Dezer dagen was ik in achtereenvolgens München en Salzburg. Steden waar veel vluchtelingen aankomen
Bij mijn aankomst op station München hoorde ik applaus. Een groep gelukzalig kijkende Duitsers klapte voor een groep van honderden jonge mannen, voornamelijk arabisch uitziend, met een enkele gehoofddoekte vrouw ertussen en wat kinderen. Ze keken wantrouwend, argwanend en vermoeid. Ze werden onder politiebegeleiding naar een aantal tenten werd begeleid voor registratie en eerste opvang. Daarna werden ze in bussen afgevoerd. Rondom de bussen stond een hoog hek.
Alles gründlich organisiert. Dat kun je wel aan die Duitsers overlaten.
Bij dat hek hingen wat mensen doelloos rond. "Het gaat dag en nacht door, het zijn er teveel, wat moeten we met al die mensen?" vroeg een zorgelijk kijkende zwerver zich hardop af.
De volgende dag in München viel mijn oog in een kiosk op de Bildzeitung, Duitslands meest gelezen krant. "München begroet 14000 vluchtelingen in 48 uur" was de veelzeggende en alles samenvattende kop. "Dat gaat volledig uit de hand lopen, dat wordt één grote chaos" sprak een keurige Duitse heer, die samen met zijn vrouw in een traditionele jurk ook naar dit bericht staarde.
Daarna heb ik dagen niks van die vluchtelingencrisis gemerkt. Vakantie gevierd. Veel gezien. Genoten. Bier, bratwurst en bezienswaardigheden. You only live once.
Vervolgens was het tijd naar Salzburg te gaan. Stad van de Sound of Music, de film met het verhaal van de familie von Trapp die moest vluchten vanwege de 2e wereldoorlog.
Op het station bleek dat de treinen vanuit Salzburg enkele dagen niet hadden gereden. Vandaag reden ze weer mondjesmaat.
Vluchtelingen die nu aankwamen, meestal jonge mannen, een enkele gehoofddoekte vrouw, wat kinderen, wantrouwend, argwanend, vermoeid, werden nu stilzwijgend gadegeslagen terwijl ze onder politiebegeleiding van het perron werden afgevoerd.
De trein naar Salzburg, reed op tijd en was comfortabel. Toen ik aankwam op het station van Salzburg werd net een grote groep vluchtelingen naar de trein begeleid. Meest jonge mannen, een enkele vrouw en wat kinderen, wantrouwend, argwanend en vermoeid ogend.
Twee opgetogen kijkende vrijwilligers stonden er werkeloos bij te kijken. "Kunnen we U misschien helpen?" vroegen ze . Buiten het station stonden tenten, en in de parkeergarage onder het station zaten nog honderden mensen, allemaal wachtend op de trein naar Duitsland.
Daarna heb ik Salzburg geen vluchteling meer gezien. Wel borden van politieke partijen met daarop de kreet "Asylchaos stoppen" en verontrustte krantenkoppen. "Salzburg blijft draaischijf voor duizenden vluchtelingen" "Damdoorbraak aan de grenzen" . De meeste mensen leken gewoon door te gaan met hun leven. Ongerust, maar toch vastberaden.
Ik heb ook veel andere arabieren in München er Salzburg gezien. Vrouwen met een gezichtssluier en in gelukkig kijkende designerkleding gestoken mannen die door de exclusieve winkelstraten paradeerden en hun oliedollars daar stuksloegen.
En ik keek rond, zag fans uit de hele wereld die continenten waren overstoken om plekken uit de Sound of Music in het echt te zien. Ik dronk schnaps en at Sacher torte in Hotel Sacher. Ik zag allerlei bezienswaardigheden. Het was kortom een mooie reis.
Thuisgekomen hoorde ik dat in Amsterdam een probleem is met opvang van vluchtelingen.
De kranten staan er vol mee, Radio en tv hebben het er continu over. Het probleem ligt nu op onze deurmat. Ik kreeg berichten van vrienden die erdoor in een acute depressie waren geraakt. Er bestaan geen eenvoudige oplossingen. De toekomst lijkt duister. Vol narigheid, ellende, tegenslag. Het is de derde wereld oorlog, en die is voorlopig nog niet voorbij , en die vluchtelingen zijn het trieste resultaat.
De boodschap is duidelijk voor mensen die willen vluchten voor het vluchtelingenprobleem: Vluchten kan niet meer, en het is maar dat U het weet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten