Alle feesten moeten verboden worden.

Nog een keer over dat afschuwelijke halloweenfeest.

Dat dit stupide feest nu ook door een aantal onbenullen in onze polderdelta wordt gevierd 
tekent de normloosheid en het hedonisme van de huidige tijd. 

Bij de minste of geringste aanleiding barst het krapuul weer uit in 

ongebreideld feestgedruis.

Met mateloze slemppartijen, overdadig drugsgebruik en bandeloze sex.

Het uitingen van de doodsstrijd waarin onze cultuur zich bevindt.

Het is dansen op de rand van de vulkaan, terwijl  voor onze ogen de samenleving  in elkaar 
stort.

Ik heb als lijsttrekker van de Radicale Oppositie Beweging de oplossing voor deze 

voortwoekerende verloedering.

Afschaffen al die feesten.

Weg ermee.

Want  Halloween is alleen nog maar het begin van een periode waarin een tsunami van 

liederlijke feesten volgt. 

Ik kan goed begrijpen dat veel mensen hier suicidaal van worden.

Binnenkort krijgen we het feest van de seksist sint maarten, van wie alle meisjes rokjes 
moeten dragen.

Niemand weet waarom deze stomme lampionnenparade plaatsvind. 

Weg ermee. Verbieden.

Dan krijgen we de poppenkast van Sinterklaas met zijn  slaafje/assistent/vriend  zwarte piet.
U mag zelf bedenken hoe u deze schertsfiguur wil duiden. Opzouten met die hele kermis.

Laten ze opzouten en in Spanje blijven waar ze zogenaamd vandaan komen.

Terwijl Sint Nicolaas eigenlijk een katholieke  bisschop was toen  Turkije  nog in handen 

van de moederkerk was.

Vervolgens volgt de hardcore feestneuzen het Scandinavische Santa Lucia, waarin iedereen 

straalbezopen van de aquavit met brandende kaarsen op het hoofd rond gaat lopen, 

vals zingend scabreuze liederen ten gehore brengende.

Laten ze in het noorden blijven met die ongein.

Dan komt daaroverheen nog kerstmis met de kerstman, die mafkees uit Lapland 
met zijn rendieren. 

In praktijk betekend dat  je twee dagen ergeren aan je familie, proberen ruzie te vermijden  

en onmatig veel eten en drinken.

En als je dan net herstelt bent van voedselvergiftiging en delirium krijgen oud en nieuw, 

met nog meer drank en drugs, vette oliebollen, appelflappen. 

En door vuurwerk afgerukte ledematen en met blindheid geslagen pechvogels.

Waar iedereen goede voornemens maakt die die nooit uitgevoerd zullen worden

Ik heb een bloedhekel aan al die stomme festiviteiten.

Ik sluit mezelf op in volstrekte afzondering op een dieet van water en vitamine pillen.

Volgend voorjaar zijn er weer verkiezingen. 

Maar denkt U dat er ook maar een partij is die al dag gefeest wil verbieden.

Nee dus.

Er zijn al geluiden om nog meer feesten te gaan vieren.

De feesten van de hindoes en de moslims en winti aanhangers en 

de taoisten en de scientologen bijvoorbeeld.

Tot er zoveel feesten zijn dat er iedere dag wel een reden is om

het op zuipen en schransen te zetten.

Trouwens voor mij is er weinig hoop.

Ik woon in het centrum van Amsterdam en daar is het dag in dag uit feest met bezopen, 

vechtende, kotsende en andere onbeschaafd gedrag vertonende toeristen.

Dus U begrijpt dat ik zelden nog buiten kom.

En met tegenzin.

Teaser TalkShow DDO woensdag 2 nov. ASD

Het overstap seizoen is geopend. Jammer maar helaas.

