anhoop is de nieuwe mode.
Vanuit mijn eigen digitale cockpit zie de wereld, het land, de stad en als ik uit het raam kijk zie ik mijn straat.
Mijn private helicopteruitzicht.
Die straat mag ik nog betreden, ik kan fietsen door de hele stad, als ik een brommer koop of een paard kan ik het hele land door en kan ik de hele wereld aan.
De paden op de lanen in, de natuur, de flora en fauna, de schoonheid van de gebouwde omgeving, alles ligt gratis voor het grijpen.
Misschien zijn er daar zelfs wel leuke mensen.
Maar de hoge heren willen dat ik thuisblijf, en dan zie ik de wereld alleen als ik de treurbuis en computer aanzet.
Wat zie ik dan?
Niet veel goeds, zoveel is zeker.
Woede, onbegrip, verslagenheid, pressie, kortom narigheid, tegenslag en ellende.
Telefoneren is nog een mogelijkheid.
Maar probeer maar eens iemand aan de lijn te krijgen die je een beetje opvrolijkt.
Wanhoop is de nieuwe mode.
Optimistische mensen zijn schaars dezer dagen.
Ik denk dat ik de ijsbeer optie maar neem.
Een lange winterslaap.
En als ik daar nog uit ontwaak is de wereld weer nieuw, met nieuwe kansen en uitdagingen.
Of niet natuurlijk.
Zzzzzzzzz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten