Leider over het afschaffen van voorlichters, pr-figuren enz.

Radicale Zelfliefde met Susanne Pistoor

De Hollandse Vijftig Tinten Grijs

Geliefde Leider van de ROB in Eregalerij Eik en Linde

Flierefluitende flamingo's

Hevige kritiek dienst O&S gemeente Amsterdam inzake Eilandenboulevard

Dit is de tijd van de alom tegenwoordige communicatie . Van alle kanten wordt je bestookt met ongevraagde informatie. De scheidslijn tussen reclame, propaganda, voorlichting, leugen en waarheid wordt steeds vager. Is er eigenlijk nog wel verschil, vraag je je weleens af.




De gemeente Amsterdam een van de leidere krachten in aan deze overkill aan duistere vorm van informatieverschaffing.




Een gekmakende hoeveelheid overbodige informatie wordt over de argeloze burger uitgestort.




Over van alles en nog wat. Meestal zaken die ver mijn bed zijn en me in het geheeel niet interesseren. Het leven is tenslotte al moeilijk genoeg van zichzelf.




Dat komt ook omdat ze daar een waar leger van voorlichters en communicatie experts in dienst hebben. En die willen allemaal graag hun verhaal aan me kwijt. Gevolg: Overal juichverhalen over hoe goed de gemeente bezig is met al die zaken die me aan mijn reet zullen roesten. Realiteitszin wordt weggepoetst in een ondoorzichtig web van halve waarheden, verdraaiingen en regelrechte fabeltjes.




Fijn voorbeeld is de informatie rondom de zogenaamde Eilandenboulevard die men wil gaan aanleggen. Hoewel ik een nee-nee sticker op mijn brievenbus heb ontvang ik de hele tijd desinfomatie over dit inderwerp. Krantjes, voorlichtingsfolders, oproepen tot het bijwonen van bijeenkomsteen, onderzoeken. Terwijl ik gewoon met rustgelaten wil worden. Dat stomme stadsdeelkrantje duwen ze ook nog steeds ongewenst door de bus.


Want communiceren zal ik, en al die ongewenste informatie zal het leger der voorlichters me door de strot duwen. Of ik wil of niet. informatie die vaak gewoon niet klopt. Terwijl ze verder toch geen rekening met je houden. Of je in de maling nemen. Bijvoorbeeld de aanleg van die Eilandenboulevard en de zogenaamde inspraak er omheen. Bij toeval kwam een typisch voorbeeldvan ambetelijke onkunde tegen. Zie bijgaand filmpje tegen, dat verder geen toelichting behoeft https://youtu.be/UC4wiSXjLzo








Nog even een gratis tip aan de gemeente: Gooi minstens de helft van al die gasten er uit.Niemand zal ze missen. En hun informatie ook niet.





　




　

De strijd voor het behoud van de Bruine Kroeg

De Radicale Oppositie Beweging en Noord Korea

De strijd voor het behoud van de Bruine Kroeg

Echtscheiding als vechtscheiding

Kameraden, mensen en vrouwen

Vandaag wil ik als Geliefde Leider van de Radicale Oppositie Beweging, de ROB, met U spreken over Griekenland.

De inwoners van dit land worden collectief aan de bedelstand gebracht, geknecht en vernedert door de Eurocraten onder leiding van Angela Merkel en Wolgang Schauble.

Draconische bezuinigingen zijn hun afschuwelijke lot. De vraag of ze morgen nog kunnen eten is in Griekenland iedere dag actueel.

En waarom? Alleen om het internationale bankwezen, de internationale speculanten en de hedgefondsen nog verder te spekken. Zodat deze gewetenloze kapitalisten zich verder kunnen verrijken en gelijk Dagobert Duck zinloos kunnen zwemmen in een oneindige zee van bankbiljetten. Leeghoofden zijn het. Gewetenloos. Niets ontziend, gespeend van iedere cultuur, met nog verdere vergroting van hun immense kapitaal als enige zinloos doel.

Nee, dan de Grieken.

Gaeven zij ons al niet sinds de oudheid een lichtend voorbeeld met hun beschaving?

De grieken gaven ons klassieke filosofen als Plato, Aristotoles en Socrates.