Vroeger was alles beter.
Dat is algemeen bekend.
Dat werd mij weer eens duidelijk toen ik een dikke enveloppe ontving met allemaal papieren met onduidelijke berekeningen, verwarrende  tabellen en onoverzichtelijke overzichten.
Een boodschap os wel duidelijk.
Ze zijn uit op mijn geld.
En hiermee is het overstapseizoen  geopend.
Jammer maar helaas.
De komende maanden wordt je weer gek gemaakt door al die energie bedrijven, ziektekostenverzekeraars en telecomgasten .
Per post.
Per mail.
Per telefoon, door vlegels die een voorgeschreven menu proberen af te werken.
Heel ergerlijk.
Die kun je gelukkig wel uitschelden, beledigen of bedreigen.
Of heel bot de hoorn erop gooien.
Of hun persoonlijke gegevens eerst vragen.
Leeftijd. Woonplaats. Adres. Sofinummer. DigiD. Bankrekeningnummer.
Dat willen ze van jou  ook allemaal weten tenslotte
Op straat wordt je overal aangesproken door gehaaide verkopers met trucs.
Of nog erger door leuke meisjes die het lonken niet kunnen laten.
Probeer daar maar een weerstand aan te bieden.
Bij de winkels, op het station, bij concerten, manifestaties, uitgaansgelegenheden.
Nee het leven wordt zo tegen het eind van het jaar, niet leuker op.
Donkere dagen. Vallende bladeren. Storm. Noodweer. Kou.
Opdringerige verkopers overal.
Daar hadden  we vroeger geen last van.
Alles was gewoon goed geregeld.
Lekker centralistisch.
Een aanbieder. Geen keuzestress.
Lekker duidelijk. Lekker overzichtelijk. Lekker rustig.
Maar nee.
Het leven mocht niet makkelijk zijn.
En dus verzon de politiek iets stoms om ons het leven zuur te maken..
Privatisering. Concurrentie. Marktwerking.
Waardoor alles duurder, onoverzichtelijker en onduidelijker werd.
En de salarissen en bonussen van de directeuren van al die elkaar zogenaamd beconcurrerende organisaties tegelijkertijd de pan uitrezen.
Vroeger hadden we het ziekenfonds, het gemeentelijk energie bedrijf en de ptt.. Nu hebben  we geweteloze ondernemingen die megawinsten maken en slechtere service leveren en de gewone man op enorme kosten jagen.
En moeten we een enorm eigen risico betalen op de topinkomens van de directeuren in stand te houden.
Gevolg: voortdurende prijzenoorlogen tussen talloze onbekende aanbieders, die achter de schermen onder een hoedje blijken te splen.
Voor al die heilloze privatiseringen was ons land een oase. Een Hemel op aarde.
Was er rust. Orde. Netheid. Duidelijkheid.
Wisten we waar we aan toe waren.
We zijn een land van zenuwenlijers geworden, die tientallen aanbieders moeten vergelijken, die allemaal ons een rad voor de ogen  draaien.
We zien door de bomen het bos niet meer.
Vind U het gek dat zoveel mensen aan een burnout lijden?
Of aan de pillen, de drank of de drugs zijn?
We leven in chaotische, nerveuze en verwarrende tijd.
Het is het tijdperk van vrouw Holle.
Nee, vroeger was alles beter.
En het is maar dat U het weet

Migraine

Het leven is geen pretje.
Dat is algemeen bekend.
Teleurstellingen, tegenslagen, pech.
Maar het kan altijd erger.
Gekweld worden door een chronische ziekte.
Die ernstige beperkingen oplevert.
Om daar een boek over te schrijven lijkt me een geestelijk en lichamelijk een uitdaging.
En dan niet te vervallen in somberheid, zwartgalligheid, geklaag en gezeur.
Zo'n boek heeft Mariëtte Baarda geschreven over haar leven met migraine.
Kinderen waaien om is de titel.
Hier een gesprekje met haar:
https://youtu.be/wlzDQNCHBYQ

