Lange en pijnlijke strijd dreigt in Amsterdam Oost.

We moeten waakzaam zijn.
Altijd alert blijven.
Immer op onze qui vive.
Geen moment van verslapping kunnen we ons veroorloven.
Want voor je het weet wordt de leefbaarheid van onze omgeving aangetast.
Even niet opletten en het kwaad is alweer geschied.
Weer een onherstelbare  achteruitgang.
Want de molens van bedreiging malen langzaam maar onontkoombaar.
Of er verkiezingen zijn of niet maakt daarbij niks uit.
Dezer dagen viel daarvan weer een bewijs van bij mij in de brievenbus.
In mijn buurt, de Kadijken, een prachtige culturele oase in die van toeristen vergeven binnenstad, doemt een dreiging aan de horizon op.
De leefbaarheid is in acuut gevaar.
De bevolkingsdrukte zal ongekend toenemen  en daarmee ook de verkeersonveiligheid.
Een historisch stadsgezicht dreigt onherstelbaar te worden aangetast.
Het gaat hierom het terrein van de voormalige scheepswerf Koning William.
Altijd een romantisch stukje nautisch Amsterdam, waar oude ambachten tot voor kort in ere werden gehouden.
De werf is nu in handen is gevallen van een projectontwikkelaar, en dat belooft weinig goeds.
Die wil op dit kleine stukje een oerlelijk gebouw neerzetten met bijna 100 woningen en in het water een haven maken voor 60 sloepen.
Tel daarbij op dat in het leegstaande gebouw van de keuringsdienst van Waren statushoudende asielzoekers en studenten komen,  in de voormalige Vimeta winkel op de hoek met de Sarphatistraat luxe appartementen en in de toekomst het leegstaande Energeticagebouw en de electriciteitscentale een nieuwe bestemming moeten krijgen en een angstaanjagend scenario tekent zich af.
Sombere zielen voorspellen een overbevolkte, verloederde en door ongekende verkeersgevaar gekwelde buurt daar op die nu nog zo mooie maar o zo  kwetsbare Kadijken.
Daarom is er naar goed Amsterdams gebruik een actiegroep opgericht.
De Wakkere Kadijkers.
En zo wordt de geest van het activisme op de Oostelijke eilanden uit haar slaap gekust.
Want de buurt kan dit niet zo maar over zijn/haar kant (genderneutraal) laten  gaan.
Want de maat is vol.
Genoeg is genoeg.
Het is voor verzet.
Harde actie.
En op 11 april is er daarom in buurthuis de Witte Boei een vergadering.
En dat is alleen nog maar het begin.
Want dit belooft een lange en pijnlijke strijd te worden.
En daarbij moeten we waakzaam zijn.
En alert.
En op onze qui vive.
Het is maar dat U het weet.

Op wie moet ik in godsnaam gaan stemmen?

Op welke partij of welke persoon ga ik stemmen bij de gemeenteraadsverkiezingen van 21 maart aanstaande?
Geen flauw idee.
In de stad zijn er voorbedrukte borden met afbeeldingen van die partijen.
Ik kwam ze onder andere tegen op het Kattenburgerplein,in de Javastraat en in de Linneausstraat.
https://youtu.be/2ksTtV8RerE
Ik werd er geen klap wijzer van.
28 partijen met een moedeloosmakende uitstraling.
Alleen maar kretologie, depressief makende portretfotografie en armoedige vormgeving.
Wat een poppenkast.
Vier jaar geleden was dat helemaal anders.
Toen wist ik wel op wie ik moest stemmen.
Op lijst 19.
Een lijst met visionaire ideeen, die spektaculaire vergezichten schetste voor Amsterdam.
Een beweging met vernieuwende ideeen over gratis openbaar vervoer, ook op het water, voor iedereen, vermindering van gewelddadige drugscriminaliteit door legeliseren van alle verdovende middelen   en openbare toiletten voor iedereen, ook voor vrouwen.
De campagne van die partij onderscheidde zich door posters vormgegeven door internationaal bekende kunstenaars,  grensverleggende video’s en prikkelende artikelen op sociale media.
De lijsttrekker was een charismatische figuur, alom geliefd.
Hij hoort volgens zijn bewonderaars wellicht thuis in het rijtje historische Amsterdammers zoals Spinoza, Multatuli en Hajememaar, Robert Jasper Grootveld en Mike von Bibikow van de Reagering, die laatste was zijn oude buurman.
Mensen met een historisch besef weten allang waarover ik het heb.
Ik heb het over de Radicale Oppositie Beweging, kortweg de  R.O.B.
Die charismatische en tot de verbeelding sprekende lijsttrekker dat was ik, zeg ik er in alle bescheidenheid maar even .
Door tegenwerking van alle kanten, een boycot van de media, en een sanitair cordon van het partijkartel lukte het de R.O.B. niet om voldoende stemmen te halen, en de Amsterdamers zullen nooit weten welke geweldige kans om hun stad te redden ze hier in hun onnozelheid aan zich voorbij hebben laten gaan.
Dat had de stad heel wat narigheid, ellende, domme beslissingen, corruptie en wanbestuur kunnen voorkomen.
Sinds deze onterechte nederlaag heb ik me zwaar teleurgesteld teruggetrokken uit het openbare leven, en slijt ik mijn dagen in een armzalige sociale huurwoning, moeizaam de eindjes aan elkaar knopend en overlevend op een dieet van vitaminepillen.
Spaarzaam kom ik nog buiten.
En als ik dan deze dagen die verkiezingsborden tegenkom, dan schudt ik weemoedig het hoofd.
In Amsterdam Oost zag ik dat de man meedoet die jarenlang optrad met een poppenkast op de Dam.
Zijn deelname symboliseert deze verkiezingen.
Het is de strijd tussen Jan Klaassen en Katrijn.
Ze hebben altijd ruzie en maken elkaar het leven zuur, maar ze blijven bij elkaar.
Wie er wint maakt eigenlijk niet uit, want de poppenkast blijft altijd bestaan.
Want de poppenkast gaat net als de politiek gewoon door waar ze gebleven zijn.
En het is maar dat U dat weet.

Twan vervangt Tan

Vandaag zou ik me druk kunnen maken over het ontslag van Humberto Tan die wordt vervangen door 

Twan Huys.

Tan wordt Twan.

Vanwege de kijkcijfers.

Maar dat maakt me niet uit.

Daar ga ik me echt niet over opwinden. 

Totaal niet.

Want naar al die babbelprogramma’s keek ik al nooit en met Twan in de plaats van Tan die al die 

RTL sterren gaat interviewen ga ik ook niet kijken.

Wel goed trouwens dat Twan weggaat bij Nieuwsuur om Tan op te volgen, want het niveau van dat 

Nieuwsuur is tot een zeer bedenkelijk peil gezakt.

Het niveau van oppervlakkige babbelziekte en non informatie, regeringspropaganda en zwartmaken van 

vijanden.

Twan zal  financieel wel flink wijzer worden van het vervangen van Tan.

Dat zou ik ook wel eens willen, eindelijk uit de armoe komen en een grote slag slaan. 

Daar droom ik van. Zeker vandaag.

Als ik toch een rijk was. 

Dan zou ik zo snel mogelijk weggaan uit Nederland om de kou te ontlopen. Wat een kloteweer. 

Ik haat de winter. Het liefst pakte ik het vliegtuig naar een plek waar het nu lekker weer is. 

Want wat heb aan die zon als de temperatuur zo laag is dat de wind je door je botten snijdt, je alleen in 

vijf lagen kleding naar buiten kunt en daardoor dan als een mummie rondloopt.

Ik moet nu vol jaloezie denken aan een adellijk persoon die ik ooit eens heb ontmoet, de puissant 

rijke Prins van Lignac. 

"Slecht weer? Daar hebben wij rijke mensen geen last van. Ik ben ergens heen het goed weer is. 

Net zo makkelijk".

Ik sta nu in de survival modus. Kachel hoog, voedselvoorraden in huis, en binnenblijven tot deze 

kou voorbij is.

Voor mij is iedere winter een horrorwinter.

Ik ben niet zoals de Prins van Lignac, die zichzelf omschreef met de woorden "Ik ben de zon, ik \

schijn voor iedereen."

Ik ben meer de maanloze nacht, onheilspellend, met zwarte gedachten over ondergang en uitzichtloos 

lijden.

En rijk zal ik ook wel niet meer worden.