De Grieken gaven ons Hippocrates, de uitvinder van de geneeskunde.

De grieken gaven ons klassieke literatuur zoals het boek Zorba de griek van Nikos Kazantzakis.

De grieken gaven ons de muziek van Mikis theodorakus, Georgos Dalaros, Nana Moskouri.

De Grieken gaven ons films van Costa Gavras en Melina Mercouri.

De Grieken gaven ons hun keuken met Tatziki, Melitzana salata en feta.

De grieken gaven ons hun godendranken,met retsina, ouzo, ,metaxa.

Griekenland heeft ons zo veel gegeven. Kunst, cultuur, beschaving, literatuur

Denk Grieken scholden in 1953 oorlogsschuld van de Duitsers kwijt.

De duitsers met hun cultuur van braatworst, bier, bommen en botte bezuinigingen.

Daarom is het onjuist, onterecht en getuigend van cynisme dat nu onder leiding van de Duitsers Angela Merkel en Wolgang Schauble het hoofd van de grieken op het offerblok wordt gelegd. En alleen maar om duidelijk te maken dat het neo liberalisme, waar ook onze regering aanhanger van is, een pletwals is die niet gestopt kan worden.

Daarom roepen wij van de Radicale Oppositie Beweging, de ROB, op tot solidariteit met de grieken. Want het zij nu zij die worden geslachtofferd, maar wij kunnen zo maar de volgende zijn. Heden zij, morgen wij.

En het is maar dat U dat weet.

Cor Gout over Frans Kellendonk

Hester Scheurwater over exhibitionisme en voyeurisme

Maak Paleis Soestdijk een asylzoekerscentrum

Kunnen vrouwen schaken?

Peter-Paul de Baar over het ophangen van mensen

De 100% Thijs-show met Thijs Lindhout

De Geliefde Leider over de hittegolf

De Geliefde Leider van de Radicale Oppositie Beweging over Recht op Luiheid

De Geliefde Leider van de Radicale Oppositie Beweging spreekt het volk toe

Vrouwenemancipatie: Doorbraak of inbraak?

Het begint met het spelen met poppen. Dan met een konijn. Dan de baas spelen over een hond. Dan ponyrijden. Paardrijden. Vader is dan allang ingepakt. En komt dan het temmen van een man. Hem africhten. Civiliseren. Ziehier het leven van de Nederlandse vrouw.


Maaar nu is er een tegenbeweging. RTL heeft al een speciaal kanaal voor mannen. Want steeds meer mannen zijn het zat de pantoffelheld en de huisslaaf uit te hangen. Pikken het niet langer. Voor hen is de maat vol. Zo ook Adriaan Sloof. Hij schreef een boek waarin het feminisme met de grond gelijk wordt gemaakt. Met overtuigende argumenten. Met diepgravende filosofie. 8 jaar deed hij erover. Maar dan heb je ook wat. hier een 2 minuten diepte interview met hem

column 1-6-2015

culinair journalist.