Donald Trump is een horrorclown die de tijdgeest weerspiegelt

Opeens was daar de horrorclown.
In  het nieuws doken diverse berichten op van clowns die op afgelegen plekken kinderen en weerloze vrouwen de schrik van hun leven bezorgden.
In een winkel op de Middenweg in onze mooie stad Amsterdam worden maskers voor horrorclowns te koop aangeboden door een middenstander die een gat in de markt ziet.
De horrorclown is het volgende slachtoffer van de neergaande spiraal waarin clowns in de media zich bevinden.
Die ontwikkeling begon met het afscheid van  de legendarische Pipo de clown.
Pipo de clown, die samen met zijn vrouw Mammaloe in een huifkar door het land trok en onnozele avonturen beleefde.
Pipo de clown, die met zijn onnozelheid en vrolijkheid symbool stond voor de  jaren zestig. Met liefde, onschuld en vrijheid.
Pipo de clown stond voor hoop en vooruitgangsoptimisme.
Pipo de clown beloofde ons een betere wereld. Met solidariteit en gemeenschapszin.
Na Pipo de clown begon de verloedering van het clownswezen.
Clowns gingen een andere mentaliteit belichamen. Clowns verloren hun onschuld.
Meest sprekende voorbeeld hiervan zijn Peppi en Kokki,  twee beruchte misdaadclowns. die symbool staan voor het niets en niemand ontziende roverskapitalisme dat als een allesverwoestende orkaan over de planeet raast met talloze weerloze en onschuldige slachtoffers als gevolg.
Het adagium van  Peppi en Kokki is simpel en nietsontziend.
Peppi en Kokki zijn keihard.
Peppie en Kokki, centjes verdienen.
Koste wat kost.
En hiermee zijn Peppi en Kokki de ultieme exponenten van de meedogenloze graaimentaliteit van banken en financieele instellingen, die uiteindelijk tot een wereldwijde bankencrisis leidde.
En dan hebben we heden ten dage de opkomst van de horrorclown.
De horrorclown, het ultieme symbool de huidige decennium.
De horrorclown weerspiegelt de tijdgeest.
De horrorclown vertegenwoordigt de hedendaagse terrorist, die overal opeens kan opduiken om uit het niets dood en verderf te zaaien.
De horrorclown is symbool van de angst die in het huidige tijdsgewicht overal om zich heen grijpt en ons volk in een verlammende greep heeft.
Angst voor terrorisme, aanslagen, geweld, armoede en verdere ineenstorting van de westerse  laat kapitalistische samenlevingen die tenslotte ten onder zullen gaan aan hun eigen tegenstellingen.
De horrorclown toont onze verloren onschuld en de vrees voor de totale ondergang.
Het is veelzeggend dat er al horrorclownmaskers zijn van presidentskandidaat Donald Trump voor dat stomme uit de Verenigde Staten overgewaaide Halloweengebeuren.
Donald Trump, de ultieme horrorclown.
Het is allemaal diep triest.
Hadden we Pipo de clown nog maar.

Het Nobelcomite is gek geworden met die prijs voor Dylan

Die gasten van het Nobelcomite zijn mataklap.
Niet goed in hun hoofd.
Hun verstand verloren.
Gek geworden.  Idioot. Gestoord.
Crazy, zou Willem Oltmans met de  hem kenmerkende dictie gezegd hebben.
De prijs voor literatuur aan een vals zingende Amerikaanse troubadour geven.
Een middelmatige folkzanger, die een cultheld is onder zelfbenoemde intellectuelen
hier te lande  met een voorkeur voor belabberde zang en traditionele muziek.
Waarvan er 13 in een dozijn gaan.
Het gejuich is onder al die Dylan fans tot orgastische hoogten aangezwollen.
Terwijl ik durf te wedden dat bij de meesten van die warhoofden hun engels onvoldoende is
om die teksten te begrijpen.
Wellicht begrijpt U dat ik het niet echt een liefhebber van Bob Dylan ben.
Maar hij wordt van harte gelukgewenst met de eer en de poen, en ik wens hem het beste. 
Daarom als felicitatie dit filmpje, waarin een dichter een gedicht aan Bob Dylan opdraagt.
Want zo ben ik dan wel weer.
https://youtu.be/l6s9Dq3JCeE

De Geluksprofessor: geluk is dom

Hij bestaat echt, een man die zichzelf de geluksprofessor noemt.
Hij schreef al  drie boeken over geluk .
Want wees nou eerlijk, wie wil dat nou niet, gelukkig zijn.
Er zijn al miljoenen boeken en muziek stukken over dit verlangen geschreven.
Er zijn cursussen, therapeuten, goeroes, religies, noem maar op.
Maar helpen doet het niet.
We blijven lijden.
Het is  beter te aanvaarden dat het menselijk bestaan op deze aardkloot een lijdensweg vol tegenslagen is.
De dood is de enige verlossing .
Het leven kent louter  narigheid, ellende en tegenslagen.
Er is geen hoop.
Drank, drugs en sex kunnen  voor enige verlichting zorgen in dit aardse tranendal.
En tv, films, boeken, internet.
Want misschien is verdoving wel de enige remedie tegen de dagelijkse martelgang die een mens moet ondergaan
Maar misschien is de erkenning dat geluk iets doms is wel het beste.
Zoals J.C. Bloem al schreef in zijn gedicht "Domweg gelukkig, in de Dapperstraat".
Een kreet die ter plekke op een huis geschreven staat.
In vele talen.
Want in vele talen kun je dom zijn.
En ongelukkig.
Voor geluksprofessor P. van Hees is dom een kernbegrip.
Kijkt U naar dit filmpje voor een interview met hem: https://youtu.be/UaBBUdTCEE0

Calais , Tanja Nijmeijer en de Jungle en ik

Nooit gedacht dat ik in 2016  nog eens in de jungle zou komen. 

