De receptietijger

Amsterdam is een ideale habitat voor de receptietijger, een personage dat bij iedere partij 

of receptie opduikt, zonder dat duidelijk waardoor die aanwezigheid gerechtvaardigd is 

terwijl ze handen schudden, korte gesprekjes met willekeurige personen aanknopen, 

zich ondertussen overvloedig laven aan de gratis 

aangeboden drankjes en bitterballen of vegetarische happen.

De doorgewinterde receptietijger komt vlak na openingstijd binnen en 

verlaat de receptie alleen als er 

nog een andere receptie op dezelfde dag gepland staat, of als allerlaatste.

Zo heb ik een journalist van een kunstmagazine gekend die als je hem tegenkwam 

in de stad altijd een 

heel spoorboekje had van openingen van tentoonstellingen die hij de komende 

dagen ging bezoeken, 

compleet met aanvangstijden en verwachtingen omtrent de kwaliteit van de 

te verwachten drank en spijzen.

Op het eind van die avond werd hij vaak starnakelbezopen aangetroffen, 

klapwiekend van de drank, 

onsamenhangende en onverstaanbare klanken uitstotend.

De kwaliteit van zijn werk was desondanks onomstreden.

Voor de doorgewinterde receptietijger is de maand januari een feestmaand.

Het is namelijk da maand van de nieuwjaarsrecepties.

Iedere zichzelf respecterende organisatie, zet het nieuwe jaar in met een 

knallende bijeenkomst, 

met optimistische toespraken, muziek en veel drank en spijs.

Veel wordt dit keer verwacht van politieke partijen, er staan immers verkiezingen op stapel in maart, en er is weer een rits aan nieuwe partijen.

En tegenwoordig is het steeds makkelijker om je naar binnen te bluffen.

Je zegt gewoon dat je medewerker van een blog of website met een hip klinkende naam, 

of, nog heter, 

free lance journalist met diverse opdrachtgevers, waarna je gelijk gaat klagen 

over de tarieven voor 

free lancers, waarna je ongehinderd op de dranken spijzen kunt storten.

Het is alleen de kunst die informatie te verzamelen, maar dankzij het internet is dat 

tegenwoordig een koud kunstje.
Als ik niet zo lui was zou ik zelf zo'n rubriek beginnen,
dat zou wel eens een goudmijn kunnen blijken te zijn.

Maar ik doe  aan dat hele circus niet mee.

Mij zult U op geen enkele receptie aantreffen, ik blij thuis, in mijn zelfgekozen isolement, waar ik af en toe een berichtje zoals dit op het internet zet.

Ik wil U  langs deze onsympathieke en onpersoonlijke weg het beste toewensen.

Proost.

Op 2018. 

Ijsberen op Antarctica

IJBEREN OP ANTARCTICA

De ijsbeer is een bedreigde diersoort door het smelten van de Noordpool. Want ze kunnen daardoor moelijker zeehonden vangen.
Waarom vangen we niet een paar van de laatst overlevende ijsberen en verplaatsen ze naar Antarctica?
Kunnen ze lekker pinguins .eten.
Weer een probleem opgelost.

De beerput van de Buma/Stemra

Deze week kreeg ik de royalty’s voor het afgelopen jaar over mijn werk als muzikant,
tekstschrijver en componist uitgekeerd door de Buma/Stemra.
Ooit ben ik in een ver verleden lid geworden op advies van  Leo L. waarmee ik toen  samenwerkte en een iedere maand een nummer
produceerde voor een televisieprogramma dat ik toen maakte onder de titel “Big City”.
Eventjes  ben ik trots. Een geldelijke beloning voor al die prachtige muziek en geweldige teksten al die ik al jarenlang  maak.
Tot ik het schandalige bedrag zie waarmee ik afgescheept wordt.
6 euro en 45 cent dit jaar.
En ik herinner me dat Leo L. in die tijd lange en vruchteloze telefoongesprekken en correspondentie met de Buma/Stemra
voerde over onze royalties.
Waarin hij met een kluitje het riet in werd gestuurd.
Terwijl ik wel aanzienlijke bedragen per jaar moest afdragen voor het gebruik van andermans muziek in alle programma’s die ik
in de loop van tientallen jaren heb gemaakt aan die Buma/Stemra, waarbij nooit werd gevraagd om welke collega’s het ging.
Maar betalen moest ik.
Dit ruikt naar oplichting, corruptie, omkoping, verduistering en geld dat verdwijnt in grote zwarte gaten.
Daar zou een onderzoeksjournalist eens in moeten duiken.
Reken maar dat er een beerput opengaat.
Ik ben  te arm om een advocaat in te huren om een zaak tegen die gasten aan te spannen, en helaas heb ik geen vrienden
die voor de gezelligheid lid zijn van een motorclub en me kunnen helpen bij het voeren van een verhelderend gesprek, dus sta ik machteloos.
Met nostalgie kijk dan nog maar eens naar een van de videoclips van Leo L. en mezelf in Amsterdam Oost, kenners zullen het
bruggetje bij de Hortus Botanicus en de coffeeshop herkennen, en zwelg in zelfmedelijden https://youtu.be/BkOWHUPlLxA