Nee, niks daarvan, dit was de keiharde realiteit.
Het was de bierfiets, door zovelen verfoeid, die op de Cruquiuskade langs de supermarkt en het Funenpark zigzagt.
Gewoon op de Oostelijke eilanden van Amsterdam, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.
Die gehate bierfiets, vol met dronken vrouwen uit het Verenigd Koninkrijk, die schreeuwend, zingend en vunzige gebaren makend, onder invloed van alcohol en God weet wat nog meer, dit rustiek stukje nieuw Amsterdam met hun aanwezigheid kwamen verstoren.
Er zijn meerdere waarnemingen van dit verwerpelijke fenomeen gedaan. Niet alleen door mij, ook door anderen.
Ze waren geschokt, ze geloofden hun ogen niet. Hoe kon iets zo laag bij de gronds, iets zo ordinair, iets wat het niveau van de buurt zo omlaag haalt zo maar ineens, als een donderslag bij heldere hemel zich voor hun toch wel wat stadsrumoer gewend zijnde ogen afspelen?
Waarom greep die nieuwe burgemeester niet in? Waar was ze als je haar nodig hebt? Waarom werd dit zomaar op zijn beloop gelaten? Is er dan geen enkel plichtsbesef meer bij de handhavers van de openbare orde?
Waar kunnen we klagen?
Moet dan weer een mooi stukje Amsterdam naar de gallemiezen?
Of naar de ratsmodee?
Waarom wordt die bierfiets getolereerd daar op de Cruquiuskade?
Ik hoor al verontrustende geluiden van voormalige krakers die het recht in eigen hand willen nemen.
Tijden is er gestreden om die bierfiets uit de oude binnenstad weg te krijgen. En nu dat gelukt is mag postcode 1018 hem zeker hebben, in het kader van de spreiding van het toerisme over de stad.
Laten hopen dat het aantal bezopen Engelsen gaat afnemen na de Brexit en dat de bierfiets uitsterft.
Of dat ze een keertje met hun zatte koppen een stuurfout maken, het water inrijden en dat dat kreng naar de bodem zinkt.
Dan hebben wij er tenminste nog plezier van.
Maar tot die tijd blijft de vraag hoe we zo snel mogelijk van die bierfiets afkomen.
Want dat staat buiten kijf.
Opzouten met dat ding.