Ik sta op de brug bij Artis en vraag me af wat ik vanavond eens zal gaan eten. Keus genoeg. In de directe omgeving zitten rond de twintig restaurants.
Op wat voor gronden moet je beslissen welk etablissement je gaat bezoeken? Tips van vrienden en bekenden? Die zullen allemaal een verschillend advies  uitbrengen.  Mijn eigen ervaringen? Dan ga ik bij mijn vriendin eten.
De adviezen van culinaire journalisten dan? Daarvan zijn er tegenwoordig een heleboel. Een beetje teveel als je het mij vraagt. Iedere zichzelf respecterende periodiek heeft wel iemand die met veel graagte die functie vervult. En vervolgens op kosten van de baas of van de uitbater van de een of andere meestal hippe  tent mag eten en drinken. En dan vaak ook nog geld toe krijgt om er een stukje over te schrijven. Heerlijk beroep. Een luizebaan. Kat in 't bakkie.
 En U begrijpt, aan die beoordelingen kun je niet veel waarde hechten. Johannes van Dam, de in 2013 overleden aartsvader van het genre, gastronomisch goeroe, betweter en azijnpisser, vertelde me ooit dat zijn cijfers altijd  te hoog waren. Dat moest.   Anders kreeg hij ruzie met de advertentie afdeling, want die merkte dat als Johannes  een 5 of een 6 gaf het aantal annonces van restaurants in de krant flink daalde. Dus gaf hij alleen een zes als hij na het eten brakend boven de wc pot had gehangen en een 5 als ze zijn maag hadden moeten leegpompen.
Zelf heb ik de afgelopen tientallen jaren me uitgebreid laten fêteren in hotels, restaurants en op wijnproeverijen in binnen- en buitenland. En U begrijpt nooit een onvertogen woord erover gerept. Natuurlijk niet.  Ik ga daar een beetje mijn eigen glazen ingooien. Ik ben gekke Henkie niet.  Dus ook ik ben schuldig. Onderdeel van wijdverbreide  corruptie en valse propaganda.Ik ben een zondaar. Excuses. Vergeef me. Mea culpa, mea maxima culpa.
Maar nu is het mooi geweest. Ik wordt nu culinair  recensent nieuwe stijl. Eerlijk. Recht voor zijn raap. Onomwonden. Zonder blad voor de mond. De waarheid en niets dan de waarheid. Ik ga alle beerputten voor u openen. En wantoestanden in de horecasector genadeloos aan de kaak stellen.
Ik heb laatst een proefilmpje gemaakt. In een te verwezenlijken serie Tips voor de Amsterdamse Horeca. Dat filmpje kunt U hier zien https://youtu.be/zFml2ReFFgQ
Nu zoek ik alleen nog iemand die me  gaat betalen om dit goede voornemen in de praktijk te brengen. 

jazz zangeressen

Van Centerfold tot  succesvol jazz zangeres.  Het kan. Ook in ons koude kikkerlandje. Ondanks alles. Onze hypocriete houding.  Onze bekrompen  mentaliteit.  Als je maar wil. En een beetje mazzel hebt.
Jazz zangeressen. Ik hou van het geluid van jazz zangeressen. Zwoel. Uitdagend. Spannend.  Diana Krall. Madeleine Peyroux.  Coralie Clement. Melody Gardot.  Als ze er leuk uitzien is dat mooi meegenomen.Het is natuurlijk een afwijking.  Of er een behandeling voor bestaat weet ik niet. Electroshocks misschien? Lobotomie? Zware medicatie?
Maar nu iets anders. Jazz zangeres zijn in Nederland. Is er na Rita Reys nog ooit iemand opgestaan die een internationale carriere heeft gemaakt? Of zijn jazz zangeressen in onze zompige moerasdelta veroordeeld om hun geld te verdienen met het verzorgen van achtergrondmuziek bij borrels waar zakendoen en netwerken belangrijker zijn? Een mooie meid in een jurk als zingend behang  bij een bedrijfsborrel. Goed betaald, maar artistiek onbevredigend.
En waar kan ik in mijn stad Amsterdam genieten van  jazz zangeressen? In het Bim huis? Daar staan meestal neurotische toeteraars en piepknor muzikanten. Open avonden van de jazz afdeling van het conservatorium? Daar  kan je soms aanstormende  jazz zangeressen horen.
Van sommigen hoor je daarna nooit meer wat, en anderen verdwijnen in het schnabbelcircuit van waar ze als versiering gaan dienen bij toespraken, openingen en jubilea.
Toch is er een nederlandse  jazz zangeres die al jarenlang internationaal aan de weg timmert. Over de hele wereld concerten geeft.  De ene na de andere CD uitbrengt. Binnenkort gaat werken met de tekstschrijver van Caro Emerald, een ander succesverhaal uit de klei van  onze  polders. Die zangeres is Laura Fygi, die recent een plaat uitbracht waarin ze haar 25 jubileum viert. En dan te bedenken dat ze ooit begon als Centerfold. Hier ziet U een interview met haar https://youtu.be/Lns-N1ymVQs

De beste Surinaamse dichter

Verlangen naar Paramaribo. Weemoed naar de warmte aan de Waterkant. Een bekend gevoel in de Surinaamse horeca en winkeltjes rondom de Dappermarkt. Om maar eens een plek te noemen.
Graag mag men gesprekken voeren over mi kondre tru. Over de zwoele hitte die als een klamme deken over je heen valt als de vliegtuigdeuren open gaan op de luchthaven Zanderij. Over de geuren van de tropen. De geluiden. Over vogeltjes in kooitjes. Moksi Meti. Baka Bana. Djogo. Players Rum. Over familie, de markt, de toekomst van het land. Over Bouta.
Soms gaan die gesprekken over de dichter Slory. Ogenschijnlijk een haveloze zwerver, die probeert langs het uitgaanscentrum Waterkant (eigenlijk niet meer over dan een verzamling sjofele eet- en drinkstalletjes aan de oever van de Surinamerivier) zijn zelfgeschreven gedichten te verkopen, zodat hij weer bier of een maaltijd kan kopen. In Paramaribo is hij een levende legende. Een fenomeen. Volgens poëzieliefhebbers de grootste dichter van Suriname. Dat wel.
De Amsterdamse schrijver Esra de Haan hoorde dit verhaal, en trok spoorslags naar Suriname.
Op zoek naar Slory. Het werd een moeizame zoektocht. Naar een onvindbare dichter. Een schier onmogelijke onderneming, tot mislukken gedoemd . Slory werd een fantoom. Een schim. Een droombeeld. Een illusie.
Esra de Haan publiceerde een boek over deze zoektocht. Informatief en onderhoudend. Een avontuur dat hem door heel Suriname bracht. Op zoek naar Slory. Zou hij Slory hebben weten te vinden?
Het antwoord geeft Esra de Haan, die leeft en werkt in Amsterdam Oost, onder de link https://youtu.be/ALknWErG53M

Het leven en lijden van Wally Tax

Op het laatst was hij een uitgemergelde junk, die met zijn blinde hond door de Blasiusstraat in Amsterdam Oost wankelde. Een schim van de artiest die hij ooit was. Roem, populariteit, succes, hij heeft het allemaal meegemaakt. Het licht van de schijnwerpers was  op hem gericht toen hij met zijn groep The Outsiders in de jaren 60 van de vorige eeuw een toonaangevende rol speelde in de toen zo populaire beatmuziek.  Hij had  hits,  verzorgde legendarische optredens, in de media was hij een graag geziene gast. De wereld lag aan zijn voeten.  Maar de roem eiste zijn tol.
Hij had en chaotisch  leven.  Geldgebrek, drank en heroine speelden een voorname rol.  Wally raakte verstrikt in een web van paranoia,  leugens en sterke verhalen. Hij zou nummers voor Elvis hebben geschreven. Voor Sinatra. Voor Ray Charles.  Het was voor anderen en ook voor hemzelf moeilijk fantasie en werkelijkheid uit elkaar te houden.  Zijn verhalen werden in de loop der jaren steeds onsamenhangender.
De dood van zijn grote liefde, schrijfster  Laurie Langenbach,  in 1984 aan kanker, was een klap die Wally Tax nimmer te boven kwam.
Door zijn ongezonde levenswijze ging zijn gezondheid zichtbaar achteruit . Wally Tax eindigde als  tragische verslaafde die de straten van Amsterdam Oost afschuimde, terend op de roem van vervlogen tijden.
Wally Tax stierf op 57-jarige leeftijd in 2005.  Tien jaar later is er een biografie,  geschreven door Rutger Vahl. Titel:  het leven en lijden van een outsider.
De  muziek  van Wally Tax blijft ondertussen  recht overeind staan. Levend bewijs  is een Amerikaanse vrouw, de  de muziek van Wally Tax voor het eerst hoorde in 2009 en er gelijk verslaafd aan raakte. Sindsdien vloog zij  meerdere malen naar Nederland  om bloemen te leggen bij het graf van de zanger op de Nieuwe Oosterbegraafplaats.
Onder deze link een interview met Rutger Vahl https://youtu.be/eKBw0aWYdu4

Column Radio Afm 4 mei 2015

Teun Voeten, oorlogsfotograaf.

