Ik mag ook iedere keer een bijdrage aan de onvolprezen buurtglossy "1018" leveren,
dit is de meest recente:
Filosoof op de Eilandenboulevard
Vandaag wilde ik de loftrompet steken over de Eilandenboulevard, dat geheel vernieuwde
stukje Amsterdam dat van de Czaar Peterstaat naar de Kattenburgerstraat loopt.
Eindeloos is erover vergaderd en zijn er plannen gemaakt voor men eindelijk met de uitvoering
begon.
Naar oud Amsterdams gebruik liep de voorziene planning waarin men de werkzaamheden wilde
verrichten met minstens een half jaar uit en doemden er onverwachte problemen op die onverwijld
aangepakt dienden te worden.
Over antwoord op de vraag met hoeveel euro’s de begroting is overschreden, gebruikelijk bij
dergelijke projecten, wil ik het hier liever niet hebben.
Want laten we wel wezen, het resultaat mocht er zijn.
De nieuwe verbindingsweg lag erbij als door een ringetje te halen, en het nieuwe geasfalteerd
fietspad met rijstroken in twee richting is een hele verbetering ten opzichte van de vroeger hobbelende
ventweg aan een kant van de weg en het fietspad met losliggende tegels aan de andere kant.
Met vreugde, gemak en zonder enig gevaar zoef ik nu langs Oostenburg, Wittenburg en Kattenburg
Ik ben echter ook een tikkeltje weemoedig over die Eilandenboulevard.
Ik wil hier niet gaan klagen over de vluchtheuvel ter hoogte van de Oosterkerk, die overstekende
fietsers als hinderlijk ervaren, want dat zal vast een geintje van de ontwerpers zijn , effe fietsertje
pesten zodat ze goed uitkijken.
Neen, dat is niet de oorzaak van mijn melancholieke stemming, het komt omdat het fietspad nu al
is aangetast. Op meerdere plekken hebben wegwerkers op onbehouwen wijze gaten in het asfalt
geboord, en die gaten vervolgens met straatstenen opgevuld.
Ik wordt er een beetje droevig van, en ik kan wel wenen als ik over die verse littekens rijdt, dan
hobbelt het namelijk ook weer ouderwets.
En dan besef ik me weer dat alle schoonheid tijdelijk is en uiteindelijk vergaat.
En dan voel ik me even filosoof op de Eilandenboulevard.