Maar toch is dat deze maand gebeurd. 

Ooit, vele jaren geleden, was ik eerder in de jungle, Suriname, en  ben ik met een bootje 

vanaf een plantage een stukje door het oerwoud gevaren. 

Op een gegeven moment moesten we aan land. Gelijk werden we aan alle kanten door  

gemeen prikkende muggen aangevallen. 

Zagen we giftige slangen voorbijschieten, hingen dodelijke spinnen in hun web.

Alle andere Hollandse toeristen, brave burgers allemaal, volgden slaafs de gids voor een 
exotische en  spannende wandeling waarop talloze verschrikkingen en  hun deel zouden worden. 
Pechvogels. 

De Surinaamse toeristen  sprongen terug in de boot.

Ik volgde hun voorbeeld. ‘s Lands wijs, ‘s lands eer. When in Rome....

Want in de jungle is het niet leuk. In de jungle is het niet gezellig. 

Dat werd bewezen toen het gezelschap een half uur later  gefrustreerd terugkeerde,  

met  gezichten  die ernstige trauma’s deden vermoeden, gescheurde kleren, open wonden, 

gigantische bulten, gekneusde enkels, ontwrichte knieen, verwarde haren, 
verwilderde blikken,  bezweet, vermoeid, lekgeprikt door een tsunami van insectenaanvallen. 

Alle pillen, poeders, pleisters, verbanden en zalfjes uit de EHBO doos waren gelijk op.

Die jungle kan me sindsdien gestolen worden.  Opzouten met die wilde, ongetemde natuur. 

Die laat ik graag aan de inboorlingen, indianen en andere oerwoudbewoners. 

En aan de muggen, de mieren, de insecten en de gifslangen.

Ik zit liever gezellig  binnen. 

Gordijnen dicht, luiken gesloten,  deur op een dubbel nachtslot, alarm en bewakingscamera’s aan, 

een paar valse waakhonden voor de deur   en alle luxe en entertainment binnen handbereik.

Ik wordt tegenwoordig al door kwade   dromen en angstaanvallen bezocht als ik aan de 

tropische kas van de hortus botanicus aan de  Plantage  Middenlaan denk. 

Dan krijg ik gelijk nachtmerries over dodelijke spinnenbeten en tot fatale ziektes.

Het was dan ook heel moedig van me om naar deze bijeenkomst in deze Jungle  te gaan.

In mijn omgeving werd verschillend gereageerd op de mededeling dat ik naar de jungle ging.

Sommigen dachten dat ik naar het vluchtelingenkamp in Calais wilde, om mijn solidariteit met de 

gelukszoekers ter plekke te betuigen. 

Of dat ik naar Colombia ging, om een interview met de Nederlandse 

guerillera/terrorist/verzetsstrijdster  Tanja Nijmeijer van de FARC te doen over hoe het verder moet 

met het vredesproces in dat land.

Andere dachten dat ik me weer in de jungle van de lokale politiek wilde gaan mengen, 

net zoals enkele jaren geleden, toen ik met de Radicale Oppositie Beweging (de ROB), 

meedeed aan de lokale verkiezingen.

Weer anderen dachten dat ik naar een optreden van de groep Broederliefde wilde, die een hit 

hebben met het nummer “jungle”. Of ik niet een kaartje over had.

Maar nee, ik was gevraagd voor een optreden in de Jungle in Amsterdam Oost, vroeger het 

Muiderpoort theater.

In een vlaag van verstandsverbijstering heb ik ja gezegd op dat verzoek.

Ik heb daar  met horten en stoten een  melig tekstje voorgelezen en een gesprek met buurtburgemeester 

Ivar Manuel gevoerd.

Ik was  overmand door zenuwen, strak gespannen door de plankenkoorts en 

geteisterd door een overdosis adrenaline.

Ik herinner me er niets van. Als in een roes,  een koortsdroom ging die avond voorbij.

Met een waas voor de ogen en het verstand op nul.

Hopelijk heb ik me niet misdragen, de sfeer verziekt. en niet al te veel mensen beledigd, 

op hun lange tenen gestaan of gepiepeld.

Maar ja, het heet daar de Jungle, en in de jungle loert het gevaar overal.

Hier nog een clipje van de Surinaamse jungle, vanuit een bootje.

Tis een oud clipje, dus ik sta niet in voor de beeldkwaliteit. https://youtu.be/4oXPZPa3DcU?list=PL0AC7D936F44ECA45