Oorlog. Met duizend bommen en granaten. En doden. Gewonden. Verminkten.
Oorlog. Met een meisje. Een heel klein meisje. Zonder armen.
Oorlog. We worden er in deze tijd van het jaar mee doodgegooid. Herdenkingen. Kransen. Optochten. Tentoonstellingen. Ik ben er helemaal klaar mee. Opzouten met die 2e wereldoorlog. Weg met al die krokodillentranen.
Oorlog. Wordt  misbruikt voor politieke doeleinden. Om de heersende macht in het zadel te houden. Om het volk dom te houden. Om af te leiden va de misdaden van  het internationale monopoliekapitaal, het speculantendom, het bankwezen en het militair industrieelcomplex.
Oorlog. Het is ook de voortzetting van de politiek met andere middelen. Was het niet von Clausewitz die iets dergelijk zei?
Oorlog heeft een dodelijke aantrekkingskracht. Voor politici. Voor generaals. Voor frontsoldaten. Voor kanonnenvlees. Voor wie wil sterven voor het vaderland. Voor de goede zaak. Voor het paradijs.
Oorlog. Als je belust bent op sensatie. Als je suïcidaal bent. Als de macho wil uitgangen. Stoer wil doen. De meisjes wil imponeren.
Maar oorlog is ook gewoon bisnis. Voor de zakenman die wapens verkoopt. Voor de professionele soldaat. Voor Florence Nightingale. Voor de rode kruis zusters. Voor de media. Voor de oorlogsverslaggever. Voor de cameramaan.  Voor de oorlogsfotograaf. Zoals Teun Voeten. Hier een interview met hem: https://youtu.be/mnqIh7s33fs
Oorlog. In veel landen in Afrika, het Midden Oosten en Azië worden nu bloedige en wrede  oorlogen uitgevochten. Het nieuws erover komt dagelijks als een lawine over ons heen.
Wat moeten we eigenlijk met al die kennis? En wat kunnen we met al die kennis?

Ik zal het U zeggen. Daar kunnen we helemaal niks me. Het leven is al zwaar genoeg. En  gaat voor ons allemaal slecht aflopen. Daar hebben we helemaal geen oorlog bij nodig. En het is maar dat u dat weet.

brief aan Natasha Gerson

Waarom zetten zoveel mensen zich toch af tegen ons ouderen?  Is het domheid? Dwaasheid? Doodsangst?
Op koningsdag zette ik een filmpje online met het liedje Prins Pilz (https://youtu.be/sQpPrn8AX_U?list=PL0AC7D936F44ECA45), van de Radicale Ouderen Band. Reactie van Natasha Gerson uit Balkbrug, bekend als heks en waarzegster: " Rob Zwetsloot Sorry maar als je nu nog met 'prins prins' gezwets aankomt ben je echt bejaard."
Inderdaad Natasha, ik ben bejaard, en ik ben er trots op dat ik deze  leeftijd heb mogen bereiken na een leven vol gevaar, tegenslagen en ontberingen. Door bikkelen en buffelen heb ik meegeholpen aan de opbouw van dit land. Het lichaam is versleten en wrakkig, en de geest is in vroeger tijden blijven hangen. Ik ben nog steeds voor terugkeer van de republiek en vindt het koningshuis maar een zielige poppenkast.
Ouderen hebben trouwens de wijsheid in pacht, en van hun schat aan ervaring zouden de jongelui nog een hoop  kunnen leren.
Daarom hebben we de Radicale Ouderen Band. Maar misschien gaan we wel de politiek in als Radicale Ouderen Beweging. Want we zijn dan wel bejaard en wrakkig maar nog helder en bij de pinken.
Ik ben bejaard en ik ben er trots op.
Het is maar dat je het weet  Natasha.

Steve Mwase over het vluchtelingenprobleem

Vluchtelingen. Een onoplosbaar probleem. Iedereen heeft er een mening over. En allerlei mensen roepen dat ze oplossingen hebben. Maar dat zijn loze bezweringsformules. Praatjes om de onmacht ten opzichte van dit probleem te verhullen. Ik weet nog dat jaren geleden men op het stadhuis al met de handen in het haar zat rondom een groep rondtrekkende vluchtelingen die werden ondersteunt door een stelletje doorgewinterde activisten. Die groep is nog steeds hier en eist nog steeds op verblijf. Binnenkamers geven politici toe dat ze niet weten wat ze met het probleem aanmoesten. Voor de bühne worden er nog oplossingen gesuggereerd, maar dat is valse schijn. Illusiepolitiek.

