Kranten smeken mij om hulp bij hun gevecht tegen de bierkaai.

Ik kan helemaal voor gratis en voor niks 8 weken een abonnement op de Volkskrant of het Parool krijgen.
Kranten die op Oostenburg in Amsterdam gevestigd zijn.
Het is een  noodkreet.
Een wanhoopsactie.
Een sprong in het duister.
Smekend om mijn hulp.
Ik voel de angst bij de mensen die daar hun  brood verdienen.
Al jarenlang hebben ze te maken met minder lezers.
Bezuinigingen op de redactie.
Minder pagina’s.
Verslechterende arbeidsomstandigheden.
Marginalisering.
Ze zitten in de hoek waar de klappen vallen.
Ze vechten tegen de bierkaai.
De nood is hoog.
Het water staat ze aan de lippen.
Ze rekenen op mij.
Op mijn solidariteit.
Ben ik hun reddende engel?
Want ook ik heb voor een dagblad gewerkt.
Als inktkoelie.
Letterknecht.
Slaaf van de deadline.
Voor dagblad Waarheid.
In die tijd werd een krant nog met typemachines, telex, carbonpapier, elastiek, plakband en paperclips gemaakt.
Ze zochten  mensen  die geen lid waren van de Communistische Partij Nederland, de eigenaar van die krant.
Partijlozen.
Nuttige idioten.
Opportunisten.
Fellow travellers.
Een van hen was ik.
Mijn bijdrage als sterverslaggever mocht niet baten.
Een keihard faillissement maakte er een einde aan.
Voor dat lot vrees ik bij de meeste dagbladen die ik nu 8 weken lang gratis en voor niks kan krijgen.
Een laatste oprisping van een zieltogend bedrijfstak.
Ik heb medelijden met al die beeldschermslaven daar op Oostenburg.
Ooit werden hier schepen gebouwd die de wereldzeeën bevoeren.
Machines in elkaar gezet voor verre landen.
Nu strijden  dagbladen hun doodstrijd.
Met gratis abonnementen.
In mijn glazen bol zie ik de toekomst.
De toekomst die onafwendbaar is.
De kranten verdwijnen en die kantoorpanden worden verbouwd.
Tot hotel.
Tot terminal voor touringcarbussen.
Na  persmuskieten komen de toeristen.
Met hun smartphone sturen die toeristen berichten naar iedere denkbare uithoek van de planeet.
Gratis en voor niks.

De gewone man en waarheid als 20e eeuws concept.

De gewone man hoorde een liedje uit de vorige eeuw.
"Newspaper" van Gruppo Sportivo.
Citaat: "Don't read the papers, believe in facts".
Tegenwoordig gelooft bijna niemand meer het  nieuws.
Steeds minder mensen lezen de krant.
Feiten zijn meningen geworden.
Er is een overdosis aan leugens, onzin en onwaarheden.
De mensen geloven wat ze willen.
De waarheid is een 20e eeuws concept.
Dacht de gewone man.

Alhoewel, in de 20e eeuw was er een krant die de Waarheid heette en  niet iedereen
geloofde wat daar  instond, herinnerde de gewone man zich.

De gewone man is verdwaald op de digitale snelweg

De gewone man plaatste een bestelling via de digitale snelweg.
Met  een paar klikken was de koop gedaan.
Met een paar klikken de betaling.
Daarna ontving de gewone man een e-mail  over levering van het stukje
magische moderne technologie waarop hij zijn oog had laten vallen. 
De levering was de volgende dag.
Maar waar?
Ook na meerdere malen herlezen van het bericht bleef dit onduidelijk.
Moest de gewone man nu nagelbijtend thuisblijven wachten of naar  een winkel
op een half uur reizen om de door hem bestelde  hippe  eigentijdse wondermachine
af te halen?
De gewone man belde de hulpdesk.
Daar was het heel erg druk meldde een elektronische stem.
Waarna de   verbinding automatisch werd verbroken.
Via facebook, twitter en e-mail kon hij een vraag stellen zag de gewone man
op het scherm van zijn computer.
Het zou minstens 24 uur duren voor er een antwoord kwam.
Ik ben verdwaald  en terechtgekomen in een elektronisch oerwoud,
dacht de gewone man.
En geen mens kan me helpen.