De vluchtelingenstroom zal aan blijven houden, zolang er van Nigeria tot aan Pakistan overal oorlog en armoede is zullen ze blijven komen. In grote aantallen. Een onontkoombare natuurramp. Geen kruid tegen gewassen. Daar helpt geen lieve moedertje aan. Hun zijn arm en wij zijn rijk, en dan ken je hun niet tegenhouden , da's logisch, zou Johan Cruijff zeggen. Dit wordt de eeuw van massale volksverhuizingen. Chaotische vluchtelingenstromen. Als een sprinkhanenplaag zal deze exodus over Europa komen. En de politiek staat machteloos. Laten we ons er maar op voorbereiden.

De motieven en emoties om te vertrekken naar het rijke Europa blijven onverkort geldig de komende decennia.
De schrijver Steve Mwase, afkomstig uit Oeganda, spreekt in bijgaand filmpje over deze migratie problemen. Hij stelt ze in zijn roman Dunya aan de orde. https://youtu.be/yOSXZIfrIbw

radio column 20-4-2015 over de libris literatuurprijs

spraakverwarring

Spraakverwarring. Iedereen heeft een mening. En iedereen vindt zichzelf deskundig. Iedereen denkt de wijsheid in pacht te hebben. Het is het tijdperk van de praatjesmakers. Van de ongenuanceerde en de domme uitspraken. Van de opgeblazen ego's. Tijd voor een protestsong tegen deze heersende zelfoverschatting . Iedereen roept maar wat over van alles en nog wat, terwijl de meesten van toeten noch blazen weten. Herken de Bekende Nederlanders https://youtu.be/fNdFXJtqRNA

Dr. D - Iedereen heeft een mening

overheid

Ik moet naar een kantoor van de gemeente in 020. Naar een service verlenende instantie. In Noord, een van onze getto's. Hoe kom ik daar met het openbaar vervoer? Ik bel ze op. Vraag of er een bushalte is. Antwoord: Dat weet ik niet, dit is niet het gemeentelijk vervoer bedrijf. Dat tekent de houding van onze overheid heden ten dag. Klanten moeten we buiten de deur houden. De tijd dat wij als overheid iets voor U doen is voorbij. We willen alleen dat U onze salarissen betaald. Liever geen tegenprestatie.

Open ateliers

Wat is Amsterdam toch een geweldige stad. Het bruist hier. Altijd wat te doen. Brandpunt van kunst en cultuur. En wat een traditie. Rembrandt, Breitner, Appel, noem maar op.

Het lijkt ook wel of iedereen er kunstenaar is. Of wil zijn. De stad barst van de creatieve energie. Daarnaast zijn er ook veel poseurs. Praatjesmakers. Charlatans. Blaaskaken. Maar dit terzijde.

Hoeveel kunstenaars wonen er eigenlijk in 020? Ontelbaar veel moeten het er zijn.

Neem nou zo'n Open Atelier route in Amsterdam Oost. Daar doen al 80 mensen aan mee die zich kunstenaar noemen. De meeste kunstenaars die ik hier in de buurt (plantage/kadijken) ken die doen niet mee. Er zouden makkelijk drie keer zoveel namen op die lijst kunnen staan.

Maar ja, kunstenaars. Die hebben een gekweld bestaan. Moeten Lijden voor hun Kunst. Hebben het niet makkelijk.

Misschien hebben ze geen geld om de 80 euro inschrijvingsgeld te betalen. Of mogen ze niet meedoen. Of willen ze niet met bepaalde mensen op de lijst geassocieerd worden. Of zijn om principiële redenen tegen dit soort ordinaire commerciële activiteiten. Of hebben ze ruzie met de organisatie. Of een van de collega's. Want haat en nijd, jaloezie en kinnesinne heersen alom in de wereld van de beeldende kunsten.

Kunnen al die mensen er van leven? Of hebben ze gewoon een baantje of een uitkering en schilderen, beeldhouwen, etsen, knippen en plakken ze uit roeping? Omdat ze nou eenmaal moeten. Tegen de klippen op. Voor de kat zijn staart. Ze hebben er mooie verhalen bij. Moeilijke theorieën. Ondertussen puilen hun ateliers uit van het onverkochte werk.

Dat brengt me bij de zondagsschilders. Bestaan al decennia, en maken ook mooi werk. Alleen zijn ze wars van pretenties. Liefhebbers, die voor de lol dingen maken. Vaak verrassend mooi. Met dit soort oprechte amateurs voel ik me verbonden. Zoals mijn vriendin altijd zegt als ik weer eens een stukje tik: Een man moet een hobby hebben.
Onder de link een interview met Thea de Haan van de zondagsschilders Amsterdam https://youtu.be/AhUO5qcpYFA

Gustaaf Peek en de Libris literatuur prijs

De Libris literatuur prijs. Die zou ik ook weleens willen winnen. 50.000 euro krijg je dan. Kassa.

Vrij te besteden. Ik moet gelijk aan ongebreidelde luxe denken. Zonnige oorden. Palmbomen. Longdrinks. Sex in dure suites van luxe hotels. Auto's met chauffeur. Een probleem: Ik heb nog nooit een boek geschreven. Nog niet. Maar zoveel poen winnen maakt het wel een aantrekkelijk idee.

Het blijft raar zo'n prijs. Tegenstrijdig. Het is appels met peren vergelijken. Smaken verschillen. En boeken ook. Vergelijkingen zijn onzin. Boeken lezen is geen wedstrijd. Hoe komt zo'n winnaar tot stand? Omkoping? Chantage? Vriendjespolitiek? Zit de jury met het mes op tafel te onderhandelen over wie er gaat winnen of is het doorgestoken kaart? Is het alleen maar voor de bühne? En de samenstelling van de jury is volledig willekeurig. Voorspellingen over welk boek gaat winnen zijn nutteloos.

Het is kortom een loterij.

De genomineerden hebben het moeilijk. Zitten in de weken voorafgaand aan de bekendmaking van de winnende titel in de stress. Kijken scheel van de zenuwen. Leven tussen hoop en vrees. Hebben een wispelturig humeur. Zijn kortaangebonden tegen hun dierbaren. Moeten overal verschijnen om interviews te geven aan onnozele journalisten die het boek niet gelezen hebben . Kortom een rottijd. Eentje gaat er met de poet vandoor, en de rest moet glimlachend als een boer met kiespijn toekijken en de winnaar gelukwensen. Somber en gefrustreerd druipen ze af. Soms kan het leven een hel zijn.

Wij stellen U voor aan een van de genomineerden voor de prijs in 2015, Gustaaf Peek.

Hij schreef een boek vol met seks en andere intimiteiten onder de titel Godin, Held.
Een interview met hem staat onder deze link https://youtu.be/b_mnxjg-jJs


　

De weg naar Santiago de Compostela

De weg naar Santiago de Compostela is lang, eindeloos en eenzaam. Het traject zwaar. Waarom wagen mensen zich eraan? In Godsnaam? Vanwege de uitdaging? Vanwege een persoonlijke crisis? Op zoek naar spirituele verlichting? Als boetedoening?

Ze worden pelgrim. Doen de Bedevaart. 0ver zanderige wegen. Ondanks zware klimatologische omstandigheden. Over hoge bergen en door diepe dalen. Spartaanse onderkomens voor de nacht. Tussen andere pelgrims. Gesnurk. Zweetvoeten. Karige maaltijden. Blaren. Spierpijn. Vermoeidheid.

Een levensveranderende ervaring.

Voorbeeld: de voormalige eigenaar van het Amsterdamse cafe Eik en Linde. Op een dag trok hij de stoute schoenen aan. Vertrok. Op bedevaart. Naar Santiago de Compostela. Onverwacht. Het avontuur tegemoet. Op naar de verre einder. Naar de horizon. Samen met een stamgast, die het volhield tot Uithoorn, en daar volledig uitgedroogd en uitgeput het eerste het beste cafe binnen wankelde. Sindsdien is taal noch teken van de man vernomen.

De eigenaar van Eik en Linde liep de hele route. In het cafe hing een landkaart waarop zijn vrouw, wegkwijnend van eenzaamheid, zijn vorderingen bijhield. 4 maanden duurden de ontberingen.

Blakend van gezondheid keerdde de eigenaar terug. En herboren. Vol nieuwe energie en nieuwe plannen. Deed het cafe over aan zijn zoon. Volgde een opleiding tot onderwijzer. Ging in de getto's van Zuidoost kansarme zwarte kinderen onderwijzen. Bleef wel bij zijn vrouw.

Zomaar een voorbeeld. Uit het leven gegrepen.
Er verschijnen ook vele boeken over de helletocht naar Santiago de Compostela. Tosca Niterink schreef het inmiddels klassieke "Klimmen naar kruishoogte" en recent verscheen van Henk Hofman "Buen Camino". Een interview met Henk over zijn boek onder deze link https://youtu.be/HB0yDLaobEM



Centrale vraag: Welke route loop je van Amsterdam van Santiago de Compostela?

Ik heb recht van spreken. Ik kan er over meepraten. Ik heb vorig jaar nog een stukje van die pelgrimstocht gelopen In Cordoba. Tussen 2 horecagelegenheden in het oude centrum om precies te zijn, die precies op de route lagen. Voor de spirituele verlichting heb ik rode wijn tot me genomen.

Waarom heeft Amsterdam geen Vaporetto?

Waarom heeft Amsterdam geen Vaporetto? Waarom maakt de stad geen gebruik van haar kanalen voor openbaar vervoer?  Zoals in Venetië ( Dit filmpje maakte ik op  lijn 1 in Venetië https://youtu.be/qJbx0oGaQPI  dat is nog eens wat anders dan lijn 1 in 020). Zoda we rustig  door onze  eigen stad kunnen varen met het GVB. Voor een normale prijs. Dat is nu onmogelijk omdat het vervoer te water in handen is van een stelletje keiharde kapitalisten.  De rondvaartindustrie. Een machtig kartel. Monopolisten.
Stel eens voor dat aan die situatie een eind wordt gemaakt.
Stel U voor dat trams en bussen uit de stad verdwijnen. Dat al het openbaar vervoer  wordt gedaan met boten. Dan kan je bijvoorbeeldvan het CS varen  naar het Tropenmuseum, en door naar de Dappermarkt, de Indische Buurt en dan IJburg en Durgerdam. Of van het Amstelstion de Amstel op naar het CS.  De mogelijkheden zij n eindeloos. Dat zou toch prachtig zijn. 
De verkeersdrukte zou afnemen. Wandelaars en fietsers krijgen meer ruimte en rust. Amsterdammers, dagjesmensen en toeristen kunnen voor een normale prijs de hele dag rondvaren, in plaats van meedogenloos geript de worden door de rondvaartpenoze.  Niemand kan nog onder de tram komen.
Met een beetje politiek moed is dit zo te realiseren. Politici met visie en durf hebben nu een kans. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen pleitte de Radicale Oppositie Beweging al voor de komst van de Vaporetto. Het klimaat in de stad is er rijp voor. Nu is het moment.   Je hoeft alleen maar naar Venetië te gaan om de voordelen te zien. Zeker nu in Amsterdam   het toerisme explosief gaat toenemen. De Vaporetto is de oplossing . Elegant. Stijlvol.  Schoon. Milieuvriendelijk. Verkeersveilig. Geweldige PR voor de stad. En in het kielzog daarvan kunnen we  werklozen omscholen tot gondelier en een werf openen waar die gondels gemaakt kunnen worden.
Water wordt synoniem  voor welvaart en werk.  Ooit werden er schepen gebouwd op de Oostelijke eilanden, en op het Marine terrein. Laat die tijden weer terugkeren. Laat Amsterdam weer boten bouwen. Laat Amsterdammers weer werken op het water.Laat Amsterdam andermaal haar water en haar lotsbestemming in eigen handen nemen. Weg met de  rondvaartbootbaronnen. Geeft het vervoer te water terug aan de Amsterdammers